Deməli, Kenyada yaşayan bir qrup insan var. Onları görmək üçün insanlar okeanları keçib gəlirlər. Bu insanlar ucaboy olurlar. Yüksək tullana bilir, qırmızı geyirlər. Və pələng ovlayırlar. İndi sual edə bilərsiniz, kimdir axı bu insanlar? Masailərdir onlar. Və bilirsiniz ən maraqlısı nədir? Mən, əslində, onlardan biriyəm.
There's a group of people in Kenya. People cross oceans to go see them. These people are tall. They jump high. They wear red. And they kill lions. You might be wondering, who are these people? These are the Maasais. And you know what's cool? I'm actually one of them.
Masailər, oğlanları döyüşçü olmağa böyüdürlər. Qızları ana olmağa. 5 yaşımdaykən, nişanlanmış olduğumu öyrəndim. Cinsi yetkinlik yaşına çatan kimi evlənəcəkdim. Anam, nənəm, xalalarım, elə hey göstərib deyərdilər ki, bax, ərin indicə keçdi. (Gülüş) Maraqlıdır, hə? Nişanlandıqdan sonra etdiyim hər şey 12 yaşımda qüsursuz ana olmaq üçün hazırlaşmaqdan ibarət idi. Günüm səhər 5-də başlardı, inəkləri sağar, evi süpürər, bacımgilə yemək hazırlar, su, odun gətirərdim. Etməli olduğum hər şeyi edərdim, mükəmməl bir həyat yoldaşı olmaq üçün.
The Maasais, the boys are brought up to be warriors. The girls are brought up to be mothers. When I was five years old, I found out that I was engaged to be married as soon as I reached puberty. My mother, my grandmother, my aunties, they constantly reminded me that your husband just passed by. (Laughter) Cool, yeah? And everything I had to do from that moment was to prepare me to be a perfect woman at age 12. My day started at 5 in the morning, milking the cows, sweeping the house, cooking for my siblings, collecting water, firewood. I did everything that I needed to do to become a perfect wife.
Məktəbə gedirdim, Maasailərdən hamı məkətbə getdiyi üçün deyil, anam təhsil ala bilmədiyi üçün idi. O, bizim də onun kimi bir həyat yaşamağımızı istəmədiyindən bacılarım və mənim mütləq məktəbə getməyimizi istəyirdi. Sizcə anam niyə belə edirdi ? Çünki atam şəhərdə polis işləyirdi. Evə ildə bir dəfə gəlirdi. Bəzən hətta iki il görmürdük üzünü. Nə vaxt evə gəlsəydi də, hər şey qarışardı bir-birinə. Anam bütün günü fermada çalışıb, bizi dolandırırdı. Qayğımıza qalmaq üçün inək, keçi otarırdı. Amma atam gələndə inəkləri və əlimizdə ovucumuzda olanı satır, gedib dostlarıyla barlarda içkiyə verirdi. Anam qadın olduğu üçün, hər hansı mülkə sahib olma haqqı yox idi. Yəni ailəmizdə olan hər şey atama məxsus idi və nə etsə haqlı idi. Şayəd anam onu sorğulamağa çalışsaydı, anamı döyər, alçaldardı, və doğrudan da, çətin idi bizimçün.
I went to school not because the Maasais' women or girls were going to school. It's because my mother was denied an education, and she constantly reminded me and my siblings that she never wanted us to live the life she was living. Why did she say that? My father worked as a policeman in the city. He came home once a year. We didn't see him for sometimes even two years. And whenever he came home, it was a different case. My mother worked hard in the farm to grow crops so that we can eat. She reared the cows and the goats so that she can care for us. But when my father came, he would sell the cows, he would sell the products we had, and he went and drank with his friends in the bars. Because my mother was a woman, she was not allowed to own any property, and by default, everything in my family anyway belongs to my father, so he had the right. And if my mother ever questioned him, he beat her, abused her, and really it was difficult.
Məktəbdə oxuyarkən tək arzum var idi; müəllimə olmaq. Müəllimələr gözəl görünürdülər. Qəşəng paltarlar, hündürdaban ayaqqabılar geyirdilər. Sonra öyrəndim ki, rahat deyildi hündürdabanda, amma xoşum gəlirdi yenə də. (Gülüş) Amma hər şeydən önəmlisi, müəllimin vəzifəsi ancaq lövhədə yazı yazmaq idi -- fermada gördüyüm işə nisbətən elə də çətin olmadığını düşünürdüm. Qısası, müəllim olmaq istəyirdim.
