This one's personal. I know what it's like to have the government say, "We're going to kill you in the morning." I know what it's like to leave a country on six hours' notice and land on someone's couch. Because of that, I wrote a book on why countries do well and why they don't. Let me summarize 250 pages.
Dit is persoonlijk. Ik weet hoe het voelt als de overheid zegt: "We gaan je morgen vermoorden." Ik weet hoe het is om een land te verlaten met een opzegtermijn van zes uur en op iemands slaapbank te belanden. Daarom schreef ik een boek over hoe landen het goed doen en hoe ze dat niet doen. Laat me 250 pagina's samenvatten.
Countries have to be compassionate, they have to be kind, they have to be smart, they have to be brave. Want to know what doesn't work? When you govern through fear and you govern through cruelty, it just doesn't work. You can play Genghis Khan for a while, you can play Stalin for a while, you can play Pinochet for a while. It does not work in the long run.
Landen moeten medelevend te zijn, vriendelijk te zijn, ze moeten slim en dapper zijn. Wil je weten wat niet werkt? Als je regeert door middel van angst en wreedheid werkt het gewoon niet. Je kunt een tijdje Genghis Khan spelen of Stalin of Pinochet spelen. Het werkt niet op de lange termijn.
And it doesn't work in the long run because to govern through fear and cruelty, you have to create a division. You have to take big chunks of the country and convince them that they're not like them. That they shouldn't associate with them, they shouldn't talk to them. That those people are nasty, those people are criminals, those people are rapists. And the country is in danger because of them. And if you spend millions of dollars doing that in your country, you will make enemies abroad, and you will create divisions within. And that has consequences.
Het werkt niet op de lange termijn omdat om te regeren door middel van angst en wreedheid je verdeeldheid moet creëren. Je moet grote groepen van je land ervan overtuigen dat ze niet zijn zoals de anderen. Dat ze zich niet met hen moeten inlaten, niet met hen moeten praten. Dat die mensen gemeen zijn, criminelen zijn, verkrachters zijn. Dat het land door hen in gevaar verkeert. Als je daarvoor miljoenen dollars uitgeeft in je land, maak je vijanden in het buitenland en creëer je intern verdeeldheid. Dat heeft gevolgen.
Three quarters of the flags and the borders and the anthems around the United Nations today, they were not there a few decades ago. Those lines that are there today, those flags were created because somebody said, "the Scotts are not like us," "the Welsh are not like us," "the Basques are not like us," "the northern Italians are not like us," "the Muslims are not like us," the blacks, the whites, the Christians. You create "us versus them" ... you destroy nations.
Driekwart van de vlaggen en de grenzen en de volksliederen in de Verenigde Naties vandaag waren er een paar decennia geleden niet. Die lijnen die er vandaag zijn, die vlaggen werden gemaakt omdat iemand zei: "Schotten zijn niet zoals wij." "Welshmen zijn niet zoals wij." "Basken zijn niet zoals wij." "Noord-Italianen zijn niet zoals wij." "Moslims zijn niet zoals wij." De zwarten, de witten, de christenen ... Creëer een "wij tegen hen" ... en je vernietigt naties.
Part of the problem from creating us versus them is it's hard to do. What you have to do is you have to make people believe absurdities. And once people believe absurdities, then they start to commit atrocities. That's the dynamic of this thing. You can't create "us versus them" -- you can't have the massacres you had in Rwanda, you can't have the massacres you had in Yugoslavia -- unless if you create this dynamic.
Een deel van het probleem van het creëren van 'ons tegen hen' is dat het moeilijk gaat. Je zult mensen moeten laten geloven in absurditeiten. Zodra mensen geloven in absurditeiten, zullen ze wreedheden begaan. Dat is de dynamiek van deze zaak. Je kunt geen 'wij tegen hen' creëren -- je krijgt geen moordpartijen zoals in Rwanda, geen moordpartijen zoals in Joegoslavië -- tenzij je deze dynamiek creëert.
