Μεγάλωσα διεγνωσμένη ως φοβικά ντροπαλή και, όπως τουλάχιστον άλλοι 20 σε ένα δωμάτιο σαν κι αυτό, ήμουν βραδύγλωσση. Τολμάτε τα σηκώσετε το χέρι σας;
I grew up diagnosed as phobically shy, and, like at least 20 other people in a room of this size, I was a stutterer. Do you dare raise your hand?
Αυτό πραγματικά μας γίνεται κόλλημα γιατί όταν μας συμπεριφέρονται έτσι νιώθουμε αόρατοι μερικές φορές, ή μας αγνοούν ή μας επιτίθονται. Όταν ξεκίνησα να παρατηρώ τον κόσμο, δηλαδή αυτό που κυρίως έκανα, παρατήρησα πως κάποιοι άνθρωποι ήθελαν πραγματικά προσοχή και αναγνώριση. Να θυμάστε, ήμουν νέα τότε. Τι έκαναν λοιπόν; Αυτό που κάνουμε πολύ συχνά ακόμα και σήμερα. Μιλάμε για τους εαυτούς μας. Επίσης παρατήρησα και άλλους ανθρώπους που είχαν αυτό που λέμε νοοτροπία αμοιβαιότητας. Σε κάθε περίπτωση, βρίσκουν έναν τρόπο να μιλήσουν για εμάς και δημιουργούν μια ιδέα για αυτό το «εμάς».
And it sticks with us. It really does stick with us, because when we are treated that way, we feel invisible sometimes, or talked around and at. And as I started to look at people, which is mostly all I did, I noticed that some people really wanted attention and recognition. Remember, I was young then. So what did they do? What we still do perhaps too often. We talk about ourselves. And yet there are other people I observed who had what I called a mutuality mindset. In each situation, they found a way to talk about us and create that "us" idea.
Η ιδέα μου για να επαναπροσδιορίστει ο κόσμος είναι να τον δούμε σαν ένα μέρος όπου όλοι γινόμαστε μεγαλύτεροι δημιουργοί ευκαιριών μαζί με τους άλλους αλλά και για τους άλλους. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευκαιρία ή ανάγκη να δράσουμε σήμερα από το να γίνουμε δημιουργοί ευκαιριών που χρησιμοποιούν συχνότερα τα μεγαλύτερά τους ταλέντα συλλογικά, για το κοινό όφελος και για να πετύχουμε πράγματα που δεν θα καταφέρναμε μόνοι μας. Θα ήθελα να μιλήσω γι' αυτό γιατί πολύ σημαντικότερη από το να δίνουμε, είναι η ικανότητα να κάνουμε κάτι πιο έξυπνο συλλογικά για το κοινό όφελος που θα μας δώσει ώθηση κι θα μπορέσει να αναπτυχθεί περαιτέρω. Γι' αυτό βρίσκομαι εδώ. Θα ήθελα όμως να επισημάνω και κάτι άλλο: Ο καθένας από εσάς είναι καλύτερος από οποιονδήποτε άλλον σε κάτι. Αυτό διαψεύδει τη γνωστή αντίληψη πως αν είστε ο πιο έξυπνος άνθρωπος κάπου, βρίσκεστε στο λάθος μέρος. (Γέλια)
So my idea to reimagine the world is to see it one where we all become greater opportunity-makers with and for others. There's no greater opportunity or call for action for us now than to become opportunity-makers who use best talents together more often for the greater good and accomplish things we couldn't have done on our own. And I want to talk to you about that, because even more than giving, even more than giving, is the capacity for us to do something smarter together for the greater good that lifts us both up and that can scale. That's why I'm sitting here. But I also want to point something else out: Each one of you is better than anybody else at something. That disproves that popular notion that if you're the smartest person in the room, you're in the wrong room. (Laughter)
Θα σας πω λοιπόν για ένα πάρτι στο Χόλιγουντ που πήγα πριν από μερικά χρόνια και γνώρισα μια ανερχόμενη ηθοποιό, με την οποία ξεκινήσαμε να μιλάμε για κάτι που αποτελούσε κοινό πάθος μας: τη δημόσια τέχνη. Είχε έντονη πεποίθηση πως κάθε νέο κτίριο στο Λος Άντζελες όφειλε να έχει δημόσια τέχνη. Ήθελε να υπάρχει κανονισμός γι' αυτό, και ξεκίνησε με ενθουσιασμό -κανείς από το Σικάγο;- ξεκίνησε να μιλάει με ενθουσιασμό για εκείνα τα ανακλαστικά γλυπτά σε σχήμα φασολιού στο πάρκο Μιλένιουμ, και πως ο κόσμος πήγαινε σε αυτά. χαμογελούσαν με την αντανάκλασή τους, ποζάροντας, αλλάζοντας ύφος, έβγαζαν φωτογραφίες και γελούσαν. Καθώς