Πόσο μεγάλη τιμή είναι για μένα. Είναι υπέροχο να βρίσκομαι σε μια οργάνωση που πραγματικά κάνει τη διαφορά στον κόσμο. Νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία να σας μιλήσω απόψε.
Well, this is such an honor. And it's wonderful to be in the presence of an organization that is really making a difference in the world. And I'm intensely grateful for the opportunity to speak to you today.
Με έκπληξη αναλογίζομαι τη ζωή μου και σκέφτομαι ότι ούτε να γράφω ούτε ν' ασχολούμαι με τα θρησκευτικά ήθελα ποτέ μου. Από τότε που άφησα το μοναστήρι, τελείωσα είναι η αλήθεια, με τη θρησκεία. Έτσι πίστευα. Για 13 χρόνια έμεινα μακριά. Ήθελα να γίνω καθηγήτρια Αγγλικής Λογοτεχνίας. Δεν ήθελα καν να είμαι συγγραφέας. Ακολούθησαν όμως ορισμένες επαγγελματικές καταστροφές, η μια μετά την άλλη, και κατέληξα στην τηλεόραση. (Γέλια) Το 'πα στον Μπιλ Μόιερς, και μου απάντησε: "Δε βαριέσαι, όποιον να 'ναι παίρνουμε." (Γέλια)
And I'm also rather surprised, because when I look back on my life the last thing I ever wanted to do was write, or be in any way involved in religion. After I left my convent, I'd finished with religion, frankly. I thought that was it. And for 13 years I kept clear of it. I wanted to be an English literature professor. And I certainly didn't even want to be a writer, particularly. But then I suffered a series of career catastrophes, one after the other, and finally found myself in television. (Laughter) I said that to Bill Moyers, and he said, "Oh, we take anybody." (Laughter)
Έφτιαχνα λοιπόν κάτι αμφιλεγόμενα θρησκευτικά προγράμματα. Αυτό είχε απήχηση στη Βρετανία, γιατί εκεί η θρησκεία είναι εξαιρετικά απεχθής. Ήταν το μόνο διάστημα στη ζωή μου, που έκανα κάτι συμβατικό. Με στείλανε όμως στα Ιεροσόλυμα να κάνω μια ταινία για τον πρώιμο Χριστιανισμό. Και εκεί συνάντησα τις άλλες θρησκευτικές παραδόσεις για πρώτη φορά: Τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, τις συγγενικές θρησκείες του Χριστιανισμού. Εκεί κατάλαβα ότι δεν ήξερα απολύτως τίποτα γι' αυτές τις πίστεις, έστω κι αν είχα έντονο θρησκευτικό παρελθόν. Ο Ιουδαϊσμός ήταν για μένα μόνο ένα είδος εισαγωγής στο Χριστιανισμό και για το Ισλάμ, δεν ήξερα απολύτως τίποτα.
And I was doing some rather controversial religious programs. This went down very well in the U.K., where religion is extremely unpopular. And so, for once, for the only time in my life, I was finally in the mainstream. But I got sent to Jerusalem to make a film about early Christianity. And there, for the first time, I encountered the other religious traditions: Judaism and Islam, the sister religions of Christianity. And while I found I knew nothing about these faiths at all -- despite my own intensely religious background, I'd seen Judaism only as a kind of prelude to Christianity, and I knew nothing about Islam at all.
Στην πόλη όμως εκείνη, την τυραννισμένη, όπου οι τρεις πίστεις κονταροχτυπιούνται άγρια, καταλαβαίνεις ταυτόχρονα ότι συνδέονται έντονα μεταξύ τους. Η μελέτη των άλλων θρησκευτικών παραδόσεων με επανέφερε στο νόημα της θρησκείας. Μου έδωσε μάλιστα τη δυνατότητα να ξανακοιτάξω την δικιά μου πίστη με άλλο μάτι.
But in that city, that tortured city, where you see the three faiths jostling so uneasily together, you also become aware of the profound connection between them. And it has been the study of other religious traditions that brought me back to a sense of what religion can be, and actually enabled me to look at my own faith in a different light.
