So that's Johnny Depp, of course. And that's Johnny Depp's shoulder. And that's Johnny Depp's famous shoulder tattoo. Some of you might know that, in 1990, Depp got engaged to Winona Ryder, and he had tattooed on his right shoulder "Winona forever." And then three years later -- which in fairness, kind of is forever by Hollywood standards -- they broke up, and Johnny went and got a little bit of repair work done. And now his shoulder says, "Wino forever."
Ky është Johnny Depp, sigurisht. Dhe ky është krahu i Johnny Depp-it. Dhe ky është tatuazhi i famshëm i Johnny Depp-it. Disa prej jush mund të jeni në dijeni, që në 1990, Depp u fejua me Winona Ryder, dhe vizatoi një tatuazhë në krahun e tij të djathte, "Përgjithmonë Winona". Pas tri viteve -- që në Hollywood do te thotë gati përgjithmonë, ata u ndanë, dhe Johnny riparoj tatuazhin. Tani krahu i tij thotë "Wino përgjithmonë."
(Laughter)
(Të qeshura)
So like Johnny Depp, and like 25 percent of Americans between the ages of 16 and 50, I have a tattoo. I first started thinking about getting it in my mid-20s, but I deliberately waited a really long time. Because we all know people who have gotten tattoos when they were 17 or 19 or 23 and regretted it by the time they were 30. That didn't happen to me. I got my tattoo when I was 29, and I regretted it instantly. And by "regretted it," I mean that I stepped outside of the tattoo place -- this is just a couple miles from here down on the Lower East Side -- and I had a massive emotional meltdown in broad daylight on the corner of East Broadway and Canal Street. (Laughter) Which is a great place to do it because nobody cares. (Laughter) And then I went home that night, and I had an even larger emotional meltdown, which I'll say more about in a minute.
Ashtu si Johnny Depp, dhe ashtu sikur 25% e amerikanëve në moshën nga 16 deri në 50 vjeç, edhe unë kam një tatuazh. Fillova të mendoj për një tatuazh kur isha në të 20-tat, por prita për një kohë të gjatë me qëllim. Sepse të gjithë ne njohim njerëz të cilët vizatuan tatuazh kur ishin 17 vjeç ose 19, ose 23 dhe u penduan për të përpara se t'i mbushin 30 vjeç. Kjo nuk më ndodhi mua. Unë e vizatova tatuazhin tim kur isha 29 vjeç, dhe u pendova menjëherë. Kur them "u pendova" dua të them që dola nga dyqani i tatuazheve -- i cili është vetëm dy milje larg nga ketu në anën Lindore të Ulët -- dhe, në mes të ditës, përjetova një shkrirje të madhe emocionale në kënd të East Broadway dhe Rruges Canal. (Të qeshura) Ishte një vend i mirë për këtë përvojë, sepse askush nuk lodhet për ty. (Të qeshura) Pastaj shkova në shtëpi, dhe përjetova një shkrirje edhe më të madhe ndjenjash, për të cilën do t'iu tregoj pas pak.
And this was all actually quite shocking to me, because prior to this moment, I had prided myself on having absolutely no regrets. I made a lot of mistakes and dumb decisions, of course. I do that hourly. But I had always felt like, look, you know, I made the best choice I could make given who I was then, given the information I had on hand. I learned a lesson from it. It somehow got me to where I am in life right now. And okay, I wouldn't change it. In other words, I had drunk our great cultural Kool-Aid about regret, which is that lamenting things that occurred in the past is an absolute waste of time, that we should always look forward and not backward, and that one of the noblest and best things we can do is strive to live a life free of regrets.
E gjithë kjo ishte shumë tronditëse për mua, sepse para këtij momenti unë krenohesha me faktin që nuk kisha asnjë pendim. Unë kam bërë shumë gabime dhe vendime të marra, sigurisht. Une marr vendime të tilla çdo orë. Por gjithmonë kam menduar që e kam marrur vendimin më të mirë të mundshëm duke marrur parasysh se kush isha atëherë, dhe informacionet që kisha. Mësova diçka prej këtyre vendimeve. Disi, më ndihmuan të arrij këtu ku jam sot. Nuk do të ndërroja shumë gjëra. Me fjalë të tjera, une e kam pirë pijën kulturore për pendime, që na mëson që vajtimi për gjëra që kanë ndodhur në të kaluarën është një humbje kohe. Ne duhet të shikojmë para, dhe jo prapa, dhe një prej gjërave më të mira që mund të bëjmë është të mundohemi të jetojmë një jetë pa pendime.
