Σκοπεύω να σας μιλήσω για την ισχύ στον 21ο αιώνα. Και βασικά, αυτό που θα ήθελα να σας πω είναι πως αυτή η ισχύς αλλάζει και υπάρχουν δύο είδη αλλαγών τα οποία θέλω να αναλύσω. Το ένα είναι η μετάβαση της ισχύος, δηλαδή η αλλαγή της ισχύος μεταξύ των κρατών. Και η απλή εκδοχή αυτού του μηνύματος είναι πως κινείται από τη Δύση προς την Ανατολή. Το άλλο είναι η διάχυση της ισχύος ο τρόπος με τον οποίο η ισχύς μετακινείται από όλα τα κράτη, είτε στη Δύση είτε στην Ανατολή, προς μη κρατικούς δρώντες. Αυτά τα δύο είδη αποτελούν τις σημαντικότερες μεταβολές ισχύος στον αιώνα μας. Και θέλω να σας μιλήσω για τα είδη αυτά ξεχωριστά, για τους τρόπους με τους οποίους αυτά αλληλεπιδρούν, και γιατί, εν τέλει, μπορεί να υπάρχουν κάποια καλά νέα.
I'm going to talk to you about power in this 21st century. And basically, what I'd like to tell you is that power is changing, and there are two types of changes I want to discuss. One is power transition, which is change of power amongst states. And there the simple version of the message is it's moving from West to East. The other is power diffusion, the way power is moving from all states West or East to non-state actors. Those two things are the huge shifts of power in our century. And I want to tell you about them each separately and then how they interact and why, in the end, there may be some good news.
Όταν μιλάμε για μετάβαση ισχύος, συχνά αναφερόμαστε στην άνοδο της Ασίας. Μπορούμε πραγματικά να μιλήσουμε για την ανάκαμψη ή την επιστροφή της Ασίας. Αν εξετάσουμε τον κόσμο, το 1800, θα δούμε πως πάνω από το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού, ζούσε στην Ασία και παρήγαγε πάνω από το μισό του παγκόσμιου προϊόντος. Τώρα ας πάμε στο 1900, το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού, περισσότερο από το μισό, ζούσε στην Ασία αλλά παρήγαγε μόνο το ένα πέμπτο του παγκόσμιου προϊόντος. Τι συνέβη; Η Βιομηχανική Επανάσταση, η οποία τελείως ξαφνικά, σηματοδότησε την άνοδο της Ευρώπης και της Αμερικής στο ρόλο των κυρίαρχων κέντρων ισχύος του κόσμου. Αυτό που πρόκειται να δούμε τον 21ο αιώνα είναι η σταδιακή επιστροφή της Ασίας σε έναν μεγαλύτερο ρόλο από αυτόν της χώρας που αποτελεί το μισό του παγκόσμιου πληθυσμού και παράγει το μισό του παγκόσμιου προϊόντος. Αυτό είναι σημαντικό και συνιστά μια σημαντική μεταβολή. Αλλά επιτρέψτε μου να σας μιλήσω λίγο και για το άλλο είδος μεταβολής στο οποίο αναφέρομαι το οποίο είναι η διάχυση ισχύος.
When we talk about power transition, we often talk about the rise of Asia. It really should be called the recovery or return of Asia. If we looked at the world in 1800, you'd find that more than half of the world's people lived in Asia and they made more than half the world's product. Now fast forward to 1900: half the world's people -- more than half -- still live in Asia, but they're now making only a fifth of the world's product. What happened? The Industrial Revolution, which meant that all of a sudden, Europe and America became the dominant center of the world. What we're going to see in the 21st century is Asia gradually returning to being more than half of the world's population and more than half of the world's product. That's important and it's an important shift. But let me tell you a little bit about the other shift that I'm talking about, which is power diffusion.
