Κατ′ αρχήν, σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. Τίποτα δεν συγκρίνεται με μια γεμάτη αίθουσα, όπου όλοι σας δίνετε την προσοχή σας σε μένα. Είναι ένα δυνατό συναίσθημα, να εισπράττεις προσοχή. Είμαι ηθοποιός, οπότε είμαι λιγάκι ειδικός στο τίποτα. (Γέλια) Αλλά ξέρω πώς νιώθεις όταν σου δίνουν προσοχή. Είχα την τύχη στη ζωή μου να μου δίνουν περίσσια προσοχή. Είμαι ευγνώμων γι′ αυτό, γιατί, όπως είπα, είναι ένα δυνατό συναίσθημα. Αλλά υπάρχει ακόμη ένα δυνατό συναίσθημα που είχα την τύχη να βιώσω πολύ ως ηθοποιός. Παραδόξως, είναι κάπως το αντίθετο συναίσθημα, γιατί δεν προέρχεται από το να σε προσέχουν. Προέρχεται από το να δίνεις προσοχή. Όταν παίζω, εστιάζω τόσο πολύ που προσέχω μόνο ένα πράγμα. Όπως όταν είμαι στο σετ και είμαστε έτοιμοι για το γύρισμα, και ο πρώτος βοηθός σκηνοθέτη φωνάζει «Γύρισμα!» Και μετά ακούω «μοτέρ», «κλακέτα», «έτοιμοι», και μετά ο σκηνοθέτης φωνάζει «Πάμε!» Έχω ακούσει αυτήν την ακολουθία τόσες φορές, έχει γίνει σαν ένα παυλοβιανό μαγικό ξόρκι για μένα. «Γύρισμα», «μοτέρ», «κλακέτα», «έτοιμοι» και «Πάμε». Κάτι μου συμβαίνει, δεν μπορώ να το αποφύγω. Η προσοχή μου... στενεύει, και όλα τα άλλα στον κόσμο, οτιδήποτε μπορεί να με ενοχλεί ή να αποσπά την προσοχή μου, εξαφανίζεται, και είμαι απλώς... εκεί. Και αυτό το συναίσθημα, είναι αυτό που αγαπώ, αυτό, για μένα, είναι η δημιουργικότητα. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος λόγος που είμαι ευγνώμων που είμαι ηθοποιός. Υπάρχουν αυτά τα δύο ισχυρά συναισθήματα. Να λαμβάνεις προσοχή και να δίνεις προσοχή. Φυσικά, την τελευταία δεκαετία, η νέα τεχνολογία επιτρέπει σε όλο και περισσότερους να έχουν αυτό το δυνατό συναίσθημα όταν λαμβάνουν προσοχή. Για οποιαδήποτε έκφραση δημιουργίας, όχι μόνο την ηθοποιία. Μπορεί να είναι συγγραφή, φωτογραφία, ζωγραφική, μουσική -- οτιδήποτε. Τα κανάλια διανομής έχουν δημοκρατικοποιηθεί, και αυτό είναι κάτι καλό. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει μια ακούσια συνέπεια για οποιονδήποτε στον πλανήτη που έχει μια παρόρμηση να είναι δημιουργικός -- συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, επειδή δεν έχω ανοσία σε αυτό. Νομίζω ότι η δημιουργικότητά μας γίνεται ολοένα και περισσότερο το μέσο για έναν σκοπό -- και αυτός ο σκοπός είναι να λαμβάνουμε προσοχή. Και νιώθω υποχρεωμένος να μιλήσω, επειδή από την εμπειρία μου, όσο κυνηγάω αυτό το δυνατό συναίσθημα του να δίνω εγώ προσοχή, τόσο πιο χαρούμενος είμαι. Αλλά όσο κυνηγάω το δυνατό συναίσθημα του να λαμβάνω προσοχή, τόσο πιο δυστυχισμένος είμαι. (Ένα άτομο χειροκροτά) Και -- ευχαριστώ. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Αυτό είναι κάτι παλιό για μένα. Νομίζω την πρώτη φορά που θυμάμαι να χρησιμοποίησα την ηθοποιία για προσοχή, ήμουν οχτώ ετών στην κατασκήνωση. Πήγαινα ήδη σε οντισιόν για περίπου έναν χρόνο, και είχα την τύχη να παίρνω μικρούς ρόλους σε τηλεοπτικές εκπομπές και διαφημίσεις, και κοκορευόμουν πολύ γι′ αυτό, εκείνο το καλοκαίρι στην κατασκήνωση. Και στην αρχή, δούλευε. Τα άλλα παιδιά μου έδιναν αρκετή παραπάνω προσοχή, επειδή είχα παίξει στο «Family Ties». Να μια φωτογραφία μου στο «Family Ties». (Γέλια) Μετά, τα πράγματα άλλαξαν -- νομίζω ότι το παράκανα να κοκορεύομαι. Και μετά, τα παιδιά άρχισαν να με κοροϊδεύουν. Θυμάμαι ήταν ένα κορίτσι που μου άρεσε, η Ρόκι. Την έλεγαν Ρέιτσελ, τη φώναζαν