So what does it mean to be a woman? We all have XX chromosomes, right? Actually, that's not true. Some women are mosaics. They have a mix of chromosome types with X, with XY or with XXX. If it's not just about our chromosomes, then what is being a woman about? Being feminine? Getting married? Having kids? You don't have to look far to find fantastic exceptions to these rules, but we all share something that makes us women. Maybe that something is in our brains.
E logo, en que consiste ser muller? Todas temos dous cromosomas X, certo? En realidade non é así. Algunhas mulleres son mosaicos. Teñen unha mestura de tipos de cromosomas con X, XY ou XXX. Ben, se non se trata só dos nosos cromosomas, entón, en que consiste ser muller? En ser feminina? En casar? En ter fillos? Non é difícil encontrar fantásticas excepcións a estas regras, pero todas compartimos algo que nos converte en mulleres. E pode que ese algo estea nos nosos cerebros.
You might have heard theories from last century about how men are better at math than women because they have bigger brains. These theories have been debunked. The average man has a brain about three times smaller than the average elephant, but that doesn't mean the average man is three times dumber than an elephant ... or does it?
Talvez escoitastes teorías do século pasado sobre como os homes son mellores en matemáticas que as mulleres porque o seu cerebro é máis grande. Esta teorías xa foron desmentidas. O cerebro dun home medio é unhas tres veces máis pequeno que o dun elefante, pero iso non significa que o home medio sexa 3 veces máis parvo ca un elefante… Ou si?
(Laughter)
(Risas)
There's a new wave of female neuroscientists that are finding important differences between female and male brains in neuron connectivity, in brain structure, in brain activity. They're finding that the brain is like a patchwork mosaic -- a mixture. Women have mostly female patches and a few male patches.
Temos unha nova xeración de mulleres neurocientíficas que están a ver grandes diferenzas entre o cerebro de homes e mulleres na conectividade neuronal, na estrutura cerebral, na actividade cerebral. Están descubrindo que o cerebro é como un mosaico de mosaicos, unha mestura. As mulleres teñen pezas maioritariamente femininas e algunhas masculinas.
With all this new data, what does it mean to be a woman? This is something that I've been thinking about almost my entire life. When people learn that I'm a woman who happens to be transgender, they always ask, "How do you know you're a woman?" As a scientist, I'm searching for a biological basis of gender. I want to understand what makes me me. New discoveries at the front edge of science are shedding light on the biomarkers that define gender. My colleagues and I in genetics, neuroscience, physiology and psychology, we're trying to figure out exactly how gender works. These vastly different fields share a common connection -- epigenetics. In epigenetics, we're studying how DNA activity can actually radically and permanently change, even though the sequence stays the same.
Despois de saber todo isto, que significa ser muller? É algo no que estiven pensado practicamente toda a miña vida. Cando a xente descobre que son unha muller transxénero, sempre me preguntan: “Como sabes que es muller?”. Como científica, estou a buscar unha base biolóxica para o xénero. Quero entender o que me fai ser como son. Novos descubrimentos á vangarda da ciencia botan luz sobre os biomarcadores que definen o xénero. Xunto cos meus colegas de xenética, neurociencia, fisioloxía e psicoloxía, estamos tentando descubrir como funciona exactamente o xénero. Estes campos moi diferentes comparten unha conexión común: a epixenética. En epixenética, estúdase como a actividade do ADN pode cambiar de forma radical e permanente, aínda que a súa secuencia siga sendo a mesma.
DNA is the long, string-like molecule that winds up inside our cells. There's so much DNA that it actually gets tangled into these knot-like things -- we'll just call them knots. So external factors change how those DNA knots are formed. You can think of it like this: inside our cells, there's different contraptions building things, connecting circuits, doing all the things they need to make life happen. Here's one that's sort of reading the DNA and making RNA. And then this one is carrying a huge sac of neurotransmitters from one end of the brain cell to the other. Don't they get hazard pay for this kind of work?
O ADN é unha molécula longa, semellante a unha corda, que se enrosca dentro das nosas células. Temos tanto ADN que se enreda nestas cousas parecidas a un nó; nós chamarémoslles nós. Entón, hai factores externos que cambian o modo en que se forman eses nós de ADN. Pódese pensar así: dentro das nosas células, hai diferentes mecanismos que constrúen cousas, conectan circuítos, fan o necesario para que se produza a vida. Aquí temos un que le o ADN e xera o ARN. E este transporta un gran saco de neurotransmisores dende un extremo ao outro dunha célula cerebral. Deberían pagarlles máis por facer estas tarefas.
