So that's Johnny Depp, of course. And that's Johnny Depp's shoulder. And that's Johnny Depp's famous shoulder tattoo. Some of you might know that, in 1990, Depp got engaged to Winona Ryder, and he had tattooed on his right shoulder "Winona forever." And then three years later -- which in fairness, kind of is forever by Hollywood standards -- they broke up, and Johnny went and got a little bit of repair work done. And now his shoulder says, "Wino forever."
Dat is natuurlijk Johnny Depp. Dat is Johnny Depps schouder. En dat is Johnny Depps beroemde schoudertatoeage. Sommigen weten misschien dat in 1990, Depp verloofd was met Winona Ryder en dat hij op zijn rechterschouder had getatoeëerd "Winona forever". Drie jaar later -- wat naar Hollywoodmaatstaven een eeuwigheid is -- gingen ze uit elkaar en liet Johnny wat reparatiewerk uitvoeren. Nu staat er op zijn schouder "Wino forever" -- immer de zuiplap.
(Laughter)
(Gelach)
So like Johnny Depp, and like 25 percent of Americans between the ages of 16 and 50, I have a tattoo. I first started thinking about getting it in my mid-20s, but I deliberately waited a really long time. Because we all know people who have gotten tattoos when they were 17 or 19 or 23 and regretted it by the time they were 30. That didn't happen to me. I got my tattoo when I was 29, and I regretted it instantly. And by "regretted it," I mean that I stepped outside of the tattoo place -- this is just a couple miles from here down on the Lower East Side -- and I had a massive emotional meltdown in broad daylight on the corner of East Broadway and Canal Street. (Laughter) Which is a great place to do it because nobody cares. (Laughter) And then I went home that night, and I had an even larger emotional meltdown, which I'll say more about in a minute.
Net als Johnny Depp en 25 procent van de Amerikanen tussen de 16 en 50, heb ik een tatoeage. Ik begon erover na te denken toen ik in de twintig was, maar ik heb expres heel lang gewacht. We kennen namelijk allemaal mensen die een tattoo hebben genomen op hun 17de of 19de of 23ste en er op hun 30ste spijt van hebben gekregen. Dat overkwam mij niet. Ik nam een tattoo op mijn 29ste en had er meteen spijt van. En met "spijt" bedoel ik dat ik de deur van de tattooshop uitstapte -- het is maar een paar kilometer hier vandaan aan de Lower East Side -- en midden op de dag een enorme emotionele instorting had op de hoek van East Broadway en Canal Street. (Gelach) Wat eigenlijk een perfecte plek is -- niemand die erop let. (Gelach) 's Avonds ging ik naar huis en stortte ik nog verder in, waar ik zometeen op terug zal komen.
And this was all actually quite shocking to me, because prior to this moment, I had prided myself on having absolutely no regrets. I made a lot of mistakes and dumb decisions, of course. I do that hourly. But I had always felt like, look, you know, I made the best choice I could make given who I was then, given the information I had on hand. I learned a lesson from it. It somehow got me to where I am in life right now. And okay, I wouldn't change it. In other words, I had drunk our great cultural Kool-Aid about regret, which is that lamenting things that occurred in the past is an absolute waste of time, that we should always look forward and not backward, and that one of the noblest and best things we can do is strive to live a life free of regrets.
Dit was allemaal eigenlijk best schokkend voor mij, want voor dit moment was ik er juist trots op dat ik nergens spijt van had. Ik heb veel fouten en domme beslissingen gemaakt, natuurlijk. Dat doe ik elk uur van de dag. Maar ik had altijd het gevoel dat ik de beste keuze had gemaakt op dat moment met de informatie die ik had. Het was een goede les voor mij. Het heeft me gebracht tot waar ik nu in het leven sta. En ik zou het niet willen veranderen. Ik had dus die ingebakken visie op spijt overgenomen. Blijven hangen in dingen die vroeger zijn gebeurd, is totale tijdsverspilling. We moeten vooruit kijken, niet achteruit. Het nobelste en beste wat we kunnen doen, is streven naar een leven zonder berouw.