Ρόκι. Και ήταν όμορφη, τραγουδούσε ωραία, και την είχα καψουρευτεί, και ήμουν εκεί και κοκορευόμουν. Και γύρισε και με είπε επιδειξία. Που μου άξιζε 100%. Αλλά ξέρετε, με πλήγωσε. Και από εκείνο το καλοκαίρι, είχα κάποιον δισταγμό να αναζητήσω προσοχή για την υποκριτική μου. Μερικές φορές με ρωτούσαν, «Μισό λεπτό, αν δεν σου αρέσει η προσοχή, τότε γιατί είσαι ηθοποιός;» Και έλεγα, «Η ηθοποία δεν έχει να κάνει με αυτό, έχει να κάνει με την τέχνη». Και έλεγαν, «ΟΚ, ό,τι πεις». (Γέλια) Και μετά βγήκε το Twitter. Και εθίστικα με αυτό, όπως όλος ο κόσμος, που με έκανε τελείως υποκριτή. Επειδή εκείνη τη στιγμή, χρησιμοποιούσα την ηθοποιία μου για να λαμβάνω προσοχή. Τι δηλαδή, νόμιζα ότι είχα τόσους ακόλουθους λόγω των εξαιρετικών μου τιτιβισμάτων; Βασικά αυτό νόμιζα -- έλεγα -- (Γέλια) «Δεν τους αρέσω μόνο επειδή με είδαν στον “Μπάτμαν“, τους αρέσουν αυτά που λέω, έχω τον τρόπο μου με τις λέξεις». (Γέλια) Και μετά, σε χρόνο μηδέν, άρχισε να επηρεάζει την πολυαγαπημένη μου δημιουργική διαδικασία. Ακόμη το κάνει. Προσπαθώ να μην το αφήνω. Αλλά ξέρετε, μπορεί να κάθομαι, να διαβάζω ένα σενάριο. Και αντί να σκέφτομαι, «Πώς μπορώ να ταυτιστώ προσωπικά με αυτόν τον χαρακτήρα;» Ή «Πώς θα ταυτιστεί το κοινό με αυτή την ιστορία;» Σκέφτομαι, «Τι θα πει ο κόσμος για την ταινία στο Twitter;» Και «Τι να απαντήσω, κάτι αρκετά καλό και έξυπνο για να επανατιτιβιστεί αλλά όχι πολύ σκληρό, και να παρεξηγηθούν, γιατί δεν θέλω να ακυρωθώ;» Αυτά σκέφτομαι όταν διαβάζω ένα σενάριο, προσπαθώντας να είμαι καλλιτέχνης. Και δεν είμαι εδώ για να σας πω ότι η τεχνολογία είναι ο εχθρός της δημιουργικότητας. Δεν το πιστεύω αυτό. Είναι απλώς ένα εργαλείο. Έχει τη δυνατότητα να προωθήσει άνευ προηγουμένου την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Μέχρι που ξεκίνησα μια διαδικτυακή κοινότητα που λέγεται HITRECORD, όπου άνθρωποι απ′ όλον τον κόσμο συνεργάζονται σε διάφορα δημιουργικά έργα, έτσι δεν πιστεύω ότι τα κοινωνικά μέσα ή τα έξυπνα κινητά ή η τεχνολογία είναι προβληματικά από μόνα τους. Αλλά... αν θα μιλήσουμε για τον κίνδυνο του να γίνει η δημιουργικότητα ο τρόπος για να τραβήξεις προσοχή, τότε πρέπει να πούμε για το επιχειρηματικό μοντέλο που εστιάζει στην προσοχή, που εφαρμόζουν οι σημερινές μεγάλες εταιρίες κοινωνικών μέσων, σωστά; (Χειροκρότημα) Αυτό θα είναι γνώριμο για μερικούς από εσάς, αλλά είναι πολύ σχετική ερώτηση εδώ: τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Instagram, πώς βγάζουν χρήματα; Δεν χρεώνει για την κοινοποίηση φωτογραφιών, αυτό είναι δωρεάν. Οπότε τι πουλάει; Πουλάει προσοχή. Πουλάει την προσοχή των χρηστών του στους διαφημιστές. Γίνεται μεγάλη συζήτηση τώρα για το πόση προσοχή δίνουμε σε πράγματα όπως το Instagram, αλλά η ερώτησή μου είναι: Πώς παίρνει το Instagram τόση προσοχή; Εμείς του τη δίνουμε. Κάθε φορά που κάποιος κάνει μια ανάρτηση στο Instagram, λαμβάνουν κάποια προσοχή από τους ακόλουθούς τους, είτε έχουν λίγους ακόλουθους ή μερικά εκατομμύρια. Και όσο περισσότερη προσοχή μπορείτε να λάβετε εσείς, τόσο περισσότερη προσοχή μπορεί να πουλήσει το Instagram. Άρα είναι προς το συμφέρον του Instagram να λαμβάνετε όσο περισσότερη προσοχή γίνεται. Κι έτσι σας εκπαιδεύει να θέλετε αυτήν την προσοχή, να την αποζητάτε, να αγχώνεστε όταν δεν λαμβάνετε αρκετή. Το Instagram εθίζει τους χρήστες του στο δυνατό συναίσθημα του