My name is Kate Hartman. And I like to make devices that play with the ways that we relate and communicate. So I'm specifically interested in how we, as humans, relate to ourselves, each other and the world around us. (Laughter) So just to give you a bit of context, as June said, I'm an artist, a technologist and an educator. I teach courses in physical computing and wearable electronics. And much of what I do is either wearable or somehow related to the human form.
Mijn naam is Kate Hartman. Ik hou van het maken van spullen die spelen met de manier waarop we ons verhouden en communiceren. Ik ben vooral geïnteresseerd in onze relatie met onszelf, met elkaar en met de wereld om ons heen. (Gelach) Om dat een beetje te situeren zoals June al zei, ben ik kunstenares, technoloog en opvoeder. Ik geef cursussen in fysiek computergebruik en elektronica die je kan dragen. Veel van wat ik maak is ofwel draagbaar of houdt ergens verband met de menselijke vorm.
And so anytime I talk about what I do, I like to just quickly address the reason why bodies matter. And it's pretty simple. Everybody's got one -- all of you. I can guarantee, everyone in this room, all of you over there, the people in the cushy seats, the people up top with the laptops -- we all have bodies. Don't be ashamed. It's something that we have in common and they act as our primary interfaces for the world. And so when working as an interaction designer, or as an artist who deals with participation -- creating things that live on, in or around the human form -- it's really a powerful space to work within.
Telkens ik praat over wat ik doe, wil ik even uitleggen waarom lichamen zo belangrijk zijn. Het is vrij eenvoudig. Iedereen heeft er een - jullie allemaal. Ik kan iedereen in deze kamer garanderen, jullie allen daar, de mensen in de knusse zetels, de mensen daarboven met de laptops - dat we allemaal lichamen hebben. Niets om beschaamd over te zijn. Het is iets dat we allemaal gemeen hebben en ze dienen als onze primaire interface met de wereld. Als interactie-ontwerper, of als kunstenares die zich bezighoudt met participatie - is het creëren van dingen die op, in of rond de menselijke vorm zitten - een echt machtige ruimte om in te werken.
So within my own work, I use a broad range of materials and tools. So I communicate through everything from radio transceivers to funnels and plastic tubing. And to tell you a bit about the things that I make, the easiest place to start the story is with a hat. And so it all started several years ago, late one night when I was sitting on the subway, riding home, and I was thinking. And I tend to be a person who thinks too much and talks too little. And so I was thinking about how it might be great if I could just take all these noises -- like all these sounds of my thoughts in my head -- if I could just physically extricate them and pull them out in such a form that I could share them with somebody else. And so I went home, and I made a prototype of this hat. And I called it the Muttering Hat, because it emitted these muttering noises that were kind of tethered to you, but you could detach them and share them with somebody else.
In mijn werk gebruik ik een breed scala aan materialen en gereedschappen. Ik communiceer via allerlei middelen, van radio-ontvangers tot trechters en plastic buizen. Om jullie dat een beetje duidelijk te maken, kan ik best beginnen met een hoed. Het startte enkele jaren geleden toen ik ’s avonds in de metro zat na te denken. Ik ben iemand die te veel denkt en te weinig praat. Ik zat na te denken hoe geweldig het zou zijn als ik al deze geluiden - net als al die geluiden van mijn gedachten in mijn hoofd - fysiek kon bevrijden en ze er zo uit halen dat ik ze met iemand anders zou kunnen delen. Ik ging naar huis en maakte een prototype van deze hoed. Ik noemde hem de Mompelende Hoed, omdat hij deze mompelgeluiden uitzond die zo eigen aan je zijn. Maar nu kon je ze losmaken en ze met iemand anders delen.
(Laughter)
(Gelach)
So I make other hats as well. This one is called the Talk to Yourself Hat. (Laughter) It's fairly self-explanatory. It physically carves out conversation space for one. And when you speak out loud, the sound of your voice is actually channeled back into your own ears. (Laughter) And so when I make these things, it's really not so much about the object itself, but rather the negative space around the object. So what happens when a person puts this thing on? What kind of an experience do they have? And how are they transformed by wearing it?
Zo maak ik ook andere hoeden. Deze heet de Praat met Jezelf Hoed. (Gelach) Hij verklaart zichzelf. Hij maakt fysieke gespreksruimte voor je vrij. Als je hardop spreekt, wordt het geluid van je stem in feite terug naar je eigen oren gekanaliseerd. (Gelach) Als ik deze dingen maak gaat het niet zo zeer om het object zelf, maar om de negatieve ruimte rond het object. Wat gebeurt er wanneer iemand dit ding opzet? Wat voor een ervaring hebben ze? Wat gebeurt er met ze door het dragen ervan?
