I'd like to invite you to close your eyes.
Norėčiau, kad užsimerktumėte.
Imagine yourself standing outside the front door of your home. I'd like you to notice the color of the door, the material that it's made out of. Now visualize a pack of overweight nudists on bicycles.
Įsivaizduokite, kad stovite priešais savo namo paradines duris. Norėčiau, kad pastebėtumėt durų spalvą, ir medžiagą iš kurios jos pagamintos. Dabar įsivaizduokite keletą storokų nudistų su dviračiais.
(Laughter)
Jie dalyvauja nuogose dviračių lenktynėse,
They are competing in a naked bicycle race, and they are headed straight for your front door. I need you to actually see this. They are pedaling really hard, they're sweaty, they're bouncing around a lot. And they crash straight into the front door of your home. Bicycles fly everywhere, wheels roll past you, spokes end up in awkward places. Step over the threshold of your door into your foyer, your hallway, whatever's on the other side, and appreciate the quality of the light. The light is shining down on Cookie Monster. Cookie Monster is waving at you from his perch on top of a tan horse. It's a talking horse. You can practically feel his blue fur tickling your nose. You can smell the oatmeal raisin cookie that he's about to shovel into his mouth. Walk past him. Walk past him into your living room. In your living room, in full imaginative broadband, picture Britney Spears. She is scantily clad, she's dancing on your coffee table, and she's singing "Hit Me Baby One More Time." And then, follow me into your kitchen. In your kitchen, the floor has been paved over with a yellow brick road, and out of your oven are coming towards you Dorothy, the Tin Man, the Scarecrow and the Lion from "The Wizard of Oz," hand-in-hand, skipping straight towards you.
ir lekia tiesiai į jūsų namo duris. Noriu, kad tai iš tikrųjų pamatytumėte. Jie labai sunkiai mina pedalus, jie suprakaitavę, jie stipriai šokčioja. Ir jie įsirėžia į tiesiai į jūsų namo duris. Visur skraido dviračiai, ratai pralekia pro jus, stipinai įlenda į nepatogias vietas. Ženkite pro durų slenkstį į savo fojė, savo prieškambarį, kad ir kas būtų kitoje jų pusėje, ir pamatykite, kokia yra šviesa. Šviesa krenta ant Sausainių pabaisos. Sausainių pabaisa jums mojuoja sėdėdamas balne ant gelsvai rudo arklio. Tai kalbantis arklys. Beveik jaučiate jo mėlyną kailį. Galite užuosti ir avižinį sausainį, kurį jis tuoj susigrūs į burną. Praeikite pro jį. Praeikite pro jį į svetainę. Svetainėje, savo plačiajuoste vaizduote pamatykite Britney Spears. Ji menkai apsirengusi, ji šoka ant jūsų kavos stalelio, ir dainuoja „Hit Me Baby One More Time“. Tada eikite paskui mane į savo virtuvę. Per jūsų virtuvės grindis nutiestas geltonų plytų kelias ir iš orkaitės link jūsų eina Dorotė, Geležinis Medkirtys, Baidyklė ir Liūtas iš „Smaragdo miesto burtininko“, susikibę už rankų.
Okay. Open your eyes.
Gerai. Atsimerkite.
I want to tell you about a very bizarre contest that is held every spring in New York City. It's called the United States Memory Championship. And I had gone to cover this contest a few years back as a science journalist, expecting, I guess, that this was going to be like the Superbowl of savants. This was a bunch of guys and a few ladies, widely varying in both age and hygienic upkeep.
Noriu papasakoti jums apie labai keistą konkursą, kuris kasmet vyksta Niujorko mieste. Jo pavadinimas „Jungtinių Valstijų atminties čempionatas“. Į ši konkursą keliavau prieš kelis metus kaip mokslo žurnalistas, tikėdamasis, kad tai bus eruditų čempionatas. Ten buvo šiek tiek vaikinų ir keletas merginų, stipriai besiskiriančių amžiumi ir higienos būkle.
