Well after many years working in trade and economics, four years ago, I found myself working on the front lines of human vulnerability. And I found myself in the places where people are fighting every day to survive and can't even obtain a meal. This red cup comes from Rwanda from a child named Fabian. And I carry this around as a symbol, really, of the challenge and also the hope. Because one cup of food a day changes Fabian's life completely. But what I'd like to talk about today is the fact that this morning, about a billion people on Earth -- or one out of every seven -- woke up and didn't even know how to fill this cup. One out of every seven people.
Na vele jaren werk in de handel en economie, belandde ik 4 jaar geleden aan de frontlinies van de menselijke kwetsbaarheid. Ik belandde op de plekken waar mensen iedere dag vechten om te overleven en niet eens een maaltijd kunnen bemachtigen. Deze rode beker komt uit Rwanda van een kind genaamd Fabian. Ik draag hem bij me als een symbool, in feite, van de uitdaging en ook de hoop. Want één beker voedsel per dag verandert Fabians leven volledig. Maar waarover ik wil praten vandaag is het feit dat deze ochtend, zo'n miljard mensen op aarde -- ofwel één op de zeven mensen -- wakker werd en niet eens wist hoe deze beker te vullen. Een op de zeven mensen.
First, I'll ask you: Why should you care? Why should we care? For most people, if they think about hunger, they don't have to go far back on their own family history -- maybe in their own lives, or their parents' lives, or their grandparents' lives -- to remember an experience of hunger. I rarely find an audience where people can go back very far without that experience. Some are driven by compassion, feel it's perhaps one of the fundamental acts of humanity. As Gandhi said, "To a hungry man, a piece of bread is the face of God." Others worry about peace and security, stability in the world. We saw the food riots in 2008, after what I call the silent tsunami of hunger swept the globe when food prices doubled overnight. The destabilizing effects of hunger are known throughout human history. One of the most fundamental acts of civilization is to ensure people can get enough food.
Eerste vraag aan jullie is: waarom zou dit jullie interesseren? Waarom interesseert dit ons? De meeste mensen, wanneer ze aan honger denken, hoeven niet lang terug te gaan in hun familiehistorie -- misschien in hun eigen leven, of dat van hun ouders, of hun grootouders -- om zich de ervaring van honger te herinneren. Ik tref zelden een publiek waar mensen erg ver terug kunnen gaan zonder die ervaring. Sommigen zijn gedreven door compassie, voelen dat het wellicht één van de fundamentele daden van menselijkheid is. Zoals Gandhi zei, "Voor een hongerige man is een stuk brood het gezicht van God." Anderen maken zich zorgen over vrede en veiligheid, stabiliteit in de wereld. We zagen de voedselrellen in 2008, nadat de wat ik noem "stille tsunami van honger" de planeet overspoelde toen voedselprijzen verdubbelden. De destabiliserende effecten van honger zijn bekend uit de menselijke geschiedenis. Een van de meest fundamentele daden van civilisatie is te zorgen dat mensen genoeg te eten hebben.
Others think about Malthusian nightmares. Will we be able to feed a population that will be nine billion in just a few decades? This is not a negotiable thing, hunger. People have to eat. There's going to be a lot of people. This is jobs and opportunity all the way up and down the value chain. But I actually came to this issue in a different way. This is a picture of me and my three children. In 1987, I was a new mother with my first child and was holding her and feeding her when an image very similar to this came on the television. And this was yet another famine in Ethiopia. One two years earlier had killed more than a million people. But it never struck me as it did that moment, because on that image was a woman trying to nurse her baby, and she had no milk to nurse. And the baby's cry really penetrated me, as a mother. And I thought, there's nothing more haunting than the cry of a child that cannot be returned with food -- the most fundamental expectation of every human being. And it was at that moment that I just was filled with the challenge and the outrage that actually we know how to fix this problem.