This idea is nicely captured by this quote: "Things without all remedy should be without regard; what's done is done." And it seems like kind of an admirable philosophy at first -- something we might all agree to sign onto ... until I tell you who said it. Right, so this is Lady MacBeth basically telling her husband to stop being such a wuss for feeling bad about murdering people. And as it happens, Shakespeare was onto something here, as he generally was. Because the inability to experience regret is actually one of the diagnostic characteristics of sociopaths. It's also, by the way, a characteristic of certain kinds of brain damage. So people who have damage to their orbital frontal cortex seem to be unable to feel regret in the face of even obviously very poor decisions. So if, in fact, you want to live a life free of regret, there is an option open to you. It's called a lobotomy. But if you want to be fully functional and fully human and fully humane, I think you need to learn to live, not without regret, but with it.
Dit idee wordt mooi verwoord in deze quote: "Wat niet te verhelpen is, moet buiten overweging blijven; wat gedaan is, is gedaan." Aanvankelijk lijkt het een bewonderenswaardige filosofie -- eentje die we allemaal zouden kunnen volgen... tot ik vertel wie het heeft gezegd. Dit is dus Lady MacBeth die haar man vertelt dat hij zich niet moet aanstellen door spijt te hebben van moord. Shakespeare was hier toevallig iets op het spoor, zoals gewoonlijk. Want het onvermogen om berouw te voelen, is in feite een van de diagnostische kenmerken van sociopaten. Het is trouwens ook een kenmerk van bepaalde soorten hersenschade. Mensen die schade hebben aan hun orbitofrontale cortex lijken geen spijt te kunnen voelen, zelfs na het maken van duidelijk ongelukkige keuzes. Dus als je een leven wil leiden zonder spijt, dan is er een mogelijkheid. Het heet een lobotomie. Maar als je volledig wilt functioneren, volledig menselijk wilt zijn en volledig humaan, dan moet je leren te leven met spijt, niet zonder.
So let's start off by defining some terms. What is regret? Regret is the emotion we experience when we think that our present situation could be better or happier if we had done something different in the past. So in other words, regret requires two things. It requires, first of all, agency -- we had to make a decision in the first place. And second of all, it requires imagination. We need to be able to imagine going back and making a different choice, and then we need to be able to kind of spool this imaginary record forward and imagine how things would be playing out in our present. And in fact, the more we have of either of these things -- the more agency and the more imagination with respect to a given regret, the more acute that regret will be.
Laten we beginnen met wat begrippen. Wat is spijt? Spijt is de emotie die we ervaren als we denken dat onze huidige situatie beter of gelukkiger had kunnen zijn als we in het verleden iets anders hadden gedaan. Met andere woorden, spijt vereist twee dingen. Ten eerste is handelend vermogen nodig -- we moeten eerst een beslissing nemen. Ten tweede is verbeelding nodig. We moeten in gedachten terug kunnen gaan en een andere beslissing maken. Daarna moeten we de denkbeeldige band vooruit kunnen spoelen en ons inbeelden hoe de situatie nu zou zijn geweest. Hoe meer we een van deze twee dingen hebben -- hoe meer handelend vermogen en verbeelding bij een bepaald berouw, des te acuter dat berouw zal zijn.
So let's say for instance that you're on your way to your best friend's wedding and you're trying to get to the airport and you're stuck in terrible traffic, and you finally arrive at your gate and you've missed your flight. You're going to experience more regret in that situation if you missed your flight by three minutes than if you missed it by 20. Why? Well because, if you miss your flight by three minutes, it is painfully easy to imagine that you could have made different decisions that would have led to a better outcome. "I should have taken the bridge and not the tunnel. I should have gone through that yellow light." These are the classic conditions that create regret. We feel regret when we think we are responsible for a decision that came out badly, but almost came out well.
