Λοιπόν αυτός είναι ο Τζόνι Ντεπ, φυσικά. Και αυτός είναι ο ώμος του Τζόνι Ντεπ,. Και αυτό είναι το διάσημο τατουάζ στον ώμο του Τζόνι Ντεπ,. Μερικοί από εσάς ίσως ξέρετε ότι, το 1990, ο Ντεπ αρραβωνιάστηκε την Ουαϊνόνα Ράιντερ, και έκανε τατουάζ στον αριστερό του ώμο «Ουαϊνόνα για πάντα» Και μετά, τρία χρόνια αργότερα -- που για να είμαστε δίκαιοι, σημαίνει για πάντα για τα δεδομένα του Hollywood-- χώρισαν, και ο Τζόνι πήγε και έκανε μια μικρή επιδιόρθωση. Και τώρα ο ώμος του λέει, «Μπεκρής για πάντα»
So that's Johnny Depp, of course. And that's Johnny Depp's shoulder. And that's Johnny Depp's famous shoulder tattoo. Some of you might know that, in 1990, Depp got engaged to Winona Ryder, and he had tattooed on his right shoulder "Winona forever." And then three years later -- which in fairness, kind of is forever by Hollywood standards -- they broke up, and Johnny went and got a little bit of repair work done. And now his shoulder says, "Wino forever."
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν όπως ο Τζόνι Ντεπ,, και όπως το 25 τοις εκατό των Αμερικάνων ηλικίας 16-50, έχω ένα τατουάζ. Πρώτη φορά ξεκίνησα να σκέφτομαι να το κάνω περίπου στα 25 μου, αλλά σκόπιμα περίμενα πολύ καιρό. Γιατί όλοι γνωρίζουμε ανθρώπους που έκαναν τατουάζ όταν ήταν 17 χρονών ή 19 ή 23 και το μετάνιωσαν μέχρι να γίνουν 30. Αυτό δεν συνέβη σε εμένα. Έκανα το τατουάζ μου όταν ήμουν 29, και το μετάνιωσα αμέσως. Και όταν λέω «το μετάνιωσα», εννοώ ότι βγήκα από το εργαστήριο του τατουάζ -- το οποίο είναι μόλις δύο μίλια από εδώ στον δρόμο Lower East Side -- και κατέρρευσα συναισθηματικά μέρα μεσημέρι στη γωνία των δρόμων East Broadway και Canal Street. (Γέλια) Είναι το τέλειο μέρος για να το κάνεις επειδή κανένας δεν νοιάζεται. (Γέλια) Μετά πήγα σπίτι εκείνο το βράδυ και ένιωσα μια ακόμα μεγαλύτερη συναισθηματική κατάρρευση, για την οποία θα πω περισσότερα σε ένα λεπτό.
So like Johnny Depp, and like 25 percent of Americans between the ages of 16 and 50, I have a tattoo. I first started thinking about getting it in my mid-20s, but I deliberately waited a really long time. Because we all know people who have gotten tattoos when they were 17 or 19 or 23 and regretted it by the time they were 30. That didn't happen to me. I got my tattoo when I was 29, and I regretted it instantly. And by "regretted it," I mean that I stepped outside of the tattoo place -- this is just a couple miles from here down on the Lower East Side -- and I had a massive emotional meltdown in broad daylight on the corner of East Broadway and Canal Street. (Laughter) Which is a great place to do it because nobody cares. (Laughter) And then I went home that night, and I had an even larger emotional meltdown, which I'll say more about in a minute.
Και όλα αυτά ήταν πραγματικά πολύ σοκαριστικά για μένα, επειδή πριν από αυτή την στιγμή, υπερηφανευόμουν ότι δεν μετάνιωνα ποτέ. Έκανα πολλά λάθη και πήρα χαζές αποφάσεις, φυσικά. Το κάνω αυτό συνέχεια. Αλλα πάντα ένιωθα ότι, λοιπόν, ξέρετε, έκανα την καλύτερη επιλογή που μπορούσα με δεδομένο το ποια ήμουν τότε, με δεδομένο τις πληροφορίες που είχα. Πήρα ένα μάθημα από αυτό. Κατά κάποιον τρόπο με έφερε στο σημείο της ζωής μου που είμαι τώρα. Και ναι, δεν θα το άλλαζα. Με άλλα λόγια, είχα πιεί το σπουδαίο μας Kool-Aid για το μετάνιωμα, το οποίο είναι ότι αξιοθρήνητα πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν είναι μια πλήρης σπατάλη χρόνου, ότι πρέπει πάντα να κοιτάμε μπροστά και όχι πίσω, και ότι ένα από τα πιο ανώτερα και καλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγωνιζόμαστε να ζούμε μια ζωή χωρίς να μετανιώνουμε.
