Rád bych vás požádal, abyste zavřeli oči.
I'd like to invite you to close your eyes.
Představte si, že stojíte před vstupními dveřmi vašeho domu. Zkuste si vybavit barvu těch dveří, materiál, ze kterého jsou vyrobeny. Nyní si představte skupinku obtloustlých nudistů jedoucích na kolech. Bojují o přední místa v cyklistickém závodě nudistů a míří si to přímo k vašim vstupním dveřím. Je třeba, abyste si to představili. Šlapou jako o život, celí zpocení, letí jako blázni. A napálí to přímo do vašich vstupních dveří. Vzduchem letí kola, špice přistanou do nevhodných míst. Překročte práh svých dveří a vstupte do foyer, haly, cokoli co tam uvidíte, a vnímejte odstíny světla. Osvětluje Sušenkovou příšeru. Sušenková příšera na vás mává ze sedla urostlého hnědáka. Je to mluvící kůň. Téměř cítíte, jak vás modrý kožich Sušenkové příšery šimrá na nose. Vzduchem se line vůně rozinkové sušenky, kterou si co nevidět nacpe do pusy. Projdete kolem něj do obýváku. Představte si, v plné imaginativní kráse, Britney Spears. Je spoře oděna, tancuje na stolku a zpívá svůj hit "Hit Me Baby One More Time." Následujte mě teď do kuchyně. Kuchyně je vydlážděna žlutými kachličkami a z trouby po nich pochodují Dorotka, Plecháč, Strašák a lev z "Čaroděje ze země Oz," ruku v ruce poskakují přímo k vám.
Imagine yourself standing outside the front door of your home. I'd like you to notice the color of the door, the material that it's made out of. Now visualize a pack of overweight nudists on bicycles. (Laughter) They are competing in a naked bicycle race, and they are headed straight for your front door. I need you to actually see this. They are pedaling really hard, they're sweaty, they're bouncing around a lot. And they crash straight into the front door of your home. Bicycles fly everywhere, wheels roll past you, spokes end up in awkward places. Step over the threshold of your door into your foyer, your hallway, whatever's on the other side, and appreciate the quality of the light. The light is shining down on Cookie Monster. Cookie Monster is waving at you from his perch on top of a tan horse. It's a talking horse. You can practically feel his blue fur tickling your nose. You can smell the oatmeal raisin cookie that he's about to shovel into his mouth. Walk past him. Walk past him into your living room. In your living room, in full imaginative broadband, picture Britney Spears. She is scantily clad, she's dancing on your coffee table, and she's singing "Hit Me Baby One More Time." And then, follow me into your kitchen. In your kitchen, the floor has been paved over with a yellow brick road, and out of your oven are coming towards you Dorothy, the Tin Man, the Scarecrow and the Lion from "The Wizard of Oz," hand-in-hand, skipping straight towards you.
Dobře. Teď otevřete oči.
Okay. Open your eyes.
Chci vám něco říct o jedné prapodivné soutěži, která se koná každé jaro v New Yorku. Nese název "Paměťové mistrovství Spojených států." Před pár lety jsem se jel na tuto soutěž podívat jako vědecký novinář s očekáváním, že se bude jednat o něco jako superpohár géniů. Ve skutečnosti se jednalo o bandu chlapíků a pár dam, lišících se od sebe jak věkem, tak péčí o svůj zevnějšek.
I want to tell you about a very bizarre contest that is held every spring in New York City. It's called the United States Memory Championship. And I had gone to cover this contest a few years back as a science journalist, expecting, I guess, that this was going to be like the Superbowl of savants. This was a bunch of guys and a few ladies, widely varying in both age and hygienic upkeep.
