Ξέρετε, δεν ξεκίνησα να γίνω ειδική στην ανατροφή παιδιών. Στην πραγματικότητα, δεν με ενδιαφέρει και τόσο η ανατροφή, καθ′ αυτή. Απλώς υπάρχει ένα συγκεκριμένο στιλ ανατροφής αυτόν τον καιρό που καταστρέφει τα παιδιά, εμποδίζοντας τις πιθανότητές τους να εξελιχθούν στον εαυτό τους. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο στιλ ανατροφής αυτόν τον καιρό που εμποδίζει.
You know, I didn't set out to be a parenting expert. In fact, I'm not very interested in parenting, per Se. It's just that there's a certain style of parenting these days that is kind of messing up kids, impeding their chances to develop into theirselves. There's a certain style of parenting these days that's getting in the way.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι περνάμε πολύ χρόνο να ανησυχούμε για τους γονείς που δεν ασχολούνται αρκετά με τις ζωές των παιδιών τους και την εκπαίδευσή τους ή το μεγάλωμά τους, και έχουμε δίκιο. Αλλά στην άλλη πλευρά του φάσματος, γίνεται κι εκεί μεγάλη ζημιά, όταν οι γονείς νιώθουν ότι το το παιδί δεν μπορεί να επιτύχει εκτός κι αν ο γονιός προστατεύει και αποτρέπει σε κάθε ευκαιρία και είναι από πάνω του σε κάθε συμβάν, και μικροδιαχειρίζεται κάθε στιγμή, και οδηγεί το παιδί τους προς κάποιο μικρό υποσύνολο κολεγίων και καριέρων.
I guess what I'm saying is, we spend a lot of time being very concerned about parents who aren't involved enough in the lives of their kids and their education or their upbringing, and rightly so. But at the other end of the spectrum, there's a lot of harm going on there as well, where parents feel a kid can't be successful unless the parent is protecting and preventing at every turn and hovering over every happening, and micromanaging every moment, and steering their kid towards some small subset of colleges and careers.
Όταν εμείς μεγαλώνουμε παιδιά με αυτόν τον τρόπο, και θα πω εμείς, επειδή ένας Θεός ξέρει, όταν μεγάλωνα τους δύο εφήβους μου, είχα αυτές τις τάσεις, τα παιδιά μας κατέληξαν να έχουν μια παιδική ηλικία με λίστες ελέγχου.
When we raise kids this way, and I'll say we, because Lord knows, in raising my two teenagers, I've had these tendencies myself, our kids end up leading a kind of checklisted childhood.
Και να πώς μοιάζει μια παιδική ηλικία με λίστες ελέγχου. Τα κρατάμε σώα και αβλαβή και ταϊσμένα και ποτισμένα, και μετά να σιγουρευτούμε ότι θα πάνε στα σωστά σχολεία, ότι είναι στις σωστές τάξεις στα σωστά σχολεία, και ότι παίρνουν τους σωστούς βαθμούς στις σωστές τάξεις στα σωστά σχολεία. Αλλά όχι μόνο οι βαθμοί, τα σκορ, και όχι μόνο οι βαθμοί, τα σκορ, αλλά οι έπαινοι και τα βραβεία και τα αθλήματα, οι δραστηριότητες, η ηγεσία. Λέμε στα παιδιά μας να μην πάνε σε μια ομάδα, να ξεκινήσουν μία, επειδή τα κολλέγια το κοιτάνε. Να τικάρουμε το κουτί κοινωνικής προσφοράς. Δείξτε στα κολλέγια ότι νοιάζεστε για τους άλλους.
And here's what the checklisted childhood looks like. We keep them safe and sound and fed and watered, and then we want to be sure they go to the right schools, that they're in the right classes at the right schools, and that they get the right grades in the right classes in the right schools. But not just the grades, the scores, and not just the grades and scores, but the accolades and the awards and the sports, the activities, the leadership. We tell our kids, don't just join a club, start a club, because colleges want to see that. And check the box for community service. I mean, show the colleges you care about others.