So many of these devices really kind of focus on the ways in which we relate to ourselves. So this particular device is called the Gut Listener. And it is a tool that actually enables one to listen to their own innards. (Laughter) And so some of these things are actually more geared toward expression and communication. And so the Inflatable Heart is an external organ that can be used by the wearer to express themselves. So they can actually inflate it and deflate it according to their emotions. So they can express everything from admiration and lust to anxiety and angst. (Laughter) And some of these are actually meant to mediate experiences. So the Discommunicator is a tool for arguments. (Laughter) And so actually it allows for an intense emotional exchange, but is serves to absorb the specificity of the words that are delivered. (Laughter) And in the end, some of these things just act as invitations. So the Ear Bender literally puts something out there so someone can grab your ear and say what they have to say.
Zo veel van deze uitrustingen focussen op de manieren waarop we met onszelf omgaan. Deze uitrusting heet de Ingewandenbeluisteraar. Het is een hulpmiddel waarmee je in feite naar je eigen ingewanden kan luisteren. (Gelach) Een aantal van deze dingen zijn eigenlijk meer gericht op expressie en communicatie. Het Opblaasbare Hart is een extern orgaan dat gebruikt kan worden door de drager om zich te uiten. Je kan het opblazen en laten leeglopen naar gelang je emoties. Je kan nu allerlei uitdrukken, van bewondering en lust tot ongerustheid en angst. (Gelach) Sommige zijn bedoeld om ervaringen mee te delen. De Discommunicator is een hulpmiddel bij discussies. (Gelach) Hij zorgt voor een intense emotionele uitwisseling, maar hij absorbeert de specificiteit van de woorden die worden gedebiteerd. (Gelach) Ook dienen een aantal van deze dingen gewoon als imitaties. Dus de Oorplooier is letterlijk iets waardoor iemand je oor kan grijpen en zeggen wat ze te zeggen hebben.
So even though I'm really interested in the relationship between people, I also consider the ways in which we relate to the world around us. And so when I was first living in New York City a few years back, I was thinking a lot about the familiar architectural forms that surrounded me and how I would like to better relate to them. And I thought, "Well, hey! Maybe if I want to better relate to walls, maybe I need to be more wall-like myself." So I made a wearable wall that I could wear as a backpack. And so I would put it on and sort of physically transform myself so that I could either contribute to or critique the spaces that surrounded me.
Ook al ben ik erg geïnteresseerd in de relatie tussen mensen, toch ben ik ook nagegaan hoe onze relatie is met de wereld om ons heen. Toen ik een paar jaar terug voor het eerst in New York City woonde, dacht ik veel na over de bekende architectonische vormen die me omringden en hoe graag ik er een betere relatie mee zou willen hebben. Ik dacht: "Wel, hey! Misschien wil ik wel een betere betrekking hebben met muren, misschien moet ik zelf een beetje meer ‘muurachtig’ worden." Dus maakte ik een muur die ik zou kunnen dragen als een rugzak. Ik deed hem aan en transformeerde mezelf zodat ik zowel iets kon bijdragen aan, of kritiek leveren op de ruimtes die mij omringden.
(Laughter)
(Gelach)
And so jumping off of that, thinking beyond the built environment into the natural world, I have this ongoing project called Botanicalls -- which actually enables houseplants to tap into human communication protocols. So when a plant is thirsty, it can actually make a phone call or post a message to a service like Twitter. And so this really shifts the human/plant dynamic, because a single house plant can actually express its needs to thousands of people at the same time.
Om verder te gaan en verder te denken dan de bebouwde omgeving in de natuurlijke wereld, heb ik dit lopende project Botanifoon gedoopt - waarmee in feite kamerplanten toegang hebben tot menselijke communicatieprotocollen. Dus als een plant dorstig is, kan ze zelfs iemand bellen of een bericht posten op Twitter. Dit verschuift echt de mens/plant dynamiek, omdat een enkele kamerplant nu daadwerkelijk zijn behoeften tegelijkertijd aan duizenden mensen kan meedelen.
And so kind of thinking about scale, my most recent obsession is actually with glaciers -- of course. And so glaciers are these magnificent beings, and there's lots of reasons to be obsessed with them, but what I'm particularly interested in is in human-glacier relations. (Laughter) Because there seems to be an issue. The glaciers are actually leaving us. They're both shrinking and retreating -- and some of them have disappeared altogether.
Bij het denken over omvang is mijn meest recente obsessie: gletsjers - natuurlijk. Gletsjers zijn prachtige wezens en er zijn heel veel redenen om door hen geobsedeerd te zijn, maar wat me vooral interesseerde waren mens-gletsjerrelaties. (Gelach) Omdat er een probleem lijkt te zijn. Gletsjers zijn ons aan het verlaten. Ze krimpen en trekken zich terug. Sommige zijn al helemaal verdwenen.
