Μπορώ να προστατέψω τον πατέρα μου από την Ένοπλη Ισλαμική Ομάδα, με ένα κουζινομάχαιρο; Αυτό αναρωτήθηκα μια Τρίτη πρωί τον Ιούνιο του 1993, ενώ ήμουν φοιτήτρια της Νομικής.
Could I protect my father from the Armed Islamic Group with a paring knife? That was the question I faced one Tuesday morning in June of 1993, when I was a law student.
Ξύπνησα νωρίς εκείνο το πρωινό στο διαμέρισμα του μπαμπά στα προάστια του Αλγερίου στην Αλγερία, από αδιάκοπα χτυπήματα στη μπροστινή πόρτα. Ήταν η εποχή που, όπως περιέγραφε μια τοπική εφημερίδα, κάθε Τρίτη ένας διανοούμενος δολοφονούνταν από συμμορίες φονταμενταλιστών. Η πανεπιστημιακή διάλεξη του πατέρα μου για τον Δαρβίνο, είχε ήδη προκαλέσει την επίσκεψη στην τάξη του επικεφαλής του επονομαζόμενου Ισλαμικού Μετώπου Σωτηρίας, που τον κατηγόρησε ως υποστηριχτή του βιολογισμού πριν ο μπαμπάς τον πετάξει έξω και τώρα, όποιος ήταν απ' έξω, ούτε αποκάλυπτε την ταυτότητά του, ούτε έφευγε. Έτσι, ο πατέρας μου προσπάθησε να τηλεφωνήσει στην αστυνομία, όμως, ίσως τρομοκρατημένοι από την αύξηση του ένοπλου εξτρεμισμού που είχε ήδη κοστίσει τις ζωές πολλών Αλγερινών αστυνομικών, ούτε καν απάντησαν. Τότε ήταν που πήγα στην κουζίνα, πήρα ένα μαχαίρι, και πήρα θέση κοντά στην είσοδο. Αυτό που έκανα ήταν παράλογο, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο, έτσι, στεκόμουν εκεί.
I woke up early that morning in Dad's apartment on the outskirts of Algiers, Algeria, to an unrelenting pounding on the front door. It was a season as described by a local paper when every Tuesday a scholar fell to the bullets of fundamentalist assassins. My father's university teaching of Darwin had already provoked a classroom visit from the head of the so-called Islamic Salvation Front, who denounced Dad as an advocate of biologism before Dad had ejected the man, and now whoever was outside would neither identify himself nor go away. So my father tried to get the police on the phone, but perhaps terrified by the rising tide of armed extremism that had already claimed the lives of so many Algerian officers, they didn't even answer. And that was when I went to the kitchen, got out a paring knife, and took up a position inside the entryway. It was a ridiculous thing to do, really, but I couldn't think of anything else, and so there I stood.
Αναπολώντας, πιστεύω ότι εκείνη ήταν η στιγμή που με έβαλε στη λογική να γράψω το βιβλίο: «Η Φετφά Σας Δεν Εφαρμόζεται Εδώ: Άγνωστες ιστορίες από τον αγώνα κατά του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού». Ο τίτλος προέρχεται από ένα Πακιστανικό θεατρικό έργο. Νομίζω ότι ήταν, πράγματι, εκείνη η στιγμή που με ώθησε να ξεκινήσω ένα ταξίδι για να πάρω συνέντευξη από 300 άτομα μουσουλμανικής παράδοσης, από σχεδόν 30 χώρες, από το Αφγανιστάν έως το Μάλι, για ν' ανακαλύψω πώς αγωνίζονταν ενάντια στον φονταμενταλισμό, ειρηνικά, όπως και ο πατέρας μου, και πώς αντιμετώπιζαν τους σχετικούς κινδύνους.
When I look back now, I think that that was the moment that set me on the path was to writing a book called "Your Fatwa Does Not Apply Here: Untold Stories from the Fight Against Muslim Fundamentalism." The title comes from a Pakistani play. I think it was actually that moment that sent me on the journey to interview 300 people of Muslim heritage from nearly 30 countries, from Afghanistan to Mali, to find out how they fought fundamentalism peacefully like my father did, and how they coped with the attendant risks.
Ευτυχώς, τον Ιούνιο του 1993, ο άγνωστος επισκέπτης μας έφυγε, όμως άλλες οικογένειες ήταν λιγότερο τυχερές, και αυτή η σκέψη έδινε ώθηση στην έρευνά μου. Κάποιος επέστρεψε λίγους μήνες αργότερα και άφησε ένα μήνυμα πάνω στο τραπέζι της κουζίνας που έλεγε απλά: «Είσαι νεκρός!» Εν συνεχεία, ένοπλες ομάδες Αλγερινών φονταμενταλιστών δολοφόνησαν γύρω στους 200.000 πολίτες, σε μια εποχή που έμεινε γνωστή ως «η σκοτεινή δεκαετία του 1990». Δολοφονήθηκε κάθε μία από τις γυναίκες που βλέπετε εδώ. Η σκληρή, αντιτρομοκρατική απάντηση της πολιτείας ήταν να καταφύγει σε βασανισμούς και βίαιες εξαφανίσεις. Όσο φρικιαστικά και αν ήταν τα γεγονότα αυτά έχουν αγνοηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη διεθνή κοινότητα. Τελικά ο πατέρας μου, γιος Αλγερινού αγρότη, που έγινε καθηγητής εξαναγκάστηκε να σταματήσει να διδάσκει στο πανεπιστήμιο και το έσκασε από το διαμέρισμά του, αλλά αυτό που ποτέ δε θα ξεχάσω από τον Μάχφουντ Μπενούνε, τον πατέρα μου, ήταν ότι όπως πολλοί άλλοι Αλγερινοί διανοούμενοι αρνήθηκε να φύγει από τη χώρα και συνέχισε να δημοσιεύει αιχμηρή κριτική και εναντίον των φονταμενταλιστών και μερικές φορές κι εναντίον της κυβέρνησης που μάχονταν. Για παράδειγμα, τον Νοέμβριο του 1994, σε μια σειρά άρθρων στην εφημερίδα Ελ Γουάταν με τίτλο: «Πώς ο φονταμενταλισμός δημιούργησε μια τρομοκρατία άνευ προηγουμένου» καταδίκαζε αυτό που ονόμαζε «τη ριζική ρήξη των τρομοκρατών με το αληθινό Ισλάμ όπως το βίωναν οι πρόγονοί μας». Αυτά τα λόγια θα μπορούσαν να σας σκοτώσουν.
