Three planes, 25 hours, 10,000 miles. My dad gets off a flight from Australia with one thing in mind and it's not a snack or a shower or a nap. It's November 2016 and Dad is here to talk to Americans about the election. Now, Dad's a news fiend, but for him, this is not just red or blue, swing states or party platforms. He has some really specific intentions. He wants to listen, be heard and understand.
Ba chuyến bay, 25 giờ, 10.000 dặm. Bố tôi từ Úc đáp máy bay xuống với một suy nghĩ trong đầu không phải là tắm, ăn hay ngủ. Đó là tháng 11 năm 2016 và bố tôi đến để bàn với người Mỹ về cuộc bầu cử. Hiện ông là một kẻ địch mới, nhưng với ông, không chỉ là xanh hay đỏ, tiểu bang chiến trường hay cương lĩnh đảng. Ông có vài chủ ý riêng. Ông muốn nghe, được nghe và hiểu.
And over two weeks, he has hundreds of conversations with Americans from New Hampshire to Miami. Some of them are tough conversations, complete differences of opinions, wildly different worldviews, radically opposite life experiences. But in all of those interactions, Dad walks away with a big smile on his face and so does the other person. You can see one of them here. And in those interactions, he's having a version of what it seems like we have less of, but want more of -- a constructive conversation.
Và sau hơn hai tuần, ông đã có hàng trăm buổi trò chuyện với những người Mỹ từ New Hampshire tới Miami. Một số trong đó khá kịch liệt, nhiều ý kiến bất đồng, thế giới quan khác biệt, kinh nghiệm sống đối lập. Nhưng dù như vậy, bố vẫn bước ra với một nụ cười lớn trên mặt và những người người khác cũng thế. Bạn có thể thấy một trong số họ ở đây. Và trong những cuộc trao đổi đó, ông sở hữu một thứ mà có vẻ như chúng ta đang khan hiếm, và đang cần -- cuộc trò chuyện mang tính xây dựng.
We have more ways than ever to connect. And yet, politically, ideologically, it feels like we are further and further apart. We tell pollsters that we want politicians who are open-minded. And yet when they change their point of view, we say that they lacked conviction. For us, when we're confronted with information that challenges an existing worldview, our tendency is not to open up, it's to double down. We even have a term for it in social psychology. It's called belief perseverance. And boy, do some people's beliefs seem to persevere.
Chúng ta có nhiều phương thức kết nối hơn bao giờ hết. Dù vậy, về mặt chính trị, ý thức hệ, có vẻ như chúng ta đang cách nhau càng lúc càng xa. Trong các cuộc thăm dò ý kiến, ta nói muốn chính trị gia tư duy cởi mở. Vậy mà khi họ thay đổi quan điểm, ta lại bảo họ thiếu sức thuyết phục. Khi chúng ta trực diện với các thông tin thách thức thế giới quan của mình, ta thường có xu hướng không tiếp nhận mà nỗ lực bác bỏ. Trong tâm lý học xã hội, đó gọi là niềm tin kiên trì. Và bạn thân mến, dù nhiều người có vẻ rất kiên trì với niềm tin của họ.
I'm no stranger to tough conversations. I got my start in what I now call productive disagreement in high school debate. I even went on to win the World Schools Debate Championship three times. I've been in a lot of arguments, is what I'm saying, but it took watching my dad on the streets of the US to understand that we need to figure out how we go into conversations. Not looking for the victory, but the progress.
Tôi không lạ gì với những cuộc trò chuyện khó. Tôi bắt đầu với cái mà tôi gọi là sự bất đồng hiệu quả tại cuộc tranh biện ở trường. Tôi thậm chí đã thắng ba lần Giải vô địch tranh luận các trường học trên thế giới. Điều tôi muốn nói là, dù đã tham dự rất nhiều cuộc tranh luận, nhưng phải tới lúc xem bố trên đường phố Mỹ tôi mới hiểu rằng chúng ta cần xác định cách ta bước vào một cuộc tranh luận. Không phải để chiến thắng, mà để tiến bộ.
