Μετά από πολλά χρόνια στο εμπόριο και την οικονομία, τέσσερα χρόνια πριν, βρέθηκα να δουλεύω στην πρώτη γραμμή της ευάλωτης ανθρώπινης φύσης. Βρέθηκα σε μέρη όπου οι άνθρωποι παλεύουν καθημερινά για να επιβιώσουν και δεν έχουν σίγουρο ούτε ένα γεύμα. Αυτή η κόκκινη κούπα είναι από τη Ρουάντα από ένα παιδί που το λένε Φάμπιαν. Την κουβαλάω μαζί μου σαν σύμβολο της πρόκλησης αλλά και της ελπίδας. Επειδή μια κούπα φαγητό την ημέρα αλλάζει τη ζωή του Φάμπιαν ριζικά. Αλλά αυτό για το οποίο θα ήθελα να μιλήσω σήμερα είναι το γεγονός ότι σήμερα το πρωί περίπου ένα δις άνθρωποι στον κόσμο -ή ένας στους επτά- ξύπνησε και δεν ήξερε καν πώς να γεμίσει αυτή την κούπα. Ένας στους επτά ανθρώπους.
Well after many years working in trade and economics, four years ago, I found myself working on the front lines of human vulnerability. And I found myself in the places where people are fighting every day to survive and can't even obtain a meal. This red cup comes from Rwanda from a child named Fabian. And I carry this around as a symbol, really, of the challenge and also the hope. Because one cup of food a day changes Fabian's life completely. But what I'd like to talk about today is the fact that this morning, about a billion people on Earth -- or one out of every seven -- woke up and didn't even know how to fill this cup. One out of every seven people.
Πρώτα θα σας ρωτήσω: Γιατί να ενδιαφερθείτε; Γιατί να ενδιαφερθούμε; Για τους περισσότερους ανθρώπους, αν σκεφτούν την πείνα, δεν χρειάζεται να πάνε πολύ πίσω στη δική τους οικογενειακή ιστορία ίσως και τις δικές τους ζωές ή των γονέων τους, ή των παππούδων τους για να θυμηθούν το βίωμα της πείνας. Σπάνια συναντώ κοινό που οι άνθρωποι να μπορούν να ανατρέξουν πολύ πίσω στο παρελθόν χωρίς αυτό το βίωμα. Κάποιοι κινούνται από συμπόνοια, ίσως να είναι μία από τις βασικές πράξεις ανθρωπιάς. Όπως ο Γκάντι είπε, "Για έναν πεινασμένο άνθρωπο, ένα κομμάτι ψωμί είναι το πρόσωπο του Θεού." Άλλοι ανησυχούν για την ειρήνη και ασφάλεια, τη σταθερότητα στον κόσμο. Είδαμε τις ταραχές για την τροφή το 2008, όταν αυτό που αποκαλώ το σιωπηλό τσουνάμι της πείνας χτύπησε την υφήλιο, όταν ξαφνικά οι τιμές τροφίμων διπλασιάστηκαν. Η ανισορροπία που επέρχεται από την πείνα είναι γνωστή σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Μία από τις βασικές πράξεις πολιτισμού είναι η βέβαιη πρόσβαση σε αρκετό φαγητό.
First, I'll ask you: Why should you care? Why should we care? For most people, if they think about hunger, they don't have to go far back on their own family history -- maybe in their own lives, or their parents' lives, or their grandparents' lives -- to remember an experience of hunger. I rarely find an audience where people can go back very far without that experience. Some are driven by compassion, feel it's perhaps one of the fundamental acts of humanity. As Gandhi said, "To a hungry man, a piece of bread is the face of God." Others worry about peace and security, stability in the world. We saw the food riots in 2008, after what I call the silent tsunami of hunger swept the globe when food prices doubled overnight. The destabilizing effects of hunger are known throughout human history. One of the most fundamental acts of civilization is to ensure people can get enough food.
Άλλοι αναλογίζονται Μαλθουσιανούς εφιάλτες. Θα μπορέσουμε να ταϊσουμε έναν πληθυσμό που σε λίγες δεκαετίες θα φτάσει τα εννέα δις; Η πείνα δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Οι άνθρωποι πρέπει να τρώνε. Και θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι. Αυτό σημαίνει δουλειές και ευκαιρίες σε όλους τους κλάδους. Αλλά εγώ έφτασα σε αυτό το θέμα από άλλο δρόμο. Αυτή είναι μια φωτογραφία μου με τα τρία παιδία μου. Το 1987, ήμουν νέα μητέρα με το πρώτο μου παιδί και την κρατούσα και την τάιζα όταν μια εικόνα παρόμοια με αυτή έπαιξε στην τηλεόραση. Ένας ακόμα λιμός στην Αιθιοπία. Ένα-δύο χρόνια νωρίτερα είχε σκοτώσει πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Αλλά ποτέ δεν με είχε ταρακουνήσει όσο εκείνη τη στιγμή, γιατί σε εκείνη την εικόνα ήταν μια γυναίκα που προσπαθούσε να θηλάσει το μωρό της και δεν είχε γάλα. Και το κλάμα του μωρού της με διαπέρασε ως μητέρα. Και σκέφτηκα, δεν σε στοιχειώνει τίποτα όπως το κλάμα ενός μωρού που δεν μπορείς να το ταϊσεις, -η πιο βασική προσδοκία κάθε ανθρώπου. Και ήταν εκείνη τη στιγμή που γέμισα με την πρόκληση και την οργή αφού γνωρίζουμε πώς να διορθώσουμε το πρόβλημα.
