Πριν από 12 χρόνια έπιασα κάμερα για πρώτη φορά στα χέρια μου για να μαγνητοσκοπήσω τη συγκομιδή ελιάς σε ένα χωριό της Παλαιστίνης στη Δυτική Όχθη. Πίστευα πως βρισκόμουν εκεί για να κάνω απλώς ένα ντοκυμαντέρ και μετά θα πήγαινα σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου. Αλλά κάτι με γύριζε συνεχώς πίσω.
Twelve years ago, I picked up a camera for the first time to film the olive harvest in a Palestinian village in the West Bank. I thought I was there to make a single documentary and would then move on to some other part of the world. But something kept bringing me back.
Όταν το διεθνές κοινό ακούει για το συγκεκριμένο μέρος του κόσμου, συχνά το μόνο που θέλουν είναι να σταματήσει αυτή η διαμάχη. Η διαμάχη μεταξύ Ισραήλ-Παλαιστίνης είναι άσχημη και ευχόμαστε απλά να εξαφανιστεί. Το ίδιο νιώθουμε λίγο πολύ και για άλλες διαμάχες στον κόσμο. Κάθε φορά που βλέπουμε ειδήσεις, μία ακόμη χώρα βρίσκεται στις φλόγες του πολέμου. Έτσι αναρωτιόμουν αν δε θα έπρεπε να δούμε τις διαμάχες από άλλη οπτική γωνιά. Αντί να ευχόμαστε να λήξει η διαμάχη, να επικεντρωθούμε στη λύση. Αυτό με έχει προβληματίσει αρκετά, και αγωνίστηκα γι' αυτό με την ομάδα μου, το μη κυβερνητικό ίδρυμα Τζαστ Βίζιον. Έχοντας δει πολλά είδη αγώνων στη Μέση Ανατολή, άρχισα να παρατηρώ κάποια μοτίβα στις πιο επιτυχημένες από αυτές. Αναρωτιόμουν αν αυτές οι μεταβλητές έλυσαν καποιες υποθέσεις, και αν ναι, τι μάθημα θα μπορούσαμε να πάρουμε από τις επιτυχείς επιλύσεις συγκρούσεων, στην Παλαιστίνη, στο Ισραήλ και αλλού.
Now, usually, when international audiences hear about that part of the world, they often just want that conflict to go away. The Israeli-Palestinian conflict is bad, and we wish it could just disappear. We feel much the same way about other conflicts around the world. But every time we turn our attention to the news, it seems like one more country has gone up in flames. So I've been wondering whether we should not start looking at conflict in a different way -- whether instead of simply wishing to end conflict, we focus instead on how to wage conflict. This has been a big question for me, one I've pursued together with my team at the nonprofit Just Vision. After witnessing several different kinds of struggles in the Middle East, I started noticing some patterns on the more successful ones. I wondered whether these variables held across cases, and if they did, what lessons we could glean for waging constructive conflict, in Palestine, Israel and elsewhere.
Υπάρχει επιστημονική εξήγηση γι' αυτό. Σε μία μελέτη 323 σημαντικών πολιτικών συγκρούσεων από το 1900 μέχρι και το 2006, η Μαρία Στέφαν και η Έρικα Τσένογουεθ βρήκαν ότι οι ειρηνιστικές εκστρατείες είχαν σχεδόν 100% αποτέλεσμα συγκριτικά με τις βίαιες εκστρατείες. Οι ειρηνιστικές εκστρατείες έχουν ελάχιστες πιθανότητες να βλάψουν σωματικά αυτούς που διεξάγουν την εκστρατεία, καθώς και τους αντιπάλους τους. Συνήθως οδηγούν σε πολύ πιο ειρηνικές και δημοκρατικές κοινωνίες. Η μη βίαιη αντίσταση είναι πιο αποτελεσματική και εποικοδομητική στην επίλυση συγκρούσεων.
There is some science about this. In a study of 323 major political conflicts from 1900 to 2006, Maria Stephan and Erica Chenoweth found that nonviolent campaigns were almost 100 percent more likely to lead to success than violent campaigns. Nonviolent campaigns are also less likely to cause physical harm to those waging the campaign, as well as their opponents. And, critically, they typically lead to more peaceful and democratic societies. In other words, nonviolent resistance is a more effective and constructive way of waging conflict.
