Στις 10 Σεπτεμβρίου, το πρωινό που έκλεινα τα 7 μου χρόνια, κατέβηκα στην κουζίνα, όπου η μητέρα μου, έπλενε τα πιάτα και ο πατέρας μου διάβαζε την εφημερίδα, ανακοίνωσα την παρουσία μου από το διάδρομο, και μου είπαν, «Έιι χρόνια σου πολλά!». Τους κάνω, «Είμαι εφτά.» Ο πατέρας μου χαμογέλασε και μου είπε, «Ξέρεις τι σημαίνει αυτό, έτσι; » Του είπα, «Ναι, σημαίνει ότι θα κάνω πάρτι και θα έχει τούρτα και θα πάρω πολλά δώρα;» Και ο πατέρας μου κάνει, « Ναι, αλλά κυρίως, το να κλείνεις τα εφτά σημαίνει ότι έφτασες στην ηλικία της λογικής, και τώρα είσαι ικανή να διαπράξεις οποιαδήποτε αμαρτία ενάντια στο Θεό και στον άνθρωπο.» (Γέλια)
On September 10, the morning of my seventh birthday, I came downstairs to the kitchen, where my mother was washing the dishes and my father was reading the paper or something, and I sort of presented myself to them in the doorway, and they said, "Hey, happy birthday!" And I said, "I'm seven." And my father smiled and said, "Well, you know what that means, don't you?" And I said, "Yeah, that I'm going to have a party and a cake and get a lot of presents?" And my dad said, "Well, yes. But more importantly, being seven means that you've reached the age of reason, and you're now capable of committing any and all sins against God and man." (Laughter)
Είχα ξανακούσει αυτή τη φράση, «ηλικία της λογικής». Η Αδερφή Μαίρη Κέβιν την διαλαλούσε συνεχώς στη δευτέρα δημοτικού. Αλλά όταν την έλεγε, η φράση έμοιαζε συνυφασμένη με τον ενθουσιασμό των προετοιμασιών για την πρώτη μας κοινωνία και την πρώτη μας εξομολόγηση, αλλά όλοι γνώριζαν ότι το κύριο θέμα ήταν το άσπρο φόρεμα και το άσπρο πέπλο, τέλος πάντων, δεν είχα δώσει και τόση σημασία στη φράση, «ηλικία της λογικής.» Έτσι, είπα,«Ναι, ναι, ηλικία της λογικής. Τι είπαμε πάλι ότι σημαίνει αυτό;» Και ο μπαμπάς μου είπε, «Κοίτα, είμαστε καθολικοί και πιστεύουμε ότι ο Θεός γνωρίζει ότι τα μικρά παιδιά δεν ξέρουν τη διαφορά του σωστού απ' το λάθος, αλλά όταν είσαι εφτά, είσαι αρκετά μεγάλη για να ξέρεις τη διαφορά. Έτσι, ωρίμασες, και έφτασες στην ηλικία της λογικής, και τώρα ο Θεός θα αρχίσει να κρατά σημειώσεις για σένα και θα τις βάζει σ' ένα μόνιμο μητρώο.» (Γέλια) Και του είπα, «Ένα λεπτό, δηλαδή όλο αυτό τον καιρό,
Now, I had heard this phrase, "age of reason," before. Sister Mary Kevin had been bandying it about my second-grade class at school. But when she said it, the phrase seemed all caught up in the excitement of preparations for our first communion and our first confession, and everybody knew that was really all about the white dress and the white veil. And anyway, I hadn't really paid all that much attention to that phrase, "age of reason." So, I said, "Yeah, yeah, age of reason. What does that mean again?" And my dad said, "Well, we believe, in the Catholic Church, that God knows that little kids don't know the difference between right and wrong, but when you're seven, you're old enough to know better. So, you've grown up and reached the age of reason, and now God will start keeping notes on you, and begin your permanent record." (Laughter)
μέχρι σήμερα, όλες τις φορές που ήμουν καλό παιδί, ο Θεός δεν το πρόσεξε;» Και η μαμά λέει, «Το πρόσεξα εγώ.» (Γέλια) Αναρωτιόμουν, «Πώς γίνεται να μην το ήξερα αυτό; Πώς γίνεται να μην το είχα καταλάβει όταν μου το έλεγαν; Ήμουν τόσο καλό παιδί για το τίποτα. Και το χειρότερο απ' όλα, πώς γίνεται να μην είχα αντιληφθεί αυτή την πολύ σημαντική πληροφορία παρά μόνο μέχρι τη μέρα που θα ήταν πλέον άχρηστη για μένα;» Έτσι τους είπα, «Μαμά, μπαμπά, και ο Άγιος Βασίλης; εννοώ, ο Άγιος Βασίλης ξέρει πότε είσαι καλή και πότε όχι, σωστά;» Και ο μπαμπάς μου απαντάει, «Ναι, αλλά γλυκιά μου, αυτό νομίζω είναι κυρίως για τις μέρες των Χριστουγέννων.» Η μαμά κάνει,« Μπομπ, σταμάτα. Απλά πες τις το. Είναι εφτά. Τζούλι, δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.» (Γέλια) Αυτό δεν με αναστάτωσε και τόσο πολύ.
