There's a group of people in Kenya. People cross oceans to go see them. These people are tall. They jump high. They wear red. And they kill lions. You might be wondering, who are these people? These are the Maasais. And you know what's cool? I'm actually one of them.
არსებობს ადამიანთა ჯგუფი კენიაში, რომელთა სანახავად ადამიანები კვეთენ ოკეანეებს. ისინი არიან მაღლები, მათ შეუძლიათ მაღლა ხტომა, ისინი ატარებენ წითელს და ისინი ხოცავენ ლომებს. ალბათ დაგაინტერესათ თუ ვინ არიან ეს ადამიანები ? ისინი არიან მასაის ხალხი . და იცით რა არის ძალიან მაგარი? სინამდვილეში მეც ერთ-ერთი მათგანი ვარ.
The Maasais, the boys are brought up to be warriors. The girls are brought up to be mothers. When I was five years old, I found out that I was engaged to be married as soon as I reached puberty. My mother, my grandmother, my aunties, they constantly reminded me that your husband just passed by. (Laughter) Cool, yeah? And everything I had to do from that moment was to prepare me to be a perfect woman at age 12. My day started at 5 in the morning, milking the cows, sweeping the house, cooking for my siblings, collecting water, firewood. I did everything that I needed to do to become a perfect wife.
მასაის ბიჭები იზრდებიან რომ გახდნენ მეომრები, გოგონები კი იზრდებიან რომ გახდნენ დედები. როდესაც მე ხუთი წლის ვიყავი, მე აღმოვაჩინე რომ დანიშნული ვიყავი და მომწიფებისთანავე გავთხოვდებოდი. დედაჩემი, ბებიაჩემი, ჩემი დეიდები განუწყვეტლივ მახსენებდნენ, რომ ჩემმა მეუღლემ ეხლახანს ჩამიარა გვერდით. (სიცილი დარბაზში) ხომ მაგარია არა? და ყველაფერი რაც ამ მომენტიდან მევალებოდა, იყო ის რომ გავმხდარიყავი იდეალური ქალი 12 წლის ასაკში. ჩემი დღე იწყებოდა დილის 5 საათზე, ვწველიდი ძროხებს, ვალაგებდი სახლს, საჭმელს ვუმზადები ჩემს და-ძმებს, ვაგროვებდი წყალს, შეშას. მე ვაკეთებდი ყველაფერს რაც უნდა გამეკეთებინა, რათა გავმხდარიყავი იდეალური ცოლი.
I went to school not because the Maasais' women or girls were going to school. It's because my mother was denied an education, and she constantly reminded me and my siblings that she never wanted us to live the life she was living. Why did she say that? My father worked as a policeman in the city. He came home once a year. We didn't see him for sometimes even two years. And whenever he came home, it was a different case. My mother worked hard in the farm to grow crops so that we can eat. She reared the cows and the goats so that she can care for us. But when my father came, he would sell the cows, he would sell the products we had, and he went and drank with his friends in the bars. Because my mother was a woman, she was not allowed to own any property, and by default, everything in my family anyway belongs to my father, so he had the right. And if my mother ever questioned him, he beat her, abused her, and really it was difficult.