Αν αυτή είναι μια εύκολη λύση γιατί δεν την χρησιμοποιούν περισσότεροι; Ο πολιτικός αναλυτής Βίκτορ Άσαλ και άλλοι συνάδελφοι έχουν εξετάσει διάφορους παράγοντες που διαμορφώνουν την επιλογή τακτικής ενός πολιτικού γκρουπ. Ο καλύτερος τρόπος να προβλεφθεί αν ένα κίνημα θα ακολουθήσει τη βία ή το ειρηνιστικό μονοπάτι δεν έχει να κάνει με το αν το γκρουπ είναι δεξιό ή αριστερό, δεν έχει να κάνει με τα θρησκευτικά τους πιστεύω και τις θρησκευτικές επιρροές, δεν έχει να κάνει με το αν πρόκειται για δημοκρατικό ή δικτατορικό κίνημα, αλλά ούτε και με το μέγεθος της καταπίεσης που το γκρουπ αντιμετωπίζει. Ο καλύτερος τρόπος να προβλεφθεί αν ένα κίνημα θα ακολουθήσει το ειρηνιστικό μονοπάτι είναι η ιδεολογία του σχετικά με τη θέση της γυναίκας στο δημόσιο βίο.
But if that's such an easy choice, why don't more groups use it? Political scientist Victor Asal and colleagues have looked at several factors that shape a political group's choice of tactics. And it turns out that the greatest predictor of a movement's decision to adopt nonviolence or violence is not whether that group is more left-wing or right-wing, not whether the group is more or less influenced by religious beliefs, not whether it's up against a democracy or a dictatorship, and not even the levels of repression that that group is facing. The greatest predictor of a movement's decision to adopt nonviolence is its ideology regarding the role of women in public life.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν ένα κίνημα περιλαμβάνει στους λόγους του ομιλίες περί την ισότητα των φύλων, αυξάνονται οι πιθανότητες να υιοθετήσει ειρηνιστικό μονοπάτι, άρα αυξάνονται και οι πιθανότητες επιτυχίας.
When a movement includes in its discourse language around gender equality, it increases dramatically the chances it will adopt nonviolence, and thus, the likelihood it will succeed.
Η έρευνα συνέπεσε με τη δική μου καταγραφή της πολιτικής οργάνωσης στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Έχω παρατηρήσει ότι κινήματα που έχουν γυναίκες σε ηγετικές θέσεις, όπως αυτό που κατέγραψα σε ένα χωριό που ονομάζεται Μπούντρους, έχουν περισσότερες πιθανότητες να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό το χωριό αντιμετώπιζε την απειλή της εξαφάνισης από το χάρτη όταν το Ισραήλ ξεκίνησε να κατασκευάζει τα χωρίσματα. Ο προτεινόμενος τρόπος απαιτούσε τη μαζική καταστρογή των ελαιόδεντρων, των νεκροταφείων τους, και στο τέλος θα περιέκλειε το χωριό από όλες τις μεριές. Μέσα απ' ένα πετυχημένο συντονισμό, έκαναν μια μη βίαιη εκστρατεία αντίστασης για να το αποτρέψουν. Οι πιθανότητες ήταν απελπιστικά εναντίον τους. Αλλά είχαν ένα μυστικό όπλο, ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι που με θάρρος μπήκε μπροστά σε μια μπουλντόζα που ετοιμαζόταν να ξεριζώσει ένα ελαιόδεντρο και τη σταμάτησε. Εκείνη τη στιγμή η κοινότητα κατάλαβε τι μπορούσε να συμβεί αν καλωσόριζαν και ενθάρρυναν τις γυναίκες να συμμετέχουν στον δημόσιο βίο. Οι γυναίκες του Μπουντρούς πήγαιναν στην πρώτη γραμμή μέρα με τη μέρα, χρησιμοποιώντας το δαιμόνιο και τη δημιουργικότητά τους για να ξεπεράσουν όλα τα εμπόδια που αντιμετώπιζαν σε μια δεκάμηνη άοπλη διαμάχη. Όπως μπορείτε να καταλάβετε στο τέλος κέρδισαν.
The research squared up with my own documentation of political organizing in Israel and Palestine. I've noticed that movements which welcome women into leadership positions, such as the one I documented in a village called Budrus, were much more likely to achieve their goals. This village was under a real threat of being wiped off the map when Israel started building the separation barrier. The proposed route would require the destruction of this community's olive groves, their cemeteries and would ultimately enclose the village from all sides. Through inspired local leadership, they launched a nonviolent resistance campaign to stop that from happening. The odds were massively stacked against them. But they had a secret weapon: a 15-year-old girl who courageously jumped in front of a bulldozer which was about to uproot an olive tree, stopping it. In that moment, the community of Budrus realized what was possible if they welcomed and encouraged women to participate in public life. And so it was that the women of Budrus went to the front lines day after day, using their creativity and acumen to overcome multiple obstacles they faced in a 10-month unarmed struggle. And as you can probably tell at this point, they win at the end.