And I said, "Oh ... Wait a minute. You mean all that time, up till today, all that time I was so good, God didn't notice it?" And my mom said, "Well, I noticed it." (Laughter) And I thought, "How could I not have known this before? How could it not have sunk in when they'd been telling me? All that being good and no real credit for it. And worst of all, how could I not have realized this very important information until the very day that it was basically useless to me?" So I said, "Well, Mom and Dad, what about Santa Claus? I mean, Santa Claus knows if you're naughty or nice, right?" And my dad said, "Yeah, but, honey, I think that's technically just between Thanksgiving and Christmas." And my mother said, "Oh, Bob, stop it. Let's just tell her. I mean, she's seven. Julie, there is no Santa Claus." (Laughter) Now, this was actually not that upsetting to me.
Οι γονείς μου είχαν στήσει αυτή την περίτεχνη ιστορία για τον Άγιο Βασίλη: για το πώς είχαν συνεννοηθεί μαζί του και συμφώνησαν πως αντί να παραδίδει ο Αγ. Βασίλης τα δώρα μας την παραμονή των Χριστουγέννων, όπως έκανε για τις άλλες οικογένειες που άνοιγαν τα δώρα τους το πρωί των Χριστουγέννων, η δική μου οικογένεια θα του έδινε μια μικρή παράταση. Ο Άι Βασίλης θα ερχόταν στο σπίτι μας ενώ εμείς θα ήμασταν στην εκκλησία το πρωί των Χριστουγέννων, με τη προϋπόθεση ότι δεν θα φέρναμε αντίρρηση. Το οποίο με έβαλε σε υποψίες. Ήταν αρκετά φανερό ότι ήταν οι γονείς μας που μας έφερναν τα δώρα. Ο μπαμπάς μου έχει ένα πολύ ξεχωριστό τρόπο να τυλίγει τα δώρα, και ο γραφικός χαρακτήρας της μαμάς μου έμοιαζε πολύ με του Άι Βασίλη.
My parents had this whole elaborate story about Santa Claus: how they had talked to Santa Claus himself and agreed that instead of Santa delivering our presents over the night of Christmas Eve, like he did for every other family who got to open their surprises first thing Christmas morning, our family would give Santa more time. Santa would come to our house while we were at nine o'clock high mass on Christmas morning, but only if all of us kids did not make a fuss. Which made me very suspicious. It was pretty obvious that it was really our parents giving us the presents. I mean, my dad had a very distinctive wrapping style, and my mother's handwriting was so close to Santa's.
Επίσης, γιατί θα εξοικονομούσε χρόνο με το να ξαναγυρίσει στο σπίτι μας αφού είχε πάει σε όλα τα άλλα; Υπάρχει μόνο ένα προφανές συμπέρασμα να εξαχθεί απ' αυτό το βουνό των αποδείξεων: Η οικογένειά μας ήταν πολύ περίεργη ακόμη και για τον Άι Βασίλη, και οι καημένοι οι γονείς μας, προσπαθούσαν να μας προστατέψουν από τη ντροπή, απ' τον εξευτελισμό της απόρριψης απ' τον Άι Βασίλη, που ήταν χαρωπός αλλά, ας το παραδεχτούμε, ήταν και πολύ επικριτικός. Έτσι, το να μάθω ότι δεν υπήρχε ο Άγιος Βασίλης ήταν κάπως ανακουφιστικό.
(Laughter) Plus, why would Santa save time by having to loop back to our house after he'd gone to everybody else's? There was only one obvious conclusion to reach from this mountain of evidence: our family was too strange and weird for even Santa Claus to come visit, and my poor parents were trying to protect us from the embarrassment, this humiliation of rejection by Santa, who was jolly -- but let's face it, he was also very judgmental. So to find out that there was no Santa Claus at all was actually sort of a relief.
