Well after many years working in trade and economics, four years ago, I found myself working on the front lines of human vulnerability. And I found myself in the places where people are fighting every day to survive and can't even obtain a meal. This red cup comes from Rwanda from a child named Fabian. And I carry this around as a symbol, really, of the challenge and also the hope. Because one cup of food a day changes Fabian's life completely. But what I'd like to talk about today is the fact that this morning, about a billion people on Earth -- or one out of every seven -- woke up and didn't even know how to fill this cup. One out of every seven people.
Pas shumë vite pune në tregti dhe ekonomi, katër vjet më parë, gjeta veten duke punuar në linjat e para të ndjeshmërisë njerëzore. Dhe gjeta veten në vende ku njerëzit luftojnë çdo ditë për të mbijetuar dhe nuk kanë çfarë të hanë. Kjo gotë vjen nga Ruanda nga një fëmijë me emrin Fabian. Dhe unë e mbaj këtë gjithandej si një symbol të sfidës dhe shpresës. Sepse një gotë e tillë me ushqim ia ndryshon tërësisht jetën Fabianit. Por ajo për çfarë do doja të flisja sot është fakti se këtë mëngjes, rreth një milliard njerëz në Tokë -- ose një në çdo shtatë njerëz -- janë zgjuar dhe nuk kanë ditur si ta mbushin këtë gotë. Një në çdo shtatë njerëz.
First, I'll ask you: Why should you care? Why should we care? For most people, if they think about hunger, they don't have to go far back on their own family history -- maybe in their own lives, or their parents' lives, or their grandparents' lives -- to remember an experience of hunger. I rarely find an audience where people can go back very far without that experience. Some are driven by compassion, feel it's perhaps one of the fundamental acts of humanity. As Gandhi said, "To a hungry man, a piece of bread is the face of God." Others worry about peace and security, stability in the world. We saw the food riots in 2008, after what I call the silent tsunami of hunger swept the globe when food prices doubled overnight. The destabilizing effects of hunger are known throughout human history. One of the most fundamental acts of civilization is to ensure people can get enough food.
Së pari, do t’ju pyes: Pse duhet t’ju interesojë? Pse duhet të na interesojë? Për shumicën e njerëzve, nëse mendojnë për urinë, nuk u duhet të shkojnë aq larg në historinë e tyre familjare -- ndoshta në jetën e tyre, ose prindërve të tyre, ose gjyshërve të tyre – për të kujtuar një përvojë të urisë. Unë rrallë gjej një audiencë, ku njerëzit mund të kthehen shumë larg ne kohe dhe të mos kenë një përvojë të tillë. Disa janë të shtyrë nga dhembshuria, mendojnë se është ndoshta një nga aktet fundamentale të njerëzimit. Siç ka thënë Gandi: "Për një njeri të uritur, një copë bukë është fytyra e Zotit." Të tjerët brengosen për paqen dhe sigurinë, stabilitetin e botës. Kemi parë trazirat e ushqimit në vitin 2008, pas asaj që unë e quaj cunami i heshtur i urisë përfshiu globin, kur çmimet e ushqimeve u dyfishuan brenda natës. Efektet destabilizuese të urisë janë të njohura gjatë gjithë historisë njerëzore. Një nga aktet më fundamentale të qytetërimit është sigurimi i ushqimit të mjaftueshëm për njerëzit.
Others think about Malthusian nightmares. Will we be able to feed a population that will be nine billion in just a few decades? This is not a negotiable thing, hunger. People have to eat. There's going to be a lot of people. This is jobs and opportunity all the way up and down the value chain. But I actually came to this issue in a different way. This is a picture of me and my three children. In 1987, I was a new mother with my first child and was holding her and feeding her when an image very similar to this came on the television. And this was yet another famine in Ethiopia. One two years earlier had killed more than a million people. But it never struck me as it did that moment, because on that image was a woman trying to nurse her baby, and she had no milk to nurse. And the baby's cry really penetrated me, as a mother. And I thought, there's nothing more haunting than the cry of a child that cannot be returned with food -- the most fundamental expectation of every human being. And it was at that moment that I just was filled with the challenge and the outrage that actually we know how to fix this problem.