Anderen denken over Malthusiaanse nachtmerries. Gaan we in staat zijn een populatie van negen miljard mensen te voeden, reeds over enkele decennia? Dit is niet iets onderhandelbaars, honger. Mensen moeten eten. Er gaan een hoop mensen zijn. Dit is banen en mogelijkheden over de gehele lengte van de waardeketen Maar in feite kwam ik op een andere manier bij dit thema. Dit is een foto van mij en mijn drie kinderen. In 1987 was ik een jonge moeder met mijn eerste kind en hield haar vast en voedde haar toen een vergelijkbaar beeld op T.V. kwam. Het was weer een hongersnood in Ethiopië. Twee jaar daarvoor had er één meer dan een miljoen mensen gedood. Maar het had me nooit zo geraakt als op dat moment, want dat beeld was van een vrouw die haar baby trachtte te voeden, maar ze had geen melk om te voeden. De kreten van de baby doordrongen me , als moeder. Ik dacht, er is niets meer achtervolgend dan het gehuil van een baby dat niet beantwoord kan worden met voedsel -- de meest fundamentele verwachting van elk mens. Op dat moment was ik vervuld van de uitdaging en de woede dat we weten hoe dit probleem op te lossen is.
This isn't one of those rare diseases that we don't have the solution for. We know how to fix hunger. A hundred years ago, we didn't. We actually have the technology and systems. And I was just struck that this is out of place. At our time in history, these images are out of place. Well guess what? This is last week in northern Kenya. Yet again, the face of starvation at large scale with more than nine million people wondering if they can make it to the next day. In fact, what we know now is that every 10 seconds we lose a child to hunger. This is more than HIV/AIDS, malaria and tuberculosis combined. And we know that the issue is not just production of food.
Dit is niet één van die zeldzame ziektes waarvoor we geen oplossing hebben. We weten hoe we honger kunnen oplossen. 100 jaar geleden nog niet. We hebben de technologie en de systemen. En het raakte me dat dit niet van deze tijd is. Op dit punt in de geschiedenis passen deze beelden niet meer. En wat denk je? Dit is vorige week in Noord-Kenia. Alweer, het gezicht van honger op grote schaal met meer dan negen miljoen mensen die zich afvragen of ze morgen gaan halen. In feite, wat we nu weten is dat we elke tien seconden een kind verliezen door honger. Dit is meer dan HIV/AIDS, malaria en tuberculose gezamenlijk. We weten dat het probleem niet enkel voedselproductie is.
One of my mentors in life was Norman Borlaug, my hero. But today I'm going to talk about access to food, because actually this year and last year and during the 2008 food crisis, there was enough food on Earth for everyone to have 2,700 kilocalories. So why is it that we have a billion people who can't find food? And I also want to talk about what I call our new burden of knowledge. In 2008, Lancet compiled all the research and put forward the compelling evidence that if a child in its first thousand days -- from conception to two years old -- does not have adequate nutrition, the damage is irreversible. Their brains and bodies will be stunted. And here you see a brain scan of two children -- one who had adequate nutrition, another, neglected and who was deeply malnourished. And we can see brain volumes up to 40 percent less in these children. And in this slide you see the neurons and the synapses of the brain don't form. And what we know now is this has huge impact on economies, which I'll talk about later. But also the earning potential of these children is cut in half in their lifetime due to the stunting that happens in early years.
Een van de mentors in mijn leven was Norman Borlaug, mijn held. Maar vandaag ga ik het hebben over toegang tot voedsel, want in feite was er dit jaar en vorig jaar en tijdens de voedselcrisis van 2008 voldoende voedsel op aarde om iedereen 2700 kilocalorieën te geven. Dus hoe komt het dat we een miljard mensen hebben die geen voedsel kunnen vinden? Ik wil het ook hebben over wat ik noem: onze nieuwe last aan kennis. In 2008 verzamelde Lancet alle onderzoek en bracht overtuigend bewijs naar voren dat als een kind in de eerste duizend dagen -- van de conceptie tot twee jaar oud -- geen adequate voeding heeft, de schade onomkeerbaar is. Hun hersenen en lichamen zullen onvolgroeid blijven. Hier zie je een hersenscan van twee kinderen -- één die voldoende voeding had, de ander verwaarloosd en zwaar ondervoed. We zien hersenvolumes die tot 40% minder zijn bij deze kinderen. Op deze dia zie je dat de neuronen en de synapsen van de hersenen zich niet vormen. We weten nu dat dit van grote invloed is op economieën. Daarover zal ik het later hebben. Maar ook het verdienpotentiëel van deze kinderen is gehalveerd gedurende hun leven vanwege de onderontwikkeling in de eerste jaren.
