Πόσο μεγάλο ήταν το ψάρι που έπιασες; Τόσο μεγάλο; Τόσο μεγάλο; Τόσο μεγάλο; Χωρίς φωτογραφικές αποδείξεις, δεν υπάρχει τίποτα που να αποδεικνύει ότι πιάσατε κάτι μεγάλο, και αυτό ήταν αλήθεια από την εμφάνιση της αλιείας. Στην πραγματικότητα, εκατοντάδες χρόνια πριν, πολύ πριν η φωτογραφία μπορέσει να συλλάβει τη στιγμή, οι Ιάπωνες ψαράδες επινόησαν τον δικό τους τρόπο για να καταγράψουν τα τρόπαια που ψαρεύαν. Το ονόμασαν, Γκιοτάκου. Το Γκιοτάκου είναι η αρχαία τέχνη της αποτύπωσης ψαριών που προέρχεται από την Ιαπωνία ως ένας τρόπος καταγραφής των τροπαίων που ψάρευαν πριν από την σύγχρονη κάμερα. Γκίο σημαίνει ψάρι και τάκου σημαίνει εντύπωση. Υπάρχουν αρκετές διαφορετικές ιστορίες σχετικά με το πώς προέκυψε το Γκιοτάκου, αλλά ουσιαστικά ξεκίνησε με τους ψαράδες που χρειάζονταν έναν τρόπο για να καταγράφουν τα είδη και το μέγεθος των ψαριών που έπιαναν πριν από 100 χρόνια. Οι ψαράδες πήραν χαρτί, μελάνι και πινέλα στο πέλαγος μαζί τους. Έλεγαν ιστορίες για μεγάλες περιπέτειες στη θάλασσα. Δεδομένου ότι οι Ιάπωνες έδειχναν σεβασμό σε ορισμένα ψάρια, οι ψαράδες έπαιρναν ένα αποτύπωμα από τα ψάρια αυτά και τα απελευθέρωναν. Για να κάνουν το αποτύπωμα, χρωμάτιζαν τα ψάρια με ατοξικό μελάνι sumi-e και τα αποτύπωναν σε ρυζόχαρτο. Με αυτόν τον τρόπο μπορούσαν να απελευθερωθούν ή να καθαριστούν και να πουληθούν στην αγορά. Οι πρώτες αποτυπώσεις σαν αυτήν ήταν μόνο για εγγραφές με καμία επιπλέον λεπτομέρεια. Παρά μόνο, στα μέσα του 1800 άρχισαν να ζωγραφίζουν λεπτομέρειες ματιών και άλλα διακοσμητικά στοιχεία επάνω στις εκτυπώσεις. Ένας διάσημος ευγενής, ο Λόρδος Σακάι, ήταν ένας φανατικός ψαράς, και, όταν έκανε μια μεγάλη ψαριά, ήθελε να διατηρήσει τη μνήμη της μεγάλης κόκκινης τσιπούρας. Για να γίνει αυτό, ανέθεσε σε ένα ψαρά να αποτυπώσει την ψαριά του. Μετά από αυτό, πολλοί ψαράδες έφερναν τις αποτυπώσεις Γκιοτάκου τους στον Λόρδο Σακάι, και αν του άρεσε το έργο τους, θα τους προσλάμβανε να αποτυπώνουν γι'αυτόν. Πολλές αποτυπώσεις κρεμόντουσαν στο παλάτι κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο. Μετά την περίοδο αυτή, το Γκιοτάκου δεν ήταν τόσο δημοφιλές και άρχισε να ξεθωριάζει. Σήμερα, το Γκιοτάκου έχει γίνει μια δημοφιλής μορφή τέχνης, που χαίρει εκτίμησης από πολλούς. Λέγεται ότι οι αποτυπώσεις φέρνουν καλή τύχη στους ψαράδες. Αλλά η μορφή τέχνης είναι αρκετά διαφορετική από αυτή που ήταν. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες σήμερα μαθαίνουν μόνοι τους μέσω δοκιμής και λάθους. Πριν ο καλλιτέχνης ξεκινήσει την αποτύπωση, το ψάρι πρέπει να είναι έτοιμο για την αποτύπωση. Καταρχάς ο καλλιτέχνης τοποθετεί το ψάρι σε μια κοίλη επιφάνεια. Τότε ο καλλιτέχνης απλώνει τα πτερύγια και τα καρφιτσώνει στο ταμπλώ για να στεγνώσουν. Στη συνέχεια, καθαρίζει το ψάρι με νερό. Όταν έρθει η ώρα για την αποτύπωση, υπάρχουν δύο διαφορετικές μεθόδοι. Η έμμεση μέθοδος ξεκινά με επικόλληση υγρού υφάσματος ή χαρτιού επάνω στο ψάρι χρησιμοποιώντας πάστα ρυζιού. Στη συνέχεια, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ένα τόμπο, ή ένα κομμάτι βαμβάκι καλυμμένο με μετάξι, για να βάλει μελάνι στο ύφασμα ή στο χαρτί και να φτιάξει το αποτύπωμα. Αυτή η μέθοδος απαιτεί μεγαλύτερη ικανότητα και χρειάζειται μεγάλη προσοχή κατά το τράβηγμα του χαρτιού από το ψάρι ώστε να μην σκιστεί το χαρτί. Στην άμεση μέθοδο, ο καλλιτέχνης χρωματίζει απευθείας στο ψάρι, και στη συνέχεια πιέζει απαλά το υγρό ύφασμα ή χαρτί στο ψάρι. Με αυτές τις δύο μεθόδους, δεν υπάρχουν δύο όμοιες αποτυπώσεις, αλλά και οι δύο αποκαλύπτουν συγκλονιστικές εικόνες των ψαριών. Για την τελευταία πινελιά, ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί ένα χτύπημα, ή μια σφραγίδα, και υπογράφει το έργο του και μπορεί να το κρατήσει ψηλά και να πει, «Το ψάρι ήταν ακριβώς τόσο μεγάλο!»