να λαμβανεις προσοχή. Και ξέρω ότι όλοι λέμε για πλάκα, «Θεέ μου, έχω εθιστεί στο τηλέφωνό μου», αλλά αυτός είναι πραγματικός εθισμός. Υπάρχει ολόκληρη επιστήμη. Αν είστε περίεργοι, σας συνιστώ τη δουλειά του Τζάρον Λάνιερ, του Τρίσταν Χάρις, του Νιρ Εγιάλ. Αλλά να τι μπορώ να σας πω. Ο εθισμός στο να σε προσέχουν είναι όπως κάθε άλλος εθισμός. Ποτέ δεν είναι αρκετό. Ξεκινάς και σκέφτεσαι, «Αν είχα 1.000 ακόλουθους θα αισθανόμουν φανταστικά». Μετά λες, «Μόλις φτάσω στους 10.000 ακόλουθους, και, «Μόλις φτάσω στους 100.000...» «Μόλις φτάσω στους ένα εκατομμύριο ακόλουθους θα αισθάνομαι φανταστικά». Έχω 4,2 εκατομμύρια ακόλουθους στο Twitter -- ποτέ δεν με έκανε να αισθανθώ φανταστικά. Δεν θα σας πω πόσους έχω στο Instagram, γιατί ντρέπομαι πραγματικά για το πόσο χαμηλός είναι ο αριθμός, επειδή μπήκα στο Instagram αφού βγήκε ο «Μπάτμαν». (Γέλια) Και ψάχνω άλλους ηθοποιούς, και έχουν μεγαλύτερο αριθμό ακολούθων από μένα και με κάνει να αισθάνομαι χάλια για τον εαυτό μου. Επειδή ο αριθμός των ακολούθων μας κάνει όλους να νιώθουμε χάλια για τον εαυτό μας. Αυτό το συναίσθημα ανεπάρκειας σε κάνει να θέλεις να ποστάρεις, για να σε προσέξουν πιο πολύ, και αυτή την προσοχή πουλάνε αυτές οι εταιρείες, έτσι βγάζουν χρήματα. Όση προσοχή και να λάβεις, δεν υπάρχει όριο, όπου θα νιώσεις ότι τα κατάφερες, και θα πεις, «Ναι, είμαι καλά τώρα». Και φυσικά, υπάρχουν πολλοί ηθοποιοί που είναι πιο διάσημοι από μένα, με περισσότερους ακόλουθους, αλλά στοιχηματίζω ότι νοιώθουν το ίδιο. Αν η δημιουργικότητά σας οδηγείται από την επιθυμία για προσοχή, δεν θα εκπληρωθείτε ποτέ δημιουργικά. Αλλά έχω και καλά νέα. Υπάρχει αυτό το άλλο ισχυρό συναίσθημα. Να μην δώσετε την προσοχή σας σε έναν τεχνολογικό κολοσσό να την ελέγχει και να την πουλάει. Είναι αυτό το συναίσθημα που σας έλεγα, γιατί αγαπώ τόσο την ηθοποιία -- να μπορώ να δίνω την προσοχή μου σε μόνο ένα πράγμα. Τελικά υπάρχει επιστήμη πίσω από αυτό. Οι ψυχολόγοι και οι νευροεπιστήμονες μελετούν ένα φαινόμενο που το ονομάζουν ροή, αυτό που συμβαίνει στον ανθρώπινο εγκέφαλο όταν κάποιος προσέχει μόνο ένα πράγμα, όπως κάτι δημιουργικό, και καταφέρνει να μην αποσπαστεί η προσοχή του από οτιδήποτε άλλο. Μερικοί λένε ότι όσο πιο συχνά το κάνεις, τόσο πιο ευτυχισμένος θα είσαι. Εγώ δεν είμαι ψυχολόγος ή νευροεπιστήμονας. Αλλά μπορώ να σας πω, για μένα, ισχύει πραγματικά. Δεν είναι πάντα εύκολο, είναι δύσκολο. Το να προσέχεις πραγματικά έτσι χρειάζεται εξάσκηση, όλοι το κάνουν με τον τρόπο τους. Αλλά αν μπορώ να μοιραστώ ένα πράγμα, που πιστεύω ότι με βοηθά να εστιάσω και να προσέχω πραγματικά, είναι αυτό: προσπαθώ να μην βλέπω άλλους δημιουργικούς ως ανταγωνιστές. Προσπαθώ να βρω συνεργάτες. Όπως, όταν κάνω μια σκηνή, αν αρχίσω να βλέπω τους άλλους ηθοποιούς ως ανταγωνιστές, και πω, «Θεέ μου, θα λάβουν πιο πολλή προσοχή από μένα, όλοι θα μιλάνε για την ερμηνεία τους περισσότερο από τη δική μου» θα χάσω την εστίασή μου. Και θα είμαι χάλια σε εκείνη τη σκηνή. Αλλά όταν βλέπω τους άλλους ηθοποιούς ως συνεργάτες, τότε γίνεται εύκολο να εστιάσω, επειδή προσέχω αυτούς. Δεν σκέφτομαι τι κάνω, απλά αντιδρώ σε αυτά που κάνουν εκείνοι, εκείνοι αντιδρούν σε αυτά που κάνω εγώ, και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Αλλά δεν θέλω να σκεφτείτε ότι μόνο οι ηθοποιοί στην σκηνή μπορούν να συνεργαστούν έτσι. Θα μπορούσα να