My name is Kate Hartman. And I like to make devices that play with the ways that we relate and communicate. So I'm specifically interested in how we, as humans, relate to ourselves, each other and the world around us. (Laughter) So just to give you a bit of context, as June said, I'm an artist, a technologist and an educator. I teach courses in physical computing and wearable electronics. And much of what I do is either wearable or somehow related to the human form.
Jag heter Kate Hartman. Jag tycker om att göra prylar som belyser hur vi förhåller oss till och kommunicerar med varandra. Så jag är speciellt intresserad av hur vi, som människor, förhåller oss till oss själva, varandra och världen omkring oss. (Skratt) Så för att ge er ett sammanhang, som June sa. Jag är konstnär, teknolog och utbildare. Jag undervisar i tillämpad datorteknik och mode med elektroniska komponenter. Mycket av det jag gör kan antingen bäras eller på annat sätt relateras till den mänskliga gestalten.
And so anytime I talk about what I do, I like to just quickly address the reason why bodies matter. And it's pretty simple. Everybody's got one -- all of you. I can guarantee, everyone in this room, all of you over there, the people in the cushy seats, the people up top with the laptops -- we all have bodies. Don't be ashamed. It's something that we have in common and they act as our primary interfaces for the world. And so when working as an interaction designer, or as an artist who deals with participation -- creating things that live on, in or around the human form -- it's really a powerful space to work within.
Varje gång jag talar om vad jag håller på med så försöker jag att beröra ämnet varför kroppar är viktiga. Och det är ganska enkelt. Alla har en -- varenda en av er. Jag kan garantera att alla i det här rummet, alla ni där borta, människorna i de mjuka fåtöljerna, människorna där uppe med laptops -- vi har alla kroppar. Skäms inte. Det är något vi har gemensamt och de fungerar som vårt mest grundläggande gränssnitt mot världen. Så när jag arbetar med interaktionsdesign, eller som konstnär med deltagarkultur -- skapandes saker som lever vidare, i eller omkring den mänskliga formen -- det är ett väldigt kraftfullt område att arbeta inom.
So within my own work, I use a broad range of materials and tools. So I communicate through everything from radio transceivers to funnels and plastic tubing. And to tell you a bit about the things that I make, the easiest place to start the story is with a hat. And so it all started several years ago, late one night when I was sitting on the subway, riding home, and I was thinking. And I tend to be a person who thinks too much and talks too little. And so I was thinking about how it might be great if I could just take all these noises -- like all these sounds of my thoughts in my head -- if I could just physically extricate them and pull them out in such a form that I could share them with somebody else. And so I went home, and I made a prototype of this hat. And I called it the Muttering Hat, because it emitted these muttering noises that were kind of tethered to you, but you could detach them and share them with somebody else.
I mitt arbete använder jag en stor mängd olika material och verktyg. Jag kommunicerar genom allt från radiomottagare till trattar och plastslangar. För att ni ska få ett grepp om sakerna jag gör är det lättast att börja berättelsen med en mössa. Det började för flera år sedan. En sen kväll när jag satt på tunnelbanan, på väg hem, och funderade. Jag är en person som ofta funderar för mycket och pratar för lite. Så jag satt och tänkte på hur bra det vore om jag kunde ta alla ljud -- ljuden av mina tankar i mitt huvud -- om jag fysiskt kunde klargöra och dra fram dem i en sådan form att jag kunde dela dem med någon annan. Så jag åkte hem och gjorde den här mössprototypen. Jag kallade den för den muttrande mössan eftersom den gav ifrån sig ett muttrande ljud som liksom var förbundna med en men kunde tas loss och delas med andra.
(Laughter)
(Skratt)
So I make other hats as well. This one is called the Talk to Yourself Hat. (Laughter) It's fairly self-explanatory. It physically carves out conversation space for one. And when you speak out loud, the sound of your voice is actually channeled back into your own ears. (Laughter) And so when I make these things, it's really not so much about the object itself, but rather the negative space around the object. So what happens when a person puts this thing on? What kind of an experience do they have? And how are they transformed by wearing it?
Jag gör även andra mössor. Den här heter självpratarmössan. (Skratt) Varför är ganska uppenbart. Den mutar rent fysiskt in ett samtalsutrymme för en person. När man talar högt så förs ljudet faktiskt tillbaka till ens egna öron. (Skratt) När jag gör dessa saker så handlar det inte så mycket om objektet i sig så mycket som det negativa utrymmet runt objektet. Så vad händer när någon tar på sig den här? Vad får de för upplevelse? Och hur förändras de genom att använda den?