(Γέλια)
(Laughter)
Όλα αυτά γίνονται για κάποιο επιθυμητό βαθμό τελειότητας. Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι τόσο τέλεια όσο δεν μας είχαν ζητήσει να είμαστε εμείς, κι επειδή απαιτούνται τόσο πολλά, νομίζουμε, ότι φυσικά και πρέπει ως γονείς να διαφωνούμε με κάθε δάσκαλο και διευθυντή και προπονητή και διαιτητή και να συμπεριφερόμαστε σαν τον θυρωρό του παιδιού και προσωπικό φροντιστή και γραμματέα.
And all of this is done to some hoped-for degree of perfection. We expect our kids to perform at a level of perfection we were never asked to perform at ourselves, and so because so much is required, we think, well then, of course we parents have to argue with every teacher and principal and coach and referee and act like our kid's concierge and personal handler and secretary.
Και με τα παιδιά μας, τα πολύτιμα παιδιά μας, περνάμε τόσο χρόνο να τα σπρώχνουμε, να τα κολακεύουμε, να κάνουμε υπαινιγμούς, να βοηθάμε, να παζαρεύουμε, ακόμη και να γκρινιάζουμε, ώστα να σιγουρευτούμε ότι δεν θα τα κάνουν θάλασσα, δεν θα κλείσουν πόρτες, δεν θα καταστρέψουν το μέλλον τους, κάποια ελπιδοφόρα εισαγωγή σε κάποια λίγα κολέγια που αρνούνται σχεδόν σε κάθε αιτούντα.
And then with our kids, our precious kids, we spend so much time nudging, cajoling, hinting, helping, haggling, nagging as the case may be, to be sure they're not screwing up, not closing doors, not ruining their future, some hoped-for admission to a tiny handful of colleges that deny almost every applicant.
Και να πώς νιώθει ένα παιδί με μια τέτοια παιδική ηλικία με λίστες. Πρώτα απ′ όλα, δεν υπάρχει χρόνος για ελεύθερο παιχνίδι. Δεν υπάρχει χρόνος τα απογεύματα, επειδή τα πάντα πρέπει να εμπλουτίζουν, νομίζουμε. Είναι λες και κάθε εργασία για το σπίτι, κάθε τεστ, κάθε δραστηριότητα είναι μια στιγμή που μπορεί να φτιάξει ή να καταστρέψει το μέλλον που σκεφτόμαστε, και τα απαλάσσουμε από δουλειές στο σπίτι, ακόμη και από το να κοιμούνται αρκετά αρκεί να κάνουν τα πράγματα στη λίστα. Και σε μια παιδική ηλικία με λίστα, λέμε ότι θέλουμε να είναι ευτυχισμένα, αλλά όταν έρχονται σπίτι από το σχολείο, αυτό που ρωτάμε πρώτα συνήθως είναι τα μαθήματά τους και οι βαθμοί τους. Και βλέπουν στα πρόσωπά μας ότι η έγκρισή μας, η αγάπη μας, η ίδια τους η αξία, προέρχεται από τα 20άρια. Και μετά περπατάμε δίπλα τους και τα επαινούμε σαν εκπαιδευτές σε σόου με σκυλιά --
And here's what it feels like to be a kid in this checklisted childhood. First of all, there's no time for free play. There's no room in the afternoons, because everything has to be enriching, we think. It's as if every piece of homework, every quiz, every activity is a make-or-break moment for this future we have in mind for them, and we absolve them of helping out around the house, and we even absolve them of getting enough sleep as long as they're checking off the items on their checklist. And in the checklisted childhood, we say we just want them to be happy, but when they come home from school, what we ask about all too often first is their homework and their grades. And they see in our faces that our approval, that our love, that their very worth, comes from A's. And then we walk alongside them and offer clucking praise like a trainer at the Westminster Dog Show --
(Γέλια)
(Laughter)
