As an actor, I get scripts and it's my job to stay on script, to say my lines and bring to life a character that someone else wrote. Over the course of my career, I've had the great honor playing some of the greatest male role models ever represented on television. You might recognize me as "Male Escort #1."
Als acteur krijg ik scripts. Ik moet me aan het script houden en mijn teksten zeggen en een personage tot leven brengen dat door iemand anders is bedacht. Tijdens mijn carrière heb ik de kans gehad een aantal van de grootste mannelijke rolmodellen te spelen die ooit op tv zijn verschenen. Je herkent me misschien als 'Mannelijke escort #1'.
(Laughter)
(Gelach)
"Photographer Date Rapist," "Shirtless Date Rapist" from the award-winning "Spring Break Shark Attack."
'Fotograaf Date Verkrachter', 'Date verkrachter zonder shirt' van de prijswinnende 'Spring Break Shark Attacks'.
(Laughter)
(Gelach)
"Shirtless Medical Student," "Shirtless Steroid-Using Con Man" and, in my most well-known role, as Rafael.
'Medisch student zonder shirt', 'Oplichter zonder shirt die steroids gebruikt' en van mijn bekendste rol als Rafael.
(Applause)
(Applaus)
A brooding, reformed playboy who falls for, of all things, a virgin, and who is only occasionally shirtless.
Een piekerende, hervormde playboy die verliefd wordt op een maagd. En bijna altijd een shirt draagt.
(Laughter)
(Gelach)
Now, these roles don't represent the kind of man I am in my real life, but that's what I love about acting. I get to live inside characters very different than myself. But every time I got one of these roles, I was surprised, because most of the men I play ooze machismo, charisma and power, and when I look in the mirror, that's just not how I see myself. But it was how Hollywood saw me, and over time, I noticed a parallel between the roles I would play as a man both on-screen and off.
Deze rollen laten niet zien hoe ik ben in mijn dagelijkse leven. En dat is waarom ik acteren zo leuk vind. Ik mag me inleven in personages die totaal niet op mij lijken. Maar elke keer dat ik een rol krijg, ben ik weer verbaasd. De meeste mannen die ik speel, zijn namelijk macho, charismatisch en machtig. Dit is niet hoe ik mezelf zie als ik in de spiegel kijk. Maar het is hoe Hollywood me zag. En na een tijdje, zag ik een parallel tussen de rollen die ik speel als man, zowel op het scherm als in mijn eigen leven.
I've been pretending to be a man that I'm not my entire life. I've been pretending to be strong when I felt weak, confident when I felt insecure and tough when really I was hurting. I think for the most part I've just been kind of putting on a show, but I'm tired of performing. And I can tell you right now that it is exhausting trying to be man enough for everyone all the time. Now -- right?
Ik doe mijn hele leven al alsof. Ik deed alsof ik sterk was als ik me niet zo voelde, zelfverzekerd als ik onzeker was, en stoer als ik pijn had. Ik denk dat ik altijd heb gedaan alsof en daar heb ik geen zin meer in. Ik kan je nu vertellen dat het vermoeiend is om altijd te doen alsof je mannelijk genoeg bent. Nu -- Ja, toch?
(Laughter)
(Gelach)
My brother heard that.
Mijn broer hoorde dat.
Now, for as long as I can remember, I've been told the kind of man that I should grow up to be. As a boy, all I wanted was to be accepted and liked by the other boys, but that acceptance meant I had to acquire this almost disgusted view of the feminine, and since we were told that feminine is the opposite of masculine, I either had to reject embodying any of these qualities or face rejection myself. This is the script that we've been given. Right? Girls are weak, and boys are strong. This is what's being subconsciously communicated to hundreds of millions of young boys and girls all over the world, just like it was with me.
Mijn hele leven lang is mij verteld wat voor een man ik moest worden als een volwassene. Als kind wilde ik worden geaccepteerd door de andere jongens. Maar om te worden geaccepteerd, moest ik zo ongeveer walgen van alles wat vrouwelijk was. We hoorden dat vrouwelijk het tegenovergestelde is van mannelijk en ik moest deze kwaliteiten in mezelf daarom afwijzen om niet zelf te worden afgewezen. Dit is een script dat iedereen krijgt. Meisjes zijn zwak, jongens zijn sterk. Dat is wat miljoenen jongens en meisjes in de hele wereld onbewust wordt geleerd. En dat was bij mij ook het geval.
Well, I came here today to say, as a man that this is wrong, this is toxic, and it has to end.
