Is there a real you? This might seem to you like a very odd question. Because, you might ask, how do we find the real you, how do you know what the real you is? And so forth.
Wat is je echte zelf? Dat lijkt je misschien een heel vreemde vraag. Want, zul je zeggen, hoe vind ik mijn echte zelf, waaraan herken ik mijn echte zelf? Enzovoort.
But the idea that there must be a real you, surely that's obvious. If there's anything real in the world, it's you. Well, I'm not quite sure. At least we have to understand a bit better what that means. Now certainly, I think there are lots of things in our culture around us which sort of reinforce the idea that for each one of us, we have a kind of a core, an essence. There is something about what it means to be you which defines you, and it's kind of permanent and unchanging. The most kind of crude way in which we have it, are things like horoscopes. You know, people are very wedded to these, actually. People put them on their Facebook profile as though they are meaningul, you even know your Chinese horoscope as well. There are also more scientific versions of this, all sorts of ways of profiling personality type, such as the Myers-Briggs tests, for example. I don't know if you've done those. A lot of companies use these for recruitment. You answer a lot of questions, and this is supposed to reveal something about your core personality. And of course, the popular fascination with this is enormous. In magazines like this, you'll see, in the bottom left corner, they'll advertise in virtually every issue some kind of personality thing. And if you pick up one of those magazines, it's hard to resist, isn't it? Doing the test to find what is your learning style, what is your loving style, or what is your working style? Are you this kind of person or that?
Maar het is in ieder geval wel duidelijk dat er een echt zelf moet zijn. Als er iets in de wereld echt is dan ben jij het wel. Toch ben ik daar niet zo zeker van. Laten we eerst eens bekijken wat dat precies betekent. Een heleboel dingen in de cultuur om ons heen versterken het idee dat ieder van ons een kern heeft, een essentie. Er is iets wat bepaalt wie jij bent, iets wat jou definieert, en het is permanent en onveranderlijk. Een van de meest grove vormen is de horoscoop. Mensen zijn daar heel verknocht aan. Ze zetten hem in hun Facebook-profiel alsof hij van groot belang is. Ze kennen zelfs hun Chinese horoscoop. Meer wetenschappelijke versies hiervan zijn allerlei manieren om de persoonlijkheid te profileren, zoals bijvoorbeeld de Myers-Briggs tests. Misschien ken je ze. Ze worden vaak gebruikt bij personeelswerving. Je beantwoordt een hoop vragen en dat moet inzicht geven in je persoonlijkheid. En we zijn er zeer door gefascineerd. Kijk, in weekbladen zoals deze, in de hoek linksonder, adverteren ze in bijna elk nummer met een persoonlijkheidstest. En de verleiding is moeilijk te weerstaan, nietwaar? Je doet de test om te zien wat je leerstijl is, je stijl van liefhebben of je stijl van werken. Ben je een type A of een type B?
So I think that we have a common-sense idea that there is a kind of core or essence of ourselves to be discovered. And that this is kind of a permanent truth about ourselves, something that's the same throughout life. Well, that's the idea I want to challenge. And I have to say now, I'll say it a bit later, but I'm not challenging this just because I'm weird, the challenge actually has a very, very long and distinguished history. Here's the common-sense idea. There is you. You are the individuals you are, and you have this kind of core. Now in your life, what happens is that you, of course, accumulate different experiences and so forth. So you have memories, and these memories help to create what you are. You have desires, maybe for a cookie, maybe for something that we don't want to talk about at 11 o'clock in the morning in a school. You will have beliefs. This is a number plate from someone in America. I don't know whether this number plate, which says "messiah 1," indicates that the driver believes in the messiah, or that they are the messiah. Either way, they have beliefs about messiahs. We have knowledge. We have sensations and experiences as well. It's not just intellectual things. So this is kind of the common-sense model, I think, of what a person is. There is a person who has all the things that make up our life experiences.