Τα χωρίσματα άλλαξαν εντελώς με βάση την αναγνωρισμένη διεθνώς πράσινη γραμμή και οι γυναίκες του Μπουντρούς έγιναν γνωστές σε όλη τη Δυτική Όχθη για την ακατάβλητη ενέργειά τους.
The separation barrier was changed completely to the internationally recognized green line, and the women of Budrus came to be known across the West Bank for their indomitable energy.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
Θέλω να κάνω μία μικρή παύση σε αυτό το σημείο, επειδή θέλω να αναφερθώ σε δύο πολύ σοβαρές παρεξηγήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν. Η πρώτη είναι ότι δεν πιστεύω ότι οι γυναίκες είναι από τη φύση τους πιο ειρηνικές από τους άντρες. Όμως, πιστεύω ότι στη σημερινή κοινωνία οι γυναίκες αντιμετωπίζουν τη δύναμη διαφορετικά. Έχοντας γίνει μάρτυρας της λιγότερο ισχυρής τους θέσης σε πολλά σημεία της ζωής τους, οι γυναίκες είναι συχνά πιο επιδέξιες στο να πιέζουν κρυφά για αλλαγή αντίθετα από μεγάλους, ισχυρούς παίκτες. Το ότι συχνά κατηγορούμε τις γυναίκες ότι «χειραγωγούν», αντανακλά μία πραγματικότητα στην οποία συχνά οι γυναίκες έπρεπε να βρουν τρόπο, εκτός του άμεσου, για να πετύχουν τους στόχους τους. Η εύρεση εναλλακτικών αντί της άμεσης αντιπαράθεσης είναι ο κορμός της μη βίαιης αντίστασης.
I want to pause for a second, which you helped me do, because I do want to tackle two very serious misunderstandings that could happen at this point. The first one is that I don't believe women are inherently or essentially more peaceful than men. But I do believe that in today's world, women experience power differently. Having had to navigate being in the less powerful position in multiple aspects of their lives, women are often more adept at how to surreptitiously pressure for change against large, powerful actors. The term "manipulative," often charged against women in a derogatory way, reflects a reality in which women have often had to find ways other than direct confrontation to achieve their goals. And finding alternatives to direct confrontation is at the core of nonviolent resistance.
Η δεύτερη πιθανή παρεξήγηση. Έχω μιλήσει πολύ για τις εμπειρίες μου στη Μέση Ανατολή, και ίσως κάποιοι από εσάς σκέφτονται ότι η λύση είναι να μορφώσουμε τις Μουσουλμανικές και Αραβικές κοινότητες ώστε να θέλουν να περιλάβουν τις γυναίκες. Αν το κάναμε αυτό, θα ήταν πιο επιτυχημένοι. Δε χρειάζονται τέτοιου είδους βοήθεια. Οι γυναίκες αποτελούσαν μέρος των πιο σημαντικών κινημάτων που προέρχονταν από τη Μέση Ανατολή, αλλά τείνουν να είναι αόρατες για τη διεθνή κοινότητα. Επικεντρωνόμαστε περισσότερο στους άντρες που στο τέλος καταλήγουν στις πιο επιθετικές σκηνές που βρίσκουμε ακαταμάχητες για τις ειδήσεις μας. Έτσι καταλήγουμε με μια αφήγηση που όχι μόνο διαγράφει τις γυναίκες από τους αγώνες της περιοχής τους αλλά συχνά διαστρεβλώνει και τους ίδιους τους αγώνες.
Now to the second potential misunderstanding. I've been talking a lot about my experiences in the Middle East, and some of you might be thinking now that the solution then is for us to educate Muslim and Arab societies to be more inclusive of their women. If we were to do that, they would be more successful. They do not need this kind of help. Women have been part of the most influential movements coming out of the Middle East, but they tend to be invisible to the international community. Our cameras are largely focused on the men who often end up involved in the more confrontational scenes that we find so irresistible in our news cycle. And we end up with a narrative that not only erases women from the struggles in the region but often misrepresents the struggles themselves.