This idea is nicely captured by this quote: "Things without all remedy should be without regard; what's done is done." And it seems like kind of an admirable philosophy at first -- something we might all agree to sign onto ... until I tell you who said it. Right, so this is Lady MacBeth basically telling her husband to stop being such a wuss for feeling bad about murdering people. And as it happens, Shakespeare was onto something here, as he generally was. Because the inability to experience regret is actually one of the diagnostic characteristics of sociopaths. It's also, by the way, a characteristic of certain kinds of brain damage. So people who have damage to their orbital frontal cortex seem to be unable to feel regret in the face of even obviously very poor decisions. So if, in fact, you want to live a life free of regret, there is an option open to you. It's called a lobotomy. But if you want to be fully functional and fully human and fully humane, I think you need to learn to live, not without regret, but with it.
Kjo ide është e përmbledhur mirë në këtë thënje: "Nuk duhet t'iu kushtojmë vëmendje gjërave që nuk kanë ilaç; ajo që ka ndodhur, ka ndodhur." Kjo duket si një filozofi e admirueshme në fillim, diçka me të cilën të gjithë mund të pajtohemi... derisa t'iu tregoj se kush e ka thënë. Ja, kjo është Zonja MakBeth e cila i thotë burrit të saj që ai duhet të ndalonte së qenuri kaq i dobët kur ky i fundit ndihej keq ngase kishte vrarë njerëz. Si çdo herë tjetër, Shekspiri donte të thoshte diçka me këtë. Për shkak se paafteësia për të përjetuar pendim është një prej karakteristikave të sociopatëve. Kjo është gjithashtu, një karakteristikë e disa dëmtimeve trurore. Njerëzit të cilët vuajnë prej lëndimeve në korteksin orbital të parmë duket që nuk janë në gjendje të ndjejnë pendim edhe kur marrin vendime qartësisht jo të mira. Kështu që, nëse dëshironi të jetoni një jetë pa pendime ka një zgjidhje për ju. Quhet lobotomi. Por nëse dëshironi të funksiononi si duhet dhe të jeni një njeri komplet dhe human, unë mendoj që duhet të mësoheni të jetoni, jo pa pendime, por me pendime.
So let's start off by defining some terms. What is regret? Regret is the emotion we experience when we think that our present situation could be better or happier if we had done something different in the past. So in other words, regret requires two things. It requires, first of all, agency -- we had to make a decision in the first place. And second of all, it requires imagination. We need to be able to imagine going back and making a different choice, and then we need to be able to kind of spool this imaginary record forward and imagine how things would be playing out in our present. And in fact, the more we have of either of these things -- the more agency and the more imagination with respect to a given regret, the more acute that regret will be.
Le të fillojmë duke i definuar disa terma. Çka është pendimi? Pendimi është një emocion të cilin e përjetojmë kur mendojmë që situata e tanishme mund të ishte më e mirë ose më e lumtur nëse do të kishim bërë diçka ndryshe në të kaluarën. Pendimi kërkon dy gjera. Së pari, kërkon veprim -- ne duhet të kemi pasë marrë një vendim. Së dyti, kërkon imagjinatë. Ne duhet të jemi të aftë të imagjinojmë që mund të kthehemi në të kaluarën dhe të vendosim ndryshe. Pastaj e përdorim imagjinatën për të paramenduar se si do të ishin gjërat tani nëse do të kishim vepruar ndryshe në të kaluarën. Në fakt, sa më shumë që të kemi nga këto dy gjëra, sa më shumë veprim dhe imagjinatë në lidhje me një pendim të caktuar, më i rëndë ai pendim do të jetë.
So let's say for instance that you're on your way to your best friend's wedding and you're trying to get to the airport and you're stuck in terrible traffic, and you finally arrive at your gate and you've missed your flight. You're going to experience more regret in that situation if you missed your flight by three minutes than if you missed it by 20. Why? Well because, if you miss your flight by three minutes, it is painfully easy to imagine that you could have made different decisions that would have led to a better outcome. "I should have taken the bridge and not the tunnel. I should have gone through that yellow light." These are the classic conditions that create regret. We feel regret when we think we are responsible for a decision that came out badly, but almost came out well.
