I'm a filmmaker. For the last 8 years, I have dedicated my life to documenting the work of Israelis and Palestinians who are trying to end the conflict using peaceful means. When I travel with my work across Europe and the United States, one question always comes up: Where is the Palestinian Gandhi? Why aren't Palestinians using nonviolent resistance?
Ik ben een filmmaker. Gedurende de laatste 8 jaar heb ik mijn leven gewijd aan het documenteren van de pogingen van Israëli's en Palestijnen om het conflict te beëindigen met behulp van vreedzame middelen. Als ik met mijn werk door Europa en de Verenigde Staten reis, komt een vraag altijd weer op: “Waar is de Palestijnse Gandhi? Waarom gebruiken Palestijnen geen geweldloos verzet?”
The challenge I face when I hear this question is that often I have just returned from the Middle East where I spent my time filming dozens of Palestinians who are using nonviolence to defend their lands and water resources from Israeli soldiers and settlers. These leaders are trying to forge a massive national nonviolent movement to end the occupation and build peace in the region. Yet, most of you have probably never heard about them. This divide between what's happening on the ground and perceptions abroad is one of the key reasons why we don't have yet a Palestinian peaceful resistance movement that has been successful.
Deze vraag krijg ik vaak te horen als ik net terug ben uit het Midden-Oosten waar ik mijn tijd doorbracht met het filmen van tientallen Palestijnen die gebruik maken van geweldloosheid om hun land en waterbronnen te verdedigen tegen de Israëlische soldaten en kolonisten. Deze leiders proberen een massale nationale geweldloze beweging op te zetten om de bezetting te beëindigen en tot vrede in de regio te komen. Maar de meesten van jullie hebben waarschijnlijk nog nooit over hen gehoord. Deze kloof tussen wat er ter plekke gebeurt en de percepties in het buitenland is een van de belangrijkste redenen waarom wij nog geen geslaagd vreedzaam Palestijns verzet kennen.
So I'm here today to talk about the power of attention, the power of your attention, and the emergence and development of nonviolent movements in the West Bank, Gaza and elsewhere -- but today, my case study is going to be Palestine. I believe that what's mostly missing for nonviolence to grow is not for Palestinians to start adopting nonviolence, but for us to start paying attention to those who already are. Allow me to illustrate this point by taking you to this village called Budrus.
Daarom ben ik vandaag hier om te praten over de kracht van aandacht, de kracht van jullie aandacht, en de opkomst en ontwikkeling van geweldloze bewegingen op de Westelijke Jordaanoever, Gaza en elders - maar vandaag gaat mijn project over Palestina. Ik geloof te weten wat vooral ontbreekt om geweldloosheid te laten groeien. Het zijn niet de Palestijnen die geweldloosheid moeten beginnen toepassen. Wij zijn het die moeten beginnen aandacht besteden aan degenen die er al mee bezig zijn. Sta me toe dit punt te illustreren door jullie mee te nemen naar dit dorp Budrus.
About seven years ago, they faced extinction, because Israel announced it would build a separation barrier, and part of this barrier would be built on top of the village. They would lose 40 percent of their land and be surrounded, so they would lose free access to the rest of the West Bank. Through inspired local leadership, they launched a peaceful resistance campaign to stop that from happening.
Ongeveer zeven jaar geleden dreigde het dorp te verdwijnen, omdat Israël aankondigde dat het een scheidingsmuur zou bouwen, en een deel van deze muur in het dorp zou gebouwd worden. Ze zouden 40 procent van hun land verliezen en ingesloten worden, zodat ze de vrije toegang naar de rest van de Westelijke Jordaanoever zouden verliezen. Door geïnspireerd lokaal leiderschap, lanceerden zij een campagne van vreedzaam verzet om dit te verhinderen.
Let me show you some brief clips, so you have a sense for what that actually looked like on the ground.
Laat ik jullie een aantal korte clips tonen om je een gevoel te geven van hoe het er daar aan toe ging.
