Three planes, 25 hours, 10,000 miles. My dad gets off a flight from Australia with one thing in mind and it's not a snack or a shower or a nap. It's November 2016 and Dad is here to talk to Americans about the election. Now, Dad's a news fiend, but for him, this is not just red or blue, swing states or party platforms. He has some really specific intentions. He wants to listen, be heard and understand.
Trys lėktuvai, 25 valandos, 10 000 mylių. Mano tėtis galvoja tik apie vieną dalyką ir tai nėra užkandis, dušas ar miegas. 2016 metų lapkritis, mano tėtis čia tam, kad pasikalbėtų su amerikiečiais apie politinius rinkimus. Mano tėtis domisi politika, bet jam tai nėra tiesiog, viena ar kita, politinės pusės. Jis turi tam tikrų ketinimų. Jis nori išklaustyti, būti išgirstas ir suprastas.
And over two weeks, he has hundreds of conversations with Americans from New Hampshire to Miami. Some of them are tough conversations, complete differences of opinions, wildly different worldviews, radically opposite life experiences. But in all of those interactions, Dad walks away with a big smile on his face and so does the other person. You can see one of them here. And in those interactions, he's having a version of what it seems like we have less of, but want more of -- a constructive conversation.
Per dvi savaites jis sudalyvavo šimtuose pokalbių su amerkiečiais daugybėje vietų nuo Naujajo Hampšyro iki Majamio. Pokalbiai nėra lengvi: visiški nuomonių skirtumai, nepaprastai skirtingos pasaulėžiūros, absoliučiai skirtinga gyvenimo patirtis. Bet po kiekvieno pokalbio tėtis išeina su didžiule šypsena veide kaip ir jo pašnekovas. Čia matome vieną iš pašnekovų. Būtent taip bendraudamas jis pasiekia tai, ko, rodos, turime mažai ir norėtume daugiau – konstruktyvų pokalbį.
We have more ways than ever to connect. And yet, politically, ideologically, it feels like we are further and further apart. We tell pollsters that we want politicians who are open-minded. And yet when they change their point of view, we say that they lacked conviction. For us, when we're confronted with information that challenges an existing worldview, our tendency is not to open up, it's to double down. We even have a term for it in social psychology. It's called belief perseverance. And boy, do some people's beliefs seem to persevere.
Mes turim daug būdų suartėti. Tačiau politikos, ideeologijos atžvilgiu, mes tolstame vis toliau nuo vienas kito. Mes teigiame, jog norime politikų su plačiomis pažiūromis. Bet kai jie pakeičia savo nuomonę, mes sakome, kad jie stokojo įsitikinimo. Kai mes susiduriame su informacija, kuri prieštarauja mūsų pasaulėžiūrai, mes linkę ne priimti, o abejoti. Socialinėje psichologijoje šis reškinys turi pavadinimą. Tai vadinama tikėjimo atkaklumu. O kai kurių žmonių įsitikinimai nepalaužiami
I'm no stranger to tough conversations. I got my start in what I now call productive disagreement in high school debate. I even went on to win the World Schools Debate Championship three times. I've been in a lot of arguments, is what I'm saying, but it took watching my dad on the streets of the US to understand that we need to figure out how we go into conversations. Not looking for the victory, but the progress.
Ne kartą esu dalyvavusi nemaloniuose pokalbiuose. Tai pastūmėjo pradėti kai ką, ką dabar vadinu produktyviu nesutarimu, vidurinės mokyklos debatuose. Aš net laimėjau moksleivių pasaulio debatų čempionatą tris kartus Ką noriu pasakyti – aš esu dalyvavusi daugybėje ginčų, bet man reikėjo daug laiko stebint savo tėtį JAV gatvėse, kad suprasčiau, jog svarbiausia išsiaiškinti, ko siekiame pokalbiuose. Nesiekti pergalės, bet postūmio.
And so since November 2016, that's what I've been doing. Working with governments, foundations, corporations, families, to uncover the tools and techniques that allow us to talk when it feels like the divide is unbridgeable. And constructive conversations that really move the dialogue forward have these same three essential features.