მე დავდიოდი სკოლაში არა იმიტომ რომ მასაის ქალები ან გოგონები დადიან სკოლაში, არამედ იმიტომ რომ თავის დროზე დედაჩემა უარი თქვა განათლებაზე და ის გამუდმებით გვახსენებდა მე და ჩემს და-ძმებს რომ მას არ უნდოდა ჩვენ გვეცხოვრა ისე როგორც ის ცხოვრობდა. რატომ თქვა ეს? მამაჩემი მუშაობდა პოლიციელად ქალაქში. ის მოდიოდა სახლში წელიწადში ერთხელ, მას ვერ ვნახულობდით ხშირად, ზოგჯერ ორ წელიწადის განმავლობაშიც კი და ყოველთვის როცა ის სახლში იყო, განსხვავებულ შემთხვევასთან გვქონდა საქმე. დედაჩემი თავდაუზოგავად მუშაობდა ფერმაში, რომ კარგი მოსავალი მოეყვანა და ჩვენთვის ეჭმია. იგი ზრდიდა ძროხებსა და თხებს, რათა შემდეგ ჩვენზე ეზრუნა. მაგრამ როცა მამაჩემი სახლში დაბრუნდა, მან გაყიდა ძროხები, გაყიდა ყველაფერი რაც გაგვაჩნდა, შემდეგ კი დასალევად წავიდე ბარში მეგობრებთან ერთად. მხოლოდ იმიტომ რომ დედაჩემი იყო ქალი, მას არ ჰქონდა საკუთრების უფლება და ჩვეულებრივ ყველაფერი ჩემს ოჯახში ეკუთვნის მამაჩემს, შესაბამისად მას გააჩნია უფლებები. და თუ კი ოდესმე დედაჩემს კითხვები დაუსვამს ამ თემაზე, იგი იყო ნაცემი, შეურაცხყიფილი და უბრალოდ საქმე მეტად რთულად იყო.
When I went to school, I had a dream. I wanted to become a teacher. Teachers looked nice. They wear nice dresses, high-heeled shoes. I found out later that they are uncomfortable, but I admired it. (Laughter) But most of all, the teacher was just writing on the board -- not hard work, that's what I thought, compared to what I was doing in the farm. So I wanted to become a teacher.
მე როცა სკოლაში დავდიოდი, მე მქონდა ოცნება, ოცნება რომ გავმხდარიყავი მასწავლებელი. მასწავლებლები კარგად გამოიყურებიან, ისინი იცვამენ ლამაზად, ატარებენ მაღალქუსლიან ფეხსაცმელებს, რომელიც სხვათა შორის აღმოვაჩინე რომ საკმაოდ არაკომფორტულია, მაგრამ მე მაინც აღფრთოვანებული ვიყავი. (სიცილი დარბაზში) მაგრამ, მასწავლებელთა უმეტესობა უბრალოდ დაფაზე წერით იყო დაკავებული. არც თუ ისე რთული საქმეა - ვფიქრობდი მე როდესაც ვადარებდი ჩემს საქმიანობებს ფერმაში. აი ამიტომ მინდოდა გავმხდარიყავი მასწავლებელი.
I worked hard in school, but when I was in eighth grade, it was a determining factor. In our tradition, there is a ceremony that girls have to undergo to become women, and it's a rite of passage to womanhood. And then I was just finishing my eighth grade, and that was a transition for me to go to high school. This was the crossroad. Once I go through this tradition, I was going to become a wife. Well, my dream of becoming a teacher will not come to pass. So I talked -- I had to come up with a plan to figure these things out. I talked to my father. I did something that most girls have never done. I told my father, "I will only go through this ceremony if you let me go back to school." The reason why, if I ran away, my father will have a stigma, people will be calling him the father of that girl who didn't go through the ceremony. It was a shameful thing for him to carry the rest of his life. So he figured out. "Well," he said, "okay, you'll go to school after the ceremony."
მე თავდაუზოგავად ვმეცადინეობდი სკოლაში, მაგრამ როდესაც ვიყავი მერვე კლასში, დადგა გადამწყვეტი ფაქტორი. ჩვენ გვაქვს ტრადიცია, რომლის ფარგლებში გოგონამ უნდა გაიაროს გარკვეული ცერემონია რომ გახდეს ქალი და ეს არის რიტუალი ქალობაში შესასვლელად. როდესაც ვამთავრებდი მერვე კლასს, უნდა გამეგრძელებინა სწავლა საშუალო სკოლაში. ეს იყო ჩემთვის გზაჯვარედინი. მივიღებდი რა მონაწილეობას ამ ცერემონიალში, მე გავხდებოდი ქალი, თუმცა ჩემი ოცნება გავმხდარიყავი მასწავლებელი უნდა დამევიწყებინა . შესაბამისად მე ვთქვი რომ უნდა მომეფიქრებინა გეგმა რათა მეპოვა გამოსავალი ამ სიტუაციაში. მე დაველაპარაკე მამაჩემს, ეს იყო ის რაც ბევრ გოგოს არასოდეს გაუკეთებია. მე ვუთხარი მამაჩემს : "მე მხოლოდ მაშინ გავხდები ამ რიტულის მონაწილე, თუ შენ სკოლაში დამაბრუნებ" მიზეზი თუ რატომ მოვიქეცი ასე იყო შემდეგი, თუკი გავიქცეოდი, მამაჩემი იქნებოდა დაღდასმული, ხალხი მას დაუძახებდა მამას,რომლის გოგონამ უარი თქვა რიტუალზე. ეს იყო ყველაზე სამარცხვინო ტვირთი რომელიც მას უნდა ეტარებინა მთელი დარჩენილი ცხოვრება. შესაბამისად მან გააანალიზა და თქვა : "კარგი, შენ დაბრუნდები სკოლაში ცერემონიის შემდეგ".
