This was the first title I thought of for this talk, "Beethoven as Bill Gates." Does that make sense? Maybe not. OK, so think about that. Being an educator, I am going to tell you the story, and then you'll figure it out for yourselves.
הנה הכותרת הראשונה שחשבתי עליה להרצאה הזאת, "בטהובן כביל גייטס" נשמע הגיוני? אולי לא. טוב, תחשבו על זה. כאיש חינוך, אספר לכם את הסיפור ואתם תבינו בעצמכם.
So the second thought I had was that I would tell the story of the history of music delivery, literally from the beginning, from pounding rocks to pounding rock. The good news about this is the first 10,000 years just sailed by. So for 10,000 years, if you want to make music, you literally pick up rocks, later instruments, those sorts of things. And this goes on for a very long time. Gradually in the West, mostly we start to get a performing class, people who were experts, who were really good at pounding rocks. So, by the 18th century, we're still basically doing this. We have a class of experts, professionals, who play very expensive instruments, for the most part, things like the organ, complicated instruments, and if you wanted to hear music in the 18th century, it was live. You had to go to a concert. You had to go to church, you had to go to a civic event, you had to go hear somebody making music live. So, music always involved social interaction. There were no headphones you could put on, there was no iPhone, there was no record player. If you wanted to hear music, you had to get out of the house. There's really, basically, no music in your house.
אח"כ חשבתי שכדאי שאספר על ההיסטוריה של הביצוע המוסיקלי ממש מההתחלה, מ"לדפוק סלעים" ועד "לדפוק את הראש". החלק הטוב הוא ש-10,000 השנים הראשונות עברו מהר. כי במשך 10,000 שנה, אם רציתם ליצור מוסיקה, הייתם פשוט לוקחים סלעים ואח"כ כלים, דברים כאלה. וזה נמשך כך הרבה מאד זמן. בהדרגה, התחיל להופיע במערב מעמד של מבצעים, אנשים מומחים שהיו ממש טובים בלדפוק סלעים. עד המאה ה-18, זה בערך מה שעשינו. היה לנו מעמד של מומחים, אנשי מקצוע, שניגנו בכלים יקרים מאד בד"כ, דברים כמו עוגב, כלים מסובכים. ואם רציתם לשמוע מוסיקה במאה ה-18, זה היה בהופעה חיה. הייתם צריכים ללכת לקונצרט. הייתם צריכים ללכת לכנסיה, לאירוע חברתי, הייתם צריכים ללכת לשמוע מישהו מנגן בהופעה חיה. אז המוסיקה היתה תמיד כרוכה במגע חברתי. לא היו אוזניות, לא היה לכם "אייפון" ולא פטיפון. אם רציתם לשמוע מוסיקה, הייתם מוכרחים לצאת מהבית. בעקרון, לא היתה לכם מוסיקה בבית.
This goes on through the 18th century from the beginning, and then we have ... our first disruption. These two things actually happened together, these two disruptions. We get the piano, right? The piano was a new technology that really starts to happen in the 18th century, and then it becomes something that you could mass-produce cheaply. So you can now have an instrument that's not too expensive, that everyone can have one, that you can have at home. So this allows for a kind of disruption, but it wouldn't have happened if the second disruption hadn't happened at the same time, which is that somebody figured out how to do cheap music printing.
זה היה כך מתחילת המאה ה-18, ואז... אירע השינוי הראשון. קרו בעצם שני דברים ביחד, שני שינויים. הופיע הפסנתר, נכון? הפסנתר היה טכנולוגיה חדשה שהחלה להופיע במאה ה-18, ואחר זה הפך למשהו שאפשר לייצר בייצור המוני ובזול. אז עכשיו יש כלי לא מאד יקר שכולם יכולים לקנות ושאפשר להחזיק בבית. זה אמנם מאפשר שינוי מסוים, אך זה לא היה קורה בלי השינוי השני שקרה במקביל: מישהו מצא דרך להדפיס מוסיקה בזול. זוכרים את גוטנברג והמצאת הדפוס שלו?
