Λοιπόν, θα ήθελα να φανταστείτε για λίγο ότι είστε ένας στρατιώτης στο αποκορύφωμα της μάχης. Ίσως να είστε ένας Ρωμαίος πεζικάριος ή τοξότης του Μεσαίωνα ή ίσως να είστε πολεμιστής των Ζουλού. Ανεξάρτητα από το χρόνο και τον τόπο, μερικά πράγματα παραμένουν σταθερά. Η αδρεναλίνη σας ανεβαίνει και οι πράξεις σας προέρχονται από βαθιά ριζωμένα αντανακλαστικά που πηγάζουν από μια ανάγκη να προφυλάξετε τον εαυτό σας και το στρατόπεδό σας, και να νικήσετε τον εχθρό.
So I'd like you to imagine for a moment that you're a soldier in the heat of battle. Maybe you're a Roman foot soldier or a medieval archer or maybe you're a Zulu warrior. Regardless of your time and place, there are some things that are constant. Your adrenaline is elevated, and your actions are stemming from these deeply ingrained reflexes, reflexes rooted in a need to protect yourself and your side and to defeat the enemy.
Οπότε, θα ήθελα να φανταστείτε τον εαυτό σας σ' έναν διαφορετικό ρόλο, αυτόν του ανιχνευτή. Η δουλειά του ανιχνευτή δεν είναι να επιτίθεται ή να αμύνεται. Η δουλειά του ανιχνευτή είναι να καταλαβαίνει. Ο ανιχνευτής είναι αυτός που βγαίνει έξω, χαρτογραφεί το έδαφος εντοπίζοντας πιθανά εμπόδια. Κι ο ανιχνευτής μπορεί να ελπίζει να βρει, ας πούμε, ότι υπάρχει μια γέφυρα σε μια βολική τοποθεσία πάνω από ένα ποτάμι. Αλλά κυρίως, ο ανιχνευτής θέλει να ξέρει τι πραγματικά υπάρχει εκεί έξω, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια. Στον αληθινό στρατό, και ο στρατιώτης και ο ανιχνευτής είναι απαραίτητοι. Αλλά μπορείτε να σκεφτείτε κάθε έναν απ' αυτούς τους ρόλους ως μια νοοτροπία, μια μεταφορά για το πώς όλοι μας επεξεργαζόμαστε πληροφορίες και ιδέες στην καθημερινότητά μας. Αυτό για το οποίο θα επιχειρηματολογήσω σήμερα είναι ότι το να έχεις καλή κρίση, να κάνεις καλές προβλέψεις, να παίρνεις καλές αποφάσεις, έχει να κάνει περισσότερο με τη νοοτροπία που έχεις.
So now, I'd like you to imagine playing a very different role, that of the scout. The scout's job is not to attack or defend. The scout's job is to understand. The scout is the one going out, mapping the terrain, identifying potential obstacles. And the scout may hope to learn that, say, there's a bridge in a convenient location across a river. But above all, the scout wants to know what's really there, as accurately as possible. And in a real, actual army, both the soldier and the scout are essential. But you can also think of each of these roles as a mindset -- a metaphor for how all of us process information and ideas in our daily lives. What I'm going to argue today is that having good judgment, making accurate predictions, making good decisions, is mostly about which mindset you're in.
Για να σας δείξω αυτές τις νοοτροπίες εν δράσει θα σας πάω πίσω, στη Γαλλία του 19ου αιώνα, όπου αυτό το φαινομενικά ακίνδυνο χαρτί προκάλεσε ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην ιστορία. Ανακαλύφθηκε το 1894 από αξιωματικούς του Γαλλικού Γενικού Επιτελείου. Ήταν σκισμένο μέσα σ' ένα καλάθι αχρήστων, αλλά όταν ένωσαν τα κομμάτια, ανακάλυψαν ότι κάποιος από τις τάξεις τους πουλούσε στρατιωτικά μυστικά στη Γερμανία.
To illustrate these mindsets in action, I'm going to take you back to 19th-century France, where this innocuous-looking piece of paper launched one of the biggest political scandals in history. It was discovered in 1894 by officers in the French general staff. It was torn up in a wastepaper basket, but when they pieced it back together, they discovered that someone in their ranks had been selling military secrets to Germany.
