So what does it mean to be a woman? We all have XX chromosomes, right? Actually, that's not true. Some women are mosaics. They have a mix of chromosome types with X, with XY or with XXX. If it's not just about our chromosomes, then what is being a woman about? Being feminine? Getting married? Having kids? You don't have to look far to find fantastic exceptions to these rules, but we all share something that makes us women. Maybe that something is in our brains.
Mitä merkitsee olla nainen? Meillä kaikilla on XX kromosomit, eikö niin? Oikeastaan se ei ole totta. Joillakin naisilla geneettinen alkuperä on erilainen. Heillä on erilainen x-kromosomi yhdistelmä, XY tai XXX. Jos ei ole kysymys vain kromosomeista, niin mitä sitten on olla nainen? Olla naisellinen? Mennä naimisiin? Saada lapsia? Sinun ei tarvitse mennä kauas löytääksesi poikkeuksia näistä säännöistä, mutta meillä kaikilla on jotain yhteistä, mikä tekee meistä naisia. Ehkä se jokin on aivoissamme.
You might have heard theories from last century about how men are better at math than women because they have bigger brains. These theories have been debunked. The average man has a brain about three times smaller than the average elephant, but that doesn't mean the average man is three times dumber than an elephant ... or does it?
Olet ehkä kuullut teorioita viime vuosisadalta, siitä kuinka miehet ovat naisia parempia matematiikassa, koska heillä on isommat aivot. Nämä teoriat on kumottu. Keskivertomiehellä on noin kolme kertaa pienemmät aivot kuin elefantilla, mutta eihän se tarkoita, että keskivertomies olisi kolme kertaa tyhmempi kuin elefantti ... vai tarkoittaako?
(Laughter)
(Naurua)
There's a new wave of female neuroscientists that are finding important differences between female and male brains in neuron connectivity, in brain structure, in brain activity. They're finding that the brain is like a patchwork mosaic -- a mixture. Women have mostly female patches and a few male patches.
Neurotieteilijöiden joukossa on uusi naistutkijoiden aalto, jotka ovat löytäneet tärkeitä eroja naisten ja miesten aivojen väliltä hermosolujen kytkennöistä, aivojen rakenteesta, aivojen toiminnasta. He havaitsivat, että aivot ovat kuin tilkkutäkki mosaiikki -- sekoitus. Naisilla on enimmäkseen naistilkkuja ja muutama miestilkku.
With all this new data, what does it mean to be a woman? This is something that I've been thinking about almost my entire life. When people learn that I'm a woman who happens to be transgender, they always ask, "How do you know you're a woman?" As a scientist, I'm searching for a biological basis of gender. I want to understand what makes me me. New discoveries at the front edge of science are shedding light on the biomarkers that define gender. My colleagues and I in genetics, neuroscience, physiology and psychology, we're trying to figure out exactly how gender works. These vastly different fields share a common connection -- epigenetics. In epigenetics, we're studying how DNA activity can actually radically and permanently change, even though the sequence stays the same.
Mitä tämän uuden tiedon valossa merkitsee olla nainen? Tämä on jotain, mitä olen ajatellut melkein läpi elämäni. Kun ihmiset oppivat, että olen nainen, joka sattuu olemaan transsukupuolinen, he kysyvät aina, "Mistä tiedät, että olet nainen?" Tutkijana etsin sukupuolen biologista perustaa. Haluan tietää miksi olen minä. Uudet löydöt tieteen eturintamalla valottavat biomarkkereiden merkitystä sukupuolen määrittymisessä. Minä ja kollegani genetiikassa, neurotieteessä, fysiologiassa ja psykologiassa, yritämme selvittää miten sukupuoli tarkalleen toimii. Näillä täysin erilaisilla kentillä on yhteys -- epigenetiikka. Epigenetiikassa tutkimme miten DNA-aktiivisuus voi todella radikaalisti ja pysyvästi muuttua, vaikka sekvenssi pysyy samana.
DNA is the long, string-like molecule that winds up inside our cells. There's so much DNA that it actually gets tangled into these knot-like things -- we'll just call them knots. So external factors change how those DNA knots are formed. You can think of it like this: inside our cells, there's different contraptions building things, connecting circuits, doing all the things they need to make life happen. Here's one that's sort of reading the DNA and making RNA. And then this one is carrying a huge sac of neurotransmitters from one end of the brain cell to the other. Don't they get hazard pay for this kind of work?