And this was all actually quite shocking to me, because prior to this moment, I had prided myself on having absolutely no regrets. I made a lot of mistakes and dumb decisions, of course. I do that hourly. But I had always felt like, look, you know, I made the best choice I could make given who I was then, given the information I had on hand. I learned a lesson from it. It somehow got me to where I am in life right now. And okay, I wouldn't change it. In other words, I had drunk our great cultural Kool-Aid about regret, which is that lamenting things that occurred in the past is an absolute waste of time, that we should always look forward and not backward, and that one of the noblest and best things we can do is strive to live a life free of regrets.
Αυτή η άποψη συλλαμβάνεται ωραία με αυτή τη φράση: «Τα πράγματα που δεν έχουν θεραπεία δεν θα έπρεπε να δημιουργούν έγνοιες ό,τι έγινε έγινε». Και στην αρχή φαίνεται ότι είναι μια θαυμάσια φιλοσοφία -- κάτι το οποίο ίσως όλοι να συμφωνούσαμε να υιοθετήσουμε.... μέχρι να σας πω ποιος το είπε. Σωστά, λοιπόν αυτή είναι η Lady MacBeth η οποία βασικά λέει στον σύζυγο της να σταματήσει να είναι τόσο δειλός που νιώθει άσχημα για το γεγονός ότι δολοφονεί ανθρώπους. Kαι κατά τύχη, o Shakespeare είχε εδώ μια ενδιαφέρουσα ιδέα. όπως συνήθως είχε. Επειδή η ανικανότητα να νιώσεις μετάνιωμα είναι στην πραγματικότητα ένα από τα διαγνωστικά χαρακτηριστικά των αντικοινωνικών ατόμων. Είναι επίσης, ένα χαρακτηριστικό ορισμένων ειδών εγκεφαλικής βλάβης. Έτσι οι άνθρωποι που έχουν βλάβη στον κυκλοειδή μετωπικό φλοιό φαίνεται ότι δεν έχουν την ικανότητα να νιώσουν μετανιωμένοι ακόμα και μπροστά σε ολοφάνερα πολύ άσχημες απόφασεις. Λοιπόν αν πράγματι θέλετε να ζείτε χωρίς να μετανιώνετε, υπάρχει μια επιλογή για εσάς. Λέγεται λοβοτομή. Αλλά αν θέλετε να είστε τελείως λειτουργικοί και τελείως ανθρώπινοι και γεμάτοι ανθρωπιά, νομίζω ότι θα πρέπει να μάθετε να ζείτε όχι χωρίς μεταμέλεια, αλλά με αυτήν.
This idea is nicely captured by this quote: "Things without all remedy should be without regard; what's done is done." And it seems like kind of an admirable philosophy at first -- something we might all agree to sign onto ... until I tell you who said it. Right, so this is Lady MacBeth basically telling her husband to stop being such a wuss for feeling bad about murdering people. And as it happens, Shakespeare was onto something here, as he generally was. Because the inability to experience regret is actually one of the diagnostic characteristics of sociopaths. It's also, by the way, a characteristic of certain kinds of brain damage. So people who have damage to their orbital frontal cortex seem to be unable to feel regret in the face of even obviously very poor decisions. So if, in fact, you want to live a life free of regret, there is an option open to you. It's called a lobotomy. But if you want to be fully functional and fully human and fully humane, I think you need to learn to live, not without regret, but with it.
Λοιπόν ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό κάποιων όρων. Τι είναι το μετάνιωμα; Μετάνιωμα είναι το συναίσθημα που βιώνουμε όταν πιστεύουμε ότι η τωρινή μας κατάσταση θα μπορούσε να είναι καλύτερη ή πιο ευτυχισμένη εάν είχαμε κάνει κάτι διαφορετικό στο παρελθόν. Επομένως με άλλα λόγια, το μετάνιωμα χρειάζεται δύο πράγματα. Χρειάζεται, πρώτα από όλα, ενέργεια -- έπρεπε να πάρουμε μια απόφαση σε πρώτη φάση. Και δεύτερον, χρειάζεται φαντασία. Πρέπει να μπορούμε να φανταστούμε ότι πηγαίνουμε πίσω στο χρόνο και κάνουμε μια διαφορετική επιλογή, και έπειτα πρέπει να μπορούμε να προχωρήσουμε αυτόν τον φανταστικό δίσκο μπροστά και να φανταστούμε πώς θα συνέβαιναν τα πράγματα στο παρόν. Και στην πραγματικότητα όσο περισσότερο έχουμε από αυτά τα πράγματα -- όσο περισσότερη ενέργεια και περισσότερη φαντασία σχετικά με το δεδομένο μετάνιωμα, τόσο πιο έντονο θα είναι το μετάνιωμα.