(Smích)
(Laughter)
Učili se nazpaměť stovky náhodných čísel po pouhém jednom pohledu. Memorovali desítky a stovky neznámých jmen. V krátkých časových úsecích se byli schopni naučit nazpaměť celé básně. Soutěžili o to, kdo si bude schopný nejrychleji zapamatovat pořadí zamíchaného balíčku karet. Tohle je neuvěřitelné, pomyslel jsem si. Tihle lidi jsou hříčka přírody.
They were memorizing hundreds of random numbers, looking at them just once. They were memorizing the names of dozens and dozens and dozens of strangers. They were memorizing entire poems in just a few minutes. They were competing to see who could memorize the order of a shuffled pack of playing cards the fastest. I was like, this is unbelievable. These people must be freaks of nature.
S některými z nich jsem nahodil řeč. Tohle je Ed Cook z Anglie, kde patří mezi nejlepší v paměťových dovednostech. Zeptal jsem se ho: "Ede, kdy jsi zjistil, že máš takovýto talent?" Načež Ed odvětil: "Nejsem žádný génius. Ve skutečnosti mám jen průměrnou paměť. Každý ze soutěžících vám řekne, že má jen průměrně dobrou paměť. Všichni jsme jen naši paměť vycvičili, abychom byli schopni dosáhnout těchto zázračných výkonů, pomocí starodávných technik, které vymysleli před 2 500 lety v Řecku. Stejné techniky, které používal Cicero k zapamatování svých projevů, stejné techniky, jaké používali středověcí učenci k zapamatování celých knih." Já na to: "Jaktože jsem o nich nikdy předtím neslyšel?"
And I started talking to a few of the competitors. This is a guy called Ed Cook, who had come over from England, where he had one of the best-trained memories. And I said to him, "Ed, when did you realize that you were a savant?" And Ed was like, "I'm not a savant. In fact, I have just an average memory. Everybody who competes in this contest will tell you that they have just an average memory. We've all trained ourselves to perform these utterly miraculous feats of memory using a set of ancient techniques, techniques invented 2,500 years ago in Greece, the same techniques that Cicero had used to memorize his speeches, that medieval scholars had used to memorize entire books." And I said, "Whoa. How come I never heard of this before?"
Stáli jsme před soutěžní halou a Ed, jinak skvělý, chytrý, ale trochu výstřední anglický chlápek, mi říká: "Joshi, ty jsi americký novinář. Znáš Britney Spears?" "Cože? Ne. Proč?" "Já bych totiž hrozně rád naučil Britney Spears, jak si zapamatovat pořadí karet v zamíchaném balíčku v přímém přenosu amerického pořadu. Všichni by tak viděli, že to dokáže úplně každý."
And we were standing outside the competition hall, and Ed, who is a wonderful, brilliant, but somewhat eccentric English guy, says to me, "Josh, you're an American journalist. Do you know Britney Spears?" I'm like, "What? No. Why?" "Because I really want to teach Britney Spears how to memorize the order of a shuffled pack of playing cards on U.S. national television. It will prove to the world that anybody can do this."
(Smích)
(Laughter)
Řekl jsem mu: "Nejsem sice Britney Spears, ale možná bys mě to mohl naučit. Musíš přece někde začít, ne?" A to byl začátek mé cesty do neznáma.
I was like, "Well, I'm not Britney Spears, but maybe you could teach me. I mean, you've got to start somewhere, right?" And that was the beginning of a very strange journey for me.
Velkou část dalšího roku jsem strávil nejen trénováním paměti, ale také jejím zkoumáním, snahou pochopit jak pracuje, proč někdy nefunguje a jaký má skrytý potenciál.
I ended up spending the better part of the next year not only training my memory, but also investigating it, trying to understand how it works, why it sometimes doesn't work, and what its potential might be.
Setkal jsem s mnoha zajímavými lidmi. Tohle je E.P. Amnestik, který měl dost možná tu nejhorší paměť na světě. Byl na tom tak špatně, že si ani nepamatoval, že ztratil paměť, což je neuvěřitelné. Jeho příběh je neuvěřitelně tragický, ale je příkladem toho, jak zásadní roli paměť hraje při utváření naší osobnosti.