And so since November 2016, that's what I've been doing. Working with governments, foundations, corporations, families, to uncover the tools and techniques that allow us to talk when it feels like the divide is unbridgeable. And constructive conversations that really move the dialogue forward have these same three essential features.
Vậy nên từ tháng 11/2016, đó là những gì tôi vẫn làm. Làm việc với các chính quyền, tổ chức, xí nghiệp, các gia đình, để tìm ra những công cụ và kĩ thuật cho phép chúng ta trò chuyện kể cả khi có những bất đồng không thể xóa nhòa. Và các cuộc trò chuyện mang tính xây dựng thật sự có hiệu quả có ba đặc tính thiết yếu giống nhau.
First, at least one party in the conversation is willing to choose curiosity over clash. They're open to the idea that the discussion is a climbing wall, not a cage fight, that they'll make progress over time and are able to anchor all of that in purpose of the discussion. For someone trained in formal debate, it is so tempting to run headlong at the disagreement. In fact, we call that clash and in formal argumentation, it's a punishable offense if there's not enough of it. But I've noticed, you've probably noticed, too, that in real life that tends to make people shut down, not just from the conversation, but even from the relationship. It's actually one of the causes of unfriending, online and off.
Một, ít nhất một bên tham dự chấp nhận để tính tò mò lấn áp mâu thuẫn. Họ phải cởi mở với ý tưởng rằng thảo luận là một cuộc leo núi, không phải một cuộc đấu võ đài, rằng họ sẽ có những bước tiến theo thời gian và họ sẽ đạt được tất cả những điều này trong cuộc thảo luận. Những ai từng tranh biện chính thức thường có xu hướng đâm đầu vào những bất đồng. Trên thực tế, chúng tôi gọi đó là sự xung đột, và trong cuộc tranh luận chính thức, sẽ là phạm luật nếu không có đủ xung đột. Nhưng chúng tôi nhận thấy, bạn có lẽ cũng vậy, rằng ngoài đời việc này thường khiến mọi người mất hứng, không chỉ với cuộc trò chuyện, mà cả với mối quan hệ. Đó thực ra cũng là một trong những lý do hủy kết bạn cả trên mạng và đời thực.
So instead, you might consider a technique made popular by the Hollywood producer Brian Grazer, the curiosity conversation. And the whole point of a curiosity conversation is to understand the other person's perspective, to see what's on their side of the fence. And so the next time that someone says something you instinctively disagree with, that you react violently to, you only need one sentence and one question: “I never thought about it exactly that way before. What can you share that would help me see what you see?” What's remarkable about curiosity conversations is that the people you are curious about tend to become curious about you. Whether it's a friendly Australian gentleman, a political foe or a corporate rival, they begin to wonder what it is that you see and whether they could see it to.
Vậy nên, thay vào đó, bạn có thể cân nhắc một kĩ thuật tạo bởi nhà sản xuất phim Hollywood, Brian Grazer, cuộc thảo luận gợi mở. Và mục đích chính của nó là để hiểu được góc nhìn của người khác, để thấy được phía bên kia hàng rào. Vậy nên lần sau khi ai đó nói điều gì khiến bạn cảm thấy không đúng, khiến bạn phản ứng mãnh liệt, bạn chỉ cần một câu nói và câu hỏi: “Trước đây, tôi chưa bao giờ nghĩ về nó theo hướng này. Bạn có gì để giúp tôi có thể thấy cái mà bạn đang thấy?” Điều đáng chú ý ở những cuộc trò chuyện gợi mở là nếu bạn muốn biết về ai đó họ cũng sẽ muốn biết về bạn. Dù đó là một quý ông thân thiện người Úc, một kẻ thù chính trị hay một đối thủ cạnh tranh, họ cũng bắt đầu tò mò về cái mà bạn đang thấy và liệu họ cũng có thể nhìn thấy nó.
Constructive conversations aren't a one-shot deal. If you go into an encounter expecting everyone to walk out with the same point of view that you walked in with, there's really no chance for progress. Instead, we need to think about conversations as a climbing wall to do a variant of what my dad did during this trip, pocketing a little nugget of information here, adapting his approach there. That's actually a technique borrowed from formal debate where you present an idea, it's attacked and you adapt and re-explain, it's attacked again, you adapt and re-explain. The whole expectation is that your idea gets better through challenge and criticism.
