Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων στη Κένυα. Άνθρωποι ταξιδεύουν από μακριά για να τους δουν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ψηλοί. Πηδούν ψηλά. Φοράνε κόκκινα. Και σκοτώνουν λιοντάρια. Ίσως αναρωτιέστε, ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Αυτοί είναι οι Μασσάι. Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Είμαι μία από αυτούς.
There's a group of people in Kenya. People cross oceans to go see them. These people are tall. They jump high. They wear red. And they kill lions. You might be wondering, who are these people? These are the Maasais. And you know what's cool? I'm actually one of them.
Στους Μασσάι, τα αγόρια ανατρέφονται για να γίνουν πολεμιστές. Τα κορίτσια για να γίνουν μητέρες. Όταν ήμουν 5 χρονών, έμαθα ότι ήμουν αρραβωνιασμένη και θα παντρευόμουν μόλις έφτανα στην εφηβεία. Η μαμά μου, η γιαγιά μου και οι θείες μου, συνεχώς μου το υπενθύμιζαν όταν ο άντρας μου τύχαινε να περάσει από δίπλα. (Γέλια) Ωραίο, έτσι; Και ό,τι έπρεπε να κάνω από εκείνη τη στιγμή και μετά ήταν να προετοιμαστώ ώστε να γίνω η τέλεια γυναίκα σε ηλικία 12 χρονών. Η μέρα μου ξεκινούσε στις 5 το πρωί, αρμέγοντας τις αγελάδες, σκουπίζοντας το σπίτι, μαγειρεύοντας για τα αδέρφια μου, μαζεύοντας νερό και καυσόξυλα. Έκανα ό,τι έπρεπε να κάνω για να γίνω μια τέλεια σύζυγος.
The Maasais, the boys are brought up to be warriors. The girls are brought up to be mothers. When I was five years old, I found out that I was engaged to be married as soon as I reached puberty. My mother, my grandmother, my aunties, they constantly reminded me that your husband just passed by. (Laughter) Cool, yeah? And everything I had to do from that moment was to prepare me to be a perfect woman at age 12. My day started at 5 in the morning, milking the cows, sweeping the house, cooking for my siblings, collecting water, firewood. I did everything that I needed to do to become a perfect wife.
Πήγα σχολείο όχι επειδή τα κορίτσια των Μασσάι πάνε σχολείο. Αλλά επειδή η μητέρα μου είχε στερηθεί την εκπαίδευση, και συνεχώς υπενθύμιζε σε μένα και στις αδερφές μου, ότι δεν ήθελε να ζήσουμε την ίδια ζωή με εκείνη. Γιατί το έλεγε αυτό; Ο πατέρας μου δούλευε σαν αστυνομικός στη πόλη. Ερχόταν σπίτι μια φορά το χρόνο. Μερικές φορές περνούσαν και 2 χρόνια που δεν τον βλέπαμε. Και όποτε γυρνούσε σπίτι, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η μητέρα μου δούλευε σκληρά στη φάρμα να μεγαλώσει σοδειές για να μας θρέψει. Εξέτρεφε αγελάδες και κατσίκες για να μπορεί να μας φροντίσει. Αλλά όταν γυρνούσε ο πατέρας μου, πουλούσε τις αγελάδες, πουλούσε τα προϊόντα που είχαμε, και γυρνούσε στα μπαρ για να τα πιει με τους φίλους του. Επειδή η μητέρα μου ήταν γυναίκα, δεν είχε το δικαίωμα να έχει περιουσία, και εξ ορισμού, τα πάντα στην οικογένειά μου άνηκαν στον πατέρα μου, και μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε. Εάν ποτέ η μητέρα μου του έφερνε αντίρρηση, την χτυπούσε, την κακοποιούσε, και ήταν πολύ δύσκολα.
I went to school not because the Maasais' women or girls were going to school. It's because my mother was denied an education, and she constantly reminded me and my siblings that she never wanted us to live the life she was living. Why did she say that? My father worked as a policeman in the city. He came home once a year. We didn't see him for sometimes even two years. And whenever he came home, it was a different case. My mother worked hard in the farm to grow crops so that we can eat. She reared the cows and the goats so that she can care for us. But when my father came, he would sell the cows, he would sell the products we had, and he went and drank with his friends in the bars. Because my mother was a woman, she was not allowed to own any property, and by default, everything in my family anyway belongs to my father, so he had the right. And if my mother ever questioned him, he beat her, abused her, and really it was difficult.