Të themi që jeni duke shkuar në dasmen e shoqës suaj të ngushtë dhe ngeceni në trafik rrugës për në aeroport. Kur, më në fund arrini tek porta juaj e kuptoni që e keni humbur fluturimin. Ju do të pendoheni më shumë nëse e humbni fluturimin për 3 minuta se sa nëse e humbni fluturimin për 20 minuta. Pse? Sepse, nëse e humbni fluturimin për 3 minuta, është shumë lehtë të imagjinosh se vendime të ndryshme nga ato që i morrët do të rezultonin në një përfundim më të mirë. "Unë duhet të shkoja nga ura, dhe jo nga tuneli. Duhet të kaloja nëpër dritën e verdhë të semaforit." Këto janë kushte klasike të cilat krijojnë pendim. Ne pendohemi kur mendojmë që jemi të përgjegjshëm për një vendim i cili doli keq, por për pak sa të rezultonte në një përfundim më të mirë.
Now within that framework, we can obviously experience regret about a lot of different things. This session today is about behavioral economics. And most of what we know about regret comes to us out of that domain. We have a vast body of literature on consumer and financial decisions and the regrets associated with them -- buyer's remorse, basically. But then finally, it occurred to some researchers to step back and say, well okay, but overall, what do we regret most in life? Here's what the answers turn out to look like.
Në këto rrethana, ne do të përjetojmë pendim për shumë gjëra të ndryshme. Seanca e sodit ka të bëj me ekonominë e sjelljes. Ajo që ne tashmë dimë në lidhje me pendimin vjen nga kjo degë e studimeve. Kemi një mori të literaturës që ka të bëj me vendimet e konsumatorëve, dhe pendimet që janë të lidhura më këto vendime. Kjo njihet si keqardhja e blerësit. Më në fund, disa hulumtuesve iu shkoi ndër mend të pyesnin, se cilat janë gjërat për të cilat pendohemi më së shumti në jetë. Këto janë përgjigjet që nxorrën.
So top six regrets -- the things we regret most in life: Number one by far, education. 33 percent of all of our regrets pertain to decisions we made about education. We wish we'd gotten more of it. We wish we'd taken better advantage of the education that we did have. We wish we'd chosen to study a different topic. Others very high on our list of regrets include career, romance, parenting, various decisions and choices about our sense of self and how we spend our leisure time -- or actually more specifically, how we fail to spend our leisure time. The remaining regrets pertain to these things: finance, family issues unrelated to romance or parenting, health, friends, spirituality and community.
Pra gjashtë gjërat e para për të cilat pendohemi më së shumti në jetë: Numri një është shkollimi. 33% e pendimeve tona i takojnë vendimeve që kane të bëjnë me shkollimin tonë. Ne dëshirojmë që të kishim një shkollim më të mirë. Dëshirojmë të kishim shfrytëzuar më shumë mundësinë për shkollim. Dëshirojmë të kishim vendosur të studiojmë një degë tjetër. Gjërat tjera të cilat janë në listën tonë të pendimeve përfshijnë karrieren, romancën, aftësitë prindërore, disa vendime dhe zgjedhje që kanë të bëjne me kuptimin e vetëvetës dhe se si vendosim të kalojmë kohën e lirë -- ose më specifikisht, se si dështojmë të kalojmë kohën tonë të lirë. Pendimet tjera ju takojnë këtyre gjërave: financat, problemeve familjare që nuk janë të lidhura me romancë ose aftësitë prindërore, shëndeti, shoqëria, natyra shpirterore, dhe komuniteti.
So in other words, we know most of what we know about regret by the study of finance. But it turns out, when you look overall at what people regret in life, you know what, our financial decisions don't even rank. They account for less than three percent of our total regrets. So if you're sitting there stressing about large cap versus small cap, or company A versus company B, or should you buy the Subaru or the Prius, you know what, let it go. Odds are, you're not going to care in five years.
Kështu që, ne i dijmë të gjitha këto gjëra për pendim për shkak të studimit të financave. Por duket që kur ju analizoni gjërat për të cilat njerëzit pendohen, vendimet tona financiare nuk janë në krye të listës. Ato shkaktojnë më pak se 3% të pendimeve totale. Kështu që, nëse jeni ulur dhe stresoheni për një kapelë të madhe apo të vogël, ose për kompaninë A apo kompaninë B, ose nëse duhet të bleni një Subaru apo një Prius, mos u shqetësoni më për këto. Shanset janë që ju nuk do të lodheni për këto gjëra pas 5 viteve.
