So what does it mean to be a woman? We all have XX chromosomes, right? Actually, that's not true. Some women are mosaics. They have a mix of chromosome types with X, with XY or with XXX. If it's not just about our chromosomes, then what is being a woman about? Being feminine? Getting married? Having kids? You don't have to look far to find fantastic exceptions to these rules, but we all share something that makes us women. Maybe that something is in our brains.
אז מה זה אומר להיות אישה? לכולנו יש כרומוזומי XX, נכון? למעשה, זה לא נכון. חלק מהנשים הן פסיפס. יש להן תערובת של כרומוזומים מכמה סוגים עם X, עם XY או עם XXX. אם זה לא קשור רק לכרומוזומים שלנו, אז מה המשמעות של להיות אישה? להיות נשית? להתחתן? להביא ילדים לעולם? לא צריך להרחיק כדי למצוא חריגות מופלאות מהכללים האלה, אך כולנו חולקות משהו שעושה אותנו נשים. אולי זה משהו במוח שלנו.
You might have heard theories from last century about how men are better at math than women because they have bigger brains. These theories have been debunked. The average man has a brain about three times smaller than the average elephant, but that doesn't mean the average man is three times dumber than an elephant ... or does it?
ייתכן שיצא לכם לשמוע תיאוריות מהמאה הקודמת על כך שגברים טובים יותר במתמטיקה מנשים כי יש להם מוח גדול יותר. התיאוריות האלה הופרכו. מוחו של גבר ממוצע קטן בערך פי שלושה מזה של הפיל הממוצע, אבל זה לא אומר שהגבר הממוצע טיפש יותר פי שלושה מפיל... או שכן?
(Laughter)
(צחוק)
There's a new wave of female neuroscientists that are finding important differences between female and male brains in neuron connectivity, in brain structure, in brain activity. They're finding that the brain is like a patchwork mosaic -- a mixture. Women have mostly female patches and a few male patches.
יש גל חדש של חוקרות מוח שמוצאות הבדלים חשובים בין מוחות של נקבות למוחות של זכרים בקישוריות של הנוירונים, במבנה המוח, בפעילות המוחית. הן מוצאות שהמוח הוא כמו פסיפס טלאים -- תערובת. לנשים יש בעיקר טלאים נקביים וכמה טלאים זכריים.
With all this new data, what does it mean to be a woman? This is something that I've been thinking about almost my entire life. When people learn that I'm a woman who happens to be transgender, they always ask, "How do you know you're a woman?" As a scientist, I'm searching for a biological basis of gender. I want to understand what makes me me. New discoveries at the front edge of science are shedding light on the biomarkers that define gender. My colleagues and I in genetics, neuroscience, physiology and psychology, we're trying to figure out exactly how gender works. These vastly different fields share a common connection -- epigenetics. In epigenetics, we're studying how DNA activity can actually radically and permanently change, even though the sequence stays the same.
עם כל המידע החדש הזה, מה זה אומר להיות אישה? זה דבר שחשבתי עליו כמעט כל ימי חיי. כשנודע לאנשים שאני אישה שהיא במקרה גם טרנסג'נדרית, הם תמיד שואלים: "איך את יודעת שאת אישה?" כמדענית, אני מחפשת את הבסיס הביולוגי של המגדר. אני רוצה להבין מה הופך אותי למי שאני. תגליות חדשות מחזית המדע שופכות אור על הסמנים הביולוגיים המגדירים את המגדר. אני ועמיתיי בתחום הגנטיקה, מדעי המוח, הפיזיולוגיה והפסיכולוגיה, מנסות להבין בדיוק כיצד עובד המגדר. התחומים המאד שונים האלה חולקים קשר משותף -- אפיגנטיקה. באפיגנטיקה אנו חוקרים כיצד פעילות הדנ"א יכולה להשתנות באופן קיצוני ולצמיתות, למרות שהרצף נשאר כשהיה.
DNA is the long, string-like molecule that winds up inside our cells. There's so much DNA that it actually gets tangled into these knot-like things -- we'll just call them knots. So external factors change how those DNA knots are formed. You can think of it like this: inside our cells, there's different contraptions building things, connecting circuits, doing all the things they need to make life happen. Here's one that's sort of reading the DNA and making RNA. And then this one is carrying a huge sac of neurotransmitters from one end of the brain cell to the other. Don't they get hazard pay for this kind of work?