Të tjerët mendojnë për katastrofën e Malthusit. A do të jemi në gjendje për të ushqyer popullatën që do të jetë 9 miliardë në vetëm disa dekada? Kjo nuk është një gjë e negociueshme, uria. Njerëzit duhet të hanë. Do të ketë shumë njerëz. Kjo do të thotë punë dhe mundësi përgjatë gjithë zinxhirit. Por unë në fakt erdha në këtë çështje ndryshe. Kjo është një foto me mua dhe tre fëmijët e mi. Në vitin 1987, isha nënë e re me fëmijën tim të parë dhe po e mbaja e po e ushqeja kur një pamje shumë e ngjashme me këtë doli në televizion. Ishte edhe një tjetër krizë urie në Etiopi. Një krizë e tillë dy vite më parë kishte vrarë më shumë se një milion njerëz. Por asnjëherë nuk më kishte prekur sikur në atë moment, sepse në atë pamje ishte një grua tek po mundohej ta ushqente fëmijën e saj, po nuk kishte qumshtin për ta ushqyer. E qara e foshnjes me të vërtetë më goditi, si një nënë. Dhe mendova, nuk ka asgjë më të tmerrshme se qarja e një fëmije që nuk mund të kthehet me ushqim -- pritshmëria më fundamentale e çdo qenie njerëzore. Dhe ishte në atë moment që unë u mbusha me sfidën dhe zemërim se ne në fakt e dimë si ta rregullojmë këtë problem.
This isn't one of those rare diseases that we don't have the solution for. We know how to fix hunger. A hundred years ago, we didn't. We actually have the technology and systems. And I was just struck that this is out of place. At our time in history, these images are out of place. Well guess what? This is last week in northern Kenya. Yet again, the face of starvation at large scale with more than nine million people wondering if they can make it to the next day. In fact, what we know now is that every 10 seconds we lose a child to hunger. This is more than HIV/AIDS, malaria and tuberculosis combined. And we know that the issue is not just production of food.
Kjo nuk është një prej atyre sëmundjeve të rralla për të cilat nuk kemi zgjidhje. Ne dimë si ta zgjidhim urinë. Njëqind vjet më parë, nuk dinim. Ne fakt, tani kemi teknologjinë dhe sisteme. Dhe mua më goditi vetëm se kjo është e pavend. Në kohën tonë në histori, këto pamje nuk janë në rregull. Gjeni se çfarë? Kjo është java e kaluar në veri të Kenisë. Përsëri, imazhi i urisë në nivel të jashtëzakonshëm me më shumë se nëntë milionë njerëz duke pyetur veten se a do të mbijetojnë deri nesër. Në fakt, ajo që ne dimë tani është se çdo 10 sekonda humbim një fëmijë nga uria. Kjo është më shumë se HIV/AIDS, malaria dhe tuberkulozi të kombinuara. Dhe ne e dimë se problemi nuk qëndron vetëm tek prodhimi i ushqimit.
One of my mentors in life was Norman Borlaug, my hero. But today I'm going to talk about access to food, because actually this year and last year and during the 2008 food crisis, there was enough food on Earth for everyone to have 2,700 kilocalories. So why is it that we have a billion people who can't find food? And I also want to talk about what I call our new burden of knowledge. In 2008, Lancet compiled all the research and put forward the compelling evidence that if a child in its first thousand days -- from conception to two years old -- does not have adequate nutrition, the damage is irreversible. Their brains and bodies will be stunted. And here you see a brain scan of two children -- one who had adequate nutrition, another, neglected and who was deeply malnourished. And we can see brain volumes up to 40 percent less in these children. And in this slide you see the neurons and the synapses of the brain don't form. And what we know now is this has huge impact on economies, which I'll talk about later. But also the earning potential of these children is cut in half in their lifetime due to the stunting that happens in early years.