Remember Gutenberg and the other kind of printing? Music is a little more complicated. It took a little longer to figure out: How do I create a cheap way to distribute sheet music? In London, at the time of the American Revolution, there are 12 music shops. By 1800, there are 30. By 1820, there are 150. So the internet wasn't the first time this happened, because think about what happens when, all of a sudden, you go from "If I want to hear music, I've got to go hear Bach, I've got to go hear Mozart." That meant you had to actually go hear Mozart. You didn't buy a CD of Mozart, you didn't download Mozart. You couldn't even buy Mozart sheet music, at least not easily or cheaply. But if you wanted to hear Mozart or Bach, you had to go to Germany and go hear them.
במוסיקה זה קצת יותר מסובך. עבר קצת יותר זמן עד שגילו דרך זולה להפיץ מוסיקה בדפי תווים. בלונדון, בזמן המהפכה האמריקאית, היו 12 חנויות מוסיקה. ב-1800 היו כבר 30. ב-1820 היו 150. אז האינטרנט לא היה הפעם הראשונה בה זה קרה, כי חישבו מה קורה כשלפתע פתאום, עוברים מ"אם אני רוצה לשמוע מוסיקה, "עלי ללכת לשמוע את באך או את מוצרט." כלומר, מוכרחים ממש ללכת לשמוע את מוצרט עצמו. לא יכולתם לקנות אלבום או להוריד את מוצרט, ואפילו לא לקנות תווים של מוצרט, לפחות לא בקלות או בזול. אם רציתם לשמוע את מוצרט או את באך, הייתם צריכים לנסוע לגרמניה כדי לשמוע אותם.
But that's not true for Beethoven. And Beethoven figures out that, in fact, there's a new market. Beethoven is an entrepreneur, not unlike our other friend, Bill Gates. He's an entrepreneur that figures out, "Hey, I don't have to actually go to London. I can actually just sell sheet music. And it can be printed and mass-distributed, and I will be famous everywhere, and everybody else will play my music." So that changes the experience of music for everybody. It changes the variety, it changes the global pyramid, it changes all sorts of things. It creates a new class of musicians, of composers and performers -- there's a division of labor. If you hire Bach to play for your wedding, guess who shows up? Bach!
אבל עם בטהובן זה היה אחרת. בטהובן קלט שלמעשה מופיע שוק חדש. בטהובן הוא יזם. לא בשונה מידידנו, ביל גייטס. הוא יזם, שקלט: "רגע, אני לא חייב ממש לנסוע ללונדון, "אלא פשוט למכור דפי תווים. "אפשר להדפיס ולהפיץ אותם, "ואני אתפרסם בכל מקום וכולם ינגנו את המוסיקה שלי." וזה שינה את חוויית המוסיקה של כולם. זה משנה את המגוון, את הפירמידה הגלובלית, זה משנה המון דברים. זה יוצר מעמד חדש של מוסיקאים, של מלחינים ומבצעים -- נוצרת חלוקת עבודה. אם שכרת את באך לנגן בחתונה שלך, מי היה בא לנגן? באך!
(Laughter)
(צחוק)
That's what he does for a living, right? He has no way to expand his business. But Beethoven does.
זאת הפרנסה שלו, נכון? אין לו שום דרך להרחיב את עסקיו. אבל לבטהובן - כן.
Then this happens again. It happens 100 years later, so you're starting to see a theme. By the turn of the century, it's an interesting time for music delivery; 100 years later, we get the record player, the gramophone, the player piano. Now you could buy Rachmaninoff sheet music, but if you wanted to hear Rachmaninoff, you had to actually go to the concert hall. Not anymore. Now you can buy a record of Rachmaninoff, or you can buy a player piano and a roll that fits into another kind of recording device. And later, the radio.
ואז זה קרה שוב. זה קרה 100 שנה אח"כ, זה מתחיל להיראות כמו מגמה. תחילת המאה היא תקופה מעניינת מבחינת מסירת המוסיקה; 100 שנה אח"כ הופיעו הגרמופון, הפטיפון, הפיאנולה. עכשיו, במקום... יכולתם לקנות דפי תווים של רחמנינוף, אבל אם רציתם לשמוע את רחמנינוף, היה עליכם ללכת לאולם הקונצרטים. כבר לא. עכשיו אתם יכולים לקנות תקליט של רחמנינוף, או לקנות פיאנולה, וגליל שמתאים גם למכשירי הקלטה אחרים. ואחר הופיע הרדיו. חישבו על כך:
So think about this: you're a band in Texas; you're Doc Ross in Texas, and you've got the Texas big band market, you've got it nailed. And all of a sudden, there's this new thing called "radio." And now everybody can hear Count Basie and Duke Ellington and Benny Goodman. Man, the competition just sucks now. All of a sudden, the competition has gone global, just like it does a hundred years later, with the iPod, the internet and digital files and Garage Band, that do all of these things all over again.