είμαι σε άλλη δημιουργική κατάσταση. Κάτι επαγγελματικό ή κάτι για πλάκα. Θα μπορούσα να συνεργάζομαι με άτομα που δεν είναι καν στο ίδιο δωμάτιο. Μερικά από τα καλύτερα πράγματα που έκανα, ήταν με άτομα που δεν συνάντησα ποτέ. Παρεπιπτώντως, αυτή είναι για μένα η ομορφιά του διαδικτύου. Αν μπορούμε απλώς να σταματήσουμε τον ανταγωνισμό για προσοχή, τότε το διαδίκτυο θα γίνει ένα σπουδαίο μέρος για να βρούμε συνεργάτες. Και όταν συνεργάζομαι με άλλους, είτε είναι στο σετ, είτε διαδικτυακά, είναι πολύ πιο εύκολο για μένα να βρω αυτήν τη ροή, επειδή όλοι μας εστιάζουμε σε αυτό το πράγμα που φτιάχνουμε μαζί. Και νιώθω ότι είμαι κομμάτι από κάτι μεγαλύτερο από μένα και κατά κάποιο τρόπο αλληλοπροστατευόμαστε από οτιδήποτε άλλο μπορεί να μας αποσπάσει την προσοχή και μπορούμε όλοι να είμαστε απλώς εκεί. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί για μένα. Μερικές φορές. Μερικές φορές, δεν λειτουργεί πάντα. Μερικές φορές με παρασύρει ο εθιστικός κύκλος της αποζήτησης προσοχής. Εννοώ ότι, ακόμη και τώρα, μπορώ να πω ειλικρινά ότι δεν υπάρχει ένα κομμάτι μου που λέει, «Έι, κόσμε, κοιτάξτε με, κάνω μια ομιλία TED!» (Γέλια) Ναι, υπάρχει ένα κομμάτι. Αλλά μπορώ να πω με ειλικρίνεια ότι η όλη δημιουργική διδικασία του να γράψω και να κάνω αυτήν την ομιλία, ήταν μια τεράστια ευκαιρία για μένα να εστιάσω και να προσέξω πραγματικά κάτι για το οποίο νοιάζομαι. Ασχέτως από το πόση προσοχή θα λάβω ή δεν θα λάβω ως αποτέλεσμα, χαίρομαι που το έκανα. Και είμαι ευγνώμων σε όλους σας που μου το επιτρέψατε. Σας ευχαριστώ, αυτό ήταν, μπορείτε να δώσετε την προσοχή σας αλλού τώρα. Ευχαριστώ και πάλι. (Χειροκρότημα)
First of all, thank you for your attention. There's nothing quite like being in a room full of people like this, where all of you are giving your attention to me. It's a powerful feeling, to get attention. I'm an actor, so I'm a bit of an expert on, well, nothing, really. (Laughter) But I do know what it feels like to get attention -- I've been lucky in my life to get a lot more than my fair share of attention. And I'm grateful for that, because like I said, it's a powerful feeling. But there's another powerful feeling that I've also been lucky to experience a lot as an actor. And it's funny, it's sort of the opposite feeling, because it doesn't come from getting attention. It comes from paying attention. When I'm acting, I get so focused that I'm only paying attention to one thing. Like when I'm on set and we're about to shoot and the first AD calls out "Rolling!" And then I hear "speed," "marker," "set," and then the director calls "Action!" I've heard that sequence so many times, like, it's become this Pavlovian magic spell for me. "Rolling," "speed," "marker," "set" and "action." Something happens to me, I can't even help it. My attention ... narrows. And everything else in the world, anything else that might be bothering me or might grab my attention, it all goes away, and I'm just ... there. And that feeling, that is what I love, that, to me, is creativity. And that's the biggest reason I'm so grateful that I get to be an actor. So, there's these two powerful feelings. There's getting attention and paying attention. Of course, in the last decade or so, new technology has allowed more and more people to have this powerful feeling of getting