Një nga mentorët në jetën time ka qenë Norman Borlaug, heroi im. Por sot unë do të flas për qasjen në ushqim, sepse në fakt këtë vit dhe vitin e kaluar dhe gjatë krizës së ushqimit në 2008, ka pasur ushqim të mjaftueshëm në Tokë për të gjithë që të hanë 2.700 kilokalori. Pra, përse kemi një miliardë njerëz të cilët nuk mund të gjejnë ushqim? Dhe gjithashtu dua të flas për atë që unë e quaj barra jonë e re e dijes. Në 2008, Lancet përmblodhi të gjitha që kishte hulumtuar dhe doli me dëshmi bindëse se në qoftë se një fëmijë në një mijë ditët e para të tij -- që nga ngjizja deri në dy vjeç -- nuk ka ushqim të përshtatshëm, dëmi është i papërmirësueshëm. Truri i tyre dhe organet do ndalojnë. Dhe këtu mund të shihni skanimin e trurit të dy fëmijëve - njëri që kishte ushqim të përshtatshëm, dhe tjetri, i lënë pas dore dhe që ishte shumë i paushqyer. Dhe mund të shohim vëllimin e trurit deri në 40 për qind më pak tek këta fëmijë. Dhe këtu mund të shihni se neuronet dhe kryqëzimet mes neuroneve të trurit nuk formohen. Dhe ajo që ne e dimë tani është se kjo ka ndikim të madh në ekonomitë, për të cilat do të flas më vonë. Por edhe potenciali për të fituar tek këta fëmijë përgjysmohet gjatë jetës së tyre për shkak të pengesave në zhvillim që ndodhin në vitet e hershme.
So this burden of knowledge drives me. Because actually we know how to fix it very simply. And yet, in many places, a third of the children, by the time they're three already are facing a life of hardship due to this. I'd like to talk about some of the things I've seen on the front lines of hunger, some of the things I've learned in bringing my economic and trade knowledge and my experience in the private sector. I'd like to talk about where the gap of knowledge is.
Pra, kjo barra e dijes më drejton mua. Sepse në të vërtetë ne dimë si ta zgjidhim këtë shumë thjeshtë. E megjithatë, në shumë vende, një e treta e fëmijëve, deri në kohën kur bëhen tre vjeç përballen me këtë vështirësi. Dua të flas për disa nga gjërat që unë kam parë në linjat e para të urisë, disa nga gjërat që kam mësuar në sjelljen e njohurive të mia ekonomike dhe tregtare dhe përvojën time në sektorin privat. Do doja të flisja për atë se ku qëndron boshllëku i diturisë.
Well first, I'd like to talk about the oldest nutritional method on Earth, breastfeeding. You may be surprised to know that a child could be saved every 22 seconds if there was breastfeeding in the first six months of life. But in Niger, for example, less than seven percent of the children are breastfed for the first six months of life, exclusively. In Mauritania, less than three percent. This is something that can be transformed with knowledge. This message, this word, can come out that this is not an old-fashioned way of doing business; it's a brilliant way of saving your child's life. And so today we focus on not just passing out food, but making sure the mothers have enough enrichment, and teaching them about breastfeeding.
Së pari, do doja të flisja për metodën më të vjetër ushqyese në tokë, qumshti i gjirit. Mund të befasoheni ta dini se një fëmijë mund të shpëtohet çdo 22 sekonda po të mund të merrte qumshtin e gjirit në gjashtë muajt e parë të jetës. Por në Niger, për shembull, më pak se shtatë për qind e fëmijëve marrin vetëm qumshtin e gjirit për gjashtë muaj jete. Në Mauritani, më pak se tre për qind. Kjo është diçka që mund të transformohet me dituri. Ky mesazh, kjo fjalë, mund të përhapet se kjo nuk është një mënyrë e vjetër për të bërë biznes, por është një mënyrë e mrekullueshme për shpëtuar jetën e fëmijës suaj. Dhe kështu ne sot përqëndrohemi në atë jo vetëm që ta shpërndajmë ushqimin, por të sigurohemi se nënat ushqehen mirë dhe t'i mësojmë rreth qumshtit të gjirit.
The second thing I'd like to talk about: If you were living in a remote village somewhere, your child was limp, and you were in a drought, or you were in floods, or you were in a situation where there wasn't adequate diversity of diet, what would you do? Do you think you could go to the store and get a choice of power bars, like we can, and pick the right one to match? Well I find parents out on the front lines very aware their children are going down for the count. And I go to those shops, if there are any, or out to the fields to see what they can get, and they cannot obtain the nutrition. Even if they know what they need to do, it's not available.
