I'd like to invite you to close your eyes.
Позивам вас да затворите очи.
Imagine yourself standing outside the front door of your home. I'd like you to notice the color of the door, the material that it's made out of. Now visualize a pack of overweight nudists on bicycles.
Замислите да стојите пред улазним вратима своје куће. Обратите пажњу на боју врата, материјал од ког су направљена. Сада замислите групу гојазних нудиста на бициклима.
(Laughter)
Такмиче се у голишавој бициклистичкој трци
They are competing in a naked bicycle race, and they are headed straight for your front door. I need you to actually see this. They are pedaling really hard, they're sweaty, they're bouncing around a lot. And they crash straight into the front door of your home. Bicycles fly everywhere, wheels roll past you, spokes end up in awkward places. Step over the threshold of your door into your foyer, your hallway, whatever's on the other side, and appreciate the quality of the light. The light is shining down on Cookie Monster. Cookie Monster is waving at you from his perch on top of a tan horse. It's a talking horse. You can practically feel his blue fur tickling your nose. You can smell the oatmeal raisin cookie that he's about to shovel into his mouth. Walk past him. Walk past him into your living room. In your living room, in full imaginative broadband, picture Britney Spears. She is scantily clad, she's dancing on your coffee table, and she's singing "Hit Me Baby One More Time." And then, follow me into your kitchen. In your kitchen, the floor has been paved over with a yellow brick road, and out of your oven are coming towards you Dorothy, the Tin Man, the Scarecrow and the Lion from "The Wizard of Oz," hand-in-hand, skipping straight towards you.
и кренули су право на ваша врата. Морате то стварно да видите. Напорно окрећу предале, знојави су, много се тресу. И ударе право у улазна врата ваше куће. Бицикли лете на све стране, точкови се котрљају поред вас, жбице завршавају на незгодним местима. Пређите преко кућног прага у ходник или шта се већ ту налази, и обратите пажњу на светло. Светло обасјава Чудовиште Куки. Он вам маше са свог седла на тамном коњу. То је коњ који прича. Можете осетити плаво Кукијево крзно како вас голица по носу. Осетите мирис колачића са сувим грожђем који ће гурнути у уста. Прођите поред њега и уђите у дневну собу. У дневној соби, свим капацитетом маште замислите Бритни Спирс. Скромно је обучена, игра на сточићу за кафу и пева "Hit Me Baby One More Time". А онда пођите за мном у кухињу. У кухињи је под покривен жутом циглом и из рерне ка вама иду Дороти, Лимени, Страшило и Лав из "Чаробњака из Оза", држећи се за руке, скакућу право ка вама.
Okay. Open your eyes.
Океј. Отворите очи.
I want to tell you about a very bizarre contest that is held every spring in New York City. It's called the United States Memory Championship. And I had gone to cover this contest a few years back as a science journalist, expecting, I guess, that this was going to be like the Superbowl of savants. This was a bunch of guys and a few ladies, widely varying in both age and hygienic upkeep.
Желим да вам испричам о једном веома бизарном такмичењу које се сваког пролећа одржава у Њујорку. Зове се Америчко такмичење у памћењу. Пре неколико година сам ишао да извештавам о томе, као научни новинар, вероватно са очекивањем да ће то бити нешто као "Супербол" за саванте. То је била група типова и неколико дама, веома различитих година и хигијенских навика.
(Laughter)
(Смех)
They were memorizing hundreds of random numbers, looking at them just once. They were memorizing the names of dozens and dozens and dozens of strangers. They were memorizing entire poems in just a few minutes. They were competing to see who could memorize the order of a shuffled pack of playing cards the fastest. I was like, this is unbelievable. These people must be freaks of nature.
Памтили су стотине насумичних бројева, пошто би их само једном погледали. Памтили су имена десетина и десетина незнанаца. Памтили су читаве песме за само неколико минута. Такмичили су се у томе ко може најбрже да запамти редослед промешаног шпила карата. Помислио сам: "Ово је невероватно. Мора да су ови људи чудо природе."