Έφυγα από την κουζίνα, χωρίς να με απασχολεί και ιδιαίτερα ο Άι Βασίλης, αλλά είχα μείνει άναυδη για το πώς μου ξέφυγε όλο αυτό το θέμα της ηλικίας της λογικής. Ήταν πλέον αργά για μένα, αλλά ίσως μπορούσα να βοηθήσω κάποιον άλλο, κάποιον που θα του ήταν χρήσιμη αυτή η πληροφορία. Έπρεπε να πληρούν 2 κριτήρια: έπρεπε να ήταν αρκετά μεγάλοι για να καταλάβουν αυτή την έννοια της ηλικίας της λογικής, και να μην είχαν γίνει 7 ακόμη. Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: ο αδερφός μου ο Μπιλ. Ήταν 6. Βρήκα τον Μπιλ περίπου ένα τετράγωνο μακριά απ' το σπίτι στην αυλή του σχολείου. Ήταν Σάββατο, και έπαιζε μόνος του, κλωτσώντας μια μπάλα στον τοίχο. Έτρεξα κοντά του και του κάνω, «Μπιλ! μόλις συνειδητοποίησα ότι η ηλικία της λογικής ξεκινάει όταν γίνεις 7, και τότε είσαι ικανός να διαπράξεις οποιαδήποτε αμαρτία ενάντια στο Θεό και στον άνθρωπο.» Και ο Μπιλ κάνει, «Ε και;» Και του είπα, «Τι ε και; Είσαι 6. Έχεις ένα ολόκληρο χρόνο να κάνεις ό,τι θές και ο Θεός δεν θα το προσέξει.» Και λέει, «Ε και;» Του κάνω, «Δεν έχει ε και!» Γύρισα να φύγω. Ήμουν τόσο θυμωμένη μαζί του. Καθώς έφευγα, γύρισα πίσω δραματικά και του λέω, «Α παρεμπιπτόντως, Μπιλ, δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης.» (Γέλια)
I left the kitchen not really in shock about Santa, but rather, I was just dumbfounded about how I could have missed this whole age of reason thing. It was too late for me, but maybe I could help someone else, someone who could use the information. They had to fit two criteria: they had to be old enough to be able to understand the whole concept of the age of reason, and not yet seven. The answer was clear: my brother Bill. He was six. Well, I finally found Bill about a block away from our house at this public school playground. It was a Saturday, and he was all by himself, just kicking a ball against the side of a wall. I ran up to him and said, "Bill! I just realized that the age of reason starts when you turn seven, and then you're capable of committing any and all sins against God and man." And Bill said, "So?" And I said, "So, you're six. You have a whole year to do anything you want to and God won't notice it." And he said, "So?" And I said, "So? So everything!" And I turned to run. I was so angry with him. But when I got to the top of the steps, I turned around dramatically and said, "Oh, by the way, Bill -- there is no Santa Claus."
Δεν το ήξερα εκείνο τον καιρό, αλλά τα γενέθλιά μου δεν ήταν στις 10 του Σεπτέμβρη. Για τα 13α γενέθλιά μου, είχα σχεδιάσει ένα πιτζάμα πάρτι με όλες μου τις φίλες, αλλά 2 βδομάδες νωρίτερα, η μητέρα μου με πήρε από κοντά και μου είπε, «Πρέπει να σου μιλήσω κατ' ιδίαν. Τα γενέθλιά σου δεν είναι 10 Σεπτεμβρίου. Είναι 10 Οκτωβρίου." Της λέω, «Τι;» (Γέλια) Μου είπε, «Κοίτα, η ημερομηνία εισαγωγής στο νηπιαγωγείο ήταν 15 του Σεπτέμβρη.»
(Laughter) Now, I didn't know it at the time, but I really wasn't turning seven on September 10th. For my 13th birthday, I planned a slumber party with all of my girlfriends, but a couple of weeks beforehand my mother took me aside and said, "I need to speak to you privately. September 10th is not your birthday. It's October 10th." And I said, "What?" (Laughter) And she said ...
(Laughter)
(Γέλια) «Έτσι, τους είπα ότι τα γενέθλιά σου ήταν 10 Σεπτεμβρίου, και μετά δεν ήξερα εάν θα πήγαινες να το μαρτυρούσες, και έτσι, άρχισα να σου λέω ότι τα γενέθλιά σου ήταν 10 Σεπτεμβρίου. Αλλά, Τζούλι, ήσουν τόσο έτοιμη να ξεκινήσεις το σχολείο γλυκιά μου. Ήσουν τόσο έτοιμη.» Το σκέφτηκα για λίγο, και όταν ήμουν 4, ήμουν ήδη το μεγαλύτερο από 4 παιδιά, και η μητέρα μου περίμενε κι άλλο παιδί, και αυτό που νομίζω πώς εύλογα εννοούσε είναι ότι εκείνη ήταν έτοιμη, ήταν τόσο έτοιμη. Μετά είπε, «Μην ανησυχείς, Τζούλι, κάθε χρόνο στις 10 του Οκτώβρη στα γενέθλιά σου που δεν το γνώριζες, φρόντιζα εκείνη τη μέρα να τρως ένα κομμάτι τούρτας.» (Γέλια) Το οποίο ήταν καθησυχαστικό αλλά και προβληματικό. Η μητέρα μου γιόρταζε τα γενέθλιά μου μαζί μου, χωρίς εμένα. Αυτό που με αναστάτωσε περισσότερο με αυτή την πληροφορία δεν ήταν ότι έπρεπε ν' αλλάξω την ημερομηνία του πάρτι με τις φιλενάδες μου, αυτό που με αναστάτωσε πιο πολύ ήταν ότι δεν ήμουν Παρθένος. Είχα μια τεράστια αφίσα στο υπνοδωμάτιό μου, και διάβαζα το ωροσκόπιό μου καθημερινά, και μου ταίριαζε τόσο πολύ. (Γέλια) Αυτό σήμαινε ότι ήμουν Ζυγός; Έτσι, πήρα το λεωφορείο, κατέβηκα στο κέντρο για να πάρω μια αφίσα του Ζυγού. Η αφίσα του Παρθένου είναι μια εικόνα μιας πανέμορφης γυναίκας με μακριά μαλλιά, που χαλαρώνει δίπλα σε μια λίμνη, αλλά η αφίσα του Ζυγού ήταν μια τεράστια ζυγαριά. Αυτό έγινε την περίοδο που άρχισα να «γεμίζω» σωματικά, και «γέμιζα» πολύ περισσότερο από τα υπόλοιπα κορίτσια, και, ειλικρινά, η ιδέα ότι το αστρολογικό μου σύμβολο ήταν μια ζυγαριά έμοιαζε δυσοίωνη και καταθλιπτική. (Γέλια) Αλλά πήρα τη νέα αφίσα, και άρχισα να διαβάζω το νέο μου ωροσκόπιο, και έμεινα έκπληκτη όταν κατάλαβα πως και αυτό μου ταίριαζε τόσο πολύ.
