Three planes, 25 hours, 10,000 miles. My dad gets off a flight from Australia with one thing in mind and it's not a snack or a shower or a nap. It's November 2016 and Dad is here to talk to Americans about the election. Now, Dad's a news fiend, but for him, this is not just red or blue, swing states or party platforms. He has some really specific intentions. He wants to listen, be heard and understand.
Trei avioane, 25 de ore, 16.000 de kilometri. Tatăl meu coboară din zborul de Australia cu un singur gând și nu era vorba de mâncare, un duș sau somn. E noiembrie 2016, iar tatăl meu a venit în America să vorbească despre alegeri. Tata e un împătimit al știrilor, dar pentru el nu e vorba doar de roșu sau albastru, de state oscilante sau platforme politice. El are intenții foarte clare. Vrea să asculte, să fie auzit și să înțeleagă.
And over two weeks, he has hundreds of conversations with Americans from New Hampshire to Miami. Some of them are tough conversations, complete differences of opinions, wildly different worldviews, radically opposite life experiences. But in all of those interactions, Dad walks away with a big smile on his face and so does the other person. You can see one of them here. And in those interactions, he's having a version of what it seems like we have less of, but want more of -- a constructive conversation.
Timp de două săptămâni, poartă sute de conversații cu americani de la New Hampshire până la Miami. Unele sunt conversații dificile, diferențe totale de opinie, viziuni extrem de diferite asupra lumii, experiențe de viață radical opuse. Dar din toate acele interacțiuni, tatăl meu iese cu un zâmbet larg și la fel și persoana cu care vorbește. Aici puteți vedea una dintre ele. Și în acele interacțiuni, el are ceva ce nouă ne lipsește din ce în ce mai mult, dar din care vrem mai mult: conversații constructive.
We have more ways than ever to connect. And yet, politically, ideologically, it feels like we are further and further apart. We tell pollsters that we want politicians who are open-minded. And yet when they change their point of view, we say that they lacked conviction. For us, when we're confronted with information that challenges an existing worldview, our tendency is not to open up, it's to double down. We even have a term for it in social psychology. It's called belief perseverance. And boy, do some people's beliefs seem to persevere.
Avem mai multe moduri de a ne conecta ca oricând. Și totuși, politic și ideologic, e ca și cum am fi din ce în ce mai îndepărtați. La sondaje spunem că vrem politicieni cu mintea deschisă. Și totuși când își schimbă punctul de vedere, spunem că sunt lipsiți de convingeri. Când ni se prezintă informații care ne contestă viziunea asupra lumii, tendința noastră nu e să ne deschidem, ci să ne împotrivim. Avem și un termen pentru asta în psihologia socială. Se numește perseverența credinței. Și, vai, credințele unora chiar par să persevereze.
I'm no stranger to tough conversations. I got my start in what I now call productive disagreement in high school debate. I even went on to win the World Schools Debate Championship three times. I've been in a lot of arguments, is what I'm saying, but it took watching my dad on the streets of the US to understand that we need to figure out how we go into conversations. Not looking for the victory, but the progress.
Nu sunt străină de conversații dificile. Am început ceea ce acum numesc conflict productiv în dezbaterile din liceu. Chiar am și câștigat de trei ori Campionatul Mondial Școlar de Dezbateri. Am participat la multe dezbateri, dar a trebuit să-l văd pe tatăl meu pe străzile din SUA, ca să înțeleg că trebuie știm cum să intrăm în conversații. Fără a căuta să câștigăm, ci progresul.
And so since November 2016, that's what I've been doing. Working with governments, foundations, corporations, families, to uncover the tools and techniques that allow us to talk when it feels like the divide is unbridgeable. And constructive conversations that really move the dialogue forward have these same three essential features.
Și asta am făcut din noiembrie 2016. Lucrez cu administrații, fundații, întreprinderi și familii, pentru a descoperi uneltele și tehnicile care ne permit să vorbim atunci când prăpastia pare de netrecut. Și conversațiile constructive care chiar fac ca dialogul să avanseze au aceste trei caracteristici.
First, at least one party in the conversation is willing to choose curiosity over clash. They're open to the idea that the discussion is a climbing wall, not a cage fight, that they'll make progress over time and are able to anchor all of that in purpose of the discussion. For someone trained in formal debate, it is so tempting to run headlong at the disagreement. In fact, we call that clash and in formal argumentation, it's a punishable offense if there's not enough of it. But I've noticed, you've probably noticed, too, that in real life that tends to make people shut down, not just from the conversation, but even from the relationship. It's actually one of the causes of unfriending, online and off.