(Laughter)
(Risas)
This one is an entire molecular factory -- some say it's the secret to life. It's call the ribosome. I've been studying this since 2001.
Este é toda unha fábrica molecular. Din que é o segredo da vida. Chámase ribosoma. Levo estudándoo dende 2001.
One of the stunning things about our cells is that the components inside them are actually biodegradable. They dissolve, and then they're rebuilt each day, kind of like a traveling carnival where the rides are taken down and then rebuilt every single day. A big difference between our cells and the traveling carnival is that in the carnival, there are skilled craftsmen that rebuild the rides each day. In our cells, there are no such skilled craftsmen, only dumb builder machines that build whatever's written in the plans, no matter what those plans say. Those plans are the DNA. The instructions for every nook and cranny inside our cells.
Unha das cousas máis sorprendentes das nosas células é que os seus compoñentes internos son biodegradables. Disólvense, e despois reconstrúense cada día, como unha especie de feira itinerante na que as atraccións móntanse e desmóntanse cada día. A maior diferenza entre as nosas células e a feira é que, na feira, hai traballadores profesionais que reconstrúen cada día as atraccións. Pero nas nosas células non temos estes operarios, só máquinas construtoras que non pensan e constrúen o que estea escrito nos plans, sen importar o que digan eses plans. Eses plans son o ADN. As instrucións para cada recuncho das nosas células.
If everything in, say, our brain cells dissolves almost every day, then how can the brain remember anything past one day? That's where DNA comes in. DNA is one of the those things that does not dissolve. But for DNA to remember that something happened, it has to change somehow. We know the change can't be in the sequence; if it changed sequence all the time, then we might be growing like, a new ear or a new eyeball every single day.
Entón, se todo o que hai nas nosas neuronas se disolve practicamente todos os días, como pode o cerebro lembrar algo ao día seguinte? Aquí é onde entra o ADN. O ADN non se disolve. Pero, para que o ADN lembre que algo ocorreu, ten que cambiar dalgún modo. Sabemos que este cambio non pode ser na secuencia; se cambiase de secuencia todo o tempo, poderíanos crecer unha nova orella ou un novo ollo cada día.
(Laughter)
(Risas)
So, instead it changes shape, and that's where those DNA knots come in. You can think of them like DNA memory. When something big in our life happens, like a traumatic childhood event, stress hormones flood our brain. The stress hormones don't affect the sequence of DNA, but they do change the shape. They affect that part of DNA with the instructions for molecular machines that reduce stress. That piece of DNA gets wound up into a knot, and now the dumb builder machines can't read the plans they need to build the machines that reduce stress. That's a mouthful, but it's what's happening on the microscale. On the macroscale, you practically lose the ability to deal with stress, and that's bad. And that's how DNA can remember what happens in the past.
En lugar diso, cambia de forma, e aí é onde interveñen os nós de ADN. Podemos pensar neles como a memoria do ADN. Entón, cando algo importante pasa na nosa vida, como un acontecemento traumático na nenez, as hormonas do estrés anegan o cerebro. As hormonas do estrés non afectan á secuencia do ADN, senón que cambian a súa forma. Afectan á parte do ADN que contén as instrucións para as máquinas moleculares que reducen o estrés. Ese anaco de ADN queda enredado nun nó, e as máquinas construtoras non pensantes non poden ler os plans que necesitan para construír as máquinas que reducen o estrés. Parece complicado, pero é o que ocorre a microescala. Na escala macro, pérdese practicamente a capacidade de soportar o estrés, e iso é malo. E así é como o ADN pode lembrar o que pasou no pasado.
This is what I think was happening to me when I first started my gender transition. I knew I was a woman on the inside, and I wore women's clothes on the outside, but everyone saw me as a man in a dress. I felt like no matter how many things I try, no one would ever really see me as a woman. In science, your credibility is everything, and people were snickering in the hallways, giving me stares, looks of disgust -- afraid to be near me. I remember my first big talk after transition. It was in Italy. I'd given prestigious talks before, but this one, I was terrified. I looked out into the audience, and the whispers started -- the stares, the smirks, the chuckles. To this day, I still have social anxiety around my experience eight years ago. I lost hope. Don't worry, I've had therapy so I'm OK -- I'm OK now.