So many of these devices really kind of focus on the ways in which we relate to ourselves. So this particular device is called the Gut Listener. And it is a tool that actually enables one to listen to their own innards. (Laughter) And so some of these things are actually more geared toward expression and communication. And so the Inflatable Heart is an external organ that can be used by the wearer to express themselves. So they can actually inflate it and deflate it according to their emotions. So they can express everything from admiration and lust to anxiety and angst. (Laughter) And some of these are actually meant to mediate experiences. So the Discommunicator is a tool for arguments. (Laughter) And so actually it allows for an intense emotional exchange, but is serves to absorb the specificity of the words that are delivered. (Laughter) And in the end, some of these things just act as invitations. So the Ear Bender literally puts something out there so someone can grab your ear and say what they have to say.
Många av de här prylarna sätter fokus på hur vi förhåller oss till oss själva. Just den här kallas maglyssnaren. Den är ett verktyg som faktiskt låter en lyssna på sina inälvor. (Skratt) Vissa av de här sakerna är faktiskt mer inriktade på uttryck och kommunikation. Det uppblåsbara hjärtat är ett utvändigt organ som bäraren kan använda för att uttrycka sig. Det kan blåsas upp eller sjunka ihop i enlighet med bärarens känslor. De kan uttrycka allt från beundran och lust till oro och ångest. (Skratt) Visas av de här prylarna är faktiskt tänkta att förmedla upplevelser. "Okommuniceraren" är ett verktyg för gräl. (Skratt) Den gör det möjligt att ha ett intensivt känslomässigt utbyte, men den absorberar de faktiska ord som används. (Skratt) Slutligen så är en del bara efterapningar. Långörat gör att andra bokstavligen kan ta dig i örat och säga det de behöver säga.
So even though I'm really interested in the relationship between people, I also consider the ways in which we relate to the world around us. And so when I was first living in New York City a few years back, I was thinking a lot about the familiar architectural forms that surrounded me and how I would like to better relate to them. And I thought, "Well, hey! Maybe if I want to better relate to walls, maybe I need to be more wall-like myself." So I made a wearable wall that I could wear as a backpack. And so I would put it on and sort of physically transform myself so that I could either contribute to or critique the spaces that surrounded me.
Jag är väldigt intresserad relationer mellan människor, men jag är också intresserad av hur vi förhåller oss till världen omkring oss. När jag hade flyttat till New York för första gången för några år sedan så tänkte jag mycket på alla välbekanta arkitektoniska former som omgav mig och hur jag förhöll mig till dem. Och jag tänkte "Men, vänta! Ifall jag vill fördjupa mitt förhållande till och bättre förstå väggar kanske jag måste vara mer som en vägg själv." Så jag gjorde en vägg man kunde ta på sig på samma sätt som en ryggsäck. När jag tog på mig den kunde jag anta den fysiska formen av en vägg så att jag kunde antingen bidra till eller kritisera de rum jag befann mig i.
(Laughter)
(Skratt)
And so jumping off of that, thinking beyond the built environment into the natural world, I have this ongoing project called Botanicalls -- which actually enables houseplants to tap into human communication protocols. So when a plant is thirsty, it can actually make a phone call or post a message to a service like Twitter. And so this really shifts the human/plant dynamic, because a single house plant can actually express its needs to thousands of people at the same time.
Och så kan man kasta sig därifrån till att tänka bortom skapade miljöer till naturen. Jag har ett pågående projekt som heter Botanokoll -- som faktiskt låter krukväxter ta del av mänskliga kommunikationsprotokoll. När en växt är törstig så kan den ringa ett telefonsamtal eller lägga upp ett meddelande på en tjänst som Twitter. Det här förskjuter dynamiken i relationen människa/växt eftersom en ensam krukväxt faktiskt kan tillkännage sina behov till tusentals människor på samma gång.
And so kind of thinking about scale, my most recent obsession is actually with glaciers -- of course. And so glaciers are these magnificent beings, and there's lots of reasons to be obsessed with them, but what I'm particularly interested in is in human-glacier relations. (Laughter) Because there seems to be an issue. The glaciers are actually leaving us. They're both shrinking and retreating -- and some of them have disappeared altogether.