Gjëja e dytë për të cilën do doja të flas: Nëse do të jetonit në një fshat të largët diku, fëmija juaj çalonte, dhe gjendeshit në një thatësirë, ose përmbytje, apo në një situatë ku nuk kishte diversitet adekuat të dietës, çfarë do të bënit? A mendoni se do të mund të shkonit në dyqan ku do të kishte lloje të ndryshme çokollatash me proteina, sikur ne që kemi, dhe të zgjidhnit atë që doni? Prindërit që kam takuar në linjat e para janë shumë të vetëdijshëm se fëmijët e tyre nuk kanë këtë përparësi. Dhe unë shkoja në ato dyqane, nëse kishte ndonjë, ose diku më larg të shoh se çfarë mund të blejnë, ata nuk mund të marrin ushqimin e duhur. Edhe nëse e dinë se për çfarë kanë nevojë, nuk është në dispozicion.
And I'm very excited about this, because one thing we're working on is transforming the technologies that are very available in the food industry to be available for traditional crops. And this is made with chickpeas, dried milk and a host of vitamins, matched to exactly what the brain needs. It costs 17 cents for us to produce this as, what I call, food for humanity. We did this with food technologists in India and Pakistan -- really about three of them. But this is transforming 99 percent of the kids who get this. One package, 17 cents a day -- their malnutrition is overcome. So I am convinced that if we can unlock the technologies that are commonplace in the richer world to be able to transform foods. And this is climate-proof. It doesn't need to be refrigerated, it doesn't need water, which is often lacking. And these types of technologies, I see, have the potential to transform the face of hunger and nutrition, malnutrition out on the front lines.
Dhe unë jam shumë e ngazëllyer për këtë, sepse një gjë ku jemi duke punuar është transformimi i teknologjive që janë në dispozicion të gjerë në industrinë ushqimore për të korrurat tradicionale. Dhe kjo është bërë me leblebiat, qumshtin pluhur dhe një mori vitaminash, saktësisht se për çfarë ka nevojë truri. Na kushton 17 cent për të prodhuar këtë, që unë e quaj, ushqim për njerëzimin. Ne e bëmë këtë me teknologë ushqimorë në Indi dhe Pakistan -- ne fakt me tre prej tyre. Por kjo është duke transformuar 99 për qind të fëmijëve që po marrin këtë. Një paketë, 17 cent në ditë -- ata më nuk janë të kequshqyer. Kështu, unë jam e bindur se në qoftë se ne mund të përhapim teknologjitë që janë të zakonshme në botën e pasur në mënyrë që të jemi në gjendje të transformojmë ushqimin. Dhe kjo nuk varet nga klima. Nuk ka nevojë të jetë në frigorifer, nuk ka nevojë për ujë, që shpesh mungon. Dhe këto lloje të teknologjive, unë e shoh, se kanë potencialin për të transformuar imazhin e urisë dhe të të ushqyerit, kequshqyerit jashtë linjave të para.
The next thing I want to talk about is school feeding. Eighty percent of the people in the world have no food safety net. When disaster strikes -- the economy gets blown, people lose a job, floods, war, conflict, bad governance, all of those things -- there is nothing to fall back on. And usually the institutions -- churches, temples, other things -- do not have the resources to provide a safety net. What we have found working with the World Bank is that the poor man's safety net, the best investment, is school feeding. And if you fill the cup with local agriculture from small farmers, you have a transformative effect. Many kids in the world can't go to school because they have to go beg and find a meal. But when that food is there, it's transformative. It costs less than 25 cents a day to change a kid's life.
Gjëja tjetër për të cilën dua të flas është ushqimi në shkollë. Tetëdhjetë për qind e njerëzve në botë nuk kanë siguri ushqimore. Kur godet një fatkeqësi -- ekonomia bie, njerëzit humbasin punën, përmbytjet, lufta, konflikti, qeverisja e keqe, të gjitha ato gjëra -- nuk ka asgjë ku mund të mbështetesh. Dhe zakonisht institucionet -- kisha, tempuj, e gjëra të tjera -- nuk kanë burime për të siguruar mbështetje. Çfarë kemi gjetur se funksionon me Bankën Botërore është se mbështetja e të varfërit, investimi më i mirë, është të ushqyerit në shkolla. Dhe nëse e mbush gotën me prodhime bujqësore lokale nga fermerë të vegjël, do të keni një efekt transformues. Shumë fëmijë në botë nuk mund të shkojnë në shkollë, sepse ata duhet të dalin të lypin që të mund të ushqehen. Por kur ushqimi është atje, është transformuese. Kushton më pak se 25 cent në ditë për të ndryshuar jetën e një fëmijë.