When I went to school, I had a dream. I wanted to become a teacher. Teachers looked nice. They wear nice dresses, high-heeled shoes. I found out later that they are uncomfortable, but I admired it. (Laughter) But most of all, the teacher was just writing on the board -- not hard work, that's what I thought, compared to what I was doing in the farm. So I wanted to become a teacher.
Yaxşı oxumağa çalışırdım məktəbdə, səkkizinci sinifdəykən isə vacib bir dövr başlayırdı. Bizim bu dövrdə bir adətimiz var; qadın olmağa doğru gedən bütün qızların yerinə yetirməli olduğu bir adətdir. Həmin adət həm də mənim səkkizinci sinifi bitirib orta məktəbin son pilləsinə keçdiyim dövrlə üst-üstə düşürdü. Mənim üçün vacib bir keçid dövrü idi. Bu ənənəni icra edəndən sonra, mən də evli olacaqdım. Anlayacağınız, müəllim olma arzum gerçəkləşməyəcəkdi. İşləri yoluna qoya bilmək üçün plan qurdum. Qızların çoxunun edə bilmədiyi bir şeyi edib, atamla danışdım. Atama dedim: " Ancaq oxumağıma icazə verəcəyiniz halda bu mərasimdə iştirak edəcəm." Bilirdim ki, qaçıb mərasimdə iştirak etməsəm hamı atama pis baxacaq, qızı ənənəyə uyğun evlənmədi deyə pisləyəcəklərdi. Bütün ömrü boyu utanacağı bir hadisə olacaqdı. Və o düşünüb-daşındı. "Yaxşı," - dedi, - "oldu, mərasimdən sonra məktəbə gedəcəksən."
I worked hard in school, but when I was in eighth grade, it was a determining factor. In our tradition, there is a ceremony that girls have to undergo to become women, and it's a rite of passage to womanhood. And then I was just finishing my eighth grade, and that was a transition for me to go to high school. This was the crossroad. Once I go through this tradition, I was going to become a wife. Well, my dream of becoming a teacher will not come to pass. So I talked -- I had to come up with a plan to figure these things out. I talked to my father. I did something that most girls have never done. I told my father, "I will only go through this ceremony if you let me go back to school." The reason why, if I ran away, my father will have a stigma, people will be calling him the father of that girl who didn't go through the ceremony. It was a shameful thing for him to carry the rest of his life. So he figured out. "Well," he said, "okay, you'll go to school after the ceremony."
Razılaşdım. Mərasim baş tutdu. Bir həftəlik bir təntənə olur. Bildiyiniz mərasimdir. Hamı əylənir. Və mərasim günündən bir gün əvvəl, rəqs edirdik, həyəcanlıydıq hamı, bütün gecəni yatmadıq. Mərasim günü yetişdi, və rəqs etdiyimiz evdən çıxdıq hamı. Hə, rəqs etdik, oynayırdıq. Çıxdıq həyətə, və bir xeyli adam var idi orda gözləyən. Bizi əhatəyə almışdılar. Rəqs edə-edə yaxınlaşdıq bu qadınların dayandığı çevrəyə. Kişi, qadın, uşaq, hamı orda idi. Ortadaysa bir qadın oturmub bizi gözləyirdi. Mən birinciydim. Məndən başqa bacılarım və bir neçə başqa qız var idi. Qadına yaxınlaşdım və üzünü mənə çevirdi. Oturub ayaqlarımı araladım. Ayaqlarımı aralayırdım ki, əlində bıçaqla başqa bir qadın gəldi. Əlində bıçaqla mənə doğru əyildi, klitorumu tutdu və kəsdi.
I did. The ceremony happened. It's a whole week long of excitement. It's a ceremony. People are enjoying it. And the day before the actual ceremony happens, we were dancing, having excitement, and through all the night we did not sleep. The actual day came, and we walked out of the house that we were dancing in. Yes, we danced and danced. We walked out to the courtyard, and there were a bunch of people waiting. They were all in a circle. And as we danced and danced, and we approached this circle of women, men, women, children, everybody was there. There was a woman sitting in the middle of it, and this woman was waiting to hold us. I was the first. There were my sisters and a couple of other girls, and as I approached her, she looked at me, and I sat down. And I sat down, and I opened my legs. As I opened my leg, another woman came, and this woman was carrying a knife. And as she carried the knife, she walked toward me and she held the clitoris, and she cut it off.
