We lost a lot of time at school learning spelling. Kids are still losing a lot of time at school with spelling. That's why I want to share a question with you: Do we need new spelling rules? I believe that yes, we do. Or even better, I think we need to simplify the ones we already have.
הפסדנו הרבה זמן בבית הספר בלימוד איות. ילדים עדיין מבזבזים הרבה זמן בבית הספר בנושא האיות. מסיבה זו אני רוצה לשתף אתכם שאלה. "האם יש לנו צורך באיות חדש?" אני חושבת שכן, שאנו צריכים. או טוב מזה, לדעתי עלינו לפשט את מה שכבר יש לנו.
Neither the question nor the answer are new in the Spanish language. They have been bouncing around from century to century since 1492, when in the first grammar guide of the Spanish language, Antonio de Nebrija, set a clear and simple principle for our spelling: "... thus, we have to write words as we pronounce them, and pronounce words as we write them." Each sound was to correspond to one letter, each letter was to represent a single sound, and those which did not represent any sound should be removed. This approach, the phonetic approach, which says we have to write words as we pronounce them, both is and isn't at the root of spelling as we practice it today. It is, because the Spanish language, in contrast to English, French or others, always strongly resisted writing words too differently to how we pronounce them.
לא השאלה ולא התשובה הן חדשות בשפה שלנו. הן שבות וצצות ממאה למאה מזה זמן רב מאוד. מאז 1492, כשבמדריך הדקדוק הראשון של השפה הקסטיליאנית אנטוניו דה נברייה קבע עבורנו עיקרון פשוט וברור של האיות שלנו: "לכן עלינו לכתוב מילים כפי שאנו מבטאים אותן ולבטא מילים כפי שאנו כותבים." לכל צליל תהיה אות תואמת, וכל אות תייצג צליל אחד, ואת אלו שלא מייצגות שום צליל יש לבטל. קריטריון זה, הוא הקריטריון הפונטי, שאומר שעלינו לכתוב מילים כפי שאנו מבטאים אותן, זה קיים ולא קיים בבסיס האיות שלנו היום. זה משום שהספרדית בניגוד לשפות אחרות כמו אנגלית או צרפתית, תמיד הפגינה התנגדות חזקה לכתוב מילים בצורה שונה מדי מהצורה בה אנו מבטאים אותן.
But the phonetic approach is also absent today, because when, in the 18th century, we decided how we would standardize our writing, there was another approach which guided a good part of the decisions. It was the etymological approach, the one that says we have to write words according to how they were written in their original language, in Latin, in Greek. That's how we ended up with silent H's, which we write but don't pronounce. That's how we have B's and V's that, contrary to what many people believe, were never differentiated in Spanish pronunciation. That's how we wound up with G's, that are sometimes aspirated, as in "gente," and other times unaspirated, as in "gato." That's how we ended up with C's, S's and Z's, three letters that in some places correspond to one sound, and in others, to two, but nowhere to three.
אבל לא זו היתה הסיבה שבמאה ה 18 הוחלט כיצד ניצור צורת כתיבה אחידה משלנו היה קריטריון נוסף שהנחה חלק ניכר מההחלטות. זה היה הקריטריון האטימולוגי, זה שאומר שאנחנו צריכים לכתוב כפי שהמילים נכתבו בשפתן המקורית, בלטינית, ביוונית, וכך נשארנו עם אותיות H שאנו כותבים אך לא מבטאים וכך נשארנו עם אותיות B ארוכות ו-V קצרות שבניגוד למה שאנשים רבים מאמינים הן אף פעם לא היו מובדלות בהיגוי השפה הקסטליאנית אז נשארנו עם G שנשמע קשה כמו בהיגוי של "gente" (אנשים) ולפעמים הוא נשמע רך כמו ב"gato" (חתול). כך אנו נשארים עם C S Z, 3 אותיות שבמקומות מסוימים תואמות לצליל אחד, ובמקרים אחרים ל 2, אך אף פעם לא ל 3.
