My name is Kate Hartman. And I like to make devices that play with the ways that we relate and communicate. So I'm specifically interested in how we, as humans, relate to ourselves, each other and the world around us. (Laughter) So just to give you a bit of context, as June said, I'm an artist, a technologist and an educator. I teach courses in physical computing and wearable electronics. And much of what I do is either wearable or somehow related to the human form.
Tên tôi là Kate Hartman. Tôi thích chế tạo các thiết bị đóng vai trò hỗ trợ cho các phương thức mà chúng ta liên hệ và giao tiếp với nhau. Nên tôi đặc biệt quan tâm đến việc làm thế nào mà con người chúng ta, liên hệ với bản thân, người khác và thế giới quanh ta. (Tiếng cười) Nên chỉ là cho các bạn biết một chút về bối cảnh câu chuyện, như June đã nói, tôi là một nghệ sỹ, một kỹ thuật viên, và một nhà giáo. Tôi giảng dạy các khóa học về điện toán vật lý và các trang thiết bị điện tử trên người. Và phần lớn những gì tôi làm thì hoặc là mặc trên người hoặc một cách nào đấy liên quan tới nhân dạng.
And so anytime I talk about what I do, I like to just quickly address the reason why bodies matter. And it's pretty simple. Everybody's got one -- all of you. I can guarantee, everyone in this room, all of you over there, the people in the cushy seats, the people up top with the laptops -- we all have bodies. Don't be ashamed. It's something that we have in common and they act as our primary interfaces for the world. And so when working as an interaction designer, or as an artist who deals with participation -- creating things that live on, in or around the human form -- it's really a powerful space to work within.
Và bất cứ khi nào tôi nói về việc tôi làm, tôi thích tóm lược nhanh lý do tại sao cơ thể lại quan trọng. Điều này khá đơn giản. Ai cũng có một cơ thể -- tất cả các bạn. Tôi có thể đảm bảo, mọi người trong khán phòng này, những người ở đằng kia, những người ngồi trên hàng ghế đệm, những người ở tận phía trên với những chiếc laptop -- chúng ta đều có cơ thể. Đừng xấu hổ. Đó là điểm chung của chúng ta và chúng hoạt động giống như là giao diện căn bản của ta với thế giới. Nên khi làm việc với tư cách là một nhà thiết kế tương tác, hay là một nghệ sỹ làm việc với sự tham gia -- sáng tạo ra những vật sống trên, trong, và xung quanh nhân dạng -- Đó thực sự là một khoảng không mãnh liệt để làm việc.
So within my own work, I use a broad range of materials and tools. So I communicate through everything from radio transceivers to funnels and plastic tubing. And to tell you a bit about the things that I make, the easiest place to start the story is with a hat. And so it all started several years ago, late one night when I was sitting on the subway, riding home, and I was thinking. And I tend to be a person who thinks too much and talks too little. And so I was thinking about how it might be great if I could just take all these noises -- like all these sounds of my thoughts in my head -- if I could just physically extricate them and pull them out in such a form that I could share them with somebody else. And so I went home, and I made a prototype of this hat. And I called it the Muttering Hat, because it emitted these muttering noises that were kind of tethered to you, but you could detach them and share them with somebody else.
Thế nên trong công việc của cá nhân tôi, tôi sử dụng các vật liệu và thiết bị đa dạng. Nên tôi liên lạc thông qua mọi thứ từ những bộ thu phát radio cho đến cả những cái phễu và ống nhựa. Và để kể cho các bạn biết một chút về những thứ tôi làm, điểm dễ dàng nhất để bắt đầu câu chuyện là với một cái mũ. Và thế là tất cả đã bắt đầu từ một vài năm về trước, một tối muộn khi tôi đang ở trên tàu điện ngầm trở về nhà, và khi đó tôi đang suy nghĩ. Tôi là kiểu người nghĩ rất nhiều và nói rất ít. Nên tôi nghĩ rằng sẽ thật tuyệt vời như thế nào nếu tôi có thể đưa những âm thanh ồn ã này -- giống như tất cả những âm thanh của những dòng suy nghĩ trong đầu tôi -- nếu tôi có thể phân tách chúng ra thành một dạng thức cụ thể để mà tôi có thể chia sẻ với một ai đó. Và nên, tôi về nhà, chế tạo ra mô hình của chiếc mũ này đây. Và gọi nó là Chiếc mũ biết Thì thầm, vì nó phát ra những âm thanh này. Bạn có thể đội chiếc mũ và cột vào đầu nhưng cũng có thể tháo ra và dùng chung với người khác.
