In 1994, I walked into a prison in Cambodia, and I met a 12-year-old boy who had been tortured and was denied access to counsel. And as I looked into his eyes, I realized that for the hundreds of letters I had written for political prisoners, that I would never have written a letter for him, because he was not a 12-year-old boy who had done something important for anybody. He was not a political prisoner. He was a 12-year-old boy who had stolen a bicycle. What I also realized at that point was that it was not only Cambodia, but of the 113 developing countries that torture, 93 of these countries have all passed laws that say you have a right to a lawyer and you have a right not to be tortured.
In 1994 kwam ik in een gevangenis in Cambodja en ontmoette er een 12-jarige jongen die gefolterd was en geen toegang kreeg tot een advocaat. Terwijl ik in zijn ogen keek, realiseerde ik me dat hoewel ik honderden brieven had geschreven voor politieke gevangenen, ik er nooit een voor hem zou hebben geschreven, omdat het geen 12-jarige jongen was die iets belangrijks had gedaan voor iemand. Hij was geen politieke gevangene. Hij was een 12-jarige jongen die een fiets had gestolen. Wat ik toen ook besefte, was dat dit niet alleen voor Cambodja zo was. Van de 113 ontwikkelingslanden die folteren, hebben 93 ervan al wetten aangenomen die zeggen dat je recht hebt op een advocaat en je het recht hebt om niet gefolterd te worden.
And what I recognized was that there was an incredible window of opportunity for us as a world community to come together and end torture as an investigative tool. We often think of torture as being political torture or reserved for just the worst, but, in fact, 95 percent of torture today is not for political prisoners. It is for people who are in broken-down legal systems, and unfortunately because torture is the cheapest form of investigation -- it's cheaper than having a legal system, cheaper than having a lawyer and early access to counsel -- it is what happens most of the time. I believe today that it is possible for us as a world community, if we make a decision, to come together and end torture as an investigative tool in our lifetime, but it will require three things. First is the training, empowerment, and connection of defenders worldwide.
Ik erkende dat hier een ongelooflijke kans voor ons lag om als wereldgemeenschap op te komen tegen foltering als onderzoeksinstrument. We denken vaak aan foltering als politieke foltering, gereserveerd voor de ergste gevallen, maar in feite treft 95 procent van het folteren vandaag niet de politieke gevangenen. Het treft mensen die in gebrekkige juridische systemen zitten, omdat foltering helaas de goedkoopste vorm van onderzoek is - het is goedkoper dan een rechtssysteem, goedkoper dan een advocaat en vroege toegang tot rechtshulp. Daarom gebeurt dat het vaakst. Ik geloof dat het voor ons als wereldgemeenschap mogelijk is, als we een beslissing nemen, om samen te komen en het folteren als onderzoeksinstrument nog tijdens ons leven te beëindigen. Daar zijn drie dingen voor nodig. Allereerst is er de training, het mondig maken en het onderling verbinden van verdedigers over de wereld.
The second is insuring that there is systematic early access to counsel. And the third is commitment. So in the year 2000, I began to wonder, what if we came together? Could we do something for these 93 countries? And I founded International Bridges to Justice which has a specific mission of ending torture as an investigative tool and implementing due process rights in the 93 countries by placing trained lawyers at an early stage in police stations and in courtrooms. My first experiences, though, did come from Cambodia, and at the time I remember first coming to Cambodia and there were, in 1994, still less than 10 attorneys in the country because the Khmer Rouge had killed them all.
Het tweede is zorgen voor systematische vroegtijdige toegang tot een advocaat. Het derde is engagement. In het jaar 2000 begon ik me af te vragen: “Wat als we bij elkaar zouden komen? Kunnen we dan iets doen voor deze 93 landen?” Ik heb Internationale Bruggen naar Gerechtigheid opgericht met de specifieke taak om foltering als onderzoeksinstrument uit te bannen en te zorgen voor een eerlijk proces in de 93 landen, door geschoolde juristen in een vroeg stadium op politiebureaus en in de rechtszalen aanwezig te laten zijn. Mijn eerste ervaringen kwamen uit Cambodja. Ik herinner me dat er toen in 1994 in Cambodja nog altijd minder dan 10 advocaten in het land waren, omdat de Rode Khmer ze allemaal had gedood.
And even 20 years later, there was only 10 lawyers in the country, so consequently you'd walk into a prison and not only would you meet 12-year-old boys, you'd meet women and you'd say, "Why are you here?" Women would say, "Well I've been here for 10 years because my husband committed a crime, but they can't find him." So it's just a place where there was no rule of law.