I'm not here to tell you anything you don't know from your own experience. We all went to school, we all invested big amounts of learning time, big amounts of pliant, childlike brain time in dictation, in the memorization of spelling rules filled, nevertheless, with exceptions. We were told in many ways, implicitly and explicitly, that in spelling, something fundamental to our upbringing was at stake. Yet, I have the feeling that teachers didn't ask themselves why it was so important. In fact, they didn't ask themselves a previous question: What is the purpose of spelling? What do we need spelling for?
אני לא באה לספר לכם משהו שאינכם יודעים מניסיונכם האישי. כולנו הלכנו לבית הספר, כולנו השקענו זמן רב בלמידת כמויות גדולות של זמן של מוח ילדותי גמיש בהכתבות, בשינון כללי איות שמלאים ביוצאים מן הכלל. העבירו לנו בהרבה דרכים משתמעות ומפורשות, את הרעיון שלאיות יש תפקיד בסיסי בהתהוות שלנו אך עם זאת יש לי הרגשה שהמורים לא שאלו את עצמם מדוע זה היה כל כך חשוב. הם אפילו לא העלו בראשם את השאלה, מה היה התפקיד שמילא האיות? לשם מה האיות שימש?
And the truth is, when someone asks themselves this question, the answer is much simpler and less momentous than we'd usually believe. We use spelling to unify the way we write, so we can all write the same way, making it easier for us to understand when we read to each other. But unlike in other aspects of language such as punctuation, in spelling, there's no individual expression involved. In punctuation, there is. With punctuation, I can choose to change the meaning of a phrase. With punctuation, I can impose a particular rhythm to what I am writing, but not with spelling. When it comes to spelling, it's either wrong or right, according to whether it conforms or not to the current rules. But then, wouldn't it be more sensible to simplify the current rules so it would be easier to teach, learn and use spelling correctly? Wouldn't it be more sensible to simplify the current rules so that all the time we devote today to teaching spelling, we could devote to other language issues whose complexities do, in fact, deserve the time and effort?
והאמת היא שכשמישהו שואל את עצמו את השאלה התשובה היא די פשוטה ופחות טרנסצנדנטלית ממה שבדרך כלל חושבים. האיות משמש כדי לתקנן את הכתיבה, כדי שכולנו נכתוב באופן שווה. ולכן יהיה קל יותר להבין אותנו כשאנו מקריאים זה לזה. אבל לעומת היבטים אחרים של השפה, כמו סימני הפיסוק לדוגמה, באיות לא מעורכת כל מיומנות בהבעה אישית בסימני הפיסוק, כן. באמצעות סימני הפיסוק אפשר לשנות את משמעות המשפט. עם סימני הפיסוק אני יכולה להטביע מקצב מסוים במה שאני כותבת, עם האיות, לא. האיות יכול להיות טוב או רע באם והוא מתאים , או לא לכללים התקפים. אבל אז, האם לא יהיה זה הגיוני לפשט את הכללים הקיימים כדי שיהיה קל יותר ללמד וללמוד להשתמש נכון באיות? האם לא יהיה זה הגיוני יותר לפשט את הנורמות הנוכחיות כך שאת כל הזמן הזה שאנו מקדישים היום להוראת האיות נוכל להקדיש לנושאים אחרים בשפה שלמורכבות שלהם ראויה השקעה של זמן ומאמץ?
What I propose is not to abolish spelling, and have everyone write however they want. Language is a tool of common usage, and so I believe it's fundamental that we use it following common criteria. But I also find it fundamental that those common criteria be as simple as possible, especially because if we simplify our spelling, we're not leveling it down; when spelling is simplified, the quality of the language doesn't suffer at all.
מה שאני מציעה זה לא לבטל את הכתיב, ושכל אחד יכתוב כפי שיחפוץ. שפה היא כלי לשימוש משותף ולכן אני מאמינה שחיוני שנשתמש בה על פי קריטריונים משותפים. אבל גם נראה לי חיוני שקריטריונים משותפים אלו יהיו הכי פשוטים שאפשר, בעיקר כי אם נפשט את הכתיב שלנו לא נאזן את עצמנו כלפי מטה; כאשר מפשטים את האיות לא נפחית במאומה את איכותה של השפה.