(Laughter)
(Tiếng cười)
So I make other hats as well. This one is called the Talk to Yourself Hat. (Laughter) It's fairly self-explanatory. It physically carves out conversation space for one. And when you speak out loud, the sound of your voice is actually channeled back into your own ears. (Laughter) And so when I make these things, it's really not so much about the object itself, but rather the negative space around the object. So what happens when a person puts this thing on? What kind of an experience do they have? And how are they transformed by wearing it?
Rồi tôi chế tạo ra những chiếc mũ khác theo mô hình này. Cái này gọi là Chiếc mũ Tự Thoại (Tiếng cười) Công bằng mà nói, nó như là một kiểu tự diễn giải. Nó sẽ tạo ra không gian đối thoại cho một người. Và khi bạn nói thành tiếng âm thanh này thực tế sẽ được dẫn ngược về tai bạn. (Tiếng cười) Và nên khi chế tạo những chiếc mũ này, vật thể tự nó không quan trọng mà quan trọng hơn là những khoảng trống giao tiếp xung quanh nó. Vậy điều gì đã xảy ra khi một người đội chiếc mũ này lên? Họ sẽ có những trải nghiệm gì? Và họ sẽ có những chuyển biến như thế nào khi đội nó?
So many of these devices really kind of focus on the ways in which we relate to ourselves. So this particular device is called the Gut Listener. And it is a tool that actually enables one to listen to their own innards. (Laughter) And so some of these things are actually more geared toward expression and communication. And so the Inflatable Heart is an external organ that can be used by the wearer to express themselves. So they can actually inflate it and deflate it according to their emotions. So they can express everything from admiration and lust to anxiety and angst. (Laughter) And some of these are actually meant to mediate experiences. So the Discommunicator is a tool for arguments. (Laughter) And so actually it allows for an intense emotional exchange, but is serves to absorb the specificity of the words that are delivered. (Laughter) And in the end, some of these things just act as invitations. So the Ear Bender literally puts something out there so someone can grab your ear and say what they have to say.
Nhiều trong số các thiết bị này thực sự hướng đến những phương thức chúng ta liên hệ với chính mình. Thiết bị đặc biệt này có tên là "Máy khám ruột" Nó là một công cụ mà thực tế cho phép một người nghe được những âm thanh phát ra từ ruột của mình. (Tiếng cười) Và vài trong số những thiết bị này thực sự hướng đến việc thể hiện cảm xúc và giao tiếp. Và vì thế chúng ta có "Trái tim phập phồng" là một bộ phận ngoài cơ thể người đeo nó có thể dùng để diễn tả cảm xúc bản thân bằng cách thổi phồng lên hoặc làm xẹp xuống tùy theo trạng thái cảm xúc của mình. Họ có thể biểu lộ tất cả mọi dạng cảm xúc, từ ngưỡng mộ, ham muốn cho đến lo lắng hay giận dữ. (Tiếng cười) Một số thiết bị khác thì lại dùng để điều hòa các trải nghiệm Thế là chúng ta có Thiết bị Ngắt giao tiếp, công cụ sử dụng trong các cuộc tranh luận. (Tiếng cười) Và nên thực tế nó cho phép một sự chuyển giao cảm xúc một cách mạnh mẽ, nhưng nhằm mục đích hấp thu một cách cụ thể những từ ngữ được chuyển giao (Tiếng cười) Và cuối cùng, một trong số những thứ này đóng vai trò như những lời mời. Thiết bị "Uốn Lỗ Tai" thật sự chìa ra thứ gì đó để ai đó có thể nhón vào tai bạn và nói cái điều mà họ phải nói.
