So it was about four years ago, five years ago, I was sitting on a stage in Philadelphia, I think it was, with a bag similar to this. And I was pulling a molecule out of this bag. And I was saying, you don't know this molecule really well, but your body knows it extremely well. And I was thinking that your body hated it, at the time, because we are very immune to this. This is called alpha-gal epitope. And the fact that pig heart valves have lots of these on them is the reason that you can't transplant a pig heart valve into a person easily.
حدودای چهارسال پیش، پنج سال پیش بود، روی سن تو فیلادلفیا نشسته بودم، فکر می کنم با یه کیسه ی مشابه همین کیسه. داشتم یه ملکول رو از این کیسه در می آوردم. و می گغنم، شما این ملکول رو واقعا خوب نمی شناسین. اما بدنتون به خوبی خوب این ملکول رو می شناسه. و اون موقع این طوری فکر می کردم که بدنتون از این بدش می آد. چون در برابر این خیلی مصونیم. این رو آلفا-گل اپی تپ صدا می کنن. و حقیقت این که دریچه های قلب خوک یه عالمه از اینها روش داره، این دلیلی که به راحتی نمی شه دریچه ی قلب خوک رو به انسان پسوند زد.
Actually our body doesn't hate these. Our body loves these. It eats them. I mean, the cells in our immune system are always hungry. And if an antibody is stuck to one of these things on the cell, it means "that's food." Now, I was thinking about that and I said, you know, we've got this immune response to this ridiculous molecule that we don't make, and we see it a lot in other animals and stuff. But I said we can't get rid of it, because all the people who tried to transplant heart valves found out you can't get rid of that immunity.
واقعیت اینه که بدن ما از اینها بدش نمی آد. بدنمون عاشق اینهاس. اینها رو می خوره. منظورم اینه که سلول های سیستم دفاعی بدنمون همیشه گرسنه اند. و اگر آنتی بادی ای هست که به یکی از اینها که روی سلول اند بچسبه این معنی می ده که "این غذاست." الان داشتم به اون فکر می کردم و گفتم، می دونید، این پاسخ ایمنی رو به این ملکول مزخرف که نمی سازیمش داریم یه عالمشون رو توی حیوان ها و چیزها می بینیم . اما گفتم نمی تونیم از شرش راحت شیم. چون همه اون هایی که سعی کردن پیوند دریچه ی قلب داشته باشن متوجه شدن که نمی تونی از شر اون سیستم دفاعی راحت شی.
And I said, why don't you use that? What if I could stick this molecule, slap it onto a bacteria that was pathogenic to me, that had just invaded my lungs? I mean I could immediately tap into an immune response that was already there, where it was not going to take five or six days to develop it -- it was going to immediately attack whatever this thing was on. It was kind of like the same thing that happens when you, like when you're getting stopped for a traffic ticket in L.A., and the cop drops a bag of marijuana in the back of your car, and then charges you for possession of marijuana. It's like this very fast, very efficient way to get people off the street.
و گفتم، چرا ازش استفاده نمی کنی؟ چی می شد اگر می تونستم این ملکول رو روی یه باکتری می چسبوندم که واسه من بیماری زا بود، و تازه به ششهامم حمله کرده بوده؟ منظورم اینه که می تونستم از این بلافاصله توی یه پاسخ دفاعی که به خودی خود اونجا بود بهره برداری کنم. جای که پنج یا شش روز طول نمی کشید تا بوجود بیاد. و بلافاصله به هر چیزی که بهش متصل بوده حمله می کنه. این یه جورایی شبیهه چیزی که اتفاق می افته، مثلا، وقتی شما برای یه کارت ترافیک تو لس آنجلس متوقف می شین، و ماموری بسته ی ماری جوانا رو توی صندوق عقب ماشینتون می اندازه، و بعدش شما رو بابت داشتن ماری جوانا جریمه می کنه. این مثل یه راه حل خیلی سریع و موثر بابت خارج کردن مردم از خیابون.
(Laughter)
(صدای خنده)
So you can take a bacteria that really doesn't make these things at all, and if you could clamp these on it really well you have it taken off the street. And for certain bacteria we don't have really efficient ways to do that anymore. Our antibiotics are running out. And, I mean, the world apparently is running out too. So probably it doesn't matter 50 years from now -- streptococcus and stuff like that will be rampant -- because we won't be here. But if we are -- (Laughter) we're going to need something to do with the bacteria.