And I started talking to a few of the competitors. This is a guy called Ed Cook, who had come over from England, where he had one of the best-trained memories. And I said to him, "Ed, when did you realize that you were a savant?" And Ed was like, "I'm not a savant. In fact, I have just an average memory. Everybody who competes in this contest will tell you that they have just an average memory. We've all trained ourselves to perform these utterly miraculous feats of memory using a set of ancient techniques, techniques invented 2,500 years ago in Greece, the same techniques that Cicero had used to memorize his speeches, that medieval scholars had used to memorize entire books." And I said, "Whoa. How come I never heard of this before?"
Почео са да разговарам са неким такмичарима. Овај момак се зове Ед Кук и дошао је из Енглеске, где је познат по најбоље утренираном памћењу. Питао сам га: "Ед, када сте схватили да сте савант?" А он је рекао: "Нисам савант. Заправо, имам прилично просечно памћење. Свако ко учествује у овом такмичењу ће Вам рећи да има просечно памћење. Сви смо вежбали да бисмо постигли ова изузетна достигнућа у памћењу користећи старе технике, које су измишљене пре 2 500 година у Грчкој, исте технике које је Цицерон користио да запамти своје говоре, које су средњевековни учењаци користили да запамте целе књиге." Рекао сам: "Опа. Како то да никад нисам чуо за ово?"
And we were standing outside the competition hall, and Ed, who is a wonderful, brilliant, but somewhat eccentric English guy, says to me, "Josh, you're an American journalist. Do you know Britney Spears?" I'm like, "What? No. Why?" "Because I really want to teach Britney Spears how to memorize the order of a shuffled pack of playing cards on U.S. national television. It will prove to the world that anybody can do this."
Стајали смо испред такмичарске сале, а Ед, који је сјајан, бриљантан, али помало ексцентричан Енглез, каже ми: "Џош, ти си амерички новинар. Је л' познајеш Бритни Спирс?" Одговарам: "Шта? Не. Зашто?" "Јер стварно желим да је научим да запамти редослед промешаног шпила карата на америчкој националној телевизији. То ће свету доказати да било ко то може."
(Laughter)
(Смех)
I was like, "Well, I'm not Britney Spears, but maybe you could teach me. I mean, you've got to start somewhere, right?" And that was the beginning of a very strange journey for me.
Рекао сам: "Па, ја нисам Бритни Спирс, али можда можеш мене да научиш. Мислим, мораш негде почети, зар не?" То је за мене био почетак веома чудног путовања.
I ended up spending the better part of the next year not only training my memory, but also investigating it, trying to understand how it works, why it sometimes doesn't work, and what its potential might be.
Већи део наредне године провео сам не само тренирајући памћење, него и истражујући га, покушавајући да разумем како функционише, зашто некада не ради и какав његов потенцијал може да буде.
And I met a host of really interesting people. This is a guy called E.P. He's an amnesic who had, very possibly, the worst memory in the world. His memory was so bad, that he didn't even remember he had a memory problem, which is amazing. And he was this incredibly tragic figure, but he was a window into the extent to which our memories make us who we are.
Упознао сам много заиста занимљивих људи. Ово је човек кога зову Е.П. Има амнезију и највероватније најгоре памћење на свету. Памћење му је толико лоше, да се чак ни не сећа да има проблем са памћењем, што је невероватно. Он је тај изузетно трагичан лик, који нам даје увид колико нас наше памћење чини оним што јесмо.
At the other end of the spectrum, I met this guy. This is Kim Peek, he was the basis for Dustin Hoffman's character in the movie "Rain Man." We spent an afternoon together in the Salt Lake City Public Library memorizing phone books, which was scintillating.
На другом крају спектра: упознао сам овог човека. То је Ким Пик. Он је био основа за лик који је Дастин Хофман играо у филму "Кишни човек". Провели смо једно поподне заједно у Градској библиотеци Солт Лејк Ситија, памтећи телефонске именике, што је било узбудљиво.