Dus lijkt het een kwestie van gezond verstand dat er een kern, een essentie bestaat van onszelf die we kunnen ontdekken. Die kern zou een permanente waarheid over onszelf bevatten, die ons leven lang hetzelfde blijft. Dat idee wil ik aanvechten. Ik zal je alvast zeggen, ik doe dat niet om gek te doen, die andere zienswijze heeft een lange en eminente historie. Die gezond-verstandversie was als volgt. Dit ben jij. Je bent het individu dat je bent en je hebt een bepaalde kern. Natuurlijk doe je in je leven allerlei verschillende ervaringen op. Dus heb je herinneringen en die helpen je jezelf te definiëren. Je wilt dingen, bijvoorbeeld een koekje. Misschien wil je wel dingen waar we niet over willen praten in een school om elf uur 's ochtends. Je zult in bepaalde dingen geloven. Dit is een Amerikaans kenteken. Nou weet ik niet of dit kenteken, 'Messiah 1', betekent dat de bestuurder gelooft in de Verlosser of dat hij zelf de Verlosser is. Het gaat in ieder geval over het geloof in een Verlosser. Verder hebben we kennis, gevoelens en ervaringen. Het gaat niet alleen om intellectuele dingen. Dat is zo ongeveer het gezond-verstandmodel van wat iemand is: er is een persoon die al die menselijke ervaringen heeft.
But the suggestion I want to put to you today is that there's something fundamentally wrong with this model. And I can show you what's wrong with one click. Which is there isn't actually a "you" at the heart of all these experiences. Strange thought? Well, maybe not. What is there, then? Well, clearly there are memories, desires, intentions, sensations, and so forth. But what happens is these things exist, and they're kind of all integrated, they're overlapped, they're connected in various different ways. They're connecting partly, and perhaps even mainly, because they all belong to one body and one brain. But there's also a narrative, a story we tell about ourselves, the experiences we have when we remember past things. We do things because of other things. So what we desire is partly a result of what we believe, and what we remember is also informing us what we know. And so really, there are all these things, like beliefs, desires, sensations, experiences, they're all related to each other, and that just is you. In some ways, it's a small difference from the common-sense understanding. In some ways, it's a massive one.
Maar vandaag wil ik je laten zien dat er iets aan dit model fundamenteel niet deugt. Ik kan het je met één click laten zien. Er is niet echt een 'jij' die middenin al die ervaringen staat. Rare gedachte? Misschien niet. Wat is er dan wel? Er zijn zeker herinneringen, wensen, intenties, gevoelens, enzovoort. Deze ervaringen bestaan echt en ze zijn als het ware geïntegreerd. Ze overlappen elkaar en zijn op verschillende manieren verbonden. Ze zijn onder andere, of zelfs met name verbonden omdat ze allemaal bij hetzelfde lichaam en brein horen. Ook is er een verhaal over onszelf dat we in het leven roepen. Dat wat we ervaren wanneer we ons dingen herinneren. We doen dingen vanwege andere dingen. Dus wat we wensen, is voor een deel het product van wat we geloven en wat we ons herinneren, bepaalt deels wat we weten. Dus eigenlijk zijn er al die dingen zoals overtuigingen, wensen, gevoelens, ervaringen, die zijn allemaal met elkaar verbonden en dat ben jij gewoon. Op één manier is het verschil met het gezond-verstandmodel heel klein, op een andere manier juist gigantisch.
It's the shift between thinking of yourself as a thing which has all the experiences of life, and thinking of yourself as simply that collection of all experiences in life. You are the sum of your parts. Now those parts are also physical parts, of course, brains, bodies and legs and things, but they aren't so important, actually. If you have a heart transplant, you're still the same person. If you have a memory transplant, are you the same person? If you have a belief transplant, would you be the same person? Now this idea, that what we are, the way to understand ourselves, is as not of some permanent being, which has experiences, but is kind of a collection of experiences, might strike you as kind of weird.
Het is de verschuiving van over jezelf denken als iets wat al die ervaringen heeft naar over jezelf denken als het collectief van al die ervaringen. Je bent de som van je delen. Die delen zijn natuurlijk ook fysieke delen, hersenen, armen en benen, maar die zijn in feite niet zo belangrijk. Ook met een nieuw hart zou je dezelfde persoon zijn. Met een nieuw geheugen, ben je dan nog dezelfde? En met andere overtuigingen, ben je dan nog dezelfde persoon? Dit hele idee, dat we onszelf zouden moeten zien, niet als een permanent wezen dat ervaringen heeft maar als simpelweg het collectief van ervaringen, vind je misschien gek.