μιλούσε μου ήρθε μια ιδέα. Της λέω, «Υπάρχει κάποιος που πρέπει να γνωρίσεις. Αποφυλακίζεται σύντομα από το Σαν Κουέντιν». (Γέλια) «και έχει την ίδια βαθιά πεποίθηση πως η τέχνη πρέπει να προσελκύει και να ενώνει τους ανθρώπους». Πέρασε πέντε χρόνια στην απομόνωση, γνωριστήκαμε όταν έδωσα ομιλία στο Σαν Κουέντιν, και είναι εύγλωττος, και όμορφος γιατί είναι και γυμνασμένος. Γυμναζόταν καθημερινά με πρόγραμμα. (Γέλια) Νομίζω πως τράβηξα την προσοχή της. «Θα ήταν ένας απρόσμενος σύμμαχος», της είπα. Υπάρχει επίσης και ο Τζέιμς. Είναι αρχιτέκτονας και καθηγητής, και λατρεύει τη διαμόρφωση χώρων. Διαμόρφωση χώρων είναι όταν μικρές πλατείες και αστικοί πεζόδρομοι είναι γεμάτοι τέχνη και ο κόσμος ζωγραφίζει, και ενίοτε συζητά. Νομίζω ότι θα γίνονταν καλοί σύμμαχοι και όντως έγιναν. Συναντήθηκαν όλοι μαζί. Προετοιμάστηκαν. Μίλησαν ενώπιον του Δημοτικού Συμβουλίου του Λος Άντζελες και το Συμβούλιο όχι μόνο πέρασε τη ρύθμιση, αλλά τα μισά μέλη ζήτησαν έπειτα να φωτογραφηθούν μαζί τους. Ήταν εκπληκτικοί, πειστικοί και αξιόπιστοι. Αυτό δεν μπορείτε να το αγοράσετε.
So let me tell you about a Hollywood party I went to a couple years back, and I met this up-and-coming actress, and we were soon talking about something that we both felt passionately about: public art. And she had the fervent belief that every new building in Los Angeles should have public art in it. She wanted a regulation for it, and she fervently started — who is here from Chicago? — she fervently started talking about these bean-shaped reflective sculptures in Millennium Park, and people would walk up to it and they'd smile in the reflection of it, and they'd pose and they'd vamp and they'd take selfies together, and they'd laugh. And as she was talking, a thought came to my mind. I said, "I know someone you ought to meet. He's getting out of San Quentin in a couple of weeks" — (Laughter) — "and he shares your fervent desire that art should engage and enable people to connect." He spent five years in solitary, and I met him because I gave a speech at San Quentin, and he's articulate and he's rather easy on the eyes because he's buff. He had workout regime he did every day. (Laughter) I think she was following me at that point. I said, "He'd be an unexpected ally." And not just that. There's James. He's an architect and he's a professor, and he loves place-making, and place-making is when you have those mini-plazas and those urban walkways and where they're dotted with art, where people draw and come up and talk sometimes. I think they'd make good allies. And indeed they were. They met together. They prepared. They spoke in front of the Los Angeles City Council. And the council members not only passed the regulation, half of them came down and asked to pose with them afterwards. They were startling, compelling and credible. You can't buy that.
Αυτό που σας ζητώ είναι να σκεφτείτε τι είδους δημιουργοί ευκαιριών μπορούμε να γίνουμε, γιατί πάνω από τον πλούτο, τους πομπώδεις τίτλους ή το πλήθος των γνωριμιών μας, είναι η ικανότητα μας να συνδυάζουμε τα θετικά μας και να τα εξωτερικεύουμε. Δεν λέω ότι είναι εύκολο, και είμαι σίγουρη πως πολλοί από εσάς έχετε κάνει λάθη στις εκτιμήσεις σας για τους άλλους, θέλω όμως να προτείνω πως εδώ βρίσκεται μια ευκαιρία. Ξεκίνησα να το σκέφτομαι παλιά, όταν ήμουν ρεπόρτερ στην εφημερίδα Γουόλ Στριτ και ταξίδεψα στην Ευρώπη για να καλύψω τις τάσεις που διαμορφώνουν την επιχειρηματικότητα ή την πολιτική ή τον τρόπο ζωής. Έπρεπε λοιπόν να έχω γνωριμίες σε πολύ πιο διαφορετικούς κόσμους απ' τον δικό μου ειδάλλως δε θα μπορούσα να εντοπίσω τις τάσεις. Τρίτον, έπρεπε να γράψω το άρθρο από την οπτική γωνία των αναγνωστών για να δουν και εκείνοι πώς οι τάσεις μπορούσαν να επηρεάσουν τη ζωή τους. Αυτό κάνουν οι δημιουργοί ευκαιριών.