Als man wil ik vandaag zeggen dat dit verkeerd is, en giftig, en dat er een einde aan moet komen.
(Applause)
(Applaus)
Now, I'm not here to give a history lesson. We likely all know how we got here, OK? But I'm just a guy that woke up after 30 years and realized that I was living in a state of conflict, conflict with who I feel I am in my core and conflict with who the world tells me as a man I should be. But I don't have a desire to fit into the current broken definition of masculinity, because I don't just want to be a good man. I want to be a good human. And I believe the only way that can happen is if men learn to not only embrace the qualities that we were told are feminine in ourselves but to be willing to stand up, to champion and learn from the women who embody them.
Ik ben hier niet om jullie geschiedenis te leren. We weten allemaal hoe we hier zijn gekomen. Maar ik ben een man die zich na 30 jaar realiseerde dat er een conflict bestond tussen wie ik ben diep van binnen en hoe de wereld zegt dat ik me als man moet gedragen. Maar ik heb geen zin om aan die mislukte definitie van mannelijkheid te voldoen. Ik wil niet alleen maar een goede man zijn. Ik wil een goede mens zijn. En ik geloof dat dit alleen mogelijk is als mannen leren om niet alleen die zogenaamd vrouwelijke kwaliteiten in zichzelf te omarmen, maar als ze bereid zijn om ze actief te verdedigen en om te leren van vrouwen die staan voor die kwaliteiten.
Now, men --
Mannen --
(Laughter)
(Gelach)
I am not saying that everything we have learned is toxic. OK? I'm not saying there's anything inherently wrong with you or me, and men, I'm not saying we have to stop being men. But we need balance, right? We need balance, and the only way things will change is if we take a real honest look at the scripts that have been passed down to us from generation to generation and the roles that, as men, we choose to take on in our everyday lives.
Ik zeg niet dat alles wat we hebben geleerd niet waar is, oké? Ik zeg niet dat er iets mis is met ons en ik zeg niet dat we moeten stoppen met een man zijn. Maar er moet balans zijn. We hebben balans nodig. En we kunnen alleen dingen veranderen als we goed kijken naar het script dat van generatie op generatie aan ons is doorgegeven en de rollen die wij, als mannen, aannemen in ons dagelijks leven.
So speaking of scripts, the first script I ever got came from my dad. My dad is awesome. He's loving, he's kind, he's sensitive, he's nurturing, he's here.
Nu we het over scripts hebben, mijn eerste script heb ik van mijn vader gekregen. Mijn vader is geweldig. Hij is liefdevol, aardig, gevoelig en zorgzaam. Hij is hier.
(Applause)
(Applaus)
He's crying.
Hij huilt.
(Laughter)
(Gelach)
But, sorry, Dad, as a kid I resented him for it, because I blamed him for making me soft, which wasn't welcomed in the small town in Oregon that we had moved to. Because being soft meant that I was bullied. See, my dad wasn't traditionally masculine, so he didn't teach me how to use my hands. He didn't teach me how to hunt, how to fight, you know, man stuff. Instead he taught me what he knew: that being a man was about sacrifice and doing whatever you can to take care of and provide for your family. But there was another role I learned how to play from my dad, who, I discovered, learned it from his dad, a state senator who later in life had to work nights as a janitor to support his family, and he never told a soul. That role was to suffer in secret. And now three generations later, I find myself playing that role, too. So why couldn't my grandfather just reach out to another man and ask for help? Why does my dad to this day still think he's got to do it all on his own? I know a man who would rather die than tell another man that they're hurting. But it's not because we're just all, like, strong silent types. It's not. A lot of us men are really good at making friends, and talking, just not about anything real.
Maar - sorry, papa - als kind haatte ik hem hiervoor. Het was zijn schuld dat ik niet stoer was en dit was niet normaal in het stadje in Oregon waar we woonden. Want als je niet stoer was, werd je gepest. Mijn vader was niet traditioneel mannelijk en leerde me niet hoe ik mijn handen kon gebruiken. Hij leerde me niet jagen of vechten. Mannelijke dingen. In plaats daarvan leerde hij me wat hij wist: dat je een man bent als je je kunt opofferen en doet wat je kan om voor je familie te zorgen. Er was nog een andere rol die ik van mijn vader heb geleerd, en die mijn vader weer van zijn vader heeft geleerd, een senator die toen hij ouder werd 's nachts als concierge werkte om voor zijn familie te zorgen en het niemand vertelde. De rol om in stilte te lijden. En nu, drie generaties later, speel ik diezelfde rol. Waarom kon mijn opa niet naar een andere man gaan en om hulp vragen? Waarom denkt mijn vader nog steeds dat hij alles alleen moet doen? Ik ken een man die liever sterft dan dat hij een andere man vertelt dat hij hulp nodig heeft. En dat is niet omdat we allemaal van die stille sterke types zijn. Echt niet. Veel mannen zijn goed in het maken van vrienden en praten. Zolang het maar niet belangrijk is.