(Laughter)
(Juokas)
They were memorizing hundreds of random numbers, looking at them just once. They were memorizing the names of dozens and dozens and dozens of strangers. They were memorizing entire poems in just a few minutes. They were competing to see who could memorize the order of a shuffled pack of playing cards the fastest. I was like, this is unbelievable. These people must be freaks of nature.
Jie bandė įsiminti šimtus atsitiktinių skaičių, pažiūrėję į juos vienąkart. Bandė įsiminti daugybės nepažįstamų žmonių vardus. Jie įsiminė ištisus eilėraščius tik per keletą minučių. Jie varžėsi, kas greičiausiai įsimins kortų seką išmaišytoje kaladėje. Man tai atrodė neįtikėtina. Šie žmonės turbūt gamtos keistenybės.
And I started talking to a few of the competitors. This is a guy called Ed Cook, who had come over from England, where he had one of the best-trained memories. And I said to him, "Ed, when did you realize that you were a savant?" And Ed was like, "I'm not a savant. In fact, I have just an average memory. Everybody who competes in this contest will tell you that they have just an average memory. We've all trained ourselves to perform these utterly miraculous feats of memory using a set of ancient techniques, techniques invented 2,500 years ago in Greece, the same techniques that Cicero had used to memorize his speeches, that medieval scholars had used to memorize entire books." And I said, "Whoa. How come I never heard of this before?"
Tad ėmiau kalbėtis su keletu dalyvių. Šis vaikinas vardu Ed Cook, jis iš Anglijos, kur jis yra vienas geriausiai atmintį išlavinusių žmonių. Ir jam sakau: „Edai, kada tu supratai, kad esi vunderkindas?“ Ir Edas atsakė „Nesu vunderkindas. Iš tikrųjų turiu tik vidutinio gerumo atmintį. Visi dalyvaujantys šiame konkurse pasakys, kad turi vudutinišką atmintį. Mes visi treniravomės, kad galėtume atlikti šiuos neįtikėtinus dalykus su atmintimi, naudodami senovės metodus, metodus išrastus prieš 2500 metų Graikijoje, tokius pat metodus, kuriuos naudojo Ciceronas, kad įsimintų savo kalbas, metodus, kuriais viduramžių mokslininkai įsimindavo ištisas knygas.“ Ir aš tariau: „Ei, kodėl aš apie visa tai niekada negirdėjau?“
And we were standing outside the competition hall, and Ed, who is a wonderful, brilliant, but somewhat eccentric English guy, says to me, "Josh, you're an American journalist. Do you know Britney Spears?" I'm like, "What? No. Why?" "Because I really want to teach Britney Spears how to memorize the order of a shuffled pack of playing cards on U.S. national television. It will prove to the world that anybody can do this."
Ir mes stovėjome šalia konkursinės salės ir Edas, kuris yra nuostabiai protingas, bet kiek ekscentriškas anglas, man sako: „Joshai, tu – amerikietis žurnalistas. Ar pažįsti Britney Spears?“ Aš sakau: „Ką? Ne. Kodėl klausi?“ „Nes aš tikrai noriu ją išmokyti greitai įsiminti sumaišytų kortų kaladės eilę JAV televizijos programos metu. Tai pasauliui įrodytų, kad tai gali padaryti bet kas“.
(Laughter)
(Juokas)
I was like, "Well, I'm not Britney Spears, but maybe you could teach me. I mean, you've got to start somewhere, right?" And that was the beginning of a very strange journey for me.
Aš atsakiau: „Na, aš ne Britney Spears, bet gal galėtum išmokyti mane. Ta prasme, juk reikia kažkur pradėti, ar ne?“ Ir tai man buvo labai keistos kelionės pradžia.
I ended up spending the better part of the next year not only training my memory, but also investigating it, trying to understand how it works, why it sometimes doesn't work, and what its potential might be.
Didesnę kitų metų pusę praleidau ne tik treniruodamas atmintį, tai taip pat ją tirdamas, ir bandydamas suvokti, kaip ji veikia ir kodėl atmintis kartais neveikia ir koks jos potencialas.
And I met a host of really interesting people. This is a guy called E.P. He's an amnesic who had, very possibly, the worst memory in the world. His memory was so bad, that he didn't even remember he had a memory problem, which is amazing. And he was this incredibly tragic figure, but he was a window into the extent to which our memories make us who we are.