Zelfs 20 jaar later waren er nog slechts 10 advocaten in het land. Daarom kon je toen in een gevangenis niet alleen 12-jarige jongens aan treffen, maar ook vrouwen. Als je hen vroeg waarom ze daar zaten, kon je als antwoord krijgen: "Ik zit hier al 10 jaar, omdat mijn man een misdaad beging, maar ze kunnen hem niet vinden.” Je vindt daar eenvoudigweg geen rechtsstaat.
The first group of defenders came together and I still remember, as I was training, I said, "Okay, what do you do for an investigation?" And there was silence in the class, and finally one woman stood up, [inaudible name], and she said "Khrew," which means "teacher." She said, "I have defended more than a hundred people, and I've never had to do any investigation, because they all come with confessions."
De eerste groep verdedigers kwam bij elkaar. Ik herinner me nog dat ik tijdens hun opleiding zei: "Oké, wat doe je bij een onderzoek?" Het was even stil in de klas en tenslotte stond een vrouw op, [onhoorbare naam], en ze zei "Khrew," (wat 'leraar' betekent) - "ik heb meer dan honderd mensen verdedigd en ik heb nooit enig onderzoek moeten voeren, omdat ze allemaal al bekend hadden.”
And we talked about, as a class, the fact that number one, the confessions might not be reliable, but number two, we did not want to encourage the police to keep doing this, especially as it was now against the law. And it took a lot of courage for these defenders to decide that they would begin to stand up and support each other in implementing these laws. And I still remember the first cases where they came, all 25 together, she would stand up, and they were in the back, and they would support her, and the judges kept saying, "No, no, no, no, we're going to do things the exact same way we've been doing them."
We hadden het in de klas over het feit dat ten eerste, de bekentenissen misschien niet betrouwbaar waren, en ten tweede, we de politie niet wilden aanmoedigen om hiermee door te gaan, in het bijzonder omdat het nu tegen de wet was. Het kostte deze verdedigers veel moed om te besluiten dat zij zouden beginnen met ertegen in te gaan en elkaar te steunen bij de uitvoering van deze wetten. Ik herinner me nog de eerste gevallen. Zij kwamen alle 25 samen. Ze stond op, de anderen stonden achteraan om haar te steunen en de rechters bleven zeggen: "Nee, nee, nee, nee, we gaan alles op exact dezelfde manier blijven doen als tevoren.”
But one day the perfect case came, and it was a woman who was a vegetable seller, she was sitting outside of a house. She said she actually saw the person run out who she thinks stole whatever the jewelry was, but the police came, they got her, there was nothing on her. She was pregnant at the time. She had cigarette burns on her. She'd miscarried. And when they brought her case to the judge, for the first time he stood up and he said, "Yes, there's no evidence except for your torture confession and you will be released."
Maar op een dag kwam het perfecte geval. Het was een vrouw die groenten verkocht. Ze zat op straat. Ze zei dat ze de persoon zag weglopen waarvan ze dacht dat hij de sieraden had gestolen. Maar de politie kwam, ze arresteerden haar, maar vonden niets op haar. Ze was op dat moment zwanger. Ze had brandwonden van sigaretten. Ze kreeg een miskraam. Toen ze voorkwam voor de rechter stond hij voor de eerste keer op en zei: "Ja, er is geen bewijs behalve uw bekentenis door foltering. U zal worden vrijgelaten.”
And the defenders began to take cases over and over again and you will see, they have step by step began to change the course of history in Cambodia. But Cambodia is not alone. I used to think, well is it Cambodia? Or is it other countries? But it is in so many countries.
De verdedigers begonnen steeds meer zaken aan te nemen en begonnen stap voor stap de loop van de geschiedenis in Cambodja te veranderen. Maar Cambodja is niet alleen. Vroeger dacht ik: ligt het aan Cambodja? Of aan de andere landen? Maar het gebeurt in zo veel landen.
In Burundi I walked into a prison and it wasn't a 12-year-old boy, it was an 8-year-old boy for stealing a mobile phone. Or a woman, I picked up her baby, really cute baby, I said "Your baby is so cute." It wasn't a baby, she was three. And she said "Yeah, but she's why I'm here," because she was accused of stealing two diapers and an iron for her baby and still had been in prison. And when I walked up to the prison director, I said, "You've got to let her out. A judge would let her out." And he said, "Okay, we can talk about it, but look at my prison. Eighty percent of the two thousand people here are without a lawyer. What can we do?" So lawyers began to courageously stand up together to organize a system where they can take cases. But we realized that it's not only the training of the lawyers, but the connection of the lawyers that makes a difference.
