I want to talk to you about my kids. Now, I know everyone thinks that their kid is the most fantastic, the most beautiful kid that ever lived. But mine really are.
Ik wil het met jullie hebben over mijn kinderen. Nu weet ik dat iedereen denkt dat zijn kind het geweldigste en mooiste kind is dat er ooit is geweest. Maar die van mij zijn dat echt.
(Laughter)
(Gelach)
I have 696 kids, and they are the most intelligent, inventive, innovative, brilliant and powerful kids that you'll ever meet.
Ik heb 696 kinderen en het zijn de meest intelligente, inventieve, innovatieve, briljante en machtige kinderen die je ooit zult tegenkomen.
Any student I've had the honor of teaching in my classroom is my kid. However, because their "real" parents aren't rich and, I argue, because they are mostly of color, they will seldom get to see in themselves the awesomeness that I see in them. Because what I see in them is myself -- or what would have been myself.
Iedere student die ik heb mogen lesgeven in mijn klaslokaal is mijn kind. Maar omdat hun 'echte' ouders niet rijk zijn en volgens mij omdat ze gekleurd zijn, zullen ze zelden in zichzelf de grootsheid zien die ik in ze zie. Want ik zie mezelf in hen -- of wat ik geweest zou zijn.
I am the daughter of two hardworking, college-educated, African-American parents who chose careers as public servants: my father, a minister; my mother, an educator. Wealth was never the primary ambition in our house. Because of this lack of wealth, we lived in a neighborhood that lacked wealth, and henceforth a school system that lacked wealth. Luckily, however, we struck the educational jackpot in a voluntary desegregation program that buses inner-city kids -- black and brown -- out to suburban schools -- rich and white.
Ik ben de dochter van twee hardwerkende, hoogopgeleide, Afro-Amerikaanse ouders die kozen voor een carrière in de publieke sector: mijn vader als geestelijke, mijn moeder als onderwijzer. Rijkdom was nooit de belangrijkste ambitie bij ons thuis. Door die afwezigheid van rijkdom leefden we ook in een arme wijk en gingen dus ook naar een arme school. We hadden echter het geluk de opleidingsjackpot te winnen in een vrijwillig integratieprogramma dat stedelijke kinderen -- zwart en bruin -- naar scholen bracht in een buitenwijk
At five years old, I had to take an hour-long bus ride
-- rijk en blank.
to a faraway place to get a better education. At five years old, I thought everyone had a life just like mine. I thought everyone went to school and were the only ones using the brown crayons to color in their family portraits, while everyone else was using the peach-colored ones. At five years old, I thought everyone was just like me. But as I got older, I started noticing things, like: How come my neighborhood friend don't have to wake up at five o'clock in the morning, and go to a school that's an hour away? How come I'm learning to play the violin while my neighborhood friends don't even have a music class? Why were my neighborhood friends learning and reading material that I had done two to three years prior?
Toen ik vijf was, moest ik een uur in de bus zitten naar ergens ver weg om een betere opleiding te krijgen. Toen ik vijf was dacht ik dat iedereen leefde zoals ik. Ik dacht dat iedereen naar school ging en dat wij gewoon de bruine potloden gebruikten om ons familie-album in te kleuren, terwijl alle anderen de roze potloden gebruikte. Toen ik vijf was, dacht ik dat iedereen precies was zoals ik. Maar gaandeweg begonnen me dingen op te vallen, zoals: waarom hoeft mijn buurmeisje niet haar bed uit om vijf uur in de morgen om een uur in de bus naar school te zitten? Waarom leer ik viool spelen, terwijl mijn buurtgenootjes niet eens muziekles hebben? Waarom lazen en leerden mijn buurtgenootjes materiaal dat ik twee of drie jaar eerder al had gezien?
See, as I got older, I started to have this unlawful feeling in my belly, like I was doing something that I wasn't supposed to be doing; taking something that wasn't mine; receiving a gift, but with someone else's name on it. All these amazing things that I was being exposed to and experiencing, I felt I wasn't really supposed to have. I wasn't supposed to have a library, fully equipped athletic facilities, or safe fields to play in. I wasn't supposed to have theatre departments with seasonal plays and concerts -- digital, visual, performing arts. I wasn't supposed to have fully resourced biology or chemistry labs, school buses that brought me door-to-door, freshly prepared school lunches or even air conditioning. These are things my kids don't get.