How big was that fish you caught? This big? This big? This big? Without photographic evidence, there's nothing that proves you caught a whopper, and that's been true since the dawn of fishing. In fact, hundreds of years ago, long before photography could capture the moment, Japanese fishermen invented their own way to record trophy catches. They called it Gyotaku. Gyotaku is the ancient art of printing fish that originated in Japan as a way to record trophy catches prior to the modern day camera. Gyo means fish and taku means impression. There are several different stories about how Gyotaku came about, but it basically started with fishermen needing a way to record the species and size of the fish they caught over 100 years ago. Fishermen took paper, ink, and brushes out to sea with them. They told stories of great adventures at sea. Since the Japanese revered certain fish, the fishermen would take a rubbing from these fish and release them. To make the rubbing, they would paint the fish with non-toxic sumi-e ink and print them on rice paper. This way they could be released or cleaned and sold at market. The first prints like this were for records only with no extra details. It wasn't until the mid 1800's that they began painting eye details and other embellishments onto the prints. One famous nobleman, Lord Sakai, was an avid fisherman, and, when he made a large catch, he wanted to preserve the memory of the large, red sea bream. To do so, he commissioned a fisherman to print his catch. After this, many fisherman would bring their Gyotaku prints to Lord Sakai, and if he liked their work, he would hire them to print for him. Many prints hung in the palace during the Edo period. After this period, Gyotaku was not as popular and began to fade away. Today, Gyotaku has become a popular art form, enjoyed by many. And the prints are said to bring good luck to the fishermen. But the art form is quite different than it used to be. Most artists today learn on their own by trial and error. Before the artist begins to print, the fish needs to be prepared for printing. First, the artist places the fish on a hollowed out surface. Then the artist spreads the fins out and pins them down on the board to dry. They then clean the fish with water. When it comes time to print, there are two different methods. The indirect method begins with pasting moist fabric or paper onto the fish using rice paste. Then, the artist uses a tompo, or a cotton ball covered in silk, to put ink on the fabric or paper to produce the print. This method requires more skill and great care needs to be taken when pulling the paper off the fish so the paper doesn't tear. In the direct method, the artist paints directly on the fish, and then gently presses the moist fabric or paper into the fish. With both of these methods, no two prints are exactly alike, but both reveal dramatic images of the fish. For the final touch, the artist uses a chop, or a stamp, and signs their work, and can hold it up to say, "The fish was exactly this big!"