Susipažinau su keletu labai įdomių žmonių. Šis vyrukas vardu E.P. Jis serga amnezija ir jo atmintis galbūt blogiausia pasaulyje. Jo atmintis tokia bloga, kas jis net neatsimena turįs atminties problemų, kas yra neįtikėtina. Jis tokio tragiško likimo asmenybė, bet jis mums atskleidė kaip stipriai mūsų atsiminimai lemia tai, kuo mes esame.
At the other end of the spectrum, I met this guy. This is Kim Peek, he was the basis for Dustin Hoffman's character in the movie "Rain Man." We spent an afternoon together in the Salt Lake City Public Library memorizing phone books, which was scintillating.
Kitoje spektro pusėje – šis žmogus. Tai Kim Peek. Juo paremtas Dustino Hoffmano veikėjas filme „Lietaus žmogus“. Kartu praleidome popietę Solt Leik Sičio viešojoje bibliotekoje įsimindami telefonų knygas, tai buvo smagu.
(Laughter)
(Juokas)
And I went back and I read a whole host of memory treatises, treatises written 2,000-plus years ago in Latin, in antiquity, and then later, in the Middle Ages. And I learned a whole bunch of really interesting stuff. One of the really interesting things that I learned is that once upon a time, this idea of having a trained, disciplined, cultivated memory was not nearly so alien as it would seem to us to be today. Once upon a time, people invested in their memories, in laboriously furnishing their minds.
Po to aš perskaičiau krūvą traktatų apie atmintį, kurie parašyti prieš daugiau nei 2000 metų lotyniškai antikos laikais ir vėliau viduramžiais. Ir sužinojau daug įdomių dalykų. Vienas jų yra tai, kad kadaise idėja turėti išlavintą, disciplinuotą ir išdirbtą atmintį nebuvo tokia tolima ir keista kaip dabar. Kažkada žmonės investuodavo į savo atmintį, darbščiai tvarkydami savo protus.
Over the last few millenia, we've invented a series of technologies -- from the alphabet, to the scroll, to the codex, the printing press, photography, the computer, the smartphone -- that have made it progressively easier and easier for us to externalize our memories, for us to essentially outsource this fundamental human capacity. These technologies have made our modern world possible, but they've also changed us. They've changed us culturally, and I would argue that they've changed us cognitively. Having little need to remember anymore, it sometimes seems like we've forgotten how.
Per kelis pastaruosius tūkstantmečius mes sukūrėme daug technologijų – nuo abėcėlės iki pergamento, iki knygos, iki spausdinimo mašinos, fotografijos, kompiuterio ir išmaniųjų telefonų, kurie mums leido vis lengviau eksternalizuoti savo atsiminimus, iš esmės perleisti technologijoms šį fundamentalų žmogaus sugebėjimą. Šios technologijos leido atsirasti moderniam pasauliui, bet jos pakeitė ir mus. Jos pakeitė mus kultūriškai, ir tvirtinčiau, kad jos pakeitė mus kognityviai. Nebesant reikiamybės atsiminti, regis, išvis pamiršome kaip atsiminti.
One of the last places on Earth where you still find people passionate about this idea of a trained, disciplined, cultivated memory, is at this totally singular memory contest. It's actually not that singular, there are contests held all over the world. And I was fascinated, I wanted to know how do these guys do it.
Viena paskutinių vietų pasaulyje, kur vis dar galime rasti žmonių, kuriems rūpi išlavinta, disciplinuota ir išdirbta atmintis yra šis atminties konkursas. Išties jis ne vienintelis. Tokie konkursai vyksta visame pasaulyje. Ir mane tai sužavėjo, norėjau žinoti kaip žmonės tai sugeba.
A few years back a group of researchers at University College London brought a bunch of memory champions into the lab. They wanted to know: Do these guys have brains that are somehow structurally, anatomically different from the rest of ours? The answer was no. Are they smarter than the rest of us? They gave them a bunch of cognitive tests, and the answer was: not really.
