On September 10, the morning of my seventh birthday, I came downstairs to the kitchen, where my mother was washing the dishes and my father was reading the paper or something, and I sort of presented myself to them in the doorway, and they said, "Hey, happy birthday!" And I said, "I'm seven." And my father smiled and said, "Well, you know what that means, don't you?" And I said, "Yeah, that I'm going to have a party and a cake and get a lot of presents?" And my dad said, "Well, yes. But more importantly, being seven means that you've reached the age of reason, and you're now capable of committing any and all sins against God and man."
Op 10 september, de ochtend van mijn zevende verjaardag, ging ik naar de keuken beneden, waar mijn moeder met de afwas bezig was mijn vader met het lezen van de krant, of zoiets, en ik vertoonde mijzelf in de deuropening, en zij zeiden, "Hee, gefeliciteerd!" En ik zei, "Ik ben zeven." Mijn vader glimlachte en zei, "Wel, je weet wat dat betekent, nietwaar?" En ik zei, "Ja, dat ik een feestje ga krijgen en een taart en een heleboel kadootjes?" En mijn vader zei, "Uh, ja. Maar veel belangrijker, zeven zijn betekent dat je de jaren des onderscheids bereikt hebt, en je nu in staat bent iedere zonde tegen God en de mens te plegen."
(Laughter)
(Gelach)
Now, I had heard this phrase, "age of reason," before. Sister Mary Kevin had been bandying it about my second-grade class at school. But when she said it, the phrase seemed all caught up in the excitement of preparations for our first communion and our first confession, and everybody knew that was really all about the white dress and the white veil. And anyway, I hadn't really paid all that much attention to that phrase, "age of reason." So, I said, "Yeah, yeah, age of reason. What does that mean again?" And my dad said, "Well, we believe, in the Catholic Church, that God knows that little kids don't know the difference between right and wrong, but when you're seven, you're old enough to know better. So, you've grown up and reached the age of reason, and now God will start keeping notes on you, and begin your permanent record."
Nu had ik die uitdrukking, "jaren des onderscheids" eerder gehoord. Zuster Mary Kevin strooide daar altijd mee rond in mijn tweede klas op school. Maar als ze dat zei, scheen die uitdrukking helemaal verstrikt te zijn in de opwindiende voorbereiding voor onze eerste Communie en onze eerste biecht, en iedereen wist dat dit echt allemaal over de witte jurk ging, en de witte sluier, en trouwens, ik had niet echt veel aandacht besteed aan die uitdrukking, "jaren des onderscheids." Dus zei ik, "Ja, ja, jaren des onderscheids. Wat betekent dat ook alweer?" En mijn vader zei, "Wel, in de katholieke kerk geloven wij dat God weet dat kleine kinderen het verschil niet weten tussen goed en kwaad, maar als je zeven bent, ben je oud genoeg om beter te weten. Dus, jij bent groot geworden, en hebt de jaren des onderscheids bereikt, en nu begint God aantekeningen over jou te maken en begint jouw permanente rapport." (Gelach)
(Laughter)
En ik zei, "Oh. Wacht even. Bedoel je dat al die tijd,
And I said, "Oh ... Wait a minute. You mean all that time, up till today, all that time I was so good, God didn't notice it?" And my mom said, "Well, I noticed it."
tot vandaag, al die tijd dat ik zo goed was, God dat nooit gemerkt heeft?" En mijn mam zei, "Nou, ik heb het gemerkt."
(Laughter)
(Gelach)
And I thought, "How could I not have known this before? How could it not have sunk in when they'd been telling me? All that being good and no real credit for it. And worst of all, how could I not have realized this very important information until the very day that it was basically useless to me?" So I said, "Well, Mom and Dad, what about Santa Claus? I mean, Santa Claus knows if you're naughty or nice, right?" And my dad said, "Yeah, but, honey, I think that's technically just between Thanksgiving and Christmas." And my mother said, "Oh, Bob, stop it. Let's just tell her. I mean, she's seven. Julie, there is no Santa Claus."