So even though I'm really interested in the relationship between people, I also consider the ways in which we relate to the world around us. And so when I was first living in New York City a few years back, I was thinking a lot about the familiar architectural forms that surrounded me and how I would like to better relate to them. And I thought, "Well, hey! Maybe if I want to better relate to walls, maybe I need to be more wall-like myself." So I made a wearable wall that I could wear as a backpack. And so I would put it on and sort of physically transform myself so that I could either contribute to or critique the spaces that surrounded me.
Nên, mặc dù tôi thực sự hứng thú với mối quan hệ giữa người với người, tôi cũng cân nhắc những phương cách mà trong đó chúng ta liên hệ với thế giới quanh mình. Trở lại một vài năm trước khi lần đầu tiên tôi sống ở New York, Tôi đã nghĩ rất nhiều những hình mẫu kiến trúc quen thuộc vây quanh tôi và làm thế nào mà tôi có thể liên kết với chúng tốt hơn Và tôi đã nghĩ, "Vâng, này! Có lẽ nếu tôi muốn liên kết tốt hơn với những bức tường, có lẽ bản thân tôi cần phải tường hóa hơn. Nên tôi đã tạo ra bộ trang phục bức tường mà tôi có thể mặc như đeo một cái ba lo. Và nên tôi có thể mặc nó và thay đổi diện mạo của mình để mà tôi có thể hoặc là đóng góp hoặc là phê phán những không gian xung quanh tôi.
(Laughter)
(Tiếng cười)
And so jumping off of that, thinking beyond the built environment into the natural world, I have this ongoing project called Botanicalls -- which actually enables houseplants to tap into human communication protocols. So when a plant is thirsty, it can actually make a phone call or post a message to a service like Twitter. And so this really shifts the human/plant dynamic, because a single house plant can actually express its needs to thousands of people at the same time.
Và nên khi thoát khỏi điều đó, nghĩ sâu xa về đưa việc xây dựng một môi trường vào trong thế giới tự nhiên, Tôi đang tiến hành một dự án có tên gọi Tiếng gọi Sinh học --mà thực sự có thế cho phép những cây trồng trong gia đình tận dụng những phương thức kết nối của con người. Nên khi chúng thiếu nước, chúng có thể gọi điện hay để lại một tin nhắn trên Twitter. Và nên điều này thực sự làm thay đổi sự tương tác con người/cây cối, vì một cây trồng đơn lẻ trong gia đình có thể biểu đạt những điều nó cần đến với hàng ngàn người cùng một lúc.
And so kind of thinking about scale, my most recent obsession is actually with glaciers -- of course. And so glaciers are these magnificent beings, and there's lots of reasons to be obsessed with them, but what I'm particularly interested in is in human-glacier relations. (Laughter) Because there seems to be an issue. The glaciers are actually leaving us. They're both shrinking and retreating -- and some of them have disappeared altogether.
Khi suy nghĩ về quy mô, nỗi ám ảnh lớn nhất của tôi là với những tảng băng -- đương nhiên rồi. Băng là những vật thể kì vĩ, và có rất nhiều lí do để trở nên ám ảnh với chúng, nhưng tôi thật sự bị lôi cuốn bởi mối liên kết con người-băng. (Tiếng cười) Bởi vì dường như có một vấn đề. Những tảng băng thật sự đang bỏ rơi chúng ta. Chúng đang dần chìm đi và biến mất -- và một số đã biến mất cùng nhau.
And so I actually live in Canada now, so I've been visiting one of my local glaciers. And this one's particularly interesting, because, of all the glaciers in North America, it receives the highest volume of human traffic in a year. They actually have these buses that drive up and over the lateral moraine and drop people off on the surface of the glacier.
Hiện giờ tôi đang sống ở Canada, và tôi đã đến thăm một vùng băng ở địa phương Và cái này thật sự thú vị, bởi vì, trên tất cả các vùng băng ở Bắc Mĩ, nó có lưu lượng giao thông cao nhất tính trong một năm. Có những chuyến xe buýt đã chạy qua bờ băng tích và thả hành khách xuống mặt băng.
And this has really gotten me thinking about this experience of the initial encounter. When I meet a glacier for the very first time, what do I do? There's no kind of social protocol for this. I really just don't even know how to say hello. Do I carve a message in the snow? Or perhaps I can assemble one out of dot and dash ice cubes -- ice cube Morse code. Or perhaps I need to make myself a speaking tool, like an icy megaphone that I can use to amplify my voice when I direct it at the ice. But really the most satisfying experience I've had is the act of listening, which is what we need in any good relationship.