I did. The ceremony happened. It's a whole week long of excitement. It's a ceremony. People are enjoying it. And the day before the actual ceremony happens, we were dancing, having excitement, and through all the night we did not sleep. The actual day came, and we walked out of the house that we were dancing in. Yes, we danced and danced. We walked out to the courtyard, and there were a bunch of people waiting. They were all in a circle. And as we danced and danced, and we approached this circle of women, men, women, children, everybody was there. There was a woman sitting in the middle of it, and this woman was waiting to hold us. I was the first. There were my sisters and a couple of other girls, and as I approached her, she looked at me, and I sat down. And I sat down, and I opened my legs. As I opened my leg, another woman came, and this woman was carrying a knife. And as she carried the knife, she walked toward me and she held the clitoris, and she cut it off.
მე ეს გავაკეთე , რიტუალის ნაწილი გავხდი. მთელი კვირა იყო მხიარულებისა და მღელვარების, ეს იყო ცერემონიალი, სადაც ადამიანები ერთობოდნენ. სანამ ცერემონიალი დაიწყებოდა, ჩვენ ვცეკვავდით და ვერთობოდით, მთელი ღამე არ გვეძინა. როდესაც ის დღე დადგა, ჩვენ გამოვედით სახლიდან, რომელშიც ვცეკვავდით. დიახ, ჩვენ ვცეკვავდით და ვცეკვავდით. ჩვენ გავიარეთ ეზო და შემდეგ გველოდა შეკრებილი ხალხი. ყველანი წრეში იყვნენ და ცეკვავდნენ გაუჩერებლივ. როდესაც მივუახლოვდით წრეს,სადაც ქალები, კაცები, ბავშვები იყვნენ შეკრებილნი, შუაში იჯდა ქალი და ის გველოდებოდა, რომ შევეკავებინეთ. მე ვიყავი პირველი, იქვე იყვნენ ჩემი დები და სხვა გოგონებიც. როდესაც მე მივუახლოვდი ამ ქალს, მან შემომხედა და მე დავჯექი. დავჯექი რა მე გავშალე ფეხები. ამ დროს მოვიდა მეორე ქალი, რომელსაც ეკავა დანა და ამ დანით იგი მოემართებოდა პირდაპირ ჩემსკენ. მან დამიჭირა ხელით და მომაჭრა კლიტორი.
As you can imagine, I bled. I bled. After bleeding for a while, I fainted thereafter. It's something that so many girls -- I'm lucky, I never died -- but many die. It's practiced, it's no anesthesia, it's a rusty old knife, and it was difficult. I was lucky because one, also, my mom did something that most women don't do. Three days later, after everybody has left the home, my mom went and brought a nurse. We were taken care of. Three weeks later, I was healed, and I was back in high school. I was so determined to be a teacher now so that I could make a difference in my family.