Prima, cel puțin o persoană din conversație e dispusă să aleagă curiozitatea în locul conflictului. Sunt deschiși ideii că discuția e un zid de alpinism, nu o luptă în cușcă, că vor progresa în timp și sunt capabili să ancoreze toate astea în scopul discuției. Pentru cineva cu pregătire în dezbateri formale, e foarte tentant să te arunci cu capul înainte în controverse. Noi chiar numim asta ciocnire și în domeniul argumentării formale, e o ofensă care se pedepsește dacă nu e suficientă. Dar am observat, probabil că și voi ați observat, că în viața reală asta are tendința să îi facă pe oameni să se închidă, nu numai în conversație, dar chiar și în relație. E de fapt una din cauzele ștergerii din lista de prieteni, online și offline.
So instead, you might consider a technique made popular by the Hollywood producer Brian Grazer, the curiosity conversation. And the whole point of a curiosity conversation is to understand the other person's perspective, to see what's on their side of the fence. And so the next time that someone says something you instinctively disagree with, that you react violently to, you only need one sentence and one question: “I never thought about it exactly that way before. What can you share that would help me see what you see?” What's remarkable about curiosity conversations is that the people you are curious about tend to become curious about you. Whether it's a friendly Australian gentleman, a political foe or a corporate rival, they begin to wonder what it is that you see and whether they could see it to.
Așa că în loc de asta, ați putea lua în considerare o tehnică popularizată de Brian Glazer, producător la Hollywood, conversația bazată pe curiozitate. Ideea principală a unei conversații bazate pe curiozitate e să înțelegi perspectiva celuilalt, să vezi ce se află de cealaltă parte. Așa că data viitoare când cineva spune ceva cu care din instinct nu ești de acord, ceva la care reacționezi violent, trebuie să spui doar o singură propoziție și să pui o singură întrebare: „Niciodată nu m-am gândit la asta în acest mod. Ce îmi poți împărtăși care m-ar ajuta să văd ceea ce vezi tu?” Ceea ce este remarcabil la conversația bazată pe curiozitate e că oamenii față de care ești curios tind să devină curioși față de tine. Fie că e un domn amabil din Australia, un adversar politic sau un rival în afaceri, încep să se întrebe ce vezi tu și dacă ar putea să vadă și ei același lucru.
Constructive conversations aren't a one-shot deal. If you go into an encounter expecting everyone to walk out with the same point of view that you walked in with, there's really no chance for progress. Instead, we need to think about conversations as a climbing wall to do a variant of what my dad did during this trip, pocketing a little nugget of information here, adapting his approach there. That's actually a technique borrowed from formal debate where you present an idea, it's attacked and you adapt and re-explain, it's attacked again, you adapt and re-explain. The whole expectation is that your idea gets better through challenge and criticism.
Conversațiile constructive nu sunt o chestiune izolată. Dacă intrați într-o ședință așteptând ca toată lumea să plece cu același punct de vedere cu care ați intrat, nu există nicio șansă de progres. Trebuie să ne gândim la conversații ca la un perete de alpinism, pentru a face ce a făcut tatăl meu în timpul acestei călătorii, acumulând o picătură de informație aici, adaptându-și abordarea dincolo. E, de fapt, o tehnică împrumutată din dezbaterile formale, în care prezinți o idee, e atacată, o adaptezi și o reexplici, este atacată din nou, o adaptezi și o reexplici. Se așteaptă ca ideea ta să se îmbunătățească prin provocare și critică.
And the evidence from really high-stakes international negotiations suggests that that's what successful negotiators do as well. They go into conversations expecting to learn from the challenges that they will receive to use objections to make their ideas and proposals better. Development is in some way a service that we can do for others and that others can do for us. It makes the ideas sharper, but the relationships warmer. Curiosity can be relationship magic and development can be rocket fuel for your ideas.
Iar dovezile din negocierile internaționale cu mize foarte mari sugerează că asta fac și negociatorii de succes. Aceștia intră în discuții așteptând să învețe din provocările pe care le vor primi și să utilizeze obiecțiile pentru a-și îmbunătăți ideile și propunerile. Dezvoltarea e, într-un fel, un serviciu pe care îl putem face pentru alții și pe care alții îl pot face pentru noi. Asta face ca ideile să fie mai clare, dar și relațiile mai calde. Curiozitatea poate fi magia relațiilor, iar dezvoltarea poate fi combustibilul ideilor dumneavoastră.
But there are some situations where it just feels like it's not worth the bother. And in those cases it can be because the purpose of the discussion isn't clear. I think back to how my dad went into those conversations with a really clear sense of purpose. He was there to learn, to listen, to share his point of view. And once that purpose is understood by both parties, then you can begin to move on. Lay out our vision for the future. Make a decision. Get funding. Then you can move on to principles.
Dar sunt unele situații în care simți că nu merită efortul. Și atunci se poate întâmpla ca scopul discuției să nu fie clar. Mă gândesc la faptul că tatăl meu a intrat în acele conversații cu un simț foarte clar al scopului. Era acolo pentru a învăța, a asculta, a-și împărtăși punctul de vedere. Și odată ce ambele părți au înțeles acest scop, se poate merge mai departe. Să ne expunem viziunea pentru viitor. Să luăm o decizie. Să obținem finanțare. Apoi putem trece la principii.