(Laughter)
(Смех)
And I went back and I read a whole host of memory treatises, treatises written 2,000-plus years ago in Latin, in antiquity, and then later, in the Middle Ages. And I learned a whole bunch of really interesting stuff. One of the really interesting things that I learned is that once upon a time, this idea of having a trained, disciplined, cultivated memory was not nearly so alien as it would seem to us to be today. Once upon a time, people invested in their memories, in laboriously furnishing their minds.
Вратио сам се и прочитао гомилу радова о памћењу, радове који су написани пре више од 2 000 година на латинском у старом веку и касније у Средњем веку. Научио сам гомилу веома занимљивих ствари. Једна од занимљивих ствари које сам научио је да некада идеја да имате тренирано, дисиплиновано памћење није била тако страна као што би нама данас била. Некада су људи улагали у памћење, напорно су опремали своје умове.
Over the last few millenia, we've invented a series of technologies -- from the alphabet, to the scroll, to the codex, the printing press, photography, the computer, the smartphone -- that have made it progressively easier and easier for us to externalize our memories, for us to essentially outsource this fundamental human capacity. These technologies have made our modern world possible, but they've also changed us. They've changed us culturally, and I would argue that they've changed us cognitively. Having little need to remember anymore, it sometimes seems like we've forgotten how.
Последњих неколико хиљада година улажемо у разне технологије - од писма до свитка и кодекса, штампарске пресе, фотографије, рачунара до паметног телефона - које су нам умногоме олакшале екстернализацију памћења и преношење овог основног људског капацитета споља. Ове технологије су омогућиле наш савремен свет, али су нас исто тако промениле. Промениле су нас културно, а тврдим и когнитивно. Више немамо много потребе да памтимо, па понекад изгледа да смо заборавили како се то ради.
One of the last places on Earth where you still find people passionate about this idea of a trained, disciplined, cultivated memory, is at this totally singular memory contest. It's actually not that singular, there are contests held all over the world. And I was fascinated, I wanted to know how do these guys do it.
Једно од последњих места на свету где ћете пронаћи људе који су страствени у вези с идејом тренираног, дисциплинованог, одржаваног памћења је то потпуно јединствено такмичење у памћењу. У ствари није толико јединствено, такмичења се одржавају широм света. Био сам опчињен, желео сам да сазнам како они то раде.
A few years back a group of researchers at University College London brought a bunch of memory champions into the lab. They wanted to know: Do these guys have brains that are somehow structurally, anatomically different from the rest of ours? The answer was no. Are they smarter than the rest of us? They gave them a bunch of cognitive tests, and the answer was: not really.
Пре неколико година група истраживача на Универзитетском колеџу у Лондону довела је гомилу шампиона у памћењу у лабораторију. Желели су да сазнају да ли се мозгови ових људи структурно, анатомски разликују од наших. Одговор је био не. Да ли су паметнији од нас осталих? Дали су им хрпу когнитивних тестова, а одговор је био да нису.
There was, however, one really interesting and telling difference between the brains of the memory champions and the control subjects that they were comparing them to. When they put these guys in an fMRI machine, scanned their brains while they were memorizing numbers and people's faces and pictures of snowflakes, they found that the memory champions were lighting up different parts of the brain than everyone else. Of note, they were using, or they seemed to be using, a part of the brain that's involved in spatial memory and navigation. Why? And is there something that the rest of us can learn from this?
Међутим, постојала је једна занимљива и очигледна разлика између мозгова шампиона у памћењу и контролне групе са којом су упоређивани. Када их подвргнете магнетној резонанци, скенирате њихове мозгове док памте бројеве и лица људи и слике пахуљица, откривено је да се код шампиона у памћењу активирају различити делови мозга него код свих других. Важно је приметити да користе, или изгледа да користе, део мозга који је задужен за спацијалну меморију и навигацију. Зашто? И да ли ми остали можемо из тога нешто да научимо?
The sport of competitive memorizing is driven by a kind of arms race where, every year, somebody comes up with a new way to remember more stuff more quickly, and then the rest of the field has to play catch-up.