I work every day with Spanish Golden Age literature, I read Garcilaso, Cervantes, Góngora, Quevedo, who sometimes write "hombre" without H, sometimes write "escribir" with V, and it's absolutely clear to me that the difference between those texts and ours is one of convention, or rather, a lack of convention during their time. But it's not a difference of quality. But let me go back to the masters, because they're key characters in this story. Earlier, I mentioned this slightly thoughtless insistence with which teachers pester and pester us over spelling. But the truth is, things being as they are, this makes perfect sense. In our society, spelling serves as an index of privilege, separating the cultured from the brute, the educated from the ignorant, independent of the content that's being written. One can get or not get a job because of an H that one put or did not. One can become an object of public ridicule because of a misplaced B. Therefore, in this context, of course, it makes sense to dedicate all this time to spelling.
אני עובדת מדי יום עם הספרות של תור הזהב, אני קוראת את גרסילסו, סרוונטס, גונגורה, קבדו, שלפעמים כותבים "hombre" (אדם) בלי H. לפעמים הם כותבים "escribir" (לכתוב) עם V קצר, וזה לגמרי ברור לי שההבדל בין טקסטים אלה ושלנו הוא הבדל של מוסכמה, או בשל חוסר מוסכמה עדיין בתקופתם, אבל זה לא הבדל של איכות. אבל הרשו לי לחזור אל המורים כי הם דמויות מפתח בסיפור הזה. הזכרתי לפני זמן מה שההתעקשות חסרת המחשבה במקצת שבעזרתה המורים לוחצים ומוחצים אותנו בנושא האיות. אבל האמת היא שהדברים הם כפי שהם, זה הגיוני לגמרי. בחברה שלנו, האיות עובד כאינדקס מועדף שמאפשר להבדיל בין הפראים ובין המשכילים לבורים, באופן עצמאי מהתוכן שנכתב. אדם יכול להתקבל לעבודה או להידחות בגלל H שהוא הוסיף או לא הוסיף למה שכתב. אדם יכול להיות אובייקט לשיימינג ציבורי בגלל שהציב B במקום לא נכון. אז בהקשר זה, כמובן שזה הגיוני להקדיש את הזמן הזה לאיות.
But we shouldn't forget that throughout the history of our language, it has always been teachers or people involved in the early learning of language who promoted spelling reforms, who realized that in our spelling there was often an obstacle to the transmission of knowledge. In our case, for example, Sarmiento, together with Andrés Bello, spearheaded the biggest spelling reform to take place in the Spanish language: the mid-19th century Chilean reform. Then, why not take over the task of those teachers and start making progress in our spelling? Here, in this intimate group of 10,000, I'd like to bring to the table some changes that I find reasonable to start discussing.
אבל אסור לנו לשכוח שלאורך ההיסטוריה של השפה שלנו היו תמיד מורים או אנשים הקשורים בהוראה הראשונית של האותיות אלה שיזמו רפורמות אורתוגרפיות, אלה שהבינו שבאיות שלנו לפעמים היה מכשול להעברת ידע בענייננו, למשל, סארמינטו, יחד עם אנדרס בלו, הניעו רפורמה גדולה באיות שהתחוללה בשפה הספרדית, והיתה בצ'ילה של אמצע המאה התשע-עשרה. מדוע אם כך, לא לקחת את המסר של המורים האלו ולהתחיל לקדם את האיות שלנו? אני כאן בקבוצה אינטימית של 10000 הייתי רוצה לשים על השולחן כמה שינויים שלדעתי הגיוני יהיה להתחיל להתווכח עליהם
Let's remove the silent H. In places where we write an H but pronounce nothing, let's not write anything.
הבה נבטל את ה H האילמת. במקומות שבהם אנו כותבים H, אבל לא מבטאים שום דבר לא נכתוב שום דבר.