En ik dacht, "Hoe kon ik dit niet eerder geweten hebben? Waarom is dat niet ingezonken toen ze het mij vertelden? Al dat braaf zijn en geen echte waardering ervoor. En, het allerergste, hoe kon deze belangrijke informatie niet tot me doordringen tot uitgerekend de dag dat het eigenlijk nutteloos voor mij werd?" En dus zei ik, "Wel, mam en pap, hoe zit het dan met de kerstman? Ik bedoel, de kerstman weet of je stout of braaf bent, toch?" En mijn vader zei, "Ja, liefje, maar ik denk dat dat alleen maar telt tussen Thanksgiving en Kerstmis." En mijn moeder zei, "O, Bob, hou op. Laten we het haar vertellen. Ik bedoel maar, ze is zeven. Julie, de kerstman bestaat niet."
(Laughter)
(Gelach)
Now, this was actually not that upsetting to me. My parents had this whole elaborate story about Santa Claus: how they had talked to Santa Claus himself and agreed that instead of Santa delivering our presents over the night of Christmas Eve, like he did for every other family who got to open their surprises first thing Christmas morning, our family would give Santa more time. Santa would come to our house while we were at nine o'clock high mass on Christmas morning, but only if all of us kids did not make a fuss. Which made me very suspicious. It was pretty obvious that it was really our parents giving us the presents. I mean, my dad had a very distinctive wrapping style, and my mother's handwriting was so close to Santa's.
Toch was dit feitelijk niet zo verwarrend voor me. Mijn ouders hadden dit heel ingewikkelde verhaal over de kerstman: hoe ze met de kerstman zelf gesproken hadden, en afgesproken dat in plaats van dat de kerstman de kadootjes afleverde in de nacht vóór Kerst, zoals hij voor ieder ander gezin deed die hun verrassingen direct op eerste Kerstdag konden openen, ons gezin de kerstman meer tijd zou gunnen. De kerstman zou naar ons huis komen terwijl wij bij de Hoogmis van negen uur zaten op Kerstmorgen, maar alleen als wij als kinderen niet vervelend waren. Hetgeen mij erg achterdochtig maakte. Het was duidelijk genoeg dat het feitelijk onze ouders waren die ons de kadootjes gaven. Ik bedoel, mijn vader had een zeer eigen manier van inpakken, en mijn moeder's handschrift leek zo veel op dat van de kerstman.
(Laughter)
Plus, why would Santa save time by having to loop back to our house after he'd gone to everybody else's? There was only one obvious conclusion to reach from this mountain of evidence: our family was too strange and weird for even Santa Claus to come visit, and my poor parents were trying to protect us from the embarrassment, this humiliation of rejection by Santa, who was jolly -- but let's face it, he was also very judgmental. So to find out that there was no Santa Claus at all was actually sort of a relief.
Bovendien, hoe kon de kerstman tijd besparen door nog eens naar ons huis terug te komen nadat hij ieder ander al gehad had? Er was maar één duidelijke conclusie te trekken uit deze berg van bewijzen: ons gezin was te vreemd en raar om te bezoeken, zelfs voor de kerstman, en mijn arme ouders probeerden ons niet in verlegenheid te brengen, met de vernederende afwijzing door de kerstman, die jolig was. Maar ook, laten we toegeven, erg kritisch. Dus, de ontdekking dat er helemaal geen kerstman bestond, was eigenlijk een soort opluchting.
I left the kitchen not really in shock about Santa, but rather, I was just dumbfounded about how I could have missed this whole age of reason thing. It was too late for me, but maybe I could help someone else, someone who could use the information. They had to fit two criteria: they had to be old enough to be able to understand the whole concept of the age of reason, and not yet seven. The answer was clear: my brother Bill. He was six. Well, I finally found Bill about a block away from our house at this public school playground. It was a Saturday, and he was all by himself, just kicking a ball against the side of a wall. I ran up to him and said, "Bill! I just realized that the age of reason starts when you turn seven, and then you're capable of committing any and all sins against God and man." And Bill said, "So?" And I said, "So, you're six. You have a whole year to do anything you want to and God won't notice it." And he said, "So?" And I said, "So? So everything!" And I turned to run. I was so angry with him. But when I got to the top of the steps, I turned around dramatically and said, "Oh, by the way, Bill -- there is no Santa Claus."
