Τρεις πτήσεις, 25 ώρες, 16,000 χιλιόμετρα. Ο πατέρας μου φτάνει από την Αυστραλία έχοντας στο μυαλό μόνο ένα μόνο πράγμα, κι αυτό δεν είναι να φάει κάτι, να κάνει ένα μπάνιο ή να κοιμηθεί Είναι Νοέμβρης του 2016 κι ο μπαμπάς ήρθε να μιλήσει στους Αμερικάνους για τις εκλογές. Ο μπαμπάς έχει ψώνιο με τις ειδήσεις αλλά όχι με θέματα όπως Ρεπουμπλικάνοι ή Δημοκρατικοί, αμφίρροπες πολιτείες ή προγραμματικές δηλώσεις. Έχει κάποιους πραγματικά συγκεκριμένους στόχους. Θέλει να ακούσει, να ακουστεί και να καταλάβει.
Three planes, 25 hours, 10,000 miles. My dad gets off a flight from Australia with one thing in mind and it's not a snack or a shower or a nap. It's November 2016 and Dad is here to talk to Americans about the election. Now, Dad's a news fiend, but for him, this is not just red or blue, swing states or party platforms. He has some really specific intentions. He wants to listen, be heard and understand.
Και για δύο εβδομάδες κάνει εκατοντάδες συζητήσεις με Αμερικανούς από την ανατολική έως τη δυτική ακτή. Κάποιες είναι πολύ ζόρικες συζητήσεις, με πλήρη διάσταση απόψεων, εντελώς διαφορετικές κοσμοθεωρίες, και αντιδιαμετρικά βιώματα των ομιλητών. Αλλά από όλες αυτές τις συναντήσεις ο μπαμπάς φεύγει με ένα πλατύ χαμόγελο, το ίδιο και ο συνομιλητής του. Βλέπετε έναν από αυτούς εδώ. Και σε όλες αυτές τις συνομιλίες, καταφέρνει να υλοποιεί κάτι που φαίνεται να έχουμε λιγότερο αλλά το χρειαζόμαστε περισσότερο - μια παραγωγική συζήτηση.
And over two weeks, he has hundreds of conversations with Americans from New Hampshire to Miami. Some of them are tough conversations, complete differences of opinions, wildly different worldviews, radically opposite life experiences. But in all of those interactions, Dad walks away with a big smile on his face and so does the other person. You can see one of them here. And in those interactions, he's having a version of what it seems like we have less of, but want more of -- a constructive conversation.
Έχουμε περισσότερους τρόπους σύνδεσης από ποτέ. Κι όμως, πολιτικώς και ιδεολογικώς, φαίνεται να απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο. Λέμε στις δημοσκοπήσεις ότι χρειαζόμαστε πιο ανοιχτόμυαλους πολιτικούς. Αλλά όταν αλλάζουν την οπτική τους σε κάποιο θέμα, λέμε ότι τους λείπει η σταθερότητα. Για εμάς, όταν ερχόμαστε σε επαφή με πληροφόρηση που βάζει σε δοκιμασία την τωρινή μας κοσμοθεωρία, τείνουμε, όχι να ανοίγουμε μάτι και αυτιά, αλλά να κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Έχουμε όρο γι′ αυτό στην κοινωνική ψυχολογία. Ονομάζεται εμπιμονή πεποίθησης. Είναι εκπληκτική η επιμονή κάποιων ανθρώπων σε ιδέες.
We have more ways than ever to connect. And yet, politically, ideologically, it feels like we are further and further apart. We tell pollsters that we want politicians who are open-minded. And yet when they change their point of view, we say that they lacked conviction. For us, when we're confronted with information that challenges an existing worldview, our tendency is not to open up, it's to double down. We even have a term for it in social psychology. It's called belief perseverance. And boy, do some people's beliefs seem to persevere.