So this burden of knowledge drives me. Because actually we know how to fix it very simply. And yet, in many places, a third of the children, by the time they're three already are facing a life of hardship due to this. I'd like to talk about some of the things I've seen on the front lines of hunger, some of the things I've learned in bringing my economic and trade knowledge and my experience in the private sector. I'd like to talk about where the gap of knowledge is.
Dus deze last aan kennis motiveert me. Want we weten hoe we dit heel eenvoudig kunnen oplossen. En toch: op veel plekken ziet een derde van de kinderen tegen de tijd dat ze drie zijn reeds een leven van ontberingen tegemoet hierdoor. Ik zou het willen hebben over de dingen die ik gezien heb in de frontlinies van honger, dingen die ik geleerd heb bij het toepassen van mijn economische en handelskennis en mijn ervaring in de private sector. Ik wil praten over waar de kloof aan kennis is.
Well first, I'd like to talk about the oldest nutritional method on Earth, breastfeeding. You may be surprised to know that a child could be saved every 22 seconds if there was breastfeeding in the first six months of life. But in Niger, for example, less than seven percent of the children are breastfed for the first six months of life, exclusively. In Mauritania, less than three percent. This is something that can be transformed with knowledge. This message, this word, can come out that this is not an old-fashioned way of doing business; it's a brilliant way of saving your child's life. And so today we focus on not just passing out food, but making sure the mothers have enough enrichment, and teaching them about breastfeeding.
Allereerst wil ik praten over de oudste voedingsmethode ter wereld, borstvoeding. Het zal je misschien verbazen dat elke 22 seconden een kind gered zou kunnen worden als er borstvoeding gegeven werd gedurende de eerste zes maanden. Maar in Niger, bijvoorbeeld, krijgt minder dan 7% van de kinderen uitsluitend borstvoeding gedurende de eerste zes maanden van hun leven. In Mauritanië is dat minder dan 3%. Dit is iets wat getransformeerd kan worden met kennis. Deze boodschap kan verspreid worden: dat dit geen ouderwetse gang van zaken is, maar een briljante manier om het leven van je kind te redden. Dus tegenwoordig richten we ons niet enkel op voedselverstrekking, maar op zorgen dat de moeders genoeg aanvulling hebben, en ze informeren over borstvoeding.
The second thing I'd like to talk about: If you were living in a remote village somewhere, your child was limp, and you were in a drought, or you were in floods, or you were in a situation where there wasn't adequate diversity of diet, what would you do? Do you think you could go to the store and get a choice of power bars, like we can, and pick the right one to match? Well I find parents out on the front lines very aware their children are going down for the count. And I go to those shops, if there are any, or out to the fields to see what they can get, and they cannot obtain the nutrition. Even if they know what they need to do, it's not available.
Het tweede waarover ik het wil hebben: Als je in een afgelegen dorpje woonde, en je kind was mank, er heerste droogte, of er waren overstromingen, of een situatie waarin er onvoldoende variatie in voeding was, wat zou je doen? Denk je dat je naar de winkel kon gaan en kon kiezen uit een reeks mueslirepen, zoals wij, en dan de juiste kon kiezen? Nou, ik vind ouders aan de frontlinies die heel goed weten dat hun kind niet lang meer leeft. En ik ga naar de winkels, als die er zijn, of naar de velden om te zien wat ze kunnen krijgen, en ze kunnen de voeding niet krijgen. Zelfs als ze weten wat ze moeten doen, is het niet verkrijgbaar.
And I'm very excited about this, because one thing we're working on is transforming the technologies that are very available in the food industry to be available for traditional crops. And this is made with chickpeas, dried milk and a host of vitamins, matched to exactly what the brain needs. It costs 17 cents for us to produce this as, what I call, food for humanity. We did this with food technologists in India and Pakistan -- really about three of them. But this is transforming 99 percent of the kids who get this. One package, 17 cents a day -- their malnutrition is overcome. So I am convinced that if we can unlock the technologies that are commonplace in the richer world to be able to transform foods. And this is climate-proof. It doesn't need to be refrigerated, it doesn't need water, which is often lacking. And these types of technologies, I see, have the potential to transform the face of hunger and nutrition, malnutrition out on the front lines.
