I'm a journalist, and I'm an immigrant. And these two conditions define me.
Ik ben journalist en ik ben een immigrant. Die twee omstandigheden definiëren mij.
I was born in Mexico, but I've spent more than half my life reporting in the United States, a country which was itself created by immigrants. As a reporter and as a foreigner, I've learned that neutrality, silence and fear aren't the best options -- not in journalism, nor in life. Neutrality is often an excuse that we journalists use to hide from our true responsibility. What is that responsibility? It is to question and to challenge those in positions of power. That's what journalism is for.
Ik ben geboren in Mexico, maar ik heb meer dan de helft van mijn leven doorgebracht als reporter in de V.S., een land dat nu juist is gecreëerd door immigranten. Als verslaggever en als buitenlander heb ik geleerd dat neutraliteit, zwijgen en angst niet de beste opties zijn, noch voor de journalistiek, noch voor het leven. Neutraliteit is vaak een excuus dat wij, journalisten, gebruiken, zodat we onze echte verantwoordelijkheid kunnen ontwijken. Wat is die verantwoordelijkheid? Vragen stellen en het hoofd bieden aan degenen die de macht hebben. Daartoe dient de journalistiek. Dat is het grote wonder van de journalistiek:
That's the beauty of journalism: to question and challenge the powerful. Of course, we have the obligation to report reality as it is, not how we would like it to be. In that sense, I agree with the principle of objectivity: if a house is blue, I say that it's blue. If there are a million unemployed people, I say there are a million. But neutrality won't necessarily lead me to the truth. Even if I'm unequivocally scrupulous, and I present both sides of a news item -- the Democratic and the Republican, the liberal and the conservative, the government's and the opposition's -- in the end, I have no guarantee, nor are any of us guaranteed that we'll know what's true and what's not true. Life is much more complicated, and I believe journalism should reflect that very complexity.
vragen stellen en de machthebbers uitdagen. Natuurlijk hebben we de plicht de realiteit te verslaan zoals die is, niet zoals we die graag willen zien. In die zin ben ik het eens met het principe van objectiviteit: als een huis blauw is, zeg ik dat het blauw is. Als er een miljoen werklozen zijn, zeg ik een miljoen. Maar neutraliteit zal me niet noodzakelijkerwijs naar de waarheid leiden. Al ben ik nauwgezet en scrupuleus en presenteer ik u de twee versies van een nieuwsbericht, de democratische en de republikeinse, de liberale en de conservatieve, regering en oppositie, dan is dat voor mij toch geen garantie, noch voor ons, dat we zullen weten wat waar is en wat niet waar is. Het leven is veel ingewikkelder en ik denk de journalistiek nu juist die complexiteit moet weergeven.
To be clear: I refuse to be a tape recorder. I didn't become a journalist to be a tape recorder. I know what you're going to say: no one uses tape recorders nowadays.
Laat me je één ding zeggen: ik weiger om een recorder te zijn. Ik ben geen journalist geworden om een recorder te zijn. Ja, ik weet wat je me zal zeggen: niemand gebruikt nog recorders. (Gelach)
(Laughter)
Dus weiger ik mijn mobiel te pakken
In that case, I refuse to take out my cell phone and hit the record button and point it in front of me as if I were at a concert, like a fan at a concert. That is not true journalism. Contrary to what many people think, journalists are making value judgments all the time, ethical and moral judgments. And we're always making decisions that are exceedingly personal and extraordinarily subjective.
en op de knop 'opnemen' te drukken en hem voor me te houden alsof ik bij een concert ben, als een fan bij een concert. Dat is geen echte journalistiek. In tegenstelling tot wat velen denken geven wij, journalisten, de hele tijd waardeoordelen, ethische en morele oordelen. En steeds nemen we beslissingen die hoogst persoonlijk zijn en buitengewoon subjectief.
For example: What happens if you're called to cover a dictatorship, like Augusto Pinochet's regime in Chile or Fidel Castro's in Cuba? Are you going to report only what the general and commander want, or will you confront them? What happens if you find out that in your country or in the country next door, students are disappearing and hidden graves are appearing, or that millions of dollars are disappearing from the budget and that ex-presidents are magically now multimillionaires? Will you report only the official version? Or what happens if you're assigned to cover the presidential elections of the primary superpower, and one of the candidates makes comments that are racist, sexist and xenophobic? That happened to me. And I want to tell you what I did, but first, let me explain where I'm coming from, so you can understand my reaction.