Είμαι εξοικειωμένη με ζόρικες συζητήσεις. Ξεκίνησα αυτό που πλέον αποκαλώ δημιουργική διαφωνία σε αγώνες επιχειρηματολογίας στο γυμνάσιο. Κατάφερα να κερδίσω τρεις φορές στο Παγκόσμιο Σχολικό Πρωτάθλημα Αγώνων Επιχειρηματολογίας. Θέλω να πω ότι έχω βρεθεί σε πολλές λογομαχίες, αλλά χρειάστηκε να δω τον πατέρα μου στους δρόμους των ΗΠΑ για να αντιληφθώ τι πρέπει να καταλάβουμε για τον τρόπο που προσεγγίζουμε μια συζήτηση. Δεν κυνηγάμε τη νίκη, αναζητούμε την πρόοδο.
I'm no stranger to tough conversations. I got my start in what I now call productive disagreement in high school debate. I even went on to win the World Schools Debate Championship three times. I've been in a lot of arguments, is what I'm saying, but it took watching my dad on the streets of the US to understand that we need to figure out how we go into conversations. Not looking for the victory, but the progress.
Αυτό λοιπόν κάνω από τον Νοέμβρη του 2016. Δουλεύω με κυβερνήσεις, ιδρύματα, εταιρίες, οικογένειες, για να αποκαλύψουμε τα εργαλεία και τις τεχνικές που θα μας επιτρέψουν να μιλήσουμε όταν το χάσμα μοιάζει αδιάβατο. Και οι δημιουργικές συζητήσεις πού όντως προωθούν τον διάλογο έχουν κοινά τα ίδια τρία βασικά χαρακτηριστικά.
And so since November 2016, that's what I've been doing. Working with governments, foundations, corporations, families, to uncover the tools and techniques that allow us to talk when it feels like the divide is unbridgeable. And constructive conversations that really move the dialogue forward have these same three essential features.
Πρώτον, τουλάχιστον ένα από τα δύο μέρη της συζήτησης προτίθεται να προτιμήσει την περιέργεια αντί για τη σύγκρουση. Είναι διατεθειμένοι να δουν τη συζήτηση ως έναν τοίχο που πρέπει να σκαρφαλώσουμε, και όχι σαν μια μονομαχία σε αρένα, όπου με το χρόνο θα υπάρξει πρόοδος και θα μπορέσουν να εδραιώσουν όλα αυτά χάριν της συζητήσεως. Κάποιος που έχει εκπαιδευτεί στη λογομαχία με κανόνες, μπαίνει στον πειρασμό να μπει δυνατά στη διαφωνία. Για την ακρίβεια, το αποκαλούμε σύγκρουση και στην επιχειρηματολογία με κανόνες είναι κολάσιμη παράβαση εάν δεν υπάρχει σε ικανή ποσότητα. Αλλά πρόσεξα, και μάλλον προσέξατε κι εσείς, ότι στην κανονική ζωή αυτό κάνει τους ανθρώπους να ξεκόβουν, όχι μόνο από τη συζήτηση, αλλά ακόμη και από τη σχέση. Βασικά είναι ένας από τους λόγους που χαλάνε φιλίες, διαδικτυακά ή μη.
First, at least one party in the conversation is willing to choose curiosity over clash. They're open to the idea that the discussion is a climbing wall, not a cage fight, that they'll make progress over time and are able to anchor all of that in purpose of the discussion. For someone trained in formal debate, it is so tempting to run headlong at the disagreement. In fact, we call that clash and in formal argumentation, it's a punishable offense if there's not enough of it. But I've noticed, you've probably noticed, too, that in real life that tends to make people shut down, not just from the conversation, but even from the relationship. It's actually one of the causes of unfriending, online and off.