Nuo 2016 m. lapkričio tai aš ir darau. Dirbau su vyriausybėmis, fondais, korporacijomis, šeimomis, kad atraščiau įrankius ir technikas, kurios leistų mums bendrauti mūsų neišskiriant. Ir konstruktyvūs pokalbiai, kurie padeda toliau vystyti dialogą, turi trys vienodus esminius požymius.
First, at least one party in the conversation is willing to choose curiosity over clash. They're open to the idea that the discussion is a climbing wall, not a cage fight, that they'll make progress over time and are able to anchor all of that in purpose of the discussion. For someone trained in formal debate, it is so tempting to run headlong at the disagreement. In fact, we call that clash and in formal argumentation, it's a punishable offense if there's not enough of it. But I've noticed, you've probably noticed, too, that in real life that tends to make people shut down, not just from the conversation, but even from the relationship. It's actually one of the causes of unfriending, online and off.
Pirma, bent vienas iš pokalbio pašnekovų yra pasiryžęs pasirinkti smalsumą vietoj konflikto. Jie žiūri į diskusijas kaip į laipiojimo sieną, o ne kaip į kovą narve, laikui bėgant jie padarys pažangą ir visa tai įtvirtins diskusijoje. Žmogų, kuris turi formaliu debatų apmokymus, vilioja stačia galva pulti į nesutarimą. Tiesą sakant, mes tai vadiname susirėmimu ir formalių argumentų metu, jei susirėmimų permažai, tai tampa tarsi nusikaltimu. Bet aš ir jus pastebėjome, jog kasdieniniame gyvenime, tai labiau priverčia žmones atsitraukti, ne tik nuo pačio pokalbio, bet ir nuo pačių santykių. Dėl to, žmonės nutraukia draugystes, virtualiame ir tikrame gyvenime.
So instead, you might consider a technique made popular by the Hollywood producer Brian Grazer, the curiosity conversation. And the whole point of a curiosity conversation is to understand the other person's perspective, to see what's on their side of the fence. And so the next time that someone says something you instinctively disagree with, that you react violently to, you only need one sentence and one question: “I never thought about it exactly that way before. What can you share that would help me see what you see?” What's remarkable about curiosity conversations is that the people you are curious about tend to become curious about you. Whether it's a friendly Australian gentleman, a political foe or a corporate rival, they begin to wonder what it is that you see and whether they could see it to.
Užuot pasvarykite apie vieną techniką, kurią išpopuliarino Holivudo prodiuseris Brian Grazer, vadinamą smalsiu pokalbiu. Visa smalsaus poklabio esmė yra suprasti kito žmogaus požiūrį, suprasti, kokia yra jų pasaulėžiūrą. Kitą kartą, kai kas nors pasakys kažką, su kuo jus instinktyviai nesutinkate, kam negalite pritarti, jums reikia pateikti tik vieną sakinį ir vieną klausimą: „Aš niekada apie tai taip nepagalvojau. Ar galite paiškinti man detaliau, kad geriau jus supraščiau?“ Neįtikėtinas smalsaus pokalbio niuansas yra tas, jog žmonės, apie kuriuos smalsauji tu, pradeda smalsauti apie tave Nesvarbu ar tai būtų, draugiškas australas, tavo politinis „priešas“ ar korporacijos varžovas, jie pradeda galvoti apie tai, kaip mąstai tu ir ar jie galėtų tai suprasti.
Constructive conversations aren't a one-shot deal. If you go into an encounter expecting everyone to walk out with the same point of view that you walked in with, there's really no chance for progress. Instead, we need to think about conversations as a climbing wall to do a variant of what my dad did during this trip, pocketing a little nugget of information here, adapting his approach there. That's actually a technique borrowed from formal debate where you present an idea, it's attacked and you adapt and re-explain, it's attacked again, you adapt and re-explain. The whole expectation is that your idea gets better through challenge and criticism.