Μελετώντας ανακάλυψα ορισμένα εκπληκτικά πράγματα που δεν τα είχα σκεφτεί ποτέ. Τη στιγμή ακριβώς που είχα βαρεθεί τη θρησκεία, ανακάλυπτα ότι η θρησκεία ήταν μια υπόθεση εξαιρετική. Τα δόγματα έμοιαζαν αναπόδεικτα και αφηρημένα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν άρχισα να μελετώ σοβαρά τις άλλες παραδόσεις, συνειδητοποίησα ότι η πίστη -- που τόσο πολύ την κουβεντιάζουμε σήμερα -- είναι αντικείμενο πολύ πρόσφατου θρησκευτικού ενθουσιασμού που εκδηλώθηκε μόνο στη Δύση, περίπου το 17ο αιώνα. Η ίδια η λέξη "πίστη" αρχικά σήμαινε αγαπώ, εκτιμώ, έχω κάτι "στην καρδιά μου". Τον 17ο αιώνα, η σημασία περιορίστηκε, για λόγους που διερευνώ σ' ένα βιβλίο που γράφω αυτόν τον καιρό, και πήρε τη σημασία: Διανοητικά αποδέχομαι ένα σύνολο προτάσεων, ένα 'Σύμβολο της Πίστεως'. "Πιστεύω" -- δεν σήμαινε "Αποδέχομαι ορισμένες πεποιθήσεις ως προτάσεις πίστεως." Σήμαινε: "Δεσμεύομαι. Εμπλέκομαι προσωπικά." Πράγματι, κάποιες από τις παγκόσμιες παραδόσεις, περιφρονούν σχεδόν τη θρησκευτική ορθότητα. Στο Κοράνι, η θρησκευτική ορθότητα απορρίπτεται ως "ζάννα" που σημαίνει: μαλθακή εικασία για ζητήματα που κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα, που κάνουν όμως τους ανθρώπους καβγατζήδες και ηλίθιους σεχταριστές. (Γέλια)
And I found some astonishing things in the course of my study that had never occurred to me. Frankly, in the days when I thought I'd had it with religion, I just found the whole thing absolutely incredible. These doctrines seemed unproven, abstract. And to my astonishment, when I began seriously studying other traditions, I began to realize that belief -- which we make such a fuss about today -- is only a very recent religious enthusiasm that surfaced only in the West, in about the 17th century. The word "belief" itself originally meant to love, to prize, to hold dear. In the 17th century, it narrowed its focus, for reasons that I'm exploring in a book I'm writing at the moment, to include -- to mean an intellectual assent to a set of propositions, a credo. "I believe:" it did not mean, "I accept certain creedal articles of faith." It meant: "I commit myself. I engage myself." Indeed, some of the world traditions think very little of religious orthodoxy. In the Quran, religious opinion -- religious orthodoxy -- is dismissed as "zanna:" self-indulgent guesswork about matters that nobody can be certain of one way or the other, but which makes people quarrelsome and stupidly sectarian. (Laughter)
Αν λοιπόν η θρησκεία δεν είναι ορισμένες πεποιθήσεις, τότε τι είναι; Αυτό που ανακάλυψα, γενικώς, είναι ότι η θρησκεία είναι ένα είδος συμπεριφοράς. Αντί να αποφασίσεις αν πρέπει ή όχι να πιστεύεις στο Θεό, πρώτα κάνεις κάτι: Δεσμεύεσαι σ' έναν τρόπο ζωής, κι έπειτα αρχίζεις να καταλαβαίνεις τις αλήθειες της θρησκείας. Τα θρησκευτικά δόγματα προορίζονται να αποτελούν έκκληση σε δράση· τα καταλαβαίνεις μόνον όταν τα κάνεις πράξη.
So if religion is not about believing things, what is it about? What I've found, across the board, is that religion is about behaving differently. Instead of deciding whether or not you believe in God, first you do something. You behave in a committed way, and then you begin to understand the truths of religion. And religious doctrines are meant to be summons to action; you only understand them when you put them into practice.
Εξέχουσα θέση σ' αυτή την άσκηση έχει η αλληλοκατανόηση. Και είναι αξιοθαύμαστο το ότι γενικά, σε κάθε μία από τις σημαντικότερες πίστεις του κόσμου, η αλληλοκατανόηση -- η ικανότητα να συναισθανθείς μαζί με τον άλλο, με τον τρόπο που το συζητάμε απόψε, δεν είναι μόνο η δοκιμασία κάθε πραγματικής θρησκευτικότητας, είναι και ό,τι μας φέρνει μπροστά σ΄ εκείνο που Εβραίοι, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι ονομάζουν "Θεό" ή "το Θείο". Η ευσπλαχνία, λέει ο Βούδας, σε φέρνει στη Νιρβάνα. Γιατί; Διότι στη αλληλοκατανόηση, όταν συναισθανόμαστε μαζί με τον άλλο, εκθρονίζουμε τον εαυτό μας από το κέντρο του κόσμου μας και τοποθετούμε εκεί ένα άλλο πρόσωπο. Και αφού πετάξουμε το εγώ, είμαστε έτοιμοι να κοιτάξουμε το Θείο.