דנ"א היא המולקולה הארוכה דמויית-המחרוזת שמפותלת בתוך התאים שלנו. יש כל כך הרבה דנ"א שלמעשה הוא מסתבך ויוצר דברים דמויי קשרים -- פשוט נקרא להם קשרים. גורמים חיצוניים משנים את האופן בו נוצרים הקשרים בדנ"א. תוכלו לחשוב על זה כך: בתוך התאים שלנו יש מכשירים שונים הבונים דברים, מחברים מעגלים, עושים את כל מה שצריך כדי לגרום לחיים לקרות. הנה אחד שקורא את הדנ"א ויוצר רנ"א. וזה נושא שלפוחית ענקית של מוליכים עצביים מקצה אחד של תא המוח אל השני. לא משלמים להם תוספת סיכון על עבודה מהסוג הזה?
(Laughter)
(צחוק)
This one is an entire molecular factory -- some say it's the secret to life. It's call the ribosome. I've been studying this since 2001.
וזה מפעל מולקולרי שלם -- יש האומרים שזה סוד החיים. הוא נקרא ריבוזום. אני חוקרת אותו מאז שנת 2001.
One of the stunning things about our cells is that the components inside them are actually biodegradable. They dissolve, and then they're rebuilt each day, kind of like a traveling carnival where the rides are taken down and then rebuilt every single day. A big difference between our cells and the traveling carnival is that in the carnival, there are skilled craftsmen that rebuild the rides each day. In our cells, there are no such skilled craftsmen, only dumb builder machines that build whatever's written in the plans, no matter what those plans say. Those plans are the DNA. The instructions for every nook and cranny inside our cells.
אחד הדברים המדהימים לגבי התאים שלנו הוא שהמרכיבים הקיימים בתוכם למעשה מתכלים ביולוגית. הם מתמוססים, ואז נבנים מחדש בכל יום, קצת כמו יריד נודד, כשהגלגלים מפורקים ואז מורכבים מחדש בכל יום. הבדל משמעותי בין התאים שלנו ליריד הנודד הוא שביריד, יש בעלי מלאכה מוכשרים שמרכיבים את הגלגלים מחדש בכל יום. בתוך התאים שלנו אין בעלי מלאכה שכאלה, רק מכונות בנייה טיפשות שבונות את כל מה שכתוב בתוכנית, לא משנה מה התוכנית אומרת. והתוכנית הזו היא הדנ"א. ההוראות לכל פרט קטן שקיים בתאים שלנו.
If everything in, say, our brain cells dissolves almost every day, then how can the brain remember anything past one day? That's where DNA comes in. DNA is one of the those things that does not dissolve. But for DNA to remember that something happened, it has to change somehow. We know the change can't be in the sequence; if it changed sequence all the time, then we might be growing like, a new ear or a new eyeball every single day.
אם כל מה שנמצא, למשל בתאי המוח שלנו, מתמוסס כמעט בכל יום, אז איך יכול המוח לזכור משהו מעבר ליום אחד? כאן הדנ"א נכנס לסיפור. דנ"א הוא אחד הדברים שאינם מתמוססים. אבל כדי שהדנ"א יזכור שמשהו התרחש, עליו להשתנות איך שהוא. אנחנו יודעים שהשינוי אינו יכול לקרות ברצף; אם הרצף היה משתנה כל הזמן, אז אנחנו עלולים היינו לגדל אוזן חדשה או עין חדשה בכל יום.
(Laughter)
(צחוק)
So, instead it changes shape, and that's where those DNA knots come in. You can think of them like DNA memory. When something big in our life happens, like a traumatic childhood event, stress hormones flood our brain. The stress hormones don't affect the sequence of DNA, but they do change the shape. They affect that part of DNA with the instructions for molecular machines that reduce stress. That piece of DNA gets wound up into a knot, and now the dumb builder machines can't read the plans they need to build the machines that reduce stress. That's a mouthful, but it's what's happening on the microscale. On the macroscale, you practically lose the ability to deal with stress, and that's bad. And that's how DNA can remember what happens in the past.