attention. For any kind of creative expression, not just acting. It could be writing or photography or drawing, music -- everything. The channels of distribution have been democratized, and that's a good thing. But I do think there's an unintended consequence for anybody on the planet with an urge to be creative -- myself included, because I'm not immune to this. I think that our creativity is becoming more and more of a means to an end -- and that end is to get attention. And so I feel compelled to speak up because in my experience, the more I go after that powerful feeling of paying attention, the happier I am. But the more I go after the powerful feeling of getting attention, the unhappier I am. (One person claps) And -- thanks. (Laughter) (Applause) So this is something that goes way back for me. I think the first time I can remember using my acting to get attention, I was eight years old at summer camp. And I'd been going on auditions for about a year by then, and I'd been lucky to get some small parts in TV shows and commercials, and I bragged about it a lot, that summer at camp. And at first, it worked. The other kids gave me a bunch of extra attention, because I had been on "Family Ties." That's a picture of me on "Family Ties." (Laughter) Then, the tide turned -- I think I took it too far with the bragging. And then, the other kids started to make fun of me. I remember there was this one girl I had a crush on, Rocky. Her name was Rachel, she went by Rocky. And she was beautiful, and she could sing, and I was smitten with her, and I was standing there, bragging. And she turned to me and she called me a show-off. Which I 100 percent deserved. But you know, it still really hurt. And ever since that summer, I've had a certain hesitance to seek attention for my acting. Sometimes, people would ask me, "Wait a minute, if you don't like the attention, then why are you an actor?" And I'd be like, "Because that's not what acting's about, man, it's about the art." And they'd be like, "OK, OK, dude." (Laughter) And then Twitter came out. And I got totally hooked on it, just like everybody else, which made me into a complete hypocrite. Because at that point, I was absolutely using my acting to get attention. I mean, what, did I think I was just getting all these followers because of my brilliant tweets? I actually did think that -- I was like -- (Laughter) "They don't just like me because they saw me in 'Batman,' they like what I have to say, I've got a way with words." (Laughter) And then in no time at all, it started having an impact on my dearly beloved creative process. It still does. I try not to let it. But you know, I'd be sitting there, like, reading a script. And instead of thinking, "How can I personally identify with this character?" Or "How is the audience going to relate to this story?" I'm like, "What are people going to say about this movie on Twitter?" And "What will I say back that will be good and snarky enough to get a lot of retweets, but not too harsh, because people love to get offended, and I don't want to get canceled?" These are the thoughts that enter my mind when I'm supposed to be reading a script, trying to be an artist. And I'm not here to tell you that technology is the enemy of creativity. I don't think that. I think tech