Ik ben dolblij hiermee, want één ding waaraan we werken is het transformeren van de technologieën die beschikbaar zijn in de voedselindustrie zodat ze toepasbaar worden op traditionele gewassen. Dit is gemaakt met kikkererwten, gedroogde melk en een hele hoop vitaminen, aangepast aan de behoeften van de hersenen. Het kost ons 17 cent om te produceren als, wat ik noem, voedsel voor de mensheid. We deden dit met voedseltechnologen in India en Pakistan -- een stuk of drie. Maar dit transformeert 99% van de kinderen die dit krijgen. Eén pakje, 17cent per dag -- en hun ondervoeding is verleden tijd. Dus ik ben overtuigd dat als we deze technologieën kunnen ontsluiten die gemeengoed zijn in de rijkere wereld dat we voedsel kunnen transformeren. Dit is klimaatbestendig. Het behoeft geen koeling, geen water, wat vaak ontbreekt. En ik zie dat deze soorten technologie het potentieel hebben om het gezicht van honger en ondervoeding te transformeren, aan de frontlinies.
The next thing I want to talk about is school feeding. Eighty percent of the people in the world have no food safety net. When disaster strikes -- the economy gets blown, people lose a job, floods, war, conflict, bad governance, all of those things -- there is nothing to fall back on. And usually the institutions -- churches, temples, other things -- do not have the resources to provide a safety net. What we have found working with the World Bank is that the poor man's safety net, the best investment, is school feeding. And if you fill the cup with local agriculture from small farmers, you have a transformative effect. Many kids in the world can't go to school because they have to go beg and find a meal. But when that food is there, it's transformative. It costs less than 25 cents a day to change a kid's life.
Het volgende waarover ik het wil hebben is schoolvoeding. 80 % van de mensen in de wereld hebben geen voedsel-vangnet. Als het noodlot toeslaat -- de economie begeeft het, mensen raken banen kwijt, overstromingen, oorlog, conflicten, slecht bestuur, al deze dingen -- is er niets om op terug te vallen. Gewoonlijk hebben de instituten -- kerken, tempels, andere dingen -- niet de middelen om een vangnet te bieden. Wat we vonden in ons werk met de Wereldbank is dat het vangnet voor de armen, de beste investering, schoolvoeding is. Als je de beker vult met lokale landbouwproducten van kleine boeren, heb je een transformerend effect. Veel kinderen in de wereld kunnen niet naar school omdat ze moeten bedelen en eten moeten vinden. Maar als dat eten er is, is het transformerend. Voor minder dan 25 cent per dag verander je het leven van een kind.
But what is most amazing is the effect on girls. In countries where girls don't go to school and you offer a meal to girls in school, we see enrollment rates about 50 percent girls and boys. We see a transformation in attendance by girls. And there was no argument, because it's incentive. Families need the help. And we find that if we keep girls in school later, they'll stay in school until they're 16, and won't get married if there's food in school. Or if they get an extra ration of food at the end of the week -- it costs about 50 cents -- will keep a girl in school, and they'll give birth to a healthier child, because the malnutrition is sent generation to generation.
Maar wat het meest verbaast is het effect op meisjes. In landen waar meisjes niet naar school gaan en je biedt meisjes een maaltijd aan in school, zien we inschrijfquota van 50% meisjes en jongens. We zien een transformatie in aanwezigheid van meisjes. Er was geen geruzie, want het is stimulans. Families hebben de hulp nodig. We merken dat als we meisjes langer blijven houden, ze in school blijven tot hun 16de en niet trouwen als er eten op school is. Of ze krijgen een extra portie eten aan het eind van de week -- dat kost ca. 50 cent -- en meisjes blijven in school en baren een gezonder kind, want de ondervoeding gaat van generatie op generatie.
We know that there's boom and bust cycles of hunger. We know this. Right now on the Horn of Africa, we've been through this before. So is this a hopeless cause? Absolutely not. I'd like to talk about what I call our warehouses for hope. Cameroon, northern Cameroon, boom and bust cycles of hunger every year for decades. Food aid coming in every year when people are starving during the lean seasons. Well two years ago, we decided, let's transform the model of fighting hunger, and instead of giving out the food aid, we put it into food banks. And we said, listen, during the lean season, take the food out. You manage, the village manages these warehouses. And during harvest, put it back with interest, food interest. So add in five percent, 10 percent more food. For the past two years, 500 of these villages where these are have not needed any food aid -- they're self-sufficient. And the food banks are growing. And they're starting school feeding programs for their children by the people in the village. But they've never had the ability to build even the basic infrastructure or the resources. I love this idea that came from the village level: three keys to unlock that warehouse. Food is gold there. And simple ideas can transform the face, not of small areas, of big areas of the world.
