А ці ёсць сапраўдны ты? Гэтае пытанне можа здацца даволі незвычайным. Таму што, вы можаце спытаць, як можна знайсці сапраўднага сябе, як можна зразумець, які ты -- сапраўдны? І гэтак далей.
Is there a real you? This might seem to you like a very odd question. Because, you might ask, how do we find the real you, how do you know what the real you is? And so forth.
Але ідэя таго, што ёсць ты сапраўдны, даволі відавочная. Калі ў свеце ёсць нешта рэальнае, то гэта ты. Толькі я не вельмі ўпэўнены. Прынамсі нам трэба лепш зразумець, што гэта значыць. Вядома, я думаю, што ў нашай культуры нас акаляе шмат рэчаў, якія нейкім чынам падтрымліваюць ідэю, што ў кожнага з нас ёсць ядро, свая сутнасць. Ёсць нешта, што вызначае цябе, і гэта быццам пастаяннае і нязменнае. Самы просты гэтаму прыклад -- рэчы накшталт гараскопаў. Ведаеце, людзі ім вельмі адданыя. Яны посцяць іх у сваім Фэйсбуку, як быццам у іх ёсць нейкі сэнс, вы нават ведаеце і свой кітайскі гараскоп. У гэтага ёсць больш навуковыя версіі, розныя варыянты апісання тыпу асобы, напрыклад, тэсты Маерса-Брыгза. Не ведаю, ці рабілі вы іх. Імі карыстаюцца пры наборы персаналу. Вы адказваеце на пытанні, і гэта павінна нешта сказаць пра вашу індывідуальнасць. І, вядома, захопленасць гэтым проста паўсюдная. У часопісах можна ўбачыць, як амаль у кожным нумары злева ўнізе рэкламуюць нешта, звязанае з індывідуальнасцю. І калі вы возьмеце такі часопіс, супраціўляцца цяжка, так? Прайсці тэст, каб выявіць, як вы вучыцеся, як кахаеце ці як працуеце? Вы такі чалавек ці іншы?
But the idea that there must be a real you, surely that's obvious. If there's anything real in the world, it's you. Well, I'm not quite sure. At least we have to understand a bit better what that means. Now certainly, I think there are lots of things in our culture around us which sort of reinforce the idea that for each one of us, we have a kind of a core, an essence. There is something about what it means to be you which defines you, and it's kind of permanent and unchanging. The most kind of crude way in which we have it, are things like horoscopes. You know, people are very wedded to these, actually. People put them on their Facebook profile as though they are meaningul, you even know your Chinese horoscope as well. There are also more scientific versions of this, all sorts of ways of profiling personality type, such as the Myers-Briggs tests, for example. I don't know if you've done those. A lot of companies use these for recruitment. You answer a lot of questions, and this is supposed to reveal something about your core personality. And of course, the popular fascination with this is enormous. In magazines like this, you'll see, in the bottom left corner, they'll advertise in virtually every issue some kind of personality thing. And if you pick up one of those magazines, it's hard to resist, isn't it? Doing the test to find what is your learning style, what is your loving style, or what is your working style? Are you this kind of person or that?
Такім чынам я думаю, ёсць даволі распаўсюджаная ідэя, што мы маем нейкае ядро, сваю сутнасць, якія трэба адкрыць. І што гэта нязменная ісціна пра нас, нешта, што не змяняецца цягам жыцця. І з гэтым я б хацеў паспрачацца. І трэба зараз сказаць, і крыху пазней, але я гэта раблю не толькі таму, што я дзівак, у гэтай спрэчкі даволі доўгая гісторыя. Гэтая распаўсюджаная думка наступная. Ёсць вы. Вы індывідуальнасці са сваёй сутнасцю. І ў сваім жыцці вы, вядома, назапашваеце нейкі досвед і гэтак далей. У вас ёсць успаміны, і яны дапамагаюць вам быць самімі сабой. Вы чагосьці жадаеце, магчыма, печыва, магчыма, нешта, пра што не хочацца размаўляць аб 11 гадзіне раніцы ў школе. У вас будуць перакананні. Гэта нечы рэгістрацыйны знак у Амерыцы. Не ведаю, ці гэты знак, на якім напісана messiah 1, значыць, што кіроўца верыць у Месію, ці што ён і ёсць Месія. У любым выпадку, у яго ёсць перакананні наконт Месіі. У нас ёсць веды. Таксама ёсць адчуванні і перажыванні. Гэта не толькі інтэлектуальныя рэчы. Гэта такая распаўсюджаная мадэль, таго, што уяўляе чалавек Чалавек з усім тым, што складае жыццёвы вопыт.