როგორც წარმოგიდგენიათ დამეწყო სისხლდენა. სისხლდენის შემდეგ კი გული წამივიდა. ეს არის რაღაც, რომლითაც ბევრი გოგონა იღუპება, მე კი იღბლიანი აღმოვჩნდი რომ გადავრჩი. ეს ტარდება ყოველგვარი ანესთეზიის გარეშე, ძველი ჟანგიანი დანით და ეს მართლა მტკივნეული მომენტია. მე აღმოვჩდნი იღბლიანი იმიტომ რომ დედაჩემმა გააკეთა ისეთი რამ, რასაც ბევრი ქალი არ აკეთებს. სამი დღის შემდეგ, როდესაც ყველამ დატოვა სახლი, დედაჩემი წავიდა და მომიყვანა ექთანი, რომელმაც ჩვენ მოგვიარა. სამი კვირის შემდეგ, მოშუშების შემდეგ წავედი სკოლაში. მე ვიყავი ისეთი მოწადინებული მასწავლებლობაზე რომ მზად ვიყავი შემეცვალა რაღაცეები ჩემს ოჯახში.
Well, while I was in high school, something happened. I met a young gentleman from our village who had been to the University of Oregon. This man was wearing a white t-shirt, jeans, camera, white sneakers -- and I'm talking about white sneakers. There is something about clothes, I think, and shoes. They were sneakers, and this is in a village that doesn't even have paved roads. It was quite attractive.
ნუ როდესაც მე საშუალო სკოლაში ვიყავი, მოხდა რაღაც. მე შევხვდი ახალგაზრდა ჯენტლმენს ჩვენი სოფლიდან, რომელიც ნამყოფი იყო ორეგონის უნივერსიტეტში. ეს იყო კაცი რომელიც ატარებდა თეთრ მაისურს, ჯინსებს, კამერას თეთრ კედებს და მე ეხლა ვსაუბრობ თეთრ კედებზე. არის რაღაც ტანსაცმელსა და ფეხსაცმელშიც. იგი ატარებდა კედებს სოფელში, სადაც დაგებული გზებიც კი არ იყო, რაც განსხვავებულ მომხიბვლელობას მატებდა.
I told him, "Well, I want to go to where you are," because this man looked very happy, and I admired that.
მე მას ვუთხარი: "მეც მინდა იქ წავიდე სადაც შენ ხარ" რადგან ეს ადამიანი ბედნიერი გამოიყურებოდა და ამით მე მოვიხიბლე.
And he told me, "Well, what do you mean, you want to go? Don't you have a husband waiting for you?"
მან მიპასუხა: "კარგი,მაგრამ რას გულისხმობ რომ გინდა წახვიდე? ნუთუ მეუღლე არ გელოდება?"
And I told him, "Don't worry about that part. Just tell me how to get there."
მე კი ვუპასუხე: "არ ინერვიულო მაგაზე, უბრალოდ მითხარი როგორ მოვხვდე იქ."
This gentleman, he helped me. While I was in high school also, my dad was sick. He got a stroke, and he was really, really sick, so he really couldn't tell me what to do next. But the problem is, my father is not the only father I have. Everybody who is my dad's age, male in the community, is my father by default -- my uncles, all of them -- and they dictate what my future is.
ეს ჯენტლმენი მე დამეხმარა . როდესაც მე საშუალო სკოლაში დავდიოდი, მამაჩემი ავად გახდა. მას მოუვიდა ინსულტი და ის მართლა ცუდად იყო, შესაბამისად მას არ შეეძლო ეთქვა თუ რა უნდა ყოფილიყო ჩემი შემდეგი ნაბიჯი. მაგრამ პრობლემა ის არის, რომ მამაჩემი არაა ჩემი ერთადერთი მამა რომელიც მყავს, ყოველი ჩემი თემის მამრობითი სქესისა და მამაჩემის ასაკის ადამიანი მამად მეკუთვნის. ჩემი ბიძები, ყველანი მკარნახობდნენ თუ როგორი უნდა ყოფილიყო ჩემი მომავალი.
So the news came, I applied to school and I was accepted to Randolph-Macon Woman's College in Lynchburg, Virginia, and I couldn't come without the support of the village, because I needed to raise money to buy the air ticket. I got a scholarship but I needed to get myself here. But I needed the support of the village, and here again, when the men heard, and the people heard that a woman had gotten an opportunity to go to school, they said, "What a lost opportunity. This should have been given to a boy. We can't do this."