Ik verliet de keuken niet echt geschokt over de kerstman, maar eerder alleen met stomheid geslagen over hoe ik dit hele jaren des onderscheids ding gemist kon hebben. Voor mij was het te laat, maar misschien kon ik een ander helpen, iemand die deze informatie kon gebruiken. Ze moesten aan twee criteria voldoen: ze moesten oud genoeg zijn om het te begrijpen dit hele idee van de jaren des onderscheids, en nog geen zeven. Het antwoord was duidelijk: mijn broertje Bill. Hij was zes. Wel, tenslotte vond ik Bill op ongeveer één blok van ons huis op zijn schoolplein. Het was een zaterdag, en hij was helemaal alleen, gewoon een bal tegen een muur aan het schoppen. Ik rende naar hem toe en zei, "Bill! Ik kom er net achter dat de jaren des onderscheids beginnen als je zeven wordt, en dat je dan in staat bent om alle zonden te begaan tegen God en de mens." En Bill zei, "Nou, en?" En toen zei ik, "Dus, jij bent zes. Je hebt nog een heel jaar om alles te doen wat je maar wilt en God zal het niet merken." En hij zei, "Nou, en?" En ik zei, "Nou, en? Nou alles!" Ik draaide me om en rende weg. Ik was zó kwaad op hem. Maar toen ik bovenaan de treden kwam, draaide ik mij dramatisch om en zei, "O, trouwens Bill, de kerstman bestaat niet." (Gelach)
(Laughter)
Nu wist ik het toen nog niet,
Now, I didn't know it at the time, but I really wasn't turning seven on September 10th. For my 13th birthday, I planned a slumber party with all of my girlfriends, but a couple of weeks beforehand my mother took me aside and said, "I need to speak to you privately. September 10th is not your birthday. It's October 10th." And I said, "What?"
maar ik was niet echt zeven geworden op 10 september. Voor mijn dertiende verjaardag plande ik een pyamafeestje met al mijn vriendinnen, maar een paar weken daarvoor nam mijn moeder me apart en zei, "Ik moet jou onder vier ogen spreken. 10 september is niet jouw verjaardag. Het is 10 oktober." En ik zei, "Wat?"
(Laughter)
(Gelach)
And she said ...
En zij zei, "Luister. De uiterste datum voor kleuterschool was 15 september."
(Laughter)
"Listen. The cut-off date to start kindergarten was September 15th."
(Laughter)
(Gelach)
"So I told them that your birthday was September 10th, and then I wasn't sure that you weren't just going to go blab it all over the place, so I started to tell you your birthday was September 10th. But, Julie, you were so ready to start school, honey. You were so ready." I thought about it, and when I was four, I was already the oldest of four children, and my mother even had another child to come, so what I think she -- understandably -- really meant was that she was so ready, she was so ready. Then she said, "Don't worry, Julie. Every year on October 10th, when it was your birthday but you didn't realize it, I made sure that you ate a piece of cake that day."
"Dus zei ik dat jouw verjaardag op 10 september was, en toen was ik niet zeker of jij het niet overal zou gaan rondbazuinen, dus begon ik jou te vertellen dat je verjaardag op 10 september was. Maar, Julie, je was al zo klaar voor school, liefje. Je was er al zo klaar voor." Ik dacht er over na, en toen ik vier was, was ik al de oudste van vier kinderen, en mijn moeder had zelfs nog een kind onderweg, dus ik denk dat zij begrijpelijkerwijs bedoelde was dat zij er zo klaar voor was, zij was er zo klaar voor. Toen zei ze, "Maak je geen zorgen, Julie, ieder jaar op 10 oktober als je jarig was maar je dat niet realiseerde, zorgde ik ervoor dat je die dag een stuk taart at."
(Laughter)
(Gelach)
Which was comforting, but troubling. My mother had been celebrating my birthday with me, without me.
Wat troostend was, maar zorgwekkend. Mijn moeder had mijn verjaardag met mij gevierd, maar zonder mij.