So I think that we have a common-sense idea that there is a kind of core or essence of ourselves to be discovered. And that this is kind of a permanent truth about ourselves, something that's the same throughout life. Well, that's the idea I want to challenge. And I have to say now, I'll say it a bit later, but I'm not challenging this just because I'm weird, the challenge actually has a very, very long and distinguished history. Here's the common-sense idea. There is you. You are the individuals you are, and you have this kind of core. Now in your life, what happens is that you, of course, accumulate different experiences and so forth. So you have memories, and these memories help to create what you are. You have desires, maybe for a cookie, maybe for something that we don't want to talk about at 11 o'clock in the morning in a school. You will have beliefs. This is a number plate from someone in America. I don't know whether this number plate, which says "messiah 1," indicates that the driver believes in the messiah, or that they are the messiah. Either way, they have beliefs about messiahs. We have knowledge. We have sensations and experiences as well. It's not just intellectual things. So this is kind of the common-sense model, I think, of what a person is. There is a person who has all the things that make up our life experiences.
Але тое, што я прапаную сёння вам, цалкам супярэчыць гэтай мадэлі. І я магу паказаць, што не так, адным клікам. Справа ў тым, што ў цэнтры ўсіх гэтых уражанняў няма ніякага "вы". Дзіўная думка? Магчыма, не. Што ж тады там? Дакладна, гэта ўспаміны, жаданні, намеры, адчуванні, і гэтак далей. Але адбываецца так, што ўсё гэта разам нібыта аб'ядноўваецца, перакрываецца, звязваецца ўсімі магчымымі спосабамі. Яны звязваюцца часткова, магчыма, шмат у чым, бо яны належаць аднаму целу і аднаму мозгу. Да таго ж ёсць аповед, гісторыя, якую мы распавядаем пра сябе, уражанні, якія пакінулі мінулыя рэчы. На пэўныя учынкі нас матывуюць розныя рэчы. Таму нашыя жаданні -- часткова вынік нашых перакананняў, і нашы ўспаміны таксама кажуць пра нашыя веды. Такім чынам, ёсць усе гэтыя рэчы, як перакананні, жаданні, адчуванні, уражанні, яны звязаныя адное з адным, і разам ствараюць вас. З аднаго боку, адрозненне ад распаўсюджанай думкі маленькае. З іншага, яно вялікае.
But the suggestion I want to put to you today is that there's something fundamentally wrong with this model. And I can show you what's wrong with one click. Which is there isn't actually a "you" at the heart of all these experiences. Strange thought? Well, maybe not. What is there, then? Well, clearly there are memories, desires, intentions, sensations, and so forth. But what happens is these things exist, and they're kind of all integrated, they're overlapped, they're connected in various different ways. They're connecting partly, and perhaps even mainly, because they all belong to one body and one brain. But there's also a narrative, a story we tell about ourselves, the experiences we have when we remember past things. We do things because of other things. So what we desire is partly a result of what we believe, and what we remember is also informing us what we know. And so really, there are all these things, like beliefs, desires, sensations, experiences, they're all related to each other, and that just is you. In some ways, it's a small difference from the common-sense understanding. In some ways, it's a massive one.
Гэта розніца ў тым, ці думаць пра сябе як пра нешта асобнае, што мае разнастайны жыццёвы досвед, ці як пра сам збор рознага жыццёвага досведу. Вы -- сума вашых частак. Яны таксама ўключаюць вашыя фізічныя часткі: мозг, цела, ногі і ўсё такое, -- але на самой справе яны не такія важныя. Пасля трансплантацыі сэрца вы ўсё яшчэ той самы чалавек. Ці будзеце вы такім пасля трансплантацыі ўспамінаў? Пасля трансплантацыі перакананняў? Так, гэтая ідэя, што мы -- самі, спосаб зразумець сябе -- гэта не нязменная з'ява, у якой ёсць пэўны досвед, а з'яўляецца самой калекцыяй гэтага досведу, можа здацца даволі дзіўнай.