So let's start off by defining some terms. What is regret? Regret is the emotion we experience when we think that our present situation could be better or happier if we had done something different in the past. So in other words, regret requires two things. It requires, first of all, agency -- we had to make a decision in the first place. And second of all, it requires imagination. We need to be able to imagine going back and making a different choice, and then we need to be able to kind of spool this imaginary record forward and imagine how things would be playing out in our present. And in fact, the more we have of either of these things -- the more agency and the more imagination with respect to a given regret, the more acute that regret will be.
Λοιπόν ας πούμε για παράδειγμα ότι είστε στον δρόμο για τον γάμο του καλύτερου σας φίλου και προσπαθείτε να φτάσετε στο αεροδρόμιο και έχετε κολλήσει σε απαίσια κίνηση και τελικά φτάνετε στην πύλη σας και έχετε χάσει την πτήση σας. Θα νιώσετε περισσότερο μετανιωμένοι σε αυτήν την περίπτωση αν είχατε χάσει την πτήση σας για τρία λεπτά από το αν την είχατε χάσει για είκοσι λεπτά. Γιατί; Λοιπόν επειδή, αν χάσετε την πτήση σας για τρία λεπτά, είναι οδυνηρά εύκολο να φανταστείτε ότι θα μπορούσατε να είχατε πάρει διαφορετικές αποφάσεις που θα είχαν οδηγήσει σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. "Θα έπρεπε να είχα παέι από τη γέφυρα και όχι από το τούνελ. Θα έπρεπε να είχα περάσει εκείνο το κίτρινο φανάρι." Αυτές είναι οι κλασικές καταστάσεις που δημιουργούν μετάνιωμα. Νιώθουμε μετανιωμένοι όταν πιστεύουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για μια απόφαση που κατέληξε άσχημα, αλλά σχεδόν κατέληξε καλά.
So let's say for instance that you're on your way to your best friend's wedding and you're trying to get to the airport and you're stuck in terrible traffic, and you finally arrive at your gate and you've missed your flight. You're going to experience more regret in that situation if you missed your flight by three minutes than if you missed it by 20. Why? Well because, if you miss your flight by three minutes, it is painfully easy to imagine that you could have made different decisions that would have led to a better outcome. "I should have taken the bridge and not the tunnel. I should have gone through that yellow light." These are the classic conditions that create regret. We feel regret when we think we are responsible for a decision that came out badly, but almost came out well.
Τώρα μέσα από αυτό το πλαίσιο, μπορούμε προφανώς να βιώσουμε μεταμέλεια για πολλά διαφορετικά πράγματα. Αυτή η συνεδρίαση σήμερα έχει σαν θέμα τα συμπεριφορικά οικονομικά. Και τα περισσότερα από αυτά που ξέρουμε για το μετάνιωμα τα ξέρουμε από αυτόν τον τομέα. Ένα μεγάλο σώμα της λογοτεχνίας μας έχει σαν θέμα τις καταναλωτικές και οικονομικές αποφάσεις και το μετάνιωμα που σχετίζεται με αυτές -- τύψεις των καταναλωτών, βασικά. Aλλά μετά τελικά, κάποιοι ερευνητές γύρισαν πίσω και είπαν, λοιπόν εντάξει, αλλά γενικά, για ποιο πράγμα μετανιώνουμε περισσότερο στην ζωή; Να λοιπόν πώς διαμορφώνονται οι απαντήσεις
Now within that framework, we can obviously experience regret about a lot of different things. This session today is about behavioral economics. And most of what we know about regret comes to us out of that domain. We have a vast body of literature on consumer and financial decisions and the regrets associated with them -- buyer's remorse, basically. But then finally, it occurred to some researchers to step back and say, well okay, but overall, what do we regret most in life? Here's what the answers turn out to look like.
Λοιπόν οι κύριοι έξι λόγοι για τους οποίους μετανιώνουμε-- τα πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε περισσότερο στην ζωή: Νούμερο ένα με διαφορά, η εκπαίδευση. το 33 τοις εκατό των πραγμάτων που μετανιώνουμε ανήκει σε αποφάσεις που πήραμε σχετικά με την εκπαίδευση. Θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει περισσότερη. Θα θέλαμε να είχαμε εκμεταλλευτεί καλύτερα την εκπαίδευση που αποκτήσαμε. Θα θέλαμε να είχαμε επιλέξει να σπουδάσουμε ένα διαφορετικό αντικείμενο. Άλλα πράγματα ψηλά στην λίστα με όσα έχουμε μετανιώσει είναι η καριέρα, ο έρωτας, η απόκτηση παιδιών, διάφορες αποφάσεις και επιλογές σχετικά με την αίσθηση σου εαυτού μας και για το πως περνάμε τον ελεύθερο μας χρόνο -- ή στην πραγματικότητα πιο ειδικά, για το πώς αποτυγχάνουμε να περάσουμε τον ελεύθερο μας χρόνο. Τα υπόλοιπα πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε αναφέρονται σε αυτά τα πράγματα: οικονομικά, οικογενειακά θέματα που δεν έχουν σχέση με τον έρωτα ή με την απόκτηση παιδιών, υγεία, φίλοι, πνευματικότητα και κοινότητα.