In Burundi ontmoette ik in een gevangenis geen 12-jarige, maar een 8-jarige jongen voor het stelen van een mobiele telefoon. Of een vrouw, ik pakte haar baby op, een echt schattige baby en zei: "Je baby is zo leuk." Het was geen baby meer, ze was drie jaar. Ze zei: "Maar zij is de reden waarom ik hier ben." Ze werd beschuldigd van het stelen van twee luiers en een strijkijzer voor haar baby en zat nog steeds in de gevangenis. Ik ging naar de gevangenisdirecteur en zei: "Je moet haar vrijlaten. Een rechter zou haar vrijlaten.” Hij zei: “We kunnen erover praten, maar kijk naar mijn gevangenis. Tachtig procent van de tweeduizend mensen hier hebben geen advocaat. Wat kunnen we doen?" Advocaten begonnen moedig een systeem te organiseren waar ze zaken konden aannemen. Maar we beseften dat het niet alleen de training van de advocaten, maar de connectie tussen de advocaten was die het verschil uitmaakte.
For example, in Cambodia, it was that [inaudible name] did not go alone but she had 24 lawyers with her who stood up together. And in the same way, in China, they always tell me, "It's like a fresh wind in the desert when we can come together." Or in Zimbabwe, where I remember Innocent, after coming out of a prison where everybody stood up and said, "I've been here for one year, eight years, 12 years without a lawyer," he came and we had a training together and he said, "I have heard it said" -- because he had heard people mumbling and grumbling -- "I have heard it said that we cannot help to create justice because we do not have the resources." And then he said, "But I want you to know that the lack of resources is never an excuse for injustice." And with that, he successfully organized 68 lawyers who have been systematically taking the cases.
Bijvoorbeeld, in Cambodja lukte het omdat [Onverstaanbare naam] niet alleen ging, maar 24 advocaten haar steunden. Op dezelfde manier vertellen ze me in China altijd: "Het is als een frisse wind in de woestijn als we samen kunnen komen.” In Zimbabwe herinner ik me Innocent, die een gevangenis bezocht waar iedereen rechtstond en zei: "Ik ben hier al een jaar, acht jaar, 12 jaar zonder advocaat." Hij kwam en we hadden samen een training en hij zei: "Ik heb horen zeggen" - want hij had mensen horen mopperen - "Ik heb horen zeggen dat we geen rechtvaardigheid kunnen creëren omdat we niet over de middelen beschikken.” Toen zei hij: "Maar ik wil dat je weet dat het gebrek aan middelen nooit een excuus voor onrecht is.” Daarmee organiseerde hij met succes 68 advocaten die systematisch de zaken aannemen.
The key that we see, though, is training and then early access. I was recently in Egypt, and was inspired to meet with another group of lawyers, and what they told me is that they said, "Hey, look, we don't have police on the streets now. The police are one of the main reasons why we had the revolution. They were torturing everybody all the time." And I said, "But there's been tens of millions of dollars that have recently gone in to the development of the legal system here. What's going on?" I met with one of the development agencies, and they were training prosecutors and judges, which is the normal bias, as opposed to defenders. And they showed me a manual which actually was an excellent manual. I said, "I'm gonna copy this." It had everything in it. Lawyers can come at the police station. It was perfect. Prosecutors were perfectly trained. But I said to them, "I just have one question, which is, by the time that everybody got to the prosecutor's office, what had happened to them?" And after a pause, they said, "They had been tortured."
De sleutel is echter training en vroege toegang. Ik was onlangs in Egypte en werd geïnspireerd door een andere groep advocaten. Ze vertelden me: "We hebben geen politie meer op straat. De politie was een van de belangrijkste redenen waarom we in opstand kwamen. Ze waren de hele tijd iedereen aan het folteren.” Ik zei: "Maar er zijn onlangs tientallen miljoenen dollars naar de ontwikkeling van het rechtssysteem hier gegaan. Wat is er aan de hand?” Ik ontmoette een van de ontwikkelingsagentschappen. Ze waren bezig met het trainen van aanklagers en rechters, wat een begrijpelijke voorkeur is, eerder dan verdedigers. Ze lieten me een handleiding zien die eigenlijk prima was. Ik zei: "Ik ga deze kopiëren." Alles stond erin. Advocaten mochten op het politiebureau komen. Het was perfect. Aanklagers waren perfect getraind. Maar ik zei tegen hen: “Ik heb slechts één vraag: wat is er met hen gebeurd tegen de tijd dat iedereen samenkomt in het kantoor van de aanklager?" Na een pauze zeiden ze: "Ze werden gefolterd."
