Γεννήθηκα το 1947, πριν πολλά χρόνια και όταν ήμουν μόλις 18 μηνών, διαγνώστηκα με πολιομυελίτιδα. Πέρασα τρεις μήνες μέσα σε θάλαμο αρνητικής πίεσης και μπαινοέβγαινα στα νοσοκομεία για τρία χρόνια. Στη γειτονιά μου στο Μπρούκλιν είχαμε πολλούς γείτονες και κάποιοι από αυτούς στάθηκαν πολύ υποστηρικτικοί στους γονείς μου. Άλλοι φοβόντουσαν πραγματικά τη μεταδοτικότητα και δεν περνούσαν ούτε καν μπροστά από το σπίτι μας. Κυριολεκτικά περνούσαν από την απέναντι πλευρά του δρόμου. Τότε ήταν η στιγμή που η οικογένειά μου άρχιζε να συνειδητοποιεί τι σήμαινε αναπηρία για κάποιους ανθρώπους: φόβος.
I was born in 1947, a long time ago, and when I was 18 months old, I had polio. I was in an iron lung for three months and in and out of the hospital for three years. Now, we had lots of neighbors in our Brooklyn neighborhood, and some of them were really very helpful for my parents. Some of them were really afraid of contagion, and they wouldn't even walk in front of our house. They would literally walk across the street. I think this was a time when my family really began to realize what disability meant to some people: fear.
Ενώ φανταστείτε ότι δεν ήταν καν σίγουρο το ότι θα ζούσα στο σπίτι μου, αν και δεν το έμαθα, μέχρι να φτάσω 36 χρονών. Ένα βράδυ είχα μια συζήτηση με τον πατέρα μου στην οποία μου είπε: «Ξέρεις, όταν ήσουν δύο χρονών, ένας από τους γιατρούς πρότεινε σε μένα και την μητέρα σου, να ζήσεις σε ίδρυμα». Έτσι θα μπορούσαν να συνεχίσουν τις ζωές τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και έτσι να γλίτωναν από όλα αυτά τα θέματα με τις αναπηρίες. Δεν τον πίστεψα, όχι γιατί ήταν ψεύτης, αλλά επειδή δεν είχα ξανακούσει αυτή την ιστορία, και η μητέρα μου το επιβεβαίωσε. Δεν ήθελε να το μάθω ποτέ.
And it wasn't even a sure thing that I would live at home, although I didn't learn about this until I was 36 years old. I was having a discussion with my father one night, and he said, "You know, when you were two years old, one of the doctors suggested to your mom and I that you live in an institution, that they could just go ahead with their lives and raise their kids and kind of be done with having to deal with all the disability-related things. I didn't believe my father, not because he was a liar, but I'd never heard this story, and my mother in fact validated that. She never wanted to tell me.
Αλλά στην πραγματικότητα, δεν γνωρίζω γιατί εξεπλάγην τόσο απ' αυτή την ιστορία, καθώς όταν ήμουν πέντε χρονών και η μητέρα μου, όπως όλοι οι γονείς σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, με πήγε στο σχολείο για εγγραφή, κύλησε το αμαξίδιό μου στο σχολείο, σε μικρή απόσταση από το σπίτι μας, το σήκωσε στα σκαλιά που βρίσκονταν στην είσοδο, ώσπου τελικά μας καλωσόρισε ο διευθυντής. Όχι και τόσο εγκάρδια. Αλλά ο διευθυντής είπε, πως όχι, δεν μπορούσα να πάω σ' εκείνο το σχολείο, επειδή δεν ήταν προσβάσιμο. Αλλά μας είπε να μην ανησυχούμε, αφού το Συμβούλιο της Εκπαίδευσης θα έστελνε ένα δάσκαλο στο σπίτι μου. Και το έκαναν για ολόκληρες δύο ώρες και 30 λεπτά την εβδομάδα.