Bijvoorbeeld: wat als je verslag moet doen van een dictatuur zoals die van Pinochet in Chili of die van Fidel Castro in Cuba? Ga je alleen melden wat de generaal en de commandant willen, of ga je er tegenin? Wat gebeurt er als je hoort dat in jouw land, of in een buurland, studenten verdwijnen en clandestiene graven opduiken of miljoenen van de begroting verdwijnen en er op magische wijze ineens ex-presidenten multimiljonair zijn? Ga je dan alleen de officiële versie geven? Of wat gebeurt er als je verslag moet uitbrengen van de presidentsverkiezingen van de voornaamste supermogendheid en een van de kandidaten maakt racistische opmerkingen, en seksistische, en xenofobe? Dat overkwam mij. Ik wil jullie vertellen wat ik deed, maar laat me eerst uitleggen waar ik vandaan kom, zodat je mijn reactie kunt begrijpen.
I grew up in Mexico City, the oldest of five brothers, and our family simply couldn't afford to pay for all of our college tuition. So I studied in the morning, and worked in the afternoon. Eventually, I got the job I had always wanted: television reporter. It was a big opportunity. But as I was working on my third story, I ended up criticizing the president, and questioning the lack of democracy in Mexico. In Mexico, from 1929 to 2000, elections were always rigged; the incumbent president would hand-pick his successor. That's not true democracy. To me it seemed like a brilliant idea to expose the president, but to my boss --
Ik groeide op in Mexico City als oudste van 5 kinderen. Thuis was er echt niet genoeg geld om alle collegegelden van de universiteit te betalen, dus studeerde ik 's morgens en werkte ik 's middags. Na lange tijd gaven ze me een baan die ik altijd al wilde: tv-journalist. Dat was een grote kans. Maar in mijn derde reportage waagde ik het kritiek te leveren op de president en het gebrek aan democratie in Mexico te bespreken: vanaf 1929 tot het jaar 2000 werd er in Mexico duidelijk gefraudeerd. De zittende president wees zelf zijn opvolger aan. Dat is geen echte democratie. Het leek me een geniaal idee dat aan de kaak te stellen, maar mijn baas --
(Laughter)
(Gelach)
My boss didn't think it was such a great idea. At that time, the presidential office, Los Pinos, had issued a direct censor against the media. My boss, who, aside from being in charge of the show I worked for, was also in charge of a soccer team. I always suspected that he was more interested in goals than in the news. He censored my report. He asked me to change it, I said no, so he put another journalist on the story to write what I was supposed to say. I did not want to be a censored journalist. I don't know where I found the strength, but I wrote my letter of resignation. And so at 24 years of age -- just 24 -- I made the most difficult and most transcendental decision of my life. Not only did I resign from television, but I had also decided to leave my country.
mijn baas vond het niet zo geniaal. In die tijd was er directe censuur van het presidentiële huis Los Pinos op de media en mijn baas, die verantwoordelijk was voor dat programma en ook manager was van een voetbalclub -- ik dacht altijd al dat hij goals interessanter vond dan nieuws -- keurde mijn reportage af. Hij verzocht me die te veranderen, ik heb nee gezegd. Daarop stelde hij een andere journalist aan om te schrijven wat ik vermoedelijk had moeten zeggen. Een gecensureerde journalist wilde ik niet zijn. Ik weet niet hoe ik het durfde, maar ik schreef mijn ontslagbrief en zo, op 24 jarige leeftijd, ik was pas 24, nam ik het meest lastige en ideële besluit van mijn leven. Ik ging niet alleen de tv opgeven, maar ik had besloten mijn land te verlaten.