But for these things that we actually do really care about and do experience profound regret around, what does that experience feel like? We all know the short answer. It feels terrible. Regret feels awful. But it turns out that regret feels awful in four very specific and consistent ways. So the first consistent component of regret is basically denial. When I went home that night after getting my tattoo, I basically stayed up all night. And for the first several hours, there was exactly one thought in my head. And the thought was, "Make it go away!" This is an unbelievably primitive emotional response. I mean, it's right up there with, "I want my mommy!" We're not trying to solve the problem. We're not trying to understand how the problem came about. We just want it to vanish.
Por si ndihemi kur pendohemi thellësisht për gjërat të cilat kanë domethënje të madhe për ne? Të gjithë e dimë përgjigjen e shkurtër. Ndihemi tmerrshëm. Pendimi është një ndjenjë e keqe. Ne tani e dimë që pendimi është i tmerrshëm në katër mënyra specifike dhe të qëndrueshme. Përbërësi i parë i pendimit është mohimi. Kur u ktheva në shtëpi atë natë, pasi a kisha vizatuar tatuazhin unë nuk fjeta gjithë natën. Gjatë orëve të para unë mendoja vetëm për një gjë. Mendimi ishte "Bëj që të largohet!" Kjo është një përgjigje shumë primitive ndjenjash. Është njejtë sikur thirrja "Dua nënen!" Ne nuk po mundohemi të zgjedhim një problem Ne nuk po mundohemi të kuptojmë se nga erdhi ky problem. Ne dëshirojmë që problemi të zhduket.
The second characteristic component of regret is a sense of bewilderment. So the other thing I thought about there in my bedroom that night was, "How could I have done that? What was I thinking?" This real sense of alienation from the part of us that made a decision we regret. We can't identify with that part. We don't understand that part. And we certainly don't have any empathy for that part -- which explains the third consistent component of regret, which is an intense desire to punish ourselves. That's why, in the face of our regret, the thing we consistently say is, "I could have kicked myself." The fourth component here is that regret is what psychologists call perseverative. To perseverate means to focus obsessively and repeatedly on the exact same thing. Now the effect of perseveration is to basically take these first three components of regret and put them on an infinite loop. So it's not that I sat there in my bedroom that night, thinking, "Make it go away." It's that I sat there and I thought, "Make it go away. Make it go away. Make it go away. Make it go away." So if you look at the psychological literature, these are the four consistent defining components of regret.
Karakteristika e dytë e pendimit është një ndjenjë e hutimit. Gjëja tjetër për të cilen mendova atë natë në dhomën time ishte "Si mund ta bëja këtë? Cfarë po mendoja?" Kjo është një ndjenjë e tjetërsimit nga pjesa jonë e cila e morri këtë vendim për të cilin pendohemi, Ne nuk mund të identifikohemi me këtë pjesë tonën. Ne nuk e kuptojmë atë pjesë tonën. Dhe, sigurisht, nuk kemi mirëkuptim për këtë pjesë ndjenjë e cila e shpjegon përbërësin e tretë të pendimit, që është një dëshirë e fortë për të ndëshkuar veten. Kjo shpjegon pse, kur ballafaqohemi me pendim, ajo që e themi gjithmonë është "Unë mund të kisha shkelmuar vetëveten." Përbërësi i katërt këtu është ajo që psikologët e quajnë perservativë. Të prezervosh do të thotë të përqëndrohesh në një gjë mënyrë të përsëritur dhe obsesive. Efekti i preservimit është që t'i lidh tre përbërësit e parë të pendimit dhe t'i vendosë në një qark pa kufi. Kështu që, unë nuk isha në dhomën time duke menduar "Bëj që kjo të largohet." U ula aty dhe mendova "Bëj që të largohet. Bëj që të largohet. Bëj që të largohet. Bëj që të largohet." Kështu që, nëse lexoni literaturen psikologjike këta janë katër përbërësit kryesor që e definojnë pendimin.