(Laughter)
(Gelach)
If it's about work or sports or politics or women, we have no problem sharing our opinions, but if it's about our insecurities or our struggles, our fear of failure, then it's almost like we become paralyzed. At least, I do.
Als het over werk of sport of politiek of vrouwen gaat, vinden we het geen probleem om onze mening te geven. Maar als het over onze onzekerheden en onze problemen gaat, onze angst dat we falen, dan verlammen we bijna. Ik in ieder geval wel.
So some of the ways that I have been practicing breaking free of this behavior are by creating experiences that force me to be vulnerable. So if there's something I'm experiencing shame around in my life, I practice diving straight into it, no matter how scary it is -- and sometimes, even publicly. Because then in doing so I take away its power, and my display of vulnerability can in some cases give other men permission to do the same.
Een paar van de manieren waarop ik oefen om van dit gedrag los te komen, is door mezelf in situaties te plaatsen waarin ik kwetsbaar moet zijn. Als er iets is in mijn leven waar ik me voor schaam, probeer ik me erin te gooien, hoe eng het ook is -- en soms zelfs zo dat iedereen het kan zien. Want als ik dat doe, neem ik de macht van het ding weg en als ik laat zien dat ik kwetsbaar ben, geeft dat een andere man soms de moed om hetzelfde te doen.
As an example, a little while ago I was wrestling with an issue in my life that I knew I needed to talk to my guy friends about, but I was so paralyzed by fear that they would judge me and see me as weak and I would lose my standing as a leader that I knew I had to take them out of town on a three-day guys trip --
Een tijdje geleden, bijvoorbeeld, worstelde ik in mijn leven met een probleem en ik wist dat ik er met mijn vrienden over moest praten. Maar ik was er zo bang voor dat zij me als zwak zouden bestempelen en voor het gezichtsverlies als leider, dat ik ze voor drie dagen mee de stad uit moest nemen --
(Laughter)
(Gelach)
Just to open up. And guess what? It wasn't until the end of the third day that I finally found the strength to talk to them about what I was going through. But when I did, something amazing happened. I realized that I wasn't alone, because my guys had also been struggling. And as soon as I found the strength and the courage to share my shame, it was gone. Now, I've learned over time that if I want to practice vulnerability, then I need to build myself a system of accountability. So I've been really blessed as an actor. I've built a really wonderful fan base, really, really sweet and engaged, and so I decided to use my social platform as kind of this Trojan horse wherein I could create a daily practice of authenticity and vulnerability. The response has been incredible. It's been affirming, it's been heartwarming. I get tons of love and press and positive messages daily. But it's all from a certain demographic: women.
om met ze te kunnen praten. En het was pas aan het eind van de derde dag dat ik de kracht vond om te praten over de problemen die ik had. Maar toen ik dat deed, gebeurde er iets geweldigs. Ik realiseerde me dat ik niet alleen was. Mijn vrienden hadden ook problemen. En zodra ik de kracht en de moed vond om mijn schaamte te delen, verdween het. Ik heb geleerd dat als ik wil oefenen met kwetsbaar zijn, ik een systeem moet hebben dat me verantwoordelijk houdt. Ik heb geluk dat ik een acteur ben. Ik heb geweldige fans. Ze zijn heel lief en bemoedigend en ik besloot mijn sociale platform als een Trojaans paard te gebruiken waarin ik dagelijks authenticiteit en kwetsbaarheid kon oefenen. De reacties hierop waren geweldig. Ze zijn bevestigend en hartverwarmend. Ik krijg dagelijks veel liefde, aandacht en positieve berichten. Maar allemaal van een bepaalde groep: vrouwen.
(Laughter)
(Gelach)
This is real. Why are only women following me? Where are the men?
Dit is echt. Waarom heb ik alleen vrouwelijke volgers? Waar zijn de mannen?
(Laughter)
(Gelach)
About a year ago, I posted this photo. Now, afterwards, I was scrolling through some of the comments, and I noticed that one of my female fans had tagged her boyfriend in the picture, and her boyfriend responded by saying, "Please stop tagging me in gay shit. Thx."