Stel je voor, je bent onderweg naar de bruiloft van je beste vriend. Je probeert op het vliegveld te komen en zit muurvast in het verkeer. Als je eindelijk bij de gate aankomt, heb je net je vlucht gemist. Op dat moment zul je meer spijt voelen als je je vlucht met drie minuten hebt gemist dan met twintig minuten. Waarom? Omdat, als je je vlucht met drie minuten hebt gemist, het pijnlijk eenvoudig is te bedenken dat je andere beslissingen had kunnen maken die naar een betere uitkomst hadden geleid. "Ik had de brug moeten nemen in plaats van de tunnel. Ik had door oranje moeten rijden." Dat zijn klassieke omstandigheden die spijt creëren. We voelen spijt als wij ons verantwoordelijk voelen voor een beslissing die uiteindelijk slecht afliep, maar die bijna goed uitpakte.
Now within that framework, we can obviously experience regret about a lot of different things. This session today is about behavioral economics. And most of what we know about regret comes to us out of that domain. We have a vast body of literature on consumer and financial decisions and the regrets associated with them -- buyer's remorse, basically. But then finally, it occurred to some researchers to step back and say, well okay, but overall, what do we regret most in life? Here's what the answers turn out to look like.
Met die gedachte kunnen we natuurlijk spijt hebben van allerlei dingen. Vandaag zal het gaan over gedragseconomie. Het meeste wat we van spijt weten, komt uit dat vakgebied. We hebben boekenkasten vol literatuur over consumptie- en financiële beslissingen en de spijt die daarmee gepaard gaat -- oftewel, spijt van aankoop. Op een gegeven moment zetten onderzoekers een stap terug en vroegen zich af: waar hebben we het meeste spijt van? Zo zagen de antwoorden er uiteindelijk uit.
So top six regrets -- the things we regret most in life: Number one by far, education. 33 percent of all of our regrets pertain to decisions we made about education. We wish we'd gotten more of it. We wish we'd taken better advantage of the education that we did have. We wish we'd chosen to study a different topic. Others very high on our list of regrets include career, romance, parenting, various decisions and choices about our sense of self and how we spend our leisure time -- or actually more specifically, how we fail to spend our leisure time. The remaining regrets pertain to these things: finance, family issues unrelated to romance or parenting, health, friends, spirituality and community.
De spijt top zes -- de dingen die we het meeste berouwen: veruit de nummer één: opleiding. 33 procent van al onze spijtgevoelens hebben te maken met keuzes rond opleiding. We hadden meer willen studeren. We hadden meer moeten halen uit de opleiding die we hebben gevolgd. We hadden een andere studie moeten kiezen. Andere voorbeelden die hoog in de lijst stonden waren carrière, romantiek, ouderschap, allerlei beslissingen en keuzes over onze identiteit en hoe we onze vrije tijd besteden -- of beter gezegd, hoe we juist niet onze vrije tijd besteden. De overgebleven spijt draait om het volgende: financiën, familiezaken die niet draaien om romantiek of het ouderschap, gezondheid, vrienden, spiritualiteit en de gemeenschap.
So in other words, we know most of what we know about regret by the study of finance. But it turns out, when you look overall at what people regret in life, you know what, our financial decisions don't even rank. They account for less than three percent of our total regrets. So if you're sitting there stressing about large cap versus small cap, or company A versus company B, or should you buy the Subaru or the Prius, you know what, let it go. Odds are, you're not going to care in five years.
Met andere woorden, het meeste wat we van spijt weten, weten we door financiën te bestuderen. Maar als je kijkt naar waar mensen over het algemeen spijt van hebben, komen onze financiële beslissingen er niet eens in voor. Zij vormen minder dan drie procent van onze totale spijt. Dus als je ontzettend zit te stressen om een grote hoed of kleine hoed, bedrijf A of bedrijf B, zal ik de Subaru of de Prius kopen, laat het dan lekker gaan. Grote kans dat het je over vijf jaar toch koud laat.