Let me summarize current immigration policy. Let's deter "Them" by being as cruel as we can possibly be, and let's target their children. They are going after the children. You have US lawyers arguing that kids do not need soap or hugs or showers, adult help or a release date. Somebody gets pulled over for a broken tail light, who's worked here for 20 years, gets thrown into jail, maybe for life, with no legal representation. The terrorists that blew up the World Trade Center get lawyers. These kids, these parents, they don't get lawyers. Governments are telling some of the most desperate, hurt people on earth, "I took your child, pay me 800 dollars for a DNA test before you get it back." Three-year-olds are appearing in court.
Ik vat het huidige immigratiebeleid samen: laten we ‘Hen’ afschrikken door zo wreed mogelijk te zijn en we mikken op hun kinderen. Ze gaan achter de kinderen aan. Je hebt Amerikaanse advocaten die argumenteren dat kinderen geen zeep, knuffels of douches hoeven, of hulp door volwassenen of een vrijlatingsdatum. Iemand wordt tegengehouden om een kapot achterlicht -- iemand die hier al 20 jaar werkte -- en in de gevangenis gegooid, misschien levenslang, zonder wettelijke vertegenwoordiging. De terroristen die het World Trade Center opbliezen, kregen advocaten. Deze kinderen, deze ouders krijgen geen advocaat. Overheden zeggen tegen de meest wanhopige, gekwetste mensen op aarde, "Ik pakte je kind op, betaal me 800 dollar voor een DNA-test voordat je het terugkrijgt." Driejarigen komen voor de rechter.
Look, we've all watched these courtroom dramas. And it's exciting, because the wise judge sits up there, and the defense lawyer attacks and the prosecutor counterattacks, and then you figure out how it's going to happen. I want you to understand what is happening right now. Prosecutor's there -- it's the tough prosecutor. Accusing, attacking, on behalf of we the people. The judge is up there, Judge Muckety-muck, with his black robes, and he's questioning the defendant from up there. And the defendant is three years old and the eyes don't reach the side of the table. The defendant does not speak the language. The earphones for the translator have fallen off the defendant's head, because there are no headphones for three-year-olds in US courtrooms, because they are not supposed to defend themselves. This makes a mockery of justice, it makes a mockery of the prosecution system, it makes a mockery of who we are as a nation.
We zagen allemaal drama's in de rechtszaal. Het is spannend, de wijze rechter zit daar boven, de advocaat beschuldigt en de officier van justitie countert en dan zoek je uit wat er gaat gebeuren. Ik wil dat je begrijpt wat er nu gebeurt. De aanklager is er -- de strenge aanklager. Hij beschuldigt en valt aan voor ons, het volk. De rechter zit daar, rechter Dikkenek, met zijn zwarte gewaden, en hij ondervraagt de verdachte van daarboven. De verdachte is drie jaar oud en zijn ogen reiken niet over de rand van de tafel. De verdachte spreekt de taal niet. De hoofdtelefoon voor de vertaler viel van het hoofd van de verdachte, omdat er geen koptelefoons voor driejarigen zijn in de Amerikaanse rechtszalen, omdat ze niet in het beklaagdenbankje horen te zitten. Dat is een aanfluiting van de gerechtigheid, een aanfluiting van de openbare aanklagers, een aanfluiting van wie we zijn als natie.
These are absurdities. These are atrocities. This is unbelievable. And we're looking at a bunch of statistics, but I want you to understand, this is happening to the housekeeper who brought up your kids. This is happening to the gardener who took care of your house. This is happening to the guy who washed the dishes in the fancy restaurant you went to last week. This is happening to the people who deliver the newspaper in the mornings. This is your community, these are the people who have lived side by side with you. Treated you well, treated you with respect, taken care of your kids, taken care of your grandparents. This is Luis, this is Laura, this is Jaime. This isn't some abstract, "Oh, it's happening at the border" -- this is happening in our community, right now.