και τα καλοπιάνουμε να πηδήξουν λίγο πιο ψηλά, να πάνε λίγο πιο μακριά, μέρα με τη μέρα. Και όταν πάνε στο Λύκειο, δεν λένε, «Τι θα με ενδιέφερε να σπουδάσω ή να κάνω σαν δραστηριότητα;» Πάνε στους σύμβουλους και λένε, «Τι πρέπει να κάνω για να μπω στο σωστό κολέγιο;» Και μετά, όταν αρχίσουν να έρχονται οι βαθμοί στο Λύκειο, και παίρνουν μερικά 16άρια, ή Θεός φυλάξει μερικά 13άρια, στέλνουν μανιωδώς μηνύματα στους φίλους τους και λένε, «Μπήκε ποτέ κανείς στο σωστό κολέγιο με τέτοιους βαθμούς;»
coaxing them to just jump a little higher and soar a little farther, day after day after day. And when they get to high school, they don't say, "Well, what might I be interested in studying or doing as an activity?" They go to counselors and they say, "What do I need to do to get into the right college?" And then, when the grades start to roll in in high school, and they're getting some B's, or God forbid some C's, they frantically text their friends and say, "Has anyone ever gotten into the right college with these grades?"
Και τα παιδιά μας, ασχέτως με το πού θα καταλήξουν στο τέλος του Λυκείου, είναι λαχανιασμένα. Είναι εύθραυστα. Είναι λιγάκι καμένα. Έχουν γεράσει λίγο πριν την ώρα τους, εύχονται οι μεγάλοι στη ζωή τους να είχαν πει, «Αυτό που έκανες είναι αρκετό, η προσπάθεια που έκανες στην παιδική σου ηλικία είναι αρκετή». Και τώρα μαράζουν με μεγάλους βαθμούς άγχους και κατάθλιψης και μερικά από αυτά αναρωτιούνται, θα γίνει ποτέ αυτή η ζωή κάτι που να το άξιζε;
And our kids, regardless of where they end up at the end of high school, they're breathless. They're brittle. They're a little burned out. They're a little old before their time, wishing the grown-ups in their lives had said, "What you've done is enough, this effort you've put forth in childhood is enough." And they're withering now under high rates of anxiety and depression and some of them are wondering, will this life ever turn out to have been worth it?
Εμείς οι γονείς, είμαστε σίγουροι ότι αξίζει. Φαίνεται να φερόμαστε -- είναι λες και πιστεύουμε ότι δεν θα έχουν μέλλον αν δεν μπουν σε ένα από αυτά τα λίγα κολέγια ή καριέρες που σκεφτόμαστε γι′ αυτά.
Well, we parents, we parents are pretty sure it's all worth it. We seem to behave -- it's like we literally think they will have no future if they don't get into one of these tiny set of colleges or careers we have in mind for them.
Ή ίσως, ίσως απλώς φοβόμαστε ότι δεν θα έχουν ένα μέλλον για το οποίο θα περηφανευόμαστε στους φίλους μας και με αυτοκόλλητα στο αυτοκίνητό μας. Ναι.
Or maybe, maybe, we're just afraid they won't have a future we can brag about to our friends and with stickers on the backs of our cars. Yeah.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά αν δείτε τι έχουμε κάνει, έχετε πραγματικά το κουράγιο να το κοιτάξετε, θα δείτε ότι όχι μόνο τα παιδιά μας πιστεύουν ότι η αξία τους προέρχεται από βαθμούς και σκορ, αλλά όταν ζούμε συνεχώς μέσα στα πολύτιμα μυαλά τους που αναπτύσσονται, σαν τη δική μας έκδοση της ταινίας «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», στέλνουμε στα παιδιά μας το μήνυμα: «Πιτσιρίκι, δε νομίζω ότι μπορείς να το καταφέρεις χωρίς εμένα». Κι έτσι με την υπερβολική μας βοήθεια, την υπερπροστασία και την υπερδιαχείριση και το κράτημα των χεριών, στερούμε από τα παιδιά μας την ευκαιρία να αναπτύξουν αυτο-αποτελεσματικότητα, η οποία είναι μια πραγματικά θεμελιώδης αρχή της ανθρώπινης ψυχής, πολύ πιο σημαντική από την αυτοπεποίθηση που λαμβάνουν κάθε φορά που χειροκροτούμε. Η αυτο-αποτελεσματικότητα χτίζεται όταν βλέπουμε τις πράξεις μας να οδηγούν σε αποτελέσματα, όχι -- Ορίστε.