მოვიდა სიახლე ჩემს აპლიკაციასთან დაკავშირებით, თანხმობა მომივიდა რანდოლფ-მაკონის ქალთა კოლეჯიდან რომელიც მდებარეობდა ქალაქ ლინჩბურგში, ვირჯინიის შტატში. მაგრამ მე არ შემეძლო სოფლის დახმარების გარეშე წასვლა, რადგან მე მჭირდებოდა ფული ბილეთის საყიდლად. მიუხედავად იმისა რომ დაფინანსება მივიღე, იქ ჩასვლა ჩემით უნდა მომეხერხებინა. შესაბამისად მე მჭირდებოდა სოფლის თანადგომა და როდესაც კაცებმა გაიგეს, რომ სწორედ გოგონამ მოიპოვა შესაძლებლობა წასულიყო სასწავლებლად საზღვარგარეთ, მათ თქვეს: "როგორი დაკარგული შესაძლებლობაა, ეს უნდა ყოფილიყო ბიჭისათვის, ჩვენ ამას ვერ დავუჭერთ მხარს.
So I went back and I had to go back to the tradition. There's a belief among our people that morning brings good news. So I had to come up with something to do with the morning, because there's good news in the morning. And in the village also, there is one chief, an elder, who if he says yes, everybody will follow him. So I went to him very early in the morning, as the sun rose. The first thing he sees when he opens his door is, it's me.
შესაბამისად მე დავუბრუნდი ჩემს ცხოვრებას და ტრადიციებს. არსებობს გარკვეული რწმენა ჩემს ხალხში, რომ დილას მოაქვს კარგი ამბები, ამიტომ მე უნდა მომეფიქრებინა რაღაც დილისათვის, გამომდინარე რომ დილით ყოველთვის სასიამოვნო სიახლეებია. ჩვენს სოფელში არის ერთი მთავარი, უხუცესი, რომლის ნათქვამს ყველა ემორჩილება. როგორც კი მზე ამოვიდა დილით ადრე, მე წავედი მის სანახავად, პირველი რაც კი მან დაინახა კარების გაღების შემდეგ ვიყავი მე .
"My child, what are you doing here?"
"შვილო ჩემო, რას აკეთებ აქ?"
"Well, Dad, I need help. Can you support me to go to America?" I promised him that I would be the best girl, I will come back, anything they wanted after that, I will do it for them.
"მამა, მე მჭირდება თქვენი მხარდაჭერა რომ წავიდე ამერიკაში" მე შევპირდი მას რომ ვიქნებოდი საუკეთესო მოსწავლე, რომ დავბრუნდებოდი უკან და გავაკეთებდი ყველაფერს რასაც ისინი მოისურვებდნენ.
He said, "Well, but I can't do it alone." He gave me a list of another 15 men that I went -- 16 more men -- every single morning I went and visited them. They all came together. The village, the women, the men, everybody came together to support me to come to get an education.
მან თქვა: "კარგი, მაგრამ მე არ შემიძლია ამის მარტო გაკეთება" მან მომცა მე 15 კაცის სია და მე წავედი, კიდევ 16 კაცი, ყოველ დილით მე მივდიოდი და ვსტუმრობდი მათ. ისინი, ყველანი ერთად მოვიდნენ, სოფელი, ქალი, კაცი ყველა ერთად მოვიდა რომ დამხმარებოდნენ განათლების მიღებაში.
I arrived in America. As you can imagine, what did I find? I found snow! I found Wal-Marts, vacuum cleaners, and lots of food in the cafeteria. I was in a land of plenty.
მე ჩავედი ამერიკაში,როგორ წარმოგიდგენიათ, რა აღმოვაჩინე აქ? მე აღმოვაჩინე თოვლი! მე აღმოვაჩნე ვოლ-მარტსი, მტვერსასრუტი და ძალიან ბევრი საჭმელი სასადილოში. მე ვიმყოფებოდი სიუხვის მიწაზე.
