Three planes, 25 hours, 10,000 miles. My dad gets off a flight from Australia with one thing in mind and it's not a snack or a shower or a nap. It's November 2016 and Dad is here to talk to Americans about the election. Now, Dad's a news fiend, but for him, this is not just red or blue, swing states or party platforms. He has some really specific intentions. He wants to listen, be heard and understand.
Tre flygplan, 25 timmar, 1 600 mil. Pappa går av planet från Australien med en sak på hjärnan, och det är inte mat, en dusch eller en tupplur. Det är november 2016 och pappa är här för att prata med amerikaner om valet. Pappa är intresserad av nyheter, men för honom handlar det inte om rött eller blått, vågmästarstater eller partiprogram. Han har väldigt specifika avsikter. Han vill lyssna, bli lyssnad på och förstå.
And over two weeks, he has hundreds of conversations with Americans from New Hampshire to Miami. Some of them are tough conversations, complete differences of opinions, wildly different worldviews, radically opposite life experiences. But in all of those interactions, Dad walks away with a big smile on his face and so does the other person. You can see one of them here. And in those interactions, he's having a version of what it seems like we have less of, but want more of -- a constructive conversation.
Och under två veckor har han hundratals samtal med amerikaner från allt från New Hampshire till Miami. Vissa är svåra samtal, där de tycker helt olika, med väsensskilda världsåskådningar, och radikalt olika erfarenheter. Men pappa går ifrån alla dessa möten med ett stort leende på läpparna, och det gör också den andra personen. Här kan ni se en av dem. Och i dessa möten har han en version av vad det verkar som om vi har mindre av, men vill ha mer av... ett konstruktivt samtal.
We have more ways than ever to connect. And yet, politically, ideologically, it feels like we are further and further apart. We tell pollsters that we want politicians who are open-minded. And yet when they change their point of view, we say that they lacked conviction. For us, when we're confronted with information that challenges an existing worldview, our tendency is not to open up, it's to double down. We even have a term for it in social psychology. It's called belief perseverance. And boy, do some people's beliefs seem to persevere.
Vi har fler sätt än någonsin att få kontakt. Och ändå känns det som att vi politiskt och ideologiskt är längre ifrån varandra än någonsin. Vi säger att vi vill ha politiker som kan ändra sig. Och när de sen ändrar uppfattning säger vi att de saknade övertygelse. När vi konfronteras med information som utmanar vår världsbild brukar vi inte vara öppna för det utan framhärda i vår åsikt. Vi har en term för det inom socialpsykologi. Det kallas åsiktsresistens. Och vissa personers åsikter verkar vara riktigt resistenta.
I'm no stranger to tough conversations. I got my start in what I now call productive disagreement in high school debate. I even went on to win the World Schools Debate Championship three times. I've been in a lot of arguments, is what I'm saying, but it took watching my dad on the streets of the US to understand that we need to figure out how we go into conversations. Not looking for the victory, but the progress.
Jag har varit med om många svåra samtal. Jag kom in på vad jag nu kallar produktiv oenighet genom debatter i gymnasiet. Jag lyckades faktiskt vinna världsmästerskapen i skoldebatt tre gånger. Jag har varit med om många hårda diskussioner, men det var inte förrän jag såg pappa på USA:s gator som jag förstod att vi måste hitta ett sätt att komma in i konversationer. Att inte försöka vinna, utan att sträva efter utveckling.
And so since November 2016, that's what I've been doing. Working with governments, foundations, corporations, families, to uncover the tools and techniques that allow us to talk when it feels like the divide is unbridgeable. And constructive conversations that really move the dialogue forward have these same three essential features.
Så det har jag gjort sen i november 2016. Jag har arbetat med regeringar, stiftelser, företag, familjer för att upptäcka de verktyg och tekniker som låter oss fortsätta samtalet när det känns som glappet är för stort. Och konstruktiva samtal som för dialogen framåt har de här tre grundläggande egenskaperna gemensamt.
First, at least one party in the conversation is willing to choose curiosity over clash. They're open to the idea that the discussion is a climbing wall, not a cage fight, that they'll make progress over time and are able to anchor all of that in purpose of the discussion. For someone trained in formal debate, it is so tempting to run headlong at the disagreement. In fact, we call that clash and in formal argumentation, it's a punishable offense if there's not enough of it. But I've noticed, you've probably noticed, too, that in real life that tends to make people shut down, not just from the conversation, but even from the relationship. It's actually one of the causes of unfriending, online and off.