But if you look at what we've done, if you have the courage to really look at it, you'll see that not only do our kids think their worth comes from grades and scores, but that when we live right up inside their precious developing minds all the time, like our very own version of the movie "Being John Malkovich," we send our children the message: "Hey kid, I don't think you can actually achieve any of this without me." And so with our overhelp, our overprotection and overdirection and hand-holding, we deprive our kids of the chance to build self-efficacy, which is a really fundamental tenet of the human psyche, far more important than that self-esteem they get every time we applaud. Self-efficacy is built when one sees that one's own actions lead to outcomes, not -- There you go.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όχι οι πράξεις των γονιών για λογαριασμό τους, αλλά όταν οι ίδιες τους οι πράξεις οδηγούν σε αποτελέσματα. Για να το πω απλά, για να δημιουργήσουν τα παιδιά μας αυτο-αποτελεσματικότητα, και πρέπει, τότε πρέπει να κάνουν πολύ παραπάνω σκέψη, προγραμματισμό, αποφάσεις, πράξεις, ελπίδες, αντιμετώπιση, δοκιμές και λάθη, όνειρα και εμπειρίες στη ζωή μόνα τους.
Not one's parents' actions on one's behalf, but when one's own actions lead to outcomes. So simply put, if our children are to develop self-efficacy, and they must, then they have to do a whole lot more of the thinking, planning, deciding, doing, hoping, coping, trial and error, dreaming and experiencing of life for themselves.
Τώρα, λέω ότι κάθε παιδί δουλεύει σκληρά και έχει κινητρα και δεν χρειάζεται την εμπλοκή ή το ενδιαφέρον των γονιών στη ζωή του, και θα πρέπει απλώς να κάνουμε πίσω; Όχι βέβαια.
Now, am I saying every kid is hard-working and motivated and doesn't need a parent's involvement or interest in their lives, and we should just back off and let go? Hell no.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν λέω αυτό. Θέλω να πω ότι όταν θεωρούμε τους βαθμούς, τα σκορ, τους επαίνους και τα βραβεία ως τον σκοπό της παιδικής ηλικίας, όλα αυτά για την προώθηση της ελπίδας εισαγωγής σε έναν μικρό αριθμό κολεγίων ή το ξεκίνημα σε έναν μικρό αριθμό από καριέρες, αυτός είναι ένας πολύ στενός ορισμός της επιτυχίας για τα παιδιά μας. Αν και μπορεί να τα βοηθήσουμε να επιτύχουν κάποιες βραχυπρόθεσμες νίκες με υπερβολική βοήθεια -- όπως να πάρουν έναν καλύτερο βαθμό αν τα βοηθήσουμε με τα μαθήματά τους, μπορεί να καταλήξουν με μεγαλύτερο βιογραφικό παιδικής ηλικίας όταν βοηθάμε - αυτό που λέω ότι όλο αυτό έχει ένα μακροπρόθεσμο κόστος στην αίσθηση του εαυτού τους. Αυτό που λέω είναι, ότι θα πρέπει να ανησυχούμε λιγότερο με τα συγκεκριμένα πανεπιστήμια που θα μπορούν να αιτηθούν ή να καταφέρουν να μπουν και να ανησυχούμε περισσότερο ότι έχουν τις συνήθειες, τον τρόπο σκέψεις, τις δεξιότητες, την ευεξία, ώστε να είναι επιτυχημένοι όπου και να πάνε. Αυτό που λέω είναι ότι τα παιδιά μας πρέπει να είναι λιγότερη εμμονή με τους βαθμούς και τα σκορ και να ενδιαφέρονται περισσότερο στην παιδική ηλικία να τους παρέχει μια βάση για την επιτυχία τους στηριγμένη σε πράγματα όπως η αγάπη και οι δουλειές στο σπίτι.