Овај спорт такмичарског памћења покреће једна врста конкуренције, где сваке године неко смисли нов начин за брже памћење већег броја ствари и онда остали морају да га достигну.
This is my friend Ben Pridmore, three-time world memory champion. On his desk in front of him are 36 shuffled packs of playing cards that he is about to try to memorize in one hour, using a technique that he invented and he alone has mastered. He used a similar technique to memorize the precise order of 4,140 random binary digits in half an hour.
Ово је мој пријатељ Бен Придмор, троструки светски шампион у памћењу. На столу испред њега налази се 36 измешаних шпилова карата које ће он покушати да запамти за сат времена, користећи технику коју је сам смислио и којом је овладао. Сличну технику је користио да запамти тачан редослед 4 140 насумичних цифара бинарног кода
(Laughter)
за пола сата.
Yeah.
Да.
And while there are a whole host of ways of remembering stuff in these competitions, everything, all of the techniques that are being used, ultimately come down to a concept that psychologists refer to as "elaborative encoding."
И док у овим такмичењима постоји читав низ техника за памћење ствари, све, укључујући и технике које се користе, се своди на идеју коју психолози називају детаљно кодирање.
And it's well-illustrated by a nifty paradox known as the Baker/baker paradox, which goes like this: If I tell two people to remember the same word, if I say to you, "Remember that there is a guy named Baker." That's his name. And I say to you, "Remember that there is a guy who is a baker." Okay? And I come back to you at some point later on, and I say, "Do you remember that word that I told you a while back? Do you remember what it was?" The person who was told his name is Baker is less likely to remember the same word than the person was told his job is a baker. Same word, different amount of remembering; that's weird. What's going on here?
Један одличан парадокс, познат као Пекар/пекар то добро илуструје, а он гласи овако: ако од двоје људи тражим да упамте исту реч, ако вам кажем: "Запамтите да постоји момак који се презива Пекар". То је његово презиме. А онда вама кажем: "Запамтите да постоји један момак који је пекар." Касније се вратим и питам вас: "Да ли се сећате оне речи коју сам вам рекао пре неког времена? Да ли се сећате која је?" Мања је вероватноћа да особа којој је речено презиме Пекар запамти ту реч, него особа којој је речено занимање пекар. Иста реч, другачија количина памћења; то је чудно. Шта се овде догађа?
Well, the name Baker doesn't actually mean anything to you. It is entirely untethered from all of the other memories floating around in your skull. But the common noun "baker" -- we know bakers. Bakers wear funny white hats. Bakers have flour on their hands. Bakers smell good when they come home from work. Maybe we even know a baker. And when we first hear that word, we start putting these associational hooks into it, that make it easier to fish it back out at some later date. The entire art of what is going on in these memory contests, and the entire art of remembering stuff better in everyday life, is figuring out ways to transform capital B Bakers into lower-case B bakers -- to take information that is lacking in context, in significance, in meaning, and transform it in some way, so that it becomes meaningful in the light of all the other things that you have in your mind.
Па, име Пекар не значи вам много. Нема никакве везе са осталим сећањима која вам се мотају по глави. Али заједничка именица пекар - познати су нам пекари. Пекари носе смешне шешире. Пекарима су брашњаве руке. Пекари лепо миришу кад дођу кући са посла. Можда неко познаје неког пекара. И када први пут чујемо ту реч почињемо да на њу додајемо асоцијације које олакшавају да је се касније сетимо. Читава уметност онога што се дешава на овим такмичењима и уметност бољег памћења ствари у свакодневном животу је тражење начина да се Пекари са великим П претворе у пекаре са малим п-- да се узму информације којима недостаје контекст, значај, значење и да се на неки начин трансформишу како би постале смислене у светлу свих ствари које имате у глави.