Toen ik wat ouder werd ontwikkelde zich in mijn buik een ongerechtigheidsgevoel, alsof ik iets deed wat niet mocht; iets gebruikte wat niet van mij was; een cadeautje had ontvangen wat niet voor mij bestemd was. Al die prachtige dingen die ik kreeg en meemaakte, waren eigenlijk niet voor mij. Ik had eigenlijk helemaal geen bibliotheek of een fitnessruimte mogen hebben, of een veilige speelplaats. Het was eigenlijk niet mijn toneelafdeling, met regelmatige voorstellingen en concerten -- met dans en muziek en tentoonstellingen. Het was er eigenlijk niet voor mij, die goed uitgeruste biologie- en scheikundelokalen of die schoolbussen die me voor de deur afzetten, de versgemaakte lunches of zelfs de airco. Mijn kinderen hebben dat niet.
You see, as I got older, while I was grateful for this amazing opportunity that I was being given, there was this ever-present pang of: But what about everyone else? There are thousands of other kids just like me, who deserve this, too. Why doesn't everyone get this? Why is a high-quality education only exclusive to the rich?
Al naar gelang ik ouder werd -- al was ik nog zo dankbaar voor de geweldige kans die ik had gekregen -- kon ik steeds moeilijker om die zeurende vraag heen: hoe zit het dan met de rest? Er zijn duizenden kinderen, precies zoals ik, die dit ook verdienen. Waarom krijgt niet iedereen dit. Waarom is een goeie opleiding alleen voorbehouden aan de rijken?
It was like I had some sort of survivor's remorse. All of my neighborhood friends were experiencing an educational train wreck that I was saved from through a bus ride. I was like an educational Moses screaming, "Let my people go ... to high-quality schools!"
Het was als de wroeging van een overlevende. Al mijn buurtgenootjes ervoeren een educatieve catastrofe die mij door mijn busritje bespaard bleef. Ik was als een soort educatieve Mozes, roepend: "Laat mijn mensen gaan ... naar goeie scholen!"
(Laughter)
(Gelach)
I'd seen firsthand how the other half was being treated and educated. I'd seen the educational promised land, and I could not for the life of me justify the disparity.
Ik had zelf ervaren hoe die andere helft werd behandeld en onderwezen. Ik had het educatieve beloofde land gezien en ik kon met geen mogelijkheid het verschil rechtvaardigen.
I now teach in the very same school system from which I sought refuge. I know firsthand the tools that were given to me as a student, and now as a teacher, I don't have access to those same tools to give my students. There have been countless nights when I've cried in frustration, anger and sorrow, because I can't teach my kids the way that I was taught, because I don't have access to the same resources or tools that were used to teach me. My kids deserve so much better.
Ik geef nu les in dezelfde scholen als waar ik vandaan vluchtte. Ik weet welke gereedschappen ikzelf als student kon gebruiken en die ik nu als leraar mijn studenten niet kan bieden. Er zijn ontelbare nachten geweest dat ik heb gehuild uit frustratie, boosheid en verdriet, omdat ik mijn kinderen niet kan geven wat ik zelf wel heb meegekregen, omdat ik niet de beschikking heb over dezelfde hulpmiddelen waarmee ik ben onderwezen. Mijn kinderen verdienen zoveel beter.
We sit and we keep banging our heads against this term: "Achievement gap, achievement gap!" Is it really that hard to understand why these kids perform well and these kids don't? I mean, really. I think we've got it all wrong. I think we, as Gloria Ladson-Billings says, should flip our paradigm and our language and call it what it really is. It's not an achievement gap; it's an education debt, for all of the foregone schooling resources that were never invested in the education of the black and brown child over time.
En wij blijven ondertussen ons uitgekauwde excuus herhalen: "De prestatiekloof, de prestatiekloof!" Is het nu echt zo moeilijk te begrijpen waarom deze kinderen minder goed presteren dan anderen? Kom nou, zeg. Volgens mij snappen we het echt niet. Ik denk dat we, zoals Gloria Ladson-Billings zegt, ons denkmodel en woordgebruik eens op zijn kop moeten zetten. Het is geen prestatiekloof; het is een opleidingsschuld, voor alle gederfde scholingshulpmiddelen die nooit zijn geïnvesteerd in de educatie van het zwarte en gekleurde kind.