But in reality, I don't know why I was really surprised by this story, because when I was five years old, and my mother, like mothers and fathers all across the United States, was taking me to school to enroll, she pushed my wheelchair to the school in walking distance to our house, pulled the wheelchair up the steps into the school, and we were greeted by the principal. Not really greeted. But the principal said, no, I couldn't come to that school because it wasn't accessible. But he told us not to worry, because the Board of Education in fact would send a teacher to my house. And they did for a total of two and a half hours a week.
(Μουρμουρητά από το κοινό)
(Audience murmurs)
Αλλά λόγω καλής συμπεριφοράς, μου έστειλαν και έναν εργοθεραπευτή, που μου έμαθε την πολύ χρήσιμη δεξιότητα του να πλέκω σταυροβελονιά.
But for good behavior, they threw in an occupational therapist who taught me that very essential skill of cross-stitching.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν κάνω σταυροβελονιά πλέον.
I don't cross-stitch today.
(Γέλια)
(Laughter)
Στην πραγματικότητα δεν πήγα σε κανονικό σχολικό συγκρότημα, μέχρι την ηλικία των εννιά και τότε ήμουν σε τάξεις αποκλειστικά για παιδιά με αναπηρίες, σε ένα σχολείο που είχε κυρίως παιδιά χωρίς αναπηρίες. Και στις τάξεις μου, υπήρχαν μαθητές ηλικίας μέχρι 21 χρονών. Μετά την ηλικία των 21, πήγαιναν στα λεγόμενα προστατευμένα παραγωγικά εργαστήρια όπου εργάζονταν ως ανειδίκευτοι και δεν έβγαζαν καθόλου χρήματα ή έπαιρναν λιγότερα από τον κατώτατο μισθό. Έτσι αντιλήφθηκα τη διάκριση. Οι γονείς αντιλήφθηκαν τη διάκριση, επίσης.
I didn't actually get to go to school in a real building until I was nine years old, and then I was in classes only with disabled children in a school that had mainly nondisabled children. And in my classes, there were students up to the age of 21. And then, after 21, they went to something called sheltered workshops with menial work and earning either nothing or below minimum wage. So I understood discrimination. My parents understood discrimination.
Οι γονείς μου ήρθαν από τη Γερμανία. Ήταν Γερμανοί Εβραίοι που έφυγαν τη δεκαετία του 30', για να γλιτώσουν το Ολοκαύτωμα. Οι γονείς μου έχασαν οικογένεια και γονείς. Και οι δύο μου γονείς έχασαν τους γονείς τους στο Ολοκαύτωμα. Έτσι λοιπόν συνειδητοποίησαν ότι δεν μπορούσαν να παραμείνουν σιωπηλοί καθώς τα πράγματα έπαιρναν άσχημη τροπή για τη ζωή μου. Όχι για τη δική μου προσωπικά, αλλά για όλα όσα με περιέβαλλαν.
My parents came from Germany. They were German Jews who left in the 1930s, escaping the Holocaust. My parents lost family and they lost parents. Both my parents lost their parents in the Holocaust. And so they realized that they could not be silent as things were going wrong for me in my life. Not me personally, but what was going on around me.
Το έμαθαν επειδή χρησιμοποιούσα αναπηρικό αμαξίδιο και κανένα από τα λύκεια της Νέας Υόρκης, σε ολόκληρη την πόλη, δεν ήταν προσβάσιμο για αμαξίδια, και έτσι αυτό που υποτίθεται ότι έπρεπε να γίνει ήταν να γυρίσω πίσω στην κατ' οίκον διδασκαλία μαζί με πολλούς άλλους μαθητές. Έτσι οι γονείς μου συνασπίστηκαν με τους άλλους γονείς. Πήγαν στο Συμβούλιο της Εκπαίδευσης και απαίτησαν κάποια λύκεια να γίνουν προσβάσιμα. Έτσι και έγινε. Με αυτόν τον τρόπο εγώ, όπως και πολλοί άλλοι μπορούσαμε τελικά να φοιτήσουμε στο λύκειο, σε ένα κανονικό λύκειο και να πάρουμε κανονικό μαθήματα.