I enjoyed myself, but during that moment while I was here, I discovered a lot of things. I learned that that ceremony that I went through when I was 13 years old, it was called female genital mutilation. I learned that it was against the law in Kenya. I learned that I did not have to trade part of my body to get an education. I had a right. And as we speak right now, three million girls in Africa are at risk of going through this mutilation. I learned that my mom had a right to own property. I learned that she did not have to be abused because she is a woman. Those things made me angry. I wanted to do something. As I went back, every time I went, I found that my neighbors' girls were getting married. They were getting mutilated, and here, after I graduated from here, I worked at the U.N., I went back to school to get my graduate work, the constant cry of these girls was in my face. I had to do something.
მე კარგად ვატარებდი დროს მაგრამ ჩემი აქ ყოფნის განმავლობაში, მე აღმოვაჩინე კიდევ ბევრი რაღაცეები. მე გავიგე და ვისწავლე, რომ ცერემონია რომლის გავლაც მე მომიწია 13 წლის ასაკში, ერქვა ქალის სასქესო ორგანოს დასახიჩრება. მე ვისწავლე რომ ეს ეწინააღმდეგებოდა კენიის კანონმდებლობას. მე ვისწავლე რომ მე არ ვიყავი ვალდებული გამეცვალა ჩემი სხეულის ნაწილი იმისათვის, რომ განათლება მიმეღო, მე მქონდა ამის უფლება. და ამ წამს, როდესაც ჩვენ ვსაუბრობთ, სამი მილიონი გოგო აფრიკაში დაცვეთის რიტუალის საფრთხის წინ დგას. მე ვისწავლე რომ დედაჩემს გააჩნდა საკუთრების უფლება, მე გავიგე რომ დედაჩემი არ უნდა ყოფილიყო შეურაცხყოფილი, იმიტომ რომ ის ქალია. ამ ყველაფერმა ძალიან გამაბრაზა. მე მინდოდა რამე გამეკეთებინა, ვბრუნდებოდი რა ყოველ ჯერზე უკან, ვუყურებდი, თუ როგორ თხოვდებოდნენ ჩემი მეზობელი გოგონები, როგორ ხდებოდნენ დაცვეთის რიტუალის მონაწილეები და აქ , კოლეჯის დამთავრების შემდეგ, მე ვმუშაობდი გაეროში და ვბრუნდებოდი რა უკან ჩემი დამამთავრებელი ნაშრომის დასაცავად, ამ გოგოების განუწყვეტელი ტირილი სახიდან არ მშორდებოდა. მე უნდა მემოქმედა!
As I went back, I started talking to the men, to the village, and mothers, and I said, "I want to give back the way I had promised you that I would come back and help you. What do you need?"
დავბრუნდი რა ისევ უკან, მე დავიწყე საუბარი სოფლის მამაკაცებთან და ქალებთან. მე განვაცხადე: "მე მინდა ავასრულო ჩემი დანაპირები, რომ ჩამოვიდოდი რათა თქვენ დაგხმარებოდით, რა გჭირდებათ?"
As I spoke to the women, they told me, "You know what we need? We really need a school for girls." Because there had not been any school for girls. And the reason they wanted the school for girls is because when a girl is raped when she's walking to school, the mother is blamed for that. If she got pregnant before she got married, the mother is blamed for that, and she's punished. She's beaten. They said, "We wanted to put our girls in a safe place."
მე გავესაუბრე ქალებს, მათ მითხრეს : "იცი რა გვჭირდება ? ჩვენ გვჭირდება სკოლა გოგონებისათვის." რადგან მათ არ ჰქონდათ სპეციალური სკოლა გოგონებისათვის . და მიზეზი, თუ რატომ უნდოდათ სკოლა გოგონებისათვის იყო ის, რომ სკოლაში მიმავალი გოგოს გაუპატიურებისათვის დედამისი იყო დამნაშავე. თუკი გოგო დაფეხმიმდებოდა ქორწინებამდე, ასევე დედა იყო დამნაშვე და ამისათვის ისჯებოდა კიდევაც, მას სცემდნენ. მათ თქვეს: "ჩვენ გვინდა ჩვენი გოგოები იყვნენ დაცულ ადგილას."
As we moved, and I went to talk to the fathers, the fathers, of course, you can imagine what they said: "We want a school for boys."