I sold my car, a beat-up little red Volkswagen, came up with some money and said goodbye to my family, to my friends, to my streets, to my favorite haunts -- to my tacos --
Ik verkocht mijn karretje, een gammele rode Volkswagen, ik ritselde een paar dollars en nam afscheid van mijn familie en vrienden, van mijn straten, mijn plekjes, mijn taco's
(Laughter)
(Gelach)
and I bought a one-way ticket to Los Angeles, California. And so I became one of the 250 million immigrants that exist in the world.
en ik boekte een vlucht, enkele reis, naar Los Angeles, Californië. Zo werd ik een van de 250 miljoen immigranten die er op de wereld zijn.
Ask any immigrant about the first day they arrived in their new country, and you'll find that they remember absolutely everything, like it was a movie with background music. In my case, I arrived in Los Angeles, the sun was setting, and everything I owned -- a guitar, a suitcase and some documents -- I could carry all of it with my two hands. That feeling of absolute freedom, I haven't experienced since. And I survived with what little I had. I obtained a student visa; I was studying. I ate a lot of lettuce and bread, because that's all I had. Finally, in 1984, I landed my first job as a TV reporter in the United States.
Vraag welke immigrant dan ook over hun aankomst in het nieuwe land en je zult zien dat ze zich alles herinneren, als was het een film met achtergrondmuziek. In mijn geval: ik arriveerde in Los Angeles, de zon ging onder, en alles wat ik had -- een gitaar, een koffer, en een paar documenten -- kon ik allemaal dragen met mijn twee handen. Dat gevoel van volledige vrijheid heb ik nooit meer gevoeld. Ik redde het met het weinige dat ik had. Ik verkreeg een studentenvisum, ik studeerde, ik at veel sla en brood want meer geld had ik niet. En uiteindelijk in 1984 gaven ze me mijn eerste job als tv journalist in de Verenigde Staten.
And the first thing I noticed was that in the US, my colleagues criticized -- and mercilessly -- then president Ronald Reagan, and absolutely nothing happened; no one censored them. And I thought: I love this country.
En het eerste wat ik opmerkte was dat mijn collega's in de V.S. de zittende president, Ronald Reagan,flink bekritiseerden en er gebeurde helemaal niets; niemand censureerde hen. En ik dacht: I love this country.
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
And that's how it's been for more than 30 years: reporting with total freedom, and being treated as an equal despite being an immigrant -- until, without warning, I was assigned to cover the recent US presidential election.
En zo is het gegaan -- meer dan 30 jaar lang -- dat ik volkomen vrij verslag uitbracht en behandeld werd als gelijke, terwijl ik een immigrant was, totdat ik ineens de opdracht kreeg de afgelopen presidentsverkiezingen te verslaan in de V.S.
On June 16, 2015, a candidate who would eventually become the president of the United States said that Mexican immigrants were criminals, drug traffickers and rapists. And I knew that he was lying. I knew he was wrong for one very simple reason: I'm a Mexican immigrant. And we're not like that. So I did what any other reporter would have done: I wrote him a letter by hand requesting an interview, and I sent it to his Tower in New York.
Op 16 juli 2015 zei een kandidaat die misschien president van de V.S. ging worden dat Mexicaanse immigranten criminelen waren, drugshandelaars en verkrachters. En ik wist dat hij loog. Ik wist dat hij het mis had om een simpele reden: ik ben een Mexicaanse immigrant en zo zijn wij niet. Daarom deed ik wat iedere journalist zou hebben gedaan: ik schreef hem eigenhandig een brief, ik verzocht hem om een interview en ik stuurde de brief naar zijn toren in New York.
The next day I was at work, and I suddenly began to receive hundreds of calls and texts on my cell phone, some more insulting than others. I didn't know what was happening until my friend came into my office and said, "They published your cell number online." They actually did that. Here's the letter they sent where they gave out my number. Don't bother writing it down, OK? I already changed it.
De volgende dag, ik was al op kantoor, ontving ik plotseling honderden telefoontjes en berichten op mijn mobiel, de een nog hatelijker dan de ander. Ik wist niet wat er aan de hand was totdat een vriend naar mijn bureau kwam en zei: "Ze hebben je mobiele nummer op internet gezet". Dat was inderdaad gedaan. Hier is de brief die ze verstuurden, zoals die op je mobieltje verscheen. Niet noteren, hé? Doe geen moeite. Ik heb het al veranderd.