Others think about Malthusian nightmares. Will we be able to feed a population that will be nine billion in just a few decades? This is not a negotiable thing, hunger. People have to eat. There's going to be a lot of people. This is jobs and opportunity all the way up and down the value chain. But I actually came to this issue in a different way. This is a picture of me and my three children. In 1987, I was a new mother with my first child and was holding her and feeding her when an image very similar to this came on the television. And this was yet another famine in Ethiopia. One two years earlier had killed more than a million people. But it never struck me as it did that moment, because on that image was a woman trying to nurse her baby, and she had no milk to nurse. And the baby's cry really penetrated me, as a mother. And I thought, there's nothing more haunting than the cry of a child that cannot be returned with food -- the most fundamental expectation of every human being. And it was at that moment that I just was filled with the challenge and the outrage that actually we know how to fix this problem.
Δεν πρόκειται για μια από τις σπάνιες ασθένειες που δεν έχουν θεραπεία. Γνωρίζουμε πώς να αντιμετωπίσουμε την πείνα. Εκατό χρόνια πριν δεν γνωρίζαμε. Τώρα έχουμε την τεχνολογία και τα συστήματα. Με σόκαρε το γεγονός ότι η εικόνα αυτή ήταν άκαιρη. Σήμερα, οι εικόνες αυτές είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ξέρετε κάτι όμως; Αυτό συνέβη πριν μια εβδομάδα στη βόρεια Κένυα. Για άλλη μια φορά, το πρόσωπο της ασιτίας σε μεγέθυνση με πάνω από εννέα εκατομμύρια ανθρώπους να αναρωτιούνται αν μπορούν να βγάλουν τη μέρα. Στην πραγματικότητα, αυτό που γνωρίζουμε τώρα είναι πως κάθε 10 δευτερόλεπτα χάνουμε ένα παιδί από την πείνα. Περισσότερα δηλαδή από τον ιό HIV/AIDS, τη μαλάρια και φυματίωση μαζί. Και ξέρουμε πως το θέμα δεν είναι μόνο η παραγωγή φαγητού.
This isn't one of those rare diseases that we don't have the solution for. We know how to fix hunger. A hundred years ago, we didn't. We actually have the technology and systems. And I was just struck that this is out of place. At our time in history, these images are out of place. Well guess what? This is last week in northern Kenya. Yet again, the face of starvation at large scale with more than nine million people wondering if they can make it to the next day. In fact, what we know now is that every 10 seconds we lose a child to hunger. This is more than HIV/AIDS, malaria and tuberculosis combined. And we know that the issue is not just production of food.
Ένας από τους μέντορές μου στη ζωή ήταν ο Νόρμαν Μπόρλογκ, ο ήρωάς μου. Αλλά σήμερα θα μιλήσω για τη πρόσβαση σε φαγητό, γιατί φέτος και πέρυσι και κατά την επισιτιστική κρίση το 2008 υπήρχε αρκετό φαγητό στη γη ώστε όλοι να λαμβάνουν 2.700 θερμίδες. Οπότε γιατί έχουμε ένα δις ανθρώπους που δεν μπορούν να βρουν φαγητό; Και θα ήθελα να μιλήσω για αυτό που αποκαλούμε το νέο ειδικό βάρος της γνώσης. Το 2008, το περιοδικό Λανσέτ έκανε μια έρευνα και παρουσίασε συνταρακτικές αποδείξεις πως αν ένα παιδί κατά τη διάρκεια των πρώτων χιλίων ημερών του, από τη σύλληψη μέχρι τα δύο του χρόνια, δεν τρέφεται σωστά, η βλάβη είναι μη αναστρέψιμη. Οι εγκέφαλοι και τα σώματά τους θα είναι υπανάπτυκτα. Εδώ βλέπετε την ακτινογραφία του εγκεφάλου δύο παιδιών ένα που τρεφόταν σωστά, και ένα άλλο παραμελημένο που υποσιτιζόταν σημαντικά. Βλέπουμε τον όγκο του εγκεφάλου μέχρι και 40% μικρότερο σε αυτά τα παιδιά. Και σε αυτή τη διαφάνεια βλέπουμε τους νευρώνες και τις συνάψεις του εγκεφάλου να μην σχηματίζονται. Ξέρουμε σήμερα πως αυτό έχει μεγάλο αντίκτυπο στην οικονομία, για το οποίο θα μιλήσω αργότερα. Επίσης η δυνατότητα βιοπορισμού αυτών των παιδιών μειώνεται στο μισό επειδή εμποδίζεται η ανάπτυξή τους στα πρώτα τους χρόνια.