Για να κατανοήσετε τη διάχυση ισχύος θα πρέπει να σκεφτείτε το εξής: το κόστος της χρήσης Η/Υ και το κόστος της επικοινωνίας έχει πέσει περίπου 1000 φορές μεταξύ του 1970 και της αρχής αυτού του αιώνα. Τώρα αυτό είναι απλά ένα μεγάλο, αφηρημένο νούμερο, αλλά για να δώσω ένα απτό παράδειγμα, αν η τιμή ενός αυτοκινήτου είχε πέσει τόσο ραγδαία όσο η τιμή της ταχύτητας των υπολογιστών θα μπορούσες να αγοράσεις ένα αυτοκίνητο σήμερα με πέντε δολάρια. Τώρα, όταν η τιμή κάθε τεχνολογίας πέφτει τόσο δραματικά, τα εμπόδια πέφτουν και καθένας μπορεί να παίξει το παιχνίδι. Έτσι, αν ήθελες το 1970 να επικοινωνήσεις από την Οξφόρδη με το Γιοχάνεσμπουργκ, με το Νέο Δελχί με τη Βραζιλία και με οποιοδήποτε μέρος στον κόσμο ταυτόχρονα, μπορούσες να το κάνεις, η τεχνολογία υπήρχε. Αλλά για να το κάνεις, θα έπρεπε να είσαι πολύ πλούσιος --μια κυβέρνηση, μια πολυεθνική εταιρία, ίσως η Καθολική Εκκλησία-- θα έπρεπε πάντως να είσαι εξαιρετικά εύπορος. Σήμερα ο καθένας έχει αυτή τη δυνατότητα, η οποία πριν περιοριζόταν λόγω κόστους μοναχά σε λίγους δρώντες, αν μπορεί να πληρώσει την είσοδο σε ένα ίντερνετ καφέ --την τελευταία φορά που κοίταξα ήταν περίπου 1,20 ευρώ-- και αν έχει Skype, είναι εντελώς δωρεάν. Έτσι, δυνατότητες οι οποίες ήταν κάποτε περιορισμένες σήμερα είναι διαθέσιμες σε όλους. Και αυτό δε σημαίνει
To understand power diffusion put this in your mind: computing and communications costs have fallen a thousandfold between 1970 and the beginning of this century. Now that's a big abstract number. But to make it more real, if the price of an automobile had fallen as rapidly as the price of computing power, you could buy a car today for five dollars. Now when the price of any technology declines that dramatically, the barriers to entry go down. Anybody can play in the game. So in 1970, if you wanted to communicate from Oxford to Johannesburg to New Delhi to Brasilia and anywhere simultaneously, you could do it. The technology was there. But to be able to do it, you had to be very rich -- a government, a multinational corporation, maybe the Catholic Church -- but you had to be pretty wealthy. Now, anybody has that capacity, which previously was restricted by price just to a few actors. If they have the price of entry into an Internet cafe -- the last time I looked, it was something like a pound an hour -- and if you have Skype, it's free. So capabilities that were once restricted are now available to everyone. And what that means
πως η εποχή των Κρατών έχει τελειώσει. Το Κράτος έχει ακόμη εξουσία. Αλλά πλέον υπάρχουν πολλοί περισσότεροι επί σκηνής. Το Κράτος δεν είναι μόνο. Υπάρχουν πολλοί ακόμα δρώντες. Κάποιοι από αυτούς είναι καλοί. Γα παράδειγμα, η ανθρωπιστική οργάνωση Oxfam, ένας μεγάλος μη κυβερνητικός δρων. Κάποιοι είναι κακοί. Όπως η Αλ Κάιντα, άλλος ένας μη κυβερνητικός δρων. Αλλά σκεφτείτε τι προκαλεί αυτό στον τρόπο σκέψης μας που βασίζεται σε καθιερωμένους όρους και ιδέες. Σκεφτόμαστε με όρους πολέμου και διακρατικού πολέμου. Για παράδειγμα, σκεφτείτε το 1941, όταν η κυβέρνηση της Ιαπωνίας επιτέθηκε εναντίον των ΗΠΑ στο Περλ Χάρμπορ. Είναι αξιοσημείωτο πως ένας μη κυβερνητικός δρων ο οποίος επιτέθηκε στις ΗΠΑ το 2001 σκότωσε περισσότερους Αμερικανούς από ό,τι η κυβέρνηση της Ιαπωνίας το 1941. Μπορείτε να χαρακτηρίσετε το γεγονός αυτό ως την ιδιωτικοποίηση του πολέμου. Έτσι, βλέπουμε μια μεγάλη αλλαγή όσον αφορά τη διάχυση ισχύος.
is not that the age of the State is over. The State still matters. But the stage is crowded. The State's not alone. There are many, many actors. Some of that's good: Oxfam, a great non-governmental actor. Some of it's bad: Al Qaeda, another non-governmental actor. But think of what it does to how we think in traditional terms and concepts. We think in terms of war and interstate war. And you can think back to 1941 when the government of Japan attacked the United States at Pearl Harbor. It's worth noticing that a non-state actor attacking the United States in 2001 killed more Americans than the government of Japan did in 1941. You might think of that as the privatization of war. So we're seeing a great change in terms of diffusion of power.