Now, pride of place in this practice is given to compassion. And it is an arresting fact that right across the board, in every single one of the major world faiths, compassion -- the ability to feel with the other in the way we've been thinking about this evening -- is not only the test of any true religiosity, it is also what will bring us into the presence of what Jews, Christians and Muslims call "God" or the "Divine." It is compassion, says the Buddha, which brings you to Nirvana. Why? Because in compassion, when we feel with the other, we dethrone ourselves from the center of our world and we put another person there. And once we get rid of ego, then we're ready to see the Divine.
Ειδικότερα, κάθε μία από τις σημαντικότερες θρησκευτικές παραδόσεις του κόσμου τονίζει, και βάζει στον πυρήνα της παράδοσής της αυτό που έγινε γνωστό ως ο Χρυσός Κανόνας. Πρώτος τον διατύπωσε ο Κομφούκιος πέντε αιώνες πριν το Χριστό: "Μην κάνεις ό,τι δεν θέλεις να σου κάνουν." Αυτό, είπε, ήταν το κεντρικό νήμα που διέτρεχε όλη του τη διδασκαλία και αυτό έπρεπε να εφαρμόζουν οι μαθητές του όλη μέρα κάθε μέρα. Ο Χρυσός Κανόνας θα τους έφερνε στην υπερβατική αξία που ονόμαζε "Ρεν", ανθρώπινη εγκαρδιότητα, που ήταν η ίδια μια υπερβατική εμπειρία από μόνη της.
And in particular, every single one of the major world traditions has highlighted -- has said -- and put at the core of their tradition what's become known as the Golden Rule. First propounded by Confucius five centuries before Christ: "Do not do to others what you would not like them to do to you." That, he said, was the central thread which ran through all his teaching and that his disciples should put into practice all day and every day. And it was -- the Golden Rule would bring them to the transcendent value that he called "ren," human-heartedness, which was a transcendent experience in itself.
Αυτό είναι απολύτως θεμελιακό και για τους μονοθεϊσμούς. Υπάρχει μια περίφημη ιστορία για τον μέγα ραβίνο Χιλλέλ, πρεσβύτερο σύγχρονο του Ιησού. Ένας ειδωλολάτρης τον επισκέφτηκε και του είπε ότι θα γίνει Ιουδαίος, αν ο ραβίνος του απήγγειλε όλη την Εβραϊκή διδασκαλία πατώντας στο ένα πόδι. Ο Χιλλέλ στάθηκε στο ένα πόδι και είπε, "Αυτό που μισείς, μη το κάνεις στο γείτονά σου. Αυτό είναι η Τορά. Τα άλλα είναι σχόλια. Πήγαινε να τη μελετήσεις." (Γέλια)
And this is absolutely crucial to the monotheisms, too. There's a famous story about the great rabbi, Hillel, the older contemporary of Jesus. A pagan came to him and offered to convert to Judaism if the rabbi could recite the whole of Jewish teaching while he stood on one leg. Hillel stood on one leg and said, "That which is hateful to you, do not do to your neighbor. That is the Torah. The rest is commentary. Go and study it." (Laughter)
Και το εννοούσε: "πήγαινε να τη μελετήσεις". "Στην ερμηνεία σου," του είπε, "θα πρέπει να γίνεται σαφές ότι κάθε στίχος της Τορά είναι ένα σχόλιο, μία 'γλώττα' πάνω στον "Χρυσό Κανόνα." Ο μεγάλος Ραβίνος Μεΐρ είπε ότι κάθε ερμηνεία της γραφής που οδηγεί στο μίσος, στην ανυποληψία ή την περιφρόνηση των άλλων -- οποιωνδήποτε άλλων -- είναι αθέμιτη.
And "go and study it" was what he meant. He said, "In your exegesis, you must make it clear that every single verse of the Torah is a commentary, a gloss upon the Golden Rule." The great Rabbi Meir said that any interpretation of Scripture which led to hatred and disdain, or contempt of other people -- any people whatsoever -- was illegitimate.