Luckily, back in June of 1993, our unidentified visitor went away, but other families were so much less lucky, and that was the thought that motivated my research. In any case, someone would return a few months later and leave a note on Dad's kitchen table, which simply said, "Consider yourself dead." Subsequently, Algeria's fundamentalist armed groups would murder as many as 200,000 civilians in what came to be known as the dark decade of the 1990s, including every single one of the women that you see here. In its harsh counterterrorist response, the state resorted to torture and to forced disappearances, and as terrible as all of these events became, the international community largely ignored them. Finally, my father, an Algerian peasant's son turned professor, was forced to stop teaching at the university and to flee his apartment, but what I will never forget about Mahfoud Bennoune, my dad, was that like so many other Algerian intellectuals, he refused to leave the country and he continued to publish pointed criticisms, both of the fundamentalists and sometimes of the government they battled. For example, in a November 1994 series in the newspaper El Watan entitled "How Fundamentalism Produced a Terrorism without Precedent," he denounced what he called the terrorists' radical break with the true Islam as it was lived by our ancestors. These were words that could get you killed.
Η πατρίδα του πατέρα μου, μού δίδαξε ότι τη σκοτεινή δεκαετία του 1990 ο λαϊκός αγώνας ενάντια στο μουσουλμανικό φονταμενταλισμό ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς και παραμελημένους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, παγκοσμίως. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει, σχεδόν 20 χρόνια αργότερα. Βλέπετε, σε κάθε χώρα που ακούτε για ένοπλους τζιχαντιστές που στοχεύουν αμάχους, υπάρχουν επίσης και άοπλοι άνθρωποι, για τους οποίους δεν ακούτε, που αψηφούν τέτοιους μαχητές, και οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται τη στήριξή μας για να πετύχουν.
My father's country taught me in that dark decade of the 1990s that the popular struggle against Muslim fundamentalism is one of the most important and overlooked human rights struggles in the world. This remains true today, nearly 20 years later. You see, in every country where you hear about armed jihadis targeting civilians, there are also unarmed people defying those militants that you don't hear about, and those people need our support to succeed.
Στο δυτικό κόσμο συχνά έχουν την εντύπωση ότι γενικά, οι μουσουλμάνοι ανέχονται την τρομοκρατία. Μερικοί δεξιοί το πιστεύουν επειδή θεωρούν ότι η μουσουλμανική κουλτούρα είναι συνυφασμένη με τη βία και κάποιοι αριστεροί το υποθέτουν επειδή θεωρούν τη μουσουλμανική βία, τη φονταμενταλιστική βία, αποκλειστικά προϊόν δίκαιων παραπόνων. Όμως και οι δυο απόψεις είναι εντελώς λάθος. Για την ακρίβεια, πολλοί άνθρωποι μουσουλμανικής καταγωγής στον κόσμο είναι πιστοί πολέμιοι και του φονταμενταλισμού και της τρομοκρατίας, συχνά για έναν πολύ καλό λόγο. Βλέπετε, είναι πολύ πιο πιθανό να πέσουν αυτοί θύματα αυτής της βίας παρά οι δράστες. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Σύμφωνα με μια έρευνα το 2009 από πηγές αραβόφωνων μέσων ενημέρωσης, από το 2004 έως το 2008, λιγότερο από το 15% των θυμάτων της Αλ Κάιντα ήταν κάτοικοι του Δυτικού κόσμου. Αποτελεί τρομερό απολογισμό νεκρών, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία ήταν άτομα μουσουλμανικής καταγωγής, που σκοτώθηκαν από μουσουλμάνους φονταμενταλιστές.
In the West, it's often assumed that Muslims generally condone terrorism. Some on the right think this because they view Muslim culture as inherently violent, and some on the left imagine this because they view Muslim violence, fundamentalist violence, solely as a product of legitimate grievances. But both views are dead wrong. In fact, many people of Muslim heritage around the world are staunch opponents both of fundamentalism and of terrorism, and often for very good reason. You see, they're much more likely to be victims of this violence than its perpetrators. Let me just give you one example. According to a 2009 survey of Arabic language media resources, between 2004 and 2008, no more than 15 percent of al Qaeda's victims were Westerners. That's a terrible toll, but the vast majority were people of Muslim heritage, killed by Muslim fundamentalists.