Ongeveer een jaar geleden poste ik deze foto. Toen ik later wat van de opmerkingen las, zag ik dat één van mijn vrouwelijke fans haar vriendje in de foto had getagd. Haar vriendje reageerde met de opmerking: "Tag me niet meer in deze gay shit. Dank je."
(Laughter)
(Gelach)
As if being gay makes you less of a man, right?
Alsof je geen echte man bent als je homo bent ...
So I took a deep breath, and I responded. I said, very politely, that I was just curious, because I'm on an exploration of masculinity, and I wanted to know why my love for my wife qualified as gay shit. And then I said, honestly I just wanted to learn.
Ik haalde diep adem en gaf antwoord. Ik zei, heel beleefd, dat ik nieuwsgierig was en dat ik mannelijkheid onderzocht en dat ik wilde weten waarom de liefde die ik voor mijn vrouw voel, wordt gezien als 'gay shit'. En toen zei ik dat ik gewoon wou leren.
(Laughter)
(Gelach)
Now, he immediately wrote me back. I thought he was going to go off on me, but instead he apologized. He told me how, growing up, public displays of affection were looked down on. He told me that he was wrestling and struggling with his ego, and how much he loved his girlfriend and how thankful he was for her patience. And then a few weeks later, he messaged me again. This time he sent me a photo of him on one knee proposing.
Hij stuurde meteen een antwoord terug. Ik dacht dat hij boos zou worden, maar hij verontschuldigde zich. Hij vertelde hoe er werd neergekeken op openbare affectie toen hij opgroeide. Hij vertelde dat hij met zijn ego worstelde en dat hij van zijn vriendin hield en dat hij dankbaar was dat ze zoveel geduld had. En toen, een paar weken later, stuurde hij nog een bericht. Dit keer stuurde hij een foto waarin hij knielde en haar ten huwelijk vroeg.
(Applause)
(Applaus)
And all he said was, "Thank you."
En hij zei: "Dank je."
I've been this guy. I get it. See, publicly, he was just playing his role, rejecting the feminine, right? But secretly he was waiting for permission to express himself, to be seen, to be heard, and all he needed was another man holding him accountable and creating a safe space for him to feel, and the transformation was instant. I loved this experience, because it showed me that transformation is possible, even over direct messages. So I wanted to figure out how I could reach more men, but of course none of them were following me.
Ik was net als deze man. Ik snap het. Hij speelde gewoon zijn rol en wees vrouwelijke dingen af. Maar stiekem wachtte hij op toestemming om zichzelf te laten zien en om gehoord te worden. Er was alleen een andere man nodig die hem verantwoordelijkheid hield en hem vertelde dat hij mocht voelen, en hij veranderde meteen. Dit was een goede ervaring, want het liet me zien dat transformeren mogelijk is. Zelfs via berichten op social media. Ik wilde kijken hoe ik meer mannen kon bereiken, maar die volgden mij natuurlijk niet.
(Laughter)
(Gelach)
So I tried an experiment. I started posting more stereotypically masculine things --
Dus ik begon een experiment. Ik begon meer typische, mannelijke dingen te plaatsen --
(Laughter)
(Gelach)
Like my challenging workouts, my meal plans, my journey to heal my body after an injury. And guess what happened? Men started to write me. And then, out of the blue, for the first time in my entire career, a male fitness magazine called me, and they said they wanted to honor me as one of their game-changers.
Zoals mijn work-outs, wat ik eet, het proces om mijn lichaam te genezen na een blessure. En weet je wat er gebeurde? Mannen begonnen me berichten te sturen. En toen, plotseling, voor het eerst in mijn carrière, werd ik opgebeld door een sporttijdschrift voor mannen en ze zeiden dat ze me wilden noemen als één van hun vernieuwers.
(Laughter)
(Gelach)
Was that really game-changing? Or is it just conforming? And see, that's the problem. It's totally cool for men to follow me when I talk about guy stuff and I conform to gender norms. But if I talk about how much I love my wife or my daughter or my 10-day-old son, how I believe that marriage is challenging but beautiful, or how as a man I struggle with body dysmorphia, or if I promote gender equality, then only the women show up. Where are the men? So men, men, men, men!
