My name is Kate Hartman. And I like to make devices that play with the ways that we relate and communicate. So I'm specifically interested in how we, as humans, relate to ourselves, each other and the world around us. (Laughter) So just to give you a bit of context, as June said, I'm an artist, a technologist and an educator. I teach courses in physical computing and wearable electronics. And much of what I do is either wearable or somehow related to the human form.
Mă numesc Kate Hartman. Şi îmi place să fac aparate care se joacă cu modurile în care interacţionăm şi comunicăm. Mă interesează în mod deosebit felul cum noi, ca oameni, interacţionăm cu noi înşine, între noi şi cu lumea din jurul nostru. (Râsete) Ca să vă ofer puţin context, cum spunea şi June, sunt artist, specialist în tehnică şi educator. Predau cursuri de fizică informatică şi electronice care pot fi purtate. Mare parte din ceea ce fac poate fi ori purtat sau are cumva legătură cu forma umană.
And so anytime I talk about what I do, I like to just quickly address the reason why bodies matter. And it's pretty simple. Everybody's got one -- all of you. I can guarantee, everyone in this room, all of you over there, the people in the cushy seats, the people up top with the laptops -- we all have bodies. Don't be ashamed. It's something that we have in common and they act as our primary interfaces for the world. And so when working as an interaction designer, or as an artist who deals with participation -- creating things that live on, in or around the human form -- it's really a powerful space to work within.
Astfel, de fiecare dată când vorbesc despre ceea ce fac, îmi place să mă refer imediat la motivul pentru care corpurile sunt importante. E destul de simplu. Toţi au unul... voi toţi. Vă garantez, toţi cei din această sală, voi toţi de acolo, cei din locurile mai bune, cei care stau cu capul în laptopuri... toţi avem corpuri. Nu vă ruşinaţi. E ceva ce avem în comun şi reprezintă principala noastră interfaţă cu lumea. Astfel, când lucrezi ca designer interactiv sau ca artist ce se preocupă de participare, să creeze lucruri care trăiesc pe, în sau în jurul formei umane, e un spaţiu de lucru foarte puternic.
So within my own work, I use a broad range of materials and tools. So I communicate through everything from radio transceivers to funnels and plastic tubing. And to tell you a bit about the things that I make, the easiest place to start the story is with a hat. And so it all started several years ago, late one night when I was sitting on the subway, riding home, and I was thinking. And I tend to be a person who thinks too much and talks too little. And so I was thinking about how it might be great if I could just take all these noises -- like all these sounds of my thoughts in my head -- if I could just physically extricate them and pull them out in such a form that I could share them with somebody else. And so I went home, and I made a prototype of this hat. And I called it the Muttering Hat, because it emitted these muttering noises that were kind of tethered to you, but you could detach them and share them with somebody else.
În munca mea, folosesc o gamă largă de materiale şi unelte. Comunic prin orice, de la aparate de emisie-recepţie radio, la pâlnii şi tuburi din plastic. Ca să vă spun câteva lucruri despre ceea ce fac, cel mai simplu mod de a începe povestea este cu o pălărie. Aşa a început totul acum câţiva ani, eram într-o seară târziu într-un metrou, în drum spre casă, şi mă gândeam. Sunt genul de persoană care gândeşte prea mult şi vorbeşte prea puţin. Aşa că mă gândeam ce bine ar fi dacă aş putea elimina toate aceste zgomote, cum ar fi sunetele gândurilor din capul meu... dacă aş putea să scap fizic de ele şi să le extrag într-o asemenea formă, încât să pot să le împărtăşesc cu altcineva. Aşa că am ajuns acasă şi am făcut prototipul acestei pălării. Şi am numit-o "Pălăria bodogănitoare", deoarece emitea aceste sunete bombănite care erau cumva legate de tine, dar le poţi detaşa şi împărtăşi cu altcineva.
(Laughter)
(Râsete)
So I make other hats as well. This one is called the Talk to Yourself Hat. (Laughter) It's fairly self-explanatory. It physically carves out conversation space for one. And when you speak out loud, the sound of your voice is actually channeled back into your own ears. (Laughter) And so when I make these things, it's really not so much about the object itself, but rather the negative space around the object. So what happens when a person puts this thing on? What kind of an experience do they have? And how are they transformed by wearing it?
Fac şi alte feluri de pălării. Aceasta se numeşte "Pălăria-Vorbeşte-cu-tine". (Râsete) Numele vorbeşte de la sine. Creează o cale fizică spre un spaţiu de conversaţie pentru o persoană. Când vorbeşti tare, sunetul vocii tale e canalizat înapoi în urechile tale. (Râsete) Când fac aceste lucruri nu contează aşa mult obiectul în sine, ci mai mult spaţiul negativ din jurul obiectului. Ce se întâmplă când cineva îl poartă? Ce fel de experienţă trăiesc? Şi cum se transformă purtându-l?