(Applause)
(מחיאות כפיים)
It's hard for me to imagine what sentimental attachment can justify to someone all the hassle caused by the silent H. B and V, as we said before, were never differentiated in the Spanish language --
קשה לי לדמיין איזה סוג קשר סנטימנטלי יכול להצדיק עבור מישהו את כל הבעיות שנגרמו על ידי H אילמת. B ארוכה ו V קצרה, כפי שהזכרנו קודם מעולם לא הבדילו עצמם בשפה הקסטיליאנית,
(Applause)
(מחיאות כפיים)
Let's choose one; it could be either. We can discuss it, talk it over. Everyone will have their preferences and can make their arguments. Let's keep one, remove the other. G and J, let's separate their roles. G should keep the unaspirated sound, like in "gato," "mago," and "águila," and J should keep the aspirated sound, as in "jarabe," "jirafa," "gente," "argentino." The case of C, S and Z is interesting, because it shows that the phonetic approach must be a guide, but it can't be an absolute principle. In some cases, the differences in pronunciation must be addressed. As I said before, C, S and Z, in some places, correspond to one sound, in others to two. If we go from three letters to two, we're all better off.
בואו ונבחר אחד, זה יכול להיות כל אחד, נוכל לדון בזה, לכל אחד יהיו העדפות, כל אחד יכול להתווכח. ניצמד לאחת וניפטר מהשניה. G ו-J, בואו ונפריד את הפונקציות שב-G ישאר צליל חלק, "gato" (חתול), "mago" (קוסם) "aguila"(עייט) ושה- J ישמור על צליל מחוספס "jarabe" (סירופ) "jirafa" (ג'ירפה} "gente" (אנשים) "argentino" (ארגנטינאי). ו C ,S, ו-Z הם מקרה מעניין כי זה מראה שהקריטריון הפונטי חייב להיות מדריך. אבל זה לא יכול להיות עיקרון מוחלט. במקרים מסוימים ההבדלים בהגייה חייבים להיות משויכים. עכשיו, נהגתי לומר לפני כן, C S I Z, במקומות מסויימים הן מתאימות לצליל אחד, באחרים לשניים. אם משלוש אותיות נרד לשתיים זה ייטיב עם כולנו.
To some, these changes may seem a bit drastic. They're really not. The Royal Spanish Academy, all of language academies, also believes that spelling should be progressively modified; that language is linked to history, tradition and custom, but that at the same time, it is a practical everyday tool and that sometimes this attachment to history, tradition and custom becomes an obstacle for its current usage. Indeed, this explains the fact that our language, much more than the others we are geographically close to, has been historically modifying itself based on us, for example, we went from "ortographia" to "ortografía," from "theatro" to "teatro," from "quantidad" to "cantidad," from "symbolo" to "símbolo." And some silent H's are slowly being stealthily removed: in the Dictionary of the Royal Academy, "arpa" and "armonía" can be written with or without an H. And everybody is OK.
לאחדים, שינויים אלה עשויים להיראות קצת דרסטיים הם לא באמת. האקדמיה המלכותית הספרדית, כל האקדמיות של השפה, גם מאמיניות שהאיות חייב לעבור שינוי. שהשפה קשורה להיסטוריה, למסורות ולמנהגים, אבל שהיא גם כלי תרגול יומיומי ושלפעמים הקשר הזה להיסטוריה, למסורות ולמנהגים הופך להיות מכשול לשימוש העכשווי זה מסביר, למעשה, שהשפה שלנו, הרבה יותר מאחרות שסמוכות אלינו גיאוגרפית עשו בנו שינויים היסטוריים, לדוגמה, עברנו מ"orthographia" ל - "ortografía", מ -theatro" ל "teatro" (בלי H) מ -"quantidad" ל" cantidad" עברנו מ"symbolo" ל "simbolo" ולאט לאט הם מתחילים לסלק בחשאי כמה אותיות H אילמות, במילון של האקדמיה המלכותית "arpa" (נבל), "armonía" ניתן לכתוב עם או בלי H וכולנו בסדר.