Prieš keletą metų keli žmonės iš Londono universitetinio koledžo į laboratoriją atsivedė keletą čempionų. Jie norėjo sužinoti, ar šie žmonės turi struktūriškai, anatomiškai kitokias smegenis nei visi kiti? Atsakymas buvo ne. Ar jie protingesni už mus? Jie davė jiems keletą kognityvinių testų, ir rezultatas buvo, kad nelabai.
There was, however, one really interesting and telling difference between the brains of the memory champions and the control subjects that they were comparing them to. When they put these guys in an fMRI machine, scanned their brains while they were memorizing numbers and people's faces and pictures of snowflakes, they found that the memory champions were lighting up different parts of the brain than everyone else. Of note, they were using, or they seemed to be using, a part of the brain that's involved in spatial memory and navigation. Why? And is there something that the rest of us can learn from this?
Bet buvo vienas labai įdomus ir daug atskleidžiantis skirtumas tarp čempionų smegenų ir kontrolinės grupės, su kuria buvo lyginama. Jie buvo patalpinti į fMRI mašiną, kuri skenavo jų smegenis jiems įsimenant skaičius, žmonių veidus ir snaigių paveikslėlius, ir buvo pastebėta, kad atminties čempionų smegenyse įsižiebdavo skirtingos smegenų dalys nei pas visus kitus žmones. Čempionai naudojosi, arba atrodė, kad naudojasi smegenų dalimi, kuri susijusi su erdvine atmintimi ir navigacija. Kodėl? Ir as mes galime iš to ko nors pasimokyti?
The sport of competitive memorizing is driven by a kind of arms race where, every year, somebody comes up with a new way to remember more stuff more quickly, and then the rest of the field has to play catch-up.
Atminties sportas panašus į ginklavimosi varžybas, kur kasmet kas nors sugalvoja naują metodą kaip atsiminti daugiau ir greičiau, ir tada likusieji turi vytis.
This is my friend Ben Pridmore, three-time world memory champion. On his desk in front of him are 36 shuffled packs of playing cards that he is about to try to memorize in one hour, using a technique that he invented and he alone has mastered. He used a similar technique to memorize the precise order of 4,140 random binary digits in half an hour.
Tai mano draugas Ben Pridmore, triskart Pasaulio atminties čempionas. Ant jos stalo priešais jį yra 36 sumaišytos kortų kaladės, kurias jis bandys įsiminti per vieną valandą, naudodamasis metodu, kurį pats išrado ir vienintelis gerai moka. Naudodamasis panašiu metodu jis tiksliai įsiminė 4140 atsitiktinai sugeneruotų dvejetainių skaičių seką
(Laughter)
per pusę valandos.
Yeah.
Taip.
And while there are a whole host of ways of remembering stuff in these competitions, everything, all of the techniques that are being used, ultimately come down to a concept that psychologists refer to as "elaborative encoding."
Nors yra daugybė būdų įsiminti informaciją šiuose konkursuose, viskas, visi šie metodai galų gale remiasi dalyku, kurį psichologai vadina pasakojiminiu kodavimu.
And it's well-illustrated by a nifty paradox known as the Baker/baker paradox, which goes like this: If I tell two people to remember the same word, if I say to you, "Remember that there is a guy named Baker." That's his name. And I say to you, "Remember that there is a guy who is a baker." Okay? And I come back to you at some point later on, and I say, "Do you remember that word that I told you a while back? Do you remember what it was?" The person who was told his name is Baker is less likely to remember the same word than the person was told his job is a baker. Same word, different amount of remembering; that's weird. What's going on here?
Ir tai pavaizduojama labai šauniu paradoksu, kuris žinomas kaip Kepėjo/kepėjo paradoksas, kuris skamba taip: Jei dviejų žmonių paprašysiu atsiminti tą patį žodį, jei tau sakau: „Atsimink, kad yra toks žmogus vardu Kepėjas.“ Jo toks vardas. O tau sakau: „Atsimink, kad yra toks žmogus, kuris yra kepėjas.“ Ir kai po kiek laiko ateisiu pas tave ir pasakysiu: „Ar atsimeni tą žodį, kurį kažkada pasakiau? Atsimeni koks jis buvo?“ Žmogus, kuriam buvo pasakytas vardas Kepėjas, bus mažiau linkęs atsiminti žodį nei žmogus kuriam buvo pasakyta profesija kepėjas. Tas pats žodis, bet ne taip pat lengva atsiminti. Keista. Kas gi čia vyksta?