And I met a host of really interesting people. This is a guy called E.P. He's an amnesic who had, very possibly, the worst memory in the world. His memory was so bad, that he didn't even remember he had a memory problem, which is amazing. And he was this incredibly tragic figure, but he was a window into the extent to which our memories make us who we are.
Na opačném konci spektra jsem potkal tohoto chlapíka. Kima Peeka. Byla jím inspirována postava Dustina Hoffmana ve filmu "Rain Man". Strávili jsme spolu jedno odpoledne ve veřejné knihovně v Salt Lake City a učili se nazpaměť telefonní seznamy, skvělá zábava.
At the other end of the spectrum, I met this guy. This is Kim Peek, he was the basis for Dustin Hoffman's character in the movie "Rain Man." We spent an afternoon together in the Salt Lake City Public Library memorizing phone books, which was scintillating.
(Smích)
(Laughter)
Přečetl jsem celou řadu spisů o paměti starých více jak 2000 let, napsaných ve starověké latině a pak z pozdější doby středověku. Naučil jsem se spoustu zajímavých věcí. Jednou z nich byla skutečnost, že kdysi nebyla představa trénované, disciplinované, kultivované paměti zdaleka tak cizí, jak se nám zdá nyní. Lidé kdysi věnovali velké úsilí trénování své mysli.
And I went back and I read a whole host of memory treatises, treatises written 2,000-plus years ago in Latin, in antiquity, and then later, in the Middle Ages. And I learned a whole bunch of really interesting stuff. One of the really interesting things that I learned is that once upon a time, this idea of having a trained, disciplined, cultivated memory was not nearly so alien as it would seem to us to be today. Once upon a time, people invested in their memories, in laboriously furnishing their minds.
Během posledních tisiciletí lidé vynalezli spoustu technologií -- od abecedy a svitků přes rukopisy, tiskařský lis a fotografii až k počitačům a chytrým telefonům -- všechny tyto vynálezy umožnily jednodušší uchování našich vzpomínek tak, že jsme na ně v podstatě mohli částečně přelít tuto základní lidskou kapacitu. Tyto technologie nám nejen umožnily existovat v moderním světě, ale také nás změnily. Zanechaly stopy v naší kultuře a domnívám se také, že ovlivnily i naše kognitivní schopnosti. Za předpokladu, že si moc nemusíme pamatovat, se někdy zdá, že jsme zapomněli, jak si pamatovat.
Over the last few millenia, we've invented a series of technologies -- from the alphabet, to the scroll, to the codex, the printing press, photography, the computer, the smartphone -- that have made it progressively easier and easier for us to externalize our memories, for us to essentially outsource this fundamental human capacity. These technologies have made our modern world possible, but they've also changed us. They've changed us culturally, and I would argue that they've changed us cognitively. Having little need to remember anymore, it sometimes seems like we've forgotten how.
Jedním z mála míst na Zemi, kde najdete pár lidí, kteří jsou nadšení z myšlenky trénované, disciplinované, kultivované paměti, je právě zmíněná paměťová soutěž. Není úplně ojedinělá, podobné soutěže se pořádají po celém světě. Mě vždycky fascinovalo to, jak to tihle lidi dokážou.
One of the last places on Earth where you still find people passionate about this idea of a trained, disciplined, cultivated memory, is at this totally singular memory contest. It's actually not that singular, there are contests held all over the world. And I was fascinated, I wanted to know how do these guys do it.
Před pár lety se rozhodlo několik vědců z University College London otestovat skupinku paměťových šampionů. Chtěli zjistit následující: Mají tito lidé mozek, který se nějakým způsobem, strukturálně či anatomicky, liší od toho našeho? Odpověď zněla: Ne. Jsou chytřejší než my? Dali jim sadu kognitivních testů a odpověď byla: Ani ne.