როდესაც გადავინაცვლე მამებთან, იცით რა მითხრეს მამებმა? "ჩვენ გვინდა სკოლა ბიჭებისათვის"
And I said, "Well, there are a couple of men from my village who have been out and they have gotten an education. Why can't they build a school for boys, and I'll build a school for girls?" That made sense. And they agreed. And I told them, I wanted them to show me a sign of commitment. And they did. They donated land where we built the girls' school. We have.
და მე ვუპასუხე : "კარგი, აქ არის რამოდენიმე კაცი ამ სოფელში, რომლებმაც საზღვარგარეთ მიიღეს განათლება. რატომ მათ არ თხოვთ სკოლის აშენებას ბიჭებისათვის? და მე ავაშენებ სკოლას გოგონებისთვის?" ეს გონივრულად ჟღერდა და ისინიც დამთანხმდნენ. და მე ვუთხარი მათ, მე მინდოდა რომ დამენახა მათი თავდადება და დავინახე კიდევაც. მათ გვაჩუქეს მიწა, სადაც ავაშენეთ სკოლა გოგოებისთვის. ჩვენ გვაქვს ის.
I want you to meet one of the girls in that school. Angeline came to apply for the school, and she did not meet any criteria that we had. She's an orphan. Yes, we could have taken her for that. But she was older. She was 12 years old, and we were taking girls who were in fourth grade. Angeline had been moving from one place -- because she's an orphan, she has no mother, she has no father -- moving from one grandmother's house to another one, from aunties to aunties. She had no stability in her life. And I looked at her, I remember that day, and I saw something beyond what I was seeing in Angeline. And yes, she was older to be in fourth grade. We gave her the opportunity to come to the class. Five months later, that is Angeline. A transformation had begun in her life. Angeline wants to be a pilot so she can fly around the world and make a difference. She was not the top student when we took her. Now she's the best student, not just in our school, but in the entire division that we are in. That's Sharon. That's five years later. That's Evelyn. Five months later, that is the difference that we are making.
მე მინდა გაგაცნოთ ჩვენი ერთ-ერთი მოსწავლე გოგონა. ანჯელინს სურდა ჩვენთან ესწავლა, თუმცა ის არ ერგებოდა ჩვენს კრიტერიუმებს. იგი არის უპატრონი და ამ მიზეზით შეგვეძლო მიგვეღო, მაგრამ ასაკობრივად ვერ ემთხვეოდა, 12 წლის იყო და ჩვენ აგვყავს ბავშვები რომლებიც მეოთხე კლასში არიან. ანჯელინს ხშირად უწევდა საცხოვრებელი გარემოს შეცვლა, გამომდინარე იქედან რომ ის უპატრონოა, არ ყავს არც დედა და არც მამა ხშირად უწევდა ერთი ბებიიდან მეორესთან გადასვლა, ერთი დეიდიდან მეორესთან და ასე შემდეგ. მას არ გააჩნდა არანაირი სტაბილურობა ცხოვრებაში. მე შევხედე მას და კარგად მახსოვს ის დღე, რადგან მე დავინახე რაღაც გაცილებით მეტი მასში. და მიუხედავად იმისა რომ ის უფროსი იყო, ჩვენ მივეცით მას შესაძლებლობა დასწრებოდა გაკვეთილებს. ხუთი თვის შემდეგ, ანჯელინი ასე გამოიყურება . აღსანიშნავი ტრანსფორმაცია დაიწყო მის ცხოვრებაში. ანჯელინს უნდა გამოვიდეს მფრინავი, შემოუფრინოს დედამიწას გარშემო და შეცვალოს რაღაც. ის არ იყო მოწინავე სტუდნეტი როდესაც ავიყვანეთ, ეხლა კი ის არის საუკეთესო მოსწავლე არამარტო ჩვენს სკოლაში, არამედ მთელს განყოფილებაში სადაც კი ვმუშაობთ. ეს შარონია, ეს კი ხუთი წლის შემდეგ. ეს ეველინია,ხუთი წლის შემდეგ, ეს არის ის ცვლილებები რომელსაც ჩვენ ვახდენთ.