(Laughter)
Wat zo vervelend was aan deze nieuwe informatie
What was so upsetting about this new piece of information was not that I had to change the date of my slumber party with all of my girlfriends. What was most upsetting was that this meant I was not a Virgo. I had a huge Virgo poster in my bedroom. And I read my horoscope every single day, and it was so totally me.
was niet dat ik de datum van mijn pyamafeestje zou moeten veranderen bij al mijn vriendinnen, het vervelendst was, was dat dit betekende dat ik niet een Maagd was. Ik had een enorme Maagd poster in mijn slaapkamer, en ik las mijn horoscoop echt iedere dag, en het was zo totaal mij.
(Laughter)
(Gelach)
And this meant that I was a Libra? So, I took the bus downtown to get the new Libra poster. The Virgo poster is a picture of a beautiful woman with long hair, sort of lounging by some water, but the Libra poster is just a huge scale. This was around the time that I started filling out physically, and I was filling out a lot more than a lot of the other girls, and frankly, the whole idea that my astrological sign was a scale just seemed ominous and depressing.
En dit betekende dat ik een Weegschaal was? Dus nam ik de bus de stad in voor een nieuwe Weegschaal poster. De Maagd poster is een plaat van een beeldschone vrouw met lang haar, die zo'n beetje bij het water rondhangt, maar de Weegschaal poster is gewoon een enorme weegschaal. Dit was ongeveer de tijd dat ik lichamelijk begon uit te dijen, en ik dijde veel meer uit dan de meeste andere meisjes, en eerlijk, het hele idee dat mijn astrologische teken een weegschaal was leek veelzeggend en deprimerend.
(Laughter)
(Gelach)
But I got the new Libra poster, and I started to read my new Libra horoscope, and I was astonished to find that it was also totally me.
Maar ik haalde de nieuwe Weegschaal poster, en begon mijn nieuwe Weegschaal horoscoop te lezen, en tot mijn verrassing ontdekte ik dat dat ook totaal mij was.
(Laughter)
Het was pas jaren later, terug kijkend
It wasn't until years later, looking back on this whole age-of-reason, change-of-birthday thing, that it dawned on me: I wasn't turning seven when I thought I turned seven. I had a whole other month to do anything I wanted to before God started keeping tabs on me. Oh, life can be so cruel. One day, two Mormon missionaries came to my door. Now, I just live off a main thoroughfare in Los Angeles, and my block is -- well, it's a natural beginning for people who are peddling things door to door. Sometimes I get little old ladies from the Seventh Day Adventist Church showing me these cartoon pictures of heaven. And sometimes I get teenagers who promise me that they won't join a gang and just start robbing people, if I only buy some magazine subscriptions from them. So normally, I just ignore the doorbell, but on this day, I answered. And there stood two boys, each about 19, in white, starched short-sleeved shirts, and they had little name tags that identified them as official representatives of the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, and they said they had a message for me, from God. I said, "A message for me? From God?" And they said, "Yes." Now, I was raised in the Pacific Northwest, around a lot of Church of Latter-day Saints people and, you know, I've worked with them and even dated them, but I never really knew the doctrine, or what they said to people when they were out on a mission, and I guess I was sort of curious, so I said, "Well, please, come in." And they looked really happy, because I don't think this happens to them all that often.