A little-known secret in American history is that the only American institution created specifically for people of color is the American slave trade -- and some would argue the prison system, but that's another topic for another TED Talk.
Een goed bewaard geheim in de Amerikaanse historie is dat de enige Amerikaanse instelling die ooit voor kleurlingen is gecreëerd de Amerikaanse slavenhandel is -- en sommigen zeggen het gevanginswezen, maar dat is een mooi onderwerp voor een andere TEDTalk.
(Laughter)
(Gelach)
The public school system of this country was built, bought and paid for using commerce generated from the slave trade and slave labor. While African-Americans were enslaved and prohibited from schooling, their labor established the very institution from which they were excluded. Ever since then, every court case, educational policy, reform, has been an attempt to retrofit the design, rather than just stopping and acknowledging: we've had it all wrong from the beginning.
Het publieke schoolsysteem van dit land werd gebouwd, gekocht en betaald met geld dat werd verdiend aan de slavenhandel en slavenarbeid. Terwijl Afro-Amerikaanse slaven werden uitgesloten van het onderwijs, legde hun arbeid de basis voor precies die instelling waarvan ze werden uitgesloten. Sinds die tijd is in iedere rechtszaak, onderwijsnota en hervorming gepoogd het ontwerp alsnog passend te krijgen, in plaats van gewoon toe te geven: het deugde altijd al niet.
An oversimplification of American educational history. All right, just bear with me. Blacks were kept out -- you know, the whole slavery thing. With the help of philanthropic white people, they built their own schools. Separate but equal was OK. But while we all know things were indeed separate, they were in no ways equal. Enter Brown v. the Board of Education of Topeka, Kansas in 1954; legal separation of the races is now illegal. But very few people pay attention to all of the court cases since then, that have undone the educational promised land for every child that Brown v. Board intended. Some argue that today our schools are now more segregated than they ever were before we tried to desegregate them in the first place.
Even heel kort door de bocht: de Amerikaanse onderwijsgeschiedenis. De hele grote lijn. Zwarten deden niet mee -- door de slavernij. Met hulp van filantropische blanken bouwden ze hun eigen scholen. Gescheiden maar gelijk was oké. Maar hoewel we allemaal weten dat dingen gescheiden waren, waren ze geenszins gelijk. Toen kreeg je de rechtszaak van Brown tegen de onderwijsraad in Topeka in 1954; rassenscheiding werd toen illegaal. Maar slechts weinig mensen slaan acht op de rechtszaken sinds die tijd die het educatieve beloofde land weer hebben ontmanteld dat de uitspraak in 'Brown tegen de onderwijsraad' voor ogen had. Sommigen zeggen dat onze scholen nu meer gescheiden zijn dan ze waren voordat we dat ongedaan probeerden te maken.
Teaching my kids about desegregation, the Little Rock Nine, the Civil Rights Movement, is a real awkward moment in my classroom, when I have to hear the voice of a child ask, "If schools were desegregated in 1954, how come there are no white kids here?"
Het onderwijzen van desegragatie, de negen van Little Rock, de burgerrechtenbeweging, is een heel ongemakkelijk moment in mijn klaslokaal, als ik een kind moet horen vragen: "Als de scholen in 1954 gedesegrageerd zijn, waarom zijn er dan geen blanke kinderen hier?
(Laughter)
(Gelach)
These kids aren't dumb. They know exactly what's happening, and what's not. They know that when it comes to schooling, black lives don't matter and they never have.
Ze zijn niet gek. Ze weten precies wat er gebeurt, en wat niet. Ze weten dat als het op onderwijs aankomt, dat zwarte levens niet meetellen, nu niet en vroeger niet.