But I want to suggest that there's also a fifth one. And I think of this as a kind of existential wake-up call. That night in my apartment, after I got done kicking myself and so forth, I lay in bed for a long time, and I thought about skin grafts. And then I thought about how, much as travel insurance doesn't cover acts of God, probably my health insurance did not cover acts of idiocy. In point of fact, no insurance covers acts of idiocy. The whole point of acts of idiocy is that they leave you totally uninsured; they leave you exposed to the world and exposed to your own vulnerability and fallibility in face of, frankly, a fairly indifferent universe.
Por, unë dua të sygjeroj që ka edhe një përbërës të pestë. Unë e konsideroj këtë si një thirrje zgjimi ekzistenciale. Atë natë, në apartamentin tim, pasi e shqelmova veten, u shtriva në shtrat për një kohë shumë të gjatë dhe mendova për pjesët e lëkures të cilat i tërheqim dhe i vendosim në pjesë tjera të trupit. Pastaj mendova se si, ashtu sikur sigurimi i udhëtimeve nuk i mbulon aktet e Zotit, edhe sigurimi im shëndetësor nuk i mbulon veprimet e mia idiotike. Në të vertete, asnjë sigurim nuk i mbulon veprat e idiotësisë. Gjëja interesante për veprat e idiotësisë është që të lënë të pasiguruar; të lënë të pambrojtur prej botës dhe të zbuluar ndaj dobësisë dhe pasaktësisë tënde para një universi krejtësisht indiferent.
This is obviously an incredibly painful experience. And I think it's particularly painful for us now in the West in the grips of what I sometimes think of as a Control-Z culture -- Control-Z like the computer command, undo. We're incredibly used to not having to face life's hard realities, in a certain sense. We think we can throw money at the problem or throw technology at the problem -- we can undo and unfriend and unfollow. And the problem is that there are certain things that happen in life that we desperately want to change and we cannot. Sometimes instead of Control-Z, we actually have zero control. And for those of us who are control freaks and perfectionists -- and I know where of I speak -- this is really hard, because we want to do everything ourselves and we want to do it right.
Kjo është një përvojë shumë e dhimbshme. Është veqanerisht e dhimbëshme për ne që jetojmë në Perëndim nën mbërthimin e asaj që unë e quaj kultura Kontrol-Z -- Kontrol-Z si kamanda në kompjuter, zhbëj. Ne jemi mësuar të mos përballemi me realitetin e vështirë të jetës. Mendojmë që mund të përdorim të holla ose teknologjinë për të zgjidhur problemet tona -- ne mund të zhbëjmë, të prishim shoqëri, të ndelemi së ndjekuri. Problemi është që janë disa gjëra që ndodhin në jetë të cilat dëshirojmë t'i ndërrojmë dhe nuk mundemi. Ndonjëherë, në vend të Kontrol-Z, ne nuk kemi aspak kontrol. Për ata të cilet jemi fanatik kontrolli dhe përfeksionista -- dhe unë e di se për kë flas -- kjo është shumë e vështirë, sepse ne dëshirojmë të bëjmë çdo gjë vetë dhe si duhet.
Now there is a case to be made that control freaks and perfectionists should not get tattoos, and I'm going to return to that point in a few minutes. But first I want to say that the intensity and persistence with which we experience these emotional components of regret is obviously going to vary depending on the specific thing that we're feeling regretful about. So for instance, here's one of my favorite automatic generators of regret in modern life. (Laughter) Text: Relpy to all. And the amazing thing about this really insidious technological innovation is that even just with this one thing, we can experience a huge range of regret. You can accidentally hit "reply all" to an email and torpedo a relationship. Or you can just have an incredibly embarrassing day at work. Or you can have your last day at work.
Mund të themi që fanatikët e kontrollit dhe përfeksionistët nuk duhet të bëjnë tatuazhe, dhe do t'i kthehem kësaj çështje pas pak. Së pari dua të them që intensiteti dhe këmbëngulja me të cilat i përjetojmë këta përbërës emocional të pendimit do të ndryshojnë varësisht prej rasteve specifike për të cilat pendohemi. Për shembull, kjo është një prej gjeneratoreve automatik të pendimit në jetën moderne. (Të qeshura) Mesazh: Përgjigjju të gjithëve. Gjëja e mrekullueshme për këtë risi tinëzare teknologjike është që edhe kjo gjë e vogël, mund të na bëj të përjetojmë pendime të niveleve të ndryshme. Mund të shtypni "përgjigjju të gjithëve" aksidentalisht dhe të shkatërroni një lidhje. Apo mund të keni një ditë shumë të turpshme në punë. Apo mund të keni ditën e fundit në punë.