Όταν πήγαινα σχολείο, είχα ένα όνειρο. Ήθελα να γίνω δασκάλα. Οι δασκάλες μου φαίνονταν ωραίες. Φοράνε ωραία φορέματα, ψηλοτάκουνα παπούτσια. Τα οποία έμαθα αργότερα ότι δεν είναι και τόσο βολικά, αλλά τα θαύμαζα. (Γέλια) Κυρίως όμως, η δασκάλα απλά έγραφε σε ένα πίνακα -- το οποίο σκέφτηκα δεν είναι και τόσο δύσκολο, σε σύγκριση με τη δουλειά που έκανα στη φάρμα. Έτσι ήθελα να γίνω δασκάλα.
When I went to school, I had a dream. I wanted to become a teacher. Teachers looked nice. They wear nice dresses, high-heeled shoes. I found out later that they are uncomfortable, but I admired it. (Laughter) But most of all, the teacher was just writing on the board -- not hard work, that's what I thought, compared to what I was doing in the farm. So I wanted to become a teacher.
Δούλευα σκληρά στο σχολείο, αλλά η τελευταία τάξη του δημοτικού, ήταν ένας καθοριστικός παράγοντας. Στη κουλτούρα μας, υπάρχει μια τελετή την οποία πρέπει να υποστούν τα κορίτσια για να γίνουν γυναίκες, και είναι μια τελετή ενηλικίωσης. Τελείωνα την τελευταία τάξη του δημοτικού, και ακολουθούσε η μετάβαση στο γυμνάσιο. Αυτό ήταν το σταυροδρόμι. Μετά από αυτή την τελετή, θα γινόμουν σύζυγος. Το όνειρο μου να γίνω δασκάλα δεν θα γινόταν πραγματικότητα. Έπρεπε να σκεφτώ ένα σχέδιο για να βρω μια λύση. Μίλησα στον πατέρα μου. Έκανα κάτι το οποίο τα περισσότερα κορίτσια δεν θα έκαναν ποτέ. Είπα στον πατέρα μου, "Θα λάβω μέρος στην τελετή μόνο εάν με αφήσεις να πάω πίσω στο σχολείο." Ο λόγος που δέχτηκε ήταν ότι εάν έφευγα απ το σπίτι, ο πατέρας μου θα στιγματιζόταν, οι άλλοι θα τον χαρακτήριζαν σαν τον πατέρα του κοριτσιού που δεν έλαβε μέρος στην τελετή. Ήταν πολύ ντροπιαστικό να το κουβαλάει για την υπόλοιπη ζωή του. Έτσι το σκέφτηκε, και μου είπε "Εντάξει λοιπόν, μετά τη τελετή θα πας πίσω στο σχολείο."
I worked hard in school, but when I was in eighth grade, it was a determining factor. In our tradition, there is a ceremony that girls have to undergo to become women, and it's a rite of passage to womanhood. And then I was just finishing my eighth grade, and that was a transition for me to go to high school. This was the crossroad. Once I go through this tradition, I was going to become a wife. Well, my dream of becoming a teacher will not come to pass. So I talked -- I had to come up with a plan to figure these things out. I talked to my father. I did something that most girls have never done. I told my father, "I will only go through this ceremony if you let me go back to school." The reason why, if I ran away, my father will have a stigma, people will be calling him the father of that girl who didn't go through the ceremony. It was a shameful thing for him to carry the rest of his life. So he figured out. "Well," he said, "okay, you'll go to school after the ceremony."