Təsəvür etdiyiniz kimi, qanadım. Qanadım. Bir müddət qanaxmadan sonra, huşumu itirdim. Bu mərasimdən sonra qızların ölümü adi haldır, mən isə şanslı idim, ölmədim. Bu adət zamanı anasteziyadan istifadə olunmur, bıçaq iti olmur, və çox çətin keçir. Mənim bəxtim gətirdi ki, anam bir çox qadınların eləmədiyi bir şeyi etdi. 3 gün keçib, hamı gedəndən sonra, anam gedib bir tibb bacısı gətirdi. Qayğımıza qalındı. Üç həftə sonra, sağaldım, və qayıtdım məktəbə. İndi çox qərarlı idim müəllimə olmağa, ailəmə bir yenilik gətirməyə çalışırdım.
As you can imagine, I bled. I bled. After bleeding for a while, I fainted thereafter. It's something that so many girls -- I'm lucky, I never died -- but many die. It's practiced, it's no anesthesia, it's a rusty old knife, and it was difficult. I was lucky because one, also, my mom did something that most women don't do. Three days later, after everybody has left the home, my mom went and brought a nurse. We were taken care of. Three weeks later, I was healed, and I was back in high school. I was so determined to be a teacher now so that I could make a difference in my family.
Deməli, məktəb vaxtları idi, belə bir şey baş verdi. Kəndimizdən cavan bir oğlanla görüşdüm. Oreqon Universitetində təhsil almışdı. Bu oğlan kamerası var idi, ağ köynək və cins şalvar geyinirdi. Bir də ağ idman ayaqqabıları. Mənəcə geyim, paltarlar və ayaqqabının nəsə xüsusi bir cəzbediciliyi var. O, bu idman ayaqqabılarını asfalt yolu belə olmayan bir kənddə geyinirdi. Fikir verməmək mümkün deyildi.
Well, while I was in high school, something happened. I met a young gentleman from our village who had been to the University of Oregon. This man was wearing a white t-shirt, jeans, camera, white sneakers -- and I'm talking about white sneakers. There is something about clothes, I think, and shoes. They were sneakers, and this is in a village that doesn't even have paved roads. It was quite attractive.
Ona bir gün: "Bəs, mən sənin olduğun yerə getmək istəyirəm," dedim. çünki bu oğlan çox xoşbəxt görünürdü, və bu, mənim xoşuma gəlirdi.
I told him, "Well, I want to go to where you are," because this man looked very happy, and I admired that.
Və o, mənə dedi: "Bəs, necə yəni, getmək istəyirsən? Bəs səni gözləyən bir ərin yoxdurmu?"
And he told me, "Well, what do you mean, you want to go? Don't you have a husband waiting for you?"
Və mən dedim: "Sən o barədə narahat olma. Sadəcə mənə yol göstər."
And I told him, "Don't worry about that part. Just tell me how to get there."
Bu cavan oğlan, kömək etdi mənə. Mən məktəbdə olanda, atam artıq xəstə idi. Ürəktutması keçirmişdi, və doğrudan, ağır xəstə idi, Mənə yol göstərəcək durumda deyildi. Amma məsələ orasındadır ki, mənim atam bir deyildi. Bizim kənddə atam yaşda olan hər kişi, atam sayılırdı -- əmilərim, hamısı -- və gələcəyim haqda onlar qərar verirdilər.
This gentleman, he helped me. While I was in high school also, my dad was sick. He got a stroke, and he was really, really sick, so he really couldn't tell me what to do next. But the problem is, my father is not the only father I have. Everybody who is my dad's age, male in the community, is my father by default -- my uncles, all of them -- and they dictate what my future is.
Sənədlərimi göndərdiyim Virginia da yerləşən Randolph-Macon Qızlar Universitetinə qəbul olduğüm xəbəri gəldi. Mənim isə bilet pulunu düzəldə bilmək üçün kəndim dəstəyinə ehtiyacım oldu. Təqaüd qazanmışdım, ancaq biletimi özüm almalı idi. Kəndin dəstəyinə ehtiyacım var idi. Yenə də, kişilər, ağsaqqallar, kəndin adamları eşidəndə ki, bir qız ali məktəbə qəbul olub, hamısı dedilər: "Necə əbəs bir imkan. Bu, bir oğlana verilməliydi. Biz buna qol qoya bilmərik."
