We lost a lot of time at school learning spelling. Kids are still losing a lot of time at school with spelling. That's why I want to share a question with you: Do we need new spelling rules? I believe that yes, we do. Or even better, I think we need to simplify the ones we already have.
Chúng ta đã mất rất nhiều thời gian ở trường để học viết chính tả. Và bọn trẻ bây giờ cũng đang mất thời gian học chính tả như chúng ta. Vì lẽ đó, tôi muốn nêu ra với mọi người một vấn đề. Chúng ta có cần học cách viết chính tả mới? Tôi tin rằng chúng ta nên làm như thế. Tốt hơn thế, ta nên đơn giản hóa những gì đã học.
Neither the question nor the answer are new in the Spanish language. They have been bouncing around from century to century since 1492, when in the first grammar guide of the Spanish language, Antonio de Nebrija, set a clear and simple principle for our spelling: "... thus, we have to write words as we pronounce them, and pronounce words as we write them." Each sound was to correspond to one letter, each letter was to represent a single sound, and those which did not represent any sound should be removed. This approach, the phonetic approach, which says we have to write words as we pronounce them, both is and isn't at the root of spelling as we practice it today. It is, because the Spanish language, in contrast to English, French or others, always strongly resisted writing words too differently to how we pronounce them.
Cả vấn đề và câu trả lời đều không mới lạ trong tiếng Tây Ban Nha. Chúng đã và đang được tranh luận trong suốt hàng thế kỷ qua. Từ năm 1492, trong quyển sách ngữ pháp tiếng Tây Ba Nha đầu tiên, tác giả Antonio de Nebrija đã đưa ra một quy luật rõ ràng và đơn giản: "Vì thế, chúng ta phải viết như những gì chúng ta phát âm, và phát âm chúng như cách ta viết". Mỗi âm đều tương ứng với một chữ cái, mỗi chữ cái tương ứng với một âm, và những chữ cái không tương ứng với bất kỳ âm nào sẽ bị loại bỏ. Quy luật này, theo phương pháp ngữ âm, nói rằng từ ngữ cần được viết như cách phát âm, cả hai phải và không phải là gốc của chính tả như chúng ta thực tập hiện nay. Vì tiếng Tây Ban Nha khác với tiếng khác như tiếng Anh, Pháp... luôn chống lại mạnh mẽ việc cách viết chữ khác với cách ta phát âm chúng.
But the phonetic approach is also absent today, because when, in the 18th century, we decided how we would standardize our writing, there was another approach which guided a good part of the decisions. It was the etymological approach, the one that says we have to write words according to how they were written in their original language, in Latin, in Greek. That's how we ended up with silent H's, which we write but don't pronounce. That's how we have B's and V's that, contrary to what many people believe, were never differentiated in Spanish pronunciation. That's how we wound up with G's, that are sometimes aspirated, as in "gente," and other times unaspirated, as in "gato." That's how we ended up with C's, S's and Z's, three letters that in some places correspond to one sound, and in others, to two, but nowhere to three.
Nhưng nay ta cũng không còn theo cách viết dựa theo ngữ âm vì vào thể kỉ 18, khi ta tiêu chuẩn hóa cách viết, một quy luật khác đã dẫn đường cho một phần lớn của quyết định này. Quy luật đó là từ nguyên học, bảo rằng ta phải viết như những từ đã được viết trong ngôn ngữ nguyên thủy, trong tiếng Latin, Hy Lạp. Đó là lý do ta có H câm, chỉ viết mà không phát âm. Và khác với mọi người vẫn thường nghĩ, âm B và V trong tiếng TBN không có phát âm khác nhau. Đó là cách ta có những âm G, mà đôi khi phát âm hơi thở ra như từ "gente", có lúc âm nghe trơn truộc như từ "gato". Tương tự là các âm C, S và Z, ba chữ khi ở một vài vị trí thì lại thành một âm, nơi khác thì hai âm, nhưng không bao giờ là ba âm.
I'm not here to tell you anything you don't know from your own experience. We all went to school, we all invested big amounts of learning time, big amounts of pliant, childlike brain time in dictation, in the memorization of spelling rules filled, nevertheless, with exceptions. We were told in many ways, implicitly and explicitly, that in spelling, something fundamental to our upbringing was at stake. Yet, I have the feeling that teachers didn't ask themselves why it was so important. In fact, they didn't ask themselves a previous question: What is the purpose of spelling? What do we need spelling for?