Οπότε ξεκίνησαν μια μεγάλη έρευνα, κι οι υποψίες τους σύντομα συνέκλιναν σε αυτόν τον άνδρα, τον Άλφρεντ Ντρέιφους. Είχε εξαίρετο μητρώο, κανένα προηγούμενο επιλήψιμης πράξης, κανένα κίνητρο εξ όσων γνώριζαν. Αλλά ο Ντρέιφους ήταν ο μόνος Εβραίος αξιωματικός αυτού του βαθμού στο στρατό, και δυστυχώς τότε, ο Γαλλικός Στρατός ήταν βαθιά αντισημιτικός. Συνέκριναν το γραφικό χαρακτήρα του Ντρέιφους μ' αυτόν του σημειώματος και κατέληξαν ότι ταίριαζαν, παρόλο που ανεξάρτητοι επαγγελματίες γραφολόγοι δεν ήταν τόσο σίγουροι για την ομοιότητα, αλλά αυτό δεν είχε σημασία. Πήγαν κι έψαξαν στο διαμέρισμα του Ντρέιφους, αναζητώντας οποιεσδήποτε ενδείξεις κατασκοπείας. Εξέτασαν τ' αρχεία του και δεν βρήκαν κάτι. Αυτό τους έπεισε περισσότερο ότι ο Ντρέιφους δεν ήταν μόνο ήταν ένοχος, αλλά και πονηρός, γιατί προφανώς είχε κρύψει όλα τα στοιχεία πριν προλάβουν να επέμβουν.
So they launched a big investigation, and their suspicions quickly converged on this man, Alfred Dreyfus. He had a sterling record, no past history of wrongdoing, no motive as far as they could tell. But Dreyfus was the only Jewish officer at that rank in the army, and unfortunately at this time, the French Army was highly anti-Semitic. They compared Dreyfus's handwriting to that on the memo and concluded that it was a match, even though outside professional handwriting experts were much less confident in the similarity, but never mind that. They went and searched Dreyfus's apartment, looking for any signs of espionage. They went through his files, and they didn't find anything. This just convinced them more that Dreyfus was not only guilty, but sneaky as well, because clearly he had hidden all of the evidence before they had managed to get to it.
Ύστερα, πήγαν κι ερεύνησαν το προσωπικό του παρελθόν για οποιαδήποτε ενοχοποιητική λεπτομέρεια. Μίλησαν στους δασκάλους του, έμαθαν ότι είχε σπουδάσει ξένες γλώσσες στο σχολείο, κάτι που έδειχνε καθαρά μια επιθυμία να συνωμοτήσει με ξένες κυβερνήσεις αργότερα στη ζωή του. Οι δάσκαλοί του είπαν ότι ο Ντρέιφους ήταν γνωστός για την καλή του μνήμη, κάτι που ήταν εξαιρετικά ύποπτο, σωστά; Ξέρετε, γιατί ένας κατάσκοπος πρέπει να θυμάται πολλά πράγματα.
Next, they went and looked through his personal history for any incriminating details. They talked to his teachers, they found that he had studied foreign languages in school, which clearly showed a desire to conspire with foreign governments later in life. His teachers also said that Dreyfus was known for having a good memory, which was highly suspicious, right? You know, because a spy has to remember a lot of things.
Οπότε η υπόθεση πήγε στα δικαστήρια και ο Ντρέιφους κρίθηκε ένοχος. Ύστερα, τον έβγαλαν σε μια δημόσια πλατεία και τελετουργικώς έσκισαν τα διακριτικά από την στολή του κι έσπασαν το σπαθί του στα δύο. Αυτό ονομάστηκε η Καθαίρεση του Ντρέιφους. Τον καταδίκασαν σε ισόβια κάθειρξη στο εύστοχα ονομασμένο Νησί του Διαβόλου, το οποίο είναι ένας άγονος βράχος στ' ανοιχτά της Νότιας Αμερικής.
So the case went to trial, and Dreyfus was found guilty. Afterwards, they took him out into this public square and ritualistically tore his insignia from his uniform and broke his sword in two. This was called the Degradation of Dreyfus. And they sentenced him to life imprisonment on the aptly named Devil's Island, which is this barren rock off the coast of South America.
Έτσι, πήγε εκεί και περνούσε τις μέρες του μόνος του, γράφοντας επιστολές επί επιστολών στη Γαλλική κυβέρνηση εκλιπαρώντας ν' ανοίξουν την υπόθεση για ν' ανακαλύψουν την αθωότητά του. Αλλά κατά κύριο λόγο, η Γαλλία θεώρησε το θέμα λήξαν.