But for these things that we actually do really care about and do experience profound regret around, what does that experience feel like? We all know the short answer. It feels terrible. Regret feels awful. But it turns out that regret feels awful in four very specific and consistent ways. So the first consistent component of regret is basically denial. When I went home that night after getting my tattoo, I basically stayed up all night. And for the first several hours, there was exactly one thought in my head. And the thought was, "Make it go away!" This is an unbelievably primitive emotional response. I mean, it's right up there with, "I want my mommy!" We're not trying to solve the problem. We're not trying to understand how the problem came about. We just want it to vanish.
Maar als het gaat om dingen die ons wel in de koude kleren zitten en waar we wel oprechte spijt bij voelen, hoe voelt die ervaring dan aan? Kort gezegd weten we het allemaal. Het voelt beroerd. Spijt voelt verschrikkelijk. Maar er zijn vier zeer specifieke, consistente manieren waarop spijt verschrikkelijk aanvoelt. Het eerste consistente element van spijt is ontkenning. Toen ik thuiskwam nadat ik mijn tatoeage had laten zetten, bleef ik de hele nacht op. De eerste paar uur had ik maar één gedachte. En die gedachte was: "Laat het verdwijnen!" Dit is een ongelofelijk primitieve emotionele reactie. Het is vergelijkbaar met: "Ik wil mijn mamma!" We proberen het probleem niet op te lossen. We proberen niet te begrijpen hoe het probleem ontstond. We willen dat het verdwijnt.
The second characteristic component of regret is a sense of bewilderment. So the other thing I thought about there in my bedroom that night was, "How could I have done that? What was I thinking?" This real sense of alienation from the part of us that made a decision we regret. We can't identify with that part. We don't understand that part. And we certainly don't have any empathy for that part -- which explains the third consistent component of regret, which is an intense desire to punish ourselves. That's why, in the face of our regret, the thing we consistently say is, "I could have kicked myself." The fourth component here is that regret is what psychologists call perseverative. To perseverate means to focus obsessively and repeatedly on the exact same thing. Now the effect of perseveration is to basically take these first three components of regret and put them on an infinite loop. So it's not that I sat there in my bedroom that night, thinking, "Make it go away." It's that I sat there and I thought, "Make it go away. Make it go away. Make it go away. Make it go away." So if you look at the psychological literature, these are the four consistent defining components of regret.
Het tweede kenmerk van spijt is het gevoel van verdwaasdheid. De andere gedachte die ik toen in mijn slaapkamer had was: "Hoe kon ik dat nou doen? Wat bezielde mij?" Dit gevoel van vervreemding van het deel van ons dat de ongelukkige beslissing maakte. We kunnen ons er niet mee identificeren. We begrijpen het niet. En we hebben al zeker geen medelijden met dat gedeelte -- wat ons brengt bij het derde consistente element van spijt, namelijk de drang om onszelf te straffen. Om die reden, vanwege die spijt, vertellen we onszelf steeds: "Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan." De vierde component is dat spijt, in psychologietermen, perseveratief is. Perseveratie betekent dat er obsessief en herhaaldelijk op exact hetzelfde wordt geconcentreerd. Het effect van perseveratie is in feite deze eerste drie componenten van spijt die in een vicieuze cirkel worden gezet. Het gaat er niet om dat ik die avond in mijn slaapkamer zat te denken: "Laat het verdwijnen." Het gaat erom dat ik dacht: "Laat het verdwijnen. Laat het verdwijnen. Laat het verdwijnen. Laat het verdwijnen." Als je dan naar psychologische literatuur kijkt, dan kun je de vier consistente kenmerken van spijt onderscheiden.
But I want to suggest that there's also a fifth one. And I think of this as a kind of existential wake-up call. That night in my apartment, after I got done kicking myself and so forth, I lay in bed for a long time, and I thought about skin grafts. And then I thought about how, much as travel insurance doesn't cover acts of God, probably my health insurance did not cover acts of idiocy. In point of fact, no insurance covers acts of idiocy. The whole point of acts of idiocy is that they leave you totally uninsured; they leave you exposed to the world and exposed to your own vulnerability and fallibility in face of, frankly, a fairly indifferent universe.