DNA on pitkä, nauhamainen molekyyli, joka on kiertyneenä solujemme sisällä. DNA:ta on niin paljon, että se itse asiassa sotkeutuu ikään kuin solmulle -- me kutsumme niitä yksinkertaisesti solmuiksi. Ulkoiset tekijät muuttuvat sen mukaan, miten nämä DNA solmut ovat muotoutuneet. Voit ajatella sitä näin: solujemme sisällä on erilaisia härveleitä, rakennusaineita, yhdysvirtapiirejä tekemässä kaiken sen, mitä elämä edellyttää. Tässä on tavallaan DNA:n luenta ja RNA:n muodostuminen. Ja tämä kantaa valtavaa neurotransmitteri-säkkiä aivosolun päästä toiseen. Maksetaankohan niille riskilisää tällaisesta työstä?
(Laughter)
(Naurua)
This one is an entire molecular factory -- some say it's the secret to life. It's call the ribosome. I've been studying this since 2001.
Tässä on kokonainen molekyylitehdas -- elämän salaisuudeksikin kutsuttu. Sitä sanotaan ribosomiksi. Olen opiskellut tätä vuodesta 2001.
One of the stunning things about our cells is that the components inside them are actually biodegradable. They dissolve, and then they're rebuilt each day, kind of like a traveling carnival where the rides are taken down and then rebuilt every single day. A big difference between our cells and the traveling carnival is that in the carnival, there are skilled craftsmen that rebuild the rides each day. In our cells, there are no such skilled craftsmen, only dumb builder machines that build whatever's written in the plans, no matter what those plans say. Those plans are the DNA. The instructions for every nook and cranny inside our cells.
Yksi upea asia soluissamme on, että kaikki rakenneosat niiden sisällä ovat itse asiassa biohajoavia. Ne hajoavat, ja sitten ne rakennetaan uudelleen joka päivä, kuin kiertävä tivoli, jossa laitteet puretaan ja rakennetaan uudestaan joka päivä. Suuri ero solujemme ja kiertävän tivolin välillä on se, että tivolissa ammattimiehet kasaavat laitteet joka päivä. Soluissamme ei ole tuollaisia ammattilaisia, vain tyhmiä rakentajakoneita, jotka rakentavat mitä tahansa, mitä suunnitelmaan on kirjoitettu, riippumatta siitä, mitä nuo suunnitelmat sisältävät. nuo suunnitelmat ovat DNA. Ohjeet joka sopukkaan solujemme sisällä.
If everything in, say, our brain cells dissolves almost every day, then how can the brain remember anything past one day? That's where DNA comes in. DNA is one of the those things that does not dissolve. But for DNA to remember that something happened, it has to change somehow. We know the change can't be in the sequence; if it changed sequence all the time, then we might be growing like, a new ear or a new eyeball every single day.
Jos kaikki aivosoluissamme hajoaa melkein joka päivä, niin miten aivot muistavat mitään edellisestä päivästä. Juuri tässä DNA astuu kuvaan. DNA on yksi niistä asioista, joka ei häviä. Mutta muistaakseen, että jotain tapahtui, DNA:n on jotenkin muututtava. Me tiedämme, ettei muutos voi olla sekvenssissä; jos sekvenssi muuttuisi koko ajan, silloin saattaisimme kasvattaa vaikka uuden korvan tai silmämunan joka päivä.
(Laughter)
(Naurua)
So, instead it changes shape, and that's where those DNA knots come in. You can think of them like DNA memory. When something big in our life happens, like a traumatic childhood event, stress hormones flood our brain. The stress hormones don't affect the sequence of DNA, but they do change the shape. They affect that part of DNA with the instructions for molecular machines that reduce stress. That piece of DNA gets wound up into a knot, and now the dumb builder machines can't read the plans they need to build the machines that reduce stress. That's a mouthful, but it's what's happening on the microscale. On the macroscale, you practically lose the ability to deal with stress, and that's bad. And that's how DNA can remember what happens in the past.