So the news came, I applied to school and I was accepted to Randolph-Macon Woman's College in Lynchburg, Virginia, and I couldn't come without the support of the village, because I needed to raise money to buy the air ticket. I got a scholarship but I needed to get myself here. But I needed the support of the village, and here again, when the men heard, and the people heard that a woman had gotten an opportunity to go to school, they said, "What a lost opportunity. This should have been given to a boy. We can't do this."
Bu problemi həll etmək elə öz ənənələrimizdən istifadə etdim. Bizdə insanlar inanır ki, səhər həmişə yaxşı xəbər gətirir. Mən də səhər tezdən nəsə bir şey etməli idim, çünki səhər yaxşı xəbərlə gəlir adətən. Deməli, kəndimizdə bir böyük, ağsaqqal var ki, əgər o, "hə" desə hər kəs onu izləyəcək. Sübh tezdən mən də getdim onun yanına. Qapını açanda ilk məni gördü.
So I went back and I had to go back to the tradition. There's a belief among our people that morning brings good news. So I had to come up with something to do with the morning, because there's good news in the morning. And in the village also, there is one chief, an elder, who if he says yes, everybody will follow him. So I went to him very early in the morning, as the sun rose. The first thing he sees when he opens his door is, it's me.
"A bala. burda neyliyirsən belə?" soruşdu.
"My child, what are you doing here?"
"Ata, bəs, köməyə ehtiyacım var. Mənim Amerikaya getməyinə kömək edə bilərsiniz?" Ən yaxşı qız olacağıma söz verdim ona, Geri qayıdıb, məndən istəyəcəkləri hər şeyi eləyəcəyimə söz verdim.
"Well, Dad, I need help. Can you support me to go to America?" I promised him that I would be the best girl, I will come back, anything they wanted after that, I will do it for them.
O dedi: "Yaxşı, amma mən bunu təkbaşıma edə bilmərəm." Mənə gedib görəcəyim başqa 15 kişinin siyahısını verdi -- daha 16 kişi -- hər səhər gedib ziyarət etdim onları. Hamısı bir araya gəldilər. Bütün kənd, qadınlar, ağsaqqallar, hər kəs bir araya gəldi. Mənim təhsil alma imkanımı dəstəklədilər.
He said, "Well, but I can't do it alone." He gave me a list of another 15 men that I went -- 16 more men -- every single morning I went and visited them. They all came together. The village, the women, the men, everybody came together to support me to come to get an education.
Amerikaya gəldim nəhayət. Sizcə nə tapdım burda? Qar tapdım! Wal-Mart-lar tapdım, tozsoranlar, və çoxlu yemək tapdım kafeteriyada. Bolluqlar ölkəsinə düşmüşdüm.
I arrived in America. As you can imagine, what did I find? I found snow! I found Wal-Marts, vacuum cleaners, and lots of food in the cafeteria. I was in a land of plenty.
Həyatdan həzz alırdım, amma burda olduğum o müddətdə, bir xeyli şey kəşf etdim. Öyrəndim ki, 13 yaşımda icra etməli olduğum o mərasim əslində, qadın cinsiyyətinin sünnətiymiş. Bunun Kenya qanunlarına zidd olduğunu öyrəndim. Öyrəndim ki, əslində, bədənimin bir parçasını sövdələşməli deyilmişəm təhsil ala bilmək üçün. Mənim də bir haqqım varmış. Ancaq biz indi burda danışarkən, hələ də 3 milyon qız Afrikada bu sünnət işgəncəsini yaşama riski altındadır. Anamın da mülkiyyət haqqı olduğunu öyrəndim. Öyrəndim ki, o sadəcə bir qadın olduğu üçün alçaldılmalı deyilmiş. Bu faktlar məni məyus etdi. Bir şey etmək istədim. Hər dəfə kəndə qayıdanda qonşu qızlarının ərə verildiyinin şahidi olurdum. Onlar da eyni işgəncəyə məruz qalırdı, mən isə burda BMT-də işləyirdim. Məzun işim üçün universitetə geri dönsəm də o qızların qışqırıqları məni heç tərk etmirdi. Bir şey etməli idim.
