Ας πούμε ότι χρειάζεστε 10 λεπτά για να λύσετε αυτό το παζλ. Πόσο χρόνο θα χρειαζόσασταν αν λαμβάνατε συνεχή ηλεκτρικά σοκ στα χέρια σας; Περισσότερο, έτσι; Επειδή ο πόνος θα σας αποσυντόνιζε. Μήπως όχι, όμως; Εξαρτάται από το πώς διαχειρίζεστε τον πόνο. Κάποιοι άνθρωποι αποσυντονίζονται. Καθυστερούν να ολοκληρώσουν μια δουλειά και την κάνουν και χειρότερα. Άλλοι χρησιμοποιούν την εργασία για να ξεχαστούν από τον πόνο, και αυτοί οι άνθρωποι μάλιστα κάνουν τη δουλειά γρηγορότερα και καλύτερα όταν βιώνουν πόνο παρά όταν δεν πονάνε. Άλλοι άνθρωποι απλά χάνονται σε σκέψεις για να ξεχαστούν από τον πόνο. Πώς γίνεται διαφορετικά άτομα να υποβάλλονται στο ίδιο ακριβώς ερέθισμα πόνου και, παρόλα αυτά, να βιώνουν τον πόνο τόσο διαφορετικά; Και γιατί έχει σημασία αυτό; Αρχικά, τι είναι ο πόνος; Ο πόνος είναι μία δυσάρεστη αίσθηση και μία συναισθηματική εμπειρία, που σχετίζεται με πραγματικό ή δυνητικό τραυματισμό των ιστών. Ο πόνος είναι κάτι που βιώνουμε, οπότε μετράται καλύτερα από εσάς τους ίδιους. Ο πόνος έχει ένταση. Μπορεί να περιγραφεί σε μια κλίμακα από το 0 - καθόλου πόνος - έως το 10 - ο μεγαλύτερος δυνατός πόνος. Όμως, ο πόνος έχει και διάφορες μορφές. Είναι, για παράδειγμα, οξύς, αμβλύς, καυστικός ή οδυνηρός. Τι ακριβώς δημιουργεί αυτές τις αισθήσεις του πόνου; Λοιπόν, όταν πληγώνεστε, ειδικά νευρικά κύτταρα που ανιχνεύουν βλάβες στους ιστούς, οι λεγόμενοι αλγοϋποδοχείς, πυροδοτούν και στέλνουν σήματα στον νωτιαίο μυελό και έπειτα στον εγκέφαλο. Η επεξεργασία γίνεται από κύτταρα που λέγονται νευρώνες και γλοία. Αυτή είναι η φαιά ουσία σας. Οι υπερδίοδοι του εγκεφάλου μεταφέρουν τις πληροφορίες ως ηλεκτρικά ερεθίσματα από τη μια περιοχή στην άλλη. Αυτή είναι η λευκή ουσία σας. Η υπερδίοδος που μεταφέρει τις πληροφορίες του πόνου από τον νωτιαίο μυελό στον εγκέφαλο είναι η αισθητήρια οδός μας που καταλήγει στον φλοιό, ένα μέρος του εγκεφάλου που αποφασίζει τι θα γίνει με τα σήματα πόνου. Ένα άλλο σύστημα διασυνδεδεμένων εγκεφαλικών κυττάρων, το λεγόμενο διακριτικό δίκτυο, αποφασίζει σε τι πρέπει να δοθεί προσοχή. Καθώς ο πόνος μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες, το σήμα πόνου ενεργοποιεί αμέσως το διακριτικό δίκτυο. Τώρα, δίνετε προσοχή. Ο εγκέφαλος επίσης αντιδρά στον πόνο και πρέπει να αντιμετωπίσει αυτά τα σήματα πόνου. Έτσι, οι κινητικές οδοί ενεργοποιούνται για να πάρετε το χέρι σας από μια καυτή εστία, για παράδειγμα. Ωστόσο, ενεργοποιούνται και τα τροποποιητικά δίκτυα που μεταφέρουν ενδορφίνες και εγκεφαλίνες, χημικά που απελευθερώνονται όταν πονάτε ή όταν ασκείστε έντονα, προκαλώντας την «ευφορία του δρομέα». Αυτά τα χημικά συστήματα βοηθούν στη ρύθμιση και τη μείωση του πόνου. Όλα τα δίκτυα και οι οδοί συνεργάζονται για να συνθέσουν την εμπειρία του πόνου σας, να αποτρέψουν περαιτέρω βλάβες των ιστών και να βοηθήσουν στη διαχείριση του πόνου. Αυτό το σύστημα είναι παρόμοιο για όλους, αλλά η ευαισθησία και η αποδοτικότητα αυτών των εγκεφαλικών κυκλωμάτων καθορίζει πόσο θα αισθανθείτε και πώς θα αντιμετωπίσετε τον πόνο. Γι′ αυτό κάποιοι άνθρωποι πονάνε περισσότερο από άλλους και μερικοί εμφανίζουν χρόνιο πόνο που δεν επιδέχεται θεραπεία, ενώ άλλοι ανταποκρίνονται ικανοποιητικά. Η μεταβλητότητα της ευαισθησίας στον πόνο δε διαφέρει πολύ από τα υπόλοιπα είδη μεταβλητότητας ως προς τις αντιδράσεις σε άλλα ερεθίσματα. Όπως το ότι κάποιοι λατρεύουν τα τρενάκια, ενώ άλλοι υποφέρουν από φρικτή ναυτία. Γιατί έχει σημασία ότι υπάρχει μεταβλητότητα στα εγκεφαλικά κυκλώματα του πόνου; Υπάρχουν πολλές θεραπείες για τον πόνο, που στοχεύουν διαφορετικά συστήματα. Για τον ήπιο πόνο, τα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα μπορούν να δρουν στα κύτταρα όπου ξεκινάνε τα σήματα πόνου. Άλλα ισχυρότερα παυσίπονα και αναισθητικά δρουν μειώνοντας τη δραστηριότητα στα κυκλώματα αίσθησης του πόνου ή ενισχύοντας το σύστημα αντίδρασης, ή τις ενδορφίνες. Μερικοί αντέχουν τον πόνο εφαρμόζοντας μεθόδους που περιλαμβάνουν περισπασμό, χαλάρωση, διαλογισμό, γιόγκα, ή στρατηγικές που διδάσκονται, όπως η γνωσιακή συμπεριφορική ψυχοθεραπεία. Για κάποιους ανθρώπους που υποφέρουν από έντονο χρόνιο πόνο, δηλαδή πόνο που δεν υποχωρεί μήνες μετά την αναμενόμενη ίαση ενός τραυματισμού, καμία τυπική θεραπεία δεν λειτουργεί. Παραδοσιακά, η ιατρική επιστήμη αφορούσε τη δοκιμή θεραπειών σε μεγάλες ομάδες ώστε να καθοριστεί τι θα βοηθούσε μια μεγάλη μερίδα ασθενών. Όμως, αυτό συνήθως αφήνει εκτός όσους δεν επωφελήθηκαν από τη θεραπεία ή παρουσίασαν παρενέργειες. Πλέον, νέες θεραπείες που απευθείας διεγείρουν ή εμποδίζουν συγκεκριμένα δίκτυα εντοπισμού ή ρύθμισης της αίσθησης του πόνου φαίνεται πως αναπτύσσονται, μαζί με τρόπους προσαρμογής τους σε κάθε ασθενή ξεχωριστά, χρησιμοποιώντας εργαλεία όπως η μαγνητική τομογραφία για τη χαρτογράφηση εγκεφαλικών οδών. Η κατανόηση του πώς ο εγκέφαλός σας αντιδρά στον πόνο είναι το κλειδί για να βρείτε την καλύτερη δυνατή θεραπεία. Αυτή είναι η πραγματική εξατομικευμένη ιατρική.