So top six regrets -- the things we regret most in life: Number one by far, education. 33 percent of all of our regrets pertain to decisions we made about education. We wish we'd gotten more of it. We wish we'd taken better advantage of the education that we did have. We wish we'd chosen to study a different topic. Others very high on our list of regrets include career, romance, parenting, various decisions and choices about our sense of self and how we spend our leisure time -- or actually more specifically, how we fail to spend our leisure time. The remaining regrets pertain to these things: finance, family issues unrelated to romance or parenting, health, friends, spirituality and community.
Επομένως με άλλα λόγια, ξέρουμε τα περισσότερα που ξέρουμε για το μετάνιωμα απο την μελέτη των οικονομικών. Αλλά αποδεικνύεται ότι, όταν μελατάμε γενικώς για το τι μετανιώνουν οι άνθρωποι ξέρετε, οι οικονομικές μας αποφάσεις δεν κατατάσσονται καν στην λίστα Καταλαμβάνουν λιγότερο απο το τρία τοις εκατό του συνόλου των πραγμάτων για τα οποία έχουμε μετανιώσει. Λοιπόν αν κάθεστε εκεί και αγχώνεστε για το μεγάλο καπέλο ή το μικρό, ή για την εταιρεία Α ή την εταιρεία Β, ή αν πρέπει να αγοράσετε το Subaru ή το Prius, λοιπόν, αφήστε το. Είναι πιθανότητες, δεν πρόκειται να νοιάζεστε σε πέντε χρόνια.
So in other words, we know most of what we know about regret by the study of finance. But it turns out, when you look overall at what people regret in life, you know what, our financial decisions don't even rank. They account for less than three percent of our total regrets. So if you're sitting there stressing about large cap versus small cap, or company A versus company B, or should you buy the Subaru or the Prius, you know what, let it go. Odds are, you're not going to care in five years.
Αλλά σχετικά με τα πράγματα για τα οποία πράγματι νοιαζόμαστε και για τα οποία βιώνουμε βαθύ μετάνιωμα, πώς είναι αυτή η εμπειρία; Όλοι ξέρουμε την σύντομη απάντηση. Είναι απαίσιο. Το να μετανιώνεις είναι τρομερό. Αλλά αποδεικνύεται ότι το μετάνιωμα είναι απαίσιο με τέσσερις πολύ συγκεκριμένους και σταθερούς τρόπους. Λοιπόν το πρώτο σταθερό μέρος του μετανιώματος είναι βασικά η άρνηση. Όταν πήγα σπίτι το βράδυ αφού έκανα το τατουάζ μου, έμεινα ξύπνια όλο το βράδυ. Και στην αρχή για πολλές ώρες, υπήρχε μόνο μια σκέψη στο κεφάλι μου. Και η σκέψη ήταν, "Κάν'το να εξαφανιστεί!" Αυτή είναι μια απίστευτα πρωτόγονη συναισθηματική αντίδραση. Εννοώ είναι σαν το, "Θέλω την μαμά μου!" Δεν προσπαθούμε να λύσουμε το πρόβλημα. Δεν προσπαθούμε να καταλάβουμε πώς δημιουργήθηκε το πρόβλημα. Απλά θέλουμε να εξαφανιστεί.
But for these things that we actually do really care about and do experience profound regret around, what does that experience feel like? We all know the short answer. It feels terrible. Regret feels awful. But it turns out that regret feels awful in four very specific and consistent ways. So the first consistent component of regret is basically denial. When I went home that night after getting my tattoo, I basically stayed up all night. And for the first several hours, there was exactly one thought in my head. And the thought was, "Make it go away!" This is an unbelievably primitive emotional response. I mean, it's right up there with, "I want my mommy!" We're not trying to solve the problem. We're not trying to understand how the problem came about. We just want it to vanish.