One of my mentors in life was Norman Borlaug, my hero. But today I'm going to talk about access to food, because actually this year and last year and during the 2008 food crisis, there was enough food on Earth for everyone to have 2,700 kilocalories. So why is it that we have a billion people who can't find food? And I also want to talk about what I call our new burden of knowledge. In 2008, Lancet compiled all the research and put forward the compelling evidence that if a child in its first thousand days -- from conception to two years old -- does not have adequate nutrition, the damage is irreversible. Their brains and bodies will be stunted. And here you see a brain scan of two children -- one who had adequate nutrition, another, neglected and who was deeply malnourished. And we can see brain volumes up to 40 percent less in these children. And in this slide you see the neurons and the synapses of the brain don't form. And what we know now is this has huge impact on economies, which I'll talk about later. But also the earning potential of these children is cut in half in their lifetime due to the stunting that happens in early years.
Οπότε αυτό το ειδικό βάρος της γνώσης με κινητοποιεί. Επειδή πραγματικά γνωρίζουμε πώς να το διορθώσουμε πολύ απλά. Κι όμως σε πολλά μέρη, ένα τρίτο των παιδιών, μέχρι να φτάσουν τα τρία ήδη αντιμετωπίζουν μια ζωή δυσκολιών λόγω αυτού. Θα ήθελα να μιλήσω για κάποια από τα πράγματα που έχω δει στις πρώτες γραμμές της πείνας, κάποια από τα πράγματα που έμαθα κάνοντας πράξη τις γνώσεις μου από την οικονομία και το εμπόριο και την εμπειρία μου από τον ιδιωτικό τομέα. Θα ήθελα να μιλήσω για το πού βρίσκεται το κενό γνώσης.
So this burden of knowledge drives me. Because actually we know how to fix it very simply. And yet, in many places, a third of the children, by the time they're three already are facing a life of hardship due to this. I'd like to talk about some of the things I've seen on the front lines of hunger, some of the things I've learned in bringing my economic and trade knowledge and my experience in the private sector. I'd like to talk about where the gap of knowledge is.
Πρώτα θα ήθελα να μιλήσω για τον παλαιότερο τρόπο διατροφής στον κόσμο, το θηλασμό. Μπορεί να σας ξαφνιάσει το ότι ένα παιδί μπορεί να σώζεται κάθε 22 δευτερόλεπτα αν είχε θηλάσει τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του. Στο Νίγηρα για παράδειγμα, λιγότερο από 7% των παιδιών θηλάζουν τους πρώτους έξι μήνες της ζώης τους. Στη Μαυριτανία λιγότερο απο 3%. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει με τη γνώση. Αυτό το μήνυμα, αυτή η λέξη δεν είναι παλαιομοδίτικος τρόπος λειτουργίας: είναι ένας ευφυέστατος τρόπος να σώσεις τη ζωή του παιδιού σου. Σήμερα δεν εστιάζουμε μόνο στη διανομή φαγητού, αλλά και στην εξασφάλιση σωστών βιταμινών για τις μητέρες, και στην ενημέρωσή τους για το θηλασμό.
Well first, I'd like to talk about the oldest nutritional method on Earth, breastfeeding. You may be surprised to know that a child could be saved every 22 seconds if there was breastfeeding in the first six months of life. But in Niger, for example, less than seven percent of the children are breastfed for the first six months of life, exclusively. In Mauritania, less than three percent. This is something that can be transformed with knowledge. This message, this word, can come out that this is not an old-fashioned way of doing business; it's a brilliant way of saving your child's life. And so today we focus on not just passing out food, but making sure the mothers have enough enrichment, and teaching them about breastfeeding.
Το δεύτερο, για το οποίο θέλω να μιλήσω: Αν ζούσατε κάπου σε ένα απομονωμένο χωριό, το παιδί σας κούτσαινε, και υπήρχε ξηρασία ή πλημμύρες, ή μια κατάσταση που δεν επέτρεπε ποικιλία στην διατροφή σας, τι θα κάνατε; Πιστεύετε πως θα μπορούσατε να πάτε μέχρι το κατάστημα και να πάρετε μια από τις πολλές μπάρες ενέργειας, όπως κάνουμε εμείς, και να διαλέξετε τη σωστή; Εγώ συναντώ γονείς στις πρώτες γραμμές που έχουν επίγνωση ότι τα παιδιά τους είναι πιο ευπαθή. Πηγαίνω σε αυτά τα καταστήματα, αν υπάρχουν, ή στα χωράφια να δω τι μπορούν να βρουν, αλλά δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τροφή. Ακόμα κι αν γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, δεν υπάρχει η δυνατότητα.