We weten dat er pieken en dalen in hongercycli zjin We weten dit. Momenteel in de Hoorn van Afrika, we hebben het eerder gezien. Dus is dit een hopeloze zaak? Absoluut niet. Ik wil even praten over wat ik noem onze pakhuizen voor hoop. Kameroen, Noord-Kameroen, pieken en dalen van honger elk jaar, decennia lang. Voedselhulp komt ieder jaar wanneer mensen verhongeren gedurende het magere seizoen. Nou, twee jaar geleden, besloten we het model van hongerbestrijding te transformeren, en in plaats van de voedselhulp te verdelen, stopten we het in voedselbanken. We zeiden, luister, gedurende het magere seizoen, neem van het voedsel. Jullie beheren, het dorp beheert de pakhuizen. Tijdens de oogst stop je het terug met rente, voedselrente. Dus stop er 5 %, 10% meer voedsel in. De afgelopen twee jaren hadden 500 van deze dorpen geen voedselhulp nodig -- ze zijn zelfvoorzienend. De voedselbanken groeien. Ze starten school-voedingsprogramma's voor hun kinderen door de mensen in het dorp. Ze hebben nooit de kans gehad om zelfs maar de basis-infrastructuur te bouwen of de middelen. Dit idee van het dorp zelf, vind ik geweldig: drie sleutels voor de deur van het pakhuis. Voedsel is daar goud. Eenvoudige ideeën kunnen het gezicht transformeren niet van kleine gebieden, maar van grote gebieden van de wereld.
I'd like to talk about what I call digital food. Technology is transforming the face of food vulnerability in places where you see classic famine. Amartya Sen won his Nobel Prize for saying, "Guess what, famines happen in the presence of food because people have no ability to buy it." We certainly saw that in 2008. We're seeing that now in the Horn of Africa where food prices are up 240 percent in some areas over last year. Food can be there and people can't buy it.
Ik wil het hebben over wat ik noem digitaal voedsel. Technologie transformeert het gezicht van voedselkwetsbaarheid op plekken waar je klassieke hongersnood ziet. Amaryta Sen won zijn Nobel Prijs door te zeggen, "Weet je, hongersnoden vinden plaats in de nabijheid van voedsel omdat mensen het niet kunnen kopen." We zagen dit duidelijk in 2008. We zien dat nu in de Hoorn van Afrika waar voedselprijzen 240% gestegen zijn in sommige gebieden over het laatste jaar. Er kan voedsel zijn, maar mensen kunnen het niet kopen.
Well this picture -- I was in Hebron in a small shop, this shop, where instead of bringing in food, we provide digital food, a card. It says "bon appetit" in Arabic. And the women can go in and swipe and get nine food items. They have to be nutritious, and they have to be locally produced. And what's happened in the past year alone is the dairy industry -- where this card's used for milk and yogurt and eggs and hummus -- the dairy industry has gone up 30 percent. The shopkeepers are hiring more people. It is a win-win-win situation that starts the food economy moving. We now deliver food in over 30 countries over cell phones, transforming even the presence of refugees in countries, and other ways.
Deze foto -- ik was in Hebron in een kleine winkel, deze winkel, waar we in plaats van voedsel, digitaal voedsel brengen, een kaart. Er staat "Bon Appétit" in Arabisch. De vrouwen komen hun kaart laten lezen en krijgen negen voedsel items. Ze moeten voedzaam zijn, en ze moeten lokaal geproduceerd zijn. Gedurende het afgelopen jaar alleen al, in de zuivelindustrie -- waar deze kaart gebruikt wordt voor melk en yoghurt en eieren en humus -- de zuivelindustrie steeg met 30%. De winkeliers nemen meer mensen aan. Het is een win-win-win situatie die de voedseleconomie in beweging zet. We leveren nu in meer dan 30 landen voedsel via mobieltjes, waarmee we zelfs de aanwezigheid van vluchtelingen in landen transformeren en nog meer.