(Laughter)
(Gelach)
But I learned two things. The first one is that you should never, never, ever give your cell number to Donald Trump.
Maar ik leerde 2 dingen. Het eerste is dat je nooit, nooit je mobiele nummer moet geven aan Donald Trump.
(Laughter)
(Gelach
(Applause)
(Applaus)
The second lesson was that I needed to stop being neutral at that point. From then on, my mission as a journalist changed. I would confront the candidate and show that he was wrong, that what he said about immigrants in the US was not true.
De tweede les was dat ik niet langer neutraal mocht zijn op dat moment. Toen heb ik mijn missie als journalist gewijzigd. Ik ging de kandidaat trotseren en aantonen dat hij het mis had, dat het niet klopte wat hij over de immigranten zei
Let me give you some figures. Ninety-seven percent of all undocumented people in the United States are good people. Less than three percent have committed a serious crime, or "felony," as they say in English. In comparison, six percent of US citizens have committed a serious crime. The conclusion is that undocumented immigrants behave much better than US citizens.
in de Verenigde Staten. Hier een feit. 97 procent van alle illegalen in de V.S. zijn goede mensen. Minder dan 3 procent hebben een ernstig misdrijf gepleegd of 'felony' zoals je zegt in het Engels. Ter vergelijk: 6 % van de Amerikanen heeft een ernstig misdrijf begaan. De conclusie is dat illegale immigranten zich veel beter gedragen dan de Amerikanen.
Based on that data, I made a plan. Eight weeks after they published my cell number, I obtained a press pass for a press conference for the candidate gaining momentum in the polls. I decided to confront him in person. But ... things didn't turn out exactly as I had planned; watch:
Met die gegevens maakte ik een plan. 8 weken nadat ze mijn nummer hadden bekend gemaakt, accrediteerde ik me als journalist op een persconferentie van de kandidaat die alle enquêtes in zijn voordeel zou ombuigen, en ik besloot hem te gaan trotseren, in levenden lijve. Maar... de dingen gingen niet precies zoals ik ze had gepland. Kijk maar:
[Donald Trump Press Conference Dubuque, Iowa]
(Persconferentie van Donald Trump-Dubuque-Iowa)
(Video) Jorge Ramos: Mr. Trump, I have a question about immigration.
(Video) Jorge Ramos: Mr Trump, een vraag over immigratie.
Donald Trump: Who's next? Yes, please.
Donald Trump: Wie volgt? Ja, a.u.b.
JR: Your immigration plan is full of empty promises.
JR: Uw plan voor de immigratie zit vol loze beloften.
DT: Excuse me, you weren't called. Sit down. Sit down!
DT: Ga zitten, u bent niet opgeroepen. JR: Ik ben journalist--
JR: I'm a reporter; as an immigrant and as a US citizen, I have the right to ask a question.
Als immigrant en burger van de V.S heb ik het recht een vraag te stellen. DT: Nee, u bent niet opgeroepen. JR: Ik heb het recht
DT: No you don't. JR: I have the right to ask --
DT: Ga terug naar Univision.
DT: Go back to Univision.
JR: Dit is de vraag:
JR: This is the question: You cannot deport 11 million people. You cannot build a 1900-mile wall. You cannot deny citizenship to children in this country.
U kunt niet 11 miljoen mensen deporteren. U kunt niet een muur van 3000 km bouwen, noch het burgerschap weigeren aan kinderen van dit land.
DT: Sit down. JR: And with those ideas --
DT: Ga zitten, a.u.b. JR: Met zulke ideeën...
DT: You weren't called.
DT: U bent niet opgeroepen.
JR: I'm a reporter and I have -- Don't touch me, sir.
JR: Ik ben journalist en heb... Blijf van me af, mijnheer.
Guard 1: Please don't disrupt. You're being disruptive.
Bewaker 1: Niet storen, a.u.b. U stoort.
JR: I have the right to ask a question. G1: Yes, in order. In turn, sir.
JR: Ik heb het recht een vraag te stellen. B1: Ja, op uw beurt, mijnheer.
Guard 2: Do you have your media credential?
B2: Heeft u een perskaart?
JR: I have the right --
JR: Ik heb het recht--
G2: Where? Let me see. JR: It's over there.