Ο Άγιος Αυγουστίνος ισχυρίστηκε ακριβώς το ίδιο. Η γραφή, λέει, "δεν διδάσκει τίποτ' άλλο από ευσπλαχνία, και δεν πρέπει να αφήνουμε κάποια ερμηνεία της γραφής μέχρι να καταλήξουμε σε μια ενσυναισθητική κατανόησή της. Ο αγώνας αυτός, να βρει κανείς αλληλοκατανόηση σε ορισμένα από αυτά τα απωθητικά μάλλον κείμενα είναι μια καλή πρόβα τζενεράλε για να κάνει το ίδιο στην καθημερινή ζωή. (Χειροκρότημα)
Saint Augustine made exactly the same point. Scripture, he says, "teaches nothing but charity, and we must not leave an interpretation of Scripture until we have found a compassionate interpretation of it." And this struggle to find compassion in some of these rather rebarbative texts is a good dress rehearsal for doing the same in ordinary life. (Applause)
Κοιτάξτε όμως τώρα τον κόσμο. Ζούμε σ' έναν κόσμο όπου η θρησκεία είναι θύμα απαγωγής. Όπου τρομοκράτες απαγγέλλουν στίχους απ' το Κοράνι για να δικαιολογήσουν τις ωμότητές τους. Όπου αντί να εφαρμόζουμε τα λόγια του Ιησού, "Αγάπα τους εχθρούς σου. Μην κρίνεις τους άλλους," έχουμε το θέαμα των Χριστιανών να κατακρίνουν τους υπόλοιπους αενάως, να χρησιμοποιούν συνεχώς τη γραφή για να καυγαδίσουν με τους άλλους, προσβάλλοντάς τους. Ανά τους αιώνες, η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε για να καταδυναστεύσει τους άλλους, κι αυτό οφείλεται στον ανθρώπινο εγωισμό, στην ανθρώπινη απληστία. Έχουμε ως είδος το ταλέντο να καταστρέφουμε πράγματα θαυμαστά.
But now look at our world. And we are living in a world that is -- where religion has been hijacked. Where terrorists cite Quranic verses to justify their atrocities. Where instead of taking Jesus' words, "Love your enemies. Don't judge others," we have the spectacle of Christians endlessly judging other people, endlessly using Scripture as a way of arguing with other people, putting other people down. Throughout the ages, religion has been used to oppress others, and this is because of human ego, human greed. We have a talent as a species for messing up wonderful things.
Οι παραδόσεις λοιπόν επιμένουν επίσης -- και είναι σημαντικό στοιχείο, νομίζω -- ότι δεν μπορείς, και δεν πρέπει, να περιορίσεις την ευσπλαχνία σου στον δικό σου κύκλο, στο δικό σου έθνος, στους ομόθρησκους, στους συμπατριώτες σου. Οφείλεις να έχεις αυτό που ένας Κινέζος σοφός ονόμασε "τζιαν άι": φροντίδα για τον καθένα. Αγάπα τους εχθρούς σου. Τίμα τον ξένο. Σας διαμορφώσαμε, λέει το Κοράνι, σε φυλές και έθνη ώστε να μπορέσετε να γνωριστείτε μεταξύ σας.
So the traditions also insisted -- and this is an important point, I think -- that you could not and must not confine your compassion to your own group: your own nation, your own co-religionists, your own fellow countrymen. You must have what one of the Chinese sages called "jian ai": concern for everybody. Love your enemies. Honor the stranger. We formed you, says the Quran, into tribes and nations so that you may know one another.
Και αυτό πάλι -- αυτή η παγκόσμια απήχηση -- αμβλύνεται από την άγρια χρήση της θρησκείας -- την κατάχρηση της θρησκείας -- για εγκληματικούς σκοπούς. Έχω σταματήσει πια να μετράω τους ταξιτζήδες που, όταν τους λέω τι δουλειά κάνω, με ενημερώνουν ότι η θρησκεία είναι η αιτία των μεγαλύτερων πολέμων της ιστορίας. Λάθος. Η αιτία των σημερινών δεινών είναι πολιτική.
And this, again -- this universal outreach -- is getting subdued in the strident use of religion -- abuse of religion -- for nefarious gains. Now, I've lost count of the number of taxi drivers who, when I say to them what I do for a living, inform me that religion has been the cause of all the major world wars in history. Wrong. The causes of our present woes are political.
Μην απατάστε όμως, η θρησκεία είναι ένα είδος αδύναμου ενδιάμεσου παράγοντα, και όταν μια σύγκρουση εγκαθίσταται σε μια περιοχή, η θρησκεία μπορεί να παρασυρθεί και να γίνει μέρος του προβλήματος. Ο μοντερνισμός μας έχει γίνει υπερβολικά βίαιος. Από το 1914 ως το 1945, 70 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν μόνο στην Ευρώπη, ως αποτέλεσμα ενόπλων συγκρούσεων. Και πολλοί από τους θεσμούς μας, ακόμα και το ποδόσφαιρο που ήταν κάποτε ευχάριστο χόμπι, προκαλούν τώρα επεισόδια όπου άνθρωποι φτάνουν ακόμα και στο θάνατο. Δεν με εκπλήσσει ότι και η θρησκεία έχει επηρεασθεί από το βίαιο αυτό ήθος.