Τώρα το πρόβλημα είναι πως δεν προβληματιζόμαστε για το ζήτημα αυτό με καινοτόμα σκέψη. Επιτρέψτε μου να κάνω ένα βήμα πίσω και να ρωτήσω: τι είναι η ισχύς; Η ισχύς είναι απλά η ικανότητα να επηρεάζεις άλλους, να έχεις τα αποτελέσματα που θες και αυτό μπορείς να το πετύχεις με τρεις τρόπους. Μπορείς να το πετύχεις με απειλές, με εξαναγκασμό --με το ραβδί-- μπορείς να το πετύχεις με χρηματοδότηση --με το καρότο-- ή μπορείς να το πετύχεις κάνοντας τους άλλους να θέλουν αυτό που θες εσύ. Και η ικανότητα να κάνεις τους άλλους να θέλουν αυτό που θες, να έχεις τα αποτελέσματα που επιθυμείς χωρίς εξαναγκασμό ή χρηματοδοτήσεις είναι αυτό που αποκαλώ ήπια ισχύ. Και αυτή η ήπια ισχύς έχει παραμεληθεί σε μεγάλο βαθμό και έχει αποτελέσει αντικείμενο παρανόησης. Κι όμως είναι εξαιρετικά σημαντική. Όντως, αν μάθετε να χρησιμοποιείτε περισσότερη ήπια ισχύ, μπορείτε να γλυτώσετε ένα μεγάλο μέρος από από τα ραβδιά και τα καρότα. Ο παραδοσιακός τρόπος με τον οποίο ο κόσμος σκέφτεται την ισχύ βασίζεται κυρίως σε όρους στρατιωτικής ισχύος. Για παράδειγμα, ο σημαντικός ιστορικός της Οξφόρδης ο οποίος δίδαξε εδώ, σε αυτό το πανεπιστήμιο, ο Α.ΤΖ. Π. Τέιλορ μας έδωσε τον ορισμό της μεγάλης δύναμης ως μιας χώρας ικανής να επικρατήσει στον πόλεμο. Αλλά χρειαζόμαστε νέες αφηγήσεις για να κατανοήσουμε την ισχύ στον 21ο αιώνα. Δεν έχει να κάνει μόνο με την επικράτηση στον πόλεμο, παρότι ο πόλεμος εξακολουθεί να υφίσταται. Δεν αφορά μόνο σε εκείνον του οποίου ο στρατός θα νικήσει, αλλά και σε εκείνον του οποίου η αφήγηση θα νικήσει. Και έχουμε φτάσει να σκεφτόμαστε περισσότερο με όρους αφηγήσεων και τίνος η αφήγηση πρόκειται να είναι πιο αποτελεσματική.
Now the problem is that we're not thinking about it in very innovative ways. So let me step back and ask: what's power? Power is simple the ability to affect others to get the outcomes you want, and you can do it in three ways. You can do it with threats of coercion, "sticks," you can do it with payments, "carrots," or you can do it by getting others to want what you want. And that ability to get others to want what you want, to get the outcomes you want without coercion or payment, is what I call soft power. And that soft power has been much neglected and much misunderstood, and yet it's tremendously important. Indeed, if you can learn to use more soft power, you can save a lot on carrots and sticks. Traditionally, the way people thought about power was primarily in terms of military power. For example, the great Oxford historian who taught here at this university, A.J.P. Taylor, defined a great power as a country able to prevail in war. But we need a new narrative if we're to understand power in the 21st century. It's not just prevailing at war, though war still persists. It's not whose army wins; it's also whose story wins. And we have to think much more in terms of narratives and whose narrative is going to be effective.
Τώρα επιτρέψτε μου να επανέλθω στο ερώτημα της μετάβασης ισχύος μεταξύ των κρατών και στο τι συμβαίνει εκεί. Η αφήγηση που χρησιμοποιούμε τώρα είναι κυρίως αυτή της ανόδου και της πτώσης των μεγάλων δυνάμεων. Και η τρέχουσα αφήγηση αφορά κυρίως στην άνοδο της Κίνας και στην παρακμή των Ηνωμένων Πολιτειών. Πράγματι κατά τη διάρκεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 πολλοί ήταν αυτοί που μίλησαν για την αρχή του τέλους της αμερικανικής ισχύος. Οι τεκτονικές πλάκες της παγκόσμιας πολιτικής μετακινούνταν. Και ο Ρώσος πρόεδρος Μεντβέντεφ διακήρυξε το 2008 πως αυτή ήταν η αρχή του τέλους της ισχύος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά στην πραγματικότητα αυτή η μεταφορά της παρακμής είναι συχνά παραπλανητική. Αν κοιτάξετε την πρόσφατη ιστορία, θα δείτε μοτίβα της πίστης στην παρακμή της Αμερικής να πάνε και να έρχονται κάθε δέκα ή δεκαπέντε χρόνια. Το 1958, μετά την εκτόξευση του Σπούτνικ από τους Σοβιετικούς, ακούσαμε πως «αυτό είναι το τέλος της Αμερικής». Το 1973, με το εμπάργκο πετρελαίου και την εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού, τότε ήταν το τέλος της Αμερικής. Στη δεκαετία του 1980, όταν η Αμερική μπήκε σε μια μεταβατική περίοδο υπό τoν Ρέιγκαν, μεταξύ της βαριάς βιομηχανίας της κεντρικής και βόρειας Αμερικής και της οικονομίας της Σίλικον Βάλει στην Καλιφόρνια, είχαμε πάλι το τέλος της Αμερικής. Στην πραγματικότητα αυτό που είδαμε είναι πως τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθινό. Πράγματι, πολλοί ήταν υπερενθουσιασμένοι στις αρχές της δεκαετίας του 2000 καθώς πίστευαν πως η Αμερική δεν μπορούσε να κάνει τίποτα κάτι που μας οδήγησε σε μερικές καταστροφικές περιπέτειες στην εξωτερική μας πολιτική και τώρα είμαστε πάλι σε φάση παρακμής.