op dit hele jaren-des-onderscheids/verandering-van-verjaardag ding, dat het op mij daagde dat ik niet zeven werd toen ik dacht dat ik zeven werd. Ik had nog een hele maand om alles te doen wat ik wilde voordat God mij in de gaten ging houden. O, het leven kan zo wreed zijn. Op een dag kwamen twee Mormoonse missionarissen aan mijn deur. Nu woon ik dichtbij een drukke doorgaande weg in Los Angeles, en mijn blok is -- wel, het is een natuurlijk begin voor mensen die dingen deur aan deur leuren. Soms krijg ik kleine oude dametjes van de Zevende Dag Adventisten kerk die me van die striptekeningen van de hemel tonen. En soms krijg ik tieners die me beloven geen lid van een bende te worden en mensen te gaan beroven, als ik alleen maar een paar tijdschriftabonnementen van ze koop. Dus normaal negeer ik de deurbel, maar die dag opende ik. En daar stonden twee jongens, ieder ongeveer negentien, in witte gesteven shirts met korte mouwen, en ze hadden kleine naamplaatjes die hen identificeerden als officiele vertegenwoordigers van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen, en ze zeiden dat ze een boodschap van God voor me hadden. Ik zei, "Een boodschap voor mij? Van God?" En ze zeiden, "Ja." Nu ben ik opgevoed in de Pacific Northwest, tussen veel mensen van de Kerk van de Heiligen der Laatste Dagen, en weet je, ik heb met ze gewerkt en zelfs afspraakjes met ze gehad, maar ik heb nooit echt hun doctrine gekend, of wat ze tegen mensen zeiden als ze op een missie waren, en ik denk dat ik eigenlijk nieuwsgierig was, dus ik zei, "Wel, kom binnen, alsjeblieft." En ze keken echt gelukkig, ik denk omdat hen dat niet al te vaak overkomt. (Gelach)
(Laughter)
En ik liet ze zitten, en haalde glazen water voor ze --
And I sat them down, and I got them glasses of water -- Ok, I got it, I got it. I got them glasses of water. Don't touch my hair, that's the thing.
OK, ik heb het. Ik haalde glazen water voor ze. Moet mijn haar niet aanraken, dat is het.
(Laughter)
(Gelach)
You can't put a video of myself in front of me and expect me not to fix my hair. Ok.
Je kunt me geen video van mezelf voorhouden en verwachten dat ik mijn haar niet ga schikken. (Gelach)
(Laughter)
OK. Dus ik vroeg ze te gaan zitten en haalde water voor ze,
So I sat them down and I got them glasses of water, and after niceties, they said, "Do you believe that God loves you with all his heart?" And I thought, "Well, of course I believe in God, but you know, I don't like that word 'heart,' because it anthropomorphizes God, and I don't like the word, 'his,' either, because that sexualizes God." But I didn't want to argue semantics with these boys, so after a very long, uncomfortable pause, I said, "Yes, yes, I do. I feel very loved." And they looked at each other and smiled, like that was the right answer. And then they said, "Do you believe that we're all brothers and sisters on this planet?" And I said, "Yes, I do." And I was so relieved that it was a question I could answer so quickly. And they said, "Well, then we have a story to tell you."
en na wat beleefdheden zeiden ze, "Geloof je dat God van je houdt met heel zijn hart?" En ik dacht, "Wel, natuurlijk geloof ik in God, maar weet je, ik hou niet van dat woord, hart, omdat het God antropomorfiseert, en ik hou ook niet van dat woord, zijn, omdat het aan God een geslacht toekent." Maar ik wilde geen semantische discussie met deze jongens, dus na een hele lange, oncomfortabele pauze, zei ik, "Ja, ja, dat geloof ik. Ik voel mij erg geliefd." En ze keken elkaar aan en glimlachten, alsof dat het juiste antwoord was. En toen zeiden ze, "Geloof je dat we allen broeders en zusters zijn op deze planeet?" En ik zei, "Ja, dat geloof ik. Ja, dat wel." En ik was zo opgelucht dat dit een vraag was waarop ik zo vlug kon antwoorden. En zij zeiden, "Wel, dan hebben we je een verhaal te vertellen."
And they told me this story all about this guy named Lehi, who lived in Jerusalem in 600 BC. Now, apparently in Jerusalem in 600 BC, everyone was completely bad and evil. Every single one of them: man, woman, child, infant, fetus. And God came to Lehi and said to him, "Put your family on a boat and I will lead you out of here." And God did lead them. He led them to America. I said, "America?
En ze vertelden me dit verhaal over een man Lehi genaamd, die in Jeruzalem woonde in 600 vC. Nu was in Jeruzalem in 600 vC. blijkbaar iedereen totaal slecht en kwaadaardig. Werkelijk iedereen: man, vrouw, kind, zuigeling, foetus. En God kwam naar Lehi en zei tegen hem, "Zet je gezin op een boot en ik zal je hier vandaan leiden." En God leidde ze uit. Hij leidde ze naar Amerika. Ik zei, "Amerika? Vanuit Jeruzalem naar Amerika per boot in 600 vC?"