When people shared with my dad their hopes for America, that's where they started with the big picture, not with personality or politics or policies. Because inadvertently they were doing something that we do naturally with outsiders and find it really difficult sometimes to do with insiders. They painted in broad strokes before digging into the details.
Când oamenii i-au împărtășit tatălui meu speranțele lor pentru America, atunci au început cu imaginea de ansamblu, nu cu personalitatea, politica sau strategiile. Pentru că, fără să vrea, făceau ceva ce facem în mod natural cu cei din afară și ne e foarte greu uneori să facem cu cei din interior. Au pictat în linii mari înainte de a săpa în detalii.
But maybe you live in the same zip code or the same house and it feels like none of that common ground is there today. Then you might consider a version of disagreement time travel, asking your counterpart to articulate what kind of neighborhood, country, world, community, they want a year from now, a decade from now. It is very tempting to dwell in present tensions and get bogged down in practicalities. Inviting people to inhabit a future possibility opens up the chance of a conversation with purpose.
Dar poate că locuiți în același cartier sau în aceeași casă și nu pare să existe astăzi niciun punct comun. Atunci ați putea considera o versiune a călătoriei în timp a dezacordului, cerându-i partenerului să articuleze ce fel de cartier, țară, lume, comunitate își dorește peste un an, peste un deceniu. E foarte tentant să vă gândiți la tensiunile din prezent și să vă împotmoliți în aspecte practice. Invitarea oamenilor să trăiască o posibilitate viitoare deschide șansa unei conversații cu scop.
Earlier in my career, I worked for the deputy prime minister of New Zealand who practiced a version of this technique. New Zealand's electoral system is designed for unlikely friendships, coalitions, alliances, memoranda of understanding are almost inevitable. And this particular government set-up had some of almost everything -- small government conservatives, liberals, the Indigenous people's party, the Green Party. And I recently asked him, what does it take to bring a group like that together but hold them together? He said, "Someone, you, has to take responsibility for reminding them of their shared purpose: caring for people.” If we are more focused on what makes us different than the same, then every debate is a fight. If we put our challenges and our problems before us, then every potential ally becomes an adversary.
La începutul carierei, am lucrat pentru vicepremierul Noii Zeelande, care practica o versiune a acestei tehnici. Sistemul electoral din Noua Zeelandă e conceput pentru prietenii improbabile, coaliții, alianțe, memorandumuri de înțelegere care sunt aproape inevitabile. Iar această configurație guvernamentală avea câte puțin din mai toate, conservatori din guvern, liberali, partidul populației indigene, Partidul Verde. Și l-am întrebat recent, de ce e nevoie pentru a aduce un astfel de grup laolaltă, dar și pentru a-l menține unit? Mi-a spus: „Cineva, tu, trebuie să-și asume responsabilitatea de a le reaminti de scopul lor comun: grija față de oameni.” Dacă ne concentrăm mai mult pe ce ne face diferiți decât pe ce ne face la fel, atunci fiecare dezbatere e o luptă. Dacă punem provocările și problemele înainte, atunci fiecare potențial aliat devine un adversar.
But as my dad packed his bags for the three flights, 25 hours, 10,000 miles back to Australia, he was also packing a collection of new perspectives, a new way of navigating conversations, and a whole set of new stories and experiences to share. But he was also leaving those behind with everyone that he'd interacted with. We love unlikely friendships when they look like this. We've just forgotten how to make them. And amid the cacophony of cable news and the awkwardness of family dinners, and the hostility of corporate meetings, each of us has this -- the opportunity to walk into every encounter, like my dad walked off that plane, to choose curiosity over clash, to expect development of your ideas through discussion and to anchor in common purpose. That's what really world-class persuaders do to build constructive conversations and move them forward. It's how our world will move forward too.
Dar când tatăl meu își făcea bagajele pentru cele trei zboruri, 25 de ore și 16.000 de kilometri înapoi spre Australia, el împacheta, de asemenea, o colecție de noi perspective, un nou mod de a naviga în conversații, un întreg set de noi povești și experiențe pe care să le împărtășească. Dar lăsa aceste lucruri și celor cu care interacționase. Ne plac prieteniile improbabile când arată așa. Dar am uitat cum să le creăm. Și în mijlocul știrilor neplăcute, a stângăciei cinelor în familie și a ostilității ședințelor corporatiste, fiecare dintre noi are această oportunitate de a intra în fiecare întâlnire așa cum tatăl meu a coborât din acel avion, alegând curiozitatea în locul conflictului, căutând să dezvolte ideile prin discuții și urmărind un scop comun. Asta fac adevărații oameni cu putere de convingere pentru a crea conversații constructive și a le face să avanseze. E felul în care și lumea va merge înainte.
Thank you.
Mulțumesc.