It's the shift between thinking of yourself as a thing which has all the experiences of life, and thinking of yourself as simply that collection of all experiences in life. You are the sum of your parts. Now those parts are also physical parts, of course, brains, bodies and legs and things, but they aren't so important, actually. If you have a heart transplant, you're still the same person. If you have a memory transplant, are you the same person? If you have a belief transplant, would you be the same person? Now this idea, that what we are, the way to understand ourselves, is as not of some permanent being, which has experiences, but is kind of a collection of experiences, might strike you as kind of weird.
Але насамрэч, я не думаю, што яна дзіўная. У пэўным сэнсе, яна разумная. Таму што я прапаноўваю падумаць для параўнання пра ўсё што заўгодна ў свеце, магчыма акрамя самых фундаментальных сіл. Напрыклад, пра ваду. Я ў навуцы не вельмі сільны. Можна сказаць, што ў вады ёсць дзве малекулы вадароду і адна кіслароду, так? Мы ўсе гэта ведаем. Спадзяюся, тут ніхто не думае, што гэта значыць, што існуе такая рэч, як вада, да якой прымацаваныя атамы вадароду і кіслароду, і што гэта і ёсць вада. Мы так не думаем. Мы вельмі лёгка, проста разумеем, што вада -- гэта нішто іншае, як малекулы вадароду і кіслароду, арганізаваныя ў пэўным парадку. Гэта тычыцца і ўсяго астатняга ў свеце. Вакол майго гадзінніка таксама няма ніякай таямніцы. Мы кажам, што ў гадзінніку ёсць цыферблат, стрэлкі, механізм, батарэя. Але мы маем на ўвазе, што мы не лічым, быццам ёсць гадзіннік, да якога прымацаваныя гэтыя часткі. Мы разумеем, што ёсць часткі гадзінніка, якія складаюцца разам і ствараюць гадзіннік. Тады калі гэта тычыцца ўсяго ў свеце, то чым адрозніваемся мы?
But actually, I don't think it should be weird. In a way, it's common sense. Because I just invite you to think about, by comparison, think about pretty much anything else in the universe, maybe apart from the very most fundamental forces or powers. Let's take something like water. Now my science isn't very good. We might say something like water has two parts hydrogen and one parts oxygen, right? We all know that. I hope no one in this room thinks that what that means is there is a thing called water, and attached to it are hydrogen and oxygen atoms, and that's what water is. Of course we don't. We understand, very easily, very straightforwardly, that water is nothing more than the hydrogen and oxygen molecules suitably arranged. Everything else in the universe is the same. There's no mystery about my watch, for example. We say the watch has a face, and hands, and a mechanism and a battery, But what we really mean is, we don't think there is a thing called the watch to which we then attach all these bits. We understand very clearly that you get the parts of the watch, you put them together, and you create a watch. Now if everything else in the universe is like this, why are we different?
Навошта думаць пра сябе не проста як пра калекцыю нашых частак, а як пра асобную нязменную рэч, да якой далучаныя гэтыя часткі? Такі погляд не цалкам новы, насамрэч. У яго даволі доўгая гісторыя. Яго можна знайсці ў Будызме, у філасофіі 17, 18 стагоддзяў, аж да нашых дзён, да такіх людзей, як Локк і Юм. Таксама цікава, што гэтую думку ўсё больш падтрымлівае нейранавука. Гэта Пол Брокс, клінічны нейрапсіхолаг, і ён кажа наступнае: "У нас ёсць глыбокае чуццё, што існуе ядро, сутнасць, і ад гэтага цяжка пазбавіцца, нават немагчыма, як я мяркую. Але праўда ў тым, што нейранавука паказвае адсутнасць у мазгу цэнтра, які б аб'ядноўваў усе часткі". Таму калі вы звернеце ўвагу на мозг, і на тое, як робіцца магчымым самасвядомасць, вы зразумееце, што ў мозгу няма цэнтральнай кантралюючай зоны. Няма цэнтра, у якім бы ўсё адбывалася. У мозгу адбываецца шмат розгых працэсаў, якія, у вядомым сэнсе, даволі незалежныя. Але дзякуючы таму, як яны звязаныя, мы можам адчуваць сябе. Тэрмін, які я выкарыстоўваю ў кнізе, я называю хітрасцю эга. Яна быццам неўсвядомленая. Справа не ў тым, што мы не існуем, а ў тым, што яна прымушае нас думаць, што глыбока ўнутры ёсць нешта больш аб'яднанае, чым на самой справе.