Maar ik wil ook nog een vijfde component introduceren. En ik zie dit als een soort existentiële wake-upcall. Die avond in mijn appartement, nadat ik me voor de kop had geslagen, lag ik lange tijd in bed en dacht ik na over huidtransplantatie. Toen bedacht ik dat, net zoals mijn reisverzekering overmacht niet dekt, mijn zorgverzekering ook idioterie niet dekt. Sterker nog, geen enkele verzekering dekt idioterie. Het hele punt van idioterie is dat je er helemaal niet tegen verzekerd bent. Je wordt blootgesteld aan de wereld en aan je eigen kwetsbaarheid en feilbaarheid in, laten we eerlijk zijn, een onverschillig universum.
This is obviously an incredibly painful experience. And I think it's particularly painful for us now in the West in the grips of what I sometimes think of as a Control-Z culture -- Control-Z like the computer command, undo. We're incredibly used to not having to face life's hard realities, in a certain sense. We think we can throw money at the problem or throw technology at the problem -- we can undo and unfriend and unfollow. And the problem is that there are certain things that happen in life that we desperately want to change and we cannot. Sometimes instead of Control-Z, we actually have zero control. And for those of us who are control freaks and perfectionists -- and I know where of I speak -- this is really hard, because we want to do everything ourselves and we want to do it right.
Dit is duidelijk een hele pijnlijke ervaring. Ik denk dat het bijzonder pijnlijk is nu we in het Westen in de greep zijn van, zoals ik het zie, een soort Ctrl-Z-cultuur -- Ctrl-Z in de zin van het computercommando, ongedaan maken. We zijn gewend dat we niet geconfronteerd hoeven te worden met de harde realiteiten van het leven. We denken dat we met geld of met technologie problemen kunnen oplossen -- we kunnen ongedaan maken, ontvrienden en ontvolgen. Het probleem is dat er dingen zijn in het leven die we wanhopig willen maar niet kunnen veranderen. We hebben dan in plaats van Ctrl-Z in feite helemaal geen controle. En voor de controlefreaks en perfectionisten onder ons -- ik weet er alles van -- komt dit hard aan, want we willen alles zelf doen en ook goed doen.
Now there is a case to be made that control freaks and perfectionists should not get tattoos, and I'm going to return to that point in a few minutes. But first I want to say that the intensity and persistence with which we experience these emotional components of regret is obviously going to vary depending on the specific thing that we're feeling regretful about. So for instance, here's one of my favorite automatic generators of regret in modern life. (Laughter) Text: Relpy to all. And the amazing thing about this really insidious technological innovation is that even just with this one thing, we can experience a huge range of regret. You can accidentally hit "reply all" to an email and torpedo a relationship. Or you can just have an incredibly embarrassing day at work. Or you can have your last day at work.
Je kunt zeggen dat controlefreaks en perfectionisten geen tatoeage moeten nemen en daar zal ik zometeen op terugkomen. Maar wat ik eerst wil zeggen, is dat de intensiteit en volharding waarmee we deze emotionele componenten van spijt ervaren natuurlijk zal variëren, afhankelijk van waar we specifiek berouw van hebben. Hier zie je een van mijn favoriete automatische veroorzakers van spijt in het moderne leven. (Gelach) Tekst: Allen beantwoorden. En wat zo ongelofelijk is aan dit stukje verraderlijke technologische innovatie is dat we zelfs van zoiets kleins een hele massa spijt kunnen ervaren. Je kunt per ongeluk op "allen beantwoorden" klikken en zo een relatie verknallen. Of je kunt gewoon een ontzettend gênante dag op het kantoor hebben. Of je kunt je laatste dag op het kantoor hebben.