Now let me go back to the question of power transition between states and what's happening there. the narratives that we use now tend to be the rise and fall of the great powers. And the current narrative is all about the rise of China and the decline of the United States. Indeed, with the 2008 financial crisis, many people said this was the beginning of the end of American power. The tectonic plates of world politics were shifting. And president Medvedev of Russia, for example, pronounced in 2008 this was the beginning of the end of United States power. But in fact, this metaphor of decline is often very misleading. If you look at history, in recent history, you'll see the cycles of belief in American decline come and go every 10 or 15 years or so. In 1958, after the Soviets put up Sputnik, it was "That's the end of America." In 1973, with the oil embargo and the closing of the gold window, that was the end of America. In the 1980s, as America went through a transition in the Reagan period, between the rust belt economy of the midwest to the Silicon Valley economy of California, that was the end of America. But in fact, what we've seen is none of those were true. Indeed, people were over-enthusiastic in the early 2000s, thinking America could do anything, which led us into some disastrous foreign policy adventures, and now we're back to decline again.
Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι πως όλες αυτές οι αφηγήσεις σχετικά με την άνοδο, την πτώση και την παρακμή μάς λένε περισσότερα πράγματα για την ψυχολογία παρά για την πραγματικότητα. Αν προσπαθήσουμε να εστιάσουμε στην πραγματικότητα, τότε θα πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι πραγματικά συμβαίνει σε σχέση με την Κίνα και τις ΗΠΑ. Η Γκόλντμαν Σαχς έχει προβλέψει πως η Κίνα, η κινεζική οικονομία, θα έχει ξεπεράσει την οικονομία των ΗΠΑ ως το 2027. Οπότε έχουμε περίπου 17 χρόνια μέχρι η Κίνα να γίνει ισχυρότερη. Κάποια μέρα, με τους 1,3 δισεκατ. κατοίκους της να γίνονται πλουσιότεροι θα γίνει σίγουρα ισχυρότερη από τις ΗΠΑ. Αλλά να είστε πολύ επιφυλακτικοί με αυτές τις προβλέψεις όπως αυτή της Γκόλνμαν Σαχς σχετικά με το αν μας παρέχουν μια ακριβή εικόνα για τη μετάβαση ισχύος στον αιώνα μας. Θα αιτιολογήσω με τρία επιχειρήματα την απλοϊκότητα της πρόβλεψης. Πρώτα απ' όλα, πρόκειται για μια γραμμική πρόβλεψη. Ξέρετε, όλοι λένε: να ο ρυθμός ανάπτυξης της Κίνας, να αυτός των ΗΠΑ, έτσι πάει: μια ευθεία γραμμή. Η ιστορία δεν είναι γραμμική. Υπάρχουν συχνά κραδασμοί κατά μήκος του δρόμου, ατυχήματα κατά τη διάρκεια της πορείας. Το δεύτερο είναι πως όταν η κινεζική οικονομία ξεπεράσει την οικονομία των ΗΠΑ, ας πούμε το 2030, κάτι που μπορεί να συμβεί, αυτή θα είναι μια μέτρηση του συνολικού οικονομικού μεγέθους και όχι του κατά κεφαλή εισοδήματος, δεν θα μας λέει πολλά για τη σύνθεση της οικονομίας. Η Κίνα έχει ακόμα μεγάλες περιοχές υπανάπτυκτες. Και το κατά κεφαλή εισόδημα είναι ένα καλύτερο μέσο μέτρησης για την πολυπλοκότητα της οικονομίας. Και για το ότι οι Κινέζοι δεν θα φτάσουν ή ξεπεράσουν τους Αμερικανούς μέχρι τουλάχιστον περίπου το τελευταίο μισό του αιώνα, μετά το 2050.