They learned that because I used a wheelchair, none of the high schools in New York City, in the entire city, were wheelchair accessible, so what was supposed to happen is I was supposed to go back onto home instruction along with many other students. So my parents banded together with other parents. They went to the Board of Education and they demanded that the Board of Ed make some of the high schools accessible. And they did. And so I and many others were finally able to go to high school, a regular high school, and take regular classes.
Τι συνέβη λοιπόν στη συνέχεια; Στην πορεία μάθαινα όλο και περισσότερα για το τι ήταν διάκριση, και εξίσου σημαντικό, μάθαινα ότι έπρεπε να γίνω η προασπίστρια του εαυτού μου. Ξεκίνησα σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Λονγκ Άιλαντ, και πάντα ήθελα να γίνω δασκάλα, έτσι επέλεξα τον κλάδο της εκπαίδευσης και πήρα όλα τα απαραίτητα μαθήματα, και τότε ήρθε η ώρα να πάρω την άδεια διδασκαλίας, έπρεπε να δώσω γραπτές εξετάσεις, προφορικές εξετάσεις και ιατρικές εξετάσεις. Εκείνη την εποχή και οι τρεις αυτές εξετάσεις διεξάγονταν σε μη προσβάσιμα κτήρια και έτσι είχα τους φίλους να με κουβαλούν πάνω κάτω στα σκαλιά για αυτές τις εξετάσεις και φυσικά όχι με μηχανοκίνητο αμαξίδιο.
So what happened next? I was learning more and more about what discrimination was, and equally important, I was learning that I needed to become my own advocate. I was entering college, Long Island University, and I had always wanted to be a teacher, and so I minored in education and I took all the appropriate courses, and then when it was time for me to go for my license, I had to take a written exam, an oral exam and a medical exam. At that time, all three of those exams were given in completely inaccessible buildings, so I had friends who carried me up and down the steps for these exams, not in a motorized wheelchair.
(Γέλια)
(Laughter)
Με χειροκίνητο αμαξίδιο. Αλλά πέρασα την προφορική μου εξέταση. Πέρασα και τη γραπτή.
In a manual wheelchair. But I passed my oral exam. I passed my written exam.
Αλλά οι ιατρικές εξετάσεις ήταν το κάτι άλλο. Μία από τις πρώτες ερωτήσεις που μου έκανε ο γιατρός ήταν αν θα μπορούσα να της δείξω πώς πάω στο μπάνιο. Ήμουν 22 χρονών τότε και όπως ξέρετε, όταν πάτε σε κάθε είδους συνέντευξη, σκέφτεστε όλες τις πιθανές ερωτήσεις που θα μπορούσαν να σας κάνουν.
My medical exam was something completely different. One of the first questions the doctor asked me was, could I please show her how I went to the bathroom. I was 22 years old and you know when you go for any kind of an interview, you think about all the kinds of questions that people could ask you?
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτή δεν ήταν μία απ΄αυτές. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή σάστισα, γιατί είχα ακούσει ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν άνθρωποι σε αμαξίδια που να είναι δάσκαλοι, στη Νέα Υόρκη, γι' αυτό στην πορεία περίμενα ότι κάτι κακό θα γινόταν. Έτσι λοιπόν της είπα: «Είναι απαραίτητη προϋπόθεση για έναν δάσκαλο να δείχνει στους μαθητές πώς να πηγαίνει στην τουαλέτα; Αν είναι, τότε μπορώ να το κάνω.
That was not one of them. And I was freaked out in the first place because I had heard that there were actually no disabled people using wheelchairs who were teachers in New York, so each step along the way I was expecting something bad. So I said to her, is it a requirement that teachers show their students how to go to the bathroom? If it is, I can do that.