That is not what I'm saying. What I'm saying is, when we treat grades and scores and accolades and awards as the purpose of childhood, all in furtherance of some hoped-for admission to a tiny number of colleges or entrance to a small number of careers, that that's too narrow a definition of success for our kids. And even though we might help them achieve some short-term wins by overhelping -- like they get a better grade if we help them do their homework, they might end up with a longer childhood résumé when we help -- what I'm saying is that all of this comes at a long-term cost to their sense of self. What I'm saying is, we should be less concerned with the specific set of colleges they might be able to apply to or might get into and far more concerned that they have the habits, the mindset, the skill set, the wellness, to be successful wherever they go. What I'm saying is, our kids need us to be a little less obsessed with grades and scores and a whole lot more interested in childhood providing a foundation for their success built on things like love and chores.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Είπα δουλειές στο σπίτι; Είπα δουλειές στο σπίτι; Όντως το είπα. Αλλά αλήθεια, να γιατί. Η μεγαλύτερη διαχρονική μελέτη ανθρώπων που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ λέγεται Μελέτη Χάρβαρντ Γκραντ. Βρήκε ότι η επαγγελματική ζωή στη ζωή, που είναι αυτό που θέλουμε για τα παιδιά μας, ότι η επαγγελματική επιτυχία στη ζωή έρχεται κάνοντας δουλειές ως παιδιά, και όσο νωρίτερα ξεκινήσετε, τόσο το καλύτερο, ο τρόπος σκέψης του σηκώνω μανίκια και κάνω δουλειά, ένας τρόπος σκέψης που λέει ότι υπάρχει δουλειά, κάποιος πρέπει να την κάνει, ας την κάνω εγώ, ένας τρόπος σκέψης που λέει ότι θα κάνω τη συνεισφορά μου για τη βελτίωση του συνόλου, ότι αυτό είναι που σε κάνει να πετύχεις στη δουλειά. Τώρα, όλοι το ξέρουμε. Το ξέρετε.
Did I just say chores? Did I just say chores? I really did. But really, here's why. The longest longitudinal study of humans ever conducted is called the Harvard Grant Study. It found that professional success in life, which is what we want for our kids, that professional success in life comes from having done chores as a kid, and the earlier you started, the better, that a roll-up-your-sleeves- and-pitch-in mindset, a mindset that says, there's some unpleasant work, someone's got to do it, it might as well be me, a mindset that says, I will contribute my effort to the betterment of the whole, that that's what gets you ahead in the workplace. Now, we all know this. You know this.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όλοι το γνωρίζουμε, και όμως, στην παιδική ηλικία με λίστες, απαλλάσσουμε τα παιδιά μας από το να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού, και μετά καταλήγουν ως νέοι ενήλικες στην εργασία να περιμένουν για μια λίστα, αλλά αν δεν υπάρχει, και πιο σημαντικό, αν δεν έχουν την παρόρμηση, το ένστικτο να σηκώσουν τα μανίκια τους και να συνεισφέρουν και να κοιτάξουν γύρω και να πουν πώς να είμαι χρήσιμος στους συναδέλφους μου; Πώς μπορώ να προβλέψω τι μπορεί να χρειαστεί το αφεντικό μου;
We all know this, and yet, in the checklisted childhood, we absolve our kids of doing the work of chores around the house, and then they end up as young adults in the workplace still waiting for a checklist, but it doesn't exist, and more importantly, lacking the impulse, the instinct to roll up their sleeves and pitch in and look around and wonder, how can I be useful to my colleagues? How can I anticipate a few steps ahead to what my boss might need?