Το δεύτερο χαρακτηριστικό μέρος του μετανιώματος είναι μια αίσθηση σύγχυσης. Το άλλο πράγμα που σκεφτόμουν στο δωμάτιο μου εκείνο το βράδυ ήταν, "Πως μπόρεσα να το κάνω αυτό? Τι σκεφτόμουν?" Αυτή η αληθινή αίσθηση αλλοτρίωσης από το κομμάτι μας που πήρε μια απόφαση που μετανιώσαμε. Δεν μπορούμε να ταυτιστούμε με αυτό το κομμάτι. Δεν καταλαβαίνουμε αυτό το κομμάτι. Και ασφαλώς δεν έχουμε καμία ενσυναίσθηση για αυτό το κομμάτι -- πράγμα το οποίο εξηγεί το τρίτο σταθερό μέρος του μετανιώματος, που είναι μια έντονη επιθυμία να τιμωρήσουμε τον εαυτό μας. Γιαυτόν τον λόγο, όταν αντιμετωπίζουμε αυτό που έχουμε μετανιώσει, αυτό που λέμε συνέχεια είναι, "Θα μπορούσα να είχα ταρακουνήσει τον εαυτό μου." Το τέταρτο μέρος εδώ είναι αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν επιμονή. Το να επιμένεις σημαίνει να εστιάζεις με εμμονή και επαναλαμβανόμενα στο ακριβώς ίδιο πράγμα. Το αποτέλεσμα τώρα της επιμονής είναι βασικά το να παίρνει αυτά τα τρία πρώτα μέρη του μετανιώματος και να τα βάζει σε έναν ατέρμονα βρόχο. Λοιπόν το θέμα δεν είναι ότι καθόμουν στο δωμάτιο μου εκείνο το βράδυ, και σκεφτόμουν, "Κάν'το να εξαφανιστει." Είναι ότι καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν, "Κάν'το να εξαφανιστεί. Κάν'το να εξαφανιστεί. Κάν'το να εξαφανιστεί. Κάν'το να εξαφανιστεί." Έτσι αν κοιτάξετε στα ψυχολογικά βιβλία, αυτά είναι τα τέσσερα σταθερά στοιχεία που προσδιορίζουν το μετάνιωμα.
The second characteristic component of regret is a sense of bewilderment. So the other thing I thought about there in my bedroom that night was, "How could I have done that? What was I thinking?" This real sense of alienation from the part of us that made a decision we regret. We can't identify with that part. We don't understand that part. And we certainly don't have any empathy for that part -- which explains the third consistent component of regret, which is an intense desire to punish ourselves. That's why, in the face of our regret, the thing we consistently say is, "I could have kicked myself." The fourth component here is that regret is what psychologists call perseverative. To perseverate means to focus obsessively and repeatedly on the exact same thing. Now the effect of perseveration is to basically take these first three components of regret and put them on an infinite loop. So it's not that I sat there in my bedroom that night, thinking, "Make it go away." It's that I sat there and I thought, "Make it go away. Make it go away. Make it go away. Make it go away." So if you look at the psychological literature, these are the four consistent defining components of regret.
Αλλά θέλω να προτείνω ότι υπάρχει επίσης ένα πέμπτο. Kαι το θεωρώ σαν ένα είδος υπαρξιακής αφύπνισης. Εκείνο το βράδυ στο διαμέρισμα μου, αφού τα έβαζα με τον εαυτό μου και ούτω καθ'εξής, ξάπλωνα στο κρεβάτι για πολλή ώρα, και σκεφτόμουν για τα μοσχεύματα δέρματος. Και σκεφτόμουν ότι όπως η ασφάλεια ταξιδίου δεν καλύπτει τις πράξεις του Θεού, μάλλον η ασφάλεια για την υγεία μου δεν θα κάλυπτε ανόητες πράξεις. Για να πούμε την αλήθεια, καμία ασφάλεια δεν καλύπτει ανόητες πράξεις. Όλο το θέμα με τις ανόητες πράξεις είναι ότι σε αφήνουν τελείως ανασφάλιστο: σε αφήνουν εκτεθειμένο στον κόσμο και εκτεθειμένο στην ευπάθεια και στην ροπή σου στα σφάλματα αντιμέτωπο με, ειλικρινά, ένα δίκαια αδιάφορο σύμπαν
But I want to suggest that there's also a fifth one. And I think of this as a kind of existential wake-up call. That night in my apartment, after I got done kicking myself and so forth, I lay in bed for a long time, and I thought about skin grafts. And then I thought about how, much as travel insurance doesn't cover acts of God, probably my health insurance did not cover acts of idiocy. In point of fact, no insurance covers acts of idiocy. The whole point of acts of idiocy is that they leave you totally uninsured; they leave you exposed to the world and exposed to your own vulnerability and fallibility in face of, frankly, a fairly indifferent universe.