But actually, I don't think it should be weird. In a way, it's common sense. Because I just invite you to think about, by comparison, think about pretty much anything else in the universe, maybe apart from the very most fundamental forces or powers. Let's take something like water. Now my science isn't very good. We might say something like water has two parts hydrogen and one parts oxygen, right? We all know that. I hope no one in this room thinks that what that means is there is a thing called water, and attached to it are hydrogen and oxygen atoms, and that's what water is. Of course we don't. We understand, very easily, very straightforwardly, that water is nothing more than the hydrogen and oxygen molecules suitably arranged. Everything else in the universe is the same. There's no mystery about my watch, for example. We say the watch has a face, and hands, and a mechanism and a battery, But what we really mean is, we don't think there is a thing called the watch to which we then attach all these bits. We understand very clearly that you get the parts of the watch, you put them together, and you create a watch. Now if everything else in the universe is like this, why are we different?
Toch zou het niet zo vreemd moeten zijn. Het ligt eigenlijk zo voor de hand. Denk bijvoorbeeld eens na, ter vergelijking, aan andere dingen in ons universum, misschien alles behalve de meest fundamentele krachten. Neem zoiets als water. Mijn natuurkunde is niet zo sterk hoor. We zeggen dat water bestaat uit twee deeltjes waterstof en een deeltje zuurstof, toch? Dat weten we allemaal. Nou hoop ik dat niemand hier denkt dat dat betekent dat er zoiets is als de kern van water waar waterstof- en zuurstofdeeltjes aan vastgeplakt zitten en dat is dan water. Natuurlijk niet. We begrijpen, als vanzelfsprekend, dat water niets meer is dan waterstof- en zuurstofmoleculen in een bepaalde samenstelling. Zo is het met alles in ons heelal. Neem bijvoorbeeld mijn horloge, daar is ook niets mysterieus aan. We zeggen: het hééft wijzers en een wijzerplaat, een klokmechanisme en een batterij. Maar we denken niet echt dat er eerst een horloge is waar we dan vervolgens al die onderdelen aan vast maken. We begrijpen donders goed dat je de onderdelen neemt, die zet je in elkaar en het horloge ontstaat. Als alles in ons heelal zo in elkaar zit, waarom zouden wij anders zijn? Waarom zien we onszelf
Why think of ourselves as somehow not just being a collection of all our parts, but somehow being a separate, permanent entity which has those parts? Now this view is not particularly new, actually. It has quite a long lineage. You find it in Buddhism, you find it in 17th, 18th-century philosophy going through to the current day, people like Locke and Hume. But interestingly, it's also a view increasingly being heard reinforced by neuroscience. This is Paul Broks, he's a clinical neuropsychologist, and he says this: "We have a deep intuition that there is a core, an essence there, and it's hard to shake off, probably impossible to shake off, I suspect. But it's true that neuroscience shows that there is no centre in the brain where things do all come together." So when you look at the brain, and you look at how the brain makes possible a sense of self, you find that there isn't a central control spot in the brain. There is no kind of center where everything happens. There are lots of different processes in the brain, all of which operate, in a way, quite independently. But it's because of the way that they relate that we get this sense of self. The term I use in the book, I call it the ego trick. It's like a mechanical trick. It's not that we don't exist, it's just that the trick is to make us feel that inside of us is something more unified than is really there.