A few years back a group of researchers at University College London brought a bunch of memory champions into the lab. They wanted to know: Do these guys have brains that are somehow structurally, anatomically different from the rest of ours? The answer was no. Are they smarter than the rest of us? They gave them a bunch of cognitive tests, and the answer was: not really.
Podstatný rozdíl byl však mezi mozkem paměťových přeborníků a kontrolních subjektů, se kterými je porovnávali. Když dali přeborníky na magnetickou rezonanci, aby prohlédli jejich mozek při zapamatování si čísel, lidských tváří a obrázků vloček, zjistili, že přeborníci narozdíl od ostatních zapojovali jiné části mozku. Zdálo se, že používali část mozku, která je spojena s prostorovou pamětí a navigací. Proč? A co si z tohoto poznání můžeme odnést my?
There was, however, one really interesting and telling difference between the brains of the memory champions and the control subjects that they were comparing them to. When they put these guys in an fMRI machine, scanned their brains while they were memorizing numbers and people's faces and pictures of snowflakes, they found that the memory champions were lighting up different parts of the brain than everyone else. Of note, they were using, or they seemed to be using, a part of the brain that's involved in spatial memory and navigation. Why? And is there something that the rest of us can learn from this?
Tento druh paměťové soutěže je podobný závodu ve zbrojení, kdy každý rok někdo přijde s novou, rychlejší a efektivnější metodou, jak si zapamatovat více věcí, a zbytek soutěžního pole se ho snaží dohnat.
The sport of competitive memorizing is driven by a kind of arms race where, every year, somebody comes up with a new way to remember more stuff more quickly, and then the rest of the field has to play catch-up.
Tohle je můj přítel Ben Pridmore, trojnásobný paměťový šampion. Na stole před ním je 36 zamíchaných balíčků herních karet, které se pokusí během jedné hodiny zapamatovat pomocí své vlastní techniky. Podobnou techniku použil k zapamatování přesného pořadí 4140 náhodných binárních číslic během 30 minut. Ano.
This is my friend Ben Pridmore, three-time world memory champion. On his desk in front of him are 36 shuffled packs of playing cards that he is about to try to memorize in one hour, using a technique that he invented and he alone has mastered. He used a similar technique to memorize the precise order of 4,140 random binary digits in half an hour. (Laughter) Yeah.
Přestože je nesčetné množství způsobů, jak si v těchto soutěžích věci zapamatovat, všechny techniky, které jsou používány, spějí ke stejnému konceptu, který psychologové označují termínem elaborativní kódování.
And while there are a whole host of ways of remembering stuff in these competitions, everything, all of the techniques that are being used, ultimately come down to a concept that psychologists refer to as "elaborative encoding."
Tento koncept je hezky popsán paradoxem pod názvem Pekař/pekař, který říká: Představte si, že řeknu dvěma lidem, aby si zapamatovali stejné slovo. Prvnímu řeknu: "Zapamatujte si tohoto chlápka, jmenuje se Pekař." Druhému řeknu: "Zapamatujte tohoto chlápka, je to pekař." Když se pak po čase zeptám prvního: "Pamatuješ si to slovo, co jsem ti před chvílí řekl? Pamatuješ si, co to bylo za slovo?" Ten, kterému jsem řekl, že se chlápek jmenuje Pekař, si na slovo vzpomene hůř, než ten, kterému jsem řekl, že pracuje jako pekař. Stejné slovo, ale jinak zapamatovatelné. Divné, že? Co se tedy stalo?
And it's well-illustrated by a nifty paradox known as the Baker/baker paradox, which goes like this: If I tell two people to remember the same word, if I say to you, "Remember that there is a guy named Baker." That's his name. And I say to you, "Remember that there is a guy who is a baker." Okay? And I come back to you at some point later on, and I say, "Do you remember that word that I told you a while back? Do you remember what it was?" The person who was told his name is Baker is less likely to remember the same word than the person was told his job is a baker. Same word, different amount of remembering; that's weird. What's going on here?