Στα τέλη του 1980, ξεκίνησε μια εξέγερση στη Γάζα, γρήγορα εξαπλώθηκε στη Δυτική Όχθη και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Έγινε γνωστή ως η Πρώτη Ιντιφάντα, και όσοι έχουν μνήμες από αυτή θυμούνται κάτι τέτοιο: Παλαιστίνιους άντρες να πετάνε πέτρες σε Ισραηλινά τανκς. Η τότε ειδησεογραφική κάλυψη έκανε να φανεί ότι οι πέτρες, οι βόμβες μολότοφ και τα καμμένα λάστιχα ήταν τα μόνα πράγματα που γίνονταν στην Ιντιφάντα. Όμως αυτή η περίοδος επίσης σημαδεύτηκε από ευρείες μη βίαιες δραστηριότητες, όπως απεργίες, καθιστικές διαμαρτυρίες και τη δημιουργία παράλληλων ιδρυμάτων.
In the late 1980s, an uprising started in Gaza, and quickly spread to the West Bank and East Jerusalem. It came to be known as the First Intifada, and people who have any visual memory of it generally conjure up something like this: Palestinian men throwing rocks at Israeli tanks. The news coverage at the time made it seem like stones, Molotov cocktails and burning tires were the only activities taking place in the Intifada. This period, though, was also marked by widespread nonviolent organizing in the forms of strikes, sit-ins and the creation of parallel institutions.
Κατά τη διάρκεια της Πρώτης Ιντιφάντα, κινητοποιήθηκαν ολόκληροι τομείς από Παλαιστίνιους πολίτες, αφήνοντας στην άκρη γενιές, παρατάξεις και ταξικές γραμμές. Αυτό έγινε μέσα από δίκτυα δημοφιλών επιτροπών και με την άμεση δράση και με τα κοινοτικά σχέδια αυτοβοήθησης, προκαλώντας την ικανότητα του Ισραήλ να συνεχίσει να κυριαρχεί στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Σύμφωνα με τον Ισραηλινό στρατό, 97% των δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα ήταν άοπλες.
During the First Intifada, whole sectors of the Palestinian civilian population mobilized, cutting across generations, factions and class lines. They did this through networks of popular committees, and their use of direct action and communal self-help projects challenged Israel's very ability to continue ruling the West Bank and Gaza. According to the Israeli Army itself, 97 percent of activities during the First Intifada were unarmed.
Λείπει κάτι ακόμα από την εξιστόρηση εκείνης της εποχής. Για 18 μήνες στην Ιντιφάντα, οι γυναίκες ήταν οι αφανείς ήρωες, οι Παλαιστίνιες κάθε ηλικίας και τάξης ήταν υπεύθυνες να κινητοποιήσουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε μια προσπάθεια συναινετικής απόσυρσης του αντιπάλου από τα κατεχόμενα. Η Νάιλεϊ Αγιές, μόχθησε να δημιουργήσει μια αυτάρκη Παλαιστίνια οικονομία ενθαρρύνοντας τις γυναίκες στη Γάζα να καλλιεργούν λαχανικά στις αυλές τους, μια δραστηριότητα που κρίθηκε παράνομη από τις Ισραηλινές αρχές της εποχής. Η Ραμπίχα Ντιάμπ ανέλαβε τη πρωτοβουλία δημιουργίας αρχών για όλη την εξέγερση όταν εκδιώχθηκαν οι άντρες που τη διοικούσαν. Η Φατίμα Αλ Τζαφάρι κατάπιε φυλλάδια που περιείχαν οδηγίες εξέγερσης με σκοπό την εξάπλωσή τους σε όλη την περιοχή χωρίς να την πιάσουν. Η Ζαχίρα Καμάλ, διασφάλισε τη μακροβιότητα της εξέγερσης έχοντας ηγετική θέση σε μια οργάνωση που από 25 γυναίκες μέλη έφτασε τα 3.000 μέσα σε ένα χρόνο. Παρόλα τα εξαιρετικά επιτεύγματα, δεν έγινε αναφορά σε καμία από αυτές τις γυναίκες στην Πρώτη Ιντιφάντα.
And here's another thing that is not part of our narrative about that time. For 18 months in the Intifada, women were the ones calling the shots behind the scenes: Palestinian women from all walks of life in charge of mobilizing hundreds of thousands of people in a concerted effort to withdraw consent from the occupation. Naela Ayesh, who strived to build a self-sufficient Palestinian economy by encouraging women in Gaza to grow vegetables in their backyards, an activity deemed illegal by the Israeli authorities at that time; Rabeha Diab, who took over decision-making authority for the entire uprising when the men who had been running it were deported; Fatima Al Jaafari, who swallowed leaflets containing the uprising's directives in order to spread them across the territories without getting caught; and Zahira Kamal, who ensured the longevity of the uprising by leading an organization that went from 25 women to 3,000 in a single year. Despite their extraordinary achievements, none of these women have made it into our narrative of the First Intifada.