Ένα δεύτερο πολύ σημαντικό εύρημα από τη Μελέτη Χάρβαρντ Γκραντ είπε ότι η ευτυχία στη ζωή έρχεται από την αγάπη, όχι την αγάπη για τη δουλειά, αγάπη για τους ανθρώπους: τον σύζυγο, τον σύντροφο, τους φίλους, την οικογένειά μας. Έτσι η παιδική ηλικία πρέπει να διδάξει στα παιδιά πώς να αγαπούν, και δεν μπορούν να αγαπήσουν αν δεν αγαπήσουν πρώτα τον εαυτό τους, και δεν θα αγαπήσουν τον εαυτό τους αν δεν τους προσφέρουμε αγάπη χωρίς όρους.
A second very important finding from the Harvard Grant Study said that happiness in life comes from love, not love of work, love of humans: our spouse, our partner, our friends, our family. So childhood needs to teach our kids how to love, and they can't love others if they don't first love themselves, and they won't love themselves if we can't offer them unconditional love.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σωστά. Κι έτσι, αντί να έχετε εμμονές με τους βαθμούς και τα σκορ όταν το πολύτιμο βλαστάρι μας επιστρέφει από το σχολείο, ή όταν ερχόμαστε από τη δουλειά, πρέπει να κλείνουμε την τεχνολογία και τα τηλέφωνά, και να τα κοιτάζουμε στα μάτια και να τα αφήνουμε να δουν την ευτυχία στο πρόσωπό μας όταν βλέπουμε το παιδί μας για πρώτη φορά μετά από ώρες. Και μετά πρέπει να πούμε, «Πώς ήταν η μέρα σου; Τι σου άρεσε σήμερα;» Και όταν η έφηβη κόρη σας πει, «Το μεσημεριανό», όπως η δική μου, κι εγώ θέλω να ακούσω για το τεστ μαθηματικών όχι για το φαγητό, πρέπει να ενδιαφερθείτε για το φαγητό. Πρέπει να πείτε, «Τι ήταν ωραίο στο μεσημεριανό σήμερα;» Πρέπει να ξέρουν ότι έχουν σημασία ως άτομα, όχι λόγω του μέσου όρου τους.
Right. And so, instead of being obsessed with grades and scores when our precious offspring come home from school, or we come home from work, we need to close our technology, put away our phones, and look them in the eye and let them see the joy that fills our faces when we see our child for the first time in a few hours. And then we have to say, "How was your day? What did you like about today?" And when your teenage daughter says, "Lunch," like mine did, and I want to hear about the math test, not lunch, you have to still take an interest in lunch. You gotta say, "What was great about lunch today?" They need to know they matter to us as humans, not because of their GPA.
Εντάξει, σκέφτεστε, λοιπόν, δουλειές και αγάπη, όλα ακούγονται ωραία και καλά, αλλά κάνε μου τη χάρη. Τα πανεπιστήμια θέλουν να δουν καλούς βαθμούς και επαίνους και βραβεία, και θα σου πω, περίπου. Τα μεγαλύτερα ονόματα στα σχολεία τα ζητάνε αυτά από τους νέους μας, αλλά να τα καλά νέα. Σε αντίθεση με αυτά που μας κάνουν να πιστέψουμε οι κατατάξεις πανεπιστημίων --
All right, so you're thinking, chores and love, that sounds all well and good, but give me a break. The colleges want to see top scores and grades and accolades and awards, and I'm going to tell you, sort of. The very biggest brand-name schools are asking that of our young adults, but here's the good news. Contrary to what the college rankings racket would have us believe --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
δεν χρειάζεται να πάτε σε σχολή με το μεγαλύτερο όνομα για να είστε ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι στη ζωή. Ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι πήγαν σε δημόσια σχολεία, πήγαν σε μικρό και άγνωστο πανεπιστήμιο, πήγαν σε κοινοτικό κολέγιο, πήγαν σε κολέγιο και απέτυχαν.