(Music)
(Muziek)
Palestinian Woman: We were told the wall would separate Palestine from Israel. Here in Budrus, we realized the wall would steal our land.
Palestijnse vrouw: We kregen te horen dat de muur Palestina zou afscheiden van Israël. Hier in Budrus beseften we dat de muur ons land zou stelen.
Israeli Man: The fence has, in fact, created a solution to terror.
Israëlische man: Het hek heeft in feite een oplossing gecreëerd voor terreur.
Man: Today you're invited to a peaceful march. You are joined by dozens of your Israeli brothers and sisters.
Man: Vandaag ben je uitgenodigd voor een vreedzame mars. Je wordt vergezeld door tientallen van jullie Israëlische broeders en zusters.
Israeli Activist: Nothing scares the army more than nonviolent opposition.
Israëlische Activist: Niets schrikt het leger meer af dan geweldloze oppositie.
Woman: We saw the men trying to push the soldiers, but none of them could do that. But I think the girls could do it.
Vrouw: We zagen de mannen proberen om de soldaten te duwen, maar geen van hen slaagde daarin. Maar ik denk dat de meisjes het kunnen.
Fatah Party Member: We must empty our minds of traditional thinking.
Fatah partijlid: We moeten onze geest bevrijden van het traditionele denken.
Hamas Party Member: We were in complete harmony, and we wanted to spread it to all of Palestine.
Hamas partijlid: Wij waren in volledige harmonie en we wilden het uitbreiden naar heel Palestina.
Chanting: One united nation. Fatah, Hamas and the Popular Front! News Anchor: The clashes over the fence continue.
Zingend: Een verenigd volk. Fatah, Hamas en het Volksfront! Nieuwslezer: De botsingen over de muur gaan door.
Reporter: Israeli border police were sent to disperse the crowd. They were allowed to use any force necessary.
Reporter: Israëlische grenspolitie werd gestuurd om de menigte uiteen te drijven. Ze mochten alle nodige kracht gebruiken.
(Gunshots)
(Geweerschoten)
Man: These are live bullets. It's like Fallujah. Shooting everywhere.
Man: Dit zijn echte kogels. Het is net als Fallujah. Overal schieten.
Israeli Activist: I was sure we were all going to die. But there were others around me who weren't even cowering.
Israëlische Activist: Ik was ervan overtuigd dat we zouden gaan sterven. Maar er waren anderen om mij heen die niet eens in elkaar doken.
Israeli Soldier: A nonviolent protest is not going to stop the [unclear].
Israëlische soldaat: een geweldloos protest gaat de [onduidelijk] niet stoppen.
Protester: This is a peaceful march. There is no need to use violence.
Demonstrant: Dit is een vreedzame mars. Er is geen noodzaak om geweld te gebruiken.
Chanting: We can do it! We can do it! We can do it!
Zingen: We kunnen het. We kunnen het. We kunnen het!
Julia Bacha: When I first heard about the story of Budrus, I was surprised that the international media had failed to cover the extraordinary set of events that happened seven years ago, in 2003. What was even more surprising was the fact that Budrus was successful. The residents, after 10 months of peaceful resistance, convinced the Israeli government to move the route of the barrier off their lands and to the green line, which is the internationally recognized boundary between Israel and the Palestinian Territories. The resistance in Budrus has since spread to villages across the West Bank and to Palestinian neighborhoods in Jerusalem. Yet the media remains mostly silent on these stories. This silence carries profound consequences for the likelihood that nonviolence can grow, or even survive, in Palestine.