Was dat echt zo bijzonder? Of was het conformerend? En dat is precies het probleem. Het is cool voor mannen om mij te volgen als ik over mannelijke dingen praat en als ik me aan de genderwaarden houd. Maar als ik het heb over hoeveel ik van mijn vrouw houd, of mijn dochter, of mijn zoon van 10 dagen oud, hoe ik geloof dat het huwelijk moeilijk maar ook mooi is, of hoe ik, als man, last heb van lichaamsdysmorphia, of als ik het heb over gendergelijkheid, verschijnen er alleen vrouwen. Waar zijn de mannen? Dus mannen, mannen, mannen, mannen!
(Applause)
(Applaus)
I understand. Growing up, we tend to challenge each other. We've got to be the toughest, the strongest, the bravest men that we can be. And for many of us, myself included, our identities are wrapped up in whether or not at the end of the day we feel like we're man enough. But I've got a challenge for all the guys, because men love challenges.
Ik begrijp het. Als we opgroeien, dagen we elkaar uit. We moeten stoer zijn, de sterkste, de moedigste mannen die we kunnen zijn. En voor velen van ons, ikzelf ook, hangt onze identiteit ervan af of we aan het eind van de dag het gevoel hebben dat we mannelijk zijn. Maar ik heb een uitdaging voor alle mannen, want daar houden we van.
(Laughter)
(Gelach)
I challenge you to see if you can use the same qualities that you feel make you a man to go deeper into yourself. Your strength, your bravery, your toughness: Can we redefine what those mean and use them to explore our hearts? Are you brave enough to be vulnerable? To reach out to another man when you need help? To dive headfirst into your shame? Are you strong enough to be sensitive, to cry whether you are hurting or you're happy, even if it makes you look weak? Are you confident enough to listen to the women in your life? To hear their ideas and their solutions? To hold their anguish and actually believe them, even if what they're saying is against you? And will you be man enough to stand up to other men when you hear "locker room talk," when you hear stories of sexual harassment? When you hear your boys talking about grabbing ass or getting her drunk, will you actually stand up and do something so that one day we don't have to live in a world where a woman has to risk everything and come forward to say the words "me too?"
Ik daag je uit om te kijken of je de eigenschappen die zorgen dat je je mannelijk voelt, kunt gebruiken om dieper in jezelf te kijken. Je kracht, je moed, je stoerheid: kunnen we die een nieuwe definitie geven en gebruiken om onze harten te ontdekken? Ben je moedig genoeg om je kwetsbaar op te stellen? Om een andere man om hulp te vragen? Om je schaamte te ontdekken? Ben je sterk genoeg om gevoelig te zijn, om te huilen als je pijn hebt of gelukkig bent, zelfs als je dan zwak lijkt? Ben je zelfverzekerd genoeg om naar de vrouwen in je leven te luisteren? Naar hun ideeën en oplossingen te luisteren? Om naar hun leed te luisteren en ze te geloven, zelfs als wat ze zeggen belastend is voor jou? Ben jij mannelijk genoeg om andere mannen aan te spreken als ze 'stoere' praatjes hebben of als je verhalen hoort over seksuele intimidatie? Als je vrienden praten over hoe ze haar dronken willen krijgen, grijp je dan in om er iets aan te doen, zodat we op een dag niet in een wereld leven waar een vrouw een enorm risico neemt als ze openlijk durft te zeggen 'ik ook'?
(Applause)
(Applaus)
This is serious stuff. I've had to take a real, honest look at the ways that I've unconsciously been hurting the women in my life, and it's ugly. My wife told me that I had been acting in a certain way that hurt her and not correcting it. Basically, sometimes when she would go to speak, at home or in public, I would just cut her off mid-sentence and finish her thought for her. It's awful. The worst part was that I was completely unaware when I was doing it. It was unconscious. So here I am doing my part, trying to be a feminist, amplifying the voices of women around the world, and yet at home, I am using my louder voice to silence the woman I love the most. So I had to ask myself a tough question: am I man enough to just shut the hell up and listen?
Dit is belangrijk. Ik moest goed kijken naar de manieren waarop ik onbewust de vrouwen in mijn leven pijn doe en het is niet goed. Mijn vrouw vertelde dat ik me op een manier gedroeg die haar pijn deed en het niet veranderde. Soms, als ze iets wilde zeggen, thuis of ergens anders, stopte ik haar in het midden van de zin en maakte de zin voor haar af. Dat is verschrikkelijk. Het ergste was dat ik het niet door had. Het was onbewust. Dus probeer ik op mijn manier feminist te zijn en de stemmen van vrouwen over de hele wereld te versterken, maar als ik thuis ben, gebruik ik mijn luidere stem om de vrouw waar ik van houd stil te houden. Ik moest mezelf een moeilijke vraag stellen: ben ik mannelijk genoeg om mijn kop te houden en te luisteren?