Först och främst finns det en part i samtalet som är villig att låta nyfikenhet vinna över konfrontation. De är öppna för tanken att samtalet är en klättervägg, inte ett slagsmål i en bur, att de kommer att göra framsteg över tid och att de kan förankra det i syftet med samtalet. För någon som är tränad i formell debatt är det så frestande att dyka ner i oenigheten. Vi kallar det konflikt och i formell argumentation är det straffbart att inte ha med tillräckligt av det. Men jag har märkt, och det har säkert ni med, att i verkliga livet brukar människor avskärma sig då, inte bara från samtalet utan också från relationen. Det är ofta därför folk går skilda vägar, online och offline.
So instead, you might consider a technique made popular by the Hollywood producer Brian Grazer, the curiosity conversation. And the whole point of a curiosity conversation is to understand the other person's perspective, to see what's on their side of the fence. And so the next time that someone says something you instinctively disagree with, that you react violently to, you only need one sentence and one question: “I never thought about it exactly that way before. What can you share that would help me see what you see?” What's remarkable about curiosity conversations is that the people you are curious about tend to become curious about you. Whether it's a friendly Australian gentleman, a political foe or a corporate rival, they begin to wonder what it is that you see and whether they could see it to.
Du kan istället prova en teknik som Hollowoodproducenten Brian Grazer gjort populär, det nyfikna samtalet. Hela poängen med det nyfikna samtalet är att förstå den andra personens perspektiv, för att förstå vad som finns på andra sidan stängslet. Så nästa gång någon säger något du instinktivt inte håller med om, som du reagerar kraftigt på, behöver du bara en mening och en fråga: “Jag har inte tänkt så förut. Vad kan du dela med dig av så att jag ser vad du ser?” Det som är fantastiskt med nyfikna samtal är att folk som du är nyfikna på ofta blir nyfikna på dig. Oavsett om det är en vänlig australiensisk herre, en politisk motståndare eller en affärsrival, börjar de alla undra vad det är du ser, och om de också kan se det.
Constructive conversations aren't a one-shot deal. If you go into an encounter expecting everyone to walk out with the same point of view that you walked in with, there's really no chance for progress. Instead, we need to think about conversations as a climbing wall to do a variant of what my dad did during this trip, pocketing a little nugget of information here, adapting his approach there. That's actually a technique borrowed from formal debate where you present an idea, it's attacked and you adapt and re-explain, it's attacked again, you adapt and re-explain. The whole expectation is that your idea gets better through challenge and criticism.
Konstruktiva samtal är ingen engångsgrej. Om du går till ett möte och förväntar sig att alla ska komma ut men samma synsätt som du kom in med, finns det ingen chans för utveckling. Vi ska istället se på samtal som att vi klättrar på en vägg, för att göra samma sak som min pappa under den där resan, då han sparade guldkorn av information och anpassade sitt bemötande. Det finns faktiskt en teknik som lånats från formell debatt där man presenterar en idé, den blir attackerad och man anpassar sig och förklarar igen, den attackeras igen, man anpassar sig och förklarar igen. Förhoppningen är att ens idé blir bättre av att utmanas och kritiseras.
And the evidence from really high-stakes international negotiations suggests that that's what successful negotiators do as well. They go into conversations expecting to learn from the challenges that they will receive to use objections to make their ideas and proposals better. Development is in some way a service that we can do for others and that others can do for us. It makes the ideas sharper, but the relationships warmer. Curiosity can be relationship magic and development can be rocket fuel for your ideas.
Och resultat från kritiska internationella förhandlingar visar att det är så framgångsrika förhandlare gör. De går in i samtal men en förväntan om att få lärdomar från sina mothugg som kommer kunna förbättra deras idéer och förslag. Utveckling är på ett sätt en tjänst vi kan göra andra och som andra kan göra oss. Den gör idén tydligare, och relationen varmare. Nyfikenhet kan vara magisk i en relation och utveckling kan bli raketbränsle för dina idéer.
But there are some situations where it just feels like it's not worth the bother. And in those cases it can be because the purpose of the discussion isn't clear. I think back to how my dad went into those conversations with a really clear sense of purpose. He was there to learn, to listen, to share his point of view. And once that purpose is understood by both parties, then you can begin to move on. Lay out our vision for the future. Make a decision. Get funding. Then you can move on to principles.
Men det finns vissa situationer där det känns som att det inte är värt besväret. Och i dessa fall kan det bero på att syftet med samtalet inte är tydligt. Jag tänker på hur pappa gick in i samtalen med ett klart syfte i bakhuvudet. Han var där för att lära, att lyssna, att dela med sig av sin åsikt. Och när syftet är förstått av båda parter kan man börja röra sig framåt. Lägga ut en vision för framtiden. Fatta beslut. Skaffa pengar. Sen kan man gå över till principer.