Julia Bacha: Toen ik voor het eerst het verhaal van Budrus hoorde, was ik verbaasd dat de internationale media aan deze buitengewone gebeurtenissen van zeven jaar geleden, in 2003, geen aandacht besteedden. Wat nog verrassender was, was het feit dat Budrus succesvol was. De bewoners overtuigden, na 10 maanden van vreedzaam verzet, de Israëlische regering om de route van de muur over hun land, te verleggen naar de groene lijn, de internationaal erkende grens tussen Israël en de Palestijnse gebieden. De weerstand in Budrus is sindsdien verspreid naar de dorpen op de Westelijke Jordaanoever en naar de Palestijnse wijken in Jeruzalem. Maar de media blijven meestal stil over deze verhalen. Deze stilte heeft diepgaande gevolgen voor de waarschijnlijkheid dat geweldloosheid zou kunnen groeien, of zelfs maar overleven, in Palestina.
Violent resistance and nonviolent resistance share one very important thing in common; they are both a form of theater seeking an audience to their cause. If violent actors are the only ones constantly getting front-page covers and attracting international attention to the Palestinian issue, it becomes very hard for nonviolent leaders to make the case to their communities that civil disobedience is a viable option in addressing their plight.
Gewelddadig verzet en geweldloos verzet hebben een heel belangrijk ding gemeen: ze zijn beide een vorm van theater op zoek naar een publiek voor hun zaak. Als gewelddadige actoren de enigen zijn die constant op de frontpagina komen en de internationale aandacht trekken op de Palestijnse kwestie, wordt het heel moeilijk voor geweldloze leiders om hun gemeenschappen te overtuigen dat burgerlijke ongehoorzaamheid een haalbare optie is bij het aanpakken van hun benarde situatie.
The power of attention is probably going to come as no surprise to the parents in the room. The surest way to make your child throw increasingly louder tantrums is by giving him attention the first time he throws a fit. The tantrum will become what childhood psychologists call a functional behavior, since the child has learned that he can get parental attention out of it. Parents can incentivize or disincentivize behavior simply by giving or withdrawing attention to their children. But that's true for adults too. In fact, the behavior of entire communities and countries can be influenced, depending on where the international community chooses to focus its attention.
De kracht van aandacht zal waarschijnlijk geen verrassing zijn voor de ouders hier. De zekerste manier om je kind steeds luidere driftbuien te laten krijgen, is door er aandacht aan te besteden de eerste keer dat het er een krijgt. De woede-uitbarsting zal veranderen in wat jeugdpsychologen een functioneel gedrag noemen omdat het kind heeft geleerd dat het er ouderlijke aandacht door kan krijgen. Ouders kunnen gedrag aanmoedigen of ontmoedigen door aandacht aan hun kinderen te geven of te onthouden. Maar dat geldt ook voor volwassenen. In feite kan het gedrag van hele gemeenschappen en landen erdoor worden beïnvloed, afhankelijk van waar de internationale gemeenschap zijn aandacht op wil richten.
I believe that at the core of ending the conflict in the Middle East and bringing peace is for us to transform nonviolence into a functional behavior by giving a lot more attention to the nonviolent leaders on the ground today. In the course of taking my film to villages in the West Bank, in Gaza and in East Jerusalem, I have seen the impact that even one documentary film can have in influencing the transformation.
Ik geloof dat de kern van het beëindigen van het conflict in het Midden-Oosten en vrede voor ons ligt in het transformeren van geweldloosheid tot een functioneel gedrag door vandaag veel meer aandacht aan de geweldloze leiders daar ter plekke te geven. Bij het vertonen van mijn film in de dorpen in de Westelijke Jordaanoever, in Gaza en in Oost-Jeruzalem, heb ik gezien welke impact zelfs één documentaire film kan hebben bij het beïnvloeden van die transformatie.
In a village called Wallajeh, which sits very close to Jerusalem, the community was facing a very similar plight to Budrus. They were going to be surrounded, lose a lot of their lands and not have freedom of access, either to the West Bank or Jerusalem. They had been using nonviolence for about two years but had grown disenchanted since nobody was paying attention. So we organized a screening. A week later, they held the most well-attended and disciplined demonstration to date. The organizers say that the villagers, upon seeing the story of Budrus documented in a film, felt that there were indeed people following what they were doing, that people cared. So they kept on going.