you don't have to go to one of the biggest brand name schools to be happy and successful in life. Happy and successful people went to state school, went to a small college no one has heard of, went to community college, went to a college over here and flunked out.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Οι αποδείξεις είναι σε αυτήν την αίθουσα, στις κοινότητές μας, ότι αυτή είναι η αλήθεια. Αν διευρύναμε τις παρωπίδες μας και κοιτούσαμε λίγα παραπάνω πανεπιστήμια, ίσως να βγάζαμε τον εγωισμό μας από την εξίσωση, θα μπορούμε να αποδεχτούμε αυτήν την αλήθεια και να συνειδητοποιήσουμε, δεν είναι δα και το τέλος του κόσμου αν τα παιδιά μας δεν πάνε σε ένα από τα ονομαστά σχολεία. Και πιο σημαντικό, αν η παιδική τους ηλικία δεν έχει γίνει σύφμωνα με μια τυραννική λίστα, τότε όταν πάνε στο πανεπιστήμιο, όποιο κι αν είναι αυτό, θα έχουν πάει εκεί με τη δική τους βούληση, ορμώμενα από τη δική τους επιθυμία, ικανά και έτοιμα να διαπρέψουν εκεί.
The evidence is in this room, is in our communities, that this is the truth. And if we could widen our blinders and be willing to look at a few more colleges, maybe remove our own egos from the equation, we could accept and embrace this truth and then realize, it is hardly the end of the world if our kids don't go to one of those big brand-name schools. And more importantly, if their childhood has not been lived according to a tyrannical checklist then when they get to college, whichever one it is, well, they'll have gone there on their own volition, fueled by their own desire, capable and ready to thrive there.
Πρέπει να παραδεχτώ κάτι σε σας. Όπως ανέφερα, έχω δύο παιδιά, τον Σόγιερ και την Έιβερι. Είναι έφηβοι. Και κάποτε, νομίζω φερόμουν στον Σόγιερ και την Έιβερι σαν μικρά δεντράκια μπονσάι --
I have to admit something to you. I've got two kids I mentioned, Sawyer and Avery. They're teenagers. And once upon a time, I think I was treating my Sawyer and Avery like little bonsai trees --
(Γέλια)
(Laughter)
που θα κλάδευα με προσοχή για να τους δώσω τη μορφή ενός τέλειου ανθρώπου που ίσως να είναι αρκετά τέλειος για να μπορεί να μπει σε ένα από τα πιο επιλεκτικά πανεπιστήμια. Αλλά συνειδητοποίησα, αφού δούλεψα με χιλιάδες παιδιά άλλων --
that I was going to carefully clip and prune and shape into some perfect form of a human that might just be perfect enough to warrant them admission to one of the most highly selective colleges. But I've come to realize, after working with thousands of other people's kids --
(Γέλια)
(Laughter)
και μεγαλώνοντας δύο δικά μου, τα παιδιά μου δεν είναι δεντράκια μπονσάι. Είναι αγριολούλουδα αγνώστου γένους και είδους --
and raising two kids of my own, my kids aren't bonsai trees. They're wildflowers of an unknown genus and species --
(Γέλια)
(Laughter)
και η δουλειά μου είναι να παρέχω ένα θρεπτικό περιβάλλον, να τα ενδυναμώσω μέσω δουλειών και να τα αγαπώ ώστα να μπορούν να αγαπούν άλλους και να αγαπηθούν και το πανεπιστήμιο, ο κλάδος, η καριέρα, εξαρτάται από αυτά. Η δουλειά μου δεν είναι να τα κάνω να γίνουν αυτό που θα γινόμουν εγώ, αλλά να τα υποστηρίξω να γίνουν οι σπουδαίοι εαυτοί τους.
and it's my job to provide a nourishing environment, to strengthen them through chores and to love them so they can love others and receive love and the college, the major, the career, that's up to them. My job is not to make them become what I would have them become, but to support them in becoming their glorious selves.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)