But, make no mistake about it, religion is a kind of fault line, and when a conflict gets ingrained in a region, religion can get sucked in and become part of the problem. Our modernity has been exceedingly violent. Between 1914 and 1945, 70 million people died in Europe alone as a result of armed conflict. And so many of our institutions, even football, which used to be a pleasant pastime, now causes riots where people even die. And it's not surprising that religion, too, has been affected by this violent ethos.
Υπάρχει επίσης και πολλή θρησκευτική αγραμματοσύνη, νομίζω. Ο κόσμος φαίνεται ότι εξισώνει τη θρησκευτική πίστη με τις πεποιθήσεις. Τους θρησκευόμενους συχνά τους λέμε πιστούς, σαν να 'ταν η πίστη το βασικό τους μέλημα. Πολύ συχνά μάλιστα, δευτερεύοντες στόχοι προωθούνται στην πρώτη γραμμή, στη θέση της αλληλοκατανόησης και του Χρυσού Κανόνα. Γιατί ο Χρυσός Κανόνας είναι δύσκολος. Καμιά φορά, όταν μιλάω σε εκκλησιάσματα για την αλληλοκατανόηση, βλέπω ένα μορφασμό ανταρσίας σε μερικά πρόσωπα, διότι πολλοί θρησκευόμενοι προτιμούν να έχουν δίκιο, παρά να έχουν αλληλοκατανόηση. (Γέλια)
There's also a great deal, I think, of religious illiteracy around. People seem to think, now equate religious faith with believing things. As though that -- we call religious people often believers, as though that were the main thing that they do. And very often, secondary goals get pushed into the first place, in place of compassion and the Golden Rule. Because the Golden Rule is difficult. I sometimes -- when I'm speaking to congregations about compassion, I sometimes see a mutinous expression crossing some of their faces because a lot of religious people prefer to be right, rather than compassionate. (Laughter)
Και όχι μόνο αυτό. Από την 11η Σεπτεμβρίου, αφότου η δουλειά μου για το Ισλάμ με εκτόξευσε στην δημόσια ζωή με τρόπο που δεν φανταζόμουνα, έχω γυρίσει περίπου όλον τον κόσμο, και συναντώ, παντού, μια δίψα για αλλαγή. Γυρίζω από το Πακιστάν, όπου χιλιάδες κόσμος, κυριολεκτικά, ήρθε στις ομιλίες μου, γιατί διψούσαν, πρώτα απ' όλα, ν' ακούσουν μια φιλική Δυτική φωνή. Ειδικά ήρθαν οι νέοι. Και με ρωτούσαν -- οι νέοι, μου έλεγαν: "Τι να κάνουμε; Τι να κάνουμε για ν' αλλάξουμε τα πράγματα;" Οι οικοδεσπότες μου στο Πακιστάν μου είπαν, "Κοίτα, μην είσαι και πολύ ευγενική μαζί μας. Πες μας πού κάνουμε λάθος. Ας συζητήσουμε, πού πάει στραβά η θρησκεία."
Now -- but that's not the whole story. Since September the 11th, when my work on Islam suddenly propelled me into public life, in a way that I'd never imagined, I've been able to sort of go all over the world, and finding, everywhere I go, a yearning for change. I've just come back from Pakistan, where literally thousands of people came to my lectures, because they were yearning, first of all, to hear a friendly Western voice. And especially the young people were coming. And were asking me -- the young people were saying, "What can we do? What can we do to change things?" And my hosts in Pakistan said, "Look, don't be too polite to us. Tell us where we're going wrong. Let's talk together about where religion is failing."
Γιατί μου φαίνεται ότι η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή αυτή τη στιγμή, που όποια ιδεολογία δεν προάγει μια παγκόσμια κατανόηση και την παγκόσμια αλληλοεκτίμηση, δεν αντέχει τις δοκιμασίες της εποχής. Η θρησκεία έχει ευρύτατη απήχηση εδώ στις ΗΠΑ -- ο κόσμος ίσως θρησκεύεται με διαφορετικό τρόπο, όπως μόλις έδειξε μία έκθεση -- πάντως ακόμα επιθυμεί να θρησκεύεται. Μόνο η Δυτική Ευρώπη έχει διατηρήσει μια αντεκκλησιαστική στάση, που αρχίζει πια να φαίνεται χαριτωμένα παλιομοδίτικη.
Because it seems to me that with -- our current situation is so serious at the moment that any ideology that doesn't promote a sense of global understanding and global appreciation of each other is failing the test of the time. And religion, with its wide following ... Here in the United States, people may be being religious in a different way, as a report has just shown -- but they still want to be religious. It's only Western Europe that has retained its secularism, which is now beginning to look rather endearingly old-fashioned.