Αυτή είναι προφανώς μια απίστευτα οδυνηρή εμπειρία. Και πιστεύω ότι είναι ειδικά οδυνηρό για εμάς τώρα στην Δύση η οποία είναι αιχμάλωτη από αυτό το οποίο μερικές φορές το σκέφτομαι σαν μια κουλτούρα Control-Z -- Control-Z δηλαδή σαν την εντολή στον υπολογιστή αναιρεί. Είμαστε απίστευτα συνηθισμένοι στο να μην είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουμε τα δύσκολα γεγονότα της ζωής, κατά κάποιο τρόπο. Πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετάμε λεφτά στο πρόβλημα ή να χρησιμοποιούμε την τεχνολογία για το πρόβλημα -- μπορούμε να αναιρέσουμε κάτι και να αφαιρέσουμε κάποιον από φίλο και να πάψουμε να τον ακολουθούμε. Και το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή τα οποία θέλουμε απεγνωσμένα να αλλάξουμε και δεν μπορούμε. Μερικές φορές αντί για το Control-Z, έχουμε στην πραγματικότητα μηδενικό έλεγχο. Και για αυτούς από εμάς που έχουν εμμονή με το να έχουν τον έλεγχο και είναι τελειομανείς -- και ξέρω με βάση ποιον μιλάω -- αυτό είναι πραγματικά δύσκολο, γιατί θέλουμε να κάνουμε τα πάντα μόνοι μας και θέλουμε να τα κάνουμε σωστά.
This is obviously an incredibly painful experience. And I think it's particularly painful for us now in the West in the grips of what I sometimes think of as a Control-Z culture -- Control-Z like the computer command, undo. We're incredibly used to not having to face life's hard realities, in a certain sense. We think we can throw money at the problem or throw technology at the problem -- we can undo and unfriend and unfollow. And the problem is that there are certain things that happen in life that we desperately want to change and we cannot. Sometimes instead of Control-Z, we actually have zero control. And for those of us who are control freaks and perfectionists -- and I know where of I speak -- this is really hard, because we want to do everything ourselves and we want to do it right.
Tώρα πρόκειται να τεθεί ένα ζήτημα για το ότι αυτοί που έχουν εμμονή με τον έλεγχο και οι τελειομανείς δεν θα έπρεπε να κάνουν τατουάζ, και πρόκειται να επιστρέψω σε αυτήν την άποψη σε λίγα λεπτά. Αλλά πρώτα θέλω να πώ ότι η ένταση και η εμμονή με τις οποίες βιώνουμε αυτά τα συναισθηματικά συστατικά του μετανιώματος προφανώς πρόκειται να διαφέρουν ανάλογα με το ιδιαίτερο πράγμα για το οποίο νιώθουμε μετανιωμένοι. Λοιπόν για παράδειγμα, αυτός είναι ένας από τους αγαπημένους μου αυτόματους δημιουργούς μετανιώματος στην σύγχρονη ζωή. (Γέλια) Μήνυμα: Απάντηση σε όλους. Και το καταπληκτικό πράγμα σχετικά με αυτήν την πράγματι ύπουλη τεχνολογική καινοτομία είναι ότι ακόμα και με αυτό μόνο το πράγμα. μπορούμε να βιώσουμε μια μεγάλη ποικιλία μετανιώματος. Μπορεί να πατήσετε κατά λάθος "απάντηση σε όλους" σε ένα email και να τορπιλλίσετε μια σχέση. Ή μπορεί απλά να έχετε μια απίστευτα ντροπιαστική μέρα στην δουλειά. Ή μπορεί να έχετε την τελευταία μέρα στην δουλειά.
Now there is a case to be made that control freaks and perfectionists should not get tattoos, and I'm going to return to that point in a few minutes. But first I want to say that the intensity and persistence with which we experience these emotional components of regret is obviously going to vary depending on the specific thing that we're feeling regretful about. So for instance, here's one of my favorite automatic generators of regret in modern life. (Laughter) Text: Relpy to all. And the amazing thing about this really insidious technological innovation is that even just with this one thing, we can experience a huge range of regret. You can accidentally hit "reply all" to an email and torpedo a relationship. Or you can just have an incredibly embarrassing day at work. Or you can have your last day at work.
Και αυτό δεν αγγίζει καν τα πραγματικά βαθιά μετανιώματα μιας ζωής. Επειδή φυσικά, μερικές φορές όντως παίρνουμε αποφάσεις που έχουν αμετάκλητες και απαίσιες συνέπειες, είτε για την δική μας είτε για άλλων ανθρώπων την υγεία την ευτυχία και τον βιοπορισμό, και στο χειρότερο σενάριο, ακόμα και για την ζωή τους. Tώρα προφανώς, αυτά τα είδη μετανιώματος είναι απίστευτα διαπεραστικά και διαρκή. Εννοώ, ακόμα και τα ανόητα "απάντηση σε όλους" μετανιώματα μπορούν να μας αφήσουν σε μια κατάσταση ανυπόφορου μαρτυρίου για μέρες.
And this doesn't even touch on the really profound regrets of a life. Because of course, sometimes we do make decisions that have irrevocable and terrible consequences, either for our own or for other people's health and happiness and livelihoods, and in the very worst case scenario, even their lives. Now obviously, those kinds of regrets are incredibly piercing and enduring. I mean, even the stupid "reply all" regrets can leave us in a fit of excruciating agony for days.