So many of these devices really kind of focus on the ways in which we relate to ourselves. So this particular device is called the Gut Listener. And it is a tool that actually enables one to listen to their own innards. (Laughter) And so some of these things are actually more geared toward expression and communication. And so the Inflatable Heart is an external organ that can be used by the wearer to express themselves. So they can actually inflate it and deflate it according to their emotions. So they can express everything from admiration and lust to anxiety and angst. (Laughter) And some of these are actually meant to mediate experiences. So the Discommunicator is a tool for arguments. (Laughter) And so actually it allows for an intense emotional exchange, but is serves to absorb the specificity of the words that are delivered. (Laughter) And in the end, some of these things just act as invitations. So the Ear Bender literally puts something out there so someone can grab your ear and say what they have to say.
Multe dintre aceste aparate se concentrează asupra modului cum interacţionăm cu noi înşine. Acest aparat se numeşte "Ascultarea maţelor". Este un instrument care permite cuiva să îşi asculte propriile măruntaie. (Râsete) Unele dintre aceste lucruri sunt orientate mai mult spre expresie şi comunicare. Astfel, "Inima gonflabilă" e un organ extern ce poate fi folosit de cel care îl poartă pentru a se exprima. Chiar îl pot umfla sau dezumfla, în funcţiile de propriile emoţii. Astfel, pot exprima orice, de la admiraţie şi poftă trupească, la anxietate şi nelinişte. (Râsete) Unele dintre ele chiar sunt făcute ca să medieze experienţele. "Decomunicatorul" este un instrument pentru certuri. (Râsete) De fapt permite o schimbare emoţională intensă, dar scopul său e de a absorbi caracteristicile cuvintelor ce sunt transmise. (Râsete) Şi, în final, unele dintre aceste lucruri au doar rol imitativ. "Aplecarea urechii" chiar aduce ceva palpabil pentru ca o persoană să apuce urechea şi să spună ce are de spus.
So even though I'm really interested in the relationship between people, I also consider the ways in which we relate to the world around us. And so when I was first living in New York City a few years back, I was thinking a lot about the familiar architectural forms that surrounded me and how I would like to better relate to them. And I thought, "Well, hey! Maybe if I want to better relate to walls, maybe I need to be more wall-like myself." So I made a wearable wall that I could wear as a backpack. And so I would put it on and sort of physically transform myself so that I could either contribute to or critique the spaces that surrounded me.
Deşi sunt foarte interesată de relaţia dintre oameni, mă gândesc şi la modalităţi prin care intrăm în legătură cu lumea din jurul nostru. Astfel, când locuiam în oraşul New York acum câţiva ani, mă gândeam des la formele arhitecturale familiare din jurul meu şi cum aş fi vrut să intru mai bine în legătură cu ele. Şi m-am gândit: "Ia stai!" "Dacă vreau să intru mai bine în legătură cu pereţii," "poate ar trebui să semăn şi eu mai mult cu un perete." Aşa că am făcut un perete care poate fi purtat pe care îl căram ca pe un rucsac. Aşa că îl puneam pe mine şi mă transformam într-un fel, pentru a putea să contribui sau să critic spaţiile care mă înconjurau.
(Laughter)
(Râsete)
And so jumping off of that, thinking beyond the built environment into the natural world, I have this ongoing project called Botanicalls -- which actually enables houseplants to tap into human communication protocols. So when a plant is thirsty, it can actually make a phone call or post a message to a service like Twitter. And so this really shifts the human/plant dynamic, because a single house plant can actually express its needs to thousands of people at the same time.
Trecând peste asta, dincolo de mediul construit în lumea naturală, am un proiect în desfăşurare numit Botanicols, care permite plantelor de apartament să acceseze protocoalele de comunicare umane. Astfel, când o plantă e însetată, poate da un telefon sau posta un mesaj pe un serviciu precum Twitter. Asta chiar schimbă dinamica om/plantă deoarece o singură plantă de apartament îşi poate exprima nevoile spre mii de persoane în acelaşi timp.
And so kind of thinking about scale, my most recent obsession is actually with glaciers -- of course. And so glaciers are these magnificent beings, and there's lots of reasons to be obsessed with them, but what I'm particularly interested in is in human-glacier relations. (Laughter) Because there seems to be an issue. The glaciers are actually leaving us. They're both shrinking and retreating -- and some of them have disappeared altogether.
Gândindu-ne la scară, cea mai recentă obsesie a mea sunt gheţarii... desigur. Gheţarii sunt aceste fiinţe minunate şi sunt o grămadă de motive să fii obsedat de ei, dar eu sunt interesată în mod deosebit de relaţia dintre om şi gheţar. (Râsete) Deoarece se pare că este o problemă. Gheţarii chiar ne părăsesc. Se micşorează şi se retrag... şi unii dintre ei au dispărut de tot.