Μιλάω τα τελευταία πέντε λεπτά για το φονταμενταλισμό και έχετε δικαίωμα να μάθετε ακριβώς τι εννοώ. Αναφέρομαι στον ορισμό που έδωσε η Αλγερινή κοινωνιολόγος Μαριαμέι Έλι Λούκας, και λέει ότι: «Οι φονταμενταλισμοί» -σημειώστε τον πληθυντικό- σε όλες τις παγκόσμιες θρησκευτικές παραδόσεις, «είναι πολιτικά κινήματα της άκρας δεξιάς που στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, χειραγωγούν τη θρησκεία με σκοπό να πετύχουν τους πολιτικούς τους στόχους». Η Σάντια Αμπάς το ονόμασε: «ριζοσπαστική πολιτικοποίηση της θεολογίας». Θέλω να αποφύγω να προβάλω την ιδέα ότι υπάρχει κάτι απόλυτο εκεί έξω, που ονομάζεται μουσουλμανικός φονταμενταλισμός και είναι ίδιος παντού επειδή αυτά τα κινήματα έχουν επίσης ποικιλομορφίες. Μερικά χρησιμοποιούν και στηρίζουν τη βία. Κάποια άλλα όχι, παρόλο που συχνά είναι αλληλένδετα. Παίρνουν διάφορες μορφές. Μερικές είναι μη κυβερνητικές οργανώσεις, ακόμη και εδώ στη Βρετανία, όπως η Cageprisoners. Μερικές παίρνουν τη μορφή πολιτικών κομμάτων, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα και μερικές μπορεί να είναι φανερά ένοπλες ομάδες, όπως οι Ταλιμπάν. Πάντως, όλα αυτά είναι ριζοσπαστικά προτάγματα. Δεν είναι συντηρητικές ή παραδοσιακές προσεγγίσεις. Αφορούν πιο συχνά τη μεταβολή της σχέσης των ανθρώπων με το Ισλάμ παρά τη διατήρηση της. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η Μουσουλμανική ακροδεξιά και το γεγονός ότι οι υποστηρικτές της είναι ή παριστάνουν τους Μουσουλμάνους, δεν τους κάνει λιγότερο προσβλητικούς από την ακροδεξιά οπουδήποτε αλλού. Έτσι κατά την άποψή μου, εάν θεωρούμαστε φιλελεύθερης ή αριστερής ιδεολογίας, υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή φεμινιστές πρέπει να αντισταθούμε σε αυτά τα κινήματα και να στηρίξουμε τους λαϊκούς τους αντιπάλους. Επιτρέψτε μου να ξεκαθαρίσω, ότι υποστηρίζω έναν αποτελεσματικό αγώνα ενάντια στο φονταμενταλισμό, αλλά επίσης και έναν αγώνα που πρέπει να σέβεται το διεθνές δίκαιο. Έτσι, τίποτα απ' όσα λέω δεν πρέπει να θεωρηθεί δικαιολόγηση της άρνησης για εκδημοκρατισμό. Σε αυτό το σημείο στέλνω μια κραυγή για υποστήριξη του δημοκρατικού κινήματος Μπερεκέτ στην Αλγερία σήμερα. Ούτε πρέπει οτιδήποτε πω να θεωρηθεί δικαιολογία για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως οι μαζικές θανατικές καταδίκες που επιβλήθηκαν στην Αίγυπτο νωρίτερα αυτή την εβδομάδα. Όμως αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να αμφισβητούμε αυτά τα μουσουλμανικά φονταμενταλιστικά κινηματα επειδή απειλούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε περιβάλλοντα κατά πλειοψηφία μουσουλμανικά, και το κάνουν με διάφορους τρόπους. Οι πιο προφανείς είναι οι άμεσες επιθέσεις εναντίον αμάχων από ένοπλες ομάδες που τις εκτελούν. Όμως εκείνη η βία είναι η κορυφή του παγόβουνου. Αυτά τα κινήματα, γενικά, τροφοδοτούν τις διακρίσεις εναντίον θρησκευτικών και σεξουαλικών μειονοτήτων. Επιδιώκουν τον περιορισμό της θρησκευτικής ελευθερίας όλων όσων είτε την εφαρμόζουν διαφορετικά είτε επιλέγουν να μην την εφαρμόσουν και ασφαλώς, οδηγούν σε πόλεμο μέχρι εσχάτων εναντίον των δικαιωμάτων των γυναικών.
Now I've been talking for the last five minutes about fundamentalism, and you have a right to know exactly what I mean. I cite the definition given by the Algerian sociologist Marieme Helie Lucas, and she says that fundamentalisms, note the "s," so within all of the world's great religious traditions, "fundamentalisms are political movements of the extreme right which in a context of globalization manipulate religion in order to achieve their political aims." Sadia Abbas has called this the radical politicization of theology. Now I want to avoid projecting the notion that there's sort of a monolith out there called Muslim fundamentalism that is the same everywhere, because these movements also have their diversities. Some use and advocate violence. Some do not, though they're often interrelated. They take different forms. Some may be non-governmental organizations, even here in Britain like Cageprisoners. Some may become political parties, like the Muslim Brotherhood, and some may be openly armed groups like the Taliban. But in any case, these are all radical projects. They're not conservative or traditional approaches. They're most often about changing people's relationship with Islam rather than preserving it. What I am talking about is the Muslim extreme right, and the fact that its adherents are or purport to be Muslim makes them no less offensive than the extreme right anywhere else. So in my view, if we consider ourselves liberal or left-wing, human rights-loving or feminist, we must oppose these movements and support their grassroots opponents. Now let me be clear that I support an effective struggle against fundamentalism, but also a struggle that must itself respect international law, so nothing I am saying should be taken as a justification for refusals to democratize, and here I send out a shout-out of support to the pro-democracy movement in Algeria today, Barakat. Nor should anything I say be taken as a justification of violations of human rights, like the mass death sentences handed out in Egypt earlier this week. But what I am saying is that we must challenge these Muslim fundamentalist movements because they threaten human rights across Muslim-majority contexts, and they do this in a range of ways, most obviously with the direct attacks on civilians by the armed groups that carry those out. But that violence is just the tip of the iceberg. These movements as a whole purvey discrimination against religious minorities and sexual minorities. They seek to curtail the freedom of religion of everyone who either practices in a different way or chooses not to practice. And most definingly, they lead an all-out war on the rights of women.