Επομένως πώς υποτίθεται ότι θα ζήσουμε με αυτό; Θέλω να προτείνω ότι υπάρχουν τρία πράγματα που μας βοηθούν να συνάψουμε ειρήνη με το μετάνιωμα. Και το πρώτο από αυτά είναι να παρηγορηθούμε λίγο μέσα στην καθολικότητα του. Αν ψάξετε στο Google τις λέξεις μετάνιωμα και τατουάζ, θα βρείτε 11.5 εκατομμύρια αποτελέσματα. (Γέλια) Η FDA εκτιμά ότι από όλους τους Αμερικάνους που κάνουν τατουάζ, το 17 τοις εκατό από εμάς μετανιώνουμε που τα κάναμε. Αυτοί είναι ο Johnny Depp και εγώ και οι επτά εκατομμύρια φίλοι μας. Και αυτό είναι απλά το μετάνιωμα για τα τατουάζ. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό.
So how are we supposed to live with this? I want to suggest that there's three things that help us to make our peace with regret. And the first of these is to take some comfort in its universality. If you Google regret and tattoo, you will get 11.5 million hits. (Laughter) The FDA estimates that of all the Americans who have tattoos, 17 percent of us regret getting them. That is Johnny Depp and me and our seven million friends. And that's just regret about tattoos. We are all in this together.
Ο δεύτερος τρόπος που μπορεί να βοηθήσει στο να συνάψουμε ειρήνη με το μετάνιωμα είναι το να γελάσουμε με τον εαυτό μας Τώρα στην περίπτωση μου, αυτό πράγματι δεν ήταν ένα πρόβλημα, διότι είναι πραγματικά πολύ εύκολο να γελάσεις με τον εαυτό σου όταν είσαι 29 χρονών και θέλεις την μαμά σου επειδή δεν σου αρέσει το καινούριο σου τατουάζ. Αλλά μπορεί να φαίνεται μια σκληρή ή ρηχή πρόταση όταν πρόκειται για τα πιο βαθιά μετανιώματα. Όμως δεν πιστεύω ότι αυτό είναι το ζήτημα. Όλοι όσοι από εμάς έχουμε βιώσει μετάνιωμα που συμπεριλαμβάνει αληθινό πόνο και αληθινή θλίψη καταλαβαίνουμε ότι το χιούμορ και ακόμα περισσότερο το μπλακ χιούμορ παίζει έναν κρίσιμο ρόλο στο να μας βοηθήσει να επιβιώσουμε. Συνδέει τους πόλους τη ζωής μας, τον θετικό και τον αρνητικό, και στέλνει λίγο ρεύμα ζωής πίσω σε εμάς.
The second way that we can help make our peace with regret is to laugh at ourselves. Now in my case, this really wasn't a problem, because it's actually very easy to laugh at yourself when you're 29 years old and you want your mommy because you don't like your new tattoo. But it might seem like a kind of cruel or glib suggestion when it comes to these more profound regrets. I don't think that's the case though. All of us who've experienced regret that contains real pain and real grief understand that humor and even black humor plays a crucial role in helping us survive. It connects the poles of our lives back together, the positive and the negative, and it sends a little current of life back into us.
Ο τρίτος τρόπος ο οποίος πιστεύω ότι μπορεί να βοηθήσει στο να συνάψουμε ειρήνη με το μετάνιωμα είναι με την πάροδο του χρόνου, ο οποίος, όπως ξέρουμε, θεραπεύει όλα τα τραύματα -- εκτός από τα τατουάζ, τα οποία είναι μόνιμα. Λοιπόν πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που έκανα το τατουάζ μου. Και θέλετε να το δείτε; Εντάξει. Λοιπόν, ξέρετε, θα πρέπει να σας προειδοποιήσω, θα απογοητευτείτε. Επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι τόσο αποκρουστικό. Δεν έκανα τατουάζ το πρόσωπο του Marilyn Manson σε κάποιο αδιάκριτο σημείο μου ή κάτι τέτοιο. Όταν οι άλλοι άνθρωποι βλέπουν το τατουάζ μου, ως επί το πλείστον τους αρέσει. Το θέμα απλά είναι ότι δεν αρέσει σε εμένα. Και όπως είπα νωρίτερα, είμαι τελειομανής. Αλλά θα σας το δείξω τέλος πάντων.
The third way that I think we can help make our peace with regret is through the passage of time, which, as we know, heals all wounds -- except for tattoos, which are permanent. So it's been several years since I got my own tattoo. And do you guys just want to see it? All right. Actually, you know what, I should warn you, you're going to be disappointed. Because it's actually not that hideous. I didn't tattoo Marilyn Manson's face on some indiscreet part of myself or something. When other people see my tattoo, for the most part they like how it looks. It's just that I don't like how it looks. And as I said earlier, I'm a perfectionist. But I'll let you see it anyway.