Niinpä se sen sijaan muuttaa muotoaan, ja tässä vaiheessa nuo DNA solmut tulevat mukaan. Voit ajatella niitä ikään kuin DNA:n muistina. Kun elämässämme tapahtuu jotain suurta, kuten lapsuuden traumaattinen tapahtuma, stressihormoneja tulvii aivoihimme. Stressihormonit eivät vaikuta DNA-sekvensseihin, mutta ne muuttavat muotoa. Ne vaikuttavat siihen DNA:n osaan missä on ohjeet molekyylikoneille, jotka vähentävät stressiä. Tuo DNA:n osa saa haavan solmuunsa, ja nyt nuo tyhmät rakentajakoneet eivät pysty lukemaan tarvittavaa suunnitelmaa rakentaakseen stressiä vähentäviä koneita. Sanahirviö, mutta noin mikrotasolla tapahtuu. Makrotasolla menetät käytännössä kykysi käsitellä stressiä, ja se on huono asia. Näin DNA voi muistaa mitä menneisyydessä tapahtui.
This is what I think was happening to me when I first started my gender transition. I knew I was a woman on the inside, and I wore women's clothes on the outside, but everyone saw me as a man in a dress. I felt like no matter how many things I try, no one would ever really see me as a woman. In science, your credibility is everything, and people were snickering in the hallways, giving me stares, looks of disgust -- afraid to be near me. I remember my first big talk after transition. It was in Italy. I'd given prestigious talks before, but this one, I was terrified. I looked out into the audience, and the whispers started -- the stares, the smirks, the chuckles. To this day, I still have social anxiety around my experience eight years ago. I lost hope. Don't worry, I've had therapy so I'm OK -- I'm OK now.
Ajattelen, että näin minulle tapahtui, kun aloitin sukupuolenvaihdon. Tiesin, että olen sisäpuolelta nainen, ja puin ulkopuolen naisten vaatteisiin, mutta kaikki näkivät minut miehenä mekossa. Minusta tuntui, että yritinpä mitä tahansa, kukaan ei kuitenkaan koskaan todella näkisi minua naisena. Tieteessä uskottavuustesi merkitsee kaikkea, ja ihmiset tirskuivat käytävillä, ja tuijottivat minua, inho katseessaan -- peläten olla lähelläni. Muistan ensimmäisen ison puheeni vaihdoksen jälkeen. Se oli Italiassa. Olin pitänyt aiemminkin arvovaltaisia puheita, mutta sillä kertaa olin kauhuissani. Katsoin yleisöön, ja kuiskuttelu alkoi -- tuijotukset, omahyväiset virneet, tirskunta. Yhä koen sosiaalista ahdistusta liittyen kokemukseeni kahdeksan vuotta sitten. Menetin toivoni. Älä huoli, olen käynyt terapiassa, joten olen ok -- voin hyvin nyt.
(Laughter)
(Naurua)
(Cheers)
(Kannustushuutoja)
(Applause)
(Suosionosoituksia)
But I felt enough is enough: I'm a scientist, I have a doctorate in astrophysics, I've published in the top journals, in wave-particle interactions, space physics, nucleic acid biochemistry. I've actually been trained to get to the bottom of things, so --
Mutta olin saanut tarpeekseni: olen tiedemies, minulla on tohtorinarvo astrofysiikassa, olen julkaissut arvostetuimmissa tiedejulkaisuissa aaltopartikkeleiden vuorovaikutuksesta, avaruusfysiikasta, nukleiinihapon biokemiasta. Olen todella koulutettu asioiden ytimeen pääsemisessä, joten --
(Laughter)
(Naurua)
I went online --
Menin verkkoon --
(Applause)
(Suosionosoituksia)
So I went online, and I found fascinating research papers. I learned that these DNA knot things are not always bad. Actually, the knotting and unknotting -- it's like a complicated computer language. It programs our bodies with exquisite precision.
Menin verkkoon ja löysin kiehtovia tutkimuksia. Opin, etteivät nämä DNA-solmut olekaan aina pahasta. Solmia ja avata solmuja -- se on kuin monimutkainen ohjelmointikieli. Se ohjelmoi kehomme erittäin tarkasti.