Αντιμέτωπος με αυτά τα κινήματα, τα τελευταία χρόνια, ο διάλογος στη Δύση έχει αρκετά συχνά δώσει δύο εσφαλμένες απαντήσεις. Η πρώτη, που μερικές φορές συναντάται στη δεξιά ιδεολογία, υπονοεί ότι οι περισσότεροι μουσουλμάνοι είναι φονταμενταλιστές ή ότι κάποιο στοιχείο του Ισλάμ είναι έμφυτα φονταμενταλιστικό, και αυτό είναι απλά προσβλητικό και λάθος. Aλλά δυστυχώς στην αριστερή ιδεολογία συναντά κανείς έναν διάλογο που είναι υπερβολικά πολιτικά ορθός ώστε δεν αναγνωρίζει το πρόβλημα του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού ή ακόμη χειρότερα, απολογείται για αυτό, και αυτό είναι επίσης απαράδεκτο. Έτσι, αυτό που ψάχνω είναι ένας νέος τρόπος συζήτησης για το ζήτημα συνολικά, που βασίζεται στα βιώματα και στην ελπίδα των ανθρώπων στην πρώτη γραμμή. Έχω οδυνηρή επίγνωση ότι έχει υπάρξει αύξηση στις διακρίσεις εναντίον των μουσουλμάνων πρόσφατα σε χώρες όπως η Βρετανία και οι ΗΠΑ, και αυτό εγείρει βαθύτατη ανησυχία. Αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι όταν λέμε αυτές τις ιστορίες ενάντια στα στερεότυπα για ανθρώπους μουσουλμανικής καταγωγής που έχουν αντιμετωπίσει φονταμενταλιστές και ήταν τα κύρια θύματά τους, είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τις διακρίσεις. Έτσι, επιτρέψτε μου να σας συστήσω τέσσερις ανθρώπους των οποίων τις ιστορίες είχα την τιμή να διηγηθώ:
Now, faced with these movements in recent years, Western discourse has most often offered two flawed responses. The first that one sometimes finds on the right suggests that most Muslims are fundamentalist or something about Islam is inherently fundamentalist, and this is just offensive and wrong, but unfortunately on the left one sometimes encounters a discourse that is too politically correct to acknowledge the problem of Muslim fundamentalism at all or, even worse, apologizes for it, and this is unacceptable as well. So what I'm seeking is a new way of talking about this all together, which is grounded in the lived experiences and the hope of the people on the front lines. I'm painfully aware that there has been an increase in discrimination against Muslims in recent years in countries like the U.K. and the U.S., and that too is a matter of grave concern, but I firmly believe that telling these counter-stereotypical stories of people of Muslim heritage who have confronted the fundamentalists and been their primary victims is also a great way of countering that discrimination. So now let me introduce you to four people whose stories I had the great honor of telling.
Ο Φαϊζάν Πιρζέιντα και το θεατρικό εργαστήρι Ράφι Πιρ που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του πατέρα του, έχουν χρόνια προωθήσει τις ερμηνευτικές τέχνες στο Πακιστάν. Με την αύξηση της βίας από την Τζιχάντ, άρχισαν να δέχονται απειλές να ακυρώσουν τις εκδηλώσεις τους, κάτι που αρνήθηκαν να λάβουν υπόψη. Έτσι, το 2008, ένα βομβαρδιστικό έπληξε το όγδοο φεστιβάλ ερμηνευτικών τεχνών στη Λαχώρη, δημιουργώντας βροχή από σπασμένα γυαλιά, που έπεσαν στον χώρο εκεί, τραυματίζοντας εννέα ανθρώπους. Αργότερα το ίδιο βράδυ, οι Πιρζέιντας έβγαλαν μια πολύ δύσκολη απόφαση: Ανακοίνωσαν ότι το φεστιβάλ τους θα συνέχιζε την επομένη σύμφωνα με το πρόγραμμα. Όπως είπε και ο ίδιος ο Φαϊζάν τότε: «Εάν σκύψουμε το κεφάλι στους Ισλαμιστές, θα μείνουμε απλώς στο σκοτάδι». Δεν ήξεραν, όμως, τι θα συνέβαινε. Θα υπήρχε προσέλευση του κοινού; Πράγματι, χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν την επόμενη μέρα, για να στηρίξουν τις ερμηνευτικές τέχνες στη Λαχώρη, και αυτό προκάλεσε ταυτόχρονο ενθουσιασμό αλλά και τρόμο στον Φαϊζάν, ο οποίος έτρεξε προς μια γυναίκα που είχε μπει μέσα με τα δυο της παιδιά, και της είπε: «Ξέρεις ότι έπεσε βόμβα εδώ χθες, και σίγουρα ξέρεις ότι υπάρχει κίνδυνος και σήμερα». Αυτή απάντησε: «Το ξέρω, αλλά ήρθα στο φεστιβάλ σας με τη μητέρα μου όταν ήμουν στην ηλικία τους, και ακόμη έχω τις εικόνες εκείνες στο νου. Πρέπει να είμαστε εδώ». Με ένα τέτοιο αφοσιωμένο κοινό, οι Πιρζέιντας μπόρεσαν να ολοκληρώσουν το φεστιβάλ τους χωρίς καθυστερήσεις.