Αυτό είναι το τατουάζ μου. Μπορώ να μαντέψω τι σκέφτεστε μερικοί. Γι'αυτό επιτρέψτε μου να σας διαβεβαιώσω για κάτι. Μερικά πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε δεν είναι τόσο άσχημα όσο νομίζουμε ότι είναι. Έκανα αυτό το τατουάζ επειδή πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας των είκοσι μου ζώντας έξω από την χώρα και ταξιδεύοντας. Και όταν μετά ήρθα και εγκαταστάθηκα στην Νέα Υόρκη, ανησυχούσα ότι θα ξεχάσω κάποια από τα πιο σημαντικά μαθήματα που έμαθα κατά την διάρκεια εκείνης της περιόδου. Ειδικά τα δύο πράγματα που έμαθα για τον εαυτό μου που περισσότερο δεν ήθελα να ξεχάσω ήταν το πόσο σημαντικό φαινόταν το να εξερευνείς συνέχεια και, ταυτόχρονα, το πόσο σημαντικό είναι το να έχεις πάντα στον νου σου τον δικό σου αληθινό βορρά. Και αυτό που μου άρεσε πολύ σχετικά με αυτήν την εικόνα της πυξίδας ήταν ότι ήταν σαν να ενσωμάτωνε και τις δύο αυτές ιδέες σε μία απλή εικόνα. Και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να λειτουργεί σαν ένα είδος μόνιμης μνημονικής συσκευής.
This is my tattoo. I can guess what some of you are thinking. So let me reassure you about something. Some of your own regrets are also not as ugly as you think they are. I got this tattoo because I spent most of my 20s living outside the country and traveling. And when I came and settled in New York afterward, I was worried that I would forget some of the most important lessons that I learned during that time. Specifically the two things I learned about myself that I most didn't want to forget was how important it felt to keep exploring and, simultaneously, how important it is to somehow keep an eye on your own true north. And what I loved about this image of the compass was that I felt like it encapsulated both of these ideas in one simple image. And I thought it might serve as a kind of permanent mnemonic device.
Λοιπόν όντως αυτό έκανε. Αλλά τελικά φάνηκε ότι, δεν μου θυμίζει το πράγμα που πίστευα ότι θα μου θύμιζε: αντί γιαυτό μου θυμίζει μόνιμα κάτι άλλο. Στην πραγματικότητα μου θυμίζει το πιο σημαντικό μάθημα που μπορεί να μας διδάξει το μετάνιωμα, το οποίο είναι επίσης ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που μας διδάσκει η ζωή. Και ειρωνικά, νομίζω ότι μάλλον είναι το μοναδικό πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορούσα να είχα κάνει τατουάζ στο σώμα μου -- εν μέρει σαν συγγραφέας, αλλά επίσης και σαν άνθρωπος. Αυτό είναι το θέμα, εάν έχουμε στόχους και όνειρα, και θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, και αν αγαπάμε κάποιους ανθρώπους και δεν θέλουμε να τους πληγώσουμε ή να τους χάσουμε, θα πρέπει να νιώθουμε πόνο όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά. Το νόημα δεν είναι να ζούμε χωρίς να μετανιώνουμε. Το νόημα είναι να μην μισούμε τον εαυτό μας που μετανιώνουμε.
Well it did. But it turns out, it doesn't remind me of the thing I thought it would; it reminds me constantly of something else instead. It actually reminds me of the most important lesson regret can teach us, which is also one of the most important lessons life teaches us. And ironically, I think it's probably the single most important thing I possibly could have tattooed onto my body -- partly as a writer, but also just as a human being. Here's the thing, if we have goals and dreams, and we want to do our best, and if we love people and we don't want to hurt them or lose them, we should feel pain when things go wrong. The point isn't to live without any regrets. The point is to not hate ourselves for having them.
Το μάθημα που τελικά έμαθα από το τατουάζ μου και το οποίο θέλω να περάσω και σε εσάς σήμερα είναι αυτό: Πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε τα ελαττωματικά, ατελή πράγματα που δημιουργούμε και να συγχωρούμε τον εαυτό μας που τα δημιούργησε. Η αίσθηση μετανιώματος δεν μας υπενθυμίζει ότι κάναμε κάτι λάθος. Μας υπενθυμίζει ότι ξέρουμε ότι μπορούμε να τα πάμε καλύτερα.
The lesson that I ultimately learned from my tattoo and that I want to leave you with today is this: We need to learn to love the flawed, imperfect things that we create and to forgive ourselves for creating them. Regret doesn't remind us that we did badly. It reminds us that we know we can do better.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)