Well, the name Baker doesn't actually mean anything to you. It is entirely untethered from all of the other memories floating around in your skull. But the common noun "baker" -- we know bakers. Bakers wear funny white hats. Bakers have flour on their hands. Bakers smell good when they come home from work. Maybe we even know a baker. And when we first hear that word, we start putting these associational hooks into it, that make it easier to fish it back out at some later date. The entire art of what is going on in these memory contests, and the entire art of remembering stuff better in everyday life, is figuring out ways to transform capital B Bakers into lower-case B bakers -- to take information that is lacking in context, in significance, in meaning, and transform it in some way, so that it becomes meaningful in the light of all the other things that you have in your mind.
Na, vardas Kepėjas jums nieko nereiškia. Jis visiškai nesuterštas visų kitų atiminimų, esančių jūsų galvoje. Bet paprastas daiktavardis kepėjas, juk žinome kepėjus. Kepėjai dėvi juokingas baltas kepures. Jų rankos miltuotos. Kepėjai skaniai kvepia grįžę namo iš darbo. Galbūt net pažįstame kepėją. Ir išgirdę šį žodį imame kabinti prie jo šias asociacijas, kurios paskui padeda jį prisiminti vėliau. Viskas, kas vyksta šiuose konkursuose ir ištisas gero įsiminimo menas remiasi į tai kaip gerai galime Kepėją iš didžiosios K paversti į kepėją iš mažosios k, kad galėtume informaciją, kuriai trūksta konteksto, svarbos ir reikšmės, kažkaip perversti, kad ji taptų reikšminga kitų jūsų galvoje esančių dalykų kontekste.
One of the more elaborate techniques for doing this dates back 2,500 years to Ancient Greece. It came to be known as the memory palace. The story behind its creation goes like this:
Viena iš sudėtingesnių metodikų sukurta prieš 2500 metų Senovės Graikijoje. Ji pavadinta atminties rūmais. Jos sukūrimo istorija yra tokia:
There was a poet called Simonides, who was attending a banquet. He was actually the hired entertainment, because back then, if you wanted to throw a really slamming party, you didn't hire a D.J., you hired a poet. And he stands up, delivers his poem from memory, walks out the door, and at the moment he does, the banquet hall collapses. Kills everybody inside. It doesn't just kill everybody, it mangles the bodies beyond all recognition. Nobody can say who was inside, nobody can say where they were sitting. The bodies can't be properly buried. It's one tragedy compounding another. Simonides, standing outside, the sole survivor amid the wreckage, closes his eyes and has this realization, which is that in his mind's eye, he can see where each of the guests at the banquet had been sitting. And he takes the relatives by the hand, and guides them each to their loved ones amid the wreckage.
buvo poetas vardu Simonidas ir jis kartą dalyvavo pobūvyje. Jis buvo samdomas renginių vedėjas nes tais laikais, norint surengti nepakartojamą vakarėlį, samdydavai ne didžėjų, o poetą. Jis atsistoja, mintinai pasako eilėraštį ir išeina pro duris ir kitą akimirką banketų salė sugriūva ir visi viduje buvę žmonės žūsta. Griūdama salė ne tik visus pražudo, bet ir neatpažinamai suniokoja kūnus. Niekas negali pasakyti, kas buvo viduje, niekas nežino, kur kas sėdėjo. Kūnų neįmanoma tinkamai palaidoti. Tai dar viena tragedija po pirmosios. Stovėdamas lauke, Simonidas, kuris vienintelis išgyveno griūtį, užsimerkia ir staiga susivokia, kad mintyse jis gali matyti kur kiekvienas banketo svečias sėdėjo. Ir jis už rankos veda artimuosius pas jų žuvusius artimuosius.