Ο κόσμος όμως θέλει να θρησκεύεται, και η θρησκεία πρέπει να γίνει δύναμη αρμονίας στον κόσμο, γιατί και μπορεί και πρέπει -- χάρη στον Χρυσό Κανόνα. "Μη κάνετε ό,τι δεν θέλετε να σας κάνουν": ένα ήθος που πρέπει τώρα να ισχύσει παγκόσμια. Δεν πρέπει να φερόμαστε σε άλλα έθνη όπως δε θα θέλαμε να μας φερθούν.
But people want to be religious, and religion should be made to be a force for harmony in the world, which it can and should be -- because of the Golden Rule. "Do not do to others what you would not have them do to you": an ethos that should now be applied globally. We should not treat other nations as we would not wish to be treated ourselves.
Κι αυτό -- όσο άθλια κι αν είναι τα πιστεύω μας -- είναι θρησκευτική υπόθεση, είναι θέμα πνευματικό. Είναι θέμα βαθιά ηθικό που μας εμπλέκει και πρέπει να μας εμπλέκει όλους. Όπως είπα, ο κόσμος διψάει για αλλαγή. Εδώ στις ΗΠΑ, νομίζω το βλέπετε σ' αυτή την εκλογική εκστρατεία: έναν πόθο για αλλαγή. Και ο κόσμος παντού στις εκκλησίες και στα τζαμιά σ' όλη αυτή την ήπειρο, έπειτα από την 11η Σεπτεμβρίου, συνευρίσκονται σε κάθε τόπο για να φτιάξουν δίκτυα κατανόησης. Με το τζαμί, με τη συναγωγή, λένε "πρέπει ν' αρχίσουμε να μιλάμε μεταξύ μας." Πρέπει να ξεπεράσουμε πια νομίζω την ιδέα της ανεκτικότητας και να φτάσουμε στην εκτίμηση του άλλου.
And these -- whatever our wretched beliefs -- is a religious matter, it's a spiritual matter. It's a profound moral matter that engages and should engage us all. And as I say, there is a hunger for change out there. Here in the United States, I think you see it in this election campaign: a longing for change. And people in churches all over and mosques all over this continent after September the 11th, coming together locally to create networks of understanding. With the mosque, with the synagogue, saying, "We must start to speak to one another." I think it's time that we moved beyond the idea of toleration and move toward appreciation of the other.
Θα ήθελα να σας πω μια ιστορία. Μια ιστορία απ' την Ιλιάδα. Μας λέει πώς πρέπει να είναι αυτή η πνευματικότητα. Ξέρετε την ιστορία της Ιλιάδας: τον δεκαετή πόλεμο Ελλήνων και Τρώων. Κάποια στιγμή, ο Αχιλλέας, ο φημισμένος Έλληνας πολεμιστής, αποσύρει τον στρατό του απ' τον πόλεμο, και όλη η εκστρατεία υποφέρει. Στην αναστάτωση που ακολουθεί, σκοτώνεται ο αγαπημένος του φίλος, ο Πάτροκλος· σκοτώνεται σε μονομαχία με έναν πρίγκηπα των Τρώων, τον Έκτορα. Ο Αχιλλέας τρελαίνεται απ' το πένθος και την οργή και την εκδίκηση, σκοτώνει τον Έκτορα και ακρωτηριάζει το σώμα του κι έπειτα αρνείται να το επιστρέψει στην οικογένεια για να ταφεί, πράγμα που σημαίνει, κατά το ήθος το ελληνικό, ότι η ψυχή του Έκτορα θα περιφέρεται αιωνίως σαν χαμένη. Μια νύχτα όμως, ο Πρίαμος, ο βασιλιάς της Τροίας, ένας γέρος άνθρωπος, μπαίνει απαρατήρητος στο στρατόπεδο των Ελλήνων και φτάνει ως τη σκηνή του Αχιλλέα για να ζητήσει το σώμα του γιου του. Κι όλοι ταράζονται όταν ο γέροντας βγάζει το κάλυμμα της κεφαλής του και αποκαλύπτεται. Ο Αχιλλέας τον κοιτάζει και θυμάται τον πατέρα του. Και τον παίρνουν τα κλάματα. Ο Πρίαμος κοιτάζει τον άντρα που έχει σκοτώσει ένα σωρό απ' τους γιους του, και τον παίρνουν κι εκείνον τα κλάματα. Κι ο θρήνος τους γέμισε το χώρο. Οι Έλληνες πίστευαν ότι, όταν κλαίνε μαζί οι άνθρωποι, δημιουργούν ένα δεσμό μεταξύ τους. Και τότε ο Αχιλλέας παίρνει το σώμα του Έκτορα, και το δίνει τρυφερά στον πατέρα, και οι δύο άντρες κοιτάζονται, και βλέπει ο ένας τον άλλο με μέτρα θεϊκά.