The second thing I'd like to talk about: If you were living in a remote village somewhere, your child was limp, and you were in a drought, or you were in floods, or you were in a situation where there wasn't adequate diversity of diet, what would you do? Do you think you could go to the store and get a choice of power bars, like we can, and pick the right one to match? Well I find parents out on the front lines very aware their children are going down for the count. And I go to those shops, if there are any, or out to the fields to see what they can get, and they cannot obtain the nutrition. Even if they know what they need to do, it's not available.
Με ενθουσιάζει πολύ το γεγονός, γιατί ένα πράγμα που επιχειρούμε είναι να μεταλλάσσουμε τις τεχνολογίες που είναι διαθέσιμες στη βιομηχανία τροφίμων ώστε να είναι διαθέσιμες και σε παραδοσιακές παραγωγές. Αυτό είναι φτιαγμένο από ρεβύθια, γάλα σε σκόνη και πολλές βιταμίνες, ώστε να παρέχει απόλυτα ό,τι χρειάζεται ο εγκέφαλος. Η παραγωγή του μας κοστίζει 17 σέντς για αυτό που αποκαλώ φαγητό για την ανθρωπότητα. Το καταφέραμε με επιστήμονες τροφίμων στην Ινδία και το Πακιστάν στην πραγματικότητα τρεις. Αλλά αυτό αλλάζει 99% των παιδιών που το λαμβάνουν. Ένα πακέτο, 17 σέντς την ημέρα και ξεπερνούν τον υποσιτισμό. Οπότε είμαι πεπεισμένη πως εάν μπορέσουμε να ξεκλειδώσουμε τις τεχνολογίες που αποτελούν κοινό τόπο στις πλουσιότερες χώρες θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τα τρόφιμα. Αυτό δεν επηρεάζεται από το κλίμα, Δεν χρειάζεται ψυγείο ή νερό, που πολλές φορές λείπει. Αυτού του είδους οι τεχνολογίες έχουν τη δυνατότητα να μεταλλάξουν το πρόσωπο της πείνας, της διατροφής και του υποσιτισμού στις πρώτες γραμμές.
And I'm very excited about this, because one thing we're working on is transforming the technologies that are very available in the food industry to be available for traditional crops. And this is made with chickpeas, dried milk and a host of vitamins, matched to exactly what the brain needs. It costs 17 cents for us to produce this as, what I call, food for humanity. We did this with food technologists in India and Pakistan -- really about three of them. But this is transforming 99 percent of the kids who get this. One package, 17 cents a day -- their malnutrition is overcome. So I am convinced that if we can unlock the technologies that are commonplace in the richer world to be able to transform foods. And this is climate-proof. It doesn't need to be refrigerated, it doesn't need water, which is often lacking. And these types of technologies, I see, have the potential to transform the face of hunger and nutrition, malnutrition out on the front lines.
Το επόμενο, για το οποίο θέλω να μιλήσω είναι η διατροφή στο σχολείο. 80% των ανθρώπων στον κόσμο δεν έχουν δίχτυ ασφαλείας για τα τρόφιμα. Όταν έρχεται μια καταστροφή η οικονομία καταρρέει, οι άνθρωποι χάνουν τη δουλειά τους, πλημμύρες, πόλεμοι, συγκρούσεις, κακή διακυβέρνηση, όλα αυτά τα πράγματα δεν υπάρχει τίποτα να τους εξασφαλίσει. Και συνήθως οι θεσμοί οι εκκλησίες, οι ναοί κ.λπ. δεν διαθέτουν τους πόρους για να παρέχουν αυτή την ασφάλεια. Αυτό που βρήκαμε δουλεύοντας με την Παγκόσμια Τράπεζα είναι πως η ασφάλεια του φτωχού ανθρώπου, η καλύτερη επένδυση, είναι η διατροφή στο σχολείο. Και αν γεμίσουμε την κούπα με τοπικά αγροτικά προϊόντα από μικρούς αγρότες, θα δούμε να συμβαίνει μια μεταμόρφωση. Πολλά παιδιά στον κόσμο δεν μπορούν να πάνε σχολείο γιατί πρέπει να ζητιανεύουν για να βρούν φαγητό. Αλλά το φαγητό βρίσκεται εκεί. Αυτό είναι καταλυτικό. Κοστίζει λιγότερο από 25 σέντς την ημέρα να αλλάξουμε τη ζωή ενός παιδιού.