The moral of this story is all these narratives about rise and fall and decline tell us a lot more about psychology than they do about reality. If we try to focus on the reality, then what we need to focus on is what's really happening in terms of China and the United States. Goldman Sachs has projected that China, the Chinese economy, will surpass that of the U.S. by 2027. So we've got, what, 17 more years to go or so before China's bigger. Now someday, with a billion point three people getting richer, they are going to be bigger than the United States. But be very careful about these projections such as the Goldman Sachs projection as though that gives you an accurate picture of power transition in this century. Let me mention three reasons why it's too simple. First of all, it's a linear projection. You know, everything says, here's the growth rate of China, here's the growth rate of the U.S., here it goes -- straight line. History is not linear. There are often bumps along the road, accidents along the way. The second thing is that the Chinese economy passes the U.S. economy in, let's say, 2030, which it may it, that will be a measure of total economic size, but not of per capita income -- won't tell you about the composition of the economy. China still has large areas of underdevelopment and per capita income is a better measure of the sophistication of the economy. And that the Chinese won't catch up or pass the Americans until somewhere in the latter part, after 2050, of this century.
Το άλλο επιχείρημα που είναι αξιοσημείωτο είναι το πόσο μονόπλευρη είναι αυτή η πρόβλεψη. Ξέρετε, εξετάζει την οικονομική ισχύ όπως αυτή μετριέται με το ΑΕΠ. Δεν μας λέει τόσα πολλά για τη στρατιωτική ισχύ, δεν μας λέει τόσα πολλά για την ήπια ισχύ. Είναι εντελώς μονόπλευρη. Και επίσης, όταν σκεφτόμαστε την άνοδο της Ασίας ή την επιστροφή της Ασίας, όπως την αποκάλεσα λίγο νωρίτερα, αξίζει να θυμόμαστε πως η Ασία δεν είναι κάτι το μονολιθικό. Αν βρίσκεστε στην Ιαπωνία ή στο Νέο Δελχί ή στο Ανόι, θα βλέπετε την άνοδο της Κίνας με διαφορετική οπτική απ' ό,τι αν βρισκόσασταν στο Πεκίνο. Πράγματι, ένα από τα πλεονεκτήματα που θα έχουν οι Αμερικανοί σε σχέση με την ισχύ της Ασίας είναι πως όλες αυτές οι χώρες θέλουν μια αμερικανική πολιτική παροχής ασφαλείας ενάντια στην άνοδο της Κίνας. Είναι σαν να ήταν το Μεξικό και ο Καναδάς εχθρικοί γείτονες των ΗΠΑ, κάτι που δεν είναι. Έτσι, αυτές οι απλές προβλέψεις όπως αυτή της Γκόλντμαν Σαχς δεν μας λένε αυτά που χρειάζεται να ξέρουμε για τη μετάβαση ισχύος.
The other point that's worth noticing is how one-dimensional this projection is. You know, it looks at economic power measured by GDP. Doesn't tell you much about military power, doesn't tell you very much about soft power. It's all very one-dimensional. And also, when we think about the rise of Asia, or return of Asia as I called it a little bit earlier, it's worth remembering Asia's not one thing. If you're sitting in Japan, or in New Delhi, or in Hanoi, your view of the rise of China is a little different than if you're sitting in Beijing. Indeed, one of the advantages that the Americans will have in terms of power in Asia is all those countries want an American insurance policy against the rise of China. It's as though Mexico and Canada were hostile neighbors to the United States, which they're not. So these simple projections of the Goldman Sachs type are not telling us what we need to know about power transition.
Αλλά μπορεί να ρωτήσετε: ε, και τι έγινε, σε κάθε περίπτωση; Γιατί έχει σημασία; Ποιος νοιάζεται; Δεν είναι απλά ένα παιχνίδι που παίζουν οι διπλωμάτες και οι ακαδημαϊκοί; Η απάντηση είναι πως έχει σημασία και μάλιστα μεγάλη. Γιατί, αν πιστεύετε στην ιδέα της παρακμής και κατανοήσετε τις απαντήσεις σχετικά με αυτό με λάθος τρόπο, ως γεγονότα και όχι ως μύθους, τότε μπορεί να έχετε πολιτικές που θα είναι πολύ επικίνδυνες. Να σας δώσω ένα παράδειγμα από την ιστορία. Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν μια μεγάλη σύγκρουση κατά την οποία το σύστημα των ελληνικών πόλεων κρατών ξέσκισε σε κομμάτια τον εαυτό του πριν από περίπου δυόμιση χιλιετίες. Τι το προκάλεσε αυτό; Ο Θουκυδίδης, ο μεγάλος ιστορικός του Πελοποννησιακού Πολέμου, είπε πως ήταν η άνοδος της ισχύος της Αθήνας και ο φόβος που προκάλεσε στη Σπάρτη. Προσέξτε και τα δύο τμήματα αυτής της εξήγησης.