Tôi không nói điều gì mà bạn chưa biết từ kinh nghiệm bản thân. Chúng ta đều đi học, chúng ta đều dành một lượng lớn thời gian cho việc học, một lượng lớn thời gian dùng bộ não dể uốn nắng khi còn bé để viết chính tả. trong việc ghi nhớ các quy tắc chính tả và những ngoại lệ. Chúng ta hay được nghe nói nhiều cách, trực tiếp hay gián tiếp, rằng trong chính tả có một điều gì rất căn bản đối với sự trưởng thành của ta. Nhưng tôi có cảm giác rằng những giáo viên không tự hỏi tại sao việc đó quan trọng đến vậy. Thêm nữa, họ không hỏi câu hỏi trước đó, Mục đích của việc đánh vần là gì? Đánh vần có mục đích gì?
And the truth is, when someone asks themselves this question, the answer is much simpler and less momentous than we'd usually believe. We use spelling to unify the way we write, so we can all write the same way, making it easier for us to understand when we read to each other. But unlike in other aspects of language such as punctuation, in spelling, there's no individual expression involved. In punctuation, there is. With punctuation, I can choose to change the meaning of a phrase. With punctuation, I can impose a particular rhythm to what I am writing, but not with spelling. When it comes to spelling, it's either wrong or right, according to whether it conforms or not to the current rules. But then, wouldn't it be more sensible to simplify the current rules so it would be easier to teach, learn and use spelling correctly? Wouldn't it be more sensible to simplify the current rules so that all the time we devote today to teaching spelling, we could devote to other language issues whose complexities do, in fact, deserve the time and effort?
Sự thực là khi có ai đó hỏi họ câu hỏi này, câu trả lời đơn giản hơn và ít quan trọng hơn là ta thường nghĩ. Chúng ta sử dụng đánh vần để thống nhất cách chúng ta viết, cho mọi người cùng viết giống nhau. Và để cho chúng ta hiểu nhau dể hơn khi ta đọc. Nhưng trai nguoc voi những khía cạnh khác của ngôn ngữ, như việc chấm câu, chẳng hạn, trong chính tả ta không có thể hiện tính cách cá nhân. Trong cách chấm câu thì có. Với dấu chấm, tôi có thể thay đổi ý nghĩa một cụm từ. Với cách chấm câu, tôi có thể áp đặt một nhịp điệu đặc biệt cho những gì tôi viết, nhưng tôi không thể làm vậy với việc đánh vần. Đối với chính tả chỉ có đúng hoặc sai, tùy theo việc nó có tuân thủ với các quy luật hiện hành. Vậy thì có hợp lý hơn không khi ta đơn giản hóa các qui tắc hiện hành để có thể dễ dàng hơn để dạy, học, và sử dụng chính tả một cách chính xác? Có phải sẽ hợp lý hơn không nếu ta đơn giản các qui luật hiện hành để dành tất cả thời gian chúng ta cống hiến ngày hôm nay để dạy chính tả, ta có thể cống hiến cho các vấn đề khác về ngôn ngữ mà sự phức tạp của chúng thật sự xứng đáng với thời gian và công sức?
What I propose is not to abolish spelling, and have everyone write however they want. Language is a tool of common usage, and so I believe it's fundamental that we use it following common criteria. But I also find it fundamental that those common criteria be as simple as possible, especially because if we simplify our spelling, we're not leveling it down; when spelling is simplified, the quality of the language doesn't suffer at all.
Điều tôi đề nghị không phải là bãi bỏ chính tả, và để mọi người muốn viết cách nào tùy họ. Ngôn ngữ là công cụ sử dụng phổ biến, vì vậy tôi thấy rằng trên cơ bản ta phải sử dụng nó theo các tiêu chuẩn chung. Nhưng tôi cũng thấy quan trọng việc những tiêu chuẩn chung phải càng đơn giản càng tốt, vì khi ta đơn giản việc chính tả, ta không làm giảm chất lượng. khi chính tả được đơn giản, chất lượng ngôn ngữ không bị ảnh hưởng chút nào.