אז במקום זאת הוא משנה צורה, וכאן הקשרים בדנ"א נכנסים לסיפור. תוכלו לחשוב עליהם כעל זיכרון דנ"א. כשמשהו גדול קורה בחיינו, למשל אירוע ילדות טראומטי, הורמוני לחץ מציפים את המוח שלנו. הורמוני הלחץ לא משפיעים על רצף הדנ"א, אבל הם משנים את הצורה. הם משפיעים על החלק בדנ"א שכולל הוראות עבור המכונות המולקולריות שמפחיתות את הלחץ. פיסה זו של דנ"א מתפתלת לתוך קשר, ועכשיו מכונות הבנייה הטיפשות לא יכולות לקרוא את ההוראות הדרושות להן לצורך בניית המכונות אשר מפחיתות את הלחץ. זה המון לעכל, אבל זה מה שקורה ברמת המיקרו. ברמת המאקרו, אתם למעשה מאבדים את היכולת להתמודד עם לחץ, וזה דבר רע. וככה יכול הדנ"א לזכור את מה שקרה בעבר.
This is what I think was happening to me when I first started my gender transition. I knew I was a woman on the inside, and I wore women's clothes on the outside, but everyone saw me as a man in a dress. I felt like no matter how many things I try, no one would ever really see me as a woman. In science, your credibility is everything, and people were snickering in the hallways, giving me stares, looks of disgust -- afraid to be near me. I remember my first big talk after transition. It was in Italy. I'd given prestigious talks before, but this one, I was terrified. I looked out into the audience, and the whispers started -- the stares, the smirks, the chuckles. To this day, I still have social anxiety around my experience eight years ago. I lost hope. Don't worry, I've had therapy so I'm OK -- I'm OK now.
זה מה שאני חושבת שקרה לי כשהתחלתי בשינוי המגדר שלי. ידעתי שאני אישה מבפנים, ולבשתי בגדי נשים מבחוץ, אבל כולם ראו בי גבר עם שמלה. הרגשתי שלא משנה כמה אנסה, אף אחד לעולם לא באמת יראה אותי כאישה. במדע, האמינות שלך היא הכל, ואנשים היו מגחכים במסדרונות, לוטשים בי עיניים, מבטים של גועל -- מפחדים להיות לידי. אני זוכרת את ההרצאה הגדולה הראשונה שלי לאחר השינוי. זה היה באיטליה. לקחתי חלק בהרצאות יוקרתיות בעבר, אבל הפעם הזאת, הייתי מבועתת. הסתכלתי אל הקהל, ואז התחילו הלחישות -- המבטים, הגיחוכים, הצחקוקים. עד היום יש לי חרדה חברתית סביב החוויה מלפני שמונה שנים. איבדתי תקווה. אל תדאגו, הייתי בטיפול אז אני בסדר -- אני בסדר עכשיו.
(Laughter)
(צחוק)
(Cheers)
(תשואות)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
But I felt enough is enough: I'm a scientist, I have a doctorate in astrophysics, I've published in the top journals, in wave-particle interactions, space physics, nucleic acid biochemistry. I've actually been trained to get to the bottom of things, so --
אבל הרגשתי שלי זה הספיק. אני מדענית, יש לי דוקטורט באסטרופיזיקה, פירסמתי בכתבי העת הכי נחשבים, בתחומים של אינטרקציות גל-חלקיק, פיזיקת חלל, ביוכימיה של חומצות גרעין. למעשה הוכשרתי לרדת לעומקם של דברים, אז --
(Laughter)
(צחוק)
I went online --
התחברתי לרשת --
(Applause)
(מחיאות כפיים)
So I went online, and I found fascinating research papers. I learned that these DNA knot things are not always bad. Actually, the knotting and unknotting -- it's like a complicated computer language. It programs our bodies with exquisite precision.
אז התחברתי לרשת, ומצאתי מאמרים מדעיים מרתקים. למדתי כי הקשרים האלה בדנ"א הם לא תמיד רעים. למעשה, הקשירה וההתרה שלהם -- היא כמו שפת תכנות מתוחכמת. היא מתכנתת את גופינו בדיוק מוקפד.