The next thing I want to talk about is school feeding. Eighty percent of the people in the world have no food safety net. When disaster strikes -- the economy gets blown, people lose a job, floods, war, conflict, bad governance, all of those things -- there is nothing to fall back on. And usually the institutions -- churches, temples, other things -- do not have the resources to provide a safety net. What we have found working with the World Bank is that the poor man's safety net, the best investment, is school feeding. And if you fill the cup with local agriculture from small farmers, you have a transformative effect. Many kids in the world can't go to school because they have to go beg and find a meal. But when that food is there, it's transformative. It costs less than 25 cents a day to change a kid's life.
Αλλά η πιο καταπληκτική επίδραση είναι στα κορίτσια. Σε χώρες που τα κορίτσια δεν πάνε σχολείο εάν προσφέρεις ένα γεύμα στα κορίτσια στο σχολείο, βλέπουμε τις εγγραφές να εξισώνονται σε ποσοστά με τα αγόρια. Βλέπουμε μια μεγάλη αλλαγή στην παρουσία κοριτσιών. Κανείς δεν αντιτίθεται, γιατί υπάρχει κίνητρο. Οι οικογένειες χρειάζονται βοήθεια. Βλέπουμε λοιπόν πως αν καταφέρουμε να μείνουν τα κορίτσια στο σχολείο τότε μένουν μέχρι τα 16, και δεν παντρεύονται αν υπάρχει φαγητό στο σχολείο. Ή αν δίνουμε μια παραπάνω μερίδα φαγητού στο τέλος της εβδομάδας -- κοστίζει περίπου 50 σέντς το κορίτσι μένει στο σχολείο, και θα γεννήσει υγιέστερα παιδιά, αφού η κακή σίτιση περνάει από γενιά σε γενιά.
But what is most amazing is the effect on girls. In countries where girls don't go to school and you offer a meal to girls in school, we see enrollment rates about 50 percent girls and boys. We see a transformation in attendance by girls. And there was no argument, because it's incentive. Families need the help. And we find that if we keep girls in school later, they'll stay in school until they're 16, and won't get married if there's food in school. Or if they get an extra ration of food at the end of the week -- it costs about 50 cents -- will keep a girl in school, and they'll give birth to a healthier child, because the malnutrition is sent generation to generation.
Ξέρουμε πως η πείνα λειτουργεί σαν κύκλος με πάνω και κάτω. Το γνωρίζουμε αυτό. Αυτό που συμβαίνει στο κέρας της Αφρικής, το έχουμε ξαναπεράσει. Οπότε μήπως ο αγώνας είναι μάταιος; Οπωσδήποτε όχι. Θα ήθελα να μιλήσω για αυτό που αποκαλώ αποθέματα ελπίδας. Βόρειο Καμερούν, κύκλοι έξαρσης πείνας επί δεκαετίες. Επισιτιστική βοήθεια να έρχεται κάθε χρόνο με ανθρώπους να πεθαίνουν της πείνας σε περιόδους έλλειψης. Δύο χρόνια πριν αποφασίσαμε να αλλάξουμε το σχέδιο για την αντιμετώπιση της πείνας, κι αντί να δίνουμε επισιτιστική βοήθεια, να τη βάζουμε σε τράπεζες τροφίμων. Και είπαμε, όταν υπάρχει έλλειψη, παίρνετε από εκεί τρόφιμα. Οι ίδιοι οι άνθρωποι, το χωριό διαχειρίζεται τα αποθέματα. Και όταν υπάρχει συγκομιδή, το βάζετε πίσω με τόκο, τόκο σε τρόφιμα. Έτσι προσθέτουμε 5-10% περισσότερα τρόφιμα. Για τα τελευταία 2 χρόνια, 500 από αυτά τα χωριά με αποθέματα δεν χρειάστηκαν βοήθεια -ήταν αυτάρκη. Και οι τράπεζες τροφίμων μεγαλώνουν. Ξεκινούν προγράμματα διατροφής στο σχολείο για τα παιδιά από τους ανθρώπους του χωριού. Αλλά δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα να χτίσουν τη βασική υποδομή ή να έχουν τις πηγές. Λατρεύω αυτή την ιδέα που προήλθε από τα χωριά: τρία κλειδιά για να ξεκλειδώσουν τα αποθέματα. Το φαγητό είναι χρυσός εκεί. Και απλές ιδέες μπορούν να αλλάξουν το πρόσωπο, όχι μόνο μικρών περιοχών, αλλά και μεγάλων περιοχών του κόσμου.
We know that there's boom and bust cycles of hunger. We know this. Right now on the Horn of Africa, we've been through this before. So is this a hopeless cause? Absolutely not. I'd like to talk about what I call our warehouses for hope. Cameroon, northern Cameroon, boom and bust cycles of hunger every year for decades. Food aid coming in every year when people are starving during the lean seasons. Well two years ago, we decided, let's transform the model of fighting hunger, and instead of giving out the food aid, we put it into food banks. And we said, listen, during the lean season, take the food out. You manage, the village manages these warehouses. And during harvest, put it back with interest, food interest. So add in five percent, 10 percent more food. For the past two years, 500 of these villages where these are have not needed any food aid -- they're self-sufficient. And the food banks are growing. And they're starting school feeding programs for their children by the people in the village. But they've never had the ability to build even the basic infrastructure or the resources. I love this idea that came from the village level: three keys to unlock that warehouse. Food is gold there. And simple ideas can transform the face, not of small areas, of big areas of the world.