When people shared with my dad their hopes for America, that's where they started with the big picture, not with personality or politics or policies. Because inadvertently they were doing something that we do naturally with outsiders and find it really difficult sometimes to do with insiders. They painted in broad strokes before digging into the details.
När folk berättade för pappa om sitt hopp för USA, började de med det övergripande, inte med personlighet eller politik eller lagar. För oavsiktligt gjorde de något som vi gör naturligt med främlingar och har svårt att göra med folk vi känner. De målade med breda penseldrag innan de gick in på detaljer.
But maybe you live in the same zip code or the same house and it feels like none of that common ground is there today. Then you might consider a version of disagreement time travel, asking your counterpart to articulate what kind of neighborhood, country, world, community, they want a year from now, a decade from now. It is very tempting to dwell in present tensions and get bogged down in practicalities. Inviting people to inhabit a future possibility opens up the chance of a conversation with purpose.
Du kanske bor i samma område eller samma hus och det känns som om ni inte har något gemensamt. Då kanske du ska tänka dig en slags tidsresa för grälet där du ber motparten berätta vilken slags område, land, värld, samhälle, de vill ha om ett år, eller om tio år. Det är väldigt frestande att fastna i aktuella konflikter och dras ner av praktikaliteter. Att bjuda in människor till en framtida möjlighet ökar chansen att man får ett meningsfullt samtal.
Earlier in my career, I worked for the deputy prime minister of New Zealand who practiced a version of this technique. New Zealand's electoral system is designed for unlikely friendships, coalitions, alliances, memoranda of understanding are almost inevitable. And this particular government set-up had some of almost everything -- small government conservatives, liberals, the Indigenous people's party, the Green Party. And I recently asked him, what does it take to bring a group like that together but hold them together? He said, "Someone, you, has to take responsibility for reminding them of their shared purpose: caring for people.” If we are more focused on what makes us different than the same, then every debate is a fight. If we put our challenges and our problems before us, then every potential ally becomes an adversary.
Tidigare i min karriär arbetade jag för Nya Zeelands vice premiärminister, som använde en version av den här tekniken. Nya Zeelands valsystem är designat för osannolika vänskaper, koalitioner, allianser, det är nästan ofrånkomligt att man når samförstånd. Det aktuella styret hade lite av allt... konservativa, liberaler, urbefolkningens parti, De Gröna. Jag frågade honom nyligen vad som krävs för att hålla ihop en sådan grupp under en längre tid? Han sa, “Någon, du, måste ta ansvar för att påminna dem om deras gemensamma syfte: att bry sig om människor.” Om vi är mer fokuserade på vad som gör oss olika än lika, blir varje debatt en kamp. Om vi fokuserar på våra utmaningar och problem blir varje potentiell allierad en motståndare.
But as my dad packed his bags for the three flights, 25 hours, 10,000 miles back to Australia, he was also packing a collection of new perspectives, a new way of navigating conversations, and a whole set of new stories and experiences to share. But he was also leaving those behind with everyone that he'd interacted with. We love unlikely friendships when they look like this. We've just forgotten how to make them. And amid the cacophony of cable news and the awkwardness of family dinners, and the hostility of corporate meetings, each of us has this -- the opportunity to walk into every encounter, like my dad walked off that plane, to choose curiosity over clash, to expect development of your ideas through discussion and to anchor in common purpose. That's what really world-class persuaders do to build constructive conversations and move them forward. It's how our world will move forward too.
Men när pappa packade sina väskor för tre flygturer, 25 timmar, 1 600 mil tillbaka till Australien, packade han också med sig nya perspektiv, ett nytt sätt att hantera konversationer, och ett antal nya berättelser och erfarenheter att dela med sig av. Men han han lämnade också efter sig något hos var och en som han pratat med. Vi älskar oväntade vänskaper när de ser ut så här. Vi har bara glömt hur man skapar dem. Och i bruset från tv-nyheter, pinsamma familjemiddagar och aggressiva företagsmöten har var och en av oss det här... möjligheten att gå in i varje möte, som min pappa gick av det där planet, och sätta nyfikenhet framför konflikt, att förvänta sig utveckling av sina idéer genom samtalet och att förankra sig i ett gemensamt syfte. Det är så världens bästa förhandlare gör för att skapa konstruktiva samtal och få dem att röra sig framåt. Det är så vår värld kommer röra sig framåt.
Thank you.
Tack.