I enjoyed myself, but during that moment while I was here, I discovered a lot of things. I learned that that ceremony that I went through when I was 13 years old, it was called female genital mutilation. I learned that it was against the law in Kenya. I learned that I did not have to trade part of my body to get an education. I had a right. And as we speak right now, three million girls in Africa are at risk of going through this mutilation. I learned that my mom had a right to own property. I learned that she did not have to be abused because she is a woman. Those things made me angry. I wanted to do something. As I went back, every time I went, I found that my neighbors' girls were getting married. They were getting mutilated, and here, after I graduated from here, I worked at the U.N., I went back to school to get my graduate work, the constant cry of these girls was in my face. I had to do something.
Geri qayıtdıqdan sonra, ağsaqqallarla danışmağa başladım, kənd əhliylə, analarla danışdım, və dedim: "Mən sizə söz verdiyim kimi kömək etmək istəyirəm. Nəyə ehtiyacınız var?
As I went back, I started talking to the men, to the village, and mothers, and I said, "I want to give back the way I had promised you that I would come back and help you. What do you need?"
Qadınlarla danışanda, mənə dedilər: "Bilirsən ən mühüm nədir? Qızların da məktəbinin olması." Çünki kənddə qızlar üçün məktəb yox idi. Və qızlar üçün məktəb istəmələrinin səbəbi oydu ki, məktəbə gedən bir qız, əgər, yolda təcavüzə uğrasaydı, anası günahkar tutulacaqdı. Əgər bir qız evlənmədən əvvəl hamilə qalsaydı, anası günahlandırılacaq və cəzalandırlacaqdı. Döyüləcəkdi. "Qızlarımızı təhlükəsiz bir yerə əmanət etmək istəyirik", - dedilər.
As I spoke to the women, they told me, "You know what we need? We really need a school for girls." Because there had not been any school for girls. And the reason they wanted the school for girls is because when a girl is raped when she's walking to school, the mother is blamed for that. If she got pregnant before she got married, the mother is blamed for that, and she's punished. She's beaten. They said, "We wanted to put our girls in a safe place."
Geri qayıtdıqdan sonra yaşlı kişilərlə danışdım, təbii ki nə dediklərini təsəvvür edə bilərsiniz: "Biz oğlanlar üçün bir məktəb istəyirik." dedilər.
As we moved, and I went to talk to the fathers, the fathers, of course, you can imagine what they said: "We want a school for boys."
Mən isə dedim: "Kəndimizdə məktəbə gedib təhsil alan xeyli oğlan var. Niyə onlar oğlanlar üçün məktəb tikmir ki, mən də qızlar üçün tikim?" Ağıllarına batdı. Və razılaşdılar. Onların da bu işdə iştirak etməsini xahiş etdim. Bizə məktəb üçün torpaq sahəsi verdilər. Məktəbizim var indi.
And I said, "Well, there are a couple of men from my village who have been out and they have gotten an education. Why can't they build a school for boys, and I'll build a school for girls?" That made sense. And they agreed. And I told them, I wanted them to show me a sign of commitment. And they did. They donated land where we built the girls' school. We have.
Məktəbdən olan qızların birini sizə təqdim etmək istərdim. Ancelin bizim məktəbə baş vurmağa gəlmişdi, ancaq bizim meyarların heç birinə uymurdu. Kimsəsizdir. Bəli, ona görə almış ola bilərdik onu məktəbə. Amma yaşı böyük idi. 12 yaşı vardı, və biz ancaq dördüncü sinifdə olan qızları götürürdük. Ancelin ailəsi və daimi sığınacağı olmadığı üçün nənələri və xalalarının evlərində köçəri olmuşdu. Həyatında tutunağı yox idi. Angelini ilk gördüyüm yaxşı yadımdadır, baxışlarında nə isə dərinlik hiss etmişdim. Bəli, yaşı düşmürdü dördüncü sinfə getmək üçün. Amma biz onu dərsə götürdük. Beş ay sonra, həmin Angelindir. Bir dəyişim başlamışdı onun həyatında. Ancelin pilot olmaq istəyir ki, bütün dünyanı gəzib fərq yaratsın. İlk dərsə başlayanda yaxşı oxuyan deyildi. İndi o, təkcə bizim məktəbdə deyil, bütün bölgə üzrə ən yaxşı tələbədir. Bu isə Şarondur. Bu da beş il sonrası. Evelin. Beş ay ərzində yaratdığımız fərq göz qabağındadır.