I'd -- there's one story I'd just like to mention. This comes from "The Iliad." But it tells you what this spirituality should be. You know the story of "The Iliad," the 10-year war between Greece and Troy. In one incident, Achilles, the famous warrior of Greece, takes his troops out of the war, and the whole war effort suffers. And in the course of the ensuing muddle, his beloved friend, Patroclus, is killed -- and killed in single combat by one of the Trojan princes, Hector. And Achilles goes mad with grief and rage and revenge, and he mutilates the body. He kills Hector, he mutilates his body and then he refuses to give the body back for burial to the family, which means that, in Greek ethos, Hector's soul will wander eternally, lost. And then one night, Priam, king of Troy, an old man, comes into the Greek camp incognito, makes his way to Achilles' tent to ask for the body of his son. And everybody is shocked when the old man takes off his head covering and shows himself. And Achilles looks at him and thinks of his father. And he starts to weep. And Priam looks at the man who has murdered so many of his sons, and he, too, starts to weep. And the sound of their weeping filled the house. The Greeks believed that weeping together created a bond between people. And then Achilles takes the body of Hector, he hands it very tenderly to the father, and the two men look at each other, and see each other as divine.
Αυτό το ήθος βρίσκεται, το ίδιο, σε όλες τις θρησκείες. Το καταλαβαίνουμε όταν υπερνικάμε τη φρίκη μας μπροστά στην εχθρική απειλή, όταν αρχίζουμε να εκτιμούμε τον άλλο. Πολύ σημαντικό ότι το "άγιος", προσφώνηση του Θεού, στα Εβραϊκά λέγεται "Καντός": ξεχωριστός, άλλος. Και πολύ συχνά ίσως, η διαφορά η ίδια των εχθρών μας, μάς αποκαλύπτει την απολύτως μυστηριακή υπερβατικότητα, τον Θεό.
That is the ethos found, too, in all the religions. It's what is meant by overcoming the horror that we feel when we are under threat of our enemies, and beginning to appreciate the other. It's of great importance that the word for "holy" in Hebrew, applied to God, is "Kadosh": separate, other. And it is often, perhaps, the very otherness of our enemies which can give us intimations of that utterly mysterious transcendence which is God.
Τώρα λοιπόν, να και η ευχή μου: Εύχομαι να βοηθήσετε για τη δημιουργία, την ενεργοποίηση και τη διάδοση μιας Χάρτας για την Αλληλοκατανόηση -- φτιαγμένη από μια ομάδα εμπνευσμένων στοχαστών από τις τρεις Αβρααμικές παραδόσεις, Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Ισλάμ, και βασισμένη στη θεμελιώδη αρχή του Χρυσού Κανόνα. Είναι ανάγκη και δημιουργήσουμε ένα κίνημα όλων αυτών των ανθρώπων που συναντώ στα ταξίδια μου -- κι εσείς πιθανώς τους συναντάτε -- που θέλουν να πάρουν μέρος, με κάποιον τρόπο, και να ανακτήσουν την πίστη τους, που αισθάνονται -- όπως λέω -- ότι τους την έχουν απαγάγει. Είναι ανάγκη να ενισχύσουμε τους ανθρώπους να θυμηθούν το ήθος της αλληλοκατανόησης, και να δώσουμε κατευθύνσεις. Η Χάρτα αυτή δεν θα 'ναι ογκώδες έγγραφο. Θα ήθελα να τη δω να δίνει κατευθύνσεις για το πώς να ερμηνεύουμε τις γραφές, τα κείμενα αυτά που τα κακομεταχειριζόμαστε. Θυμηθείτε τους ραβίνους και τον Αυγουστίνο που είπαν ότι η γραφή πρέπει να διέπεται από την αρχή της ευσπλαχνίας. Ας ξαναγυρίσουμε σ' αυτό. Και στην ιδέα, επίσης, ότι οι Εβραίοι, οι Χριστιανοί και οι Μουσουλμάνοι, αυτές οι συχνά συγκρουόμενες παραδόσεις, θα συνεργαστούν για να φτιάξουν ένα έγγραφο που ελπίζουμε ότι θα υπογραφεί από χίλιους, τουλάχιστον μεγάλους θρησκευτικούς ηγέτες από όλες τις παραδόσεις του κόσμου.