niet als louter het geheel van onze delen maar als een apart, permanent iets wat al die onderdelen heeft? Nu is dit trouwens niet bepaald een nieuw idee. Het heeft al een lange historie. Het boeddhisme ziet het zo, je vindt het in 17e en 18e eeuwse filosofie en tot op de dag van vandaag bij mensen als Locke en Hume. Interessant genoeg hoor je het ook steeds meer in neurologische kringen. Dit is Paul Broks, hij is klinisch neuropsycholoog en hij zegt er dit over: "We hebben een diepe intuïtie, dat er een kern is, een essentie, en dat gevoel is moeilijk, misschien wel onmogelijk kwijt te raken. Maar de neurologie leert ons dat er geen centrum in de hersenen is waar alles samenkomt." Dus wanneer je kijkt naar de hersenen, en je kijkt naar hoe die hersenen een gevoel van identiteit mogelijk maken, vind je daar geen centraal punt. Er is geen centrum waar alles gebeurt. Er vinden in de hersenen allerlei processen plaats en die werken allemaal min of meer onafhankelijk van elkaar. Het komt door de manier waarop ze samenhangen dat we dit gevoel van identiteit krijgen. In het boek noem ik het de 'ego-truc'. Het is net een mechanisch trucje. Het is niet zo dat we niet bestaan maar de truc is om ons meer samenhang te laten voelen dan er in werkelijkheid is.
Now you might think this is a worrying idea. You might think that if it's true, that for each one of us there is no abiding core of self, no permanent essence, does that mean that really, the self is an illusion? Does it mean that we really don't exist? There is no real you. Well, a lot of people actually do use this talk of illusion and so forth. These are three psychologists, Thomas Metzinger, Bruce Hood, Susan Blackmore, a lot of these people do talk the language of illusion, the self is an illusion, it's a fiction. But I don't think this is a very helpful way of looking at it. Go back to the watch. The watch isn't an illusion, because there is nothing to the watch other than a collection of its parts. In the same way, we're not illusions either. The fact that we are, in some ways, just this very, very complex collection, ordered collection of things, does not mean we're not real. I can give you a very sort of rough metaphor for this. Let's take something like a waterfall. These are the Iguazu Falls, in Argentina. Now if you take something like this, you can appreciate the fact that in lots of ways, there's nothing permanent about this. For one thing, it's always changing. The waters are always carving new channels. with changes and tides and the weather, some things dry up, new things are created. Of course the water that flows through the waterfall is different every single instance. But it doesn't mean that the Iguazu Falls are an illusion. It doesn't mean it's not real. What it means is we have to understand what it is as something which has a history, has certain things that keep it together, but it's a process, it's fluid, it's forever changing.
Nou vind je dit misschien een zorgwekkend idee. Je denkt misschien: als dat zo is, als in ieder van ons geen duurzaam zelf aanwezig is, geen blijvende essentie, is ons 'zelf' dan niet een illusie? Betekent dat dan dat we feitelijk niet bestaan? Er bestaat helemaal geen 'ik'. Een heleboel mensen beschouwen het ook als een illusie. Dit zijn drie psychologen, Thomas Metzinger, Bruce Hood, Susan Blackmore, zij praten inderdaad in termen van illusie, dat het zelf een fictie is, een verzinsel. Maar ik denk dat we daar niet veel verder mee komen. Neem dat horloge. Alleen het feit dat het niet meer is dan de som van zijn delen maakt het nog geen illusie. Op dezelfde manier zijn wij dat ook niet. Het feit dat we alleen maar bestaan uit die heel complexe ordening van allerlei zaken, betekent nog niet dat we niet echt zijn. Laat ik je daar een grove metafoor voor geven. Neem zoiets als een waterval. Dit zijn de watervallen van Iguaçu in Argentinië. Als je naar zoiets kijkt, realiseer je je heel goed dat hier in veel opzichten niets permanents aan is. Het verandert voortdurend. Het water slijpt voortdurend nieuwe geulen, de getijden en het weer veranderen, sommige dingen drogen op en nieuwe dingen ontstaan. En het water dat door de waterval stroomt is natuurlijk geen moment hetzelfde. Maar dat betekent nog niet dat de waterval een illusie is. Alsof hij niet echt zou zijn. Het betekent dat we het moeten zien als iets wat een geschiedenis heeft en andere dingen die het samenhang geven maar het is een proces, voortdurend in verandering.