And this doesn't even touch on the really profound regrets of a life. Because of course, sometimes we do make decisions that have irrevocable and terrible consequences, either for our own or for other people's health and happiness and livelihoods, and in the very worst case scenario, even their lives. Now obviously, those kinds of regrets are incredibly piercing and enduring. I mean, even the stupid "reply all" regrets can leave us in a fit of excruciating agony for days.
En dan heb ik het nog niet eens over de diepste spijtmomenten van het leven. Want soms nemen we natuurlijk beslissingen die verschrikkelijke en onherroepbare gevolgen hebben, voor de gezondheid, het geluk en het welzijn van jezelf en van anderen. In het ergste geval ook gevolgen voor hun leven. Natuurlijk zijn die soorten spijt ongelofelijk stekend en slepend. Zelfs de spijt van dat stomme "allen beantwoorden" kan ons dagen lang een ondragelijk lijden bezorgen.
So how are we supposed to live with this? I want to suggest that there's three things that help us to make our peace with regret. And the first of these is to take some comfort in its universality. If you Google regret and tattoo, you will get 11.5 million hits. (Laughter) The FDA estimates that of all the Americans who have tattoos, 17 percent of us regret getting them. That is Johnny Depp and me and our seven million friends. And that's just regret about tattoos. We are all in this together.
Hoe moeten we hier dan mee leven? Ik stel voor dat er drie manieren zijn die ons helpen vrede te sluiten met spijt. De eerste manier is het vinden van troost in universaliteit. Als je spijt en tatoeage googelt, krijg je 11,5 miljoen resultaten. (Gelach) De voedsel- en medicijnenautoriteit in de VS schat dat van alle Amerikanen die een tatoeage hebben, 17 procent er spijt van hebben. Dat is Johnny Depp en ik en onze zeven miljoen vrienden. En dat is alleen nog maar spijt van tatoeages. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
The second way that we can help make our peace with regret is to laugh at ourselves. Now in my case, this really wasn't a problem, because it's actually very easy to laugh at yourself when you're 29 years old and you want your mommy because you don't like your new tattoo. But it might seem like a kind of cruel or glib suggestion when it comes to these more profound regrets. I don't think that's the case though. All of us who've experienced regret that contains real pain and real grief understand that humor and even black humor plays a crucial role in helping us survive. It connects the poles of our lives back together, the positive and the negative, and it sends a little current of life back into us.
De tweede manier waarop we vrede kunnen sluiten met spijt is door onszelf uit te lachen. In mijn geval was dit geen enkel probleem, omdat het nog best makkelijk is om jezelf uit te lachen als je 29 bent en om je moeder roept omdat je je nieuwe tatoeage niet leuk vindt. Het lijkt misschien wat wreed of ondoordacht als het op deze gevallen van diepe spijt aankomt. Maar ik vind dat zelf eigenlijk niet. Wie spijt heeft ervaren die echte pijn en echt berouw met zich meebracht, begrijpt dat humor, zelfs zwarte humor, een essentiële rol speelt bij het overleven. De polen van ons leven worden weer aan elkaar gekoppeld, de positieve en de negatieve, waardoor ons leven weer wat energie krijgt.
The third way that I think we can help make our peace with regret is through the passage of time, which, as we know, heals all wounds -- except for tattoos, which are permanent. So it's been several years since I got my own tattoo. And do you guys just want to see it? All right. Actually, you know what, I should warn you, you're going to be disappointed. Because it's actually not that hideous. I didn't tattoo Marilyn Manson's face on some indiscreet part of myself or something. When other people see my tattoo, for the most part they like how it looks. It's just that I don't like how it looks. And as I said earlier, I'm a perfectionist. But I'll let you see it anyway.