Φυσικά όπως περίμενα, με έκοψαν, καθώς απέτυχα στην ιατρική εξέταση. Ο επίσημος λοιπόν λόγος που με απέρριψαν ήταν η παράλυση πολυομυελίτιδας ως επακόλουθο -- με συγχωρείτε. Η παράλυση και των δύο κάτω άκρων, ως επακόλουθο της πολιομυελίτιδας. Ειλικρινά, τότε δεν ήξερα τη σημασία της λέξης «επακόλουθο» και έτσι έψαξα στο λεξικό και είδα ότι σημαίνει «ως συνέπεια». Με λίγα λόγια δεν πήρα την άδειά μου, επειδή δεν μπορούσα να περπατήσω.
So no surprise, I was failed because I didn't pass the medical. The official reason that I was denied my job was paralysis of poliomyelitis sequelae of -- I'm sorry. Paralysis of both lower limbs, sequelae of poliomyelitis. Honestly, I didn't know what the word "sequelae" meant, so I went to the dictionary, and it meant "because of." So I'd been denied my license because I couldn't walk.
Τι έπρεπε λοιπόν να κάνω; Αυτή ήταν μια πολύ κρίσιμη στιγμή της ζωής μου, επειδή θα ήταν η πρώτη φορά, που πραγματικά θα τα έβαζα με το σύστημα, εγώ, και αν και συνεργαζόμουν με πολλούς άλλους φίλους με αναπηρίες, οι οποίοι με ενθάρρυναν να το φτάσω ως το τέρμα, ήταν αρκετά τρομακτικό. Αλλά πραγματικά στάθηκα πολύ τυχερή. Είχα έναν φίλο με αναπηρία, που φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Λονγκ Άιλαντ και επίσης ήταν ανεξάρτητος ρεπόρτερ στη «New York Times» και έτσι μπόρεσε να πείσει έναν δημοσιογράφο να γράψει ένα πολύ καλό άρθρο γι' αυτά που συνέβησαν και γιατί θεωρούσε πως ό,τι έγινε ήταν μεγάλο λάθος. Την επόμενη μέρα εμφανίστηκε ένα άρθρο στη «New York Times» με τον τίτλο «Χιούμαν εναντίον Συμβουλίου της Εκπαίδευσης» και η «New York Times» τάχθηκε υπέρ του αγώνα μου για την άδεια διδασκαλίας μου.
So what was I going to do? This is a really important time in my life, because it would be the first time that I really would be challenging the system, me, and although I was working with a lot of other friends who had disabilities who were encouraging me to move forward with this, it was nonetheless quite frightening. But I was really very lucky. I had a friend who was a disabled student at Long Island University and was also a stringer at the "New York Times," and he was able to get a reporter to write a really good piece about what had happened and why he thought what had happened was wrong. The next day there was an editorial in the "New York Times" with the title of "Heumann v. The Board of Education" and the "New York Times" came out in support of my getting my teaching license.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Έτσι λοιπόν ακριβώς την ίδια μέρα, με κάλεσε ένας δικηγόρος που έγραφε ένα βιβλίο για τα ατομικά δικαιώματα. Με κάλεσε για να μου πάρει συνέντευξη, αλλά παράλληλα του έπαιρνα και εγώ. Αυτός βέβαια δεν το ήξερε. Έτσι, στο τέλος της συζήτησης του είπα: «Θέλετε να με εκπροσωπήσετε; Θέλω να μηνύσω το Συμβούλιο της Εκπαίδευσης». Και είπε ναι. Τώρα πλέον σκέφτομαι ότι όλο το σύμπαν συνωμότησε γι' αυτή τη δίκη, καθώς είχαμε μια εξαιρετική δικαστή: την πρώτη Αφροαμερικανή γυναίκα, ομοσπονδιακή δικαστή --
And then the same day, I got a call from an attorney who was writing a book about civil rights. And he was calling me to interview me, and I was interviewing him. He didn't know that. And at the end of our discussion, I said, "Would you be willing to represent me? I want to sue the Board of Education." And he said yes. Now, sometimes I say that the stars were aligned around this court case, because we had an amazing judge: the first African American female federal judge --
(Γέλια)
(Laughter)
την Κόνστανς Μπέικερ Μόρτλι.