Αυτό κάνουμε και σε άλλα μέρη του κόσμου. Στα βιβλία της ιστορίας, για παράδειγμα, και στη συλλογική μας συνείδηση, οι άντρες είναι τα δημόσια πρόσωπα και οι εκπρόσωποι για τη διαμάχη του 1960 για φυλετική δικαιοσύνη στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά οι γυναίκες είχαν εξίσου σημαντικό ρόλο, κινητοποιώντας, οργανώνοντας, βγαίνοντας στους δρόμους. Πόσοι από εμάς σκεφτόμαστε τη Σέπτιμα Κλάρκ, όταν θυμόμαστε την εποχή των δημόσιων δικαιωμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες; Ελάχιστοι. Έπαιξε, όμως, σημαντικό ρόλο σε κάθε φάση της διαμάχης, κυρίως τονίζοντας τον αλφαβητισμό και την εκπαίδευση. Την παρέκαμψαν, την αγνόησαν, όπως και τόσες άλλες γυναίκες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο κίνημα για τα δημόσια δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
We do this in other parts of the globe, too. In our history books, for instance, and in our collective consciousness, men are the public faces and spokespersons for the 1960s struggle for racial justice in the United States. But women were also a critical driving force, mobilizing, organizing, taking to the streets. How many of us think of Septima Clark when we think of the United States Civil Rights era? Remarkably few. But she played a crucial role in every phase of the struggle, particularly by emphasizing literacy and education. She's been omitted, ignored, like so many other women who played critical roles in the United States Civil Rights Movement.
Αυτό δεν έχει να κάνει με το να αποδώσουμε τα εύσημα. Είναι πιο βαθύ από αυτό. Οι ιστορίες που λέμε δείχνουν πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, πώς πιστεύουμε ότι διοικούνται τα κινήματα και πώς κερδίζονται τα κινήματα. Οι ιστορίες που λέμε για ένα κίνημα όπως η Πρώτη Ιντιφάντα ή ο αγώνας για τα δημόσια δικαιώματα στις ΗΠΑ, μετράνε πάρα πολύ και έχουν κρίσιμη επιρροή στις επιλογές των Παλαιστινίων, των Αμερικανών και στις αποφάσεις που θα πάρουν σε όλο τον κόσμο την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσουν μια αδικία και στο αν θα βρουν το κουράγιο να την αντιμετωπίσουν. Αν δεν τιμήσουμε τις γυναίκες που είχαν σημαντικό ρόλο σ' αυτές τις διαμάχες, θα αποτύχουμε να δώσουμε πρότυπα στις επόμενες γενιές. Χωρίς πρότυπα γίνεται δυσκολότερο για τις γυναίκες να πάρουν τη θέση που τους αρμόζει στον δημόσιο βίο. Όπως είδαμε νωρίτερα, μία από τις πιο σημαντικές μεταβλητές για να καθοριστεί αν ένα κίνημα θα είναι επιτυχημένο ή μη, είναι η ιδεολογία του σχετικά με τη θέση των γυναικών στον δημόσιο βίο.
This is not about getting credit. It's more profound than that. The stories we tell matter deeply to how we see ourselves, and to how we believe movements are run and how movements are won. The stories we tell about a movement like the First Intifada or the United States Civil Rights era matter deeply and have a critical influence in the choices Palestinians, Americans and people around the world will make next time they encounter an injustice and develop the courage to confront it. If we do not lift up the women who played critical roles in these struggles, we fail to offer up role models to future generations. Without role models, it becomes harder for women to take up their rightful space in public life. And as we saw earlier, one of the most critical variables in determining whether a movement will be successful or not is a movement's ideology regarding the role of women in public life.
Είναι μια ερώτηση που δείχνει αν κινούμαστε προς κοινωνίες περισσότερο δημοκρατικές και ειρηνικές. Σε έναν κόσμο που γίνονται τόσες αλλαγές και οι αλλαγές θα συνεχίσουν να γίνονται με όλο και πιο ταχύ ρυθμό, η ερώτηση δεν είναι πώς θα αντιμετωπίσουμε τη σύγκρουση, αλλά, η ερώτηση είναι ποιες ιστορίες θα διαμορφώσουν το πώς διαλέγουμε να λύσουμε τις συγκρούσεις.
This is a question of whether we're moving towards more democratic and peaceful societies. In a world where so much change is happening, and where change is bound to continue at an increasingly faster pace, it is not a question of whether we will face conflict, but rather a question of which stories will shape how we choose to wage conflict.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)