Jméno Pekař vám ve skutečnosti nic neříká. Je naprosto oddělené od všech vašich dalších vzpomínek. Zatímco pekaře jako povolání známe všichni. Pekaři nosí srandovní bílé čepice. Pekaři mají ruce od mouky. Když se pekař vrátí domů z práce, pěkně voní. Možná dokonce nějakého pekaře známe. A když pak poprvé uslyšíme to slovo, začneme jej spojovat s asociacemi, které nám usnadňují si jej vybavit později. Celé kouzlo toho, jak si co nejvíce zapamatovat nejen v těchto paměťových soutěžích, ale i v každodenním životě, spočívá v tom, abychom dovedli převést Pekaře na pekaře. Převést informaci, která postrádá kontext, význam a smysl a nějak ji upravit, aby byla smysluplná mezi všemi ostatními věcmi, která máte uložené v paměti.
Well, the name Baker doesn't actually mean anything to you. It is entirely untethered from all of the other memories floating around in your skull. But the common noun "baker" -- we know bakers. Bakers wear funny white hats. Bakers have flour on their hands. Bakers smell good when they come home from work. Maybe we even know a baker. And when we first hear that word, we start putting these associational hooks into it, that make it easier to fish it back out at some later date. The entire art of what is going on in these memory contests, and the entire art of remembering stuff better in everyday life, is figuring out ways to transform capital B Bakers into lower-case B bakers -- to take information that is lacking in context, in significance, in meaning, and transform it in some way, so that it becomes meaningful in the light of all the other things that you have in your mind.
Jedna z pokročilejších technik jak tohoto dosáhnout pochází z doby starověkého Řecka před 2500 lety. Začalo se jí říkat paměťový palác. Tady je příběh, který stojí za jejím vytvořením: Byl jednou jeden básník Simonides, který šel na hostinu. Byl vlastně najatý jako bavič, když jste tehdy totiž chtěli mít pořádnou party, tak jste si nepozvali DJ, ale básníka. Simonides se postaví, přednese nazpaměť naučenou báseň, vyjde ven ze dveří a v tom se celý sál zhroutí. Všichni uvnitř jsou zabiti. Nejen, že jsou všichni mrtví, ale jejich těla jsou k nepoznání. Nikdo neví, kdo byl uvnitř, nikdo neví, kde kdo seděl. Těla nemohou být náležitě pohřbena. Jedna tragédie se nabaluje na druhou. Simonides stojí venku jako jediný, kdo přežil, a mezi troskama zavře oči a zjistí, že si dokáže v mysli vybavit, kde každý z hostů na večírku seděl. Vezme každého z pozůstalých za ruku a dovede je k místu, kde pod troskami leží jejich drazí.
One of the more elaborate techniques for doing this dates back 2,500 years to Ancient Greece. It came to be known as the memory palace. The story behind its creation goes like this: There was a poet called Simonides, who was attending a banquet. He was actually the hired entertainment, because back then, if you wanted to throw a really slamming party, you didn't hire a D.J., you hired a poet. And he stands up, delivers his poem from memory, walks out the door, and at the moment he does, the banquet hall collapses. Kills everybody inside. It doesn't just kill everybody, it mangles the bodies beyond all recognition. Nobody can say who was inside, nobody can say where they were sitting. The bodies can't be properly buried. It's one tragedy compounding another. Simonides, standing outside, the sole survivor amid the wreckage, closes his eyes and has this realization, which is that in his mind's eye, he can see where each of the guests at the banquet had been sitting. And he takes the relatives by the hand, and guides them each to their loved ones amid the wreckage.