"Listen. The cut-off date to start kindergarten was September 15th." (Laughter) "So I told them that your birthday was September 10th, and then I wasn't sure that you weren't just going to go blab it all over the place, so I started to tell you your birthday was September 10th. But, Julie, you were so ready to start school, honey. You were so ready." I thought about it, and when I was four, I was already the oldest of four children, and my mother even had another child to come, so what I think she -- understandably -- really meant was that she was so ready, she was so ready. Then she said, "Don't worry, Julie. Every year on October 10th, when it was your birthday but you didn't realize it, I made sure that you ate a piece of cake that day." (Laughter) Which was comforting, but troubling. My mother had been celebrating my birthday with me, without me. (Laughter) What was so upsetting about this new piece of information was not that I had to change the date of my slumber party with all of my girlfriends. What was most upsetting was that this meant I was not a Virgo. I had a huge Virgo poster in my bedroom. And I read my horoscope every single day, and it was so totally me. (Laughter) And this meant that I was a Libra? So, I took the bus downtown to get the new Libra poster. The Virgo poster is a picture of a beautiful woman with long hair, sort of lounging by some water, but the Libra poster is just a huge scale. This was around the time that I started filling out physically, and I was filling out a lot more than a lot of the other girls, and frankly, the whole idea that my astrological sign was a scale just seemed ominous and depressing. (Laughter) But I got the new Libra poster, and I started to read my new Libra horoscope, and I was astonished to find that it was also totally me.
Δεν ήταν παρά μερικά χρόνια αργότερα, κοιτάζοντας πίσω σε αυτή τη φάση της ηλικίας της λογικής/αλλαγής γενεθλίων, που συνειδητοποίησα ότι: Δεν έκλεινα τα εφτά όταν νόμιζα ότι έκλεινα τα εφτά. Είχα ένα ολόκληρο μήνα να κάνω ό,τι ήθελα προτού ο Θεός αρχίσει να κρατάει λογαριασμό. Αχ, η ζωή μπορεί να γίνει τόσο σκληρή. Μια μέρα, δύο Μορμόνοι ιεραπόστολοι χτύπησαν την πόρτα μου. Μένω κοντά σε μια κεντρική λεωφόρο στο Λος Άντζελες, και το τετράγωνό μου είναι μια φυσική αφετηρία για πλασιέ που πουλάνε πράγματα πόρτα-πόρτα. Μερικές φορές έρχονται γριούλες από την Εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης Ημέρας και μου δείχνουν καρτουνίστικες εικόνες του παράδεισου. Άλλες φορές έρχονται έφηβοι που μου υπόσχονται ότι δεν θα μπουν σε συμμορίες και δεν θα κλέβουν εάν αγόραζα κάποια περιοδικά απ' αυτούς. Έτσι, συνήθως απλά αγνοώ το κουδούνι, αλλά εκείνη τη μέρα απάντησα. Εκεί στέκονταν δύο αγόρια, περίπου 19, με άσπρα κολλαριστά κοντομάνικα πουκάμισα και είχαν καρτελάκια που τους προσδιόριζαν σαν επίσημους αντιπρόσωπους της εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών, και μου είπαν ότι είχαν ένα μήνυμα από το Θεό για μένα. Είπα, «Μήνυμα για μένα; Από το Θεό;» Απάντησαν, «Ναι.» Μεγάλωσα στις βορειοδυτικές ΗΠΑ, κοντά σε πολλούς ανθρώπους αυτής της εκκλησίας, και καταλαβαίνετε, δούλευα με αυτούς, είχα σχέσεις, αλλά δεν γνώριζα το δόγμα τους ή τι έλεγαν στους ανθρώπους όταν πήγαιναν για κήρυγμα, και πιστεύω ήμουν λίγο περίεργη, έτσι τους είπα, «Παρακαλώ, περάστε». Φάνηκαν ευχάριστα έκπληκτοι, φαντάζομαι δεν τους τυχαίνει και πολύ συχνά αυτό. (Γέλια)
(Laughter) It wasn't until years later, looking back on this whole age-of-reason, change-of-birthday thing, that it dawned on me: I wasn't turning seven when I thought I turned seven. I had a whole other month to do anything I wanted to before God started keeping tabs on me. Oh, life can be so cruel. One day, two Mormon missionaries came to my door. Now, I just live off a main thoroughfare in Los Angeles, and my block is -- well, it's a natural beginning for people who are peddling things door to door. Sometimes I get little old ladies from the Seventh Day Adventist Church showing me these cartoon pictures of heaven. And sometimes I get teenagers who promise me that they won't join a gang and just start robbing people, if I only buy some magazine subscriptions from them. So normally, I just ignore the doorbell, but on this day, I answered. And there stood two boys, each about 19, in white, starched short-sleeved shirts, and they had little name tags that identified them as official representatives of the Church of Jesus Christ of Latter-day Saints, and they said they had a message for me, from God. I said, "A message for me? From God?" And they said, "Yes." Now, I was raised in the Pacific Northwest, around a lot of Church of Latter-day Saints people and, you know, I've worked with them and even dated them, but I never really knew the doctrine, or what they said to people when they were out on a mission, and I guess I was sort of curious, so I said, "Well, please, come in." And they looked really happy, because I don't think this happens to them all that often.