What Simonides figured out at that moment, is something that I think we all kind of intuitively know, which is that, as bad as we are at remembering names and phone numbers, and word-for-word instructions from our colleagues, we have really exceptional visual and spatial memories. If I asked you to recount the first 10 words of the story that I just told you about Simonides, chances are you would have a tough time with it. But, I would wager that if I asked you to recall who is sitting on top of a talking tan horse in your foyer right now, you would be able to see that.
Ir tą akimirką Simonidas suprato tai, ką mes visi šiek tiek nujaučiame, ir tai yra, kad kad ir kaip mums sunku prisiminti vardus ir telefono numerius, ir pažodinius kolegų nurodymus, mes turime neįtikėtiną vaizdinę ir erdvinę atmintį. Jei paprašyčiau pasakyti pirmus 10 žodžių iš mano papasakotos istorijos žodžių apie Simonidą, greičiausiai jums tai sunkiai pavyks. Bet kertu, kad jei paklausčiau, kas sėdi ant kalbančio arklio jūsų foje dabar pat, jūs galėtumėte tai matyti.
The idea behind the memory palace is to create this imagined edifice in your mind's eye, and populate it with images of the things that you want to remember -- the crazier, weirder, more bizarre, funnier, raunchier, stinkier the image is, the more unforgettable it's likely to be. This is advice that goes back 2,000-plus years to the earliest Latin memory treatises.
Atminties rūmų idėja yra mintyse sukurti šį įsivaizduojamą pastatą ir apdėlioti jį vaizdais daiktų, kuriuos norite prisiminti – kuo keistesni, pakvaišę ir neįtikėtini, kuo juokingesni, purvinesni ir stipresni yra šie vaizdai, tuo labiau jie bus nepamirštami. Tai 2000 metų senumo patarimai, užrašyti seniausiuose atminties traktatuose.
So how does this work? Let's say that you've been invited to TED center stage to give a speech, and you want to do it from memory, and you want to do it the way that Cicero would have done it, if he had been invited to TEDxRome 2,000 years ago.
Kaipgi tai veikia? Tarkime, jus pakvietė Į TED centrą sakyti kalbą ir jūs norite tai daryti iš atminties ir norite naudoti tuos pačius metodus kaip Ciceronas, jei jis būtų prieš 2000 metų pakviestas į TEDxRome.
(Laughter)
Jūs galėtumėte
What you might do is picture yourself at the front door of your house. And you'd come up with some sort of crazy, ridiculous, unforgettable image, to remind you that the first thing you want to talk about is this totally bizarre contest.
įsivaizduoti save priešais savo namo duris. Ir jūs sugalvotumėt kokį nors visiškai keistą, nesuprantamą ir nepamirštamą vaizdą kad prisimintumėte pirmą dalyką, kurį turite pasakyti šiame visiškai keistame konkurse.
(Laughter)
Ir tada įžengtumėte namų vidun,
And then you'd go inside your house, and you would see an image of Cookie Monster on top of Mister Ed. And that would remind you that you would want to then introduce your friend Ed Cook. And then you'd see an image of Britney Spears to remind you of this funny anecdote you want to tell. And you'd go into your kitchen, and the fourth topic you were going to talk about was this strange journey that you went on for a year, and you'd have some friends to help you remember that.
ir pamatytumėte Sausainių pabaisą, sėdintį ant pono Edo. Ir tai jums primintų, kad tada norėtumėte pristatyti savo draugą Ed Cook. Ir tada pamatytumėte Britney Spears ir tai primintų tą juokingą istoriją, kurią norėjote papasakoti. Tada įeitumėte į savo virtuvę ir ketvirta tema, apie kurią kalbėsite yra ta keista metus trukusi kelionė, ir jūsų keli draugai gali tai priminti.
This is how Roman orators memorized their speeches -- not word-for-word, which is just going to screw you up, but topic-for-topic. In fact, the phrase "topic sentence" -- that comes from the Greek word "topos," which means "place." That's a vestige of when people used to think about oratory and rhetoric in these sorts of spatial terms. The phrase "in the first place," that's like "in the first place of your memory palace."