De derde manier waarop we vrede kunnen sluiten met spijt is door tijd te laten passeren. En tijd, zoals we weten, heelt alle wonden -- behalve tatoeages, die zijn permanent. Het is nu een aantal jaar geleden dat ik mijn tatoeage liet zetten. Willen jullie hem zien? Goed. Ik moet jullie eigenlijk waarschuwen: het wordt een grote teleurstelling. Het is namelijk niet zo afschuwelijk. Ik heb geen tatoeage van Marilyn Mansons gezicht op een of ander gênant deel van mijn lichaam. Als anderen mijn tatoeage zien, vinden de meesten hem er mooi uitzien. Maar ik vind hem er niet mooi uitzien. Zoals ik eerder al zei: ik ben een perfectionist. Maar ik laat hem toch zien.
This is my tattoo. I can guess what some of you are thinking. So let me reassure you about something. Some of your own regrets are also not as ugly as you think they are. I got this tattoo because I spent most of my 20s living outside the country and traveling. And when I came and settled in New York afterward, I was worried that I would forget some of the most important lessons that I learned during that time. Specifically the two things I learned about myself that I most didn't want to forget was how important it felt to keep exploring and, simultaneously, how important it is to somehow keep an eye on your own true north. And what I loved about this image of the compass was that I felt like it encapsulated both of these ideas in one simple image. And I thought it might serve as a kind of permanent mnemonic device.
Dit is mijn tatoeage. Ik kan wel raden wat sommigen van jullie denken. Laat ik jullie maar geruststellen. Jullie eigen gevallen van spijt zullen ook niet altijd zo lelijk zijn als jullie denken. Ik nam deze tatoeage omdat ik het grootste deel van mijn twintiger jaren in het buitenland en onderweg doorbracht. Toen ik uiteindelijk in New York neerstreek, was ik bang dat ik sommige van de belangrijkste lessen die ik in die tijd had geleerd, zou vergeten. Beter gezegd, twee dingen die ik over mezelf heb geleerd en die ik absoluut niet wilde vergeten, waren dat ik het belangrijk vond om te blijven ontdekken en tegelijkertijd hoe belangrijk het is om hoe dan ook op je eigen koers te blijven. Wat ik vooral leuk vond aan het idee van het kompas was dat het voor mijn gevoel beide ideeën omvatte met één simpele afbeelding. En het zou als een soort permanent geheugensteuntje kunnen dienen.
Well it did. But it turns out, it doesn't remind me of the thing I thought it would; it reminds me constantly of something else instead. It actually reminds me of the most important lesson regret can teach us, which is also one of the most important lessons life teaches us. And ironically, I think it's probably the single most important thing I possibly could have tattooed onto my body -- partly as a writer, but also just as a human being. Here's the thing, if we have goals and dreams, and we want to do our best, and if we love people and we don't want to hurt them or lose them, we should feel pain when things go wrong. The point isn't to live without any regrets. The point is to not hate ourselves for having them.
En dat was het ook. Maar het herinnert me niet aan wat ik had verwacht. Het herinnert me aan iets anders. Het herinnert me aan het belangrijkste wat spijt ons kan leren, wat ook een van de belangrijkste lessen is die het leven ons leert. Ironisch genoeg is dit waarschijnlijk het op een na belangrijkste wat ik op mijn lichaam had kunnen tatoeëren -- als een schrijver, maar ook gewoon als mens. Het zit zo. Als we doelen en dromen hebben en we willen ons best doen en als we van mensen houden en we willen geen van hen kwetsen of verliezen, dan moeten we pijn voelen als er iets misgaat. Het punt is niet te leven zonder spijt. Het punt is onszelf niet te haten om het hebben van spijt.
The lesson that I ultimately learned from my tattoo and that I want to leave you with today is this: We need to learn to love the flawed, imperfect things that we create and to forgive ourselves for creating them. Regret doesn't remind us that we did badly. It reminds us that we know we can do better.
De les die ik uiteindelijk uit mijn tatoeage heb getrokken en die ik jullie vandaag wil meegeven is deze: we moeten leren te houden van de gebrekkige, imperfecte dingen die we creëren en onszelf daarvoor vergeven. Spijt herinnert ons niet aan iets wat we fout hebben gedaan. Het herinnert ons aan wat we beter kunnen doen.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)