Έκατσα μαζί τους, τους πρόσφερα ένα ποτήρι νερό
(Laughter)
οκ, το βρήκα. Τους πρόσφερα ένα ποτήρι νερό. Μην αγγίζω τα μαλλιά μου, αυτό είναι το κόλπο. (Γέλια) Δεν γίνεται να βάζετε ένα βίντεο του εαυτού μου μπροστά μου και να περιμένετε να μη φτιάξω τα μαλλιά μου. (Γέλια) ΟΚ. Κάθισα μαζί τους και τους έφερα ένα ποτήρι νερό, και μετά από λεπτολογίες με ρώτησαν, «Πιστεύεις ότι ο Θεός σε αγαπάει με όλη του την καρδιά;» Σκέφτηκα, «Φυσικά και πιστεύω στο Θεό, αλλά, ξέρετε, δεν μου αρέσει αυτή η λέξη, καρδιά, επειδή δίνει μια ανθρώπινη υπόσταση στο Θεό, και δεν μου αρέσει ούτε η λέξη, 'αυτός' επειδή προσδίδει σεξουαλική φύση στο Θεό.» Αλλά δεν ήθελα να διαφωνήσω περί σημασιολογίας με τα παιδιά, έτσι μετά από μια άβολη παύση, τους απάντησα «Ναι, ναι, το πιστεύω. Νιώθω πολύ αγαπημένη.» Κοίταξαν ο ένας τον άλλο και χαμογέλασαν, λες και ήταν η σωστή απάντηση. Μετά με ρώτησαν, «Πιστεύεις ότι είμαστε όλοι αδέρφια σε αυτό τον πλανήτη;» Είπα, «Ναι, το πιστεύω.» Ένιωσα μεγάλη ανακούφιση που ήταν μια ερώτηση που μπορούσα να απαντήσω αμέσως. Και συνέχισαν, «Τότε, έχουμε μια ιστορία να σου πούμε.»
And I sat them down, and I got them glasses of water -- Ok, I got it, I got it. I got them glasses of water. Don't touch my hair, that's the thing. (Laughter) You can't put a video of myself in front of me and expect me not to fix my hair. Ok. (Laughter) So I sat them down and I got them glasses of water, and after niceties, they said, "Do you believe that God loves you with all his heart?" And I thought, "Well, of course I believe in God, but you know, I don't like that word 'heart,' because it anthropomorphizes God, and I don't like the word, 'his,' either, because that sexualizes God." But I didn't want to argue semantics with these boys, so after a very long, uncomfortable pause, I said, "Yes, yes, I do. I feel very loved." And they looked at each other and smiled, like that was the right answer. And then they said, "Do you believe that we're all brothers and sisters on this planet?" And I said, "Yes, I do." And I was so relieved that it was a question I could answer so quickly. And they said, "Well, then we have a story to tell you."
Και μου διηγήθηκαν αυτή την ιστορία για ένα τύπο ονόματι Λεχί, που ζούσε στην Ιερουσαλήμ το 600 π.Χ. Προφανώς στην Ιερουσαλήμ το 600 π.Χ, οι πάντες ήταν εντελώς κακοί και διαβολικοί. Όλοι τους: άντρες, γυναίκες, παιδιά, βρέφη, έμβρυα. Και ο Θεός φανερώθηκε στο Λεχί και του είπε, «Βάλε την οικογένειά σου σε μια βάρκα και θα σε οδηγήσω μακριά από εδώ.» Και ο Θεός τον οδήγησε. Τον οδήγησε στην Αμερική. Τους κάνω, «Αμερική; Από την Ιερουσαλήμ στην Αμερική με βάρκα το 600 π.Χ;»
And they told me this story all about this guy named Lehi, who lived in Jerusalem in 600 BC. Now, apparently in Jerusalem in 600 BC, everyone was completely bad and evil. Every single one of them: man, woman, child, infant, fetus. And God came to Lehi and said to him, "Put your family on a boat and I will lead you out of here." And God did lead them. He led them to America. I said, "America?