So there he went, and there he spent his days alone, writing letters and letters to the French government begging them to reopen his case so they could discover his innocence. But for the most part, France considered the matter closed.
Κάτι που θεωρώ πολύ ενδιαφέρον στην Υπόθεση Ντρέιφους είναι αυτό το ερώτημα του γιατί οι αξιωματικοί ήταν τόσο πεπεισμένοι για το ότι ο Ντρέιφους ήταν ένοχος. Δηλαδή, μπορεί κανείς να υποθέσει ότι του την είχαν στήσει, ότι τον παγίδευαν σκόπιμα. Αλλά οι ιστορικοί δεν πιστεύουν ότι συνέβη αυτό. Από αυτά που γνωρίζουμε, οι αξιωματικοί ειλικρινά πίστευαν ότι η υπόθεση εναντίον του ήταν ισχυρή. Αυτό σε κάνει ν' αναρωτιέσαι: Τι λέει αυτό για το ανθρώπινο μυαλό, ότι μπορούμε να δούμε τόσο ασήμαντα στοιχεία ως αρκετά πειστικά για να καταδικάσουμε κάποιον;
One thing that's really interesting to me about the Dreyfus Affair is this question of why the officers were so convinced that Dreyfus was guilty. I mean, you might even assume that they were setting him up, that they were intentionally framing him. But historians don't think that's what happened. As far as we can tell, the officers genuinely believed that the case against Dreyfus was strong. Which makes you wonder: What does it say about the human mind that we can find such paltry evidence to be compelling enough to convict a man?
Λοιπόν, αυτό είναι που οι επιστήμονες ονομάζουν «προϋπάρχουσες πεποιθήσεις». Είναι το φαινόμενο εκείνο κατά το οποίο τα υποσυνείδητα κίνητρα μας, οι επιθυμίες και οι φόβοι μας, καθορίζουν τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε τις πληροφορίες. Κάποιες πληροφορίες, κάποιες ιδέες, μοιάζουν να είναι σύμμαχοί μας. Θέλουμε να κερδίσουν. Θέλουμε να τις υπερασπιστούμε. Και άλλες πληροφορίες ή ιδέες είναι ο εχθρός, και θέλουμε να τις καταρρίψουμε. Γι' αυτόν τον λόγο, εγώ ονομάζω αυτές τις πεποιθήσεις ως «νοοτροπία του στρατιώτη».
Well, this is a case of what scientists call "motivated reasoning." It's this phenomenon in which our unconscious motivations, our desires and fears, shape the way we interpret information. Some information, some ideas, feel like our allies. We want them to win. We want to defend them. And other information or ideas are the enemy, and we want to shoot them down. So this is why I call motivated reasoning, "soldier mindset."
Πιθανώς, οι περισσότεροι από σας δεν έχετε ασκήσει πότε δίωξη σ' έναν Γαλλοεβραίο αξιωματικό για εσχάτη προδοσία, υποθέτω, αλλά ίσως να έχετε παρακολουθήσει αθλητικά ή πολιτική, κι έτσι μπορεί να προσέξατε ότι όταν ο διαιτητής κρίνει ότι η ομάδα σας έχει κάνει φάουλ, για παράδειγμα, έχετε ισχυρά κίνητρα να βρείτε γιατί έχει άδικο. Αλλά αν κρίνει ότι η άλλη ομάδα έχει κάνει το φάουλ...Τέλεια! Είναι σωστή απόφαση, ας μην το ψάξουμε περισσότερο. Ή ίσως να διαβάσατε ένα άρθρο ή μια έρευνα που είχε θέμα κάποια αμφιλεγόμενη πολιτική, όπως η θανατική ποινή. Κι όπως αποδεικνύουν οι ερευνητές, αν υποστηρίζετε τη θανατική ποινή και η μελέτη δείχνει ότι δεν είναι αποτελεσματική, τότε έχετε ένα ισχυρό κίνητρο να βρείτε όλους τους λόγους γιατί η μελέτη ήταν προχειροφτιαγμένη. Αλλά αν δείχνει ότι η θανατική ποινή έχει αποτέλεσμα είναι καλή μελέτη. Κι αντιστρόφως: αν δεν υποστηρίζετε τη θανατική ποινή, συμβαίνει το ίδιο.