Faizan Peerzada and the Rafi Peer Theatre workshop named for his father have for years promoted the performing arts in Pakistan. With the rise of jihadist violence, they began to receive threats to call off their events, which they refused to heed. And so a bomber struck their 2008 eighth world performing arts festival in Lahore, producing rain of glass that fell into the venue injuring nine people, and later that same night, the Peerzadas made a very difficult decision: they announced that their festival would continue as planned the next day. As Faizan said at the time, if we bow down to the Islamists, we'll just be sitting in a dark corner. But they didn't know what would happen. Would anyone come? In fact, thousands of people came out the next day to support the performing arts in Lahore, and this simultaneously thrilled and terrified Faizan, and he ran up to a woman who had come in with her two small children, and he said, "You do know there was a bomb here yesterday, and you do know there's a threat here today." And she said, "I know that, but I came to your festival with my mother when I was their age, and I still have those images in my mind. We have to be here." With stalwart audiences like this, the Peerzadas were able to conclude their festival on schedule.
Την επόμενη χρονιά, έχασαν όλους τους χορηγούς τους, εξαιτίας του πιθανού κινδύνου ασφαλείας. Έτσι όταν τους συνάντησα το 2010, ήταν στην μέση της πρώτης εκδήλωσης μετά τα γεγονότα, που μπόρεσαν να κάνουν στον ίδιο χώρο. Ήταν το ένατο καλλιτεχνικό φεστιβάλ νέων, που διεξήχθη στη Λαχώρη μια χρονιά που η πόλη είχε βιώσει ήδη 44 τρομοκρατικές επιθέσεις. Ήταν μια εποχή που οι Πακιστανοί Ταλιμπάν είχαν αρχίσει τη συστηματική στόχευση παρθεναγωγείων, που θα κορυφώνονταν με την επίθεση στην Μαλάλα Γιουσαφζάι. Τι έκαναν οι Πιρζέιντας σε τέτοιο περιβάλλον; Ανέβασαν θεατρικά έργα με τη βοήθεια κοριτσιών. Έτσι είχα το προνόμιο να παρακολουθήσω το «Νάνγκ Γουόλ», που ήταν ένα μιούζικαλ στα παντζαπικά, και τα κορίτσια του γυμνασίου της Λαχώρης έπαιζαν τους ρόλους. Τραγουδούσαν και χόρευαν, έπαιξαν τα ποντίκια και τον νεροβούβαλο. Κρατούσα την ανάσα μου και αναρωτιόμουν εάν θα φτάναμε στο τέλος αυτής της εκπληκτικής παράστασης. Όταν φτάσαμε στο τέλος, όλο το κοινό, συλλογικά, ανάσανε με ανακούφιση, και μερικοί άνθρωποι, πράγματι, έκλαιγαν, και τότε γέμισε η αίθουσα με το ήρεμο ξέσπασμα του χειροκροτήματός τους. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ότι τα βομβαρδιστικά έγιναν πρωτοσέλιδα εδώ, πριν δυο χρόνια, αλλά αυτή η νύχτα και αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν μια εξίσου σημαντική ιστορία.
And then the next year, they lost all of their sponsors due to the security risk. So when I met them in 2010, they were in the middle of the first subsequent event that they were able to have in the same venue, and this was the ninth youth performing arts festival held in Lahore in a year when that city had already experienced 44 terror attacks. This was a time when the Pakistani Taliban had commenced their systematic targeting of girls' schools that would culminate in the attack on Malala Yousafzai. What did the Peerzadas do in that environment? They staged girls' school theater. So I had the privilege of watching "Naang Wal," which was a musical in the Punjabi language, and the girls of Lahore Grammar School played all the parts. They sang and danced, they played the mice and the water buffalo, and I held my breath, wondering, would we get to the end of this amazing show? And when we did, the whole audience collectively exhaled, and a few people actually wept, and then they filled the auditorium with the peaceful boom of their applause. And I remember thinking in that moment that the bombers made headlines here two years before but this night and these people are as important a story.
Η Μαρία Μπασίρ είναι η πρώτη και μόνη γυναίκα εισαγγελέας στο Αφγανιστάν. Βρίσκεται σε αυτή τη θέση από το 2008 και μάλιστα άνοιξε γραφείο για να διερευνήσει υποθέσεις βίας εναντίον γυναικών, που θεωρεί τον πιο σημαντικό τομέα των καθηκόντων της. Όταν τη συνάντησα στο γραφείο της στη Χεράτ, μπήκε τριγυρισμένη από τέσσερις εύσωμους άντρες με τεράστια όπλα. Μάλιστα, τώρα έχει 23 σωματοφύλακες, επειδή επέζησε από βομβιστικές επιθέσεις, που παραλίγο να σκοτώσουν τα παιδιά της και κόστισε το πόδι ενός φρουρού της.
Maria Bashir is the first and only woman chief prosecutor in Afghanistan. She's been in the post since 2008 and actually opened an office to investigate cases of violence against women, which she says is the most important area in her mandate. When I meet her in her office in Herat, she enters surrounded by four large men with four huge guns. In fact, she now has 23 bodyguards, because she has weathered bomb attacks that nearly killed her kids, and it took the leg off of one of her guards.