Và điều này thật sự làm tôi suy ngẫm về trải nghiệm của lần chạm mặt đầu tiên. Khi tôi gặp một khối băng lần đầu tiên, tôi sẽ làm gì? Không có giao thức xã hội nào cho điều này. Thậm chí tôi còn không biết sẽ nói xin chào bằng cách nào. Tôi có phải khắc một thông điệp lên tuyết? Hay tôi sẽ tạo một cái như vậy từ các chấm và gạch bằng nước đá -- mã Mooc-xơ bằng nước đá. Hoặc có thể tôi sẽ cần một thiết bị nói chuyện, như là một chiếc loa phóng thanh "băng" mà tôi có thể phóng đại tiếng của mình khi chĩa nó vào tảng băng. Nhưng trải nghiệm làm tôi hài lòng nhất là hành động lắng nghe, mà cũng là điều cần thiết trong bất kì mối quan hệ nào.
And I was really struck by how much it affected me. This very basic shift in my physical orientation helped me shift my perspective in relation to the glacier. And so since we use devices to figure out how to relate to the world these days, I actually made a device called the Glacier Embracing Suit. (Laughter) And so this is constructed out of a heat reflected material that serves to mediate the difference in temperature between the human body and the glacial ice. And once again, it's this invitation that asks people to lay down on the glacier and give it a hug.
Và tôi thật sự ngạc nhiên bởi cách nó tác động đến tôi. Sự chuyển đổi rất cơ bản trong định hướng về thể chất giúp tôi thay đổi quan điểm của mình trong mối quan hệ với băng. Và bởi vì chúng ta dùng các thiết bị để tìm cách kết nối với thế giới ngày nay, tôi đã thật sự tạo ra một thiết bị gọi là "Trang phục ôm băng" (Tiếng cười) Và nó được chế tạo từ một vật liệu phản ánh nhiệt dùng để điều hòa sự khác biệt về nhiệt độ giữa cơ thể người và băng, Và một lần nữa, đó là một lời mời con người nằm trên tảng băng và cho nó một cái ôm.
So, yea, this is actually just the beginning. These are initial musings for this project. And just as with the wall, how I wanted to be more wall-like, with this project, I'd actually like to take more a of glacial pace. And so my intent is to actually just take the next 10 years and go on a series of collaborative projects where I work with people from different disciplines -- artists, technologists, scientists -- to kind of work on this project of how we can improve human-glacier relations.
Vậy thì thực sự đây chỉ là sự khởi đầu. Đây là những suy nghĩ đầu tiên về dự án này. Như là với những bức tường, về cách mà tôi muốn "tường hóa" hơn với dự án này, tôi thật sự muốn tiến thêm một bước nữa. Vậy nên ý định của tôi là thật sự sẽ dành 10 năm tới để thực hiện một xê-ri các dự án hợp tác mà trong đó tôi sẽ làm việc với những người từ các lĩnh vực khác nhau -- các nghệ sĩ, kĩ thuật viên, nhà khoa học -- để hợp tác trên dự án về cách mà chúng ta có thể cải thiện mối liên hệ con người-băng
So beyond that, in closing, I'd just like to say that we're in this era of communications and device proliferation, and it's really tremendous and exciting and sexy, but I think what's really important is thinking about how we can simultaneously maintain a sense of wonder and a sense of criticality about the tools that we use and the ways in which we relate to the world.
Vậy trên hết, để dừng lại tôi muốn đề cập rằng chúng ta đang ở thời đại của truyền thông và sự tăng nhanh của các thiết bị và điều đó thật to lớn, phấn khích và hấp dẫn nhưng theo tôi điều thật sự quan trọng là suy nghĩ về cách chúng ta có thể đồng thời duy trì cảm giác ngạc nhiên và một ý thức phản biện về những công cụ mà chúng ta sử dụng, và những cách mà trong đó chúng ta liên hệ với thế giới
Thanks.
Cảm ơn.
(Applause)
(Vỗ tay)