Probably most of you have never persecuted a French-Jewish officer for high treason, I assume, but maybe you've followed sports or politics, so you might have noticed that when the referee judges that your team committed a foul, for example, you're highly motivated to find reasons why he's wrong. But if he judges that the other team committed a foul -- awesome! That's a good call, let's not examine it too closely. Or, maybe you've read an article or a study that examined some controversial policy, like capital punishment. And, as researchers have demonstrated, if you support capital punishment and the study shows that it's not effective, then you're highly motivated to find all the reasons why the study was poorly designed. But if it shows that capital punishment works, it's a good study. And vice versa: if you don't support capital punishment, same thing.
Η κρίση μας επηρεάζεται έντονα, υποσυνείδητα, από το ποια πλευρά θέλουμε να κερδίσει. Κι αυτό ισχύει παντού. Αυτό καθορίζει πώς σκεφτόμαστε για την υγεία μας, τις σχέσεις μας, για το πώς αποφασίζουμε πώς να ψηφίσουμε, για το τι θεωρούμε δίκαιο ή ηθικό. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο στις προϋπάρχουσες πεποιθήσεις ή στη νοοτροπία του στρατιώτη, είναι το πόσο υποσυνείδητες είναι. Μπορεί να πιστεύουμε ότι είμαστε αντικειμενικοί και δίκαιοι και πάλι να καταλήξουμε να καταστρέψουμε την ζωή ενός αθώου ανθρώπου.
Our judgment is strongly influenced, unconsciously, by which side we want to win. And this is ubiquitous. This shapes how we think about our health, our relationships, how we decide how to vote, what we consider fair or ethical. What's most scary to me about motivated reasoning or soldier mindset, is how unconscious it is. We can think we're being objective and fair-minded and still wind up ruining the life of an innocent man.
Παρόλα αυτά, ευτυχώς για τον Ντρέιφους, η ιστορία του δεν τελειώνει εδώ. Αυτός είναι ο συνταγματάρχης Πικάρ. Είναι ένας άλλος υψηλόβαθμος αξιωματικός του Γαλλικού Στρατού, και όπως όλοι, θεωρούσε τον Ντρέιφους ένοχο. επίσης όπως οι περισσότεροι στον στρατό, ήταν τουλάχιστον περιστασιακά αντισημίτης. Αλλά κάποια στιγμή, ο Πικάρ άρχισε να υποψιάζεται: «Κι αν κάναμε λάθος με τον Ντρέιφους;» Αυτό που συνέβη ήταν το ότι είχε ανακαλύψει στοιχεία ότι η κατασκοπία για την Γερμανία συνεχιζόταν, ακόμα και μετά τη φυλάκιση του Ντρέιφους. Κι επίσης ανακάλυψε ότι ένας άλλος αξιωματικός του στρατού είχε γραφικό χαρακτήρα που ταίριαζε μ' εκείνον του σημειώματος, καλύτερα απ' ότι ο γραφικός χαρακτήρας του Ντρέιφους. Οπότε πήγε τα ευρήματά του στους ανωτέρους του, αλλά προς απογοήτευσή του, εκείνοι είτε δεν νοιάστηκαν, είτε σκέφτηκαν περίπλοκες εκλογικεύσεις για να εξηγήσουν τα ευρήματα του, όπως, «Το μόνο που έδειξες, Πικάρ, είναι ότι υπάρχει κι άλλος κατάσκοπος που έμαθε πώς να μιμείται το γραφικό χαρακτήρα του Ντρέιφους, κι ανέλαβε να συνεχίσει τη δουλειά της κατασκοπίας αφού έφυγε ο Ντρέιφους. Αλλά ο Ντρέιφους είναι ακόμα ένοχος». Τελικά, ο Πικάρ κατάφερε ν' απαλλαγεί ο Ντρέιφους. Αλλά του πήρε 10 χρόνια, και για μέρος αυτού του διαστήματος βρέθηκε κι ο ίδιος στη φυλακή για το έγκλημα της απιστίας στον στρατό.
However, fortunately for Dreyfus, his story is not over. This is Colonel Picquart. He's another high-ranking officer in the French Army, and like most people, he assumed Dreyfus was guilty. Also like most people in the army, he was at least casually anti-Semitic. But at a certain point, Picquart began to suspect: "What if we're all wrong about Dreyfus?" What happened was, he had discovered evidence that the spying for Germany had continued, even after Dreyfus was in prison. And he had also discovered that another officer in the army had handwriting that perfectly matched the memo, much closer than Dreyfus's handwriting. So he brought these discoveries to his superiors, but to his dismay, they either didn't care or came up with elaborate rationalizations to explain his findings, like, "Well, all you've really shown, Picquart, is that there's another spy who learned how to mimic Dreyfus's handwriting, and he picked up the torch of spying after Dreyfus left. But Dreyfus is still guilty." Eventually, Picquart managed to get Dreyfus exonerated. But it took him 10 years, and for part of that time, he himself was in prison for the crime of disloyalty to the army.