Let's say that it would take you ten minutes to solve this puzzle. How long would it take if you received constant electric shocks to your hands? Longer, right? Because the pain would distract you from the task. Well, maybe not; it depends on how you handle pain. Some people are distracted by pain. It takes them longer to complete a task, and they do it less well. Other people use tasks to distract themselves from pain, and those people actually do the task faster and better when they're in pain than when they're not. Some people can just send their mind wandering to distract themselves from pain. How can different people be subjected to the exact same painful stimulus and yet experience the pain so differently? And why does this matter? First of all, what is pain? Pain is an unpleasant sensory and emotional experience, associated with actual or potential tissue damage. Pain is something we experience, so it's best measured by what you say it is. Pain has an intensity; you can describe it on a scale from zero, no pain, to ten, the most pain imaginable. But pain also has a character, like sharp, dull, burning, or aching. What exactly creates these perceptions of pain? Well, when you get hurt, special tissue damage-sensing nerve cells, called nociceptors, fire and send signals to the spinal cord and then up to the brain. Processing work gets done by cells called neurons and glia. This is your Grey matter. And brain superhighways carry information as electrical impulses from one area to another. This is your white matter. The superhighway that carries pain information from the spinal cord to the brain is our sensing pathway that ends in the cortex, a part of the brain that decides what to do with the pain signal. Another system of interconnected brain cells called the salience network decides what to pay attention to. Since pain can have serious consequences, the pain signal immediately activates the salience network. Now, you're paying attention. The brain also responds to the pain and has to cope with these pain signals. So, motor pathways are activated to take your hand off a hot stove, for example. But modulation networks are also activated that deliver endorphins and enkephalins, chemicals released when you're in pain or during extreme exercise, creating the runner's high. These chemical systems help regulate and reduce pain. All these networks and pathways work together to create your pain experience, to prevent further tissue damage, and help you to cope with pain. This system is similar for everyone, but the sensitivity and efficacy of these brain circuits determines how much you feel and cope with pain. This is why some people have greater pain than others and why some develop chronic pain that does not respond to treatment, while others respond well. Variability in pain sensitivities is not so different than all kinds of variability in responses to other stimuli. Like how some people love roller coasters, but other people suffer from terrible motion sickness. Why does it matter that there is variability in our pain brain circuits? Well, there are many treatments for pain, targeting different systems. For mild pain, non-prescription medications can act on cells where the pain signals start. Other stronger pain medicines and anesthetics work by reducing the activity in pain-sensing circuits or boosting our coping system, or endorphins. Some people can cope with pain using methods that involve distraction, relaxation, meditation, yoga, or strategies that can be taught, like cognitive behavioral therapy. For some people who suffer from severe chronic pain, that is pain that doesn't go away months after their injury should have healed, none of the regular treatments work. Traditionally, medical science has been about testing treatments on large groups to determine what would help a majority of patients. But this has usually left out some who didn't benefit from the treatment or experienced side effects. Now, new treatments that directly stimulate or block certain pain-sensing attention or modulation networks are being developed, along with ways to tailor them to individual patients, using tools like magnetic resonance imaging to map brain pathways. Figuring out how your brain responds to pain is the key to finding the best treatment for you. That's true personalized medicine.