But you might ask, well so what in any case? Why does it matter? Who cares? Is this just a game that diplomats and academics play? The answer is it matters quite a lot. Because, if you believe in decline and you get the answers wrong on this, the facts, not the myths, you may have policies which are very dangerous. Let me give you an example from history. The Peloponnesian War was the great conflict in which the Greek city state system tore itself apart two and a half millennia ago. What caused it? Thucydides, the great historian of the the Peloponnesian War, said it was the rise in the power of Athens and the fear it created in Sparta. Notice both halves of that explanation.
Πολλοί ισχυρίζονται πως ο 21ος αιώνας πρόκειται να επαναλάβει τον 20ο αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου έλαβε χώρα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, η μεγάλη πυρκαγιά εντός της οποίας το ευρωπαϊκό σύστημα κρατών ξέσκισε τον εαυτό του σε κομμάτια και κατέστρεψε την κεντρική θέση που είχε στον κόσμο. Ο πόλεμος προκλήθηκε από την άνοδο της ισχύος της Γερμανίας και το φόβο που αυτή προκάλεσε στη Βρετανία. Έτσι, υπάρχουν αρκετοί που μας λένε πως αυτό πρόκειται να ξανασυμβεί σήμερα, πως αυτό που πρόκειται να δούμε είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα στον αιώνα μας. Όχι. Νομίζω πως αυτό είναι λάθος. Πρόκειται για κακή γνώση της ιστορίας. Πρώτον. η Γερμανία είχε ξεπεράσει τη Βρετανία σε βιομηχανική ισχύ ήδη από το 1900. Και όπως είπα νωρίτερα, η Κίνα δεν έχει ξεπεράσει τις ΗΠΑ. Και, δεύτερον, αν έχετε αυτήν την πεποίθηση και αυτή δημιουργεί μια αίσθηση φόβου, τότε θα οδηγήσει σε υπερβολικές αντιδράσεις. Και ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχουμε σε σχέση με τη διαχείριση αυτής της μετάβασης ισχύος, της μεταβολής ισχύος προς την Ασία, είναι ο φόβος. Για να παραφράσω τον Φράνκλιν Ρούσβελτ, σε ένα διαφορετικό πλαίσιο, το μεγαλύτερο πράγμα που έχουμε να φοβηθούμε είναι ο ίδιος ο φόβος. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την άνοδο της Κίνας ή την επιστροφή της Ασίας. Και αν έχουμε πολιτικές με τις οποίες μπορούμε να δούμε το ζήτημα σε μια ευρύτερη ιστορική οπτική, τότε θα είμαστε ικανοί να διαχειριστούμε αυτή τη διαδικασία.
Many people argue that the 21st century is going to repeat the 20th century, in which World War One, the great conflagration in which the European state system tore itself apart and destroyed its centrality in the world, that that was caused by the rise in the power of Germany and the fear it created in Britain. So there are people who are telling us this is going to be reproduced today, that what we're going to see is the same thing now in this century. No, I think that's wrong. It's bad history. For one thing, Germany had surpassed Britain in industrial strength by 1900. And as I said earlier, China has not passed the United States. But also, if you have this belief and it creates a sense of fear, it leads to overreaction. And the greatest danger we have of managing this power transition of the shift toward the East is fear. To paraphrase Franklin Roosevelt from a different context, the greatest thing we have to fear is fear itself. We don't have to fear the rise of China or the return of Asia. And if we have policies in which we take it in that larger historical perspective, we're going to be able to manage this process.
Ας πω τώρα μερικά λόγια για την κατανομή της ισχύος και πώς αυτή σχετίζεται με τη διάχυση ισχύος και έπειτα να συνδέσω αυτούς τους δύο τύπους. Αν ρωτήσετε πώς η ισχύς είναι κατανεμημένη στον κόσμο σήμερα, είναι κατανεμημένη σε μεγάλο βαθμό σαν ένα παιχνίδι σκακιού τριών διαστάσεων. Στην πάνω σκακιέρα: η στρατιωτική ισχύς μεταξύ των κρατών. Οι ΗΠΑ αποτελούν τη μοναδική υπερδύναμη και πιθανώς αυτό θα παραμείνει έτσι για τις επόμενες δύο ή τρεις δεκαετίες. Η Κίνα δεν πρόκειται να αντικαταστήσει τις ΗΠΑ στη στρατιωτική σκακιέρα. Στη μεσαία σκακιέρα αυτού του σκακιού τριών διαστάσεων: η οικονομική ισχύς μεταξύ των κρατών. Η ισχύς είναι πολυπολική. Υπάρχουν εξισορροπητικές δυνάμεις. Οι ΗΠΑ, η Ευρώπη, η Κίνα, η Ιαπωνία μπορούν να εξισορροπούν η μία την άλλη. Στην κάτω σκακιέρα του τρισδιάστατου μοντέλου μας, στη σκακιέρα των διακρατικών σχέσεων: τα πράγματα που διασχίζουν τα σύνορα πέρα από τον έλεγχο των κυβερνήσεων, όπως η κλιματική αλλαγή, το εμπόριο ναρκωτικών, οι χρηματοπιστωτικές ροές, οι πανδημίες, όλα όσα διασχίζουν τα σύνορα πέρα από τον έλεγχο των κυβερνήσεων, δεν υπάρχει κανείς να τα ελέγξει. Δεν έχει νόημα να αναφερόμαστε σε αυτό το επίπεδο ως μονοπολικό ή πολυπολικό. Η ισχύς εδώ είναι χαοτικά κατανεμημένη. Και ο μόνος τρόπος για να λυθεί αυτό το πρόβλημα --και εδώ είναι που θα συναντήσουμε τις μεγάλες προκλήσεις που έρχονται στον αιώνα μας-- είναι μέσω της συνεργασίας, εργαζόμενοι μαζί, πράγμα που σημαίνει πως η ήπια ισχύς γίνεται πιο σημαντική, η ικανότητα να οργανώνεις δίκτυα ανθρώπων ώστε να ασχοληθούν με αυτά τα προβλήματα και να μπορέσουν να επιτύχουν τη συνεργασία.