So the pieces are, not only the training of the lawyers, but us finding a way to systematically implement early access to counsel, because they are the safeguard in the system for people who are being tortured. And as I tell you this, I'm also aware of the fact that it sounds like, "Oh, okay, it sounds like we could do it, but can we really do it?" Because it sounds big. And there are many reasons why I believe it's possible. The first reason is the people on the ground who find ways of creating miracles because of their commitment. It's not only Innocent, who I told you about in Zimbabwe, but defenders all over the world who are looking for these pieces. We have a program called JusticeMakers, and we realized there are people that are courageous and want to do things, but how can we support them? So it's an online contest where it's only five thousand dollars if you come up with and innovative way of implementing justice. And there are 30 JusticeMakers throughout the world, from Sri Lanka to Swaziland to the DRC, who with five thousand dollars do amazing things, through SMS programs, through paralegal programs, through whatever they can do.
Het gaat dus niet alleen om de opleiding van de advocaten, maar om systematische vroege toegang tot een advocaat, want zij vormen de beveiliging in het systeem voor mensen die gefolterd worden. Terwijl ik dit vertel, ben ik me er ook bewust van dat het klinkt alsof we het aankunnen, maar kunnen we het echt? Het lijkt een enorme opgave. Toch zijn er vele redenen waarom ik geloof dat het mogelijk is. De eerste reden zijn de mensen ter plekke, die manieren vinden om wonderen te verrichten door hun inzet. Het is niet alleen Innocent in Zimbabwe, over wie ik jullie vertelde, maar verdedigers over de hele wereld zijn hiernaar op zoek. We hebben een programma, JusticeMakers (RechtMakers) genaamd. We merkten dat er mensen zijn die moedig zijn en dingen willen doen, maar hoe kunnen we hen steunen? Het is een online wedstrijd waar je alleen maar vijfduizend dollar kan verdienen als je een innovatieve manier kan vinden om recht te plegen. Er zijn 30 JusticeMakers over de hele wereld, van Sri Lanka tot Swaziland tot de Democratische Republiek Congo, die met vijfduizend dollar verbazingwekkende dingen doen, via sms-programma's, door juridisch-administratieve programma's, door alles wat ze kunnen doen.
And it's not only these JusticeMakers, but people we courageously see figure out who their networks are and how they can move it forward.
Het zijn niet alleen deze JusticeMakers, maar mensen die we moedig zien uitzoeken wie hun netwerken zijn en hoe ze het vooruit kunnen doen gaan.
So in China, for instance, great laws came out where it says police cannot torture people or they will be punished. And I was sitting side by side with one of our very courageous lawyers, and said, "How can we get this out? How can we make sure that this is implemented? This is fantastic." And he said to me, "Well, do you have money?" And I said, "No." And he said, "That's okay, we can still figure it out." And on December 4, he organized three thousand members of the Youth Communist League, from 14 of the top law schools, who organized themselves, developed posters with the new laws, and went to the police stations and began what he says is a non-violent legal revolution to protect citizen rights. So I talked about the fact that we need to train and support defenders. We need to systematically implement early access to counsel. But the third and most important thing is that we make a commitment to this.
In China, bijvoorbeeld, werden grote wetten uitgevaardigd waardoor de politie geen mensen mag folteren of ze zullen worden gestraft. Ik sprak met een van onze zeer moedige advocaten en zei: "Hoe kunnen we dit uitwerken? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat dit wordt uitgevoerd? Het is fantastisch.” Hij zei: "Heb je geld?". Ik antwoordde: "Nee." Hij zei: "Dat is oké, we kunnen er nog steeds een mouw aan passen.” Op 4 december organiseerde hij een samenkomst van drieduizend leden van de Communistische Jeugdliga, van 14 van de beste rechtsfaculteiten. Ze organiseerden zich, ontwikkelden posters met de nieuwe wetten, gingen naar de politiebureaus en begonnen wat hij een geweldloze juridische revolutie noemt om de burgers te beschermen. Ik sprak over de noodzaak om verdedigers op te leiden en te steunen. We moeten systematisch zorgen voor vroege toegang tot een advocaat. Maar het derde en belangrijkste ding is dat we ons ertoe engageren.
And people often say to me, "You know, this is great, but it's wildly idealistic. Never going to happen." And the reason that I think that those words are interesting is because those were the same kinds of words that were used for people who decided they would end slavery, or end apartheid. It began with a small group of people who decided they would commit.