In een dorpje genaamd Wallajeh, heel dicht bij Jeruzalem, werd de gemeenschap geconfronteerd met een zeer vergelijkbare situatie als in Budrus. Ze zouden worden ingesloten, veel van hun land verliezen en geen vrije toegang meer hebben noch naar de Westelijke Jordaanoever, noch naar Jeruzalem. Ze pasten al ongeveer twee jaar geweldloos verzet toe, maar werden meer en meer ontgoocheld aangezien niemand er aandacht aan besteedde. Dus organiseerden we een screening. Een week later, hielden zij de meeste goed bezochte en gedisciplineerde demonstratie tot nu toe. De organisatoren zeggen dat de dorpelingen, bij het zien van het verhaal van Budrus gedocumenteerd in een film, inzagen dat er inderdaad mensen waren die volgden wat ze deden, dat er mensen geïnteresseerd waren. Dus bleven ze ervoor gaan.
On the Israeli side, there is a new peace movement called Solidariot, which means solidarity in Hebrew. The leaders of this movement have been using Budrus as one of their primary recruiting tools. They report that Israelis who had never been active before, upon seeing the film, understand the power of nonviolence and start joining their activities. The examples of Wallajeh and the Solidariot movement show that even a small-budget independent film can play a role in transforming nonviolence into a functional behavior. Now imagine the power that big media players could have if they started covering the weekly nonviolent demonstrations happening in villages like Bil'in, Ni'lin, Wallajeh, in Jerusalem neighborhoods like Sheikh Jarrah and Silwan -- the nonviolent leaders would become more visible, valued and effective in their work.
Aan Israëlische zijde, is er een nieuwe vredesbeweging Solidariot genaamd, wat solidariteit betekent in het Hebreeuws. De leiders van deze beweging hebben Budrus als een van hun primaire wervingsmiddelen gebruikt. Zij rapporteren dat Israëli's die nog nooit eerder actief waren geweest, bij het zien van de film, de kracht van geweldloosheid inzagen en begonnen deel te nemen aan hun activiteiten. Het voorbeeld van Wallajeh en de Solidariotbeweging tonen aan dat zelfs een onafhankelijke film met een klein budget een rol kan spelen bij het transformeren van geweldloosheid tot functioneel gedrag. Stel je nu eens de impact voor die de grote mediaspelers zouden kunnen hebben als ze de wekelijkse geweldloze demonstraties begonnen te vermelden in dorpen zoals Bil'in, Ni'ilin, Wallajeh, in wijken van Jeruzalem zoals Sheikh Jarrah en Silwan. De geweldloze leiders zouden meer zichtbaar worden. Hun werk zou meer gewaardeerd worden en meer effect ressorteren.
I believe that the most important thing is to understand that if we don't pay attention to these efforts, they are invisible, and it's as if they never happened. But I have seen first hand that if we do, they will multiply. If they multiply, their influence will grow in the overall Israeli-Palestinian conflict. And theirs is the kind of influence that can finally unblock the situation. These leaders have proven that nonviolence works in places like Budrus. Let's give them attention so they can prove it works everywhere.
Ik denk dat dat het belangrijkste is, namelijk te begrijpen dat als we geen aandacht besteden aan deze inspanningen, ze onzichtbaar blijven. Alsof ze nooit zijn gebeurd. Maar ik heb uit de eerste hand gezien dat, als we dat wel doen, ze zich zullen vermenigvuldigen. Als ze zich vermenigvuldigen, zal hun invloed groeien in het totale Israëlisch-Palestijnse conflict. En die invloed is het die uiteindelijk de situatie kan deblokkeren. Deze leiders hebben bewezen dat geweldloosheid werkt in plaatsen als Budrus. Laten we hen aandacht geven zodat ze kunnen bewijzen dat het overal werkt.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)