And so I actually live in Canada now, so I've been visiting one of my local glaciers. And this one's particularly interesting, because, of all the glaciers in North America, it receives the highest volume of human traffic in a year. They actually have these buses that drive up and over the lateral moraine and drop people off on the surface of the glacier.
Nu ik in Canada woon breng ik af en toe een bezoek aan een van mijn lokale gletsjers. Deze hier is bijzonder interessant, want van alle gletsjers in Noord-Amerika, ontvangt hij het hoogste volume aan menselijk verkeer per jaar. Ze rijden met bussen op en over de stuwwal en zetten mensen af op het oppervlak van de gletsjer.
And this has really gotten me thinking about this experience of the initial encounter. When I meet a glacier for the very first time, what do I do? There's no kind of social protocol for this. I really just don't even know how to say hello. Do I carve a message in the snow? Or perhaps I can assemble one out of dot and dash ice cubes -- ice cube Morse code. Or perhaps I need to make myself a speaking tool, like an icy megaphone that I can use to amplify my voice when I direct it at the ice. But really the most satisfying experience I've had is the act of listening, which is what we need in any good relationship.
Dit heeft me echt aan het denken gezet over de ervaring van onze eerste ontmoeting. Als ik voor de allereerste keer op een gletsjer kom, wat moet ik dan doen? Er bestaat geen vorm van sociaal protocol voor. Ik weet nog niet eens hoe hallo te zeggen. Kerf ik een bericht in de sneeuw? Of misschien kan ik er een neerleggen met stip-en-streepijsblokjes - Morsecode met ijsblokjes. Of misschien moet ik mezelf omvormen tot een sprekend werktuig als een ijzige megafoon die ik kan gebruiken om mijn stem te versterken als ik hem op het ijs richt. Maar echt de meest bevredigende ervaring die ik heb gehad is het luisteren. Dat is ook nodig in een goede relatie.
And I was really struck by how much it affected me. This very basic shift in my physical orientation helped me shift my perspective in relation to the glacier. And so since we use devices to figure out how to relate to the world these days, I actually made a device called the Glacier Embracing Suit. (Laughter) And so this is constructed out of a heat reflected material that serves to mediate the difference in temperature between the human body and the glacial ice. And once again, it's this invitation that asks people to lay down on the glacier and give it a hug.
Ik was echt getroffen door hoezeer het mij beïnvloedde. Deze zeer fundamentele verschuiving in mijn fysieke oriëntatie hielp me mijn perspectief te verschuiven ten opzichte van de gletsjer. Omdat we uitrustingen gebruiken om erachter te komen hoe we ons dezer dagen tot de wereld verhouden, maakte ik het Omhels een Gletsjer Pak. (Gelach) gemaakt van warmtereflecterend materiaal om het verschil in temperatuur tussen het menselijk lichaam en het gletsjerijs uit te middelen. Dit nodigt mensen uit om neer te gaan liggen op de gletsjer en hem een knuffel te geven.
So, yea, this is actually just the beginning. These are initial musings for this project. And just as with the wall, how I wanted to be more wall-like, with this project, I'd actually like to take more a of glacial pace. And so my intent is to actually just take the next 10 years and go on a series of collaborative projects where I work with people from different disciplines -- artists, technologists, scientists -- to kind of work on this project of how we can improve human-glacier relations.
Dus, ja, dit is eigenlijk nog maar het begin. Dit zijn mijn eerste mijmeringen over dit project. En net als ik bij de muur meer muurachtig wilde worden, wil ik me met dit project graag een meer glaciaal tempo aanmeten. Het is mijn bedoeling om de komende 10 jaar met een reeks samenwerkingsprojecten te beginnen met mensen uit verschillende disciplines - kunstenaars, technologen, wetenschappers - om aan dit project te werken en uit te vissen hoe we mens-gletsjer relaties kunnen verbeteren.
So beyond that, in closing, I'd just like to say that we're in this era of communications and device proliferation, and it's really tremendous and exciting and sexy, but I think what's really important is thinking about how we can simultaneously maintain a sense of wonder and a sense of criticality about the tools that we use and the ways in which we relate to the world.
Om te besluiten wil ik zeggen dat dit tijdperk van communicatie en uitrustingproliferatie, echt geweldig, spannend en sexy is. Maar ik denk dat wat echt belangrijk is, is na te denken over hoe we tegelijkertijd een gevoel van verwondering en kritische zin kunnen behouden over de instrumenten die we gebruiken en de manieren waarop we ons verhouden tot de wereld.
Thanks.
Dank.
(Applause)
(Applaus)