Mensen zeggen vaak tegen me: "Weet je, dit is geweldig, maar het is te idealistisch. Het gaat nooit gebeuren.” Dit zijn interessante woorden, omdat het dezelfde soort woorden zijn die werden gebruikt voor mensen die besloten om de slavernij of de apartheid te beëindigen. Het begon met een kleine groep mensen die besloten zich te engageren.
Now, there's one of our favorite poems from the defenders, which they share from each other, is: "Take courage friends, the road is often long, the path is never clear, and the stakes are very high, but deep down, you are not alone." And I believe that if we can come together as a world community to support not only defenders, but also everyone in the system who is looking towards it, we can end torture as an investigative tool. I end always, because I'm sure the questions are -- and I'd be happy to talk to you at any point -- "But what can I really do?" Well, I would say this. First of all, you know what you can do. But second of all, I would leave you with the story of Vishna, who actually was my inspiration for starting International Bridges to Justice.
Een van onze favoriete gedichten van de verdedigers, die zij elkaar vertellen, is: "Houd moed vrienden, de weg is vaak lang, het pad is nooit duidelijk en de inzet is zeer hoog, maar diep vanbinnen ben je niet alleen.” Als we als wereldgemeenschap samen kunnen komen om niet alleen de verdedigers te ondersteunen, maar ook iedereen in het systeem die ernaar kijkt, dan kunnen we foltering als onderzoeksinstrument beëindigen. Ik weet zeker dat de vraag komt, en ik wil het daar graag met jullie over hebben: "Maar wat kan ik eigenlijk doen?" Ik zou zeggen dit. In de eerste plaats weet je wat je kunt doen. Maar ten tweede eindig ik met het verhaal van Vishna, die eigenlijk mijn inspiratie was om te starten met International Bridges to Justice.
Vishna was a 4-year-old boy when I met him who was born in a Cambodian prison in Kandal Province. But because he was born in the prison, everybody loved him, including the guards, so he was the only one who was allowed to come in and out of the bars. So, you know, there's bars. And by the time that Vishna was getting bigger, which means what gets bigger? Your head gets bigger. So he would come to the first bar, the second bar and then the third bar, and then really slowly move his head so he could fit through, and come back, third, second, first. And he would grab my pinkie, because what he wanted to do every day is he wanted to go visit. You know, he never quite made it to all of them every day, but he wanted to visit all 156 prisoners. And I would lift him, and he would put his fingers through. Or if they were dark cells, it was like iron corrugated, and he would put his fingers through.
Vishna was een 4-jarige jongen die werd geboren in een Cambodjaanse gevangenis in de provincie Kandal. Maar omdat hij in de gevangenis was geboren, hield iedereen van hem, ook de bewakers. Hij was de enige die door de tralies in en uit mocht lopen. Je weet wel dat er tralies zijn. Maar Vishna werd steeds groter, vooral zijn hoofd dan toch. Hij kwam voorbij de eerste tralie, de tweede en vervolgens de derde tralie, en bewoog dan langzaam zijn hoofd om er door te kunnen, en terug te komen, derde, tweede, eerste. Hij pakte mijn pink, want hij wilde elke dag op bezoek gaan. Het lukte hem nooit om ze elke dag allemaal te bezoeken, maar hij wilde alle 156 gevangenen bezoeken. Ik tilde hem op, en hij stak dan zijn vingers erdoor. Of als ze in donkere cellen zaten, het was als ijzeren golfplaten, stak hij zijn vingers erdoor.
And most of the prisoners said that he was their greatest joy and their sunshine, and they looked forward to him. And I was like, here's Vishna. He's a 4-year-old boy. He was born in a prison with almost nothing, no material goods, but he had a sense of his own heroic journey, which I believe we are all born into. He said, "Probably I can't do everything. But I'm one. I can do something. And I will do the one thing that I can do." So I thank you for having the prophetic imagination to imagine the shaping of a new world with us together, and invite you into this journey with us.
Voor de meeste gevangenen was hij hun grootste vreugde en hun zonnetje. Ze keken uit naar hem. En kijk, hier is Vishna. Hij is een 4-jarige jongen. Hij werd geboren in een gevangenis met bijna niets, geen materiële goederen, maar hij had een gevoel voor zijn eigen heroïsche reis, waartoe we, naar mijn mening allemaal zijn geboren. Hij zei: "Waarschijnlijk kan ik niet alles doen. Maar ik ben er een. Ik kan iets doen. Ik zal dat doen, wat ik kan doen.” Ik dank jullie voor de profetische verbeelding om samen met ons aan de vormgeving van een nieuwe wereld te denken. We nodigen jullie uit om deze reis met ons te maken.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)