Γιατί συνεχίζει; Λέει με χαμόγελο ότι: «Αυτή την ερώτηση κάνουν όλοι». Όπως η ίδια λέει: «Γιατί ρισκάρεις να μη ζεις;» Και είναι απλό για αυτήν ότι ένα καλύτερο μέλλον για όλες τις επόμενες γενιές γυναικών αξίζει το ρίσκο. Ξέρει ότι εάν άτομα σαν και αυτή δεν ρισκάρουν δεν θα υπάρξει καλύτερο μέλλον. Αργότερα στη συνέντευξή μας, η Εισαγγελέας Μπασίρ μου είπε πόσο ανησυχεί για την έκβαση των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους Ταλιμπάν, με αυτούς δηλαδή που προσπαθούσαν να την σκοτώσουν. «Εάν τους δώσουμε μια θέση στην κυβέρνηση ποιος θα προστατεύει τα δικαιώματα των γυναικών;» Συνιστά στη διεθνή κοινότητα να μην ξεχάσει την υπόσχεση που έχει δώσει στις γυναίκες, επειδή τώρα θέλουν να υπάρξει ειρήνη με τους Ταλιμπάν. Μερικές εβδομάδες αφότου έφυγα από το Αφγανιστάν είδα έναν τίτλο ειδήσεων στο διαδίκτυο, ότι δολοφονήθηκε ένας Αφγανός Εισαγγελέας. Ψάχνω στο διαδίκτυο απεγνωσμένα και ευτυχώς εκείνη την ημέρα ανακάλυψα, ότι η Μαρία δεν ήταν το θύμα, παρόλο που δυστυχώς ένας άλλος Αφγανός Εισαγγελέας σκοτώθηκε από πυρά πηγαίνοντας στη δουλειά του. Όταν ακούω τέτοιους τίτλους ειδήσεων, πιστεύω ότι μόλις τα διεθνή στρατεύματα φύγουν από το Αφγανιστάν φέτος, αλλά και μελλοντικά, πρέπει να συνεχίσουμε να νοιαζόμαστε για το τι συμβαίνει στους ανθρώπους εκεί, σε όλες τις γυναίκες σαν την Μαρία Μπασίρ. Μερικές φορές ακόμη ακούω τη φωνή της να λέει χωρίς καμία απολύτως ψευτοπαλικαριά: «Η κατάσταση των γυναικών στο Αφγανιστάν θα καλυτερέψει κάποια μέρα. Πρέπει να προετοιμάσουμε το έδαφος για κάτι τέτοιο ακόμη και εάν σκοτωθούμε».
Why does she continue? She says with a smile that that is the question that everyone asks— as she puts it, "Why you risk not living?" And it is simply that for her, a better future for all the Maria Bashirs to come is worth the risk, and she knows that if people like her do not take the risk, there will be no better future. Later on in our interview, Prosecutor Bashir tells me how worried she is about the possible outcome of government negotiations with the Taliban, the people who have been trying to kill her. "If we give them a place in the government," she asks, "Who will protect women's rights?" And she urges the international community not to forget its promise about women because now they want peace with Taliban. A few weeks after I leave Afghanistan, I see a headline on the Internet. An Afghan prosecutor has been assassinated. I google desperately, and thankfully that day I find out that Maria was not the victim, though sadly, another Afghan prosecutor was gunned down on his way to work. And when I hear headlines like that now, I think that as international troops leave Afghanistan this year and beyond, we must continue to care about what happens to people there, to all of the Maria Bashirs. Sometimes I still hear her voice in my head saying, with no bravado whatsoever, "The situation of the women of Afghanistan will be better someday. We should prepare the ground for this, even if we are killed."
Δεν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις που να αποδοκιμάζουν τους τρομοκράτες της Αλ Σαμπάαμπ, που επιτέθηκαν στο εμπορικό κέντρο στο Ναϊρόμπι, την ίδια μέρα με τον παιδικό διαγωνισμό μαγειρικής, τον Σεπτέμβριο του 2013. Σκότωσαν 67 άτομα εκ των οποίων ήταν ποιητές και έγκυες γυναίκες. Μακριά στις μεσοδυτικές πολιτείες της Αμερικής, είχα την τύχει να συναντήσω Αμερικανούς σομαλικής καταγωγής, που προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν την προσπάθεια της Αλ Σαμπάαμπ να στρατολογήσει μερικούς νέους ανθρώπους από την πόλη τους τη Μιννεάπολη, ώστε να λάβουν μέρος σε κτηνωδίες όπως στο Γουέστγκεητ. Ο δεκαεφτάχρονος ανιψιός του Αμπντιριζάκ Μπίι, ο επιμελής Μπουράν Χασσάν, στρατολογήθηκε εκεί το 2008, μυήθηκε στη Σομαλία και μετά σκοτώθηκε προσπαθώντας να επιστρέψει στην πατρίδα. Από τότε ο κ. Μπίι, που διευθύνει το Ανεξάρτητο Κέντρο Εκπαίδευσης και Στήριξης Σομαλών, αποδοκιμάζει απερίφραστα τη στρατολόγηση, την ανεπάρκεια της κυβέρνησης και των ιδρυμάτων των Αμερικανών Σομαλικής καταγωγής, όπως το Ισλαμικό Κέντρο Αμπουμπακάρ Ας Σαντίκ, όπου πιστεύει ο ανιψιός του φανατίστηκε, κατά τη διάρκεια ενός προγράμματος νέων. Αλλά δεν κατακρίνει απλά το τζαμί. Αποδίδει επίσης ευθύνες στην κυβέρνηση, για την ανεπάρκειά της να κάνει περισσότερα για την πρόληψη της φτώχειας στην κοινότητα. Δεδομένων της δικής του έλλειψης οικονομικών πόρων, ο κ. Μπίι χρειάστηκε να γίνει εφευρετικός. Για να αντιμετωπίσει τον αγώνα της Αλ Σαμπάαμπ να επηρεάσει περισσότερους δυσαρεστημένους νέους. Μετά από την επίθεση της ομάδας το 2010, στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Ουγκάντα, διοργάνωσε ένα τουρνουά μπάσκετ για το Ραμαζάνι, στη Μιννεάπολη, αντιδρώντας άμεσα στην επίθεση αυτή. Πολλοί Αμερικανοί σομαλικής καταγωγής ανοιχτά, ασπάστηκαν τον αθλητισμό, παρά τη φετφά εναντίον του. Έπαιξαν μπάσκετ όπως δεν θα μπορούσε να παίξει ποτέ ξανά ο Μπουράν Χασσάν. Για τον αγώνα του ο κ. Μπίι εξοστρακίστηκε από τους αρχηγούς του Ισλαμικού Κέντρου Αμπουμπακάρ Ας Σαντίκ, με τους οποίους είχε καλές σχέσεις. Μου είπε, «Μια μέρα είδαμε τον ιμάμη στην τηλεόραση να μας αποκαλεί άπιστους και να λέει, «Αυτές οι οικογένειες θα καταστρέψουν το τζαμί». Αυτό αντιβαίνει απόλυτα στην αντίληψη του Αμπντριζάκ Μπίι, σχετικά με την προσπάθειά του να αποκαλύψει την στρατολόγηση της Αλ Σαμπάαμπ, κάτι που όπως λέει ο ίδιος είναι: «Να σώσω τη θρησκεία που αγαπώ από λίγους εξτρεμιστές». Τώρα θέλω να σας διηγηθώ μία τελευταία ιστορία,