Cuộc trò chuyện mang tính xây dựng không phải là một thỏa thuận một lần. Nếu gặp nhau với tâm thế rằng khi về ai cũng sẽ có cùng cái nhìn với mình, thì sẽ chẳng có tiến triển nào. Thay vào đó, cần xem cuộc thảo luận như một chuyến leo núi để biến tấu những gì bố tôi đã làm trong chuyến đi này, nhặt nhạnh thông tin, phỏng theo cách tiếp cận của ông. Đó thực ra là một kĩ thuật mượn từ cuộc tranh biện chính thức nơi bạn đưa ra ý kiến, bị công kích và bạn điều chỉnh và giải thích lại, bị công kích lần nữa, bạn điều chỉnh và giải thích lại, Mục tiêu chính là để ý tưởng của bạn được hoàn thiện hơn thông qua thử thách và phê bình.
And the evidence from really high-stakes international negotiations suggests that that's what successful negotiators do as well. They go into conversations expecting to learn from the challenges that they will receive to use objections to make their ideas and proposals better. Development is in some way a service that we can do for others and that others can do for us. It makes the ideas sharper, but the relationships warmer. Curiosity can be relationship magic and development can be rocket fuel for your ideas.
Và bằng chứng từ các cuộc đàm phán quốc tế cấp cao cho thấy rằng đó cũng là điều những nhà đàm phán thành công thực hiện. Họ bước vào cuộc tranh luận mong được học hỏi từ những thách thức họ sẽ nhận được dùng những phản bác để hoàn thiện ý tưởng và đề nghị của họ. Phát triển, theo cách nào đó, là sự giúp đỡ ta có thể làm cho người khác và ngược lại. Nó giúp các ý tưởng sắc bén hơn, và làm ấm các mối quan hệ. Sự tò mò có thể là phép màu cho các mối quan hệ và sự phát triển có thể là bệ phóng cho những ý tưởng của bạn.
But there are some situations where it just feels like it's not worth the bother. And in those cases it can be because the purpose of the discussion isn't clear. I think back to how my dad went into those conversations with a really clear sense of purpose. He was there to learn, to listen, to share his point of view. And once that purpose is understood by both parties, then you can begin to move on. Lay out our vision for the future. Make a decision. Get funding. Then you can move on to principles.
Nhưng có những lúc nó có vẻ không đáng bận tâm. Và trong những trường hợp đó có thể là vì mục tiêu của cuộc tranh luận không thực rõ ràng. Tôi nghĩ về cách bố tôi bước vào các cuộc tranh luận với một mục đích rõ ràng. Ông ở đấy để học, để nghe và chia sẻ quan điểm của mình. Và khi cả hai phía đều hiểu mục đích này thì bạn có thể bắt đầu tiến tới, trình bày cái nhìn về tương lai, đưa ra quyết định, nhận tài trợ. Rồi bạn có thể chuyển sang các nguyên tắc.
When people shared with my dad their hopes for America, that's where they started with the big picture, not with personality or politics or policies. Because inadvertently they were doing something that we do naturally with outsiders and find it really difficult sometimes to do with insiders. They painted in broad strokes before digging into the details.
Khi mọi người chia sẻ với bố tôi những hi vọng của họ về nước Mỹ, là lúc họ bắt đầu với một cái nhìn toàn cảnh, không chỉ là cá tính, chính sách hay chính trị. Một cách vô tình, họ đã làm điều mà ta vốn làm với những người ngoài nhưng đôi lúc lại khó thực hiện với người trong cuộc. Họ đưa ra những ý chính trước khi đào sâu vào các chi tiết.
But maybe you live in the same zip code or the same house and it feels like none of that common ground is there today. Then you might consider a version of disagreement time travel, asking your counterpart to articulate what kind of neighborhood, country, world, community, they want a year from now, a decade from now. It is very tempting to dwell in present tensions and get bogged down in practicalities. Inviting people to inhabit a future possibility opens up the chance of a conversation with purpose.