Perhaps most exciting to me is an idea that Bill Gates, Howard Buffett and others have supported boldly, which is to ask the question: What if, instead of looking at the hungry as victims -- and most of them are small farmers who cannot raise enough food or sell food to even support their own families -- what if we view them as the solution, as the value chain to fight hunger? What if from the women in Africa who cannot sell any food -- there's no roads, there's no warehouses, there's not even a tarp to pick the food up with -- what if we give the enabling environment for them to provide the food to feed the hungry children elsewhere? And Purchasing for Progress today is in 21 countries. And guess what? In virtually every case, when poor farmers are given a guaranteed market -- if you say, "We will buy 300 metric tons of this. We'll pick it up. We'll make sure it's stored properly." -- their yields have gone up two-, three-, fourfold and they figure it out, because it's the first guaranteed opportunity they've had in their life. And we're seeing people transform their lives. Today, food aid, our food aid -- huge engine -- 80 percent of it is bought in the developing world. Total transformation that can actually transform the very lives that need the food.
Misschien het spannendst vind ik een idee dat Bill Gates, Howard Buffet en anderen sterk gesteund hebben, namelijk het stellen van de vraag: Wat als we, in plaats van de hongerigen te zien als slachtoffers -- de meesten zijn kleine boeren die niet genoeg voedsel kunnen telen of verkopen om zelfs maar hun gezin te onderhouden -- wat als we ze als de oplossing zien, als de waardeketen om honger te bestrijden? Kunnen we niet de vrouwen in Afrika die geen voedsel kunnen verkopen -- er zijn geen wegen, geen pakhuizen, er is zelfs geen zeil om het in op te rapen -- wat als we ze de omstandigheden bieden om het voedsel te kunnen leveren om de hongerige kinderen elders te voeden? Purchasing for Progress is nu in 21 landen. En wat denk je? In bijna elk geval waarin arme boeren een gegarandeerde markt wordt geboden -- als je zegt, "Wij kopen 300 ton van dit. We komen het halen. We zorgen dat het goed wordt opgeslagen." -- zie je dat hun opbrengst verdubbelt, verdrie- viervoudigt en ze dokteren het uit, want dit is de eerste garantie die ze van hun leven hebben gehad. We zien hoe deze mensen hun leven transformeren. Vandaag wordt voedselhulp, onze voedselhulp -- enorme motor -- 80% ervan wordt gekocht in de ontwikkelingslanden. Totale transformatie, die feitelijk de levens die het voedsel nodig hebben, kan veranderen.
Now you'd ask, can this be done at scale? These are great ideas, village-level ideas. Well I'd like to talk about Brazil, because I've taken a journey to Brazil over the past couple of years, when I read that Brazil was defeating hunger faster than any nation on Earth right now. And what I've found is, rather than investing their money in food subsidies and other things, they invested in a school feeding program. And they require that a third of that food come from the smallest farmers who would have no opportunity. And they're doing this at huge scale after President Lula declared his goal of ensuring everyone had three meals a day. And this zero hunger program costs .5 percent of GDP and has lifted many millions of people out of hunger and poverty. It is transforming the face of hunger in Brazil, and it's at scale, and it's creating opportunities. I've gone out there; I've met with the small farmers who have built their livelihoods on the opportunity and platform provided by this.
Nu zou je vragen, Kan dit opgeschaald worden? Dit zijn goede ideeën, dorps-niveau ideeën. Ik wil even praten over Brazilië, want ik heb een reis gemaakt naar Brazilië in de laatste jaren, toen ik las dat Brazilië honger sneller bestreed dan welke andere natie op aarde dan ook. Wat ik zag was, liever dan geld investeren in voedselsubsidies en andere dingen, investeerden ze in een schoolvoedings-programma. Ze verlangen dat een derde van dat voedsel komt van de kleinste boeren die geen mogelijkheden zouden hebben. Dit doen ze op enorme schaal nadat President Lula tot doel verklaarde dat iedereen drie maaltijden per dag had. Dit "Zero Hunger" programma kost 0,5% van het BBP en heeft vele miljoenen mensen uit de honger en armoede geholpen. Het transformeert het gezicht van honger in Brazilië, het is grootschalig, en het creëert kansen. Ik ben erop uit gegaan; ik heb de kleine boeren ontmoet die hun levensonderhoud gebouwd hebben op de kans en het platform die dit biedt.