Simonides v tu chvíli přišel na to, co všichni tak nějak intuitivně tušíme -- špatně si pamatujeme jména a telefonní čísla a doslovné instrukce od našich kolegů z práce, máme však výjimečnou zrakovou a prostorovou paměť. Kdybych se vás zeptal na prvních 10 slov příběhu o Simonidovi, který jsem vám teď vyprávěl, dost těžko si na ně vzpomenete. Vsadil bych se však, že kdybyste si teď měli vybavit, kdo seděl na mluvícím hnědákovi ve vašem foyer, nebudete mít problém.
What Simonides figured out at that moment, is something that I think we all kind of intuitively know, which is that, as bad as we are at remembering names and phone numbers, and word-for-word instructions from our colleagues, we have really exceptional visual and spatial memories. If I asked you to recount the first 10 words of the story that I just told you about Simonides, chances are you would have a tough time with it. But, I would wager that if I asked you to recall who is sitting on top of a talking tan horse in your foyer right now, you would be able to see that.
Hlavní myšlenkou paměťového paláce je vytvořit si v mysli smyšlenou konstrukci a vyplnit ji představami věcí, které si chcete zapamatovat -- čím šílenější, podivnější, směšnější, vzrušující, odpornější ta představa je, tím lépe si ji zapamatujete. Tato pomůcka je stará více jak 2000 let a sahá až do dob raných latinských spisů o paměti.
The idea behind the memory palace is to create this imagined edifice in your mind's eye, and populate it with images of the things that you want to remember -- the crazier, weirder, more bizarre, funnier, raunchier, stinkier the image is, the more unforgettable it's likely to be. This is advice that goes back 2,000-plus years to the earliest Latin memory treatises.
Jak to tedy funguje? Řekněme, že jste byli pozváni přednést prezentaci na hlavním pódiu TEDu, a chcete ji přednést z hlavy stejným způsobem jako Cicero, kdyby jej před 2000 lety pozvali na TEDxŘím. Mohli byste to udělat tak, že si představíte, jak stojíte před vstupními dveřmi vašeho domu, a vymyslíte si nějakou naprosto šílenou, směšnou, nezapomenutelnou představu, která by vám připomněla, že první, o čem chcete mluvit, je tahle šílená paměťová soutěž. Pak vejdete do domu
So how does this work? Let's say that you've been invited to TED center stage to give a speech, and you want to do it from memory, and you want to do it the way that Cicero would have done it, if he had been invited to TEDxRome 2,000 years ago. (Laughter) What you might do is picture yourself at the front door of your house. And you'd come up with some sort of crazy, ridiculous, unforgettable image, to remind you that the first thing you want to talk about is this totally bizarre contest. (Laughter)
a spatříte Sušenkovou příšeru na hlavě pana Eda. To by vám připomnělo, že chcete představit vašeho kamaráda Eda Cooka. Pak byste uviděli Britney Spears, která by vám připomněla říct ten vtip. Následně vejdete do kuchyně a čtvrté téma, o kterém chcete mluvit, je ta podivná cesta, na kterou jste se na rok vydali, a na to, abyste si na vše vzpomenuli, máte několik smyšlených přátel.
And then you'd go inside your house, and you would see an image of Cookie Monster on top of Mister Ed. And that would remind you that you would want to then introduce your friend Ed Cook. And then you'd see an image of Britney Spears to remind you of this funny anecdote you want to tell. And you'd go into your kitchen, and the fourth topic you were going to talk about was this strange journey that you went on for a year, and you'd have some friends to help you remember that.
Takhle si proslovy pamatovali římští řečníci -- ne slovo od slova, což vás jenom zmate, ale od tématu k tématu. Úvodní věta odstavce nesoucí hlavní myšlenku ("topic sentence") vlastně pochází z řeckého slova "topos", což znamená "místo". Je to pozůstatek z doby, kdy lidé přemýšleli o řečnickém umění v těchto prostorových termínech. Spojení "na prvním místě" znamená první místo v našem paměťovém paláci.