Dit zijn absurditeiten. Dit zijn wreedheden. Dit is ongelofelijk. We bekijken een hoop statistieken, maar ik wil dat je begrijpt dat dit gebeurt met de huishoudster die je kinderen opvoedde. Dit gebeurt met de tuinman die zorgde voor je huis. Dit gebeurt met de man die de afwas deed in het chique restaurant dat je vorige week bezocht. Dit gebeurt met de mensen die je ’s morgens de krant brengen. Dit is jouw gemeenschap, dit zijn de mensen die zij aan zij met jou hebben geleefd. Je goed behandelden, je behandelden met respect, zorgden voor je kinderen, zorgden voor je grootouders. Dit is Luis, dit is Laura, dit is Jaime. Dit is geen abstract, "Ach, het gebeurt aan de grens" -- dit gebeurt in onze gemeenschap, op dit moment.
And the danger in this stuff is once you start normalizing absurdities and atrocities, people think that those instruments are legitimate. So you get school boards sending out letters like this: "Dear Parent, because your kid owes lunch money to the cafeteria, the result may be that your child will be taken away and put in foster care." This is going out from school boards because people think, "Well, that seems to be an instrument of deterrence."
Het gevaar hiervan is dat, als je eenmaal absurditeiten en wreedheden gaat normaliseren, mensen denken dat deze instrumenten legitiem zijn. Dan krijg je schoolbesturen die dit soort brieven versturen: "Beste ouder, het feit dat uw kind nog lunchgeld schuldig is aan het cafetaria kan erin resulteren dat uw kind zal worden weggenomen en in de pleegzorg terechtkomt." Dit komt van schoolbesturen omdat mensen denken, "Nou, dat lijkt wel een afschrikkingsmiddel."
When you board an airplane, before kids, before first class, soldiers in uniform board. Some of them are immigrants. Here's a contract: join the army, serve your term, be honorably discharged, get citizenship. We are rescinding those contracts after they have been signed. And if those soldiers are killed in action, we are deporting their wives, and sometimes, their children. These are the people who protect us. These are the people that we honor. These are the brave. And this is how we're treating them. These are not the people who cross the border illegally.
Wanneer je het vliegtuig neemt, dan gaan vóór de kinderen, vóór de eerste klasse, soldaten in uniform aan boord. Sommigen zijn immigranten. Hier is een contract: ga bij het leger, doe je diensttijd uit, neem eervol ontslag en krijg burgerschap. We herroepen deze contracten nadat ze zijn ondertekend. Als die soldaten worden gedood in actie, deporteren we hun vrouwen, en soms hun kinderen. Dit zijn de mensen die ons beschermen. Dit zijn de mensen die we eren. Dit zijn de dapperen. En dit is hoe we ze nu behandelen. Dit zijn niet de mensen die illegaal de grens oversteken.
Once you start allowing this kind of behavior, it normalizes into a society, and it rips the society apart. Countries are built on the hard work and grit of immigrants; we are all immigrants. We just came at different times.
Als je eenmaal begint met dit soort gedrag te tolereren, wordt dat normaal in een samenleving, en scheurt het de samenleving uit elkaar. Landen zijn gebouwd op het harde werk en volharding van immigranten. We zijn allemaal immigranten. We kwamen alleen maar op verschillende tijdstippen aan.
Fifty-five percent of this country's main businesses, the most successful businesses in this country, the unicorns, are built by people who came as foreign students or as immigrants, and they're the founders or the cofounders. Well, here's what's happened over the last three years to the best brains in the world. Forty-two percent of them did not get visas or chose not to get visas. This is how you wipe out an economy.
55% van de belangrijkste bedrijven in dit land, de meest succesvolle bedrijven in dit land, de uitschieters, werden opgericht door mensen die kwamen als buitenlandse studenten of als immigranten, en zijn de oprichters of de medeoprichters. Hier is wat er gebeurd is in de afgelopen drie jaar met de knapste koppen van de wereld. Tweeënveertig procent van hen kregen geen visum of kozen ervoor om geen visum te krijgen. Zo wis je een economie uit.
This isn't about kids and borders. It's about us. This is about who we are, who we the people are, as a nation and as individuals. This is not an abstract debate.
Dit gaat niet over kinderen en grenzen. Het gaat over ons. Dit gaat over wie we zijn, wie wij mensen zijn, als natie en als individuen. Dit is geen abstract debat.