Konstruktyvus pokalbiai pasiteisina nevisada Jei tikėsites, jog kiekvienas pašnekovas supras ir priims jūsų požiūrį, jūs nepadarysite jokio progreso. Užuot, turime galvoti apie pokalbius kaip apie laipiojimo sieną, kaip darė ir mano tėtis šios kelionės metu, gavęs jam reikiamos informacijos iš savo pašnekovo, jis pritaikydavo savo metodus. Tai iš tikrųjų yra technika pasiskolinta iš formalių debatų, kai pristačius savo idėją, jai yra prieštaraujama, o tu persvarstai ir aiškini iš naujo. Idėjai vėl prieštaraujama, tu vėl persvarstai ir aiškini iš naujo. Iš visą to tikimimasi, jog tavo idėja pagerės, pasitelkus iššūkius ir kritiką.
And the evidence from really high-stakes international negotiations suggests that that's what successful negotiators do as well. They go into conversations expecting to learn from the challenges that they will receive to use objections to make their ideas and proposals better. Development is in some way a service that we can do for others and that others can do for us. It makes the ideas sharper, but the relationships warmer. Curiosity can be relationship magic and development can be rocket fuel for your ideas.
Svarbių tarptautinių derybų pavyzdžiai atskleidžia, kad tai daro ir sėkmingi derybininkai. Jie dalyvauja pokalbiuose tikėdamiesi pasimokyti iš iššūkių ir prieštaravimų, kurie padės pagerinti jų idėjas. Lavinimasis yra tarsi paslauga, kuria teikiame kitiems ir kiti gali teikti mums. Tai padeda formuoti aiškesnes idėjas ir puoselėti artimesnius santykius. Smalsumas gali atskleisti santykių kūrimo paslaptis, o lavinimasis gali būti tarsi „kuras“ jūsų idėjoms.
But there are some situations where it just feels like it's not worth the bother. And in those cases it can be because the purpose of the discussion isn't clear. I think back to how my dad went into those conversations with a really clear sense of purpose. He was there to learn, to listen, to share his point of view. And once that purpose is understood by both parties, then you can begin to move on. Lay out our vision for the future. Make a decision. Get funding. Then you can move on to principles.
Bet yra ir situacijų, kai atrodo, jog neverta vargintis. Tokie atvejai dažniausiai pasitaiko dėl to, jog diskusijos tikslas nėra aiškus. Prisimenu kaip mano tėtis įsitraukdavo į pokalbius su labai aiškiu tikslu. Jis ten buvo, kad išklausytų kitų ir pasidalintų savo nuomone. Ir kai šį tikslą supranta abi šalys, tada galima judėti pirmyn. Išdėstyti savo ateities viziją. Priimti sprendimą. Gauti finansavimą. Tada galima pereiti prie principų.
When people shared with my dad their hopes for America, that's where they started with the big picture, not with personality or politics or policies. Because inadvertently they were doing something that we do naturally with outsiders and find it really difficult sometimes to do with insiders. They painted in broad strokes before digging into the details.
Kai žmonės su mano tėčiu pasidalino savo lūkesčiais apie Amerikos ateitį, tada jie pradėjo į viską žiūrėti iš platesnės perspektyvos, o ne iš asmeninės ar politinės perspektyvos. Atsitiktinai jie elgėsi taip, kaip elgiamės su svetimais, ir kaip mums sunku elgtis su savais: žvelgiame plačiai nesigilindami į detales.
But maybe you live in the same zip code or the same house and it feels like none of that common ground is there today. Then you might consider a version of disagreement time travel, asking your counterpart to articulate what kind of neighborhood, country, world, community, they want a year from now, a decade from now. It is very tempting to dwell in present tensions and get bogged down in practicalities. Inviting people to inhabit a future possibility opens up the chance of a conversation with purpose.