پس می تونی یه باکتری رو برداری که اصلا نمی تونه هیچ کدوم از اینها رو بسازه و اگر بتونی اینها رو روش خیلی خوب محکم کنی باعث می شود که اون باکتری از خیابون خارج بشود. و برای باکتری های بخصوص راه های دیگه ی که این کار رو واقعا موثر انجام بدن نداریم. آنتی بایوتیک هامون در حال تمام شدن اند. و منظورم اینه که، جهان هم ظاهرا در حال تموم شدنه. پس احتمالا ۵۰ سال دیگه از الان مهم نیست; استرپتوکوکوس و چیزهای مشابه اون خارج از کنترل می شن، چون ما اونجا نخواهیم بود، اما اگه باشیم -- (صدای خنده) مجبور خواهیم شد که یه کاری با این باکتری ها بکنیم.
So I started working with this thing, with a bunch of collaborators. And trying to attach this to things that were themselves attached to certain specific target zones, bacteria that we don't like. And I feel now like George Bush. It's like "mission accomplished." So I might be doing something dumb, just like he was doing at the time. But basically what I was talking about there we've now gotten to work. And it's killing bacteria. It's eating them.
در نتیجه با یه مشت همکار، دست به کار شدیم. و سعی کردیم این رو به اون چیزهایی وصل کنیم که خوشون به هدف های مشخص و اصلی متصل بودن، به باکتری هایی که دوسشون نداریم. و الان مثل جرج بوش احساس می کنم. مثل این می مونه که "ماموریت به انجام رسید." خب، ممکنه من دارم یه کار احمقانه می کنم، دقیقا مثل کاری که اونموقع اون انجام می داد. اما منظورم بود که ما الان شروع کردیم کار کردن. و این کار کشتن باکتری ها است. خوردنشون.
This thing can be stuck, like that little green triangle up there, sort of symbolizing this right now. You can stick this to something called a DNA aptamer. And that DNA aptamer will attach specifically to a target that you have selected for it. So you can find a little feature on a bacterium that you don't like, like Staphylococcus -- I don't like it in particular, because it killed a professor friend of mine last year. It doesn't respond to antibiotics. So I don't like it. And I'm making an aptamer that will have this attached to it. That will know how to find Staph when it's in your body, and will alert your immune system to go after it.
می شه این چیز رو چسبوند، مثل اون مثلث سبز کوچولوی بالا، یه جورایی نماپردازی کردن. اینو می تونی به چیزی که DNA آپتامر خونده می شه بچسبونی. و اون DNA آپتامر به صورت اختصاصی به هدفی که برای اون مشخص کردی متصل می شه. پس می تونی یه خصیصه رو روی باکتری ای که دوسش نداری پیدا کنی، مثل استافیلوکوکوس. این رو مخصوصا دوست ندارم، واسه اینکه پارسال یه پرفسور که دوست من بود رو کشت. به آنتی بایوتیک ها جوابی نمی ده. واسه همینه که دوسش ندارم. و دارم یه آپتامر می سازم که این بهش چسبیده باشه. اون می دونه چه جوری استاف (استافیلوکوکوس) توی بدنت پیدا کنه، و سیستم ایمنی تو گوش به زنگ می کنه که دنبالش بره.
Here's what happened. See that line on the very top with the little dots? That's a bunch of mice that had been poisoned by our scientist friends down in Texas, at Brooks Air Base, with anthrax. And they had also been treated with a drug that we made that would attack anthrax in particular, and direct your immune system to it. You'll notice they all lived, the ones on the top line -- that's a 100 percent survival rate. And they actually lived another 14 days, or 28 when we finally killed them, and took them apart and figured out what went wrong. Why did they not die? And they didn't die because they didn't have anthrax anymore. So we did it. Okay?
این چیزی که اتفاق می افته. اون خطی که خیلی بالا است ببینید با نقطه های کوچولو؟ اینا یه مشت موش اند که با باکتری آنتراکس مسموم شدند توسط دوست های دانشمندمون در تگزاس، توی پایگاه هوایی 'بروکس'. و همچنین اونها رو با دارویی که ساختیم و اختصاصا آنتراکس رو مورد حمله قرار میده و سیستم دفاعی تو رو به سمت اون هدایت می کنه تحت درمان قرار داده بودن. متوجه می شین که همشون زنده موندن، اونهایی که بالای خط هستند. صد در صد نرخ بقا. در حقیقت اونها ۱۴ روز دیگه هم زندگی کردن، یا ۲۸ روز که سرانجام کشتیمشون، و از هم بازشون کردیم و مشکل رو کشف کردیم. چرا اونها نمردن؟ و اونها نمردن چون اونها دیگه آنتیراکس نداشتند. پس ما انجامش دادیم. بسیار خوب؟
(Applause)
(تحسین)
Mission accomplished!
ماموریت به انجام رسید!
(Applause)
(تحسین)