I want you to meet one of the girls in that school. Angeline came to apply for the school, and she did not meet any criteria that we had. She's an orphan. Yes, we could have taken her for that. But she was older. She was 12 years old, and we were taking girls who were in fourth grade. Angeline had been moving from one place -- because she's an orphan, she has no mother, she has no father -- moving from one grandmother's house to another one, from aunties to aunties. She had no stability in her life. And I looked at her, I remember that day, and I saw something beyond what I was seeing in Angeline. And yes, she was older to be in fourth grade. We gave her the opportunity to come to the class. Five months later, that is Angeline. A transformation had begun in her life. Angeline wants to be a pilot so she can fly around the world and make a difference. She was not the top student when we took her. Now she's the best student, not just in our school, but in the entire division that we are in. That's Sharon. That's five years later. That's Evelyn. Five months later, that is the difference that we are making.
Hər gün üfüq açarkən bizim məktəbimizdə də yeni bir başlanğıc qığılcımlanır. İndi burda danışarkən, 125 qız heç vaxt sünnət olunmayacaq. Yüz iyirmi beş qız 12 yaşları olar-olmaz ərə verilməyəcək. Bu 125 qız arzular qurub onlara nail olmaqla məşğuldurlar. Etdiyimiz iş də budur, onlara qalxınma fürsəti vermək. Siz burda əyləşərkən, bizim cəmiyyətimizdə başlatdığımız dəyişimlərin sayəsində qadınlar artıq döyülmür.
As a new dawn is happening in my school, a new beginning is happening. As we speak right now, 125 girls will never be mutilated. One hundred twenty-five girls will not be married when they're 12 years old. One hundred twenty-five girls are creating and achieving their dreams. This is the thing that we are doing, giving them opportunities where they can rise. As we speak right now, women are not being beaten because of the revolutions we've started in our community.
(Alqışlar)
(Applause)
Bu gün sizə deyəcəyim var. Mənə qulaq asırsınız, çünki burdasınız, nikbinsiniz. İçinizdə həvəs, coşqu var. İçinizdə daha yaxşı bir dünya görmək arzusu var. Savaşların, kasıblığın son tapdığını görmək istəyirsiniz. İçinizdə bir fərq yaratmaq istəyi var. Daha xoş sabahlar arzusundasınız. Bu gün sizdən xahişim, birinci olmağınızdır. Çünki insanlar sizi izləyəcəklər. Birinci olun. İnsanlar da sizə qoşulacaq. Cəsur olun. Ayağa qalxın. Qorxusuz olun. Özünüzə güvənin. Hərəkət lazımdır, çünki siz dünyanızı dəyişdikcə, cəmiyyətinizi dəyişdikcə, bir qıza, bir ailəyə, bir kəndə, bir ölkəyə kömək etdiyimizə inandığımız müddətcə.. Bir fərq yaratmış oluruq. Sizin ətrafınızdakı cəmiyyəti dəyişməyiniz ölkənizi dəyişməyiniz haqda düşünün. Siz və mən, hamımız belə dəyişikliklər etsək, uşaqlarımız və nəvələrimizə daha xoş gələcək bəxş etmiş olarıq. Bununla da daha firavan bir dünyada yaşayarıq. Çox təşəkkür edirəm.
I want to challenge you today. You are listening to me because you are here, very optimistic. You are somebody who is so passionate. You are somebody who wants to see a better world. You are somebody who wants to see that war ends, no poverty. You are somebody who wants to make a difference. You are somebody who wants to make our tomorrow better. I want to challenge you today that to be the first, because people will follow you. Be the first. People will follow you. Be bold. Stand up. Be fearless. Be confident. Move out, because as you change your world, as you change your community, as we believe that we are impacting one girl, one family, one village, one country at a time. We are making a difference, so if you change your world, you are going to change your community, you are going to change your country, and think about that. If you do that, and I do that, aren't we going to create a better future for our children, for your children, for our grandchildren? And we will live in a very peaceful world. Thank you very much.
(Alqışlar)
(Applause)