Θα ήθελα να μιλήσω για αυτό που αποκαλώ ψηφιακά τρόφιμα. Η τεχνολογία αλλάζει το πρόσωπο της ανθρώπινης ευπάθειας σε μέρη όπου βλέπουμε κλασικούς λιμούς. Ο Αμάρτια Σεν βραβεύτηκε με Νόμπελ γιατί είπε, "Κι όμως, λιμοί συμβαίνουν ενώ τρόφιμα υπάρχουν επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν τη δυνατότητα να τα αγοράσουν." Σίγουρα το είδαμε αυτό το 2008. Το βλέπουμε και τώρα στο Κέρας της Αφρικής όπου οι τιμές φαγητού ανέβηκαν 240% σε κάποιες περιοχές τον προηγούμενο χρόνο. Το φαγητό μπορεί να υπάρχει, αλλά οι άνθρωποι να μην μπορούν να το αγοράσουν.
I'd like to talk about what I call digital food. Technology is transforming the face of food vulnerability in places where you see classic famine. Amartya Sen won his Nobel Prize for saying, "Guess what, famines happen in the presence of food because people have no ability to buy it." We certainly saw that in 2008. We're seeing that now in the Horn of Africa where food prices are up 240 percent in some areas over last year. Food can be there and people can't buy it.
Αυτή η εικόνα -ήμουν στην Χεβρώνα σε αυτό το μικρό μαγαζί, όπου αντί να πηγαίνουμε φαγητό, παρέχουμε ψηφιακά τρόφιμα, μια κάρτα. Γράφει "καλή όρεξη" στα Αραβικά. Οι γυναίκες μπορούν να δείξουν την κάρτα και να πάρουν εννέα είδη τροφίμων. Πρέπει να είναι θρεπτικά, και πρέπει να παράγονται τοπικά. Αυτό που συνέβη τον προηγούμενο χρόνο μόνο είναι ότι η βιομηχανία γαλακτοκομικών όπου αυτή η κάρτα χρησιμοποιεταί για γάλα και γιαούρτι και αυγά και χούμους, η βιομηχανία γαλακτοκομικών ενισχύθηκε 30%. Οι καταστηματάρχες προσλαμβάνουν περισσότερο κόσμο. Μια κατάσταση που βγαίνουν όλοι κερδισμένοι και κινητοποιεί την οικονομία τροφίμων. Σήμερα, παραδίδουμε φαγητό σε πάνω από 30 χώρες από κινητά τηλέφωνα, αλλάζοντας ακόμα και την παρουσία προσφύγων σε χώρες, και με άλλους τρόπους.
Well this picture -- I was in Hebron in a small shop, this shop, where instead of bringing in food, we provide digital food, a card. It says "bon appetit" in Arabic. And the women can go in and swipe and get nine food items. They have to be nutritious, and they have to be locally produced. And what's happened in the past year alone is the dairy industry -- where this card's used for milk and yogurt and eggs and hummus -- the dairy industry has gone up 30 percent. The shopkeepers are hiring more people. It is a win-win-win situation that starts the food economy moving. We now deliver food in over 30 countries over cell phones, transforming even the presence of refugees in countries, and other ways.
Ίσως η ιδέα που με ενθουσιάζει περισσότερο είναι μια ιδέα που ο Μπιλ Γκέιτς, ο Χάουαρντ Μπάφετ και άλλοι υποστηρίζουν τολμηρά, δηλαδή, να κάνουμε την ερώτηση: Κι αν αντί να βλέπουμε τους ανθρώπους που πεινάνε ως θύματα -οι περισσότεροι είναι μικροί αγρότες που δεν μπορούν να παράγουν ή να πουλήσουν αρκετό φαγητό ώστε τουλάχιστον να στηρίζουν τις οικογένειές τους- αν τους βλέπαμε λοιπόν σαν λύση, ως την αλυσίδα αξιών για την αντιμετώπιση της πείνας; Αν από τις γυναίκες στην Αφρική που δεν μπορούν να πουλήσουν τρόφιμα δεν υπάρχουν δρόμοι, αποθήκες, -δεν υπάρχει καν εξοπλισμός για να σηκώσουν τα τρόφιμα- αν μπορούσαμε να παρέχουμε το περιβάλλον δυνατοτήτων ώστε εκείνες να παρέχουν το φαγητό να ταΐζουν τα πεινασμένα παιδιά αλλού; Το πρόγραμμα Αγοράζοντας για την Πρόοδο ισχύει σήμερα σε 21 χώρες. Και ξέρετε κάτι; Σχεδόν σε κάθε περίπτωση, όταν οι φτωχοί αγρότες έχουν εγγυημένη αγορά -- αν πούμε, "Θα αγοράσουμε 300 τόνους από αυτό. Εμείς θα τα παραλάβουμε και θα βεβαιωθούμε για τη φύλαξή τους", οι αποδόσεις τους ανεβαίνουν 2, 3, 4 φορές και το γνωρίζουν, επειδή είναι η πρώτη εγγυημένη ευκαιρία που είχαν στη ζωή τους. Βλέπουμε ανθρώπους να αλλάζουν τις ζωές τους. Σήμερα η επισιτιστική βοήθεια από εμάς -ένα τεράστιος μηχανισμός- 80% αγοράζεται σε αναπτυσσόμενες χώρες. Απόλυτη μεταμόρφωση που μπορεί να αλλάξει ριζικά τις ζωές αυτών που χρειάζονται τρόφιμα.