Now that, I think, is a model for understanding ourselves, and I think it's a liberating model. Because if you think that you have this fixed, permanent essence, which is always the same, throughout your life, no matter what, in a sense you're kind of trapped. You're born with an essence, that's what you are until you die, if you believe in an afterlife, maybe you continue. But if you think of yourself as being, in a way, not a thing as such, but a kind of a process, something that is changing, then I think that's quite liberating. Because unlike the the waterfalls, we actually have the capacity to channel the direction of our development for ourselves to a certain degree. Now we've got to be careful here, right? If you watch the X-Factor too much, you might buy into this idea that we can all be whatever we want to be. That's not true. I've heard some fantastic musicians this morning, and I am very confident that I could in no way be as good as them. I could practice hard and maybe be good, but I don't have that really natural ability. There are limits to what we can achieve. There are limits to what we can make of ourselves. But nevertheless, we do have this capacity to, in a sense, shape ourselves. The true self, as it were then, is not something that is just there for you to discover, you don't sort of look into your soul and find your true self, What you are partly doing, at least, is actually creating your true self. And this, I think, is very, very significant, particularly at this stage of life you're at. You'll be aware of the fact how much of you changed over recent years. If you have any videos of yourself, three or four years ago, you probably feel embarrassed because you don't recognize yourself.
Dat lijkt me ook het model om onszelf te begrijpen, en ik denk een bevrijdend model. Want als je denkt dat je dit vaste, permanente zelf bent, dat altijd hetzelfde is, je hele leven, wat er ook gebeurt, dan zit je eigenlijk gevangen. Je bent dan geboren met een essentie en dat ben je dan tot je dood gaat, als je gelooft in een leven na de dood, misschien wat langer. Maar als je jezelf ziet, niet als een vast gegeven maar als een soort proces, iets wat verandert, dan is dat toch heel bevrijdend. Want, anders dan de waterval, hebben wij wel het vermogen om tot op zekere hoogte zelf te bepalen hoe we ons zullen ontwikkelen. Nou moeten we hier voorzichtig mee zijn. Als je teveel kijkt naar X-Factor krijg je misschien het idee dat je kunt worden wat je maar zou willen. Dat is niet zo. Ik heb net fantastische muzikanten gehoord en ik ben ervan overtuigd dat ik nooit zo goed kan worden. Door hard te oefenen word ik misschien goed maar ik heb gewoon niet het aangeboren talent. Er zijn grenzen aan wat we kunnen bereiken. Er zijn grenzen aan wat we van onszelf kunnen maken. Maar desalniettemin hebben we het vermogen om onszelf tot op zekere hoogte te vormen. Als je het zo ziet, is je echte zelf niet zozeer iets wat je kunt ontdekken. Je vindt jezelf dus niet door in je ziel te kijken. Wat je op zijn minst ten dele doet is daadwerkelijk jezelf creëren. Ik denk dat dat heel erg belangrijk is, in het bijzonder op jullie leeftijd. Je zult je ervan bewust zijn hoeveel je de laatste jaren bent veranderd. Mocht je video's van jezelf zien van een paar jaar geleden dan voelt dat waarschijnlijk vreemd omdat je jezelf niet herkent.
So I want to get that message over, that what we need to do is think about ourselves as things that we can shape, and channel and change. This is the Buddha, again: "Well-makers lead the water, fletchers bend the arrow, carpenters bend a log of wood, wise people fashion themselves." And that's the idea I want to leave you with, that your true self is not something that you will have to go searching for, as a mystery, and maybe never ever find. To the extent you have a true self, it's something that you in part discover, but in part create. and that, I think, is a liberating and exciting prospect. Thank you very much.
Wat ik probeer duidelijk te maken is dat we onszelf moeten zien als iets wat we kunnen vormen en kunnen veranderen. Boeddha zei het zo: "Bron-makers leiden het water, pijlmakers buigen de pijl, timmerlui buigen een blok hout, wijze mensen vormen zichzelf." Dit idee geef ik jullie mee, dat je echte zelf niet iets is wat je moet gaan zoeken, een mysterie wat je misschien nooit vindt. In zoverre je een echt zelf hebt kun je het wellicht voor een deel vinden maar zeker voor een deel ook zelf creëren. Ik denk dat dat een heel bevrijdend en een heel opwindend idee is. Dank jullie wel.