Μου κάνουν, «Ναι.» (Γέλια) Μετά μου είπαν για το πώς ο Λεχί και οι απογόνοί του αναπαράχθηκαν και αναπαράχθηκαν, και με την πάροδο 600 χρόνων δημιουργήθηκαν δύο μεγάλες φυλές, οι Νεφίτες και οι Λαμανίτες, και οι Νεφίτες ήταν εντελώς καλοί -- όλοι τους ανεξαιρέτως -- και οι Λαμανίτες εντελώς κακοί όλοι τους ανεξαιρέτως κακοί μέχρι το κόκκαλο. (Γέλια)
(Laughter) From Jerusalem to America by boat in 600 BC?" And they said, "Yes." (Laughter) Then they told me how Lehi and his descendants reproduced and reproduced, and over the course of 600 years, there were two great races of them, the Nephites and the Lamanites, and the Nephites were totally good -- each and every one of them -- and the Lamanites were totally bad and evil -- every single one of them just bad to the bone.
Αργότερα, όταν ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό για τις αμαρτίες μας, στο δρόμο του προς τον παράδεισο σταμάτησε στην Αμερική και επισκέφτηκε τους Νεφίτες. (Γέλια) Και τους είπε ότι εάν παρέμεναν καλοκάγαθοι, όλοι τους ανεξαιρέτως, θα κέρδιζαν τον πόλεμο ενάντια στους κακούς Λαμανίτες. Αλλά προφανώς κάποιος έκανε βλακεία, επειδή οι Λαμανίτες σκότωσαν όλους τους Νεφίτες. Όλους εκτός από ένα τύπο ονόματι Μορμόνο, που κατάφερε να σωθεί αφού κρύφτηκε στο δάσος. Και φρόντισε έτσι ώστε να γραφτεί αυτή η ιστορία σε μεταρρυθμισμένα αιγυπτιακά ιερογλυφικά σμιλεμένα σε χρυσές πλάκες, τις οποίες μετά έθαψε κοντά στην Παλμέιρα στη Νέα Υόρκη. (Γέλια) Ήμουν στην άκρη του καθίσματός μου. (Γέλια) Ρώτησα, «Τι συνέβη στους Λαμανίτες;» Απάντησαν, «Έγιναν οι ιθαγενείς Αμερικάνοι εδώ στην Αμερική.» Τους κάνω, «Δηλαδή πιστεύετε ότι οι Ινδιάνοι είναι απόγονοι ενός λαού που ήταν τελείως κακοί;» «Ναι.» μου απάντησαν. Μετά μου είπαν για το πώς αυτός ο τύπος με το όνομα Τζόζεφ Σμιθ βρήκε αυτές τις χρυσές πλάκες στην πίσω αυλή του σπιτιού του, και επίσης βρήκε αυτή τη μαγική πέτρα που έβαλε μέσα στο καπέλο του και μετά έχωσε το κεφάλι του μέσα και αυτό του επέτρεψε να μεταφράσει τα μεταρρυθμισμένα αιγυπτιακά στα αγγλικά.
Then, after Jesus died on the cross for our sins, on his way up to heaven, he stopped by America and visited the Nephites. (Laughter) And he told them that if they all remained totally, totally good -- each and every one of them -- they would win the war against the evil Lamanites. But apparently somebody blew it, because the Lamanites were able to kill all the Nephites. All but one guy, this guy named Mormon, who managed to survive by hiding in the woods. And he made sure this whole story was written down in reformed Egyptian hieroglyphics chiseled onto gold plates, which he then buried near Palmyra, New York. (Laughter) Well, I was just on the edge of my seat. (Laughter) I said, "What happened to the Lamanites?" And they said, "Well, they became our Native Americans, here in the U.S." And I said, "So, you believe the Native Americans are descended from a people who were totally evil?" And they said, "Yes." Then they told me how this guy named Joseph Smith found those buried gold plates right in his backyard, and he also found this magic stone back there that he put into his hat and then buried his face into, and this allowed him to translate the gold plates
Σε αυτό το σημείο ήθελα να τους δώσω μερικές συμβουλές για τον τρόπο προσέγγισής τους. (Γέλια) Ήθελα να τους πω,«Κοιτάξτε, μην ξεκινάτε με αυτή την ιστορία.»
from the reformed Egyptian into English. Well, at this point I just wanted to give these two boys some advice about their pitch. (Laughter)
I wanted to say --
(Applause)
"Ok, don't start with this story."