Perhaps most exciting to me is an idea that Bill Gates, Howard Buffett and others have supported boldly, which is to ask the question: What if, instead of looking at the hungry as victims -- and most of them are small farmers who cannot raise enough food or sell food to even support their own families -- what if we view them as the solution, as the value chain to fight hunger? What if from the women in Africa who cannot sell any food -- there's no roads, there's no warehouses, there's not even a tarp to pick the food up with -- what if we give the enabling environment for them to provide the food to feed the hungry children elsewhere? And Purchasing for Progress today is in 21 countries. And guess what? In virtually every case, when poor farmers are given a guaranteed market -- if you say, "We will buy 300 metric tons of this. We'll pick it up. We'll make sure it's stored properly." -- their yields have gone up two-, three-, fourfold and they figure it out, because it's the first guaranteed opportunity they've had in their life. And we're seeing people transform their lives. Today, food aid, our food aid -- huge engine -- 80 percent of it is bought in the developing world. Total transformation that can actually transform the very lives that need the food.
Τώρα θα ρωτήσετε, μπορεί να γίνει αυτό σε μεγάλη κλίμακα; Αυτές είναι ωραίες ιδέες, ιδέες σε επίπεδο χωριών. Θα ήθελα να μιλήσω για τη Βραζιλία, γιατί ταξίδεψα στη Βραζιλία τα τελευταία δύο χρόνια, και διάβασα πως η Βραζιλία νικά την πείνα ταχύτερα από οποιοδήποτε άλλο έθνος αυτή τη στιγμή. Και αυτό που βρήκα είναι, πως αντί να επενδύουν τα χρήματά τους σε επιδοτήσεις τροφίμων και άλλα πράγματα, επενδύουν σε προγράμματα σχολικών γευμάτων. Και απαιτούν ένα τρίτο αυτού του φαγητού να προέρχεται από μικρούς αγρότες που κανονικά δεν θα είχαν καμία ευκαιρία. Και το κάνουν αυτό σε μεγάλη κλίμακα αφότου ο πρόεδρος Λούλα ανακοίνωσε το στόχο του της εξασφάλισης τριών γευμάτων τη μέρα για όλους. Αυτό το πρόγραμμα εξάλειψης της πείνας κοστίζει 0,5% του ΑΕΠ κι έχει απαλλάξει πολλά εκατομμύρια ανθρώπους από την πείνα και τη φτώχια. Μεταμορφώνει το πρόσωπο της πείνας στη Βραζιλία, λειτουργεί σε μεγάλη κλίμακα και δημιουργεί ευκαιρίες. Έχω πάει εκεί, έχω γνωρίσει τους αγρότες που έχτισαν τη ζωτικότητά τους πάνω στις ευκαιρίες και την πλατφόρμα που παρέχει το πρόγραμμα.
Now you'd ask, can this be done at scale? These are great ideas, village-level ideas. Well I'd like to talk about Brazil, because I've taken a journey to Brazil over the past couple of years, when I read that Brazil was defeating hunger faster than any nation on Earth right now. And what I've found is, rather than investing their money in food subsidies and other things, they invested in a school feeding program. And they require that a third of that food come from the smallest farmers who would have no opportunity. And they're doing this at huge scale after President Lula declared his goal of ensuring everyone had three meals a day. And this zero hunger program costs .5 percent of GDP and has lifted many millions of people out of hunger and poverty. It is transforming the face of hunger in Brazil, and it's at scale, and it's creating opportunities. I've gone out there; I've met with the small farmers who have built their livelihoods on the opportunity and platform provided by this.