For years, I tried desperately to cultivate in my kids a love of reading. I'd amassed a modest classroom library of books I'd accumulated from secondhand shops, thrift stores, attics -- you know. But whenever I said those dreadful words, "Take out a book and read," you'd think I'd just declared war. It was torture. One day, after I'd heard about this website called DonorsChoose, where classroom teachers create wish lists of items they need for their classroom and anonymous donors fulfill them, I figured I'd go out on a limb and just make a wish list of the teenager's dream library. Over 200 brand-new books were sent to my room piece by piece. Every day there were new deliveries and my kids would exclaim with glee, "This feels like Christmas!"
Jarenlang heb ik wanhopig geprobeerd in mijn kinderen de liefde voor het lezen te cultiveren. Ik had een bescheiden bibliotheekje bij elkaar gescharreld van boeken uit tweedehands winkeltjes, garageverkopen, zolders -- dat werk. Maar als ik die vermaledijde woorden zei: "Neem je boek en ga lezen", was het of ik de oorlog had verklaard. Het was een kwelling. Op een dag, toen ik had gehoord van de website genaamd DonorsChoose, waar leraren een verlanglijstje maken van dingen die ze voor hun klas nodig hebben en anonieme donors in die dingen voorzien, besloot ik mijn kans te wagen en een verlanglijst op te stellen voor een droombibliotheek voor tieners. Meer dan 200 nagelnieuwe boeken kwamen stuk voor stuk naar ons toe. Iedere dag werden er weer meer bezorgd en mijn kinderen juichten: "Het lijkt wel Kerstmis!"
(Laughter)
(Gelach)
Then they'd say, "Ms. Sumner, where did these books come from?"
Vervolgens vroegen ze: "Mevrouw Sumner, waar komen die boeken vandaan?"
And then I'd reply, "Strangers from all over the country wanted you to have these."
En dan zei ik: "Vreemdelingen in heel het land willen dat jullie ze krijgen."
And then they'd say, almost suspiciously, "But they're brand-new."
Ze reageerden dan met lichte achterdocht: "Maar ze zijn splinternieuw."
(Laughter)
(Gelach)
To which I'd reply, "You deserve brand-new books."
Waarop ik dan zei: "Die verdienen jullie ook."
The whole experience hit home for me when one of my girls, as she peeled open a crisp paperback said, "Ms. Sumner -- you know, I figured you bought these books, 'cause you teachers are always buying us stuff. But to know that a stranger, someone I don't even know, cares this much about me is pretty cool."
Ik kon de hele ervaring begrijpen toen een van mijn meisjes, terwijl ze een paperback uit zijn papier haalde, zei: "Mevrouw Sumner, ik dacht eigenlijk dat u die boeken had gekocht, want de leraren kopen altijd dingen voor ons. Maar om te weten dat een vreemde, iemand die ik net eens ken, zoveel om mij geeft, is best wel vet."
Knowing that strangers will take care of you is a privilege my kids aren't afforded.
Het idee dat vreemden voor je zullen zorgen, is een voorrecht dat mijn kinderen niet kennen.
Ever since the donation, there has been a steady stream of kids signing out books to take home, and then returning them with the exclamation, "This one was good!"
Sinds die donaties zijn er voortdurend kinderen die boeken mee naar huis nemen die ze terugbrengen met de mededeling: "Deze was goed!"
(Laughter)
(Gelach)
Now when I say, "Take out a book and read," kids rush to my library. It wasn't that they didn't want to read, but instead, they'd gladly read if the resources were there.
Als ik nu zeg: "Ga een boek lezen", haasten de kinderen zich naar mijn bibliotheek. Willen lezen was het probleem niet, als er maar boeken waren, wilden ze wel.
Institutionally speaking, our public school system has never done right by the black and brown child. We keep focusing on the end results or test results, and getting frustrated. We get to a catastrophe and we wonder, "How did it get so bad? How did we get here?" Really? If you neglect a child long enough, you no longer have the right to be surprised when things don't turn out well.
In zijn algemeenheid heeft de overheidsschool zwarte en gekleurde kinderen nooit recht gedaan. We blijven ons richten op de eindresultaten of de testresultaten, en blijven ons frustreren. We treffen die ravage aan en vragen ons af: "Waarom is dit zo erg? Hoe is dit gekomen?" Pardon? Als je een kind maar lang genoeg verwaarloost, heb je het recht niet meer nog verbaasd te zijn als de dingen verkeerd aflopen.