So when we get pregnant, our fertilized eggs grow into newborn babies. This process requires thousands of DNA decisions to happen. Should an embryo cell become a blood cell? A heart cell? A brain cell? And the decisions happen at different times during pregnancy. Some in the first trimester, some in the second trimester and some in the third trimester. To truly understand DNA decision-making, we need to see the process of knot formation in atomic detail. Even the most powerful microscopes can't see this. What if we tried to simulate these on a computer? For that we'd need a million computers to do that. That's exactly what we have at Los Alamos Labs -- a million computers connected in a giant warehouse.
כשאנחנו נכנסות להריון, הביציות המופרות שלנו מתפתחות לתינוקות רכים. תהליך זה דורש אלפי החלטות ברמת הדנ"א. האם על התא העוברי להפוך לתא דם? לתא לב, לתא מוח? וההחלטות מתרחשות בזמנים שונים במהלך ההריון. חלקן בטרימסטר הראשון, חלקן בטרימסטר השני וחלקן בטרימסטר השלישי. על מנת להבין באמת את תהליך קבלת ההחלטות בדנ"א, עלינו לראות את תהליך היווצרות הקשרים ברמה האטומית. אפילו המיקרוסקופ העוצמתי ביותר לא מסוגל לראות זאת. מה אם ננסה לדמות זאת באמצעות מחשב? כדי לעשות זאת נצטרך מיליון מחשבים. וזה בדיוק מה שיש לנו במעבדות לוס אלמוס -- מיליון מחשבים המחוברים בתוך מחסן ענק.
So here we're showing the DNA making up an entire gene folded into very specific shapes of knots. For the first time, my team has simulated an entire gene of DNA -- the largest biomolecular simulation performed to date. For the first time, we're beginning to understand the unsolved problem of how hormones trigger the formation of these knots.
כאן אנו מראים דנ"א המהווה גן שלם מקופל לצורות מאד מסויימות של קשרים. לראשונה, הצוות שלי הצליח לדמות גן שלם מתוך הדנ"א -- הסימולציה הביומולקולרית הגדולה ביותר שנעשתה עד כה. לראשונה אנו מתחילים להבין את הבעיה הבלתי-פתורה כיצד הורמונים מתניעים את היווצרות הקשרים האלה.
DNA knot formation can be seen beautifully in calico cats. The decision between orange and black happens early on in the womb, so that orange-and-black patchy pattern, it's an exact readout of what happened when that cat was just a tiny little kitten embryo inside her mom's womb. And the patchy pattern actually happens in our brains and in cancer. It's directly related to intellectual disability and breast cancer.
ניתן לראות היווצרות קשרי דנ"א באופן יפה בחתולות קאליקו. ההחלטה בין כתום לשחור מתרחשת בשלב מוקדם ברחם, כך שתבנית הטלאים הכתומים והשחורים, היא הפלט המדויק של מה שהתרחש כשהחתולה הייתה רק עובר חתלתול קטן בתוך רחם אימה. ותבנית טלאים נוצרת למעשה בתוך מוחותינו ובסרטן. היא קשורה באופן ישיר למוגבלות שכלית וסרטן השד.
These DNA decisions also happen in other parts of the body. It turns out that the precursor genitals transform into either female or male during the first trimester of pregnancy. The precursor brains, on the other hand, transform into female or male during the second trimester of pregnancy. So the current working model is that a unique mix in my mom's womb caused the precursor genitals to transform one way, but the precursor brain to transform the other way.
החלטות הדנ"א האלה מתרחשות גם בחלקים אחרים בגוף. מסתבר כי הקודמן לאיברי המין הופך לנקבי או לזכרי במהלך הטרימסטר הראשון להריון. הקודמן למוח, מצד שני, הופך לנקבי או לזכרי במהלך הטרימסטר השני להריון. לכן מודל העבודה הנוכחי הוא ששילוב ייחודי ברחם אמי גרם לקודמן איברי המין להשתנות בדרך אחת, אך לקודמן המוח להשתנות בדרך אחרת.
Most of epigenetic research has really focused on stress, anxiety, depression -- kind of a downer, kind of bad things.