Έτσι και έγινε. Έγινε η τελετή. Είναι μια ολόκληρη εβδομάδα έξαψης. Είναι μια τελετή. Οι άνθρωποι την απολαμβάνουν. Την προηγούμενη μέρα της τελετουργίας, χορεύαμε, είχαμε εκστασιαστεί, και δεν κοιμηθήκαμε καθόλου όλο το βράδυ. Έφτασε η μέρα, και βγήκαμε από το σπίτι όπου χορεύαμε. Ναι, χορεύαμε και χορεύαμε. Βγήκαμε έξω στην αυλή, όπου πολύς κόσμος ήταν μαζεμένος και περίμενε. Ήταν όλοι σε ένα κύκλο. Και ενώ χορεύαμε και χορεύαμε, πλησιάζαμε αυτόν τον κύκλο γυναικών, άντρες, γυναίκες, παιδιά, όλοι ήταν εκεί. Μια γυναίκα καθόταν στη μέση του κύκλου, και αυτή η γυναίκα περίμενε για να μας κρατήσει. Ήμουν η πρώτη. Ήταν οι αδερφές μου και μερικά άλλα κορίτσια, και καθώς την πλησίασα, με κοίταξε, και έκατσα κάτω. Έκατσα κάτω, και άνοιξα τα πόδια μου. Μόλις άνοιξα τα πόδια μου, πλησίασε μια άλλη γυναίκα, η οποία κρατούσε ένα μαχαίρι. Κρατώντας το μαχαίρι, προχώρησε προς εμένα και έπιασε την κλειτορίδα και την έκοψε.
I did. The ceremony happened. It's a whole week long of excitement. It's a ceremony. People are enjoying it. And the day before the actual ceremony happens, we were dancing, having excitement, and through all the night we did not sleep. The actual day came, and we walked out of the house that we were dancing in. Yes, we danced and danced. We walked out to the courtyard, and there were a bunch of people waiting. They were all in a circle. And as we danced and danced, and we approached this circle of women, men, women, children, everybody was there. There was a woman sitting in the middle of it, and this woman was waiting to hold us. I was the first. There were my sisters and a couple of other girls, and as I approached her, she looked at me, and I sat down. And I sat down, and I opened my legs. As I opened my leg, another woman came, and this woman was carrying a knife. And as she carried the knife, she walked toward me and she held the clitoris, and she cut it off.
Όπως φαντάζεστε, αιμορραγούσα πάρα πολύ. Αφού αιμορραγούσα για αρκετή ώρα, λιποθύμησα. Είναι κάτι το οποίο τόσα πολλά κορίτσια-- Ήμουν τυχερή που δεν πέθανα -- αλλά πολλές πεθαίνουν. Γίνεται χωρίς αναισθητικό, είναι ένα σκουριασμένο παλιό μαχαίρι, και είναι επώδυνο. Ήμουν τυχερή επειδή η μητέρα μου έκανε κάτι που οι περισσότερες γυναίκες δεν κάνουν. Τρεις μέρες μετά, αφού είχαν φύγει όλοι από το σπίτι, η μαμά μου πήγε και έφερε μια νοσοκόμα. Μας φρόντισε εμένα και τις αδερφές μου. Τρεις εβδομάδες μετά, η πληγή μου είχε επουλωθεί, και πήγα πίσω στο σχολείο. Τώρα ήμουν τόσο αποφασισμένη να γίνω δασκάλα για να μπορέσω να κάνω την διαφορά στην οικογένεια μου.
As you can imagine, I bled. I bled. After bleeding for a while, I fainted thereafter. It's something that so many girls -- I'm lucky, I never died -- but many die. It's practiced, it's no anesthesia, it's a rusty old knife, and it was difficult. I was lucky because one, also, my mom did something that most women don't do. Three days later, after everybody has left the home, my mom went and brought a nurse. We were taken care of. Three weeks later, I was healed, and I was back in high school. I was so determined to be a teacher now so that I could make a difference in my family.
Ενώ ήμουν στο γυμνάσιο, συνέβη κάτι. Γνώρισα ένα νεαρό κύριο από το χωριό μας ο οποίος σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον. Φορούσε άσπρο μπλουζάκι, τζιν, κρατούσε μια φωτογραφική μηχανή, άσπρα αθλητικά παπούτσια -- και αναφέρω συγκεκριμένα τα παπούτσια. Κάτι έχουν τα ρούχα νομίζω, και τα παπούτσια. Φορούσε αθλητικά παπούτσια σε ένα χωριό που δεν έχει καν ασφαλτωμένους δρόμους. Ήταν πολύ ελκυστικό.
Well, while I was in high school, something happened. I met a young gentleman from our village who had been to the University of Oregon. This man was wearing a white t-shirt, jeans, camera, white sneakers -- and I'm talking about white sneakers. There is something about clothes, I think, and shoes. They were sneakers, and this is in a village that doesn't even have paved roads. It was quite attractive.