One of the more elaborate techniques for doing this dates back 2,500 years to Ancient Greece. It came to be known as the memory palace. The story behind its creation goes like this:
Једна од разрађенијих техника потиче из Старе Грчке, пре 2 500 година. Постала је позната као палата памћења. Прича у позадини њеног настанка је следећа:
There was a poet called Simonides, who was attending a banquet. He was actually the hired entertainment, because back then, if you wanted to throw a really slamming party, you didn't hire a D.J., you hired a poet. And he stands up, delivers his poem from memory, walks out the door, and at the moment he does, the banquet hall collapses. Kills everybody inside. It doesn't just kill everybody, it mangles the bodies beyond all recognition. Nobody can say who was inside, nobody can say where they were sitting. The bodies can't be properly buried. It's one tragedy compounding another. Simonides, standing outside, the sole survivor amid the wreckage, closes his eyes and has this realization, which is that in his mind's eye, he can see where each of the guests at the banquet had been sitting. And he takes the relatives by the hand, and guides them each to their loved ones amid the wreckage.
постојао је песник по имену Симонид који је био на банкету. Он је био унајмљени забављач, јер у то време, ако сте хтели да приредите супер забаву, нисте унајмљивали диск џокеја, него песника. Он је устао, изрецитовао песму из главе, изашао и у том тренутку сала се урушила, убивши све присутне. Не само да их је убила, него је унаказила тела до непрепознатљивости. Нико није могао да каже ко је био унутра, нити где је ко седео. Тела нису могла прописно да се сахране. Једна трагедија пратила је другу. Симонид, стојећи напољу као једини који је преживео рушење, затвара очи и схвата да у свом уму може да види где је сваки од гостију банкета седео. Повео је њихове рођаке за руку и водио их до сваке вољене особе усред тог крша.
What Simonides figured out at that moment, is something that I think we all kind of intuitively know, which is that, as bad as we are at remembering names and phone numbers, and word-for-word instructions from our colleagues, we have really exceptional visual and spatial memories. If I asked you to recount the first 10 words of the story that I just told you about Simonides, chances are you would have a tough time with it. But, I would wager that if I asked you to recall who is sitting on top of a talking tan horse in your foyer right now, you would be able to see that.
Он је у том тренутку схватио оно што, по мом мишљењу, сви интуитивно знамо, а то је да, колико год смо лоши у памћењу имена и бројева телефона, као и буквалних упутстава од колега, имамо изузетно визуелно и спацијално памћење. Кад бих вас питао да поновите првих 10 речи приче о Симониду коју сам вам управо испричао, велика је вероватноћа да би вам било тешко. Али кладим се да кад бих вас питао да се сетите ко седи на леђима коња који прича у вашем предсобљу, могли бисте то да видите.
The idea behind the memory palace is to create this imagined edifice in your mind's eye, and populate it with images of the things that you want to remember -- the crazier, weirder, more bizarre, funnier, raunchier, stinkier the image is, the more unforgettable it's likely to be. This is advice that goes back 2,000-plus years to the earliest Latin memory treatises.
Идеја у основи палате сећања је да направите замишљену зграду у мислима и населите је сликама ствари које желите да запамтите - што је слика луђа, чуднија, бизарнија, смешнија, експлицитнија, смрдљивија, то је незаборавнија. Овај савет датира пре више од 2 000 година, из најранијих латинских докумената.
So how does this work? Let's say that you've been invited to TED center stage to give a speech, and you want to do it from memory, and you want to do it the way that Cicero would have done it, if he had been invited to TEDxRome 2,000 years ago.
И како то функционише? Рецимо да сте позвани да говорите на TED-у и желите да говорите из главе и то на начин на који би Цицерон говорио, да је био позван на TEDxRome пре 2 000 година.
(Laughter)
Можете да се замислите
What you might do is picture yourself at the front door of your house. And you'd come up with some sort of crazy, ridiculous, unforgettable image, to remind you that the first thing you want to talk about is this totally bizarre contest.
испред улазних врата своје куће. И смислите неку врсту потпуно луде, смешне, незаборавне слике да вас подсети да је прва ствар о којој ћете говорити оно потпуно бизарно такмичење.