Why think of ourselves as somehow not just being a collection of all our parts, but somehow being a separate, permanent entity which has those parts? Now this view is not particularly new, actually. It has quite a long lineage. You find it in Buddhism, you find it in 17th, 18th-century philosophy going through to the current day, people like Locke and Hume. But interestingly, it's also a view increasingly being heard reinforced by neuroscience. This is Paul Broks, he's a clinical neuropsychologist, and he says this: "We have a deep intuition that there is a core, an essence there, and it's hard to shake off, probably impossible to shake off, I suspect. But it's true that neuroscience shows that there is no centre in the brain where things do all come together." So when you look at the brain, and you look at how the brain makes possible a sense of self, you find that there isn't a central control spot in the brain. There is no kind of center where everything happens. There are lots of different processes in the brain, all of which operate, in a way, quite independently. But it's because of the way that they relate that we get this sense of self. The term I use in the book, I call it the ego trick. It's like a mechanical trick. It's not that we don't exist, it's just that the trick is to make us feel that inside of us is something more unified than is really there.
Гэтая ідэя можа выклікаць неспакой. Вы можаце падумаць, што калі гэта праўда, то ніхто з нас не мае нязменнага ядра, пастаяннай сутнасці, ці значыць гэта, што "я" -- гэта ілюзія? Ці значыць гэта, што нас насамрэч няма? Сапраўднага цябе няма. Так, шмат людзей кажуць пра існаванне такой ілюзіі. Тры псіхолагі -- Томас Метцынгер, Брус Худ, Сьюзан Блэкмор -- сапраўды кажуць пра ілюзію, ілюзію свайго "я". Але я не думаю, што гэты погляд нам можа дапамагчы. І зноў гадзіннік. Гадзіннік не ілюзія, бо гэта нішто іншае, як калекцыя ўласных частак. Такім жа чынам, мы таксама не ілюзіі. Тое, што ў некаторым родзе мы вельмі, вельмі складаная калекцыя, спарадкаваная калекцыя рэчаў, не значыць, што мы не рэальныя. Прывяду спрошчаную метафару. Возьмем нешта накшталт вадаспаду. Гэта -- вадаспады Ігуазу ў Аргентыне. З дапамогай гэтага прыкладу вы зможаце зразумець той факт, што ў многіх адносінах у іх няма нічога нязменнага. З аднаго боку, яны змяняюцца. Плынь вады заўсёды стварае новыя каналы. са зменамі, прылівамі, умовамі надвор'я, нешта высыхае, замест з'яўляецца новае. Вядома, вада ў вадаспадах розная кожнае імгненне. Але гэта не значыць, што вадаспады Ігуазу -- ілюзія. Не значыць, што яны не рэальныя. Гэта значыць, што мы павінны зразумець, што яны -- гэта нешта са сваёй гісторыяй, з часткамі, што разам іх складаюць, але гэта працэс, які пастаянна змяняецца.
Now you might think this is a worrying idea. You might think that if it's true, that for each one of us there is no abiding core of self, no permanent essence, does that mean that really, the self is an illusion? Does it mean that we really don't exist? There is no real you. Well, a lot of people actually do use this talk of illusion and so forth. These are three psychologists, Thomas Metzinger, Bruce Hood, Susan Blackmore, a lot of these people do talk the language of illusion, the self is an illusion, it's a fiction. But I don't think this is a very helpful way of looking at it. Go back to the watch. The watch isn't an illusion, because there is nothing to the watch other than a collection of its parts. In the same way, we're not illusions either. The fact that we are, in some ways, just this very, very complex collection, ordered collection of things, does not mean we're not real. I can give you a very sort of rough metaphor for this. Let's take something like a waterfall. These are the Iguazu Falls, in Argentina. Now if you take something like this, you can appreciate the fact that in lots of ways, there's nothing permanent about this. For one thing, it's always changing. The waters are always carving new channels. with changes and tides and the weather, some things dry up, new things are created. Of course the water that flows through the waterfall is different every single instance. But it doesn't mean that the Iguazu Falls are an illusion. It doesn't mean it's not real. What it means is we have to understand what it is as something which has a history, has certain things that keep it together, but it's a process, it's fluid, it's forever changing.