And this doesn't even touch on the really profound regrets of a life. Because of course, sometimes we do make decisions that have irrevocable and terrible consequences, either for our own or for other people's health and happiness and livelihoods, and in the very worst case scenario, even their lives. Now obviously, those kinds of regrets are incredibly piercing and enduring. I mean, even the stupid "reply all" regrets can leave us in a fit of excruciating agony for days.
Kjo as nuk fillon të prekë pendimet e thella në jetë. Sepse nganjëherë marrim vendime që kanë pasoja të tmerrëshme dhe të pakthyeshme, për shëndetin, lumturinë, dhe jetesën tonë apo të të tjerëve. Në skenarin më të keq, mund të ju kushtoj edhe vetë jetën. Qartë, këto lloje të pendimit janë therrëse dhe afatgjata. Dua të them që edhe pendimit qe keni dërguar një "përgjigje të gjithëve" mund të na kushtoj disa ditë torturuese.
So how are we supposed to live with this? I want to suggest that there's three things that help us to make our peace with regret. And the first of these is to take some comfort in its universality. If you Google regret and tattoo, you will get 11.5 million hits. (Laughter) The FDA estimates that of all the Americans who have tattoos, 17 percent of us regret getting them. That is Johnny Depp and me and our seven million friends. And that's just regret about tattoos. We are all in this together.
Si mund të jetojmë me këtë pendim? Dua të sugjeroj që ka tri gjëra që na ndihmojnë të tejkalojmë pendimin. E para është që të ngushëllohemi me universalitetin e tij. Nëse e kërkoni në Google "pendim dhe tatuazh" ju do të gjeni 11.5 milion klikime. (Të qeshura) Administrata për Ushqim dhe Barna vlerëson që prej të gjithë amerikanëve të cilët kanë tatuazhe, 17% prej nesh pendohemi që i kemi bërë. Këtu përfshihen Johnny Depp dhe unë dhe 7 milion shokë të tjerë. Kjo shifër i takon vetëm pendimeve për tatuazhe. Ne të gjithë ballafaqohemi me këtë së bashku.
The second way that we can help make our peace with regret is to laugh at ourselves. Now in my case, this really wasn't a problem, because it's actually very easy to laugh at yourself when you're 29 years old and you want your mommy because you don't like your new tattoo. But it might seem like a kind of cruel or glib suggestion when it comes to these more profound regrets. I don't think that's the case though. All of us who've experienced regret that contains real pain and real grief understand that humor and even black humor plays a crucial role in helping us survive. It connects the poles of our lives back together, the positive and the negative, and it sends a little current of life back into us.
Mënyra e dytë e cila na ndihmon të tejkalojmë pendimin është të qeshemi më vetëveten. Në rastin tim, kjo nuk ishte një problem, sepse është shumë lehtë të qeshesh me veten kur je 29 vjeç dhe e kërkon nënën sepse nuk të pëlqen tatuazhi i ri. Mund të duket si një sugjerim mizor apo i lehtë kur bëhet fjalë për pendime më të thella. Unë nuk mendoj që kjo është e vërtetë. Të gjithë ne që kemi përjetuar pendim i cili ka dhimbje të vërtetë dhe pikëllim real e kuptojmë që humori, edhe humori i zi, na ndihmon të mbijetojmë. Humori i lidh polet e jetës tonë së bashku, pozitiven dhe negativen, dhe e dërgon një rrjedhë të jetës tek ne.
The third way that I think we can help make our peace with regret is through the passage of time, which, as we know, heals all wounds -- except for tattoos, which are permanent. So it's been several years since I got my own tattoo. And do you guys just want to see it? All right. Actually, you know what, I should warn you, you're going to be disappointed. Because it's actually not that hideous. I didn't tattoo Marilyn Manson's face on some indiscreet part of myself or something. When other people see my tattoo, for the most part they like how it looks. It's just that I don't like how it looks. And as I said earlier, I'm a perfectionist. But I'll let you see it anyway.