Του είπα, "Θέλω να πάω εκεί που πας και εσύ," επειδή φαινόταν πολύ χαρούμενος, και το θαύμαζα αυτό.
I told him, "Well, I want to go to where you are," because this man looked very happy, and I admired that.
Και μου είπε, "Λοιπόν, τι εννοείς, θες να πας; Δεν έχεις ένα σύζυγο να σε περιμένει;"
And he told me, "Well, what do you mean, you want to go? Don't you have a husband waiting for you?"
Και του είπα, "Μην ανησυχείς για αυτό. Απλά πες μου πώς να πάω εκεί."
And I told him, "Don't worry about that part. Just tell me how to get there."
Αυτός ο άντρας, με βοήθησε. Ενώ ήμουν ακόμη στο γυμνάσιο, ο πατέρας μου αρρώστησε. Έπαθε εγκεφαλικό, και ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, δεν μπορούσε να μου υπαγορεύσει τι να κάνω με το μέλλον μου. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι ο πατέρας μου δεν ήταν ο μόνος πατέρας που έχω. Κάθε άντρας στην κοινότητα μου στην ηλικία του μπαμπά μου, είναι εξ ορισμού πατέρας μου -- οι θείοι μου, όλοι τους -- και καθορίζουν ποιο θα είναι το μέλλον μου.
This gentleman, he helped me. While I was in high school also, my dad was sick. He got a stroke, and he was really, really sick, so he really couldn't tell me what to do next. But the problem is, my father is not the only father I have. Everybody who is my dad's age, male in the community, is my father by default -- my uncles, all of them -- and they dictate what my future is.
Μαθεύτηκαν τα νέα, ότι έκανα αιτήσεις σε σχολεία και έγινα δεκτή στο κολλέγιο γυναικών Ράντολφ-Μακόν στο Λίντσμπεργκ της Βιρτζίνια, αλλά δεν μπορούσα να πάω χωρίς βοήθεια από το χωριό μου, επειδή χρειαζόμουν λεφτά για το αεροπορικό εισιτήριο. Είχα υποτροφία αλλά πάλι έπρεπε κάπως να πάω εκεί. Έτσι χρειαζόμουν στήριξη από το χωριό, και όταν οι άντρες του χωριού έμαθαν ότι μια γυναίκα είχε την ευκαιρία να πάει να σπουδάσει είπαν, "Τι χαμένη ευκαιρία! Έπρεπε να είχε δόθεί σε ένα αγόρι. Δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό."
So the news came, I applied to school and I was accepted to Randolph-Macon Woman's College in Lynchburg, Virginia, and I couldn't come without the support of the village, because I needed to raise money to buy the air ticket. I got a scholarship but I needed to get myself here. But I needed the support of the village, and here again, when the men heard, and the people heard that a woman had gotten an opportunity to go to school, they said, "What a lost opportunity. This should have been given to a boy. We can't do this."
Έτσι, έπρεπε πάλι να βρω ένα σχέδιο, κάτι το οποίο είχε να κάνει με τη παράδοσή μας. Υπάρχει μια πεποίθηση στη κουλτούρα μας ότι το πρωινό φέρνει πάντα καλά νέα. Έτσι έπρεπε να σκεφτώ κάτι το οποίο είχε σχέση με το πρωί, επειδή τα καλά νέα έρχονται το πρωί. Στο χωριό μας υπάρχει ένας αρχηγός, ο γηραιότερος, ο οποίος εάν πει ναι, όλοι θα τον ακολουθήσουν. Τον επισκέφτηκα πολύ νωρίς ένα πρωινό, καθώς ανέτελλε ο ήλιος. Ήμουν το πρώτο πράγμα που είδε όταν άνοιξε τη πόρτα του.
So I went back and I had to go back to the tradition. There's a belief among our people that morning brings good news. So I had to come up with something to do with the morning, because there's good news in the morning. And in the village also, there is one chief, an elder, who if he says yes, everybody will follow him. So I went to him very early in the morning, as the sun rose. The first thing he sees when he opens his door is, it's me.
"Παιδί μου, τι κάνεις εδώ;"
"My child, what are you doing here?"