I work every day with Spanish Golden Age literature, I read Garcilaso, Cervantes, Góngora, Quevedo, who sometimes write "hombre" without H, sometimes write "escribir" with V, and it's absolutely clear to me that the difference between those texts and ours is one of convention, or rather, a lack of convention during their time. But it's not a difference of quality. But let me go back to the masters, because they're key characters in this story. Earlier, I mentioned this slightly thoughtless insistence with which teachers pester and pester us over spelling. But the truth is, things being as they are, this makes perfect sense. In our society, spelling serves as an index of privilege, separating the cultured from the brute, the educated from the ignorant, independent of the content that's being written. One can get or not get a job because of an H that one put or did not. One can become an object of public ridicule because of a misplaced B. Therefore, in this context, of course, it makes sense to dedicate all this time to spelling.
Tôi đang làm việc mỗi ngày với văn học TBN Thời Vàng Son, Tôi đọc Garcilaso, Cervantes, Góngora, Quevedo, những người đôi khi viết"hombre' thiếu H, đôi khi viết "escribir" với V, điều đó rõ ràng một cách tuyệt đối với tôi rằng sự khác biệt giữa những văn bản đó và chúng ta là một tục lệ, hay đúng hơn là thiếu tục lệ trong thời kỳ của họ. Nhưng không thiếu chất lượng. Nhưng để tôi quay lại với các bậc thầy, vì họ là nhân vật chính trong câu chuyện này. Trước đó, tôi đã đề cập một chút về việc khăng khăng thiếu suy nghĩ mà những thầy cô quấy nhiễu ta về chuyện chính tả. Nhưng sự thực là vì cách ta xử lý những việc trong cuộc sống, nên điều này hoàn toàn hợp lý . Trong xã hội chúng ta, chính tả được xem là chỉ số đặc quyền tách biệt người có văn hóa với người thô bạo, người có học với người vô học, tùy vào ngữ cảnh khi viết. Một người có thể kiếm được việc làm hay không vì viết đầy đủ hay thiếu một chữ H Một người có thể trở thành đối tượng bị nhạo báng công khai khi đặt sai chỗ của chữ B. Vì vậy, trong ngữ cảnh này, tất nhiên là có lý để dành thời gian cho việc chính tả.
But we shouldn't forget that throughout the history of our language, it has always been teachers or people involved in the early learning of language who promoted spelling reforms, who realized that in our spelling there was often an obstacle to the transmission of knowledge. In our case, for example, Sarmiento, together with Andrés Bello, spearheaded the biggest spelling reform to take place in the Spanish language: the mid-19th century Chilean reform. Then, why not take over the task of those teachers and start making progress in our spelling? Here, in this intimate group of 10,000, I'd like to bring to the table some changes that I find reasonable to start discussing.
Nhưng chúng ta không nên quên rằng trải qua lịch sử dài của ngôn ngữ chúng ta, luôn có các giáo viên hoặc là những người liên quan tới việc bắt đầu học viết đã đề xuất việc cải tổ chính tả, đã nhận ra rằng trong cách ta đánh vần đôi lúc là một chướng ngại trong việc truyền tải kiến thức. Ví dụ, nói về trường hợp của chúng ta, ông Sarmiento, cùng với Andrés Bello, dẫn đầu cải cách chính tả lớn nhất trong tiếng Tây Ban Nha, xãy ra giữa thế kỷ 19 ở Chile. Vậy tại sao ta không tiếp tục nhiệm vụ của các bật thầy nầy và bắt đầu cải tiến việc đánh vần của chúng ta? Tại đây, trong nhóm thân mật này có 10,000 người của chúng ta, tôi muốn đưa ra một số thay đổi mà tôi thấy có lý để ta bắt đầu thảo luận.
Let's remove the silent H. In places where we write an H but pronounce nothing, let's not write anything.
Hãy bỏ chữ H câm, ở những chỗ mà ta viết âm H nhưng không phát âm, cứ để trống khỏi viết gì.