Mënyra e tretë për të ndihmuar veten të bëjmë paqe me pendimet tona është nëpërmjet kalimit të kohës, e cila, siq e dimë, i shëron të gjitha plagët -- përveq tatuazheve, të cilat janë të përherëshme. Kanë kaluar disa vjet që prej kohës kur e bëra këtë tatuazh. Dëshironi ta shihni? Në rregull. Duhet të ju paralajmëroj që do të dëshpëroheni, sepse nuk është edhe aq i keq. Unë nuk e kam një tatuazh me fytyren e Marilyn Mason-it në vend e pa vend. Shumica e njerëzve të cilët e shohin tatuazhin tim, e pëlqejnë atë. Problemi është që mua nuk më pëlqen. Siç thash më parë, une jam një përfeksioniste. Por do të ju lejoj ta shihni sidoqoftë.
This is my tattoo. I can guess what some of you are thinking. So let me reassure you about something. Some of your own regrets are also not as ugly as you think they are. I got this tattoo because I spent most of my 20s living outside the country and traveling. And when I came and settled in New York afterward, I was worried that I would forget some of the most important lessons that I learned during that time. Specifically the two things I learned about myself that I most didn't want to forget was how important it felt to keep exploring and, simultaneously, how important it is to somehow keep an eye on your own true north. And what I loved about this image of the compass was that I felt like it encapsulated both of these ideas in one simple image. And I thought it might serve as a kind of permanent mnemonic device.
Ky është tatuazhi im. Unë mund të ja qëlloj se çfarë po mendoni. Kështu që më lejoni të ju siguroj për diçka. Disa prej pendimive tuaja nuk janë aq të shëmtuara sa mendoni ju. Unë e bëra këtë tatuazh sepse i kalova të shumtat e të 20-tave të mia duke jetuar jashtë shtetit dhe duke udhëtuar. Kur u vendosa në New York më pas, u brengosa që do t'i harroja disa prej mësimeve më të rëndesishme të asaj kohe. Në mënyrë specifike, dy prej gjërave të cilat i mësova për veten time dhe nuk desha t'i harroj ishin rëndësia e eksplorimit dhe, në të njejtën kohë, rëndesia e të diturit se ku dëshirojmë të shkojmë. Gjëja që më pëlqente tek ky imazh i busulles është që u ndjeva sikur i portretizonte këto ide në një imazh të thjeshtë. Mendova që do te ishte si një pajisje e përherëshme e kujtesës.
Well it did. But it turns out, it doesn't remind me of the thing I thought it would; it reminds me constantly of something else instead. It actually reminds me of the most important lesson regret can teach us, which is also one of the most important lessons life teaches us. And ironically, I think it's probably the single most important thing I possibly could have tattooed onto my body -- partly as a writer, but also just as a human being. Here's the thing, if we have goals and dreams, and we want to do our best, and if we love people and we don't want to hurt them or lose them, we should feel pain when things go wrong. The point isn't to live without any regrets. The point is to not hate ourselves for having them.
Dhe këtë e bëri. Rrezulton që nuk më kujton për gjënë të cilën mendova që do të më kujtoj. Më kujton diçka tjetër. Më kujton një prej mësimeve më të rëndësishme që na mëson pendimi, që është po ashtu njëri prej mësimeve më të rëndësishme që na mëson jeta. Ironokisht, mendoj që është mësimi më i rëndësishëm, që mund të kisha bërë tatauzh në trupin tim - pjesërisht si një shkrimtare, por edhe si një qenje njerëzore. Ja ku është: Nëse kemi qëllime dhe ëndërra dhe dëshirojmë të japim më të mirën, dhe nëse i duam njerezit, dhe nuk kemi dëshirë t'i lëndojmë apo t'i humbasim, ne duhet të ndjejmë dhimbje kur gjërat nuk shkojnë mirë. Nuk do të thotë që duhet të jetojmë pa pendime. Duhet të mos e urrejmë vetëveten që i kemi këto pendime.
The lesson that I ultimately learned from my tattoo and that I want to leave you with today is this: We need to learn to love the flawed, imperfect things that we create and to forgive ourselves for creating them. Regret doesn't remind us that we did badly. It reminds us that we know we can do better.
Mesimi që e morra nga tatuazhi im dhe me të cilin dua t'iu lë sot është ky: Ne duhet të mësojmë të dashurojmë gjërat me të meta, gjërat imperfekte, të cilat i krijojmë. Dhe duhet të falim veten që i kemi krijuar këto gjëra. Pendimi nuk na kujton që kemi bërë keq. Na kujton që ne mund të përmirësohemi.
Thank you.
Faleminderit!
(Applause)
(Duartrokitje)