Constance Baker Motley.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μάλιστα, εκείνη αναγνώριζε τις διακρίσεις με την πρώτη ματιά.
And she knew discrimination when she saw it.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι, άσκησε πίεση στο Συμβούλιο της Εκπαίδευσης για να μου δώσουν ιατρική επανεξέταση, την οποία όντως μου έδωσαν. Έτσι λοιπόν πήρα την άδειά μου και παρόλο που χρειάστηκαν μήνες μέχρι να πείσω κάποιον διευθυντή να με προσλάβει, τελικά τα κατάφερα και άρχισα να διδάσκω εκείνο τον χειμώνα, στο ίδιο στο σχολείο που είχα πάει, στη δευτέρα τάξη. Λοιπόν --
So she strongly encouraged the Board of Ed to give me another medical exam, which they did. And then I got my license, and while it took a number of months for me to actually get a principal to offer me a job, I finally did get a job and I started teaching that fall in the same school that I had gone to, second grade. So --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτή είναι μια εντελώς καινούργια ομιλία.
That's a whole other TED Talk.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά έτσι έμαθα, όπως και οι φίλοι μου και άλλοι άνθρωποι που δε γνώριζα τριγύρω από τη χώρα, ότι θα έπρεπε να γίνουμε οι προασπιστές του εαυτού μας, θα έπρεπε να αντεπιτεθούμε στις αντιλήψεις των ανθρώπων, που πίστευαν ότι αν έχετε κάποια αναπηρία χρειάζεστε θεραπεία και ότι δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει ισότητα μεταξύ μας. Μάθαμε και από το Κίνημα για τα Δικαιώματα του Πολίτη και από το Κίνημα για τα Δικαιώματα των Γυναικών. Μάθαμε από αυτά για τον ακτιβισμό τους και τη δυνατότητα που είχαν να συνασπιστούν, όχι μόνο για να συζητήσουν για τα προβλήματα που προέκυπταν, αλλά και για να βρουν λύση σε αυτά. Έτσι, γεννήθηκε το γνωστό Κίνημα για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες.
But I was learning as my friends were, and people I didn't know around the country, that we had to be our own advocates, that we needed to fight back people's view that if you had a disability, you needed to be cured, that equality was not part of the equation. And we were learning from the Civil Rights Movement and from the Women's Rights Movement. We were learning from them about their activism and their ability to come together, not only to discuss problems but to discuss solutions. And what was born is what we call today the Disability Rights Movement.
Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας μερικούς γρίφους. Πόσα άτομα νομίζετε ότι χρειάζονται για να σταματήσει η κίνηση στη Λεωφόρο Μάντισον κατά τις ώρες αιχμής στη Νέα Υόρκη; Μπορείτε να μαντέψετε; Πόσοι;
So I'd like to tell you a couple of riddles. How many people do you think it takes to stop traffic on Madison Avenue during rush hour in New York City? Do you have a guess? How many?
(Το κοινό φωνάζει απαντήσεις)
(Audience members shout out answers)
Πενήντα. Ο ένας δεν είναι αρκετός. Πενήντα άτομα. Και δεν υπήρχαν κιόλας διαθέσιμες αστυνομικές κλούβες, έπρεπε λοιπόν να μας αντιμετωπίσουν.
Fifty. One would be too little. Fifty people. And there were no accessible paddy wagons, so they had to just kind of deal with us.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Θα σας πω όμως και άλλον ένα γρίφο. Πόσα άτομα χρειάζονται για να σταματήσουν ένα λεωφορείο στη Νέα Υόρκη όταν αρνούνται να σε αφήσουν να μπεις επειδή είσαι σε αναπηρικό αμαξίδιο; Ένα. Αυτή είναι η σωστή απάντηση. Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνετε είναι να πάρετε το αμαξίδιό σας --
But let me tell you another riddle. How many people does it take to stop a bus in New York City when they refuse to let you on because you're in a wheelchair? One. That is the right answer. So what you have to do though is take your wheelchair --
(Γέλια)
(Laughter)
να το τοποθετήσετε στη σωστή θέση, ακριβώς μπροστά από τα σκαλιά και να το σπρώξετε λίγο προς τα κάτω, έτσι το λεωφορείο δε μπορεί να κινηθεί.