Let me say a word now about the distribution of power and how it relates to power diffusion and then pull these two types together. If you ask how is power distributed in the world today, it's distributed much like a three-dimensional chess game. Top board: military power among states. The United States is the only superpower, and it's likely to remain that way for two or three decades. China's not going to replace the U.S. on this military board. Middle board of this three-dimensional chess game: economic power among states. Power is multi-polar. There are balancers -- the U.S., Europe, China, Japan can balance each other. The bottom board of this three-dimensional, the board of transnational relations, things that cross borders outside the control of governments, things like climate change, drug trade, financial flows, pandemics, all these things that cross borders outside the control of governments, there nobody's in charge. It makes no sense to call this unipolar or multi-polar. Power is chaotically distributed. And the only way you can solve these problems -- and this is where many greatest challenges are coming in this century -- is through cooperation, through working together, which means that soft power becomes more important, that ability to organize networks to deal with these kinds of problems and to be able to get cooperation.
Ένας άλλος τρόπος για να το θέσω αυτό είναι πως καθώς σκεφτόμαστε την ισχύ στον 21ο αιώνα θέλουμε να ξεφύγουμε από την ιδέα ότι η ισχύς είναι πάντα ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος -- το κέρδος μου είναι το κόστος σου και αντιστρόφως. Η ισχύς μπορεί επίσης να έχει θετικό άθροισμα όπου το κέρδος μου μπορεί να είναι και δικό σου κέρδος. Αν η Κίνα αναπτύξει μεγαλύτερη ενεργειακή ασφάλεια και μεγαλύτερη ικανότητα αντιμετώπισης των προβλημάτων όπως οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, τότε αυτό είναι κάτι καλό για εμάς, όπως και για την Κίνα όπως και για οποιονδήποτε άλλο. Έτσι, μια Κίνα που θα έχει την ικανότητα να αντιμετωπίσει το πρόβλημα εκπομπής διοξειδίων είναι κάτι καλό για όλους και δεν είναι ένα παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος της λογικής κερδίζω-χάνεις. Είναι ένα παιχνίδι στο οποίο μπορούμε όλοι να κερδίσουμε. Έτσι, καθώς σκεφτόμαστε την ισχύ σε αυτόν τον αιώνα θέλουμε να ξεφύγουμε από αυτήν τη λογική στην οποία είναι όλα «εγώ κερδίζω, εσύ χάνεις». Τώρα αυτό δε σημαίνει πως θα γίνουμε αισιόδοξοι σε ακραίο βαθμό. Ο πόλεμος και η ισχύς εξακολουθούν να υπάρχουν. Η στρατιωτική ισχύς είναι σημαντική. Η διατήρηση της ισορροπίας ισχύος είναι σημαντική. Όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν. Η σκληρή ισχύς είναι εδώ και θα παραμείνει. Αλλά αν δε μάθουμε πώς να αναμιγνύουμε τη σκληρή με την ήπια ισχύ σε στρατηγικές τις οποίες αποκαλώ έξυπνη ισχύ τότε δεν πρόκειται να επιλύσουμε αυτά τα νέα είδη προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.