Αντ′ αυτού λοιπόν, μπορείτε να σκεφτείτε μια τεχνική που την έκανε δημοφιλή ο χολιγουντιανός παραγωγός Μπράιαν Γκρέιζερ, τη συζήτηση από περιέργεια. Και όλη η ουσία της συζήτησης από περιέργεια είναι να καταλάβουμε την οπτική του συνομιλητή, να καταλάβουμε πώς βλέπει αυτός τα πράγματα. Έτσι, την επόμενη φορά που κάποιος σας πει κάτι με το οποίο διαφωνείτε ενστικτωδώς, στο οποίο πραγματικά αντιδράτε έντονα, χρειάζεστε μόνο μία πρόταση και μία ερώτηση: «Δεν το έχω ξανασκεφτεί έτσι ακριβώς. Τι μπορείς να μου πεις που θα με βοηθήσει να δω τι εννοείς;» Το αξιοσημείωτο στη συζήτηση από περιέργεια είναι ότι αναπτύσσεται περιέργεια εκατέρωθεν για την άποψη του άλλου. Είτε είναι φιλικός κύριος από την Αυστραλία, πολιτικός αντίπαλος ή εταιρικός ανταγωνιστής, αρχίζει να αναρωτιέται τι είναι αυτό που βλέπεις κι εάν μπορεί να ΄το δει και αυτός.
So instead, you might consider a technique made popular by the Hollywood producer Brian Grazer, the curiosity conversation. And the whole point of a curiosity conversation is to understand the other person's perspective, to see what's on their side of the fence. And so the next time that someone says something you instinctively disagree with, that you react violently to, you only need one sentence and one question: “I never thought about it exactly that way before. What can you share that would help me see what you see?” What's remarkable about curiosity conversations is that the people you are curious about tend to become curious about you. Whether it's a friendly Australian gentleman, a political foe or a corporate rival, they begin to wonder what it is that you see and whether they could see it to.
Η παραγωγική συζήτηση δεν είναι κάτι που συμβαίνει μια κι έξω. Αν μπεις σε μια συζήτηση προσδοκώντας όλοι να φύγουν με την ίδια άποψη που ήρθες εσύ, δεν υπάρχει περιθώριο για κάποια πρόοδο. Τουναντίον, πρέπει να δούμε τη συζήτηση σαν έναν τοίχο που πρέπει να ανέβουμε να κάνουμε μια παραλλαγή αυτού που έκανε ο πατέρας μου στο ταξίδι του, άλλοτε αποκομίζοντας μια μικρή πληροφορία, άλλοτε προσαρμόζοντας την προσέγγισή του. Κατά βάσιν είναι μια τεχνική δανεισμένη από τις επίσημες λογομαχίες όπου παρουσιάζεις μια ιδέα, αυτή δέχεται επίθεση, προσαρμόζεσαι και εξηγείς ξανά, αυτή ξαναδέχεται επίθεση, εσύ προσαρμόζεσαι και εξηγείς ξανά. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα είναι η ιδέα σου να βελτιωθεί μέσα από την πρόκληση και την κριτική.
Constructive conversations aren't a one-shot deal. If you go into an encounter expecting everyone to walk out with the same point of view that you walked in with, there's really no chance for progress. Instead, we need to think about conversations as a climbing wall to do a variant of what my dad did during this trip, pocketing a little nugget of information here, adapting his approach there. That's actually a technique borrowed from formal debate where you present an idea, it's attacked and you adapt and re-explain, it's attacked again, you adapt and re-explain. The whole expectation is that your idea gets better through challenge and criticism.
Κι απ′ ότι βλέπουμε στις πολύ σημαντικές διεθνείς διαπραγματεύσεις το ίδιο κάνουν και οι επιτυχημένοι διαπραγματευτές. Μπαίνουν σε μια συζήτηση περιμένοντας ότι, μαθαίνοντας από τις προκλήσεις και τις ενστάσεις που θα δεχθούν, θα βελτιώσουν τις ιδέες και τις προτάσεις τους. Η εξέλιξη είναι κατά κάποιον τρόπο μια εξυπηρέτηση που μπορούμε να προσφέρουμε σε άλλους και οι άλλοι να προσφέρουν σε εμάς. Οξύνει τις ιδέες, αλλά θερμαίνει τις σχέσεις. Η περιέργεια επιδρά μαγικά στη σχέση και η εξέλιξη μπορεί να απογειώσει κατακόρυφα τις ιδέες σας.