"Χρειάζομαι βοήθεια, Πατέρα. Μπορείς να με βοηθήσεις να πάω στην Αμερική;" Του υποσχέθηκα ότι θα είμαι το καλύτερο κορίτσι, Του είπα ότι θα επιστρέψω και ότι θα κάνω ό,τι θελήσουν μετά από αυτό.
"Well, Dad, I need help. Can you support me to go to America?" I promised him that I would be the best girl, I will come back, anything they wanted after that, I will do it for them.
Μου είπε, "Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου." Μου έδωσε μια λίστα 15 αντρών τους οποίους -- 16 άντρες -- πήγαινα κάθε πρωί να τους επισκεφτώ. Όλοι συνεισέφεραν. Το χωριό, οι γυναίκες, οι άντρες, όλοι συνεισέφεραν για να με βοηθήσουν να έρθω εδώ και να μορφωθώ.
He said, "Well, but I can't do it alone." He gave me a list of another 15 men that I went -- 16 more men -- every single morning I went and visited them. They all came together. The village, the women, the men, everybody came together to support me to come to get an education.
Έφτασα στην Αμερική. Όπως φαντάζεστε, τι βρήκα μόλις ήρθα; Βρήκα χιόνι! Βρήκα Wal-Marts, ηλεκτρικές σκούπες, και πολύ φαΐ στις καφετέριες. Ήμουν στη χώρα της αφθονίας.
I arrived in America. As you can imagine, what did I find? I found snow! I found Wal-Marts, vacuum cleaners, and lots of food in the cafeteria. I was in a land of plenty.
Το απολάμβανα, αλλά όσο ήμουν εδώ, ανακάλυψα πολλά πράγματα. Έμαθα ότι η τελετουργία την οποία υπέστην όταν ήμουν δεκατριών χρονών, ονομάζεται γυναικείος ακρωτηριασμός γεννητικών οργάνων. Έμαθα ότι στη Κένυα είναι παράνομο. Έμαθα ότι δεν χρειαζόταν να ανταλλάξω μέρος του σώματος μου για να μορφωθώ. Είχα το δικαίωμα. 'Οσο μιλάμε τώρα, 3 εκατομμύρια κορίτσια στην Αφρική κινδυνεύουν να ακρωτηριαστούν. Έμαθα ότι η μητέρα μου είχε το δικαίωμα να έχει ιδιοκτησία. Έμαθα ότι δεν χρειαζόταν να ανέχεται τη κακοποίηση λόγω του ότι είναι γυναίκα. Αυτά τα πράγματα με θύμωσαν. Ήθελα να κάνω κάτι. Καθε φορά που γύριζα πίσω, μάθαινα ότι τα κορίτσια των γειτόνων μου παντρεύονταν. Ακρωτηριαζόντουσαν, και εδώ, αφού αποφοίτησα, δούλεψα στον Ο.Η.Ε, πήγα πίσω στο σχολείο για την διπλωματική μου, η συνεχής κραυγή αυτών των κοριτσιών ήταν συνεχώς στο μυαλό μου. Έπρεπε να κάνω κάτι.
I enjoyed myself, but during that moment while I was here, I discovered a lot of things. I learned that that ceremony that I went through when I was 13 years old, it was called female genital mutilation. I learned that it was against the law in Kenya. I learned that I did not have to trade part of my body to get an education. I had a right. And as we speak right now, three million girls in Africa are at risk of going through this mutilation. I learned that my mom had a right to own property. I learned that she did not have to be abused because she is a woman. Those things made me angry. I wanted to do something. As I went back, every time I went, I found that my neighbors' girls were getting married. They were getting mutilated, and here, after I graduated from here, I worked at the U.N., I went back to school to get my graduate work, the constant cry of these girls was in my face. I had to do something.
Όταν γύρισα πίσω, άρχισα να μιλάω στους άντρες, στο χωριό, στις μητέρες, και τους είπα, "Θέλω να σας επιστρέψω την βοήθεια όπως σας υποσχέθηκα ότι θα έκανα. Τι χρειάζεστε;"
As I went back, I started talking to the men, to the village, and mothers, and I said, "I want to give back the way I had promised you that I would come back and help you. What do you need?"