רוב המחקר האפיגנטי התמקד בלחץ, חרדה, דיכאון -- די מבאס, דברים די רעים.
(Laughter)
(צחוק)
But nowadays -- the latest stuff -- people are looking at relaxation. Can that have a positive effect on your DNA? Right now we're missing key data from mice models. We know that mice relax, but could they meditate like the Dalai Lama? Achieve enlightenment? Could they move stones with their mind like Jedi Master Yoda?
אך כיום, החומר העדכני -- אנשים בודקים את הרגיעה. האם יש לה השפעה חיובית על הדנ"א שלכם? כרגע חסרים לנו נתוני מפתח ממחקרים בעכברים. אנחנו יודעים שעכברים נרגעים, אך האם הם יכולים לעשות מדיטציה כמו הדלאי לאמה? להגיע להארה? האם הם יכולים להזיז אבנים בכוח המחשבה כמו מאסטר הג'דיי יודה?
(Yoda voice): Hm, a Jedi mouse must feel the force flow, hm.
(חיקוי של יודה): על עכבר הג'דיי להרגיש את זרימת הכוח.
(Laughter)
(צחוק)
(Applause)
(מחיאות כפיים)
I wonder if the support I've had since that talk back in Italy has tried to unwind my DNA. Having a great circle of friends, supportive parents and being in a loving relationship has actually given me strength and hope to help others. At work I wear a rainbow bracelet. Sometimes it raises eyebrows, but it also raises awareness. There's so many transgender people -- especially women of color -- that are just one demeaning comment away from taking their own lives. Forty percent of us attempt suicide. If you're listening and you feel like you have no other option, try to call a friend, go online or try to get in a support group. If you're a woman who's not transgender but you know pain of isolation, of sexual assault -- reach out.
אני תוהה אם התמיכה שקיבלתי מאז ההרצאה ההיא באיטליה ניסתה להתיר את הדנ"א שלי. להיות מוקפת בחברים, הורים תומכים ולהיות במערכת יחסים אוהבת למעשה נתנו לי את הכוח והתקווה לעזור לאחרים. בעבודה אני עונדת צמיד בצבעי הקשת. לפעמים זה מעורר הרמות גבה אך גם מעורר מודעות. יש כל כך הרבה טרנסג'נדרים -- במיוחד נשים צבעוניות -- שנמצאים במרחק הערה משפילה אחת מלשים קץ לחייהם. ארבעים אחוזים מאיתנו מנסים להתאבד. אם אתם מקשיבים ומרגישים שאין לכם אף אפשרות אחרת, נסו להתקשר לחבר, הכנסו לרשת ונסו למצוא קבוצת תמיכה. אם אתן נשים שאינן טרנסג'נדריות אך מכירות את כאב הבידוד, התקיפה המינית -- בקשו עזרה.
So what does it mean to be a woman? The latest research is showing that female and male brains do develop differently in the womb, possibly giving us females this innate sense of being a woman. On the other hand, maybe it's our shared sense of commonality that makes us women. We come in so many different shapes and sizes that asking what it means to be a woman may not be the right question. It's like asking a calico cat what it means to be a calico cat. Maybe becoming a woman means accepting ourselves for who we really are and acknowledging the same in each other.
אז מה זה אומר להיות אישה? מחקר עדכני מראה כי מוחות נקביים וזכריים אכן מתפתחים בצורה שונה ברחם, ויתכן כי זה מה שיוצר אצלינו הנקבות את התחושה הפנימית של להיות אישה. מצד שני, אולי זו התחושה שאנו חולקות מכנה משותף שהופכת אותנו לנשים. אנו מגיעות בכל כך הרבה צורות וגדלים שאולי מה זה אומר להיות אישה היא כלל לא השאלה הנכונה. זה כמו שנשאל חתולת קאליקו איך זה להיות חתולת קאליקו. אולי המשמעות של להפוך לאישה היא לקבל את עצמנו כמי שאנחנו באמת ולהכיר בכך האחת אצל השניה.
I see you. And you've just seen me.
אני רואה אתכן. והרגע אתן ראיתן אותי.
(Applause and cheers)
(מחיאות כפיים ותשואות)