So when we get pregnant, our fertilized eggs grow into newborn babies. This process requires thousands of DNA decisions to happen. Should an embryo cell become a blood cell? A heart cell? A brain cell? And the decisions happen at different times during pregnancy. Some in the first trimester, some in the second trimester and some in the third trimester. To truly understand DNA decision-making, we need to see the process of knot formation in atomic detail. Even the most powerful microscopes can't see this. What if we tried to simulate these on a computer? For that we'd need a million computers to do that. That's exactly what we have at Los Alamos Labs -- a million computers connected in a giant warehouse.
Kun tulemme raskaaksi, hedelmöityneet munasolumme kasvavat vastasyntyneissä vauvoissa. Tämä prosessi vaatii tuhansia DNA-päätöksiä. Pitäisikö alkion solusta tulla verisolu? Sydänsolu? Aivosolu? Päätökset tapahtuvat eri vaiheissa raskautta. Jotkut ensimmäisellä kolmanneksella, jotkut toisella kolmanneksella ja jotkut viimeisellä kolmanneksella. Ymmärtääksemme todella DNA-päätöksentekoa, meidän on nähtävä solmujen muodostumisprosessi atomin tarkkuudella. Tehokkaimmatkaan mikroskoopit eivät voi nähdä sitä. Entä jos yritämme simuloida näitä tietokoneella? Siihen tarvitsisimme miljoona tietokonetta. Juuri näin meillä on Los Alamosin laboratoriossa -- miljoona tietokonetta toisiinsa yhdistettynä.
So here we're showing the DNA making up an entire gene folded into very specific shapes of knots. For the first time, my team has simulated an entire gene of DNA -- the largest biomolecular simulation performed to date. For the first time, we're beginning to understand the unsolved problem of how hormones trigger the formation of these knots.
Tässä näkyy DNA:n muodostama kokonainen geeni taittuneena tarkoin määrittyneisiin solmuihin. Ensimmäistä kertaa tutkijaryhmäni on simuloinut kokonaisen DNA geenin -- se on tähän mennessä suurin biomolekyylinen simulaatio. Ensimmäistä kertaa alamme ymmärtää ratkaisematonta ongelmaa, kuinka hormonit laukaisevat näiden solmujen muodostumisen.
DNA knot formation can be seen beautifully in calico cats. The decision between orange and black happens early on in the womb, so that orange-and-black patchy pattern, it's an exact readout of what happened when that cat was just a tiny little kitten embryo inside her mom's womb. And the patchy pattern actually happens in our brains and in cancer. It's directly related to intellectual disability and breast cancer.
DNA-solmujen muodostuminen näkyy kauniisti kilpikonnakuvioisissa kissoissa. Päätös oranssin ja mustan välillä tapahtuu varhaisessa vaiheessa kohdussa niin, että oranssi-mustat laikut näyttävät täsmälleen sen, mitä tapahtui kun kissa oli vain pienen pieni kissanpentu alkio äitinsä kohdussa. Epätasaista kuviointia todella tapahtuu aivoissamme ja syövässä. Se liittyy suoraan kehitysvammaisuuteen ja rintasyöpään.
These DNA decisions also happen in other parts of the body. It turns out that the precursor genitals transform into either female or male during the first trimester of pregnancy. The precursor brains, on the other hand, transform into female or male during the second trimester of pregnancy. So the current working model is that a unique mix in my mom's womb caused the precursor genitals to transform one way, but the precursor brain to transform the other way.
Näitä DNA-päätöksiä tapahtuu myös kehon muissa osissa. Sukuelinten esiasteet muuntuvat joko naisen tai miehen sukuelimiksi raskauden ensimmäisellä kolmanneksella. Aivojen esiaste puolestaan muuntuu naisen tai miehen aivoiksi raskauden toisella kolmanneksella. Tämänhetkinen toimintamallini on se, että ainutlaatuinen sekoitus äitini kohdussa sai sukuelimeni kehittymään tietyllä tavalla, mutta aivoni taas muotoutuivat toisella tavalla.
Most of epigenetic research has really focused on stress, anxiety, depression -- kind of a downer, kind of bad things.