Apropå storskaligt så är min senaste besatthet glaciärer -- så klart. Glaciärer är magnifika varelser som det finns massor av anledningar att vara besatt av, men vad jag är speciellt intresserad av är relationen människa-glaciär. (Skratt) För det verkar finnas problem. Glaciärerna håller faktiskt på att lämna oss. De både krymper och drar sig tillbaka -- vissa har faktiskt helt och hållet försvunnit.
And so I actually live in Canada now, so I've been visiting one of my local glaciers. And this one's particularly interesting, because, of all the glaciers in North America, it receives the highest volume of human traffic in a year. They actually have these buses that drive up and over the lateral moraine and drop people off on the surface of the glacier.
Eftersom jag bor i Kanada nuförtiden har jag besökt en av mina närmsta glaciärer. just den här är speciellt intressant, eftersom, av alla glaciärer i Nordamerika, är det den som tar emot flest besök av människor per år. Det finns till och med bussar som kör upp över sodomoränen och släpper av människor ovanpå glaciären.
And this has really gotten me thinking about this experience of the initial encounter. When I meet a glacier for the very first time, what do I do? There's no kind of social protocol for this. I really just don't even know how to say hello. Do I carve a message in the snow? Or perhaps I can assemble one out of dot and dash ice cubes -- ice cube Morse code. Or perhaps I need to make myself a speaking tool, like an icy megaphone that I can use to amplify my voice when I direct it at the ice. But really the most satisfying experience I've had is the act of listening, which is what we need in any good relationship.
Det har fått mig att tänka på upplevelsen av det första mötet. När jag möter en glaciär för allra första gången, vad gör jag då? Det finns inget vedertaget sätt att bete sig då. Jag vet inte ens hur man säger hej. Skriver jag ett meddelande i snön? Eller så kanske jag kan sätta ihop ett av långa och korta isbitar -- isbits-morse. Eller så kanske jag behöver göra ett verktyg för att tala, som en ismegafon som kan förstärka min röst när jag riktar den mot isen. Men den upplevelse som varit mest tillfredställande har varit att lyssna, något vi behöver i alla bra förhållanden.
And I was really struck by how much it affected me. This very basic shift in my physical orientation helped me shift my perspective in relation to the glacier. And so since we use devices to figure out how to relate to the world these days, I actually made a device called the Glacier Embracing Suit. (Laughter) And so this is constructed out of a heat reflected material that serves to mediate the difference in temperature between the human body and the glacial ice. And once again, it's this invitation that asks people to lay down on the glacier and give it a hug.
Och jag blev verkligen förvånad över hur mycket det påverkade mig. Denna grundläggande förändring i läge hjälpte mig att ändra mitt perspektiv i relation till glaciären. Och eftersom vi använder apparater för att förstå vår relation till världen nuförtiden så gjorde jag Glaciärkramardräkten. (Skratt) Den är konstruerad av ett material som reflekterar värme som är till för att temperaturskillnaden inte ska besvära varken människan eller glaciären. Återigen, det här är en inbjudan som uppmanar folk att lägga sig ner på glaciären och krama den.
So, yea, this is actually just the beginning. These are initial musings for this project. And just as with the wall, how I wanted to be more wall-like, with this project, I'd actually like to take more a of glacial pace. And so my intent is to actually just take the next 10 years and go on a series of collaborative projects where I work with people from different disciplines -- artists, technologists, scientists -- to kind of work on this project of how we can improve human-glacier relations.
Så, ja, det här är faktiskt bara början. Det är bara några inledande försök i det här projektet. Precis som med väggen, när jag ville förstå vad det innebär att vara en vägg, så försöker jag att i det här projektet inte vara så hetlevrad. Min avsikt är att under de kommande 10 åren göra en serie sammarbetsprojekt där jag arbetar med människor med olika yrken -- konstnärer, teknologer, vetenskapsmän -- för att arbeta på projektet om hur vi kan förbättra relationerna mellan människor och glaciärer.
So beyond that, in closing, I'd just like to say that we're in this era of communications and device proliferation, and it's really tremendous and exciting and sexy, but I think what's really important is thinking about how we can simultaneously maintain a sense of wonder and a sense of criticality about the tools that we use and the ways in which we relate to the world.
Utöver det, så här mot slutet, skulle jag bara vilja säga att vi befinner oss i en epok av kommunikation och prylar, och det är oerhört spännande och sexigt men jag tycker att det är väldigt viktigt att tänka på hur vi kan behålla en känsla av hänförelse samtidigt som vi behåller en kritisk inställning till de verktyg vi använder och hur vi förhåller oss till världen.
Thanks.
Tack.
(Applause)
(Applåder)