(Laughter)
Потом бисте ушли у кућу
And then you'd go inside your house, and you would see an image of Cookie Monster on top of Mister Ed. And that would remind you that you would want to then introduce your friend Ed Cook. And then you'd see an image of Britney Spears to remind you of this funny anecdote you want to tell. And you'd go into your kitchen, and the fourth topic you were going to talk about was this strange journey that you went on for a year, and you'd have some friends to help you remember that.
и видели бисте чудовиште Куки на леђима Господина Еда. И то би вас подсетило да желите да у причу уведете пријатеља Еда Кука. Потом бисте видели слику Бритни Спирс, да вас подсети на ону смешну анегдоту коју желите да испричате. Улазите у кухињу и четврта слика о којој ћете говорити је чудно путовање на ком сте били годину дана и имате неке пријатеље који ће вам помоћи да се тога сетите.
This is how Roman orators memorized their speeches -- not word-for-word, which is just going to screw you up, but topic-for-topic. In fact, the phrase "topic sentence" -- that comes from the Greek word "topos," which means "place." That's a vestige of when people used to think about oratory and rhetoric in these sorts of spatial terms. The phrase "in the first place," that's like "in the first place of your memory palace."
Овако су римски говорници памтили своје говоре - не реч по реч, што ће вас само зезнути, него тему-по-тему. У ствари, фраза "уводна реченица", долази од грчке речи "topos", значи "место". То су трагови времена када су људи о говорништву и реторици размишљали у терминима места. Фраза "на првом месту" значи на првом месту у палати памћења.
I thought this was just fascinating, and I got really into it. And I went to a few more of these memory contests, and I had this notion that I might write something longer about this subculture of competitive memorizers. But there was a problem. The problem was that a memory contest is a pathologically boring event.
Мени је ово било фантастично и баш сам се заинтересовао. Отишао сам на још неколико такмичења у памћењу. Имао сам идеју да напишем нешто дуже о овој субкултури такмичарског памћења. Али постојао је један проблем. А то је да је ово такмичење патолошки досадан догађај.
(Laughter)
(Смех)
Truly, it is like a bunch of people sitting around taking the SATs -- I mean, the most dramatic it gets is when somebody starts massaging their temples. And I'm a journalist, I need something to write about. I know that there's incredible stuff happening in these people's minds, but I don't have access to it.
Стварно, као да гомила људи полаже пријемне испите. Мислим, најдраматичније постаје кад неко почне да масира слепоочнице. А ја сам новинар, потребно ми је да пишем о нечему. Знам да се у главама тих људи дешавају невероватне ствари, али ја њима немам приступ.
And I realized, if I was going to tell this story, I needed to walk in their shoes a little bit. And so I started trying to spend 15 or 20 minutes every morning, before I sat down with my New York Times, just trying to remember something. Maybe it was a poem, maybe it was names from an old yearbook that I bought at a flea market. And I found that this was shockingly fun. I never would have expected that. It was fun because this is actually not about training your memory. What you're doing, is you're trying to get better and better at creating, at dreaming up, these utterly ludicrous, raunchy, hilarious, and hopefully unforgettable images in your mind's eye. And I got pretty into it.
Схватио сам да, ако желим да испричам ову причу, потребно је да се нађем у њиховој кожи. Почео сам с покушајима да проведем 15 или 20 минута сваког јутра пре читања новина, само у покушају да запамтим нешто. Можда песму. Можда имена из старог годишњака који сам купио на бувљаку. Схватио сам да је то изненађујуће забавно. То никада нисам очекивао. Забавно је, јер се ту не ради о тренирању памћења. Ви уствари покушавате да постанете бољи у стварању, измишљању тих потпуно лудих, експлицитних, смешних и незаборавних слика у вашој глави. Прилично сам се посветио томе.
This is me wearing my standard competitive memorizer's training kit.
Овде носим стандардну тренинг опрему за такмичарско памћење.
(Laughter)
Ово је пар слушалица
It's a pair of earmuffs and a set of safety goggles that have been masked over except for two small pinholes, because distraction is the competitive memorizer's greatest enemy.