Nhưng có lẽ các bạn đang sống trong cùng một vùng hay một ngôi nhà và cảm thấy hiện tại chẳng có điểm nào ở trên phù hợp. Vậy bạn có thể cân nhắc tìm sự bất đồng theo một cách khác, du hành thời gian, hỏi một người khác hình dung về tương lai một năm sau, một thập kỉ sau, láng giềng, cộng đồng, đất nước, thế giới của họ sẽ thế nào. Con người rất dễ bị cuốn vào những áp lực hiện tại và sa vào những vấn đề thực tế. Mời họ bước vào một tương lai khả thi mở ra cơ hội cho một cuộc trò chuyện có mục đích.
Earlier in my career, I worked for the deputy prime minister of New Zealand who practiced a version of this technique. New Zealand's electoral system is designed for unlikely friendships, coalitions, alliances, memoranda of understanding are almost inevitable. And this particular government set-up had some of almost everything -- small government conservatives, liberals, the Indigenous people's party, the Green Party. And I recently asked him, what does it take to bring a group like that together but hold them together? He said, "Someone, you, has to take responsibility for reminding them of their shared purpose: caring for people.” If we are more focused on what makes us different than the same, then every debate is a fight. If we put our challenges and our problems before us, then every potential ally becomes an adversary.
Trong buổi đầu sự nghiệp, tôi từng làm việc với Phó Thủ tướng New Zealand người từng áp dụng kĩ thuật này. Hệ thống bầu cử của New Zealand được thiết kế cho tình hữu nghị, sự liên hợp, liên minh khác biệt, những biên bản ghi nhớ gần như là điều tất yếu. Kiểu thiết lập chính phủ đặc biệt này có gần như tất cả mọi thứ -- phần nhỏ phe bảo thủ, phe tự do, đảng của người bản địa, đảng Xanh. Và mới đây tôi đã hỏi ông, làm sao để kết nối một nhóm như vậy và giữ họ lại với nhau? Ông bảo, “Ai đó, bạn, phải đứng ra nhắc họ về mục đích chung của họ: chăm lo cho người dân.” Nếu chúng ta tập trung vào những điểm khác biệt hơn là những điểm chung, thì mọi cuộc tranh luận đều là cuộc chiến. Nếu luôn đặt những vấn đề và khó khăn của mình lên trước thì mọi đồng minh đều thành kẻ thù.
But as my dad packed his bags for the three flights, 25 hours, 10,000 miles back to Australia, he was also packing a collection of new perspectives, a new way of navigating conversations, and a whole set of new stories and experiences to share. But he was also leaving those behind with everyone that he'd interacted with. We love unlikely friendships when they look like this. We've just forgotten how to make them. And amid the cacophony of cable news and the awkwardness of family dinners, and the hostility of corporate meetings, each of us has this -- the opportunity to walk into every encounter, like my dad walked off that plane, to choose curiosity over clash, to expect development of your ideas through discussion and to anchor in common purpose. That's what really world-class persuaders do to build constructive conversations and move them forward. It's how our world will move forward too.
Nhưng khi thu xếp hành lý cho ba chuyến bay, 25 giờ, 10.000 dặm từ nước Úc, ông cũng mang theo một tập hợp những góc nhìn mới, một cách định hướng cuộc trò chuyện mới, và một tập hợp những câu chuyện và kinh nghiệm mới để chia sẻ. Nhưng ông cũng để lại tất cả những điều đó cho những người ông từng trao đổi. Chúng ta yêu những tình hữu bạn khác biệt như thế này, chỉ là ta quên mất cách tạo ra chúng. Và trong tạp âm của mạng tin tức và sự lúng túng của bữa cơm gia đình, và sự thù địch trong các buổi họp mặt, mỗi người trong chúng ta đều có -- cơ hội để bắt chuyện, như cách bố tôi rời máy bay, để tính tò mò lấn át mâu thuẫn, để mong phát triển ý tưởng thông qua việc thảo luận và để hướng tới một mục tiêu chung. Đó là điều những bậc thầy thuyết phục làm để tạo nên các cuộc trò chuyện mang tính xây dựng và phát triển chúng. Đó cũng là cách để thế giới tiến bộ.
Thank you.
Xin cảm ơn.