(Applause)
(Vỗ tay)
It's hard for me to imagine what sentimental attachment can justify to someone all the hassle caused by the silent H. B and V, as we said before, were never differentiated in the Spanish language --
Tôi khó mà tưởng tượng lý do cảm tưởng nào có thể biện minh được những rắc rối gây ra bởi âm H câm. B và V, như ta đã nói, chưa bao giờ được phân biệt trong tiếng Tây Ban Nha,
(Applause)
(Vỗ tay)
Let's choose one; it could be either. We can discuss it, talk it over. Everyone will have their preferences and can make their arguments. Let's keep one, remove the other. G and J, let's separate their roles. G should keep the unaspirated sound, like in "gato," "mago," and "águila," and J should keep the aspirated sound, as in "jarabe," "jirafa," "gente," "argentino." The case of C, S and Z is interesting, because it shows that the phonetic approach must be a guide, but it can't be an absolute principle. In some cases, the differences in pronunciation must be addressed. As I said before, C, S and Z, in some places, correspond to one sound, in others to two. If we go from three letters to two, we're all better off.
Hãy chọn một cái, cái nào cũng được. Chúng ta có thể thảo luận về nó. Mỗi người sẽ có sở thích của mình và đưa ra lập luận. Hãy giữ cái này, loại bỏ cái kia G và J, hãy tách biệt vai trò của chúng G nên giữ âm thanh trơn rõ, như trong "gato", "mago" và "águila" và J nên giữ là âm thanh có hơi ra, như trong"jarabe," "jirafa," "gente," "argentino." Trường hợp của C, S và Z thật là thú vị, vì nó chỉ ra rằng những nguyên tắc ngữ âm chỉ là một cách hướng dẫn, nhưng không phải là nguyên tắc tuyệt đối. Trong một số trường hợp, sự khác biệt khi phát âm cần được giải quyết. Như tôi đã nói trước đây, C,S và Z, đôi chỗ phù hợp với một âm, đôi khi hai âm. Nếu chúng bỏ bớt đi từ ba chữ cái đến hai là điều tốt nhất.
To some, these changes may seem a bit drastic. They're really not. The Royal Spanish Academy, all of language academies, also believes that spelling should be progressively modified; that language is linked to history, tradition and custom, but that at the same time, it is a practical everyday tool and that sometimes this attachment to history, tradition and custom becomes an obstacle for its current usage. Indeed, this explains the fact that our language, much more than the others we are geographically close to, has been historically modifying itself based on us, for example, we went from "ortographia" to "ortografía," from "theatro" to "teatro," from "quantidad" to "cantidad," from "symbolo" to "símbolo." And some silent H's are slowly being stealthily removed: in the Dictionary of the Royal Academy, "arpa" and "armonía" can be written with or without an H. And everybody is OK.
Đôi với một số người, những thay đổi này có vẻ hơi quá khích. Chúng thực sự là không. Học Viện Hoàng Gia Tây Ban Nha, và tất cả học viện ngôn ngữ, cũng tin rằng chính tả cần được sửa đổi, ngôn ngữ liên quan đến lịch sử, truyền thống và phong tục, nhưng đồng thời cũng là công cụ thực dụng trong cuộc sống hàng ngày, và đôi khi sự dính liền nầy với lịch sử, truyền thống và phong tục trở thành một trở ngại cho việc sử dụng chúng hiện tại. Thật vậy, điều này giải thích thực tế rằng ngôn ngữ chúng ta khác với các ngôn ngữ các nước láng giềng, trong lịch sử đã được chúng ta tự sửa đổi Ví dụ, từ "ortographia" thành "ortografía, Từ "theatro" sang "teatro", Từ "quantidad" đến "cantidad" Từ "symbolo" đến "símbolo". Và một số âm câm của H đã từ từ được lén lút gỡ bỏ. Trong Tự điển của Học viện Hoàng gia, "arpa" và "armonía" có thể viết có hoặc không có H. và mọi người đều ổn.
I also believe that this is a particularly appropriate moment to have this discussion. It's always said that language changes spontaneously, from the bottom up, that its users are the ones who incorporate new words and who introduce grammatical changes, and that the authority -- in some places an academy, in others a dictionary, in others a ministry -- accepts and incorporates them long after the fact. This is true only for some levels of language. It is true on the lexical level, the level of words. It is less true on the grammatical level, and I would almost say it is not true for the spelling level, that has historically changed from the top down. Institutions have always been the ones to establish the rules and propose changes.