What I'm asking you to consider is what kind of opportunity- makers we might become, because more than wealth or fancy titles or a lot of contacts, it's our capacity to connect around each other's better side and bring it out. And I'm not saying this is easy, and I'm sure many of you have made the wrong moves too about who you wanted to connect with, but what I want to suggest is, this is an opportunity. I started thinking about it way back when I was a Wall Street Journal reporter and I was in Europe and I was supposed to cover trends and trends that transcended business or politics or lifestyle. So I had to have contacts in different worlds very different than mine, because otherwise you couldn't spot the trends. And third, I had to write the story in a way stepping into the reader's shoes, so they could see how these trends could affect their lives. That's what opportunity-makers do.
Εδώ υπάρχει ένα παράδοξο: Σε αντίθεση με μια μεγάλη μερίδα Αμερικανών που εργάζονται, ζουν και αλληλεπιδρούν με άτομα που σκέφτονται ακριβώς όπως αυτοί, --επειδή έτσι γινόμαστε πιο άκαμπτοι και ακραίοι--, οι δημιουργοί ευκαιριών κυνηγούν ενεργά καταστάσεις όπου μπορούν να είναι με διαφορετικούς ανθρώπους από τους ίδιους, και χτίζουν σχέσεις και ακριβώς επειδή το κάνουν αυτό, έχουν αξιόπιστες σχέσεις που βοηθούν στο να βρεθεί η σωστή ομάδα που θα λύσει το εκάστοτε πρόβλημα καλύτερα και γρηγορότερα και θ' αρπάξει τις περισσότερες ευκαιρίες. Δεν προσβάλλονται από τη διαφορετικότητα, αντιθέτως, γοητεύονται κι αυτό είναι μια τεράστια αλλαγή στη νοοτροπία μας, και όταν το νιώσεις μία φορά, θέλεις να γίνει ξανά και ξανά. Αυτός ο κόσμος ζητά να έχουμε ένα συλλογικό πνεύμα και πιστεύω σε αυτόν τον σκοπό. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό τώρα. Γιατί τώρα; Γιατί δημιουργούνται συνεχώς νέα πράγματα, όπως μη επανδρωμένα αεροπλάνα, και ναρκωτικά και συλλογή πληροφοριών, και μπορούν να δημιουργηθούν από περισσότερους, και φτηνότερες οδοί για οφέλιμους σκοπούς και, όπως μαθαίνουμε καθημερινά από τις ειδήσεις, αυτά μπορούν να έχουν και επικίνδυνες χρήσεις. Αυτά δίνουν στον καθένα μας έναν ανώτερο σκοπό.
And here's a strange thing: Unlike an increasing number of Americans who are working and living and playing with people who think exactly like them because we then become more rigid and extreme, opportunity-makers are actively seeking situations with people unlike them, and they're building relationships, and because they do that, they have trusted relationships where they can bring the right team in and recruit them to solve a problem better and faster and seize more opportunities. They're not affronted by differences, they're fascinated by them, and that is a huge shift in mindset, and once you feel it, you want it to happen a lot more. This world is calling out for us to have a collective mindset, and I believe in doing that. It's especially important now. Why is it important now? Because things can be devised like drones and drugs and data collection, and they can be devised by more people and cheaper ways for beneficial purposes and then, as we know from the news every day, they can be used for dangerous ones. It calls on us, each of us, to a higher calling.