(Laughter)
From Jerusalem to America by boat in 600 BC?" And they said, "Yes."
En zij zeiden, "Ja."
(Laughter)
(Gelach)
Then they told me how Lehi and his descendants reproduced and reproduced, and over the course of 600 years, there were two great races of them, the Nephites and the Lamanites, and the Nephites were totally good -- each and every one of them -- and the Lamanites were totally bad and evil -- every single one of them just bad to the bone.
Daarna vertelden ze me hoe Lehi en zijn nakomelingen zich voortplantten en voortplantten, en na verloop van 600 jaar waren er twee grote rassen van ze, de Nephieten en de Lamanieten, en de Nephieten waren door en door goed -- echt iedereen van hen -- en de Lamanieten waren door en door slecht en kwaadaardig -- letterlijk iedereen van hen deugde voor geen meter. (Gelach)
Then, after Jesus died on the cross for our sins, on his way up to heaven, he stopped by America and visited the Nephites.
Later, nadat Jezus aan het kruis stierf voor onze zonden, stapte hij onderweg naar de hemel, in Amerika uit, en bezocht de Nephieten. (Gelach)
(Laughter)
En hij vertelde ze dat als ze allemaal door en door goed zouden blijven --
And he told them that if they all remained totally, totally good -- each and every one of them -- they would win the war against the evil Lamanites. But apparently somebody blew it, because the Lamanites were able to kill all the Nephites. All but one guy, this guy named Mormon, who managed to survive by hiding in the woods. And he made sure this whole story was written down in reformed Egyptian hieroglyphics chiseled onto gold plates, which he then buried near Palmyra, New York.
werkelijk iedereen van hen -- ze de oorlog tegen de slechte Lamanites zouden winnen. Maar blijkbaar verknalde iemand het, want de Lamanieten slaagden erin alle Nephieten te doden. Allen, behalve één man, Mormon genaamd, die het lukte te overleven door zich in de bossen te verschuilen. En hij zorgde ervoor dat dit hele verhaal opgeschreven werd in hervormde Egyptische hiërogliefen gebeiteld in gouden platen, die hij daarna begroef bij Palmyra, New York.
(Laughter)
(Gelach)
Well, I was just on the edge of my seat.
Wel, ik zat gewoon op het puntje van mijn stoel.
(Laughter)
(Gelach)
I said, "What happened to the Lamanites?" And they said, "Well, they became our Native Americans, here in the U.S." And I said, "So, you believe the Native Americans are descended from a people who were totally evil?" And they said, "Yes." Then they told me how this guy named Joseph Smith found those buried gold plates right in his backyard, and he also found this magic stone back there that he put into his hat and then buried his face into, and this allowed him to translate the gold plates from the reformed Egyptian into English.
Ik zei, "Wat gebeurde er met de Lamanieten?" En zij zeiden, "Wel, zij werden onze Indianen hier in de US." En ik zei, "Dus jullie geloven dat de Indianen afstammen van een volk dat door en door slecht was?" En ze zeiden, "Ja." Toen vertelden ze hoe een man, Joseph Smith genaamd deze begraven gouden platen vond, precies in zijn achtertuin, en daar ook een magische steen vond, die hij in zijn hoed stopte en toen zijn gezicht daarin begroef, en dit stelde hem in staat de gouden platen te vertalen vanuit hervormd Egyptisch in het Engels. Wel, op dit punt wilde ik deze twee jongens
Well, at this point I just wanted to give these two boys some advice about their pitch.
wat advies geven over hun verkooppraatje. (Gelach)
(Laughter)
Ik wilde zeggen, "OK, begin niet met dit verhaal."
I wanted to say --
(Applause)
"Ok, don't start with this story."