Taip romėnų oratoriai įsimindavo savo kalbas – ne pažodžiui, kas jus tiesiog pražudytų, o kaip temų sąrašą. O iš tikrųjų frazė „teminis sakinys“ kilusi iš graikų žodžio „topos“, kuris reiškia vietą. Tai liekana tų laikų, kai žmonės apie oratoriškumą ir retoriką galvojo iš erdvinės perspektyvos. Frazė „visų pirma“ yra lyg pirmoji vieta jūsų atminties rūmuose.
I thought this was just fascinating, and I got really into it. And I went to a few more of these memory contests, and I had this notion that I might write something longer about this subculture of competitive memorizers. But there was a problem. The problem was that a memory contest is a pathologically boring event.
Man tai buvo išties nuostabu ir pradėjau tuo užsiimti. Nuėjau į dar keletą atminties konkursų. Ir buvau susigalvojęs, kad vėliau parašysiu ką nors ilgesnio apie šią sportinio įsiminimo subkultūrą. Bet buvo viena problema. Problema yra tai, kad atminties konkursai yra patologiškai nuobodūs renginiai.
(Laughter)
(Juokas)
Truly, it is like a bunch of people sitting around taking the SATs -- I mean, the most dramatic it gets is when somebody starts massaging their temples. And I'm a journalist, I need something to write about. I know that there's incredible stuff happening in these people's minds, but I don't have access to it.
Rimtai, tai lyg krūva žmonių rašančių egzaminą. Įdomiausia būna tada, kai kas nors ima pasakoti apie savo rūmus. O aš esu žurnalistas, man reikia apie ką nors rašyti. Ir aš žinau, kad šių žmonių galvose vyksta neįtikėtini dalykai, bet man tai yra uždara.
And I realized, if I was going to tell this story, I needed to walk in their shoes a little bit. And so I started trying to spend 15 or 20 minutes every morning, before I sat down with my New York Times, just trying to remember something. Maybe it was a poem, maybe it was names from an old yearbook that I bought at a flea market. And I found that this was shockingly fun. I never would have expected that. It was fun because this is actually not about training your memory. What you're doing, is you're trying to get better and better at creating, at dreaming up, these utterly ludicrous, raunchy, hilarious, and hopefully unforgettable images in your mind's eye. And I got pretty into it.
Ir supratau, kad norėdamas papasakoti šią istoriją pats turėjau atsidurti jų klumpėse. Ir kasryt, prieš atsisėsdamas skaityti „New York Times“, ėmiau praleisti 15-20 minučių bandydamas ką nors išmokti atmintinai. Galbūt eilėraštį. Galbūt vardus iš senos metų knygos, kurią nusipirkau blusturgyje. Ir man tai buvo stebėtinai smagu. Niekad nebūčiau to tikėjęsis. Buvo smagu, nes tai iš tikrųjų nėra vien atminties treniravimas. Tai darant imi vis geriau ir geriau kurti ir galvoti tuos pakvaišusius, kvailus, juokingus ir galbūt neužmirštamus vaizdus savo mintyse. Ir aš visai į tai įsitraukiau.
This is me wearing my standard competitive memorizer's training kit.
Čia aš, dėvintis standartinius atminties sportininko įrankius.
(Laughter)
Tai ausų kamštukų pora
It's a pair of earmuffs and a set of safety goggles that have been masked over except for two small pinholes, because distraction is the competitive memorizer's greatest enemy.
ir pora apsauginių akinių, kurie uždengti, išskyrus mažytes skylutes, nes trikdžiai yra didžiausias atminties sportininko priešas.
I ended up coming back to that same contest that I had covered a year earlier, and I had this notion that I might enter it, sort of as an experiment in participatory journalism. It'd make, I thought, maybe a nice epilogue to all my research. Problem was, the experiment went haywire. I won the contest --
Galų gale grįžau į tą patį konkursą, apie kurį rašiau prieš metus. Ir maniau, kad sudalyvausiu, kad atlikčiau šiokį tokį dalyvaujamojo žurnalizmo eksperimentą. Ir kad tai būtų gražus epilogas visiems mano tyrinėjimams. Problema buvo, kad eksperimentas įvyko ne pagal planą. Aš laimėjau konkursą,
(Laughter)
which really wasn't supposed to happen.
nors to tikrai neturėjo įvykti.