A lot of us like to think if we had been back when Hitler was rising to power, we would have been out in the street, we would have opposed him, we would have stopped Mengele. A lot of us like to think, if we had been around during the '60s, we would have been with the Freedom Riders. We would have been at that bridge in Selma. Well, guess what? Here's your chance. It's now.
Veel van ons denken graag dat als wij geleefd hadden toen Hitler aan de macht kwam, wij de straat zouden zijn opgegaan, wij zouden ons hebben verzet, wij zouden Mengele hebben gestopt. Velen van ons denken graag dat als wij er in de jaren 60 waren geweest, wij ons zouden hebben aangesloten bij de Freedom Riders. Wij zouden op die brug in Selma hebben gestaan. Nou, wat denk je? Hier is je kans. Nu.
And as you're thinking about this stuff, it's not just the giant acts, it's not just go and block the bridge or chain yourself to something. It's what you do in your daily lives. The Harvard Art Museum just opened a show on how artists think about immigration and building a home somewhere else. And people come out of that show and they're pretty shaken. There was a blank wall at the end. And the curators did something that usually doesn't happen -- they improvised. They drew four lines, and put in two words: "I belong." So you come out of this exhibit, and you can take a picture in front of it. I can't tell you the impact that has on people -- I watched people come out of this, and some of them sat in front of that picture, took a picture, and they had a great, big grin on their face, and some people just had tears. Some people hugged and brought in strangers, others brought in their family.
Als je aan dit soort dingen denkt, gaat het niet alleen om grote daden, gaat het niet alleen om de brug te gaan blokkeren of jezelf ergens aan vast te ketenen. Het is wat je doet in je dagelijkse leven. Het Harvard Art Museum opende net een tentoonstelling over de manier waarop kunstenaars denken over immigratie en elders een thuis bouwen. Bezoekers komen behoorlijk geschokt buiten. Er was een blinde muur aan het eind. En de curatoren deden iets dat meestal niet gebeurt -- ze improviseerden. Ze tekenden vier lijnen en plaatsten er twee woorden tussen: "Ik behoor" Je verlaat de tentoonstelling, en je kunt ervoor een foto nemen. Ik kan je niet vertellen welke impact dat op mensen heeft -- Ik zag mensen buitenkomen en sommigen gingen voor dat beeld zitten, namen een foto met een grote grijns op hun gezicht, en sommige mensen hadden alleen maar tranen. Sommigen omhelsden elkaar en brachten vreemden mee, anderen kwamen met hun gezin.
Small acts of kindness go a long, long, long way. There is pain going on in your community like you cannot believe. So next time you're with a cab driver who may be one of "Them," according to certain people, give that person an extra five bucks. Next time you see a hotel maid, thank her and tip her double. Next time you see your gardener, you see your nanny, you see somebody like this, give them a great, big hug, and tell them they belong. Make them feel like they belong. It's time for big policies, but it's also time for big acts of kindness. Because we have to reclaim who we are, we have to reclaim this nation.
Kleine daden van vriendelijkheid hebben heel, heel, heel veel effect. Er is zoveel pijn in jouw gemeenschap dat je het niet kunt geloven. Dus de volgende keer dat je een taxichauffeur ontmoet, die volgens sommigen een van ‘Hen’ kan zijn, geef die persoon dan een extra vijf dollar. De volgende keer dat je een kamermeisje ziet, bedank haar dan en geef haar een dubbele fooi. De volgende keer dat je je tuinman of je kindermeisje ziet, zie je zo iemand, geef ze een dikke knuffel en zeg dat ze erbij horen. laat hen voelen dat ze thuishoren. Het is tijd voor grote beleidslijnen, maar het is ook tijd voor grote daden van vriendelijkheid. Omdat we onszelf moeten terugvorderen, dit land moeten terugvorderen.
(Voice breaking) And we cannot sit there and watch this shit going on.
(Stem breekt) We kunnen hier niet blijven zitten en deze shit negeren.
This has got to stop, it's got to stop now.
Dit moet stoppen, het moet nu stoppen.
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)