Ακόμη και οι Σαϊεντολόγοι ξεκινούν με ένα τεστ προσωπικότητας πριν αρχίσουν (Χειροκρότημα)
(Laughter) I mean, even the Scientologists know to start with a personality test before they start --
να λένε στον κόσμο για τον Ζένου, τον διαβολικό διαγαλαξιακό αυτοκράτορα. Μετά με ρώτησαν, «Πιστεύεις ότι ο Θεός μας μιλάει διαμέσου των ενάρετων προφητών του;» «Όχι» τους κάνω. Είχα αναστατωθεί λίγο με αυτή την ιστορία των Λαμανίτων και την τρελή ιστορία με τις χρυσές πλάκες, αλλά η αλήθεια ήταν πως, δεν το είχα καλοσκεφτεί, έτσι υποχώρησα λίγο και τους λέω, «Τι ακριβώς εννοείς με ενάρετους; Και τι εννοείς με το προφήτες; Υπάρχουν και γυναίκες προφήτες;» Μου είπαν, «Όχι.» και τους κάνω, «Γιατί;» Μου λένε, «Επειδή ο Θεός έδωσε στις γυναίκες ένα δώρο τόσο εκπληκτικό, τόσο θαυμάσιο, που το μόνο δώρο που έμεινε για να δώσει στους άντρες ήταν το δώρο της προφητείας.» Αναρωτήθηκα ποιο ήταν αυτό το θαυμάσιο δώρο που μας έδωσε ο Θεός; Ίσως η ικανότητα να συνεργάζονται και να προσαρμόζονται; Η μεγαλύτερη διάρκεια ζωής; Το γεγονός ότι οι γυναίκες τείνουν να
(Applause) telling people all about Xenu, the evil intergalactic overlord. Then, they said, "Do you believe that God speaks to us through his righteous prophets?" And I said, "No, I don't," because I was sort of upset about this Lamanite story and this crazy gold plate story, but the truth was, I hadn't really thought this through, so I backpedaled a little and I said, "Well, what exactly do you mean by 'righteous'? And what do you mean by prophets? Like, could the prophets be women?" And they said, "No." And I said, "Why?" And they said, "Well, it's because God gave women a gift that is so spectacular, it is so wonderful, that the only gift he had left over to give men was the gift of prophecy." What is this wonderful gift God gave women, I wondered? Maybe their greater ability to cooperate and adapt? (Laughter)
είναι λιγότερο βίαιες από τους άντρες; Αλλά όχι, τίποτα τέτοιο. Μου κάνουν, «Η ικανότητα να γεννούν παιδιά.» Τους κάνω, «Μα τι μου λέτε. Δηλαδή, ακόμη κι αν οι γυναίκες προσπαθούσαν να γεννούν κάθε χρόνο από τα 15 τους μέχρι να γίνουν 45, υποθέτοντας ότι δεν πέθαιναν από εξάντληση, ακόμη και τότε κάποιες γυναίκες θα είχαν κάποιο ελεύθερο χρόνο ν' ακούσουν το λόγο του Θεού.» «Όχι.» μου λένε. (Γέλια)
Women's longer lifespan? The fact that women tend to be much less violent than men? But no -- it wasn't any of these gifts. They said, "Well, it's her ability to bear children." I said, "Oh, come on. I mean, even if women tried to have a baby every single year from the time they were 15 to the time they were 45, assuming they didn't die from exhaustion, it still seems like some women would have some time left over to hear the word of God." And they said, "No." (Laughter)
Δεν μου φαίνονταν τόσο νεαροί και χαριτωμένοι πλέον αλλά δεν είχαν τελειώσει ακόμη. Μου λένε, «Επίσης, πιστεύουμε ότι εάν είσαι Μορμόνος και ακολουθείς το δόγμα της εκκλησίας σου, όταν πεθάνεις πας στον παράδεισο και είσαι με την οικογένειά σου για όλη την αιωνιότητα.» Τους λέω, «Ωχ θεέ μου, (Γέλια) αυτό δεν είναι και τόσο καλό κίνητρο για μένα.» (Γέλια) Μου λένε, «Χμμ -- ε επίσης πιστεύουμε
Well, then they didn't look so fresh-faced and cute to me any more, but they had more to say. They said, "Well, we also believe that if you're a Mormon, and if you're in good standing with the church, when you die, you get to go to heaven and be with your family for all eternity." And I said, "Oh, dear. (Laughter) That wouldn't be such a good incentive for me." (Laughter)
And they said, "Oh.
