Getting a college education is a 20-year investment. When you're growing up poor, you're not accustomed to thinking that far ahead. Instead, you're thinking about where you're going to get your next meal and how your family is going to pay rent that month. Besides, my parents and my friends' parents seemed to be doing just fine driving taxis and working as janitors. It wasn't until I was a teenager when I realized I didn't want to do those things. By then, I was two-thirds of the way through my education, and it was almost too late to turn things around.
Een universitair diploma behalen vergt een twintig jaar lange investering. Wanneer je in armoede opgroeit, ben je niet gewend om zo ver vooruit te denken. Je denkt eerder aan je volgende maaltijd en hoe de huur betaald zal worden die maand. Overigens konden mijn ouders en de ouders van mijn vrienden prima rondkomen, ze werkten als taxi-chauffeurs en conciërges. Pas toen ik een tiener was, realiseerde ik me dat ik die richting niet wilde opgaan. Tegen die tijd had ik mijn opleiding voor tweederde afgerond en was het bijna te laat om het roer om te gooien.
When you grow up poor, you want to be rich. I was no different. I'm the second-oldest of seven, and was raised by a single mother on government aid in Queens, New York. By virtue of growing up low-income, my siblings and I went to some of New York City's most struggling public schools. I had over 60 absences when I was in seventh grade, because I didn't feel like going to class. My high school had a 55 percent graduation rate, and even worse, only 20 percent of the kids graduating were college-ready.
Als je in armoede opgroeit, wil je rijk zijn. Zo dacht ik er ook over. Ik ben de tweede van zeven kinderen en groeide op met een bijstandsmoeder in Queens, New York. Omdat we een laag inkomen hadden, zaten wij op sommige van de meest hopeloze scholen van New York City. In groep acht was ik meer dan zestig keer afwezig, omdat ik geen zin had in school. Mijn middelbare school had een slaagpercentage van 55% en wat nog erger is, slechts 20% van de geslaagden kon het hoger onderwijs echt aan.
When I actually did make it to college, I told my friend Brennan how our teachers would always ask us to raise our hands if we were going to college. I was taken aback when Brennan said, "Karim, I've never been asked that question before." It was always, "What college are you going to?" Just the way that question is phrased made it unacceptable for him not to have gone to college.
Toen ik zelf eindelijk zover was, vertelde ik mijn vriend Brennan dat onze leraren altijd vroegen onze handen op te steken als we naar de universiteit zouden gaan. Ik was verbaasd toen Brennan zei: "Karim, deze vraag is mij nog nooit gesteld." De vraag luidde altijd: "Naar welke universiteit ga je?" Die vraag was zo geformuleerd, dat hij het niet kon maken niet te gaan studeren.
Nowadays I get asked a different question. "How were you able to make it out?" For years I said I was lucky, but it's not just luck. When my older brother and I graduated from high school at the very same time and he later dropped out of a two-year college, I wanted to understand why he dropped out and I kept studying. It wasn't until I got to Cornell as a Presidential Research Scholar that I started to learn about the very real educational consequences of being raised by a single mother on government aid and attending the schools that I did. That's when my older brother's trajectory began to make complete sense to me.
Tegenwoordig wordt mij een andere vraag gesteld. "Hoe heb jij dit kunnen doorstaan?" Jarenlang zei ik dat ik mazzel had, maar het is niet alleen mazzel. Toen mijn oudere broer en ik tegelijk slaagden voor de middelbare school en hij vervolgens een tweejarige opleiding afbrak, wilde ik weten waarom hij van school af ging en ik bleef doorstuderen. Pas toen ik een beurs kreeg voor Cornell University, kwam ik erachter wat de werkelijke gevolgen zijn voor je onderwijs als je opgroeit met een bijstandsmoeder en naar achterstandsscholen gaat. Toen vond ik het leerpad dat mijn oudere broer volgde volkomen logisch.
I also learned that our most admirable education reformers, people like Arne Duncan, the former US Secretary of Education, or Wendy Kopp, the founder of Teach For America, had never attended an inner city public school like I had. So much of our education reform is driven by a sympathetic approach, where people are saying, "Let's go and help these poor inner city kids, or these poor black and Latino kids," instead of an empathetic approach, where someone like me, who had grown up in this environment, could say, "I know the adversities that you're facing and I want to help you overcome them."
Ik leerde ook dat onze meest admirabele onderwijshervormers, zoals Arne Duncan, de voormalige VS onderwijssecretaris, of Wendy Kopp, oprichtster van Teach For America, nooit op zo'n openbare binnenstadsschool hadden gezeten. Onze onderwijshervorming is grotendeels gebaseerd op sympathie -- mensen die zeggen: "Laten we deze arme stadskinderen helpen of deze arme donkergetinte en latino-kinderen," in plaats van op empathie, waabij iemand zoals ik, die in hetzelfde schuitje zat, zegt: "Ik ken de tegenslagen die jij tegenkomt en ik wil je helpen ze te overwinnen."
Today when I get questions about how I made it out, I share that one of the biggest reasons is that I wasn't ashamed to ask for help. In a typical middle class or affluent household, if a kid is struggling, there's a good chance that a parent or a teacher will come to their rescue even if they don't ask for help. However, if that same kid is growing up poor and doesn't ask for help, there's a good chance that no one will help them. There are virtually no social safety nets available.