This is how Roman orators memorized their speeches -- not word-for-word, which is just going to screw you up, but topic-for-topic. In fact, the phrase "topic sentence" -- that comes from the Greek word "topos," which means "place." That's a vestige of when people used to think about oratory and rhetoric in these sorts of spatial terms. The phrase "in the first place," that's like "in the first place of your memory palace."
"To je skvělé," pomyslel jsem si a opravdu mě to chytlo. Navštívil jsem několik dalších paměťových soutěží. A napadlo mě, že bych mohl o této subkultuře paměťových atletů napsat něco víc. Byl tu však jeden problém -- paměťové soutěže jsou až chorobně nudnou záležitostí. (Smích) Vážně, jsou jako skupinka lidí píšících Scia. Nejdramatičtější chvilkou je, když si někdo začne masírovat hlavu. Jsem ale novinář a potřebuji o něčem psát. Vím, že se v mysli soutěžících odehrávají neuvěřitelné věci, ke kterým ale nemám přístup.
I thought this was just fascinating, and I got really into it. And I went to a few more of these memory contests, and I had this notion that I might write something longer about this subculture of competitive memorizers. But there was a problem. The problem was that a memory contest is a pathologically boring event. (Laughter) Truly, it is like a bunch of people sitting around taking the SATs -- I mean, the most dramatic it gets is when somebody starts massaging their temples. And I'm a journalist, I need something to write about. I know that there's incredible stuff happening in these people's minds, but I don't have access to it.
Uvědomil jsem si, že pokud chci o tomto napsat příběh, je nezbytné, abych se do nich víc vžil. A tak jsem každé ráno, ještě než jsem si sedl k novinám, strávil 15 až 20 minut pokoušením si něco zapamatovat. Mohla to být báseň, jména ze staré ročenky, kterou jsem pořídil na bleším trhu. Zjistil jsem, že to je strašná sranda, což bych nikdy neřekl. Byla to sranda, protože se nejednalo o trénování paměti. Je to o tom, že se neustále snažíte zlepšit ve vytváření, ve smýšlení naprosto absurdních, vzrušujících, legračních a snad nezapomenutelných představ ve vaší mysli. A docela mě to chytlo.
And I realized, if I was going to tell this story, I needed to walk in their shoes a little bit. And so I started trying to spend 15 or 20 minutes every morning, before I sat down with my New York Times, just trying to remember something. Maybe it was a poem, maybe it was names from an old yearbook that I bought at a flea market. And I found that this was shockingly fun. I never would have expected that. It was fun because this is actually not about training your memory. What you're doing, is you're trying to get better and better at creating, at dreaming up, these utterly ludicrous, raunchy, hilarious, and hopefully unforgettable images in your mind's eye. And I got pretty into it.
Tady na sobě mám standardní tréninkovou výstroj soutěžících. Tohle jsou klapky na uši
This is me wearing my standard competitive memorizer's training kit. (Laughter)
a sada brýlí, které jsou celé zakryty až na dvě malé dírky, jelikož úhlavním nepřítelem soutěžícího je ztráta soustředění.
It's a pair of earmuffs and a set of safety goggles that have been masked over except for two small pinholes, because distraction is the competitive memorizer's greatest enemy.
Vrátil jsem se na místo, kde se konala soutěž, o které jsem minulý rok psal, a napadlo mě, že bych se mohl taky zúčastnit jako součást takového experimentu v rámci aktivní novinařiny. Mohl bych tak napsat pěkný epilog k celému svému výzkumu, pomyslel jsem si. Problémem ale bylo, že celý experiment zkolaboval. Soutěž jsem totiž vyhrál,
I ended up coming back to that same contest that I had covered a year earlier, and I had this notion that I might enter it, sort of as an experiment in participatory journalism. It'd make, I thought, maybe a nice epilogue to all my research. Problem was, the experiment went haywire. I won the contest --
což se vůbec nemělo stát.