Pois isto é o que penso que me pasaba a min cando comecei a miña transición de xénero. Eu sabía que era unha muller por dentro e que levaba roupa de muller por fóra, pero todos me vían como un home cun vestido. Sentía que, por moito que o intentase, ninguén ía verme nunca coma unha muller. Na ciencia, a túa credibilidade éo todo, e a xente ría polos corredores, quedaban mirándome, con cara de noxo, con medo de estar preto de min. Lembro a miña primeira gran conferencia despois da miña transición. Foi en Italia. Xa dera outras charlas de prestixio antes, pero nesta estaba arrepiada. Mirei cara ao público, e comezaron os murmurios, as miradas fixas, os sorrisos de superioridade, as risiñas. A día de hoxe, aínda teño ansiedade social daquela experiencia de hai oito anos. Perdín a esperanza. Non vos preocupedes: fun a terapia e estou ben. Agora estou ben.
(Laughter)
(Risas)
(Cheers)
(Cumprimentos)
(Applause)
(Aplausos)
But I felt enough is enough: I'm a scientist, I have a doctorate in astrophysics, I've published in the top journals, in wave-particle interactions, space physics, nucleic acid biochemistry. I've actually been trained to get to the bottom of things, so --
Pero sentín que xa era dabondo: son científica, son doutora en astrofísica, teño publicado nas mellores revistas sobre as interaccións entre ondas e partículas, física espacial, bioquímica do ácido nucleico. Adestráronme para chegar ao fondo das cousas, así que…
(Laughter)
(Risas)
I went online --
busquei en Internet…
(Applause)
(Aplausos)
So I went online, and I found fascinating research papers. I learned that these DNA knot things are not always bad. Actually, the knotting and unknotting -- it's like a complicated computer language. It programs our bodies with exquisite precision.
Entón busquei en Internet, e atopei artigos de investigación fascinantes. Aprendín que esas cousas sobre nós de ADN non sempre son malas. En realidade, o de anoar e desanoar… é como unha complicada linguaxe informática. Programa os nosos corpos cunha precisión exquisita.
So when we get pregnant, our fertilized eggs grow into newborn babies. This process requires thousands of DNA decisions to happen. Should an embryo cell become a blood cell? A heart cell? A brain cell? And the decisions happen at different times during pregnancy. Some in the first trimester, some in the second trimester and some in the third trimester. To truly understand DNA decision-making, we need to see the process of knot formation in atomic detail. Even the most powerful microscopes can't see this. What if we tried to simulate these on a computer? For that we'd need a million computers to do that. That's exactly what we have at Los Alamos Labs -- a million computers connected in a giant warehouse.
Daquela, cando quedamos preñadas, os nosos óvulos fertilizados convértense en neonatos. Este proceso demanda que acaezan miles de decisións de ADN. Unha célula embrionaria debería converterse nunha sanguínea? Nunha célula cardíaca? Nunha célula cerebral? E as decisións suceden en diferentes momentos durante o embarazo. Algunhas, no primeiro trimestre; outras, no segundo trimestre, e outras, no terceiro trimestre. Para comprender realmente a toma de decisións do ADN, necesitamos ver o proceso de formación de nós en detalle atómico. Mesmo os microscopios máis potentes non poden ver isto. E se tentamos simulalos nun ordenador? Para isto necesitariamos un millón de ordenadores. Iso é exactamente o que temos nos laboratorios de Los Álamos, un millón de ordenadores conectados nun almacén xigante.
So here we're showing the DNA making up an entire gene folded into very specific shapes of knots. For the first time, my team has simulated an entire gene of DNA -- the largest biomolecular simulation performed to date. For the first time, we're beginning to understand the unsolved problem of how hormones trigger the formation of these knots.
Agora estamos a mostrar o ADN fabricando un xene enteiro dobrado en formas moi específicas de nós. Por primeira vez, o meu equipo simulou un xene completo de ADN, a maior simulación biomolecular realizada ata a data. Por primeira vez, comezamos a entender o problema non resolto de como as hormonas desencadean a formación deses nós.
DNA knot formation can be seen beautifully in calico cats. The decision between orange and black happens early on in the womb, so that orange-and-black patchy pattern, it's an exact readout of what happened when that cat was just a tiny little kitten embryo inside her mom's womb. And the patchy pattern actually happens in our brains and in cancer. It's directly related to intellectual disability and breast cancer.
A formación de nós de ADN pódese ver moi ben nos gatos calicó. A decisión entre o laranxa e o negro ocorre nas primeiras fases no ventre materno, así que ese patrón irregular de laranxa e negro, é unha lectura exacta do que pasou cando ese gato era só un pequeno embrión de gatiño dentro do útero da súa nai. E o patrón irregular ocorre tamén no noso cerebro e no cancro. Está directamente relacionado coa discapacidade intelectual e co cancro de mama.