And the evidence from really high-stakes international negotiations suggests that that's what successful negotiators do as well. They go into conversations expecting to learn from the challenges that they will receive to use objections to make their ideas and proposals better. Development is in some way a service that we can do for others and that others can do for us. It makes the ideas sharper, but the relationships warmer. Curiosity can be relationship magic and development can be rocket fuel for your ideas.
Υπάρχουν όμως κάποιες περιστάσεις όπου απλώς έχεις την αίσθηση ότι δεν αξίζει να ασχοληθείς. Σε αυτές τις περιπτώσεις οφείλεται μάλλον στο ότι ο σκοπός της συζήτησης δεν είναι σαφής. Θυμάμαι πώς έμπαινε ο μπαμπάς μου σε αυτές τις συζητήσεις δείχνοντας σαφώς αποφασισμένος. Ήταν εκεί για να μάθει, να ακούσει, να μοιραστεί την οπτική του. Άπαξ και αυτός ο σκοπός γίνει αποδεκτός και από τα δύο μέρη, τότε μπορείς να αρχίσεις να προχωρείς. Παρουσίασε το όραμά σου για το μέλλον. Βγάλε μια απόφαση. Βρες χρηματοδότηση. Μετά μπορείς να προχωρήσεις στους κανόνες.
But there are some situations where it just feels like it's not worth the bother. And in those cases it can be because the purpose of the discussion isn't clear. I think back to how my dad went into those conversations with a really clear sense of purpose. He was there to learn, to listen, to share his point of view. And once that purpose is understood by both parties, then you can begin to move on. Lay out our vision for the future. Make a decision. Get funding. Then you can move on to principles.
Όταν οι άνθρωποι έλεγαν στον μπαμπά τις ελπίδες τους για την Αμερική, τότε άρχιζαν με τη γενική εικόνα, όχι με την προσωπικότητα ή τις πολιτικές και τις πάγιες θέσεις. Επειδή ακούσια έκαναν κάτι που φυσιολογικά το κάνουμε με τους ξένους και συχνά το βρίσκουμε πολύ δύσκολο να το κάνουμε με τους δικούς μας. Ζωγράφιζαν με φαρδιές πινελιές πριν αρχίσουν να χώνονται στις λεπτομέρειες.
When people shared with my dad their hopes for America, that's where they started with the big picture, not with personality or politics or policies. Because inadvertently they were doing something that we do naturally with outsiders and find it really difficult sometimes to do with insiders. They painted in broad strokes before digging into the details.
Αλλά ίσως να ζεις στην ίδια περιοχή ή στο ίδιο σπίτι, και νιώθεις ότι σήμερα δεν υπάρχει κανένας κοινός τόπος. Τότε μπορείς να σκεφτείς μια διαφωνία σε ταξίδι στον χρόνο, ζητώντας από τον ομόλογό σου να περιγράψει τι είδους γειτονιά, χώρα, κόσμο, κοινότητα, θέλει να έχει σε έναν χρόνο ή σε μια δεκαετία από σήμερα. Είναι δελεαστικό να εμμένουμε στις τρέχουσες εντάσεις και να εγκλωβιζόμαστε στα πρακτικά ζητήματα. Προσκαλώντας κάποιον να ζήσει ένα πιθανό μέλλον ανοίγουμε μια δυνατότητα για συνομιλία με έναν σκοπό.
But maybe you live in the same zip code or the same house and it feels like none of that common ground is there today. Then you might consider a version of disagreement time travel, asking your counterpart to articulate what kind of neighborhood, country, world, community, they want a year from now, a decade from now. It is very tempting to dwell in present tensions and get bogged down in practicalities. Inviting people to inhabit a future possibility opens up the chance of a conversation with purpose.