Πολλοί νιώθουν ότι ο Πικάρ δεν μπορεί να είναι ο ήρωας σ' αυτή την ιστορία μια και ήταν αντισημίτης, κι αυτό είναι κακό, με το οποίο συμφωνώ. Αλλά προσωπικά, για μένα, το γεγονός ότι ο Πικάρ ήταν αντισημίτης στην πραγματικότητα κάνει τις πράξεις του πιο αξιοθαύμαστες, γιατί είχε τις ίδιες προκαταλήψεις, τους ίδιους λόγους να μεροληπτεί, όπως κι οι συνάδελφοί του αξιωματικοί, αλλά το κίνητρο του να βρει την αλήθεια και να την υποστηρίξει, επικράτησε όλων.
A lot of people feel like Picquart can't really be the hero of this story because he was an anti-Semite and that's bad, which I agree with. But personally, for me, the fact that Picquart was anti-Semitic actually makes his actions more admirable, because he had the same prejudices, the same reasons to be biased as his fellow officers, but his motivation to find the truth and uphold it trumped all of that.
Οπότε για μένα, ο Πικάρ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της «νοοτροπίας του ανιχνευτή». Είναι η παρόρμηση να μην αφήσεις μια ιδέα να κερδίσει ή μια άλλη να χάσει, αλλά να δεις τι πραγματικά βρίσκεται εκεί με όσο μεγαλύτερη ειλικρίνεια και ακρίβεια μπορείς, ακόμα κι αν δεν είναι όμορφο ή βολικό ή ευχάριστο. Αυτή η νοοτροπία είναι αυτό που προσωπικά μ' ενθουσιάζει. Κι έχω περάσει τα τελευταία χρόνια ερευνώντας και προσπαθώντας να καταλάβω τι προκαλεί τη νοοτροπία του ανιχνευτή. Γιατί κάποιοι άνθρωποι, τουλάχιστον κάποιες φορές, μπορούν να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις και τις μεροληψίες και τα κίνητρά τους και προσπαθούν απλώς να δουν τα γεγονότα και τα στοιχεία όσο πιο αντικειμενικά μπορούν;
So to me, Picquart is a poster child for what I call "scout mindset." It's the drive not to make one idea win or another lose, but just to see what's really there as honestly and accurately as you can, even if it's not pretty or convenient or pleasant. This mindset is what I'm personally passionate about. And I've spent the last few years examining and trying to figure out what causes scout mindset. Why are some people, sometimes at least, able to cut through their own prejudices and biases and motivations and just try to see the facts and the evidence as objectively as they can?
Και η απάντηση είναι συναισθηματική. Έτσι, όπως η νοοτροπία του στρατιώτη βασίζεται σε συναισθήματα όπως η αμυντικότητα ή η αφοσίωση στη φυλή, έτσι και η νοοτροπία του ανιχνευτή. Απλώς βασίζεται σε διαφορετικά συναισθήματα. Για παράδειγμα, οι ανιχνευτές είναι περίεργοι. Είναι πιο πιθανό να πουν ότι νιώθουν ευχαρίστηση όταν μαθαίνουν νέες πληροφορίες ή όταν έχουν την έντονη επιθυμία να λύσουν έναν γρίφο. Είναι πιθανότερο να τους κινήσει το ενδιαφέρον κάτι που αντιτίθεται στις προσδοκίες τους. Οι ανιχνευτές επίσης έχουν διαφορετικές αξίες. Είναι πιο πιθανό να πουν ότι πιστεύουν στο ότι είναι ηθικό να δοκιμάζεις τα πιστεύω σου, και λιγότερο πιθανό να πουν ότι όποιος αλλάζει γνώμη φαίνεται αδύναμος. Πάνω απ' όλα, οι ανιχνευτές είναι προσγειωμένοι, που σημαίνει ότι ο αυτοσεβασμός που έχουν ως άνθρωποι δεν σχετίζεται με το πόσο σωστοί ή λάθος είναι πάνω σε κάποιο συγκεκριμένο ζήτημα. Οπότε μπορεί να πιστεύουν ότι η θανατική ποινή έχει αποτέλεσμα. Αν βγουν έρευνες που δείχνουν το αντίθετο, τότε μπορεί να πουν, «Φαίνεται πως μάλλον έχω άδικο. Δεν σημαίνει ότι είμαι κακός ή χαζός».