These DNA decisions also happen in other parts of the body. It turns out that the precursor genitals transform into either female or male during the first trimester of pregnancy. The precursor brains, on the other hand, transform into female or male during the second trimester of pregnancy. So the current working model is that a unique mix in my mom's womb caused the precursor genitals to transform one way, but the precursor brain to transform the other way.
Estas decisións de ADN tamén ocorren noutras partes do corpo. Resulta que os xenitais precursores transfórmanse en femininos ou masculinos durante o primeiro trimestre do embarazo. Pola súa banda, o cerebro precursor transfórmase en feminino ou masculino no segundo trimestre do embarazo. Así é que, a hipótese actual é que unha mestura única no ventre da miña nai fixo que os xenitais precursores se transformasen dun xeito, pero o cerebro precursor transformouse doutro xeito.
Most of epigenetic research has really focused on stress, anxiety, depression -- kind of a downer, kind of bad things.
A maioría das investigacións epixenéticas centráronse realmente no estrés, a ansiedade, a depresión… Un pouco deprimente, cousas malas.
(Laughter)
(Risas)
But nowadays -- the latest stuff -- people are looking at relaxation. Can that have a positive effect on your DNA? Right now we're missing key data from mice models. We know that mice relax, but could they meditate like the Dalai Lama? Achieve enlightenment? Could they move stones with their mind like Jedi Master Yoda?
Pero hoxe en día, o máis recente… A xente busca relaxación. Pode iso ter un efecto positivo sobre o seu ADN? Xusto agora fáltannos datos clave dos modelos de ratos. Sabemos que os ratos se relaxan, pero poderían meditar como o Dalai Lama? Acadar a iluminación? Poderían mover pedras coa súa mente como o mestre jedi Yoda?
(Yoda voice): Hm, a Jedi mouse must feel the force flow, hm.
(Voz de Yoda): Mm, un rato jedi debe sentir a forza fluír, mm.
(Laughter)
(Risas)
(Applause)
(Aplausos)
I wonder if the support I've had since that talk back in Italy has tried to unwind my DNA. Having a great circle of friends, supportive parents and being in a loving relationship has actually given me strength and hope to help others. At work I wear a rainbow bracelet. Sometimes it raises eyebrows, but it also raises awareness. There's so many transgender people -- especially women of color -- that are just one demeaning comment away from taking their own lives. Forty percent of us attempt suicide. If you're listening and you feel like you have no other option, try to call a friend, go online or try to get in a support group. If you're a woman who's not transgender but you know pain of isolation, of sexual assault -- reach out.
Pregúntome se o apoio que recibín dende aquela charla en Italia conseguiu relaxar o meu ADN. Ter un bo círculo de amigos, pais comprensivos e estar nunha relación amorosa deume a forza e a esperanza para axudar aos demais. Levo unha pulseira arco da vella ao traballo. Ás veces provoca asombro, pero tamén axuda a concienciar. Hai moitas persoas trans, especialmente mulleres de cor, que están a piques de quitarse a vida por un comentario despectivo. O 40 % da xente coma nós ten tentativas de suicidio. Se escoitas isto e sentes que non tes opción, tenta chamar un amigo, fala con alguén por Internet ou únete a un grupo de apoio. Se es unha muller non trans pero coñeces a dor do illamento, da agresión sexual, busca axuda.
So what does it mean to be a woman? The latest research is showing that female and male brains do develop differently in the womb, possibly giving us females this innate sense of being a woman. On the other hand, maybe it's our shared sense of commonality that makes us women. We come in so many different shapes and sizes that asking what it means to be a woman may not be the right question. It's like asking a calico cat what it means to be a calico cat. Maybe becoming a woman means accepting ourselves for who we really are and acknowledging the same in each other.
Entón, que significa ser muller? As últimas investigacións demostran que os cerebros de homes e mulleres non se desenvolven igual no útero, e quizais nos dea ás mulleres a sensación innata de ser mulleres. Por outra banda, quizais sexa o noso sentimento común o que nos fai mulleres. Vimos en tantas formas e tamaños diferentes, que preguntar o que significa ser muller quizais non sexa a pregunta axeitada. É coma preguntar ao gato calicó que significa ser un gato calicó. Quizais facerse muller significa aceptarnos tal e como realmente somos e recoñecer o mesmo nos demais.
I see you. And you've just seen me.
Véxovos a vós, e vós acabades de verme a min.
(Applause and cheers)
(Aplausos)