יש לכם להקה בטקסס, להקת "דוקטור רוס" מטקסס, ושוק להקות הביג בנד בטקסס בכיס הקטן שלכם. ופתאום מופיע משהו חדש, "רדיו", ועכשיו כולם יכולים לשמוע את קאונט בייסי, דיוק אלינגטון ובני גודמן. ופתאום, התחרות על הפנים. לפתע-פתאום, התחרות הפכה גלובלית, בדיוק כמו אחרי עוד 100 שנה, עם ה"אייפוד", הקבצים הדיגיטליים ו"גראג'בנד", שעושים את כל זה שוב.
So now, maybe we can talk about these two guys. First of all, both of these guys are entrepreneurs. But second of all, both of these guys are software designers. That's what Beethoven does. He writes software that runs on that piece of hardware over there.
כעת אולי אפשר לדבר על שני החבר'ה האלה. קודם כל, שניהם יזמים. אבל שנית כל, שניהם מפתחי תוכנה. זה מה שעושה בטהובן. הוא כותב תוכנה שרצה על החומרה הזאת ששם.
(Laughter)
(צחוק)
That's a piece of hardware. That's a device that you can use if you have my piece of paper. If you have sheet music, does it sound good? No, it's a piece of paper. It's like those floppy disks; they weren't very useful. You can use them as coasters, I guess. But they're not very useful on their own. So both Beethoven and Bill Gates are software designers.
זאת חומרה, מכשיר שאפשר להשתמש בו אם יש לכם את הנייר הזה. יש לכם דף תווים. האם הוא נשמע טוב? לא. זו חתיכת נייר. זה כמו הדיסקטים ההם; הם לא היו שימושיים במיוחד. אולי בתור תחתיות לכוסות. אבל כשלעצמם, אין בהם הרבה תועלת. אז גם בטהובן וגם גייטס הם מפתחי תוכנה.
What's interesting is that they also both live at a time where the hardware is changing very quickly. Those of you who are old enough to remember, go back to the '90s, go back to Windows whatever, and remember your joy and your love of Bill Gates, as every time a new software package came out, you had to get a new computer. So, guess what? When Beethoven started writing music, he had this instrument up on top, with five octaves. This one's bigger, it's got more pedals, it's louder, it can do more stuff. When Beethoven starts off, he doesn't have a piano that can do this. He actually just cannot do this. He can't go -- (Musical chords) Can't do that. So in 1803, a French piano maker -- alright, think about how smart this is: If you're a piano maker, into whose hands do you want to get that piano? Composers. Artists who will use the technology and make everybody else have to adopt your technology. It's like sending Bill Gates your fastest, latest computer, because you know he'll use up all the memory.
המעניין הוא ששניהם גם חיים בתקופה שבה החומרה משתנה במהירות רבה. אלה מכם שמבוגרים מספיק כדי לזכור, היזכרו בשנות ה-90, בגירסה כלשהי של "חלונות", וכמה שמחתם ואהבתם את ביל גייטס, כשבכל פעם שיצאה חבילת תוכנה חדשה, נאלצתם לקנות מחשב חדש. אז אתם יודעים מה? כשבטהובן החל לכתוב מוסיקה, היה לו המכשיר הזה, בעל חמש האוקטבות. אתם שמים לב? הכלי הזה גדול יותר, עם יותר דוושות, הוא חזק יותר, הוא יכול לעשות יותר, בתחילת הדרך, לבטהובן אין פסנתר שיכול לעשות את זה. הוא פשוט לא יכול לעשות את זה. הוא לא יכול לעשות -- (אקורדים של מוסיקה) לא יכול לעשות זאת. אז ב-1803, יצרן פסנתרים צרפתי -- חישבו כמה זה מחוכם: נניח שאתם יצרני פסנתרים. למי אתם רוצים שיגיעו פסנתרים כאלה? למלחינים. אמנים שינצלו את הטכנולוגיה ויכריחו את כולם לאמץ את הטכנולוגיה שלכם. זה כמו לשלוח לביל גייטס את המחשב החדש והמהיר ביותר שלכם, כי ברור לכם שהוא יכתוב תוכנה שתשתמש בכל הזכרון שלו.