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
I've got to be honest. I wish that didn't get an applause.
Ik zou willen dat ik daar geen applaus voor kreeg.
(Laughter)
(Gelach)
Guys, this is real. And I'm just scratching the surface here, because the deeper we go, the uglier it gets, I guarantee you. I don't have time to get into porn and violence against women or the split of domestic duties or the gender pay gap. But I believe that as men, it's time we start to see past our privilege and recognize that we are not just part of the problem. Fellas, we are the problem. The glass ceiling exists because we put it there, and if we want to be a part of the solution, then words are no longer enough.
Mannen, dit is echt. En dit is nog maar het begin. Hoe dieper we gaan, hoe erger het zal worden. Ik heb geen tijd om het over porno of geweld tegen vrouwen te hebben of de scheiding in huishoudelijke zaken of de loonverschillen tussen mannen en vrouwen. Maar ik geloof dat het tijd is om als mannen verder te kijken dan onze privileges en te erkennen dat we meer dan een deel van het probleem zijn. Mannen, wij zijn het probleem. Het glazen plafond bestaat, omdat wij het hebben gemaakt, en als we het probleem willen oplossen, zijn woorden niet meer genoeg.
There's a quote that I love that I grew up with from the Bahá'í writings. It says that "the world of humanity is possessed of two wings, the male and the female. So long as these two wings are not equivalent in strength, the bird will not fly."
Er is een geweldig citaat uit de Bahá'í dat ik als kind heb gehoord. Het zegt dat "de wereld van menselijkheid twee vleugels heeft, een mannelijke en een vrouwelijke. Zolang deze twee vleugels geen gelijke kracht hebben, zal de vogel niet vliegen."
So women, on behalf of men all over the world who feel similar to me, please forgive us for all the ways that we have not relied on your strength. And now I would like to ask you to formally help us, because we cannot do this alone. We are men. We're going to mess up. We're going to say the wrong thing. We're going to be tone-deaf. We're more than likely, probably, going to offend you. But don't lose hope. We're only here because of you, and like you, as men, we need to stand up and become your allies as you fight against pretty much everything. We need your help in celebrating our vulnerability and being patient with us as we make this very, very long journey from our heads to our hearts. And finally to parents: instead of teaching our children to be brave boys or pretty girls, can we maybe just teach them how to be good humans?
Vrouwen, namens mannen van over de hele wereld die hetzelfde voelen als ik, vergeef ons voor alle manieren waarop we niet op jullie kracht hebben vertrouwd. En nu wil ik jullie vragen om ons te helpen. Wij kunnen het niet alleen. We zijn mannen. We gaan het verkeerd doen. We gaan het verkeerde zeggen. We zullen niet altijd luisteren. Er is een goede kans dat we je beledigen. Maar verlies de hoop niet. We zijn hier dankzij jullie en net als jullie moeten wij mannen opstaan en jullie bondgenoten worden, terwijl jullie vechten tegen ... bijna alles. We hebben jullie hulp nodig om ons te realiseren dat we kwetsbaar mogen zijn en heb geduld met ons als we deze lange, lange reis maken van ons hoofd naar ons hart. En tot slot, aan alle ouders: in plaats van onze kinderen te leren om moedige jongens of mooie meisjes te zijn, kunnen we ze misschien leren hoe ze een goede mens moeten zijn?
So back to my dad. Growing up, yeah, like every boy, I had my fair share of issues, but now I realize that it was even thanks to his sensitivity and emotional intelligence that I am able to stand here right now talking to you in the first place. The resentment I had for my dad I now realize had nothing to do with him. It had everything to do with me and my longing to be accepted and to play a role that was never meant for me. So while my dad may have not taught me how to use my hands, he did teach me how to use my heart, and to me that makes him more a man than anything.
Terug naar mijn vader. Toen ik opgroeide had ik problemen, net als elke jongen, maar ik realiseer me nu dat ik, dankzij zijn gevoeligheid en emotionele inteligentie, hier nu kan staan om het hier met jullie over te hebben. De verbittering die ik voor hem voelde, had niks met hem te maken. Het ging om mij en om mijn verlangen om geaccepteerd te worden en een rol te spelen die niet voor mij was bedoeld. Mijn vader heeft me niet geleerd hoe ik mijn handen moet gebruiken, maar wel hoe ik mijn hart kan gebruiken, en dat maakt hem meer man dan al het andere.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)