Another way of putting it is that as we think of power in the 21st century, we want to get away from the idea that power's always zero sum -- my gain is your loss and vice versa. Power can also be positive sum, where your gain can be my gain. If China develops greater energy security and greater capacity to deal with its problems of carbon emissions, that's good for us as well as good for China as well as good for everybody else. So empowering China to deal with its own problems of carbon is good for everybody, and it's not a zero sum, I win, you lose. It's one in which we can all gain. So as we think about power in this century, we want to get away from this view that it's all I win, you lose. Now I don't mean to be Pollyannaish about this. Wars persist. Power persists. Military power is important. Keeping balances is important. All this still persists. Hard power is there, and it will remain. But unless you learn how to mix hard power with soft power into strategies that I call smart power, you're not going to deal with the new kinds of problems that we're facing.
Έτσι, η ερώτηση-κλειδί την οποία πρέπει να διαλογιστούμε είναι: πώς μπορούμε να εργαστούμε μαζί για να παράγουμε παγκόσμια δημόσια αγαθά, από τα οποία θα μπορούμε να έχουμε όλοι όφελος; Πώς μπορούμε να ορίσουμε το εθνικό μας συμφέρον έτσι ώστε να μην αποτελεί παιχνίδι μηδενικού αλλά θετικού αθροίσματος. Υπό αυτή την έννοια, αν ορίσουμε τα συμφέροντά μας, για τις ΗΠΑ π.χ. με τον ίδιο τρόπο που όριζε τα συμφέροντά της η Αγγλία στον 19ο αιώνα, με τη διατήρηση ενός ανοιχτού εμπορικού συστήματος, με τη διατήρηση νομισματικής σταθερότητας, με τη διατήρηση ελευθερίας στις θάλασσες, αυτά ήταν καλά για τη Βρετανία, ήταν επίσης καλά και για άλλους. Και στον 21ο αιώνα πρέπει να βρούμε μια αναλογία με αυτό. Πώς μπορούμε να παράγουμε παγκόσμια δημόσια αγαθά, τα οποία θα είναι καλά για εμάς, αλλά θα είναι καλά και για όλους τους άλλους; Και αυτή θα είναι η διάσταση των καλών νέων σχετικά με αυτά που πρέπει να σκεφτούμε καθώς σκεφτόμαστε την ισχύ στον 21ο αιώνα.
So the key question that we need to think about as we look at this is how do we work together to produce global public goods, things from which all of us can benefit? How do we define our national interests so that it's not just zero sum, but positive sum. In that sense, if we define our interests, for example, for the United States the way Britain defined its interests in the 19th century, keeping an open trading system, keeping a monetary stability, keeping freedom of the seas -- those were good for Britain, they were good for others as well. And in the 21st century, you have to do an analog to that. How do we produce global public goods, which are good for us, but good for everyone at the same time? And that's going to be the good news dimension of what we need to think about as we think of power in the 21st century.
Υπάρχουν τρόποι για να ορίσουμε τα συμφέροντά μας με τους οποίους, ενώ προστατεύουμε τους εαυτούς μας με σκληρή ισχύ, μπορούμε ταυτόχρονα να οργανώσουμε με άλλους δίκτυα για να παράγουμε, όχι μόνο δημόσια αγαθά, αλλά και τρόπους για να ενισχύσουμε την ήπια ισχύ μας. Έτσι, όταν κοίταξα τις δηλώσεις που έχουν γίνει σχετικά με αυτό, εντυπωσιάστηκα από το ότι, όταν η Χίλαρι Κλίντον περιέγραψε την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα, είπε πως η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα πρόκειται να χαρακτηρίζεται από έξυπνη ισχύ, συγκεκριμένα όπως είπε «θα χρησιμοποιεί όλα τα εργαλεία που είναι διαθέσιμα για την εξωτερική μας πολιτική». Και αν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε αυτές τις δύο μεγάλες μεταβολές ισχύος που περιέγραψα, τη μεταβολή ισχύος που παρουσιάζεται από τη μετάβαση ισχύος μεταξύ των κρατών και τη μεταβολή ισχύος που παρουσιάζεται από τη διάχυση ισχύος μακριά από τα κράτη, τότε πρέπει να δημιουργήσουμε μια νέα αφήγηση για την ισχύ εντός της οποίας θα συνδυάζουμε σκληρή και ήπια ισχύ σε στρατηγικές έξυπνης ισχύος. Και αυτά είναι τα καλά νέα που έχω. Μπορούμε να το επιτύχουμε.
There are ways to define our interests in which, while protecting ourselves with hard power, we can organize with others in networks to produce, not only public goods, but ways that will enhance our soft power. So if one looks at the statements that have been made about this, I am impressed that when Hillary Clinton described the foreign policy of the Obama administration, she said that the foreign policy of the Obama administration was going to be smart power, as she put it, "using all the tools in our foreign policy tool box." And if we're going to deal with these two great power shifts that I've described, the power shift represented by transition among states, the power shift represented by diffusion of power away from all states, we're going to have to develop a new narrative of power in which we combine hard and soft power into strategies of smart power. And that's the good news I have. We can do that.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)