Als mij nu wordt gevraagd hoe ik het heb doorstaan, vertel ik dat een van de belangrijkste redenen was dat ik me niet schaamde om hulp te vragen. Als er in een middenklasse of welvarend gezin een kind in moeilijkheden verkeert, bestaat er een grote kans dat een ouder of leraar te hulp schiet zelfs als het niet om hulp vraagt. Maar als ditzelfde kind in armoede opgroeit en niet om hulp vraagt, bestaat er een grote kans dat niemand helpt. Er zijn nagenoeg geen sociale vangnetten voorhanden.
So seven years ago, I started to reform our public education system shaped by my firsthand perspective. And I started with summer school. Research tells us that two-thirds of the achievement gap, which is the disparity in educational attainment between rich kids and poor kids or black kids and white kids, could be directly attributed to the summer learning loss. In low-income neighborhoods, kids forget almost three months of what they learned during the school year over the summer. They return to school in the fall, and their teachers spend another two months reteaching them old material. That's five months. The school year in the United States is only 10 months. If kids lose five months of learning every single year, that's half of their education. Half.
Zeven jaar geleden begon ik met de hervorming van ons openbaar onderwijs, wat ik uit eerste hand heb vormgegeven. Ik begon met de zomerschool. Uit onderzoek blijkt dat tweederde van de prestatiekloof, het verschil in onderwijsniveau tussen rijke en arme kinderen of donkergetinte en blanke kinderen, te wijten was aan de leerachterstand opgelopen in de zomer. In lage-inkomenswijken vergeten kinderen bijna drie maanden lesstof van een geheel schooljaar tijdens de zomer. Terug op school in de herfst, herhalen de leraren twee maanden lang alleen maar oude lesstof. Dat is vijf maanden. Een schooljaar in de VS duurt maar tien maanden. Als kinderen jaarlijks vijf maanden achterlopen, is dat de helft van hun onderwijs. De helft.
If kids were in school over the summer, then they couldn't regress, but traditional summer school is poorly designed. For kids it feels like punishment, and for teachers it feels like babysitting. But how can we expect principals to execute an effective summer program when the school year ends the last week of June and then summer school starts just one week later? There just isn't enough time to find the right people, sort out the logistics, and design an engaging curriculum that excites kids and teachers.
Als kinderen in de zomer naar school gaan, voorkomen ze een terugval, maar de traditionele zomerschool is slecht opgezet. Kinderen ervaren het als straf en leraren als een oppasservice. Maar hoe kunnen we ook een effectief zomerprogramma verwachten, als het schooljaar de laatste week van juni eindigt en de zomerschool een week later al begint? Er is niet genoeg tijd om de juiste mensen te werven, logistiek te regelen, en een boeiend leerplan te creëren dat kinderen en leraren enthousiast maakt.
But what if we created a program over the summer that empowered teachers as teaching coaches to develop aspiring educators? What if we empowered college-educated role models as teaching fellows to help kids realize their college ambitions? What if empowered high-achieving kids as mentors to tutor their younger peers and inspire them to invest in their education? What if we empowered all kids as scholars, asked them what colleges they were going to, designed a summer school they want to attend to completely eliminate the summer learning loss and close two-thirds of the achievement gap?
Maar wat als we een programma zouden creëren tijdens de zomer, waarbij we docenten inzetten als coaches die aspirant-leerkrachten helpen? Wat als we rolmodel studenten zouden inzetten als onderwijsassistenten die kinderen helpen hun ambities waar te maken? Wat als we excellente scholieren zouden inzetten als mentoren die jongere kinderen bijles geven en inspireren om te investeren in hun opleiding? Wat als we alle kinderen zouden behandelen als wetenschappers, ze zouden vragen naar welke universiteiten ze gaan en de zomerschool zouden opzetten waar ze naar toe willen om de zomerdip volledig weg te werken en tweederde van de prestatiekloof te dichten?
By this summer, my team will have served over 4,000 low-income children, trained over 300 aspiring teachers and created more than 1,000 seasonal jobs across some of New York City's most disadvantaged neighborhoods.
Na deze zomer heeft mijn team meer dan 4.000 bijstandskinderen geholpen, meer dan 300 aspirant-leraren begeleid, en meer dan 1.000 seizoensbanen gecreëerd in sommige van de ergste achterstandswijken van New York.
(Applause)
(Applaus)
And our kids are succeeding. Two years of independent evaluations tell us that our kids eliminate the summer learning loss and make growth of one month in math and two months in reading. So instead of returning to school in the fall three months behind, they now go back four months ahead in math and five months ahead in reading.
Onze kinderen zijn succesvol. Uit twee jaar van onafhankelijke evaluaties blijkt dat onze kinderen de zomerdip wegwerken, één maand vooruitgang boeken in wiskunde en twee maanden in lezen. In plaats van dat ze drie maanden achterlopen in de herfst, gaan ze terug met een voorsprong van vier maanden in wiskunde en vijf maanden in lezen.
(Applause)
(Applaus)
Ten years ago, if you would have told me that I'd graduate in the top 10 percent of my class from an Ivy League institution and have an opportunity to make a dent on our public education system just by tackling two months of the calendar year, I would have said, "Nah. No way." What's even more exciting is that if we can prevent five months of lost time just by redesigning two months, imagine the possibilities that we can unlock by tackling the rest of the calendar year.
Had je tien jaar geleden gezegd dat ik zou afstuderen als topstudent aan een Ivy League-universiteit en de kans zou krijgen ons openbaar onderwijs te ontwikkelen door slechts twee maanden van een kalenderjaar aan te pakken, dan had ik gezegd: "Nee, echt niet." Maar wat nog veel mooier is, is dat als wij vijf maanden achterstand kunnen voorkomen door slechts twee maanden te hervormen, stel je dan eens voor wat we kunnen bereiken als we ook de rest van het kalenderjaar aanpakken.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)