(Laughter)
(צחוק)
So in 1803, Érard sends Beethoven a new piano. And it has more notes. And it can do that. So the first thing Beethoven does is, he writes a piece that can do that. If you've got a German or a Viennese piano or a British piano, it can't do that. So what do you do? You've gone to the music store. And you've bought the latest Beethoven piano sonata, and you take it home, and you've got a five-octave piano that was the brand-spanking-new, latest technology last year. You start playing that new Beethoven piano sonata, and what happens? Not enough notes! You run out of room. So, in fact, Beethoven has the same relationship with his audience that Bill Gates does. He's a software producer, and he has to deal with the hardware.
אז ב-1803, אררד שולח לבטהובן פסנתר חדש שיש בו יותר תווים. והוא יכול לעשות את זה. אז בטהובן כותב מיד יצירה שיכולה לעשות את זה. אם יש לכם פסנתר גרמני, וינאי או בריטי, הם לא יכולים לעשות את זה. אז מה אתם עושים? הלכתם לחנות התוכנה... המוסיקה הקרובה וקניתם את הסונטה האחרונה של בטהובן, הבאתם אותה הביתה, ויש לכם פסנתר חמש אוקטבות מבריק ונוצץ, שיא הטכנולוגיה של השנה שעברה. אתם מתחילים לנגן את הסונטה החדשה לפסנתר מאת בטהובן, ומה קורה? אין מספיק תווים! נגמר לכם המקום. אז לבטהובן היו בעצם אותם יחסים עם הקהל שלו כמו שיש לביל גייטס. מדובר ביצרן תוכנה שצריך להתייחס לחומרה.
And what's interesting about this is that Beethoven was actually smarter than Bill Gates. So when Beethoven gets his new Érard piano, he's writing his third piano concerto, he goes and he gives a concert, and he and uses all those extra notes. But what does he do when he goes and gives the concert? He has to take the piano with him, because it's the only piano he has in Vienna that has those extra notes. So he plays the concerto on the piano. It's great. But he realizes, "Oh, wait. Not everybody has one of these latest things. So he publishes piano sonatas -- He waits; he delays: for the next 10 years, he still publishes piano sonatas that don't use the extra notes. He actually waits, because -- This idea of Beethoven? Everything you know about Beethoven -- basically wrong. Beethoven was a very clever entrepreneur. So the music he wrote for the popular market -- not the pieces he was going to play himself, but the piano sonatas -- he limits himself to the amount of keys that you have at home in some part of Southern Italy, where you have last year's piano.
ומה שמעניין בזה הוא, שבטהובן היה למעשה חכם מביל גייטס. כשבטהובן מקבל מאררד את הפסנתר החדש שלו, הוא כותב את הקונצ'רטו השלישי לפסנתר שלו, הוא מופיע בקונצרט, ומשתמש בכל התווים הנוספים. אבל מה הבעיה בקונצרט? הוא צריך לבוא עם הפסנתר שלו, כי זה הפסנתר היחיד שיש לו בווינה שכולל את התווים הנוספים. אז הוא מופיע עם הפסנתר הזה. מעולה. אבל אז הוא נזכר, "רגע, לא לכולם יש המוצר החדיש הזה." אז הוא מפרסם סונטות לפסנתר -- הוא מחכה, הוא דוחה. במשך 10 שנים נוספות הוא ממשיך לפרסם סונטות לפסנתר שלא משתמשות בתווים הנוספים. הוא ממש מחכה, כי -- מה הרעיון שהיה לבטהובן? כל מה שאתם יודעים על בטהובן הוא בעצם לא נכון. בטהובן היה יזם מחוכם מאד. במוסיקה שהוא כתב לשוק הפופולרי -- לא ביצירות שהוא התכוון לנגן בעצמו אלא בסונטות לפסנתר -- הוא מגביל את עצמו לכמות הקלידים שיש לכם בבית, באזור מסוים בדרום איטליה, שבו הפסנתרים הם משנה שעברה.