But what is most amazing is the effect on girls. In countries where girls don't go to school and you offer a meal to girls in school, we see enrollment rates about 50 percent girls and boys. We see a transformation in attendance by girls. And there was no argument, because it's incentive. Families need the help. And we find that if we keep girls in school later, they'll stay in school until they're 16, and won't get married if there's food in school. Or if they get an extra ration of food at the end of the week -- it costs about 50 cents -- will keep a girl in school, and they'll give birth to a healthier child, because the malnutrition is sent generation to generation.
Por ajo që është më mahnitëse është efekti tek vajzat. Në vendet ku vajzat nuk shkojnë në shkollë dhe u ofroni një racion ushqimi vajzave në shkollë, ne shohim normat e regjistrimit rreth 50 për qind vajza dhe djem. Ne shohim një transformim në ndjekjen e shkollës nga vajzat. Dhe nuk kishte asnjë argument, sepse kjo është nxitje. Familjet kanë nevojë për ndihmë. Dhe ne kuptojmë se në qoftë se i mbajmë vajzat në shkollë më vonë ato do të qëndrojnë në shkollë derisa të jenë 16 vjeçe dhe nuk do të martohen nëse ka ushqim në shkollë. Ose në qoftë se ato marrin një racion shtesë të ushqimit në fund të javës -- kushton rreth 50 cent -- kjo do të mbajë një vajzë në shkollë, dhe ato do të lindin një fëmijë më të shëndetshëm, për shkak se kequshqyerja bartet nga gjenerata në gjeneratë.
We know that there's boom and bust cycles of hunger. We know this. Right now on the Horn of Africa, we've been through this before. So is this a hopeless cause? Absolutely not. I'd like to talk about what I call our warehouses for hope. Cameroon, northern Cameroon, boom and bust cycles of hunger every year for decades. Food aid coming in every year when people are starving during the lean seasons. Well two years ago, we decided, let's transform the model of fighting hunger, and instead of giving out the food aid, we put it into food banks. And we said, listen, during the lean season, take the food out. You manage, the village manages these warehouses. And during harvest, put it back with interest, food interest. So add in five percent, 10 percent more food. For the past two years, 500 of these villages where these are have not needed any food aid -- they're self-sufficient. And the food banks are growing. And they're starting school feeding programs for their children by the people in the village. But they've never had the ability to build even the basic infrastructure or the resources. I love this idea that came from the village level: three keys to unlock that warehouse. Food is gold there. And simple ideas can transform the face, not of small areas, of big areas of the world.
Ne e dimë se ka ngritje dhe rënie në ciklin e urisë. Ne e dimë këtë. Tani në këtë moment në Horn të Afrikës, ne kemi kaluar nëpër këtë më parë. Pra, a është kjo një çështje e pashpresë? Absolutisht jo. Do doja të flisja për atë që unë e quaj depot tona të shpresës. Kameruni, Kameruni verior, ka pasur ngritje dhe ulje në ciklin e urisë çdo vit për dekada të tëra. Ndihma ushqimore që vijnë çdo vit, kur njerëzit janë të uritur gjatë sezonave joproduktive. Dy vjet më parë, vendosëm ta transformojmë modelin e luftës kundër urisë, dhe në vend të jepnim ndihma ushqimore, ne i vendosnim në banka ushqimore. Dhe ne thamë, dëgjoni, gjatë sezonave të joproduktive, mbani jashtë ushqimin. Ju menaxhoni, fshati menaxhon këto depo. Dhe gjatë kohës së të korrurave, e ktheni me interes, interes i ushqimit. Pra, shtoni pesë për qind, 10 për qind ushqim më shumë. Për dy vitet e fundit, 500 prej këtyre fshatrave, ku këto janë nuk kanë nevojë për ndonjë ndihmë ushqimore - ata arrijnë t’ia dalin vetë. Dhe bankat e ushqimit janë në rritje. jo të zonave të vogla, por zonave të mëdha të botës. Dhe ata janë duke filluar programe ushqimore shkollore për fëmijët e tyre nga njerëzit e fshatit. Por ata asnjëherë nuk kanë pasur mundësinë për të ndërtuar as edhe infrastrukturën bazë apo resurset. Më pëlqen shumë kjo ide që ardhur nga niveli i fshatit: tre çelësat për të hapur atë depo. Ushqimi është flori atje. Dhe idetë e thjeshta mund të transformojnë imazhin, jo të zonave të vogla, por zonave të mëdha të botës.