Hơn nữa tôi thấy rằng đây là một thời điểm đặc biệt thích hợp để có cuộc thảo luận này. Ta thường được nghe rằng ngôn ngữ luôn thay đổi bất ngờ từ dưới lên trên, rằng những người dùng là những người kết hợp từ ngữ mới và thay đổi ngữ pháp. Và người có quyền - đôi khi là học viện, hoặc một tự điển, hay là một bộ hành chính, chấp nhận và kết hợp chúng một thời gian lâu sau khi dùng. Điều này chỉ đúng đối với một số tần lớp của ngôn ngữ Điều này đúng khi nói về từ ngữ, trên cấp độ chữ. Nó không đúng ở cấp độ ngữ pháp, Và gần như, tôi sẽ nói là, điều đó không đúng khi nói về chính tả, mà trong lich sử đã thay đổi từ trên đi xuống. Các qui chế luôn luôn đã được thiết lập và đề xuất thay đổi bởi những tổ chức.
Why do I say this is a particularly appropriate moment? Until today, writing always had a much more restricted and private use than speech. But in our time, the age of social networks, this is going through a revolutionary change. Never before have people written so much; never before have people written for so many others to see. And in these social networks, for the first time, we're seeing innovative uses of spelling on a large scale, where even more-than-educated people with impeccable spelling, when using social networks, behave a lot like the majority of users of social networks behave. That is to say, they slack on spell-checking and prioritize speed and efficacy in communication. For now, on social networks, we see chaotic, individual usages. But I think we have to pay attention to them, because they're probably telling us that an era that designates a new place for writing seeks new criteria for that writing. I think we'd be wrong to reject them, to discard them, because we identify them as symptoms of the cultural decay of our times. No, I believe we have to observe them, organize them and channel them within guidelines that better correspond to the needs of our times.
Tại sao tôi nói đây là một thời điểm đặc biệt thích hợp? Cho tới hôm nay, văn viết luôn có nhiều hạn chế và riêng tư hơn lời nói. Nhưng trong thời của chúng ta, thời đại của mạng xã hội, một cuộc cách mạng đang xảy ra. Trước đây chưa từng có nhiều người viết như bây giờ. Chưa bao giờ có rất nhiều người viết cho rất nhiều người đọc. Và ở trong mạng xã hội, lần đầu tiên, ta thấy sự sử dụng chính tả một cách sáng tạo đại quy mô, nơi mà ngay cả những người có trình độ học vấn cao với sự đánh vần hoàn hảo, khi sử dụng mạng xã hội, họ hành xử như phần đông người sử dụng mạng xã hội vẫn hành xử. Nghĩa là, họ ít kiểm tra lỗi chính tả và họ dành ưu tiên cho tốc độ và hiệu quả trong giao tiếp. Hiện tại, ta thấy đó sự sử dụng hỗn loạn, cá nhân hóa. Nhưng tôi nghĩ chúng ta phải chú ý tới họ vì có thể họ sẽ cho ta biết rằng một kỷ nguyên tạo ra vị thế mới cho viết lách, tìm kiếm những qui tắc mới cho việc viết văn. Tôi nghĩ ta sẽ sai lầm nếu từ chối, bỏ qua họ. vì chúng ta xem họ như triệu chứng của phân rã văn hóa của thời đại chúng ta. Không, tôi nghĩ rằng ta phải quan sát, tổ chức và phân phối họ trong sự hướng dẫn thích ứng hơn với nhu cầu của thời đại chúng ta.
I can anticipate some objections. There will be those who'll say that if we simplify spelling we'll lose etymology. Strictly speaking, if we wanted to preserve etymology, it would go beyond just spelling. We'd also have to learn Latin, Greek, Arabic. With simplified spelling, we would normalize etymology in the same place we do now: in etymological dictionaries. A second objection will come from those who say: "If we simplify spelling, we'll stop distinguishing between words that differ in just one letter." That is true, but it's not a problem. Our language has homonyms, words with more than one meaning, yet we don't confuse the "banco" where we sit with the "banco" where we deposit money, or the "traje" that we wear with the things we "trajimos." In the vast majority of situations, context dispels any confusion.