Sidle in the right place right in front of the steps and give it a little push underneath, and then their bus can't move.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν υπάρχει κάποιος που θέλει να το επιχειρήσει παρακαλώ να με βρει αμέσως μετά.
Any of you who want to learn how to do that, talk to me after this.
(Γέλια)
(Laughter)
Το 1972, ο Πρόεδρος Νίξον άσκησε βέτο στον Νόμο περί Αποκατάστασης των αναπήρων. Επιμείναμε. Έτσι τον υπέγραψε. Οι κανονισμοί που έπρεπε να τεθούν τότε σε εφαρμογή ώστε να εφαρμοστεί ο νόμος, στην πραγματικότητα δεν είχαν υπογραφεί. Διαμαρτυρηθήκαμε. Έτσι υπογράφηκαν. Όταν επίσης ο Νόμος για τα Δικαιώματα των Ατόμων, και η Διακήρυξη Χειραφέτησης, φαινόταν ότι ίσως δεν θα περνούσαν από τον Λευκό Οίκο ή από το Γερουσία, άτομα με αναπηρία από κάθε μεριά των Ηνωμένων Πολιτειών συνασπίστηκαν και ανέβηκαν στα σκαλιά του Καπιτώλιου. Εκείνη η μέρα ήταν απίστευτη και ο Οίκος και η Γερουσία ψήφισαν θετικά. Στη συνέχεια ο πρόεδρος Μπους υπέγραψε το ψήφισμα. Η εικόνα φαντάζει υπέροχη. Ο Πρόεδρος Μπους υπέγραψε το ψήφισμα στο γρασίδι του Λευκού Οίκου. Ήταν μια υπέροχη μέρα, με την παρουσία περίπου 2.000 ανθρώπων. Ήταν 26 Ιουλίου του 1990. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές δηλώσεις της ομιλίας του ήταν, «Ώρα να αφήσουμε τα ντροπιαστικά τείχη του αποκλεισμού να καταρρεύσουν».
In 1972, President Nixon vetoed the Rehabilitation Act. We protested. He signed it. Then the regulations that needed to be promulgated to implement that law had not in fact been signed. We demonstrated. They were signed. And when the Americans With Disabilities Act, the ADA, our Emancipation Proclamation Act, looked as though it might not in fact be passed in the House or Senate, disabled people from all across the United States came together and they crawled up the Capitol steps. That was an amazing day, and the House and Senate passed the ADA. And then President Bush signed the ADA. It's a great picture. President Bush signed the ADA on the lawn of the White House. It was an amazing day, and there are about 2,000 people there. It was July 26, 1990. And one of the most famous statements he had in his speech was, "Let the shameful walls of exclusion finally come tumbling down."
Όσοι σ' αυτή την αίθουσα είστε 50 χρονών ή μεγαλύτεροι ή ίσως και 40, θα πρέπει να θυμάστε μια εποχή που δεν υπήρχαν ράμπες στους δρόμους, που δεν υπήρχε πρόσβαση στα λεωφορεία, ούτε στα τρένα, που στα εμπορικά, δεν υπήρχαν τουαλέτες για χρήστες περιορισμένης κινητικότητας, που σίγουρα δεν υπήρχε μεταφραστής νοηματικής γλώσσας, ή υποτιτλισμός ή γραφή Μπράιγ ή κάποια άλλη υποστήριξη. Όλα αυτά έχουν αλλάξει και έχουν εμπνεύσει όλο τον κόσμο. Τα άτομα με αναπηρίες σε όλο τον κόσμο, θέλουν νόμους σαν τους δικούς μας και θέλουν αυτοί οι νόμοι να εφαρμόζονται και στην πράξη.