Μίλησα στις γυναίκες και μου είπαν, "Ξέρεις τι χρειαζόμαστε; Χρειαζόμαστε πολύ ένα σχολείο για κορίτσια." Επειδή δεν υπήρξε ποτέ σχολείο για κορίτσια. Και ο λόγος που ήθελαν ένα τέτοιο σχολείο είναι γιατί αν ένα κορίτσι πέσει θύμα βιασμού πηγαίνοντας στο σχολείο κατηγορείται η μητέρα του. Εάν μείνει έγκυος πριν παντρευτεί, πάλι κατηγορείται η μητέρα και τιμωρείται. Την χτυπούν. Μου είπαν, "Θέλουμε να έχουμε τα κορίτσια μας σε ένα ασφαλές μέρος."
As I spoke to the women, they told me, "You know what we need? We really need a school for girls." Because there had not been any school for girls. And the reason they wanted the school for girls is because when a girl is raped when she's walking to school, the mother is blamed for that. If she got pregnant before she got married, the mother is blamed for that, and she's punished. She's beaten. They said, "We wanted to put our girls in a safe place."
Καθώς προχωρούσαμε, πήγα και μίλησα στους πατέρες, οι οποίοι όπως μπορείτε να φανταστείτε μου είπαν: "Θέλουμε ένα σχολείο για αγόρια."
As we moved, and I went to talk to the fathers, the fathers, of course, you can imagine what they said: "We want a school for boys."
Τους είπα, "Υπάρχουν μερικοί άντρες από το χωριό μου οι οποίοι πήγαν στο εξωτερικό και απέκτησαν μια εκπαίδευση. Γιατί να μην χτίσουν αυτοί ένα σχολείο για αγόρια, και εγώ ένα σχολείο για κορίτσια;" Αυτό έμοιαζε λογικό. Έτσι συμφώνησαν. Τους είπα ότι ήθελα μια ένδειξη για τη δέσμευσή τους. Και το έκαναν. Δώρισαν έκταση γης για να χτίσουμε στο σχολείο των κοριτσιών. Το κτίσαμε.
And I said, "Well, there are a couple of men from my village who have been out and they have gotten an education. Why can't they build a school for boys, and I'll build a school for girls?" That made sense. And they agreed. And I told them, I wanted them to show me a sign of commitment. And they did. They donated land where we built the girls' school. We have.
Θα ήθελα να σας συστήσω ένα απο τα κορίτσια του σχολείου. Η Αντζελίνα έκανε αίτηση για να εισαχθεί στο σχολείο, αλλά δεν πληρούσε κανένα από τα κριτήρια που είχαμε. Ήταν ορφανή. Μόνο από αυτό θα μπορούσαμε να την δεχτούμε. Αλλά ήταν μεγάλη. Ήταν 12 χρονών, και εμείς δεχόμαστε κορίτσια που πήγαιναν τετάρτη δημοτικού. Η Αντζελίνα μετακόμιζε από το ένα μέρος στο άλλο -- επειδή είναι ορφανή, δεν έχει ούτε μητέρα ούτε πατέρα -- μετακινείται από τη μια γιαγιά στην άλλη, από θείες σε θείες. Δεν έχει σταθερότητα στη ζωή της. Θυμάμαι μια μέρα, την κοίταξα, και είδα κάτι πέρα από αυτό που φαινόταν με τα μάτια. Ναι ήταν μεγάλη για τη τάξη που διδάσκαμε. Τελικά της δώσαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσει. 5 μήνες αργότερα, να τη η Αντζελίνα. Ξεκίνησε μια μεταμόρφωση στη ζωή της. Η Αντζελίνα θέλει να γίνει πιλότος και να πετάξει σε όλον τον κόσμο και να κάνει τη διαφορά. Δεν ήταν η καλύτερη μαθήτρια όταν τη πήραμε. Τώρα είναι η καλύτερη μαθήτρια, όχι μόνο στο σχολείο μας, αλλά σε ολόκληρη την επικράτεια όπου υπαγόμαστε. Αυτή είναι η Σάρον. 5 χρόνια αργότερα. Αυτή είναι η Έβελιν. 5 μήνες μετά, αυτή είναι η διαφορά που κάνουμε.