Αλλά το κερασάκι στην τούρτα είναι αυτό: Δεν είναι η πρώτη ευκαιρία που δημιουργείς με κάποιον άλλο που είναι μάλλον η μεγαλύτερή σου ως οργανισμός ή οντότητα. Είναι το μετέπειτα αυτής της εμπειρίας και η εμπιστοσύνη που έχει αναπτυχθεί. Είναι εκείνα τα απρόσμενα που σας έρχονται αργότερα και δε μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε. Για παράδειγμα, ο Μάρτι, ο άντρας της ηθοποιού που προανέφερα, τους έβλεπε να κάνουν την παρουσίαση και γρήγορα έπιασε κουβέντα με τον Γουόλι τον πρώην φυλακισμένο φίλο μου, για τη γυμναστική του. Και σκέφτηκε, έχω μερικά γήπεδα ράκετμπολ. Θα μπορούσε να το διδάξει. Πολλοί που δουλεύουν εδώ είναι μέλη στα γήπεδά μου. Ταξιδεύουν συχνά. Μπορούν να γυμνάζονται στο δωμάτιο του ξενοδοχείου τους χωρίς να χρειάζεται εξοπλισμός. Έτσι προσέλαβε τον Γουόλι. Επίσης, μετά από χρόνια δίδασκε και ράκετμπολ. Χρόνια αργότερα, δίδασκε τους προπονητές του ράκετμπολ. Αυτό που θέλω να πω είναι, όταν επικονωνείτε με άλλους, άτομα που έχουν ένα κοινό ενδιαφέρον, μια κοινή δράση με εσάς, το μέλλον σας επιφυλάσσει ανταπόδοση μέσω άλλων πραγμάτων, και πιστεύω πως αυτό είναι που αντιμετωπίζουμε. Πρέπει να δώσουμε στους εαυτούς μας τέτοιες ευκαιρίες, εδώ μέσα υπάρχουν ειδικοί και κατάλληλη τεχνολογία, ειδικοί που βρίσκονται σε θέση να κάνουν κάτι τέτοιο, να κλιμακώνουν τα συστήματα και τις εργασίες.
But here's the icing on the cake: It's not just the first opportunity that you do with somebody else that's probably your greatest, as an institution or an individual. It's after you've had that experience and you trust each other. It's the unexpected things that you devise later on you never could have predicted. For example, Marty is the husband of that actress I mentioned, and he watched them when they were practicing, and he was soon talking to Wally, my friend the ex-con, about that exercise regime. And he thought, I have a set of racquetball courts. That guy could teach it. A lot of people who work there are members at my courts. They're frequent travelers. They could practice in their hotel room, no equipment provided. That's how Wally got hired. Not only that, years later he was also teaching racquetball. Years after that, he was teaching the racquetball teachers. What I'm suggesting is, when you connect with people around a shared interest and action, you're accustomed to serendipitous things happening into the future, and I think that's what we're looking at. We open ourselves up to those opportunities, and in this room are key players in technology, key players who are uniquely positioned to do this, to scale systems and projects together.
Ορίστε λοιπόν, τι σας προτείνω να κάνετε. Θυμηθείτε τα τρία στοιχεία των δημιουργών ευκαιριών. Συνεχίζουν να ακονίζουν το μεγαλύτερο ταλέντο τους και ψάχνουν για μοτίβα. Εμπλέκονται σε διαφορετικούς κόσμους από τον δικό τους, ώστε να εμπνέουν εμπιστοσύνη και να εντοπίζουν τα μοτίβα, και μέσα από την επικοινωνία, ενώνουν τις δυνάμεις τους για κοινά ενδιαφέροντα και σκοπούς.
So here's what I'm calling for you to do. Remember the three traits of opportunity-makers. Opportunity-makers keep honing their top strength and they become pattern seekers. They get involved in different worlds than their worlds so they're trusted and they can see those patterns, and they communicate to connect around sweet spots of shared interest.
Σας λέω λοιπόν πως ο κόσμος έχει ανάγκη. Πιστεύω ακράδαντα, από την προσωπική μου εμπειρία πως ο κόσμος μας ζητά να ενωθούμε όλοι μαζί σαν δημιουργοί ευκαιριών και να μιμηθούμε αυτές τις συμπεριφορές όπως κάνετε ήδη πολλοί από εσάς, το ξέρω εκ πείρας, και να δημιουργήσουμε έναν νέο κόσμο στον οποίο χρησιμοποιούμε τα μεγαλύτερα ταλέντα μας συχνότερα, για να επιτύχουμε συλλογικά μεγαλύτερα πράγματα απ' όσα θα μπορούσαμε να καταφέρουμε μόνοι μας. Απλώς να θυμάστε αυτό που είπε κάποτε ο Ντέιβιντ Λίνιγκερ «Δεν πετυχαίνεις όταν πας σε φαγοπότι όπου όλοι φέρνουν φαγητό, με ένα μόνο πιρούνι». (Γέλια)
So what I'm asking you is, the world is hungry. I truly believe, in my firsthand experience, the world is hungry for us to unite together as opportunity-makers and to emulate those behaviors as so many of you already do — I know that firsthand — and to reimagine a world where we use our best talents together more often to accomplish greater things together than we could on our own. Just remember, as Dave Liniger once said, "You can't succeed coming to the potluck with only a fork." (Laughter)
Σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you very much. Thank you. (Applause)