Stop being perplexed or confused or befuddled by the achievement gap, the income gap, the incarceration rates, or whatever socioeconomic disparity is the new "it" term for the moment. The problems we have as a country are the problems we created as a country. The quality of your education is directly proportionate to your access to college, your access to jobs, your access to the future.
Stop met die verbazing, die verwarring, dat onbegrip, over de prestatiekloof, de inkomensverschillen, de detentiecijfers, of welke sociaal-economische ongelijkheid op dit moment ook 'trending' mag zijn. De problemen die we als land hebben, zijn die welke we als land zelf hebben gecreëerd. De kwaliteit van je onderwijs is recht evenredig aan je toegang tot je hoger onderwijs, je toegang tot banen, je toegang tot de toekomst.
Until we live in a world where every kid can get a high-quality education no matter where they live, or the color of their skin, there are things we can do on a macro level. School funding should not be decided by property taxes or some funky economic equation where rich kids continue to benefit from state aid, while poor kids are continuously having food and resources taken from their mouths. Governors, senators, mayors, city council members -- if we're going to call public education public education, then it should be just that. Otherwise, we should call it what it really is: poverty insurance. "Public education: keeping poor kids poor since 1954."
Tot het moment dat ieder kind een goede opleiding kan krijgen, ongeacht waar ze wonen of de kleur van hun huid, zijn er dingen die we op macro-niveau kunnen doen. Schoolbudgetten mogen niet afhangen van eigendomsbelastingen of van een dubieuze economische formule waarbij rijke kinderen bevoordeeld blijven worden door subsidies, terwijl arme kinderen voortdurend het eten en de hulpmiddelen uit de mond wordt gestoten. Gouverneurs, senatoren, burgemeesters, raadsleden -- als we openbaar onderwijs openbaar onderwijs noemen, dan moet het dat ook zijn. Anders moeten we het noemen wat het echt is: armoedeverzekering. "Overheidsonderwijs: houdt arme kinderen arm sinds 1954."
(Laughter)
(Gelach)
If we really, as a country, believe that education is the "great equalizer," then it should be just that: equal and equitable. Until then, there's no democracy in our democratic education.
Als we, als land, echt geloven dat onderwijs 'de grote nivelleerder' is dan moet het dat ook zijn: gelijk en rechtvaardig. Tot dan is er geen democratie in ons democratisch onderwijs.
On a mezzo level: historically speaking, the education of the black and brown child has always depended on the philanthropy of others. And unfortunately, today it still does. If your son or daughter or niece or nephew or neighbor or little Timmy down the street goes to an affluent school, challenge your school committee to adopt an impoverished school or an impoverished classroom. Close the divide by engaging in communication and relationships that matter. When resources are shared, they're not divided; they're multiplied.
Op een iets lager niveau: historisch gezien is de educatie van het zwarte en gekleurde kind altijd afhankelijk geweest van de vrijgevigheid van anderen. Dat is op het moment helaas nog zo. Als je zoon of dochter of neef of nicht of buurjongen of Timmetje van verderop naar een rijke school gaat, roep dan je school op om een arme school te adopteren, of desnoods een arme klas. Dicht het gat door erover te praten en belangrijke relaties te leggen. Wanneer we hulpmiddelen samen gebruiken, worden ze niet gedeeld, maar vermenigvuldigd.
And on a micro level: if you're a human being, donate. Time, money, resources, opportunities -- whatever is in your heart. There are websites like DonorsChoose that recognize the disparity and actually want to do something about it.
En op micro-niveau: als je mens bent, doneer dan. Tijd, geld, hulpmiddelen, kansen -- wat je hart je ingeeft. Er zijn websites zoals DonorsChoose die de ongelijkheid inzien en er echt iets aan willen doen.
What is a carpenter with no tools? What is an actress with no stage? What is a scientist with no laboratory? What is a doctor with no equipment? I'll tell you: they're my kids. Shouldn't they be your kids, too?
Wat is een timmerman zonder gereedschap? Wat is een actrice zonder podium? Of een wetenschapper zonder laboratorium? Wat is een dokter zonder gereedschap? Echt, het zijn mijn kinderen. Zouden het niet ook jouw kinderen moeten zijn?
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)