I'd like to talk about what I call digital food. Technology is transforming the face of food vulnerability in places where you see classic famine. Amartya Sen won his Nobel Prize for saying, "Guess what, famines happen in the presence of food because people have no ability to buy it." We certainly saw that in 2008. We're seeing that now in the Horn of Africa where food prices are up 240 percent in some areas over last year. Food can be there and people can't buy it.
Do doja të flisja për atë që unë e quaj ushqim dixhital. Teknologjia është duke transformuar imazhin e sensitivitetit ndaj ushqimit në vendet ku ka uri të madhe. Amartya Sen fitoi Çmimin Nobel sepse tha: "E dini çfarë, uria ndodh në praninë e ushqimit sepse njerëzit nuk janë në gjendje ta blejnë atë." Këtë me siguri e kemi parë në vitin 2008. Tani jemi duke e parë në Horn të Afrikës, ku çmimet e ushqimit janë ngritur deri në 240 për qind në disa zona gjatë vitit të kaluar. Ushqimi mund të jetë atje dhe njerëzit nuk mund ta blejnë.
Well this picture -- I was in Hebron in a small shop, this shop, where instead of bringing in food, we provide digital food, a card. It says "bon appetit" in Arabic. And the women can go in and swipe and get nine food items. They have to be nutritious, and they have to be locally produced. And what's happened in the past year alone is the dairy industry -- where this card's used for milk and yogurt and eggs and hummus -- the dairy industry has gone up 30 percent. The shopkeepers are hiring more people. It is a win-win-win situation that starts the food economy moving. We now deliver food in over 30 countries over cell phones, transforming even the presence of refugees in countries, and other ways.
Kjo fotografi - isha në Hebron në një dyqan të vogël, në këtë dyqan, ku në vend të sjellim ushqim, ne sigurojmë ushqim dixhital, një kartelë. Ajo thotë "ju bëftë mirë" në arabisht. Dhe gratë mund të shkojnë aty, ta kalojnë kartelën dhe të marrin nëntë artikuj ushqimor. Artikujt duhet të jenë ushqyes, dhe të jenë prodhim vendor. Dhe çfarë ka ndodhur vetëm në vitin e kaluar është industria e qumështit -- ku kjo kartelë është përdorur për qumësht dhe kos dhe vezë dhe humus(gjalpe qiqrash) industria e qumështit është rritur për 30 për qind. Tregtarët janë duke punësuar më shumë njerëz. Kjo është një situatë ku të gjitha palët fitojnë dhe e cila vë në lëvizje ekonominë e ushqimit. Ne tani shpërndajmë ushqim në mbi 30 shtete përmes telefonave celularë, duke e transformuar edhe praninë e refugjatëve në vende, dhe mënyra të tjera.
Perhaps most exciting to me is an idea that Bill Gates, Howard Buffett and others have supported boldly, which is to ask the question: What if, instead of looking at the hungry as victims -- and most of them are small farmers who cannot raise enough food or sell food to even support their own families -- what if we view them as the solution, as the value chain to fight hunger? What if from the women in Africa who cannot sell any food -- there's no roads, there's no warehouses, there's not even a tarp to pick the food up with -- what if we give the enabling environment for them to provide the food to feed the hungry children elsewhere? And Purchasing for Progress today is in 21 countries. And guess what? In virtually every case, when poor farmers are given a guaranteed market -- if you say, "We will buy 300 metric tons of this. We'll pick it up. We'll make sure it's stored properly." -- their yields have gone up two-, three-, fourfold and they figure it out, because it's the first guaranteed opportunity they've had in their life. And we're seeing people transform their lives. Today, food aid, our food aid -- huge engine -- 80 percent of it is bought in the developing world. Total transformation that can actually transform the very lives that need the food.