So what are the effects of these disruptions in music technology? How do composers, how do people respond? We've had three of these things, and they really all worked the same way. We started off with printing and the piano. The very first thing that happens is: it redefines the product. So the product becomes sheet music, becomes a piece of paper that you can then take home. In the 20th century, it becomes a record, something that you then take home. In the 21st century, it becomes a digital file. The nature of the product changes.
אז מה ההשפעות של השינויים האלה בטכנולוגיה המוסיקלית? איך מגיבים המלחינים? איך מגיבים האנשים? היו לנו שלושה שינויים כאלה וכולם עבדו באותה צורה. התחלנו מההדפסה והפסנתר. הדבר הראשון שקורה הוא: זה מגדיר מחדש את המוצר. המוצר הוא מעכשיו דף התווים, פיסת נייר שאפשר לקחת הביתה. במאה ה-20 זה היה התקליט, משהו שאפשר לקחת הביתה. במאה ה-21 זהו הקובץ הדיגיטלי. אופיו של המוצר משתנה.
Second, there's a division of labor. If you want to listen to Bach, you've got to go listen to Bach; there's no other way to do this. In the 19th century, we've got performers, and we've got composers, people who do different things. We have listeners who can now manipulate music like you just saw. It changes expectations of quality. Once everybody's heard Count Basie and Benny Goodman, maybe you're not quite so happy with your local band as much anymore. You've now heard ... -- "I want to go listen to Benny Goodman some more." You have now a global market. You can hear things that you didn't use to hear. Every time this happens, we take away some social interaction. With Beethoven, you can now play Beethoven at home. You can't play Mozart at home. But with Beethoven, you can buy the sheet music, you can go home, you can close the door and play the piano. And only you are there. Now you have headphones that do the same thing.
שנית, נוצרת חלוקת עבודה. אם רציתם להאזין לבאך - נאלצתם ללכת לשמוע את באך; לא היתה ברירה אחרת. במאה ה-19 יש לנו מבצעים ויש לנו מלחינים, שעושים דברים שונים אלה מאלה. יש לנו מאזינים שיכולים עכשיו לשנות את המוסיקה, כפי שראיתם. זה משנה את הציפיות בנוגע לאיכות. אם כולם שמעו את קאונט בייסי ובני גודמן, הלהקה המקומית כבר לא נשמעת טובה במיוחד. עכשיו זה, "אני רוצה לשמוע יותר את בני גודמן." השוק נעשה גלובלי. אפשר לשמוע דברים שפעם לא שמעתם. בכל פעם שזה קורה, נעלמת עוד קצת אינטראקציה חברתית. את בטהובן אפשר כעת להשמיע בבית. את מוצרט אי-אפשר להשמיע בבית. אבל עם בטהובן - אפשר לקנות דף תווים, ללכת הביתה, לסגור את הדלת ולנגן בפסנתר. ורק אתה שם. היום יש לנו אוזניות שעושות אותו דבר.
With each of these disruptions, it changes the amount of social interaction. It's a new personalized experience each time. I can play Beethoven the way I want to. I can play it faster, I can play it slower. I can actually personalize the experience now. There's more consumer choice, the marketplace gets bigger. The number of titles on sale in those music stores goes up. But there's also less choice, because in a global pyramid, you can't always tell what you want. There's so much choice out there. How do you pick? And so marketing starts to come in, and "Who is the flavor of the month?"
כל אחד מהשינויים האלה מפחית את המגע החברתי. בכל פעם זאת חוויה מותאמת-אישית. אני יכול להשמיע את בטהובן כמו שאני רוצה: מהר יותר, לאט יותר. עכשיו אני יכול להתאים לעצמי את החווייה. לצרכן יש יותר חופש בחירה, השוק מתרחב. מספר הכותרים הנמכרים בחנויות המוסיקה הולך וגדל. אבל יש גם פחות ברירות, כי בפירמידה גלובלית, לא תמיד מזהים מה רוצים. השפע גדול כל-כך. איך בוחרים? וכאן נכנס השיווק: "מהו להיט החודש?" ויש משהו נוסף שלא מופיע ברשימה:
There's one more thing that's not on the list: piracy. One of Haydn and Chopin's biggest worries is that people were going to write fake Chopin and put "Chopin" on it. Do you think Chopin would have been comforted by the thought, "Hey, 20 percent of the people who buy fake Chopin are more likely to go buy real Chopin"? I mean -- I don't know.