And now, here's my wish: I wish that you would help with the creation, launch and propagation of a Charter for Compassion, crafted by a group of inspirational thinkers from the three Abrahamic traditions of Judaism, Christianity and Islam, and based on the fundamental principle of the Golden Rule. We need to create a movement among all these people that I meet in my travels -- you probably meet, too -- who want to join up, in some way, and reclaim their faith, which they feel, as I say, has been hijacked. We need to empower people to remember the compassionate ethos, and to give guidelines. This Charter would not be a massive document. I'd like to see it -- to give guidelines as to how to interpret the Scriptures, these texts that are being abused. Remember what the rabbis and what Augustine said about how Scripture should be governed by the principle of charity. Let's get back to that. And the idea, too, of Jews, Christians and Muslims -- these traditions now so often at loggerheads -- working together to create a document which we hope will be signed by a thousand, at least, of major religious leaders from all the traditions of the world.
Εσείς είστε ο λαός. Εγώ είμαι μια μοναχική μελετήτρια. Παρά τη φήμη ότι μ' αρέσει να το ρίχνω έξω, που με ξάφνιασε κάπως, περνάω πολύ χρόνο μόνη, μελετώντας, και δεν ξέρω καλά, εσείς ξέρετε τα μίντια για να μου πείτε πώς θα το διαδώσουμε αυτό σε όλους, σε όλους πάνω στον πλανήτη. Έχω κάνει κάποιες προκαταρκτικές συζητήσεις, και ο Αρχιεπίσκοπος Ντέσμοντ Τούτου, ας πούμε, μετά χαράς προσυπογράφει, όπως και ο Ιμάμης Φαϊσάλ Ραούφ, της Νέας Υόρκης. Επίσης, θα δουλέψω με τη Συμμαχία των Πολιτισμών στον ΟΗΕ. Έλαβα μέρος στην πρωτοβουλία του ΟΗΕ που λέγεται Συμμαχία των Πολιτισμών, που ξεκίνησε ο Κόφι Άναν για να διαγνώσουμε τις αιτίες του εξτρεμισμού, και να δώσουμε κατευθύνσεις στα κράτη-μέλη για ν' αποφύγουν την κλιμάκωση του εξτρεμισμού από εδώ και στο εξής.
And you are the people. I'm just a solitary scholar. Despite the idea that I love a good time, which I was rather amazed to see coming up on me -- I actually spend a great deal of time alone, studying, and I'm not very -- you're the people with media knowledge to explain to me how we can get this to everybody, everybody on the planet. I've had some preliminary talks, and Archbishop Desmond Tutu, for example, is very happy to give his name to this, as is Imam Feisal Rauf, the Imam in New York City. Also, I would be working with the Alliance of Civilizations at the United Nations. I was part of that United Nations initiative called the Alliance of Civilizations, which was asked by Kofi Annan to diagnose the causes of extremism, and to give practical guidelines to member states about how to avoid the escalation of further extremism.
Η Συμμαχία μου είπε ότι μετά χαράς θα συνεργαστεί. Η σημασία αυτού του πράγματος --βλέπω κάποιους ν' αρχίζουν ν' ανησυχούν, επειδή ο ΟΗΕ είναι αργό και δυσκίνητο σώμα, ο ΟΗΕ όμως μας προσδίδει ουδετερότητα, και η πρωτοβουλία μας δεν θα αντιμετωπιστεί ως Δυτική ή Χριστιανική, αλλά θα προέρχεται, σαν να λέμε, από τα Ηνωμένα Έθνη, από ολόκληρον τον κόσμο -- και ο ΟΗΕ θα βοηθήσει με τη γραφειοκρατία της υπόθεσης.
And the Alliance has told me that they are very happy to work with it. The importance of this is that this is -- I can see some of you starting to look worried, because you think it's a slow and cumbersome body -- but what the United Nations can do is give us some neutrality, so that this isn't seen as a Western or a Christian initiative, but that it's coming, as it were, from the United Nations, from the world -- who would help with the sort of bureaucracy of this.
Σας παροτρύνω λοιπόν να με συνδράμετε γι' αυτή τη Χάρτα για να φτιάξουμε αυτή τη Χάρτα, να την ενεργοποιήσουμε και να την διαδώσουμε. Θα 'θελα να τη δω σε κάθε κολέγιο, κάθε εκκλησία, κάθε τζαμί, κάθε συναγωγή στον κόσμο, ώστε οι άνθρωποι να ανακτήσουν την παράδοσή τους, και να κάνουν τη θρησκεία πηγή ειρήνης στη γη, όπως η θρησκεία μπορεί και πρέπει να είναι. Ευχαριστώ πάρα πολύ. (Χειροκρότημα)
And so I do urge you to join me in making -- in this charter -- to building this charter, launching it and propagating it so that it becomes -- I'd like to see it in every college, every church, every mosque, every synagogue in the world, so that people can look at their tradition, reclaim it, and make religion a source of peace in the world, which it can and should be. Thank you very much. (Applause)