There are no words adequate to denounce the al Shabaab terrorists who attacked the Westgate Mall in Nairobi on the same day as a children's cooking competition in September of 2013. They killed 67, including poets and pregnant women. Far away in the American Midwest, I had the good fortune of meeting Somali-Americans who were working to counter the efforts of al Shabaab to recruit a small number of young people from their city of Minneapolis to take part in atrocities like Westgate. Abdirizak Bihi's studious 17-year-old nephew Burhan Hassan was recruited here in 2008, spirited to Somalia, and then killed when he tried to come home. Since that time, Mr. Bihi, who directs the no-budget Somali Education and Advocacy Center, has been vocally denouncing the recruitment and the failures of government and Somali-American institutions like the Abubakar As-Saddique Islamic Center where he believes his nephew was radicalized during a youth program. But he doesn't just criticize the mosque. He also takes on the government for its failure to do more to prevent poverty in his community. Given his own lack of financial resources, Mr. Bihi has had to be creative. To counter the efforts of al Shabaab to sway more disaffected youth, in the wake of the group's 2010 attack on World Cup viewers in Uganda, he organized a Ramadan basketball tournament in Minneapolis in response. Scores of Somali-American kids came out to embrace sport despite the fatwa against it. They played basketball as Burhan Hassan never would again. For his efforts, Mr. Bihi has been ostracized by the leadership of the Abubakar As-Saddique Islamic Center, with which he used to have good relations. He told me, "One day we saw the imam on TV calling us infidels and saying, 'These families are trying to destroy the mosque.'" This is at complete odds with how Abdirizak Bihi understands what he is trying to do by exposing al Shabaab recruitment, which is to save the religion I love from a small number of extremists. Now I want to tell one last story,
για μια εικοσιδυάχρονη φοιτήτρια νομικής από την Αλγερία που ονομάζεται Αμέλ Ζενούν-Ζουάνι, που είχε τα ίδια όνειρα για νομική σταδιοδρομία που είχα κι εγώ τη δεκαετία του 1990. Αρνήθηκε να παρατήσει τις σπουδές της, παρά το γεγονός ότι οι φονταμενταλιστές, που τότε πολεμούσαν το Αλγερινό κράτος, απειλούσαν όλους όσους συνέχιζαν τις σπουδές τους. Στις 26 Ιανουαρίου του 1997, η Αμέλ πήρε το λεωφορείο, στο Αλγέρι όπου σπούδαζε, για να επιστρέψει σπίτι της και να περάσει ένα βράδυ Ραμαζανιού με την οικογένειά της. Δεν θα τελείωνε ποτέ την Νομική. Όταν το λεωφορείο έφτασε στα πρoάστια της πόλης που κατοικούσε, το σταμάτησαν σε μπλόκο επανδρωμένο από μέλη της Ένοπλης Ισλαμικής Ομάδας. Ενώ κρατούσε τη σχολική της τσάντα, την κατέβασαν από το λεωφορείο και τη σκότωσαν στο δρόμο. Οι άντρες που της έκοψαν το λαιμό είπαν τότε σε όλους τους άλλους: «Εάν πάτε στο πανεπιστήμιο, θα έρθει η μέρα που θα σας σκοτώσουμε όλους ακριβώς έτσι». Η Αμέλ πέθανε ακριβώς στις 5:17μ.μ.,
that of a 22-year-old law student in Algeria named Amel Zenoune-Zouani who had the same dreams of a legal career that I did back in the '90s. She refused to give up her studies, despite the fact that the fundamentalists battling the Algerian state back then threatened all who continued their education. On January 26, 1997, Amel boarded the bus in Algiers where she was studying to go home and spend a Ramadan evening with her family, and would never finish law school. When the bus reached the outskirts of her hometown, it was stopped at a checkpoint manned by men from the Armed Islamic Group. Carrying her schoolbag, Amel was taken off the bus and killed in the street. The men who cut her throat then told everyone else, "If you go to university, the day will come when we will kill all of you just like this." Amel died at exactly 5:17 p.m.,
που το ξέρουμε επειδή όταν έπεσε στον δρόμο, έσπασε το ρολόι της. Η μητέρα της μου έδειξε το ρολόι με το έναν δείχτη να δείχνει αισιόδοξα προς τα πάνω, προς ένα 5:18 που δεν θα έφτανε ποτέ. Λίγο πριν το θάνατό της, η Αμέλ είχε πει στη μητέρα της για τον εαυτό της και για τις αδερφές της, «Τίποτα δεν θα μας συμβεί, ινσαλάχ -Θεού θέλοντος- αλλά εάν κάτι συμβεί, πρέπει να καταλάβετε ότι πεθάναμε για τη γνώση. Εσύ και ο πατέρας πρέπει να κρατήσετε το κεφάλι ψηλά». Η απώλεια μιας τέτοιας νεαρής γυναίκας είναι απερίγραπτη.