And so I actually live in Canada now, so I've been visiting one of my local glaciers. And this one's particularly interesting, because, of all the glaciers in North America, it receives the highest volume of human traffic in a year. They actually have these buses that drive up and over the lateral moraine and drop people off on the surface of the glacier.
Eu locuiesc în Canada acum, aşa că am vizitat unul dintre gheţarii mei locali. Acesta e interesant în mod deosebit deoarece, dintre toţi gheţarii din America de Nord, are cel mai mare nivel de trafic uman pe an. Chiar au nişte autobuze care merg şi trec peste morena laterală şi îi lasă pe oameni pe suprafaţa gheţarilor.
And this has really gotten me thinking about this experience of the initial encounter. When I meet a glacier for the very first time, what do I do? There's no kind of social protocol for this. I really just don't even know how to say hello. Do I carve a message in the snow? Or perhaps I can assemble one out of dot and dash ice cubes -- ice cube Morse code. Or perhaps I need to make myself a speaking tool, like an icy megaphone that I can use to amplify my voice when I direct it at the ice. But really the most satisfying experience I've had is the act of listening, which is what we need in any good relationship.
Asta m-a făcut să mă gândesc serios la această experienţă a întâlnirii iniţiale. Când întâlnesc un gheţar pentru prima dată, ce fac? Nu este niciun fel de protocol social pentru asta. Nici măcar nu ştiu cum să-l salut. Cioplesc un mesaj în zăpadă? Sau poate montez unul din cuburi de gheaţă în formă de puncte şi linii, codul Morse al cuburilor de gheaţă. Sau poate trebuie să-mi fac un dispozitiv de vorbire cum ar fi un megafon de gheaţă pe care îl pot folosi sa-mi amplifice vocea când îl orientez spre gheaţă. Dar cu adevărat cea mai satisfăcătoare experienţă pe care am avut-o este ascultarea, de care avem nevoie în orice relaţie bună.
And I was really struck by how much it affected me. This very basic shift in my physical orientation helped me shift my perspective in relation to the glacier. And so since we use devices to figure out how to relate to the world these days, I actually made a device called the Glacier Embracing Suit. (Laughter) And so this is constructed out of a heat reflected material that serves to mediate the difference in temperature between the human body and the glacial ice. And once again, it's this invitation that asks people to lay down on the glacier and give it a hug.
Am fost uimită de cât de mult m-a marcat. Această modificare elementară a orientării mele fizice m-a ajutat să îmi schimb perspectiva în relaţie cu gheţarul. Aşadar, din moment ce folosim dispozitive pentru a ne da seama cum să interacţionăm cu lumea zilelor noastre, am făcut un dispozitiv numit Costumul-de-îmbrăţişat-gheţari. (Râsete) Este făcut din material ce reflectă căldura care ajută la medierea diferenţelor de temperatură dintre corpul uman şi gheaţa glaciară. Şi, din nou, este o invitaţie care îi îndeamnă pe oameni să se întindă pe gheţar şi să-l îmbrăţişeze.
So, yea, this is actually just the beginning. These are initial musings for this project. And just as with the wall, how I wanted to be more wall-like, with this project, I'd actually like to take more a of glacial pace. And so my intent is to actually just take the next 10 years and go on a series of collaborative projects where I work with people from different disciplines -- artists, technologists, scientists -- to kind of work on this project of how we can improve human-glacier relations.
Deci, da, este doar începutul. Acestea sunt ideile iniţiale pentru acest proiect. La fel ca şi cu peretele, cum voiam să semăn mai mult a perete, cu acest proiect aş vrea să am un ritm mai glacial. Astfel, intenţia mea este să petrec următorii 10 ani şi să fac parte dintr-o serie de proiecte de colaborare în care lucrez cu oameni din diferite discipline, artişti, specialişti în tehnică, oameni de ştiinţă, să colaboreze la acest proiect, la cum putem îmbunătăţi relaţia om-gheţar.
So beyond that, in closing, I'd just like to say that we're in this era of communications and device proliferation, and it's really tremendous and exciting and sexy, but I think what's really important is thinking about how we can simultaneously maintain a sense of wonder and a sense of criticality about the tools that we use and the ways in which we relate to the world.
Pe lângă asta, în încheiere, aş vrea să spun că suntem în această eră a comunicării şi răspândirii aparaturii şi este foarte nemaipomenit, şi captivant, şi sexy, dar cred că foarte important e să ne gândim la cum putem, în acelaşi timp, să păstrăm un simţ al mirării şi unul al criticii în legătură cu uneltele pe care le folosim şi modurile cum ne raportăm la lume.
Thanks.
Mulţumesc!
(Applause)
(Aplauze)