Εξετάζοντας την οικονομική πτυχή, δεν πρόκειται μόνο για συμπόνοια. Το γεγονός είναι πως έρευνες δείχνουν πως το κόστος της κακής διατροφής και της πείνας, το κόστος για την κοινωνία, το βάρος που επωμίζεται, είναι κατά μέσο όρο 6%, και σε κάποιες χώρες μέχρι και 11%, του ΑΕΠ το χρόνο. Εάν εξετάσουμε τις 36 χώρες με το υψηλότερο βάρος υποσιτισμού, χάνονται 260 δις από μια παραγωγική οικονομία κάθε χρόνο. Η Παγκόσμια Τράπεζα υπολογίζει θα χρειάζονταν περίπου 10 δις δολλάρια -- -10,3- για να αντιμετωπιστεί ο υποσιτισμός σε αυτές τις χώρες. Εξετάζοντας την ανάλυση κόστους-οφέλους, το όνειρό μου είναι να δούμε το θέμα, όχι μόνο υπό το πρίσμα της συμπόνοιας, αλλά να πούμε στους υπουργούς οικονομικών του κόσμου, ότι δεν έχουμε άλλο περιθώριο να μην επενδύσουμε στην πρόσβαση σε επαρκή, οικονομικά προσιτή διατροφή για όλη την ανθρωπότητα.
Now if we look at the economic imperative here, this isn't just about compassion. The fact is studies show that the cost of malnutrition and hunger -- the cost to society, the burden it has to bear -- is on average six percent, and in some countries up to 11 percent, of GDP a year. And if you look at the 36 countries with the highest burden of malnutrition, that's 260 billion lost from a productive economy every year. Well, the World Bank estimates it would take about 10 billion dollars -- 10.3 -- to address malnutrition in those countries. You look at the cost-benefit analysis, and my dream is to take this issue, not just from the compassion argument, but to the finance ministers of the world, and say we cannot afford to not invest in the access to adequate, affordable nutrition for all of humanity.
Ένα καταπληκτικό πράγμα που ανακάλυψα είναι πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει σε μεγάλη κλίμακα χωρίς την αποφασιστικότητα ενός ηγέτη. Όταν ένας ηγέτης λέει, " Όχι όσο είμαι εγώ εδώ," τα πάντα αρχίζουν να αλλάζουν. Και ο κόσμος μπορεί να συνεισφέρει όταν υπάρχουν οι δυνατότητες και οι ευκαιρίες για να γίνει αυτό. Το γεγονός ότι η Γαλλία έθεσε τα τρόφιμα στο επίκεντρο των G20 είναι πολύ σημαντικό. Επειδή το φαγητό είναι ένα θέμα που δεν μπορεί να επιλυθεί ατομικά ή από ένα μεμονωμένο έθνος. Πρέπει να σταθούμε ενωμένοι. Βλέπουμε κράτη στην Αφρική. Το WFP μπόρεσε να φύγει από 30 κράτη επειδή έχει ήδη αλλάξει το πρόσωπο της πείνας στις χώρες αυτές.
The amazing thing I've found is nothing can change on a big scale without the determination of a leader. When a leader says, "Not under my watch," everything begins to change. And the world can come in with enabling environments and opportunities to do this. And the fact that France has put food at the center of the G20 is really important. Because food is one issue that cannot be solved person by person, nation by nation. We have to stand together. And we're seeing nations in Africa. WFP's been able to leave 30 nations because they have transformed the face of hunger in their nations.
Αυτό που θα ήθελα να προσφέρω εδώ είναι μια πρόκληση. Πιστεύω πως ζούμε σε μια στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία που είναι απλά απαράδεκτο παιδιά να ξυπνούν και να μην ξέρουν πού να βρούν μια κούπα φαγητό. Και όχι μόνο αυτό, η μετατροπή της πείνας είναι μια ευκαιρία, αλλά πιστεύω πως πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπίες. Με τιμά που βρίσκομαι εδώ με κάποιους από τους πιο καινοτόμους σκεπτόμενους ανθρώπους του κόσμου. Θα ήθελα να ενωθούμε με όλη την ανθρωπότητα να τραβήξουμε μια γραμμή στην άμμο και να πούμε, "Όχι πια. Δεν θα το ανεκτούμε άλλο πια." Θέλουμε να λέμε στα εγγόνια μας ότι κάποτε σε μια απαίσια εποχή στην ιστορία μέχρι και ένα τρίτο των παιδιών έμεναν υπανάπτυκτα εγκεφαλικά και σωματικά, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πια.
What I would like to offer here is a challenge. I believe we're living at a time in human history where it's just simply unacceptable that children wake up and don't know where to find a cup of food. Not only that, transforming hunger is an opportunity, but I think we have to change our mindsets. I am so honored to be here with some of the world's top innovators and thinkers. And I would like you to join with all of humanity to draw a line in the sand and say, "No more. No more are we going to accept this." And we want to tell our grandchildren that there was a terrible time in history where up to a third of the children had brains and bodies that were stunted, but that exists no more.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)