And the answer is emotional. So, just as soldier mindset is rooted in emotions like defensiveness or tribalism, scout mindset is, too. It's just rooted in different emotions. For example, scouts are curious. They're more likely to say they feel pleasure when they learn new information or an itch to solve a puzzle. They're more likely to feel intrigued when they encounter something that contradicts their expectations. Scouts also have different values. They're more likely to say they think it's virtuous to test your own beliefs, and they're less likely to say that someone who changes his mind seems weak. And above all, scouts are grounded, which means their self-worth as a person isn't tied to how right or wrong they are about any particular topic. So they can believe that capital punishment works. If studies come out showing that it doesn't, they can say, "Huh. Looks like I might be wrong. Doesn't mean I'm bad or stupid."
Αυτή η ομάδα χαρακτηριστικών είναι αυτό που βρήκαν οι επιστήμονες -κι εγώ επίσης ανεπίσημα- ότι προβλέπει την καλή κρίση. Το βασικό συμπέρασμα που θέλω να δείτε με αυτά τα χαρακτηριστικά είναι ότι βασικά δεν έχουν σχέση με το πόσο έξυπνος είσαι ή με το πόσα γνωρίζεις. Στην πραγματικότητα δεν σχετίζονται καθόλου με το IQ. Έχουν να κάνουν με το πώς νιώθεις. Υπάρχει μια ρήση στην οποία συνεχώς επιστρέφω, του Σαιντ-Εξυπερύ. Είναι ο συγγραφέας του «Μικρού Πρίγκηπα». Είπε, «Αν θέλεις να φτιάξεις ένα πλοίο, μην βάζεις τους άντρες σου να μαζεύουν ξύλα κι εσύ να δίνεις εντολές και να καταμερίζεις την εργασία. Αντίθετα, μάθε τους να λαχταρούν την απέραντη κι ατελείωτη θάλασσα».
This cluster of traits is what researchers have found -- and I've also found anecdotally -- predicts good judgment. And the key takeaway I want to leave you with about those traits is that they're primarily not about how smart you are or about how much you know. In fact, they don't correlate very much with IQ at all. They're about how you feel. There's a quote that I keep coming back to, by Saint-Exupéry. He's the author of "The Little Prince." He said, "If you want to build a ship, don't drum up your men to collect wood and give orders and distribute the work. Instead, teach them to yearn for the vast and endless sea."
Με άλλα λόγια, λέω... ότι αν θέλουμε πραγματικά να βελτιώσουμε την κρίση μας ως άνθρωποι και ως κοινωνίες, αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο δεν είναι κι άλλα μαθήματα λογικής ή ρητορικής ή πιθανοτήτων ή οικονομικών, αν και όλ' αυτά είναι αρκετά πολύτιμα. Αυτό που έχουμε ανάγκη περισσότερο για να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις αρχές είναι η νοοτροπία του ανιχνευτή. Πρέπει ν' αλλάξουμε το τρόπο που νιώθουμε. Πρέπει να μάθουμε πώς να νιώθουμε περηφάνια κι όχι ντροπή όταν αντιλαμβανόμαστε ότι μπορεί να είχαμε άδικο σε κάτι. Πρέπει να μάθουμε πώς να νιώθουμε περίεργοι κι όχι αμυνόμενοι όταν συναντάμε κάποια πληροφορία που αντιτίθεται στα πιστεύω μας.
In other words, I claim, if we really want to improve our judgment as individuals and as societies, what we need most is not more instruction in logic or rhetoric or probability or economics, even though those things are quite valuable. But what we most need to use those principles well is scout mindset. We need to change the way we feel. We need to learn how to feel proud instead of ashamed when we notice we might have been wrong about something. We need to learn how to feel intrigued instead of defensive when we encounter some information that contradicts our beliefs.
Οπότε το ερώτημα με το οποίο θέλω να σας αφήσω είναι: Τι λαχταράτε περισσότερο; Λαχταράτε να υπερασπιστείτε τα δικά σας πιστεύω; Ή λαχταράτε να δείτε τον κόσμο όσο πιο ξεκάθαρα μπορείτε;
So the question I want to leave you with is: What do you most yearn for? Do you yearn to defend your own beliefs? Or do you yearn to see the world as clearly as you possibly can?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)