I also believe that this is a particularly appropriate moment to have this discussion. It's always said that language changes spontaneously, from the bottom up, that its users are the ones who incorporate new words and who introduce grammatical changes, and that the authority -- in some places an academy, in others a dictionary, in others a ministry -- accepts and incorporates them long after the fact. This is true only for some levels of language. It is true on the lexical level, the level of words. It is less true on the grammatical level, and I would almost say it is not true for the spelling level, that has historically changed from the top down. Institutions have always been the ones to establish the rules and propose changes.
נראה לי, גם, שזה רגע מתאים במיוחד לדון בנושא זה תמיד אומרים לנו שהשפה משתנה באופן ספונטני, מלמטה למעלה, שהמשתמשים הם אלה שמשלבים מילים חדשות, הם אלה שמציגים שינויים דקדוקיים ושהסמכות, במקומות אחדים אקדמיה, במקומות אחרים מילון, במקומות אחרים רשות כלשהי, הרבה יותר מאוחר, מקבלת ומשלבת אותם. זה נכון רק עבור כמה רמות של השפה, זה נכון לגבי הרמה הלקסיקלית, עבור רמת המילים, זה פחות נכון ברמה הדקדוקית, וכמעט, הייתי אומרת שזה לא נכון עבור רמת האיות שתמיד השתנתה מבחינה היסטורית מלמעלה למטה. תמיד היו אלה המוסדות שקבעו את הסטנדרטים והציעו את השינויים.
Why do I say this is a particularly appropriate moment? Until today, writing always had a much more restricted and private use than speech. But in our time, the age of social networks, this is going through a revolutionary change. Never before have people written so much; never before have people written for so many others to see. And in these social networks, for the first time, we're seeing innovative uses of spelling on a large scale, where even more-than-educated people with impeccable spelling, when using social networks, behave a lot like the majority of users of social networks behave. That is to say, they slack on spell-checking and prioritize speed and efficacy in communication. For now, on social networks, we see chaotic, individual usages. But I think we have to pay attention to them, because they're probably telling us that an era that designates a new place for writing seeks new criteria for that writing. I think we'd be wrong to reject them, to discard them, because we identify them as symptoms of the cultural decay of our times. No, I believe we have to observe them, organize them and channel them within guidelines that better correspond to the needs of our times.
למה אני אומרת שזה זמן מתאים במיוחד? עד היום, לכתיבה תמיד היה שימוש יותר מגביל ופרטי מאשר לדיבור אבל בימינו, בתקופת הרשתות החברתיות, הדבר עובר שינוי מהפכני. מעולם לא נכתב כל כך הרבה כמו בימינו. מעולם לא כתבו רבים כל כך, כדי שיקראו זאת רבים כל כך וברשתות חברתיות אלו, בפעם הראשונה, אנו רואים בקנה מידה גדול שימושים אורתוגרפיים חדשים שכוללים אנשים, שמאייתים ללא דופי, משכילים מאוד, כשכותבים ברשתות החברתיות נוהגים באופן דומה נוהגים כמו רוב המשתתפים ברשתות החברתיות. במילים אחרות, משמיטים את התיקונים של האיות ומעדיפים את המהירות ואת האפקטיביות של התקשורת לפי שעה נם שימושים כאוטיים יחידים, אבל אני חושבת שעלינו לשים לב כי ככל הנראה אומרים לנו שתקופה שמקצה לכתיבה מקום חדש מבקשת מהכתיבה הזו קריטריונים חדשים. אני חושבת שנטעה אם נדחה אותם, נשליך אותם, כי אנחנו מזהים אותם כסימפטומים של שקיעה תרבותית של זמננו. אני חושבת שעלינו להתבונן בהם, לסדר אותם ולשפוט אותם בתוך נורמות רלוונטיות יותר, לצרכים של זמננו.
I can anticipate some objections. There will be those who'll say that if we simplify spelling we'll lose etymology. Strictly speaking, if we wanted to preserve etymology, it would go beyond just spelling. We'd also have to learn Latin, Greek, Arabic. With simplified spelling, we would normalize etymology in the same place we do now: in etymological dictionaries. A second objection will come from those who say: "If we simplify spelling, we'll stop distinguishing between words that differ in just one letter." That is true, but it's not a problem. Our language has homonyms, words with more than one meaning, yet we don't confuse the "banco" where we sit with the "banco" where we deposit money, or the "traje" that we wear with the things we "trajimos." In the vast majority of situations, context dispels any confusion.