For any of you in the room who are 50 or older, or maybe or even 40 or older, you remember a time when there were no ramps on the streets, when buses were not accessible, when trains were not accessible, where there were no wheelchair-accessible bathrooms in shopping malls, where you certainly did not have a sign language interpreter, or captioning, or braille or other kinds of supports. These things have changed, and they have inspired the world. And disabled people around the world want laws like we have, and they want those laws enforced.
Έτσι αυτό που σχηματίστηκε ήταν το Συμβούλιο για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες. Αυτή η συνθήκη υιοθετήθηκε το 2006. Πλέον γιορτάζουμε επέτειο 10 χρόνων. Περισσότερες από 165 χώρες έχουν λάβει μέρος στη συνθήκη. Είναι η πρώτη διεθνής συνθήκη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που εστιάζει αποκλειστικά στα άτομα με αναπηρίες. Αλλά λυπάμαι που θα αναφέρω ότι η Γερουσία μας, απέτυχε στο να προτρέψει τον πρόεδρό μας να επικυρώσει τη συνθήκη. Την υπογράψαμε το 2009, αλλά δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή μέχρι την επικύρωση και ο πρόεδρος -- κανένας πρόεδρος δεν μπορεί να επικυρώσει μια συνθήκη χωρίς τη συγκατάθεση της Γερουσίας. Νιώθουμε λοιπόν ότι η Γερουσία πρέπει να εκτελέσει το καθήκον της, πρέπει να μας δώσει τη δυνατότητα σαν Αμερικανούς, όχι μόνο να βοηθήσουμε τα άτομα με αναπηρίες αλλά και απανταχού κυβερνήσεις να μάθουν για την καλή δουλειά που γίνεται από μέρους μας, αλλά είναι εξίσου σημαντικό, τα άτομα με αναπηρίες να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες, να ταξιδέψουν, να σπουδάσουν και να εργαστούν στο εξωτερικό, με οποιονδήποτε άλλον στη χώρα μας. Όσο λοιπόν υπάρχουν ακόμα χώρες που δεν έχουν τους ίδιους νόμους με εμάς ή δεν τους εφαρμόζουν, ακόμα και αν τους έχουν, οι ευκαιρίες για τα άτομα με αναπηρίες είναι περιορισμένες.
And so what we've seen is something called the Convention on the Rights of Persons with Disabilities. It is a treaty that was adopted in 2006. It's celebrating is 10-year anniversary. More than 165 countries have joined this treaty. It is the first international human rights treaty fully focused on disabled people. But I am sad to say that our US Senate has failed to recommend to our president that we ratify the treaty. We signed it in 2009, but it doesn't come into force until ratification, and the president -- no president can ratify a treaty without the consent of the Senate. So we feel really strongly that our US Senate needs to do its job, that our Senate needs to enable us as Americans not only to be able to assist disabled people and governments around the world to learn about the good work that we've been doing, but it's equally important that disabled people have the same opportunities to travel, study and work abroad as anyone else in our country. And as long as many countries don't have the same laws as we do and don't enforce them if they have them, opportunities for disabled people are more limited.
Όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό, πάντα συναντώ γυναίκες με αναπηρίες και αυτές οι γυναίκες μου λένε ιστορίες για το ότι έχουν πέσει θύματα βίας και βιασμού και ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτές οι μορφές βίας προέρχονται από μέλη της οικογένειάς ή από γνωστούς τους, οι οποίοι στην πραγματικότητα μπορεί να δουλεύουν γι΄αυτούς. Αυτές οι υποθέσεις επίσης συχνά δεν εκδικάζονται. Συναντώ ανθρώπους με αναπηρίες που κάποιες εταιρίες τους έχουν προσφέρει δουλειά, επειδή στη χώρα που ζουν υπάρχει σύστημα ποσοστώσεων και προκειμένου να αποφύγουν κάποιο πρόστιμο, θα σας προσλάβουν και τελικά θα σας πουν, «Δεν χρειάζεται να έρχεστε στη δουλειά, καθώς στην πραγματικότητα δε σας χρειαζόμαστε στις εγκαταστάσεις». Έχω επισκεφθεί κάποια ιδρύματα όπου η μυρωδιά των ούρων είναι τόσο έντονη που πριν ανοίξεις την πόρτα του οχήματός σου, νιώθεις σαν να σε απωθεί και αφού μπεις σ' αυτά τα ιδρύματα, όπου οι άνθρωποι θα έπρεπε να ζουν σε μια κοινότητα με την κατάλληλη υποστήριξη, βλέπεις ανθρώπους σχεδόν γυμνούς, που είναι υπό την επήρεια φαρμάκων και οι οποίοι ζουν μια απελπιστική ζωή. Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που οι ΗΠΑ πρέπει να βελτιώσει. Αναγνωρίζουμε τις διακρίσεις με την πρώτη ματιά και πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί.
When I travel abroad, I am always meeting with disabled women, and those women tell me stories about how they experience violence and rape and how in many cases these forms of violence occur from family members and people that they know, who in fact may be working for them. And frequently these cases are not adjudicated. I meet disabled people who have been offered jobs by businesses because they live in a country where there's a quota system, and in order to avoid a fine, they will hire you and then tell you, "You don't need to come to work because we really don't need you in the facility." I have visited institutions where the stench of urine is so strong that before you open the door of your vehicle, you're kind of pushed back, and then gone into those institutions where people should be living in the community with appropriate supports and seen people almost naked, people who are chemically drugged and people who are living lives of despair. These are some of the things that the US needs to be doing more to correct. We know discrimination when we see it, and we need to be fighting it together.
Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε όλοι μαζί; Σας προτρέπω να αναγνωρίσετε όλοι σας πως η αναπηρία είναι μια οικογένεια στην οποία μπορεί να γίνεται μέλος οποιαδήποτε στιγμή στη ζωή σας. Θα ήθελα να σηκώσετε το χέρι σας όσοι από εσάς έχετε σπάσει κάποτε κάποιο κόκαλο. Αυτό λοιπόν που θέλω να κάνετε είναι, αφού φύγετε από εδώ, να γράψετε με λίγα λόγια για το πως ήταν η ζωή σας εκείνη την περίοδο, διότι ακούω συχνά ανθρώπους να λένε: «Ξέρετε, δεν μπορούσα να κάνω αυτό, ούτε αυτό. Οι άνθρωποι μου μιλούσαν διαφορετικά. Μου φέρονταν διαφορετικά». Αυτό ακριβώς είναι που συναντάμε εμείς, οι άνθρωποι με αναπηρίες, σε εξουθενωτικό σημείο.
So what is it that we can be doing together? I encourage you all to recognize that disability is a family you can join at any point in your life. I'd like to see by a show of hands how many of you have ever broken a bone? And then, when you leave today, I'd like you to maybe write a couple of sentences about what that period of time has been like for you, because frequently I hear from people, "You know, I couldn't do this, I couldn't do that. People talked to me differently. They acted differently towards me." And that's what I see and other disabled people see in flashing letters.
Αλλά εμείς -- εσείς που βρίσκεστε εδώ, εσείς που ακούτε και παρακολουθείτε αυτή την ομιλία -- μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Μαζί μπορούμε να απαιτήσουμε δικαιοσύνη. Μαζί μπορούμε να συμβάλλουμε στην αλλαγή του κόσμου.
But we -- you in this room, people listening and watching this TED Talk -- together we can make a difference. Together we can speak up for justice. Together we can help change the world.
Σας ευχαριστώ. Πρέπει να προλάβω το λεωφορείο μου.
Thank you. I have to go catch my bus.
(Χειροκρότημα)
(Applause)