which we know because when she fell in the street, her watch broke. Her mother showed me the watch with the second hand still aimed optimistically upward towards a 5:18 that would never come. Shortly before her death, Amel had said to her mother of herself and her sisters, "Nothing will happen to us, Inshallah, God willing, but if something happens, you must know that we are dead for knowledge. You and father must keep your heads held high." The loss of such a young woman is unfathomable,
Έτσι καθώς έκανα την έρευνά μου, βρήκα τον εαυτό μου ξανά, ψάχνοντας για την ελπίδα της Αμέλ, και το όνομά της, μάλιστα, σημαίνει «ελπίδα» στα Αραβικά. Βρήκα την ελπίδα σε δύο μέρη: Το πρώτο βρίσκεται στη δύναμη της οικογένειάς της αλλά και των άλλων οικογενειών να διηγούνται τις ιστορίες τους, αλλά και να συνεχίζουν τη ζωή τους, παρά την τρομοκρατία. Πράγματι, η αδερφή της Αμέλ, η Λέμια, ξεπέρασε τη θλίψη της, πήγε στη Νομική, και σήμερα ασκεί τη δικηγορική στο Αλγέρι. Αυτό πραγματοποιήθηκε μόνο επειδή οι οπλισμένοι φονταμενταλιστές ηττήθηκαν σε μεγάλο βαθμό στη χώρα. Το δεύτερο μέρος που βρήκα την ελπίδα της Αμέλ ήταν παντού όπου γυναίκες και άντρες συνεχίζουν να αντιστέκονται στους Τζιχαντιστές. Πρέπει να τους υποστηρίξουμε όλους, προς τιμή της Αμέλ. Όσους συνεχίζουν να παλεύουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα σήμερα, όπως το Δίκτυο Γυναικών σε μωαμεθανικά καθεστώτα. «Δεν αρκεί», μου είπε η συνήγορος για τα ανθρώπινα δικαιώματα Τσερίφα Κεντάρ στο Αλγέρι, «Δεν αρκεί απλά να αγωνιζόμαστε ενάντια στην τρομοκρατία. Πρέπει να αμφισβητούμε τον φονταμενταλισμό διότι είναι η ιδεολογία που ανοίγει τον δρόμο στην τρομοκρατία». Γιατί άνθρωποι σαν κι αυτή, όπως όλοι αυτοί
and so as I did my research I found myself searching for Amel's hope again and her name even means "hope" in Arabic. I think I found it in two places. The first is in the strength of her family and all the other families to continue telling their stories and to go on with their lives despite the terrorism. In fact, Amel's sister Lamia overcame her grief, went to law school, and practices as a lawyer in Algiers today, something which is only possible because the armed fundamentalists were largely defeated in the country. And the second place I found Amel's hope was everywhere that women and men continue to defy the jihadis. We must support all of those in honor of Amel who continue this human rights struggle today, like the Network of Women Living Under Muslim Laws. It is not enough, as the victims rights advocate Cherifa Kheddar told me in Algiers, it is not enough just to battle terrorism. We must also challenge fundamentalism, because fundamentalism is the ideology that makes the bed of this terrorism. Why is it that people like her, like all of them
δεν είναι περισσότερο γνωστοί; Γιατί όλοι γνωρίζουν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και ελάχιστοι γνωρίζουν όσους αντιστέκονται στους Μπιν Λάντεν που τους πλαισιώνουν; Αυτό πρέπει να αλλάξει, γι' αυτό σας παρακαλώ να μοιράζεστε αυτές τις ιστορίες μέσω των επαφών σας. Κοιτάξτε ξανά το ρολόι της Αμέλ, για πάντα σταματημένο, και τώρα κοιτάξτε το δικό σας ρολόι και αποφασίστε ότι ήρθε η στιγμή να στηρίξετε άτομα όπως η Αμέλ. Δεν έχουμε το δικαίωμα να σιωπούμε επειδή είναι ευκολότερο ή επειδή η πολιτική της Δύσης είναι επίσης εσφαλμένη, διότι η ώρα της εκτέλεσης 5:17 θα συνεχίσει να φτάνει για πάρα πολλές άλλες Αμέλ, σε μέρη όπως η Βόρεια Νιγηρία, όπου Τζιχαντιστές συνεχίζουν να σκοτώνουν μαθητές. Η ώρα να υπερασπιστούμε όλους όσους ειρηνικά αντιστέκονται στο φονταμενταλισμό και στην τρομοκρατία στις κοινότητες τους είναι τώρα! Σας ευχαριστώ.
are not more well known? Why is it that everyone knows who Osama bin Laden was and so few know of all of those standing up to the bin Ladens in their own contexts. We must change that, and so I ask you to please help share these stories through your networks. Look again at Amel Zenoune's watch, forever frozen, and now please look at your own watch and decide this is the moment that you commit to supporting people like Amel. We don't have the right to be silent about them because it is easier or because Western policy is flawed as well, because 5:17 is still coming to too many Amel Zenounes in places like northern Nigeria, where jihadis still kill students. The time to speak up in support of all of those who peacefully challenge fundamentalism and terrorism in their own communities is now. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)