Galbūt gyvenate tame pačiame rajone ar name, tačiau nepastebite jokio bendrumo. Tada gal verta pagalvoti apie „kelionę laiku“: tegul kita šalis papasakoja, kokią kaimynystę, šalį, pasaulį, bendruomenę, jie įsivaizduoja po metų ar dešimtmečio. Mus labai vilioja įsitvirtinti dabartiniuose politiniuose spektruose ar įvairiuose praktinėse veiklose. Skatinimas pamąstyti apie ateities perspektyvas atveria galimybe užmegzti pokalbį, kuris turi tikslą.
Earlier in my career, I worked for the deputy prime minister of New Zealand who practiced a version of this technique. New Zealand's electoral system is designed for unlikely friendships, coalitions, alliances, memoranda of understanding are almost inevitable. And this particular government set-up had some of almost everything -- small government conservatives, liberals, the Indigenous people's party, the Green Party. And I recently asked him, what does it take to bring a group like that together but hold them together? He said, "Someone, you, has to take responsibility for reminding them of their shared purpose: caring for people.” If we are more focused on what makes us different than the same, then every debate is a fight. If we put our challenges and our problems before us, then every potential ally becomes an adversary.
Ankčiau, savo karjeroje, dirbau Naujosios Zelandijos ministrui pirmininkui, kuris praktikavo šios technikos variantą. Naujosios Zelandijos rinkimų sistema sukurta netikėtoms draugystėms koalicijoms, sąjungoms, tad susitarimo memorandumai yra beveik neišvengiami. Tokia konkreti valdžios struktūra turėjo beveik visko: konservatorių, liberalų, Čiabuvių partija, Žaliųjų partija. Neseniai aš jo paklausiau ko reikia, norint suburti tokią grupę ir išlaikyti ją kartu? Jis atsakė: „Kažkas, galbūt tu, turi prisimti atsakomybę, priminti jiems jų bendrą tikslą: rūpintis žmonėmis“. Jei mes labiau telksimės į mūsų skirtumus, o ne panašumus, tada kiekvieni debatai bus kova. Jei išdėstysime savo iššūkius, problemas ir rekalausime sprendimų, tada kiekvienas potencialus mūsų sąjungininkas taps mūsų priešu.
But as my dad packed his bags for the three flights, 25 hours, 10,000 miles back to Australia, he was also packing a collection of new perspectives, a new way of navigating conversations, and a whole set of new stories and experiences to share. But he was also leaving those behind with everyone that he'd interacted with. We love unlikely friendships when they look like this. We've just forgotten how to make them. And amid the cacophony of cable news and the awkwardness of family dinners, and the hostility of corporate meetings, each of us has this -- the opportunity to walk into every encounter, like my dad walked off that plane, to choose curiosity over clash, to expect development of your ideas through discussion and to anchor in common purpose. That's what really world-class persuaders do to build constructive conversations and move them forward. It's how our world will move forward too.
Kai mano tėtis pakavosi krepšius trims skrydžiams. 25 valandas trunkančiai, 10 000 mylių kelionei atgal į Australiją, jis kartu su savimi gabeno ir naujų požiūruų kolekciją, naują pokalbių plėtojimo būdą, ir rinkinį, naujų istorijų ir patirčių, kuriuo galės pasidalinti su kitais. Bet jis taip pat paliko ir visus, su kuriais jis bendravo. Mums patinka nesitikėtinos draugystės, kai jos sukuriamos šitaip. Mes tiesiog pamiršome kaip jas sukurti. Ir visoje šioje žinių kakofonijoje, nejaukiose šeimos vakarienėse ir karinguose įmonių susitkimuose kiekvienas iš mūsų turi galimybę, į kiekvieną nežinomą susitikimą, žengti kaip žengė mano tėtis iš lėktuvo: pasirinkdamas smalsumą vietoj konflikto, tikėdamsis idėjų lavinimo pokalbio metu ir bendro tikslo įtvirtinimo. Štai ką iš tikrųjų daro pasaulinio lygio debatininkai, kad kurtų kontruktyvius pokalbius ir judėtų pirmyn. Taip ir mūsų pasaulis judės į priekį.
Thank you.
Ačiū.