is just a tool. It has the potential to foster unprecedented human creativity. Like, I even started an online community called HITRECORD, where people all over the world collaborate on all kinds of creative projects, so I don't think that social media or smartphones or any technology is problematic in and of itself. But ... if we're going to talk about the perils of creativity becoming a means to get attention, then we have to talk about the attention-driven business model of today's big social media companies, right? (Applause) This will be familiar territory for some of you, but it's a really relevant question here: How does a social media platform like, for example, Instagram, make money? It's not selling a photo-sharing service -- that part's free. So what is it selling? It's selling attention. It's selling the attention of its users to advertisers. And there's a lot of discussion right now about how much attention we're all giving to things like Instagram, but my question is: How is Instagram getting so much attention? We get it for them. Anytime somebody posts on Instagram, they get a certain amount of attention from their followers, whether they have a few followers or a few million followers. And the more attention you're able to get, the more attention Instagram is able to sell. So it's in Instagram's interest for you to get as much attention as possible. And so it trains you to want that attention, to crave it, to feel stressed out when you're not getting enough of it. Instagram gets its users addicted to the powerful feeling of getting attention. And I know we all joke, like, "Oh my God, I'm so addicted to my phone," but this is a real addiction. There's a whole science to it. If you're curious, I recommend the work of Jaron Lanier, Tristan Harris, Nir Eyal. But here's what I can tell you. Being addicted to getting attention is just like being addicted to anything else. It's never enough. You start out and you're thinking, "If only I had 1,000 followers, that would feel amazing." But then you're like, "Well, once I get to 10,000 followers," and, "Once I get to 100 -- Once I get to a million followers, then I'll feel amazing." So I have 4.2 million followers on Twitter -- it's never made me feel amazing. I'm not going to tell you how many I have on Instagram, because I feel genuine shame about how low the number is, because I joined Instagram after "Batman" came out. (Laughter) And I search other actors, and I see that their number is higher than mine, and it makes me feel terrible about myself. Because the follower count makes everybody feel terrible about themselves. That feeling of inadequacy is what drives you to post, so you can get more attention, and then that attention that you get is what these companies sell, that's how they make their money. So there is no amount of attention you can get where you feel like you've arrived, and you're like, "Ah, I'm good now." And of course, there are a lot of actors who are more famous than I am, have more followers than I do, but I bet you they would tell you the same thing. If your creativity is driven by a desire to get attention, you're never going to be creatively fulfilled. But I do have some good news. There is this other powerful feeling. Something else you can do with your attention