Tôi có thể dự đoán một số phản đối. Sẽ có những người nói rằng nếu chúng ta đơn giản hóa việc đánh vần chúng ta sẽ mất nguồn gốc. Nói đúng ra, nếu chúng ta muốn để bảo tồn nguồn gốc, ta sẽ không đạt đươc bằng chính tả. Chúng ta phải học tiếng Latin, tiếng Hy Lạp, tiếng Ả Rập. Với cách viết đơn giản, ta sẽ giữ lại được nguồn gốc ở những nơi chúng ta đang giữ bây giờ, trong từ điển từ nguyên. Còn một phản đối thứ hai sẽ đến từ những người nói rằng: "Nếu đơn giản hóa chính tả, ta sẽ không phân biệt được những nghĩa khác biệt trong cùng một từ." Đó là sự thật, nhưng nó không phải là một vấn đề. Ngôn ngữ của ta có từ đồng nghĩa, có những từ có nhiều hơn một ý nghĩa, Nhưng chúng ta không nhầm lẫn "banco" nơi chúng ta ngồi với "banco", nơi chúng ta gửi tiền, Hay "traje" mà chúng ta mặc với những thứ ta "trajimos." Ở phần lớn các trường hợp, ngữ cảnh sẽ xua tan nhầm lẫn.
But there's a third objection. To me, it's the most understandable, even the most moving. It's the people who'll say: "I don't want to change. I was brought up like this, I got used to doing it this way, when I read a written word in simplified spelling, my eyes hurt."
Nhưng có một phản đối thứ ba. Đối với tôi, đây là điều dễ hiểu nhất, thậm chí là cảm động nhất, là những người nói: "Tôi không muốn thay đổi. Tôi đã được nuôi dạy như thế này, Tôi đã quen làm theo cách này, Khi đọc một chữ được viết tắt,
(Laughter)
tôi thấy nhức mắt lắm."
(Cười )
This objection is, in part, in all of us. What do I think we should do? The same thing that's always done in these cases: changes are made looking forward; children are taught the new rules, those of us who don't want to adapt can write the way we're used to writing, and hopefully, time will cement the new rules in place. The success of every spelling reform that affects deeply rooted habits lies in caution, agreement, gradualism and tolerance. At the same time, can't allow the attachment to old customs impede us from moving forward. The best tribute we can pay to the past is to improve upon what it's given us.
Phản đối này, đều có một phần nào trong tất cả chúng ta. Tôi nghĩ chúng ta nên làm gì? Nên làm những việc luôn được làm như những trường hợp nầy. thay đổi những gì đang tiến tới, trẻ em được dạy quy tắc mới. Những ai không muốn thích nghi vẫn có thể viết như thói quen, và hy vọng, thời gian sẽ hàn gắn các quy tắc mới đúng chỗ. Mọi cuộc cải cách chính tả thành công mà ảnh hưởng đến thói quen khó bỏ đều nhờ có sự thận trọng, thỏa thuận, kiên nhẫn và khoan dung. Đồng thời, ta không thể cho phép sự gắn bó với các tục lệ cũ cản trở chúng ta tiến lên phía trước. Lời tri ân tốt nhất mà chúng ta có thể trả cho quá khứ Là để cải thiện những gì nó đã cho chúng ta.
So I believe that we must reach an agreement, that academies must reach an agreement, and purge from our spelling rules all the habits we practice just for the sake of tradition, even if they are useless now. I'm convinced that if we do that in the humble but extremely important realm of language, we'll be leaving a better future to the next generations.
Vì vậy, tôi tin rằng ta phải đạt được một thỏa thuận, các học giả phải đạt được thỏa thuận, và tẩy xóa những quy tắc chính tả của chúng ta, tất cả thói quen ta theo vì truyền thống, ngay cả khi chúng đã vô dụng. Tôi tin rằng nếu chúng ta làm điều đó trong lỉnh vực nhỏ nhưng rất quan trọng trong ngôn ngữ chúng ta sẽ để lại một tương lai tốt hơn cho
(Applause)
các thế hệ kế tiếp