(Applause)
(Plojimai)
Now, it is nice to be able to memorize speeches and phone numbers and shopping lists, but it's actually kind of beside the point. These are just tricks. They work because they're based on some pretty basic principles about how our brains work. And you don't have to be building memory palaces or memorizing packs of playing cards to benefit from a little bit of insight about how your mind works.
Dabar yra gera sugebėti atmintinai išmokti kalbas ir telefono numerius ar pirkinių sąrašus, bet tai iš tikro nėra esmė. Tai tik triukai. Šie triukai veikia, nes yra paremti paprastais principais, kurie nusako kaip dirba mūsų smegenys. Ir nebūtina statyti atminties rūmų ar mintinai mokytis kortų kaladžių, kad gautume naudos iš įžvalgų
We often talk about people with great memories as though it were some sort of an innate gift, but that is not the case. Great memories are learned. At the most basic level, we remember when we pay attention. We remember when we are deeply engaged. We remember when we are able to take a piece of information and experience, and figure out why it is meaningful to us, why it is significant, why it's colorful, when we're able to transform it in some way that makes sense in the light of all of the other things floating around in our minds, when we're able to transform Bakers into bakers.
apie smegenų veiklą. Dažnai kalbame apie žmones, turinčius puikią atmintį lyg tai būtų įgimtas sugebėjimas bet tai netiesa. Puiki atmintis yra išlavinama. Pats papračiausias dalykas yra tai, kad mes atsimename, kai esame susikaupę. Atsimename, kai esame į ką nors įsitraukę. Atsimename, kai galime paimti informaciją ir ją išgyventi, suvokti, kodėl ji yra mums prasminga, kodėl svarbi, kokios ji spalvos, atsimename, kai galime informaciją kaip nors pakeisti, kad ji būtų suvokiama tarp visų kitų dalykų, plaukiojančių mūsų galvoje, kada galime poną Kepėją paversti kepėju.
The memory palace, these memory techniques -- they're just shortcuts. In fact, they're not even really shortcuts. They work because they make you work. They force a kind of depth of processing, a kind of mindfulness, that most of us don't normally walk around exercising. But there actually are no shortcuts. This is how stuff is made memorable.
Atminties rūmai, visos šios technikos, tai tėra būdai pagreitinti mokymąsi. Netgi ne tai. Šie metodai veikia, nes priverčia jus dirbti. Jie suteikia tam tikrą apdorojimo gylį, tam tikrą susikaupimą, kurio dauguma mūsų paprastai netreniruoja. Bet iš tikro, nėra būdų aplenkti šio darbo. Taip įsimenama.
And I think if there's one thing that I want to leave you with, it's what E.P., the amnesic who couldn't even remember he had a memory problem, left me with, which is the notion that our lives are the sum of our memories. How much are we willing to lose from our already short lives, by losing ourselves in our Blackberries, our iPhones, by not paying attention to the human being across from us who is talking with us, by being so lazy that we're not willing to process deeply?
Ir manau, kad jus reikėtų palikti su viena mintimi, mintimi, kurią E.P., amnezikas, kuris negali net prisiminti, kad turi atminties negalią, man davė, ir tai yra idėja, kad mūsų ištisas gyvenimas tėra visų atsiminimų suma. Kiek esate linkę prarasti iš savo ir taip trumpų gyvenimų leisdami laiką su savo „Blackberry“ ir „iPhone“ telefonais, nekreipdami dėmesio į žmogų priešais mus, kuris su mumis kalbasi, būdami tokie tingūs, kad net negalime to giliai suvokti?
I learned firsthand that there are incredible memory capacities latent in all of us. But if you want to live a memorable life, you have to be the kind of person who remembers to remember.
Per asmeninius potyrius išmokau, kad visi mes turime paslėptus nepaprastus atminties sugebėjimus. Bet jei norime gyventi įsimintinus gyvenimus, turime būti tokiu žmogumi, kuris nepamiršta atsiminti.
Thank you.
Ačiū.
(Applause)
(Plojimai)