Гэта я лічу мадэллю, якая дапаможа зразумець сябе. і я думаю, гэта вызваленчая мадэль. Бо калі вы думаеце, што вашая сутнасць зафіксаваная, пастаянная, і не змяняецца цягам жыцця, нягледзячы ні на што, у пэўным сэнсе вы ў пастцы. Вы нарадзіліся са сваёй сутнасцю, вы такія да смерці, калі верыце ў замагільнае жыццё, то і пасля смерці. Але калі вы думаеце пра сябе як пра сутнасць, не як пра рэч, а як пра нейкі працэс, нешта, што змяняецца, то тады я лічу, гэта дае волю. Бо ў адрозненні ад вадаспадаў, у нас ёсць магчымасць у пэўнай ступені змяняць напрамак свайго развіцця. Таму трэба быць асцярожнымі, ці не так? Калі вы зашмат глядзіце X-Factor, можна сур'ёзна паверыць, што ўсе мы можам быць тымі, кім мы хочам. Гэта не так. Раніцай я пачуў нейкіх фантастычных музыкаў, і я цалкам упэўнены, што ніколі не змог бы стаць такім, як яны. Я мог бы шмат практыкавацца і стаць добрым музыкам, але ў мяне няма сапраўдных прыродных здольнасцяў. У таго, што мы можам дасягнуць, ёсць межы. У таго, кім мы можам стаць, ёсць межы. Але тым не менш у нас ёсць магчымасць, у пэўным сэнсе, змяніць сябе. Мы сапраўдныя -- гэта не тое, што можна для сябе адкрыць, вы не заглядваеце ў сваю душу і не знаходзіце там сябе. Тое, што вы робіце, прынамсі, -- гэта ствараеце сапраўдных сябе. І гэта, я лічу, вельмі, вельмі важна, асабліва на гэтым жыццёвым этапе. Вы даведаецеся, як вы змяніліся цягам апошніх год. Калі ў вас ёсць нейкія відэа сябе, зробленыя 3-4 гады таму, вам, магчыма, сорамна, бо вы сябе не пазнаяце.
Now that, I think, is a model for understanding ourselves, and I think it's a liberating model. Because if you think that you have this fixed, permanent essence, which is always the same, throughout your life, no matter what, in a sense you're kind of trapped. You're born with an essence, that's what you are until you die, if you believe in an afterlife, maybe you continue. But if you think of yourself as being, in a way, not a thing as such, but a kind of a process, something that is changing, then I think that's quite liberating. Because unlike the the waterfalls, we actually have the capacity to channel the direction of our development for ourselves to a certain degree. Now we've got to be careful here, right? If you watch the X-Factor too much, you might buy into this idea that we can all be whatever we want to be. That's not true. I've heard some fantastic musicians this morning, and I am very confident that I could in no way be as good as them. I could practice hard and maybe be good, but I don't have that really natural ability. There are limits to what we can achieve. There are limits to what we can make of ourselves. But nevertheless, we do have this capacity to, in a sense, shape ourselves. The true self, as it were then, is not something that is just there for you to discover, you don't sort of look into your soul and find your true self, What you are partly doing, at least, is actually creating your true self. And this, I think, is very, very significant, particularly at this stage of life you're at. You'll be aware of the fact how much of you changed over recent years. If you have any videos of yourself, three or four years ago, you probably feel embarrassed because you don't recognize yourself.
Я хачу данесці да вас, што трэба ўспрымаць сябе як нешта, што можна сфармаваць, накіраваць і змяніць. І зноў Будда: "Будаўнікі каналаў пускаюць ваду, лучнікі выгінаюць стралу, цесляры падпарадкоўваюць сабе дрэва, мудрацы робяць саміх сябе." І з гэтым я хачу вас пакінуць: вашая сутнасць не тое, што трэба пайсці шукаць, як таямніцу, і можа ніколі не знайсці. Ваша сапраўдная сутнасць -- гэта нешта, што вы часткова знаходзіце, але часткова ствараеце. І такая перспектыва, здаецца, вызваляе і хвалюе. Вялікі дзякуй.
So I want to get that message over, that what we need to do is think about ourselves as things that we can shape, and channel and change. This is the Buddha, again: "Well-makers lead the water, fletchers bend the arrow, carpenters bend a log of wood, wise people fashion themselves." And that's the idea I want to leave you with, that your true self is not something that you will have to go searching for, as a mystery, and maybe never ever find. To the extent you have a true self, it's something that you in part discover, but in part create. and that, I think, is a liberating and exciting prospect. Thank you very much.