(Laughter) which really wasn't supposed to happen.
(Potlesk)
(Applause)
Je sice hezké zapamatovat si proslovy, telefonní čísla a nákupní lístky, ale o to ve skutečnosti přece nejde. Jedná se jen o triky, o triky, které fungují, protože jsou založeny na poměrně jednoduchých principech, na nichž náš mozek pracuje. A nemusíte vytvářet paměťové paláce nebo si pamatovat balíčky hracích karet, abyste se dozvěděli trochu víc o tom, jak funguje vaše mysl.
Now, it is nice to be able to memorize speeches and phone numbers and shopping lists, but it's actually kind of beside the point. These are just tricks. They work because they're based on some pretty basic principles about how our brains work. And you don't have to be building memory palaces or memorizing packs of playing cards to benefit from a little bit of insight about how your mind works. We often talk about people with great memories
Často zmiňujeme lidi se skvělou pamětí, jakoby byli nositeli jakéhosi přirozeného nadání, ale tak tomu není. Skvělé paměti se dá naučit. Zapamatujeme si věci, když se soustředíme, když jsme do něčeho hluboce ponořeni. Pamatujeme si věci, když dokážeme uchopit informaci a zážitek a přijdeme na to, čím je pro nás užitečná, proč je důležitá a barevná. Lépe si pamatujeme, pokud umíme převést danou informaci do podoby, která dává smysl mezi všemi ostatními věcmi a zážitky, které v naší hlavě poletují. Když umíme převést Pekaře na pekaře.
as though it were some sort of an innate gift, but that is not the case. Great memories are learned. At the most basic level, we remember when we pay attention. We remember when we are deeply engaged. We remember when we are able to take a piece of information and experience, and figure out why it is meaningful to us, why it is significant, why it's colorful, when we're able to transform it in some way that makes sense in the light of all of the other things floating around in our minds, when we're able to transform Bakers into bakers.
Paměťový palác a další techniky jsou jen zkratky. Vlastně ani nejsou zkratkami. Fungují, protože vás na sobě přimějí pracovat. Donutí vás k hlubšímu zamyšlení, jistému uvědomění, které obyčejně jen málo z nás cvičí. Ve skutečnosti neexistují zkratky. Jedině tak si věci zapamatujeme.
The memory palace, these memory techniques -- they're just shortcuts. In fact, they're not even really shortcuts. They work because they make you work. They force a kind of depth of processing, a kind of mindfulness, that most of us don't normally walk around exercising. But there actually are no shortcuts. This is how stuff is made memorable.
Pokud je něco, co bych chtěl, abyste si odnesli, pak je to E.P., amnestik, který si ani nepamatoval, že má probém s pamětí, díky kterému jsem si uvědomil, že naše životy jsou souhrnem vzpomínek. Kolik z nich jsme ochotni ztratit z našeho už tak krátkého života tím, že se naplno oddáme našim mobilům, iPhonům, nevěnováním pozornosti lidem naproti nám, kteří s námi mluví, tím, že jsme tak líní, že nejsme ochotni se pořádně zamyslet?
And I think if there's one thing that I want to leave you with, it's what E.P., the amnesic who couldn't even remember he had a memory problem, left me with, which is the notion that our lives are the sum of our memories. How much are we willing to lose from our already short lives, by losing ourselves in our Blackberries, our iPhones, by not paying attention to the human being across from us who is talking with us, by being so lazy that we're not willing to process deeply?
Na vlastní kůži jsem zjistil, že každý z nás disponuje neuvěřitelnými paměťovými schopnostmi. Pokud však chcete žít nezapomenutelný život, musíte být člověkem, který si nezapomíná pamatovat.
I learned firsthand that there are incredible memory capacities latent in all of us. But if you want to live a memorable life, you have to be the kind of person who remembers to remember.
Děkuji.
Thank you.
(Potlesk)
(Applause)