As a new dawn is happening in my school, a new beginning is happening. As we speak right now, 125 girls will never be mutilated. One hundred twenty-five girls will not be married when they're 12 years old. One hundred twenty-five girls are creating and achieving their dreams. This is the thing that we are doing, giving them opportunities where they can rise. As we speak right now, women are not being beaten because of the revolutions we've started in our community.
ყოველი განთიადის დადგომა ჩვენს სკოლაში, ახალი დასაწყისის ტოლფასია. აი, ახლა როცა ჩვენ ვსაუბრობთ, 125 გოგონა გადაურჩება დასახიჩრებას, ასოცდახუთი გოგონა არ გათხოვდება 12 წლის ასაკში. ასოცდახუთი გოგონა იბრძვის თავიანთი მიზნების მისაღწევად. ეს არის სწორედ ის რასაც ვაკეთებთ, ვაძლევთ მათ შესაძლებლობეს, რომლებსაც ისინი იყენებენ. როდესაც ჩვენ ვსაუბრობთ ახლა, ქალები აღარ არიან ნაცემნი იმ რევოლუციური გამოსვლების გამო რომელიც დავიწყეთ ჩვენს თემში.
(Applause)
(აპლოდისმენტები)
I want to challenge you today. You are listening to me because you are here, very optimistic. You are somebody who is so passionate. You are somebody who wants to see a better world. You are somebody who wants to see that war ends, no poverty. You are somebody who wants to make a difference. You are somebody who wants to make our tomorrow better. I want to challenge you today that to be the first, because people will follow you. Be the first. People will follow you. Be bold. Stand up. Be fearless. Be confident. Move out, because as you change your world, as you change your community, as we believe that we are impacting one girl, one family, one village, one country at a time. We are making a difference, so if you change your world, you are going to change your community, you are going to change your country, and think about that. If you do that, and I do that, aren't we going to create a better future for our children, for your children, for our grandchildren? And we will live in a very peaceful world. Thank you very much.
მე მინდა გამოგიწვიოთ თქვენ დღეს. თქვენ მისმენთ მე იმიტომ რომ აქ ხართ, ოპტიმისტურად განწყობილები. თქვენ ხართ ის, ვინც ასე მგრძნობიარეა, თქვენ ხართ ის ვისაც უნდა დაინახოს უკეთესი მსოფლიო. თქვენ ხართ ის, ვისაც უნდა ომის დამთავრება, სიღარიბის დაძლევა. თქვენ ხართ ის ვისაც უნდა შეცვალოს რაღაც, თქვენ ხართ ის ვისაც უნდა ჩვენი მომავალი დღე უკეთესი იყო. მე მინდა რომ გამოგიწვიოთ დღეს, რათა იყოთ პირველები, რადგანაც ხალხი აუცილებლად გამოგყვებათ. იყავით პიონერები და ხალხი გამოგყვებათ. იყავით გაბედულები, აღიმართეთ, იყავით უშიშარნი, იყავით თავდაჯერებულნი, იმოქმედეთ, რადგან შეცვლით რა თქვენს სამყაროს, შეცვლით რა თქვენს თემს, როგორც ჩვენ გვჯერა, ერთ გოგონაზე გავლენის ქონია უდრის ერთ ოჯახზე, ერთ სოფელზე, ერთ ქვეყანაზე გავლენის ქონას ერთდროულად. ჩვენ ვახდენთ ცვლილებებს, შესაბამისად თუკი თქვენსავე სამყაროს, თქვენ შეცვლით თქვენსავე თემს, ეს გამოიწვევს ქვეყნის ცვლილებას და იფიქრეთ ამაზე. თუ თქვენ გააკეთებთ ამას და მეც გავაკეთებ ამას ნუთუ ვერ შევძლებთ შევქმნათ უკეთესი მომავალი ჩვენი შვილებისათვის, თქვენი შვილებისათვის, ჩვენი შვილიშილებისათვის? და ჩვენ შევძლებთ ვიცხოვროთ მშიდობიან სამყაროში. ძალიან დიდი მადლობა.
(Applause)
(აპლოდისმენტები)