и пар заштитних наочара које су прекривене, осим две мале рупе јер је ометање највећи непријатељ такмичара у памћењу.
I ended up coming back to that same contest that I had covered a year earlier, and I had this notion that I might enter it, sort of as an experiment in participatory journalism. It'd make, I thought, maybe a nice epilogue to all my research. Problem was, the experiment went haywire. I won the contest --
На крају сам се вратио на исто такмичње о ком сам писао годину дана раније. Мислио сам да се пријавим, ради експеримента из новинарства. Мислио сам да би то био леп епилог свом мом истраживању. Проблем је био што се експеримент отргао контроли. Победио сам на такмичењу,
(Laughter)
which really wasn't supposed to happen.
што стварно није требало да се деси.
(Applause)
(Аплауз)
Now, it is nice to be able to memorize speeches and phone numbers and shopping lists, but it's actually kind of beside the point. These are just tricks. They work because they're based on some pretty basic principles about how our brains work. And you don't have to be building memory palaces or memorizing packs of playing cards to benefit from a little bit of insight about how your mind works.
Лепо је умети да запамтиш говоре и бројеве телефона и листе за куповину, али то баш и није поента. То су само трикови. Трикови који раде јер су засновани на неким основним принципима о функционисању нашег мозга. Не морате да градите палате памћења или да памтите шпилове карата да бисте имали користи од увида
We often talk about people with great memories
у то како ваш ум функционише.
as though it were some sort of an innate gift, but that is not the case. Great memories are learned. At the most basic level, we remember when we pay attention. We remember when we are deeply engaged. We remember when we are able to take a piece of information and experience, and figure out why it is meaningful to us, why it is significant, why it's colorful, when we're able to transform it in some way that makes sense in the light of all of the other things floating around in our minds, when we're able to transform Bakers into bakers.
Често говоримо о људима са одличним памћењем као да је то неки дар, али то није тако. Одлично памћење се учи. На најосновнијем нивоу - памтимо када обраћамо пажњу. Памтимо кад смо дубоко укључени. Памтимо кад смо способни да схватимо зашто нека информација или искуство има смисла за нас, зашто је значајна, зашто живописна, када можемо некако да је трансформишемо да има смисла у светлу свих осталих ствари у нашем уму, кад можемо да претворимо Пекаре у пекаре.
The memory palace, these memory techniques -- they're just shortcuts. In fact, they're not even really shortcuts. They work because they make you work. They force a kind of depth of processing, a kind of mindfulness, that most of us don't normally walk around exercising. But there actually are no shortcuts. This is how stuff is made memorable.
Палата памћења, технике памћења, то су само пречице. Заправо, нису стварно чак ни то. Функционишу јер нас терају да радимо. Намећу дубоку обраду података, обраћање пажње које иначе не практикујемо. Али заправо не постоје пречице. Овако ствари постају незаборавне.
And I think if there's one thing that I want to leave you with, it's what E.P., the amnesic who couldn't even remember he had a memory problem, left me with, which is the notion that our lives are the sum of our memories. How much are we willing to lose from our already short lives, by losing ourselves in our Blackberries, our iPhones, by not paying attention to the human being across from us who is talking with us, by being so lazy that we're not willing to process deeply?
Ако желим да вас оставим са једном ствари, то је она са којом је Е.П., амнестичар који се не сећа да има проблем са памћењем, оставио мене, а то је идеја да су наши животи скуп наших успомена. Колико њих смо вољни да изгубимо из наших кратких живота губећи се у Блекберијима, Ајфоновима, не обраћајући пажњу на људско биће прекопута које са нама разговара, зато што смо лењи и не желимо да дубље обрађујемо?
I learned firsthand that there are incredible memory capacities latent in all of us. But if you want to live a memorable life, you have to be the kind of person who remembers to remember.
Из прве руке сам научио да у сваком од нас постоје невероватни капацитети памћења. Али ако желите да живите незабораван живот, морате да будете особа која се сети да запамти.
Thank you.
Хвала вам.
(Applause)
(Аплауз)