Ndoshta më së shumti emocionuese për mua është ideja që Bill Gates, Howard Buffett dhe të tjerët kanë mbështetur me guxim, dhe kjo është të shtrohet pyetja: Po sikur, në vend që të shikojmë të uriturit si viktima -- dhe shumica e tyre janë fermerë të vegjël që nuk mund të prodhojnë ushqim të mjaftueshëm ose të shesin për të mbështetur familjet e tyre -- çfarë nëse ne i shohim ata si zgjidhje, si zinxhir për të luftuar urinë? Çfarë nëse nga gratë në Afrikë që nuk mund të shesin ushqim -- nuk ka rrugë, nuk ka depo, nuk ka as edhe se si ta bartin ushqimin -- çfarë nëse ne ua japim mundësitë që ato të ofrojnë ushqim për fëmijët e uritur që jetojnë diku tjetër? Dhe iniciativa Purchasing for Progress sot është në 21 shtete. Dhe e dini çfarë? Pothuajse në çdo rast, kur fermerëve të varfër u garantohet tregu -- nëse themi "Ne do të blejmë 300 tonë të kësaj. Ne do marrim. Ne do ta vendosim siç duhet" – Prodhimet e tyre janë ngritur dy-, tre-, katërfish dhe ata e kuptojnë, sepse është mundësia e parë e garantuar që ata kanë pasur në jetën e tyre. Dhe ne po shohim njerëz që po transformojnë jetën e tyre. Sot, ndihma ushqimore, ndihma jonë ushqimore -- një mekanizëm i madh -- 80 për qind e saj blihet në vendet në zhvillim. Transformim total që në fakt mund të transformojë jetën e pikërisht atyre që kanë nevojë për ushqim.
Now you'd ask, can this be done at scale? These are great ideas, village-level ideas. Well I'd like to talk about Brazil, because I've taken a journey to Brazil over the past couple of years, when I read that Brazil was defeating hunger faster than any nation on Earth right now. And what I've found is, rather than investing their money in food subsidies and other things, they invested in a school feeding program. And they require that a third of that food come from the smallest farmers who would have no opportunity. And they're doing this at huge scale after President Lula declared his goal of ensuring everyone had three meals a day. And this zero hunger program costs .5 percent of GDP and has lifted many millions of people out of hunger and poverty. It is transforming the face of hunger in Brazil, and it's at scale, and it's creating opportunities. I've gone out there; I've met with the small farmers who have built their livelihoods on the opportunity and platform provided by this.
Tani ju do të pyesnit, a mund të bëhet kjo në shkallë të madhe? Këto janë ide të mëdha, ide të nivelit të fshatit. Do doja të flisja për Brazilin, sepse kam udhëtuar në Brazil gjatë dy viteve të fundit, kur kam lexuar se Brazili ishte duke e mposhtur urinë më shpejt se çdo vend tjetër në Tokë tani. Dhe ajo që unë kam gjetur është se në vend që të investonin paratë e tyre në subvencione ushqimore, Dhe gjëra tjera, ata investuan në programe ushqimore nëpër shkolla. Dhe ata kërkojnë që një e treta e ushqimit të vijë nga fermerët më të vegjël që nuk kanë asnjë mundësi. Dhe ata po e bëjnë këtë në një shkallë të madhe pasi Presidenti Lula kishte deklaruar se qëllimi i tij ishte sigurimi tre racioneve në ditë për secilin. Dhe ky program me uri zero kushton 0.5 për qind e PBB-së dhe ka tërhequr shumë miliona njerëz nga uria dhe varfëria. Kjo është duke transformuar imazhin e urisë në Brazil, dhe është në një shkallë të madhe, dhe po krijon mundësi. Unë kam shkuar atje, kam takuar fermerët e vegjël të cilët kanë ndërtuar jetesën e tyre në mundësinë dhe platformën e siguruar nga kjo.