אני יכולה לצפות לכמה התנגדויות. יהיו כאלה שיאמרו שאם נפשט את האיות אנחנו עלולים לאבד את האטימולוגיה. למעשה, לו רצינו לשמר את האטימולוגיה לא להגיע עד לעניין הכתיב, היינו צריכים גם ללמוד לטינית, יוונית, ערבית. עם איות פשוטו, אנו הולכים לשחזר את האטימולוגיה לאותו מקום אליו אנו הולכים עכשיו, למילונים אטימולוגיים. התנגדות שנייה תהיה מצד אלה שאומרים "אם אנו מפשטים את האיות בואו נפסיק להבחין זו מזו מילים שהיום נבדלות זו מזו רק באות אחת". זה נכון, אבל זו אינה בעיה. לשפה שלנו יש הומוניות, יש בה מילים עם יותר ממשמעות אחת ואנו לא מתבלבלים: ה-Banco (ספסל) שעליו אנו יושבים, ה-Banco (בנק) שבו אנו מפקידים את כספנו, ה-traje (חליפה) שאנחנו לובשים של הדברים ש-trajemos (הבאנו) ברוב המכריע של המצבים ההקשר מעלים את הבלבול.
But there's a third objection. To me, it's the most understandable, even the most moving. It's the people who'll say: "I don't want to change. I was brought up like this, I got used to doing it this way, when I read a written word in simplified spelling, my eyes hurt."
אבל יש התנגדות שלישית, בשבילי היא הכי מובנת אפילו הכי מרגשת, שמגיעה מאלו שאומרים "אני לא רוצה לשנות. כך חונכתי, התרגלתי לזה באופן הזה. כשאני קורא מילה כתובה באיות מפושט כואבות לי העיניים.'
(Laughter)
ׁ(צחוק)
This objection is, in part, in all of us. What do I think we should do? The same thing that's always done in these cases: changes are made looking forward; children are taught the new rules, those of us who don't want to adapt can write the way we're used to writing, and hopefully, time will cement the new rules in place. The success of every spelling reform that affects deeply rooted habits lies in caution, agreement, gradualism and tolerance. At the same time, can't allow the attachment to old customs impede us from moving forward. The best tribute we can pay to the past is to improve upon what it's given us.
התנגדות זו בחלקה היא בתוכו של כל אחד מאיתנו. מה אני חושבת שצריך לעשות? לעשות מה שעושים תמיד במקרים אלה. השינויים נעשים קדימה, מלמדים את הילדים סטנדרטים חדשים איננו רוצים להשאיר אותנו כותבים כפי שהיינו רגילים ומקווים שהזמן יגבש את הכללים החדשים. ההצלחה של כל רפורמת איות שנוגעת בהרגלים כל כך טבועים היא בזהירות, בקונצנזוס בהדרגתיות ובסובלנות. אבל איננו יכולים לאפשר לשורשי המנהגים הישנים למנוע מאיתנו לנוע קדימה המחווה הטובה ביותר שאנו יכולים לעשות לעבר היא לשפר את מה שאנו מקבלים
So I believe that we must reach an agreement, that academies must reach an agreement, and purge from our spelling rules all the habits we practice just for the sake of tradition, even if they are useless now. I'm convinced that if we do that in the humble but extremely important realm of language, we'll be leaving a better future to the next generations.
אז אני חושבת שיש לנו, שאנו מסכימים שהאקדמיות הן חייבות להסכים, ולנקות את האיות שלנו ההרגלים שאנו משתמשים בהם, ומקבלים אותם גם אם הם לא משרתים אותנו. אני משוכנעת שאם נעשה זאת בתחום הצנוע, אך החשוב מאוד של השפה, אנו הולכים להנחיל לדורות הבאים עתיד טוב יותר.
(Applause)
(מחיאות כפיים)