Παλιότερα στην καριέρα μου, εργάστηκα με τον Αντιπρόεδρο Κυβέρνησης της Ν Ζηλανδίας που εφάρμοζε μια εκδοχή αυτής της τεχνικής. Το εκλογικό σύστημα της Νέας Ζηλανδίας σχεδιάστηκε για απίθανες φιλίες, συνασπισμούς, συμμαχίες - τα σύμφωνα συνεργασίας είναι σχεδόν αναπόφευκτα. Και η δομή της συγκεκριμένης κυβέρνησης είχε λίγο από τα πάντα - μικρό κυβερνητικό σχήμα, συντηρητικούς, φιλελεύθερους, το κόμμα των ιθαγενών, το κόμμα τον Πρασίνων. Και τον ρώτησα πρόσφατα τι χρειάζεται για να συνενώσεις μια τέτοια ομάδα αλλά να διατηρήσεις τη συνοχή της; Μου είπε, «Κάποιος -δηλαδή εσύ- πρέπει να αναλάβει την ευθύνη να τους υπενθυμίζει τον κοινό σκοπό τους: τη φροντίδα για τον λαό». Αν εστιάζουμε περισσότερο στο τι μας χωρίζει από το τι μας ενώνει, τότε κάθε λογομαχία είναι ένας καβγάς. Αν προτάσσουμε τις προκλήσεις και τα προβλήματά μας, τότε κάθε πιθανός σύμμαχος γίνεται αντίπαλος.
Earlier in my career, I worked for the deputy prime minister of New Zealand who practiced a version of this technique. New Zealand's electoral system is designed for unlikely friendships, coalitions, alliances, memoranda of understanding are almost inevitable. And this particular government set-up had some of almost everything -- small government conservatives, liberals, the Indigenous people's party, the Green Party. And I recently asked him, what does it take to bring a group like that together but hold them together? He said, "Someone, you, has to take responsibility for reminding them of their shared purpose: caring for people.” If we are more focused on what makes us different than the same, then every debate is a fight. If we put our challenges and our problems before us, then every potential ally becomes an adversary.
Αλλά όταν ο μπαμπάς μου έφτιαχνε βαλίτσες για τρεις πτήσεις, 25 ώρες και 16.000 χιλιόμετρα επιστροφής στην Αυστραλία, έπαιρνε επίσης μαζί του ένα απάνθισμα από νέες προοπτικές, έναν νέο τρόπο πλοήγησης των συνομιλιών, και έναν σωρό νέες εμπειρίες και βιώματα που θα μοιραζόταν. Ταυτόχρονα όμως άφηνε όλα αυτά και πίσω σε όλους με τους οποίους είχε συνομιλήσει. Λατρεύουμε τις απίθανες φιλίες όταν είναι έτσι. Απλώς έχουμε ξεχάσει πώς να τις συνάπτουμε. Και μέσα στην κακοφωνία των τηλεοπτικών ειδήσεων, την αμηχανία των οικογενειακών δείπνων, και την εχθρική ατμόσφαιρα των εταιρικών συναντήσεων, καθένας μας έχει αυτό - τη δυνατότητα να μπει σε κάθε συνομιλία, όπως ο πατέρας μου βγήκε από το αεροπλάνο, να προτιμήσει την περιέργεια αντί της σύγκρουσης, να προσδοκά εξέλιξη των ιδεών του μέσω της συζήτησης και να εδραιώσει την επιδίωξη ενός κοινού σκοπού. Αυτό κάνουν στην ουσία οι παγκοσμίου κλάσεως μεσολαβητές για να οικοδομήσουν παραγωγικές συζητήσεις και να τις προχωρήσουν. Έτσι θα προχωρήσει μπροστά και ο κόσμος μας.
But as my dad packed his bags for the three flights, 25 hours, 10,000 miles back to Australia, he was also packing a collection of new perspectives, a new way of navigating conversations, and a whole set of new stories and experiences to share. But he was also leaving those behind with everyone that he'd interacted with. We love unlikely friendships when they look like this. We've just forgotten how to make them. And amid the cacophony of cable news and the awkwardness of family dinners, and the hostility of corporate meetings, each of us has this -- the opportunity to walk into every encounter, like my dad walked off that plane, to choose curiosity over clash, to expect development of your ideas through discussion and to anchor in common purpose. That's what really world-class persuaders do to build constructive conversations and move them forward. It's how our world will move forward too.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.