besides letting a giant tech company control it and sell it. This is that feeling I was talking about, why I love acting so much -- it's being able to pay attention to just one thing. Turns out there's actually some science behind this too. Psychologists and neuroscientists -- they study a phenomenon they call flow, which is this thing that happens in the human brain when someone pays attention to just one thing, like something creative, and manages not to get distracted by anything else. And some say the more regularly you do this, the happier you'll be. Now I'm not a psychologist or a neuroscientist. But I can tell you, for me, that is very true. It's not always easy, it's hard. To really pay attention like this takes practice, everybody does it their own way. But if there's one thing I can share that I think helps me focus and really pay attention, it's this: I try not to see other creative people as my competitors. I try to find collaborators. Like, if I'm acting in a scene, if I start seeing the other actors as my competitors, and I'm like, "God, they're going to get more attention than I am, people are going to be talking about their performance more than mine" -- I've lost my focus. And I'm probably going to suck in that scene. But when I see the other actors as collaborators, then it becomes almost easy to focus, because I'm just paying attention to them. And I don't have to think about what I'm doing -- I react to what they're doing, they react to what I'm doing, and we can kind of keep each other in it together. But I don't want you to think it's only actors on a set that can collaborate in this way. I could be in whatever kind of creative situation. It could be professional, could be just for fun. I could be collaborating with people I'm not even in the same room with. In fact, some of my favorite things I've ever made, I made with people that I never physically met. And by the way, this, to me, is the beauty of the internet. If we could just stop competing for attention, then the internet becomes a great place to find collaborators. And once I'm collaborating with other people, whether they're on set, or online, wherever, that makes it so much easier for me to find that flow, because we're all just paying attention to the one thing that we're making together. And I fell like I'm part of something larger than myself, and we all sort of shield each other from anything else that might otherwise grab our attention, and we can all just be there. At least that's what works for me. Sometimes. Sometimes -- it doesn't always work. Sometimes, I still totally get wrapped up in that addictive cycle of wanting to get attention. I mean, like, even right now, can I honestly say there's not some part of me here who's like, "Hey, everybody, look at me, I'm giving a TED Talk!" (Laughter) There is -- there's, you know, some part. But I can also honestly say that this whole creative process of writing and giving this talk, it's been a huge opportunity for me to focus and really pay attention to something I care a lot about. So regardless of how much attention I do or don't get as a result, I'm happy I did it. And I'm grateful to all of you for letting me. So thank you, that's it, you can give your attention to someone else now. Thanks again. (Applause)