(Laughter)
I mean, even the Scientologists know to start with a personality test before they start --
Want zelfs de Scientologen weten met een persoonlijkheidstest te beginnen voor ze beginnen -- (Applaus)
(Applause)
telling people all about Xenu, the evil intergalactic overlord. Then, they said, "Do you believe that God speaks to us through his righteous prophets?" And I said, "No, I don't," because I was sort of upset about this Lamanite story and this crazy gold plate story, but the truth was, I hadn't really thought this through, so I backpedaled a little and I said, "Well, what exactly do you mean by 'righteous'? And what do you mean by prophets? Like, could the prophets be women?" And they said, "No." And I said, "Why?" And they said, "Well, it's because God gave women a gift that is so spectacular, it is so wonderful, that the only gift he had left over to give men was the gift of prophecy." What is this wonderful gift God gave women, I wondered? Maybe their greater ability to cooperate and adapt?
-- mensen alles over Xenu te vertellen, de duivelse intergalactische overheerser. Wel, toen zeiden ze, "Geloof je dat God tot ons spreekt door zijn rechtschapen profeten?" En ik zei, "Nee, dat doe ik niet." Omdat ik nogal ondersteboven was over dit Lamanieten verhaal en dat gekke gouden plaat verhaal, maar de waarheid was, ik had dit niet echt overdacht, dus hield ik me een beetje in en zei, "Wel, wat bedoelen jullie precies met rechtschapen? En wat bedoelen jullie met profeten? Bijvoorbeeld, kunnen de profeten vrouwen zijn?" En ze zeiden, "Nee." En ik zei, "Waarom?" En zij zeiden, "Wel, dat komt omdat God vrouwen een gave gaf die zo spectaculair is, die is zo prachtig, dat de enige gave die hij over had om aan mannen te geven de gave van profetie was." Wat is die prachtige gave die God vrouwen gaf, vroeg ik me af? Misschien hun grotere gave tot samenwerking en aanpassing?
(Laughter)
De hogere levensverwachting van vrouwen? Het feit dat vrouwen minder
Women's longer lifespan? The fact that women tend to be much less violent than men? But no -- it wasn't any of these gifts. They said, "Well, it's her ability to bear children." I said, "Oh, come on. I mean, even if women tried to have a baby every single year from the time they were 15 to the time they were 45, assuming they didn't die from exhaustion, it still seems like some women would have some time left over to hear the word of God." And they said, "No."
tot geweld neigen dan mannen? Maar nee, het was niet één van deze gaven. Ze zeiden, "Wel, het is haar gave kinderen te dragen." Ik zei, "Kom op, zeg, zelfs als vrouwen probeerden een baby te krijgen elk jaar vanaf het moment dat ze 15 waren tot aan hun 45ste, aangenomen dat ze niet van uitputting stierven, lijkt me nog dat sommige vrouwen nog tijd over zouden hebben om het woord van God te horen." En ze zeiden, "Nee."
(Laughter)
(Gelach)
Well, then they didn't look so fresh-faced and cute to me any more, but they had more to say. They said, "Well, we also believe that if you're a Mormon, and if you're in good standing with the church, when you die, you get to go to heaven and be with your family for all eternity." And I said, "Oh, dear.
Wel, toen leken ze me niet meer zo onschuldig en aardig, maar ze hadden meer te zeggen. Ze zeiden, "Wel, we geloven ook dat als je een Mormoon bent en in goed aanzien staat bij de kerk, dat als je sterft je naar de hemel gaat en voor alle eeuwigheid bij je familie zal zijn." En ik zei, "O, jee -- (Gelach)
(Laughter)
-- dat zou voor mij niet zo'n goede aansporing zijn."
That wouldn't be such a good incentive for me."
(Gelach)
(Laughter)
En ze zeiden, "O, -- hé, wel, we geloven ook
And they said, "Oh.
(Laughter)
Hey! Well, we also believe that when you go to heaven, you get your body restored to you in its best original state. Like, if you'd lost a leg, well, you get it back. Or, if you'd gone blind, you could see." I said, "Oh. Now, I don't have a uterus, because I had cancer a few years ago. So does this mean that if I went to heaven, I would get my old uterus back?" And they said, "Sure." And I said, "I don't want it back. I'm happy without it." Gosh. What if you had a nose job and you liked it?
dat als je naar de hemel gaat, je lichaam weer voor je hersteld wordt in zijn beste originele staat. Als je bijvoorbeeld een been verloren had, zou je dat terug krijgen. Of, als je blind geworden was, zou je weer zien." Ik zei, "O -- weet je, ik heb geen baarmoeder omdat ik kanker had een paar jaar geleden. Dus, betekent dit dat als ik naar de hemel zou gaan ik mijn oude baarmoeder terug zou krijgen?" En ze zeiden, "Natuurlijk." En ik zei, "Ik wil het niet terug. Ik ben gelukkig zonder." Jeetje. Wat als je je neus had laten doen en daar blij mee was? (Gelach)
(Laughter)
Zou God je je oude neus weer opdringen?