פירטיות. אחת הדאגות הגדולות ביותר של היידן ושופן היתה שאנשים יכתבו יצירות מזויפות של שופן, ויחתמו עליהן "שופן". האם לדעתכם שופן התנחם במחשבה: "יש להניח ש20% ממי שיקנו שופן מזויף "יילכו ויקנו שופן מקורי"? לא יודע.
(Laughter)
(צחוק)
But Chopin, another clever entrepreneur -- you know what he does? He publishes his music in Italy, France, Germany and England on the same day, because there's no international copyright, so he's got to have everything published on the same day. And he puts differences in every country. So if you're playing Chopin, the additions from different countries are different on purpose, because he wanted to be able to track who was a pirate. So, this wasn't something that Sony thought of. So, the question is ... This new technology, it makes more choice for more people, it makes it more global, but it also allows more piracy. It also allows for people to have a marketing filter. They have some way to interact that's not always direct. So the next time somebody says, you know, "Nothing like the internet ever happened." Well, it's true, but these kinds of disruptions in music technology have happened before.
אבל שופן - עוד יזם חכם - יודעים מה הוא עושה? הוא מפרסם את המוסיקה שלו באיטליה, צרפת, גרמניה ואנגליה באותו יום, כי לא קיימת הגנה בינלאומית על זכויות, אז הוא מוכרח שהכל יתפרסם באותו היום. ובכל ארץ הוא הכניס במוסיקה שלו שינויים מסוימים. אז אם אתם משמיעים את שופן, התוספות מארצות אחרות היו שונות במכוון, כי הוא רצה לנהל מעקב אחרי הגנבים. זה לא משהו ש"סוני" המציאה. אז השאלה היא... הטכנולוגיה החדשה הזאת, היא מגדילה את אפשרויות הבחירה, הכל נעשה גלובלי יותר, אבל היא גם מאפשרת יותר פירטיות. היא גם מאפשרת לאנשים לסנן את השיווק. יש להם דרך לנהל אינטראקציה שאיננה תמיד ישירה. אז בפעם הבאה שמישהו יאמר, "מעולם לא היה משהו כמו האינטרנט." זה נכון, אבל מהפכות כאלה בטכנולוגיה של המוסיקה כבר קרו בעבר.
And the model for these disruptions is the same as we see in other kinds of businesses. It changes the nature of the product. So if you're in book publishing, you thought you were in book publishing because of these things called books. Well, you can still sell novels without books. You can still be in the music business even though you're not in the record business. You were selling records only because that was the technology that you inherited. Newspaper business: dead. But journalism isn't dead.
והמודל למהפכות אלה הוא אותו מודל שראינו בתחומים עסקיים אחרים: שינוי אופי המוצר. אם אתם בעסקי מו"לות, חשבתם שאתם במו"לות בגלל הדברים האלה, "ספרים". אבל אתם יכולים למכור רומנים בלי ספרים. אתם יכולים להמשיך בעסקי המוסיקה למרות שאינכם בעסקי התקליטים. אתם מוכרים תקליטים רק כי זאת הטכנולוגיה שירשתם. עסקי העיתונים - מתים. אבל העיתונות לא מתה. ולבסוף, בתי הספר.
And finally, schools. School is the next big horizon, because what were we in the business of? Schools used to be like buying gas or buying food; they had to have local entry points all over the place. But now, with the internet, we have a different distribution system. And so schools have got to think about what we're selling. But I think that the face-to-face interaction is not going to go away. There's still something of value here, as we've demonstrated today, because we're at this thing called TED, where we still want to get to know each other.
בית הספר הוא האופק הגדול הבא, כי במה אנו עוסקים בתחום החינוך? בתי ספר היו פעם כמו לקנות דלק או אוכל; היו צריכים להיות סניפים בכל מקום. אבל היום, עם האינטרנט, מערכת ההפצה השתנתה, ובתי הספר צריכים לחשוב על מה שאנו מוכרים. אבל לדעתי, הקשר פנים-אל-פנים לא יעבור מן העולם. יש בזה עדיין ערך מסוים, כפי שהמחשנו היום, כי אנו כאן, בדבר הזה שקרוי TED, שבו עדיין אנו זוכים להכיר זה את זה.
Thank you very much.
תודה רבה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)