Now if we look at the economic imperative here, this isn't just about compassion. The fact is studies show that the cost of malnutrition and hunger -- the cost to society, the burden it has to bear -- is on average six percent, and in some countries up to 11 percent, of GDP a year. And if you look at the 36 countries with the highest burden of malnutrition, that's 260 billion lost from a productive economy every year. Well, the World Bank estimates it would take about 10 billion dollars -- 10.3 -- to address malnutrition in those countries. You look at the cost-benefit analysis, and my dream is to take this issue, not just from the compassion argument, but to the finance ministers of the world, and say we cannot afford to not invest in the access to adequate, affordable nutrition for all of humanity.
Tani në qoftë se ne shikojmë në thelbin e ekonomisë, kjo nuk ka të bëjë vetëm me dhembshuri. Fakti është se studimet tregojnë se kostoja e kequshqyerjes dhe urisë -- kostoja për shoqërinë, barra që duhet ta mbajë -- është mesatarisht gjashtë për qind, dhe në disa vende deri në 11 për qind e PBB-së në vit. Dhe në qoftë se ju shikoni në 36 vendet me barrën më të lartë të kequshqyerjes, ajo është 260 miliardë humbje nga një ekonomi produktive çdo vit. Banka Botërore vlerëson se do të kushtonte rreth 10 miliardë dollarë - 10.3 -- për të trajtuar kequshqyerjen në këto vende. Shikojmë analizën kosto-përfitim, dhe ëndërra ime është ta marrim këtë çështje jo vetëm me dhembshuri, por tek minitrat e financave të botës, dhe t’u themi se nuk mund të përballojmë të mos investojmë në qasjen të përballueshme dhe adekuate për ushqim për të gjithë njerëzimin.
The amazing thing I've found is nothing can change on a big scale without the determination of a leader. When a leader says, "Not under my watch," everything begins to change. And the world can come in with enabling environments and opportunities to do this. And the fact that France has put food at the center of the G20 is really important. Because food is one issue that cannot be solved person by person, nation by nation. We have to stand together. And we're seeing nations in Africa. WFP's been able to leave 30 nations because they have transformed the face of hunger in their nations.
Diçka të mrekullueshme që kam kuptuar është se asgjë nuk mund të ndryshojë në një shkallë të madhe pa vendosmërinë e një lideri. Kur një lider thotë: "Jo nën vëzhgimin tim”, çdo gjë fillon të ndryshojë. Dhe bota mund të vijë me mundësi për të përmirësuar këtë. Dhe fakti që Franca ka vënë ushqimin në qendër të G20 është me të vërtetë e rëndësishme. Për shkak se ushqimi është një çështje që nuk mund të zgjidhet nga personi në person, kombi në komb. Ne duhet të qëndrojmë së bashku. Dhe ne po shohim kombet në Afrikë. PBU ka qenë në gjendje të largohet nga 30 kombe sepse ka transformuar imazhin e urisë në vendet e tyre.
What I would like to offer here is a challenge. I believe we're living at a time in human history where it's just simply unacceptable that children wake up and don't know where to find a cup of food. Not only that, transforming hunger is an opportunity, but I think we have to change our mindsets. I am so honored to be here with some of the world's top innovators and thinkers. And I would like you to join with all of humanity to draw a line in the sand and say, "No more. No more are we going to accept this." And we want to tell our grandchildren that there was a terrible time in history where up to a third of the children had brains and bodies that were stunted, but that exists no more.
Ajo që unë do doja të ofroja këtu është një sfidë. Unë besoj se ne jemi duke jetuar në një kohë në historinë njerëzore ku është thjesht e papranueshme që fëmijët zgjohen dhe nuk dinë ku të gjejnë ushqim. Jo vetëm kaq, transformimi i urisë është një mundësi, por unë mendoj se ne duhet të ndryshojmë pikëpamjet tona. Unë jam e nderuar që jam këtu me disa inovatorët dhe mendimtarët më të mëdhenjë në botë. Dhe unë do të doja që të bashkoheni me gjithë njerëzimin dhe të shënojmë në rërë e të themi: "Jo më. Nuk do ta pranojmë më këtë." Dhe ne duam t’i themi nipërve tanë se ka pasur një kohë të tmerrshme në histori, ku deri në një e treta e fëmijëve kishin trurin dhe organet e pa zhvilluara, por kjo nuk ekziston më.
Thank you.
Ju faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)