Now if we look at the economic imperative here, this isn't just about compassion. The fact is studies show that the cost of malnutrition and hunger -- the cost to society, the burden it has to bear -- is on average six percent, and in some countries up to 11 percent, of GDP a year. And if you look at the 36 countries with the highest burden of malnutrition, that's 260 billion lost from a productive economy every year. Well, the World Bank estimates it would take about 10 billion dollars -- 10.3 -- to address malnutrition in those countries. You look at the cost-benefit analysis, and my dream is to take this issue, not just from the compassion argument, but to the finance ministers of the world, and say we cannot afford to not invest in the access to adequate, affordable nutrition for all of humanity.
Als we nu kijken naar het economisch uitgangspunt hier, is dat niet enkel compassie. Onderzoek toont aan dat de kosten van ondervoeding en honger voor de samenleving, de kosten die erop drukken -- gemiddeld 6% is, en in sommige landen tot 11% van BBP per jaar. Als je kijkt naar de 36 landen met de hoogste last aan ondervoeding, is dat 260 miljard verlies van een productieve economie per jaar. Nu, de Wereldbank schat dat het ongeveer 10 miljard dollar zou kosten 10,3 om ondervoeding in die landen aan te pakken. Je kijkt naar de kosten-baten analyse, en mijn droom is om dit thema op te pakken, niet alleen vanuit het compassie-argument, maar tot de ministers van financiën van de wereld te zeggen dat we ons niet kunnen veroorloven om niet te investeren in de toegang tot adequate, betaalbare voeding voor de hele mensheid.
The amazing thing I've found is nothing can change on a big scale without the determination of a leader. When a leader says, "Not under my watch," everything begins to change. And the world can come in with enabling environments and opportunities to do this. And the fact that France has put food at the center of the G20 is really important. Because food is one issue that cannot be solved person by person, nation by nation. We have to stand together. And we're seeing nations in Africa. WFP's been able to leave 30 nations because they have transformed the face of hunger in their nations.
Het verbazende feit dat ik vond is dat niets kan veranderen op grote schaal, zonder de vastberadenheid van een leider. Wanneer een leider zegt: "Niet tijdens mijn bewind", begint alles te veranderen. De wereld kan bijdragen met faciliterende omgevingen en kansen om dit te doen. En het feit dat Frankrijk voedsel in het centrum van de G20 heeft gezet is heel belangrijk. Want voedsel is een thema dat je niet oplost, persoon voor persoon, natie voor natie. We moeten de handen ineen slaan. We zien landen in Afrika. WFP was in staat om weg te gaan uit 30 landen, omdat ze het gezicht van honger hebben getransformeerd.
What I would like to offer here is a challenge. I believe we're living at a time in human history where it's just simply unacceptable that children wake up and don't know where to find a cup of food. Not only that, transforming hunger is an opportunity, but I think we have to change our mindsets. I am so honored to be here with some of the world's top innovators and thinkers. And I would like you to join with all of humanity to draw a line in the sand and say, "No more. No more are we going to accept this." And we want to tell our grandchildren that there was a terrible time in history where up to a third of the children had brains and bodies that were stunted, but that exists no more.
Wat ik zou willen aanbieden is een uitdaging. Ik geloof dat we leven op een tijdstip in de menselijke geschiedenis waarop het simpelweg onacceptabel is dat kinderen ontwaken en niet weten waar ze een beker eten kunnen vinden. Niet alleen dat, het transformeren van honger is een kans, maar ik denk dat we onze mentaliteit moeten veranderen. Ik ben zo vereerd hier te zijn met enkele van de top-vernieuwers en -denkers van de wereld. Ik zou willen dat jullie je verbinden met de mensheid om een streep in het zand te trekken en te zeggen, "Genoeg. We accepteren dit niet meer." We willen onze kleinkinderen vertellen dat er een verschrikkelijke historische periode was toen een derde van de kinderen onvolgroeide hersenen en lijven hadden maar dat bestaat niet meer.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)