οτι όταν πας στον παράδεισο το σώμα σου αποκαθίσταται στη καλύτερη αρχική του κατάσταση. Π.χ, εάν έχασες το πόδι σου, το παίρνεις πίσω. ή εάν είχες τυφλωθεί, θα θεραπευόσουν.» Τους λέω, «Μάλιστα, εγώ δεν έχω μήτρα επειδή είχα καρκίνο πριν μερικά χρόνια. Δηλαδή, εάν πάω στον παράδεισο θα είχα τη παλιά μου μήτρα πίσω;» Μου κάνουν, «Φυσικά.» «Μα δεν τη θέλω πίσω. Είμαι χαρούμενη χωρίς αυτή.» Έλεος. Κι αν είχες κάνει πλαστική μύτης και σου άρεσε; (Γέλια) Ο Θεός θα σε ανάγκαζε να πάρεις την παλιά σου μύτη πίσω;
(Laughter) Hey! Well, we also believe that when you go to heaven, you get your body restored to you in its best original state. Like, if you'd lost a leg, well, you get it back. Or, if you'd gone blind, you could see." I said, "Oh. Now, I don't have a uterus, because I had cancer a few years ago. So does this mean that if I went to heaven, I would get my old uterus back?" And they said, "Sure." And I said, "I don't want it back. I'm happy without it." Gosh. What if you had a nose job and you liked it? (Laughter)
Μου έδωσαν αυτό το Βιβλίο των Μορμόνων, και μου είπαν να διαβάσω αυτό και αυτό το κεφάλαιο, και μου είπαν ότι θα ξανάρθουν κάποια μέρα να δουν πώς τα πάω, νομίζω είπα κάτι του στυλ, «Με το πάσο σας,» ή ίσως απλά τους είπα, «Παρακαλώ, μη,» και έφυγαν.
Would God force you to get your old nose back? Then they gave me this Book of Mormon, told me to read this chapter and that chapter, and said they'd come back and check in on me, and I think I said something like, "Please don't hurry," or maybe just, "Please don't," and they were gone.
Εντάξει, έτσι αρχικά ένιωσα πραγματικά ανώτερη απ' αυτούς, και σνομπ με τη δικιά μου πιο συμβατική θρησκεία. Αλλά μετά, όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ έπρεπε να ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου. Εάν κάποιος ερχόταν στην πόρτα μου και άκουγα Καθολική θεολογία και το δόγμα για πρώτη φορά, και έλεγαν, «Πιστεύουμε ότι ο Θεός γκάστρωσε ένα πολύ νεαρό κορίτσι χωρίς συνουσία, και το γεγονός ότι ήταν παρθένα είναι μανιακά σημαντικό για εμάς (Γέλια) και γέννησε ένα μωρό, και ήταν ο υιός του Θεού,» θα πίστευα ότι αυτό ήταν εξίσου γελοίο. Απλά είμαι συνηθισμένη σε αυτή την ιστορία. (Γέλια) Έτσι, δεν μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να νιώθει υπεράνω από αυτά τα παιδιά.
Ok, so I initially felt really superior to these boys, and smug in my more conventional faith. But then the more I thought about it, the more I had to be honest with myself. If someone came to my door and I was hearing Catholic theology and dogma for the very first time, and they said, "We believe that God impregnated a very young girl without the use of intercourse, and the fact that she was a virgin is maniacally important to us." (Laughter) "And she had a baby, and that's the son of God," I mean, I would think that's equally ridiculous. I'm just so used to that story. (Laughter) So, I couldn't let myself feel condescending towards these boys.
Αλλά η ερώτηση που μου έκαναν μόλις ήρθαν μου κόλλησε στο μυαλό: Πίστευα ότι ο Θεός με αγαπάει με όλη του την καρδιά; Δεν ήμουν ακριβώς σίγουρη για το πώς ένιωθα γι' αυτή την ερώτηση. Εάν με ρωτούσαν, Νιώθεις ότι ο Θεός σε αγαπάει με όλη του την καρδιά; Αυτό θα ήταν πολύ διαφορετικό, και νομίζω θ' απαντούσα αμέσως, «Ναι, ναι το νιώθω συνέχεια. Νιώθω την αγάπη του Θεού όταν είμαι πληγωμένη και μπερδεμένη, νιώθω παρηγορημένη. Βρίσκω καταφύγιο στην αγάπη του Θεού όταν δεν καταλαβαίνω τις τραγωδίες που συμβαίνουν, και νιώθω την αγάπη του Θεού όταν κοιτάω με ευγνωμοσύνη όλη την ομορφιά γύρω μου.» Αλλά απ' τη στιγμή που μου έκαναν αυτή την ερώτηση με τη λέξη πίστη μέσα, ήταν εντελώς διαφορετικά, επειδή δεν ήμουν σίγουρη εάν πίστευα αυτό που καθαρά νιώθω.
But the question they asked me when they first arrived really stuck in my head: Did I believe that God loved me with all his heart? Because I wasn't exactly sure how I felt about that question. Now, if they had asked me, "Do you feel that God loves you with all his heart?" Well, that would have been much different, I think I would have instantly answered, "Yes, yes, I feel it all the time. I feel God's love when I'm hurt and confused, and I feel consoled and cared for. I take shelter in God's love when I don't understand why tragedy hits, and I feel God's love when I look with gratitude at all the beauty I see." But since they asked me that question with the word "believe" in it, somehow it was all different, because I wasn't exactly sure if I believed what I so clearly felt.