Suurin osa epigeneettisestä tutkimuksesta on keskittynyt stressiin, ahdistukseen, depressioon -- jonkinlaisiin masentaviin juttuihin, jonkinlaisiin pahoihin asioihin.
(Laughter)
(Naurua)
But nowadays -- the latest stuff -- people are looking at relaxation. Can that have a positive effect on your DNA? Right now we're missing key data from mice models. We know that mice relax, but could they meditate like the Dalai Lama? Achieve enlightenment? Could they move stones with their mind like Jedi Master Yoda?
Mutta nykyisin -- uusin juttu -- ihmiset etsivät rentoutumista. Voiko sillä olla postiivista vaikutusta DNA:hasi? Meiltä puuttuu vielä keskeiset tiedot hiirimalleista. Me tiedämme, että hiiret rentoutuvat, mutta voisivatko ne meditoida kuten Dalai Lama? Saavuttaa valaistumisen? Voisivatko ne siirtää kiviä ajatuksillaan kuten Jedi-mestari Yoda?
(Yoda voice): Hm, a Jedi mouse must feel the force flow, hm.
(Yodan äänellä): Hm, Jedi-hiiren täytyy tuntea voiman virtaavan, hm.
(Laughter)
(Naurua)
(Applause)
(Suosionosoituksia)
I wonder if the support I've had since that talk back in Italy has tried to unwind my DNA. Having a great circle of friends, supportive parents and being in a loving relationship has actually given me strength and hope to help others. At work I wear a rainbow bracelet. Sometimes it raises eyebrows, but it also raises awareness. There's so many transgender people -- especially women of color -- that are just one demeaning comment away from taking their own lives. Forty percent of us attempt suicide. If you're listening and you feel like you have no other option, try to call a friend, go online or try to get in a support group. If you're a woman who's not transgender but you know pain of isolation, of sexual assault -- reach out.
Olisinkohan ilman tukea, sen Italian puheeni jälkeen, yrittänyt kiertää DNA:ni auki. Suurenmoinen ystäväpiirini, vanhempieni tuki ja rakastava parisuhde ovat antaneet minulle vahvuutta ja toivoa auttaakseni muita. Työssä käytän sateenkaariranneketta. Joskus se nostattaa kulmakarvoja, mutta se nostattaa myös tietoisuutta. Transsukupuolisia ihmisiä on niin paljon -- varsinkin värillisiä naisia -- jotka ovat vain yhden alentavan kommentin päässä itsemurhasta. Neljäkymmentä prosenttia meistä yrittää itsemurhaa. Jos kuuntelet ja tunnet, ettei sinulla ole muuta vaihtoehtoa, yritä soittaa ystävälle, etsi apua netistä tai yritä päästä tukiryhmään. Jos olet nainen, joka ei ole transsukupuolinen, mutta tunnet erillisyyden tuskaa, seksuaalista väkivaltaa -- pyydä apua.
So what does it mean to be a woman? The latest research is showing that female and male brains do develop differently in the womb, possibly giving us females this innate sense of being a woman. On the other hand, maybe it's our shared sense of commonality that makes us women. We come in so many different shapes and sizes that asking what it means to be a woman may not be the right question. It's like asking a calico cat what it means to be a calico cat. Maybe becoming a woman means accepting ourselves for who we really are and acknowledging the same in each other.
Mitä siis merkitsee olla nainen? Viimeaikaisin tutkimus osoittaa, että naisen ja miehen aivot kehittyvät eri tavalla kohdussa, mahdollisesti antaen naisille luontaisen tunteen naisena olemisesta. Toisaalta ehkäpä se on jakamamme tunne samankaltaisuudesta, mikä tekee meistä naisia. Olemme niin eri muotoisia ja kokoisia, ettei ehkä ole oikein kysyä, mitä on olla nainen. Sama kuin kysyisi kilpikonnakuvioiselta kissalta, mitä on olla kipikonnakuvioinen. Ehkä naiseksi tuleminen merkitsee itsemme hyväksymistä sellaisena kuin todella olemme ja sen saman tunnistamista toisissa.
I see you. And you've just seen me.
Näen sinut. Ja sinä olet juuri nähnyt minut.
(Applause and cheers)
(Suosionosoituksia)