Would God force you to get your old nose back? Then they gave me this Book of Mormon, told me to read this chapter and that chapter, and said they'd come back and check in on me, and I think I said something like, "Please don't hurry," or maybe just, "Please don't," and they were gone.
Nou, toen gaven ze me dat Boek van Mormon. en vertelden me om dit en dat hoofdstuk te lezen, en zeiden dat ze wel eens terug zouden komen om na te vragen, en ik denk dat ik zoiets zei als, "Haast je vooral niet," of misschien alleen maar, "Alsjeblieft niet," en ze verdwenen.
Ok, so I initially felt really superior to these boys, and smug in my more conventional faith. But then the more I thought about it, the more I had to be honest with myself. If someone came to my door and I was hearing Catholic theology and dogma for the very first time, and they said, "We believe that God impregnated a very young girl without the use of intercourse, and the fact that she was a virgin is maniacally important to us."
OK, dus eerst voelde ik mij echt superieur aan deze jongens, en zelfvoldaan in mijn meer conventionele geloof. Maar daarna, hoe meer ik er over nadacht, hoe meer ik moest toegeven aan mezelf. Als iemand naar mijn deur zou komen, en ik de katholieke theologie en dogma voor de eerste keer zou horen, en ze zeiden, "We geloven dat God een erg jong meisje bevruchtte zonder gemeenschap, en het feit dat ze een maagd was is manakiaal belangrijk voor ons --
(Laughter)
(Gelach)
"And she had a baby, and that's the son of God," I mean, I would think that's equally ridiculous. I'm just so used to that story.
-- en ze kreeg een baby, en dat is de zoon van God," dan zou ik toch denken, dit is net zo belachelijk. Ik ben alleen maar zo gewend aan dat verhaal.
(Laughter)
(Gelach)
So, I couldn't let myself feel condescending towards these boys. But the question they asked me when they first arrived really stuck in my head: Did I believe that God loved me with all his heart? Because I wasn't exactly sure how I felt about that question. Now, if they had asked me, "Do you feel that God loves you with all his heart?" Well, that would have been much different, I think I would have instantly answered, "Yes, yes, I feel it all the time. I feel God's love when I'm hurt and confused, and I feel consoled and cared for. I take shelter in God's love when I don't understand why tragedy hits, and I feel God's love when I look with gratitude at all the beauty I see." But since they asked me that question with the word "believe" in it, somehow it was all different, because I wasn't exactly sure if I believed what I so clearly felt.
Dus ik kon mezelf niet neerbuigend laten voelen naar deze jongens. Maar de vraag die ze me stelden toen ze net kwamen bleef echt in mijn hoofd hangen: Geloofde ik dat God met zijn hele hart van me hield? Omdat ik niet helemaal zeker was hoe ik over deze vraag voelde. Als ze me nu gevraagd hadden, Voel je dat God je liefheeft met heel zijn hart? Nou, dat zou heel wat anders geweest zijn, ik denk dat ik dan direct geantwoord zou hebben, "Ja, ja, dat voel ik altijd. Ik voel Gods liefde wanneer ik gekwetst en verward ben, en ik voel me getroost en voor gezorgd. Ik vind geborgenheid in Gods liefde als ik niet begrijp waarom het noodlot toeslaat, en ik voel Gods liefde als ik met dankbaarheid kijk naar al de schoonheid die ik zie." Maar aangezien ze me die vraag stelden met het woord geloof er in, was het toch helemaal anders, omdat ik niet helemaal zeker was of ik geloofde wat ik zo duidelijk voelde.