I want you to meet one of the girls in that school. Angeline came to apply for the school, and she did not meet any criteria that we had. She's an orphan. Yes, we could have taken her for that. But she was older. She was 12 years old, and we were taking girls who were in fourth grade. Angeline had been moving from one place -- because she's an orphan, she has no mother, she has no father -- moving from one grandmother's house to another one, from aunties to aunties. She had no stability in her life. And I looked at her, I remember that day, and I saw something beyond what I was seeing in Angeline. And yes, she was older to be in fourth grade. We gave her the opportunity to come to the class. Five months later, that is Angeline. A transformation had begun in her life. Angeline wants to be a pilot so she can fly around the world and make a difference. She was not the top student when we took her. Now she's the best student, not just in our school, but in the entire division that we are in. That's Sharon. That's five years later. That's Evelyn. Five months later, that is the difference that we are making.
Μια νέα μέρα ξημερώνει στο σχολείο μου, ένα νέο ξεκίνημα αρχίζει. Ενώ μιλάμε τώρα, 125 κορίτσια δεν θα ακρωτηριαστούν ποτέ. 125 κορίτσια δεν θα παντρευτούν όταν κλείσουν τα 12. 125 κορίτσια κάνουν όνειρα και πραγματοποιούν αυτά τα όνειρα. Αυτό θέλουμε να πετύχουμε δίνοντας τους ευκαιρίες ώστε να διαπρέψουν. Ενώ μιλάμε τώρα, γυναίκες δεν κακοποιούνται χάρη στην επανάσταση που ξεκινήσαμε στην κοινότητα μάς.
As a new dawn is happening in my school, a new beginning is happening. As we speak right now, 125 girls will never be mutilated. One hundred twenty-five girls will not be married when they're 12 years old. One hundred twenty-five girls are creating and achieving their dreams. This is the thing that we are doing, giving them opportunities where they can rise. As we speak right now, women are not being beaten because of the revolutions we've started in our community.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Θέλω σήμερα να σας προκαλέσω. Είστε εδώ και με ακούτε σήμερα επειδή είστε αισιόδοξοι. Εχετε τόσο πάθος. Είστε άτομα που θέλουν να ζήσουν σε ένα καλύτερο κόσμο. Είστε άτομα που θέλουν να σταματήσουν οι πόλεμοι, να μην υπάρχει φτώχεια. Είστε άτομα που θέλουν να κάνουν τη διαφορά. Είστε άτομα που θέλετε να φτιάξετε ένα καλύτερο αύριο. Θέλω να σας προκαλέσω σήμερα να είστε οι πρώτοι, επειδή κι άλλοι θα σας ακολουθήσουν. Να είσαι ο πρώτος. Ο κόσμος θα σε ακολουθήσει. Να είσαι τολμηρός. Σήκωσε το ανάστημά σου. Να είσαι ατρόμητος. Έχε αυτοπεποίθηση. Ενεργοποιήσου, επειδή εάν αλλάξεις τον κόσμο σου, αν αλλάξεις την κοινότητα σου, όπως πιστεύουμε εμείς ότι επηρεάζουμε τη ζωή ενός κοριτσιού, μιας οικογένειας, ενός χωριού, μια χώρα τη φορά. Κάνουμε τη διαφορά, γι'αυτό εάν αλλάξεις το δικό σου κόσμο, θα αλλάξεις την κοινότητά σου, θα αλλάξεις την χώρα σου, και σκέψου το λίγο αυτό. Εάν εγώ και συ το κάνουμε αυτό, δεν θα δημιουργήσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας; Έτσι θα ζήσουμε σε ένα ειρηνικό κόσμο. Ευχαριστώ πάρα πολύ.
I want to challenge you today. You are listening to me because you are here, very optimistic. You are somebody who is so passionate. You are somebody who wants to see a better world. You are somebody who wants to see that war ends, no poverty. You are somebody who wants to make a difference. You are somebody who wants to make our tomorrow better. I want to challenge you today that to be the first, because people will follow you. Be the first. People will follow you. Be bold. Stand up. Be fearless. Be confident. Move out, because as you change your world, as you change your community, as we believe that we are impacting one girl, one family, one village, one country at a time. We are making a difference, so if you change your world, you are going to change your community, you are going to change your country, and think about that. If you do that, and I do that, aren't we going to create a better future for our children, for your children, for our grandchildren? And we will live in a very peaceful world. Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)