B2: Waar? Mag ik die zien? JR: Hier is hij.
Man: Whoever's coming out, stay out.
Een man: Eruit, en blijf buiten.
G2: You've just got to wait your turn.
B2: Wacht op uw beurt.
Man: You're very rude. It's not about you.
Man: U bent heel onbeleefd. Het is niets persoonlijks.
JR: It's not about you -- Man: Get out of my country!
Man: Ga mijn land uit! Opzouten.
Man: It's not about you.
JR: Ik ben ook burger van de V.S.
JR: I'm a US citizen, too.
Man: Goed, hoe dan ook. Nee, Univision. Het is niet persoonlijk.
Man: Well ...whatever. No, Univision. It's not about you.
JR: Het is niet persoonlijk. Het gaat om de V.S.
JR: It's not about you. It's about the United States.
(Applause)
(Applaus)
(Applaus)
(Applause ends)
Whenever I see that video, the first thing I always think is that hate is contagious. If you notice, after the candidate says, "Go back to Univision" -- that's code; what he's telling me is, "Get out of here." One member of his entourage, as if he had been given permission, said, "Get out of my country," not knowing that I'm also a US citizen.
Sinds het zien van de video is altijd het eerste wat ik denk, dat haat besmettelijk is. Let eens op wat er gebeurt na: "Ga terug naar Univision"-- dat is gecodeerde taal; hij zegt: "Wegwezen hier"-- Een van zijn aanhangers zegt me, alsof hij toestemming had gekregen: "Ga weg uit mijn land", zonder te weten dat ook ik burger ben van de V.S.
After watching this video many times, I also think that in order to break free from neutrality -- and for it to be a true break -- one has to lose their fear, and then learn how to say, "No; I'm not going to be quiet. I'm not going to sit down. And I'm not going to leave." The word "no" --
Ik heb deze video vele keren bekeken en denk nu ook dat, als je de neutraliteit wilt verbreken -- en het is een echte breuk-- je je angst moet kwijtraken en dan moet leren zeggen: "Nee, ik ga niet zwijgen. Ik ga niet zitten. Ik ga niet weg". "Nee"...
(Applause)
(Applaus).
"no" is the most powerful word that exists in any language, and it always precedes any important change in our lives. And I think there's enormous dignity and it generates a great deal of respect to be able to step back and to push back and say, "No."
"Nee" is het machtigste woord dat bestaat in welke taal dan ook, en luidt belangrijke veranderingen in ons leven in. Ik denk dat het heel veel achting verdient en veel respect afdwingt als je verschil kunt maken en je verzetten en zeggen: "Nee".
Elie Wiesel -- Holocaust survivor, Nobel Peace Prize recipient and who, unfortunately, we lost very recently -- said some very wise words: "We must take a side. Neutrality helps only the oppressor, never the victim." And he's completely right. We journalists are obligated to take sides in certain circumstances; in cases of racism, discrimination, corruption, lying to the public, dictatorships and human rights, we need to set aside neutrality and indifference.
Elie Wiesel, een overlevende van de holocaust -- Nobelprijs van de Vrede -- die we jammer genoeg onlangs verloren hebben, spreekt heel wijze woorden: "We moeten partij kiezen. Neutraliteit helpt alleen de onderdrukker, nooit het slachtoffer". Hij heeft gelijk. Wij, journalisten, zijn verplicht partij te kiezen in sommige situaties. In gevallen van racisme, discriminatie, corruptie, kennelijke leugens, dictaturen en mensenrechten, moeten we afzien van neutraliteit en onverschilligheid.
Spanish has a great word to describe the stance that journalists should take. The word is "contrapoder [anti-establishment]." Basically, we journalists should be on the opposite side from those in power. But if you're in bed with politicians, if you go to the baptism or wedding of the governor's son or if you want to be the president's buddy, how are you going to criticize them? When I'm assigned to interview a powerful or influential person, I always keep two things in mind: if I don't ask this difficult and uncomfortable question, no one else is going to; and that I'm never going to see this person again. So I'm not looking to make a good impression or to forge a connection. In the end, if I have to choose between being the president's friend or enemy, I always prefer to be their enemy.
In het Spaans bestaat een prachtig woord dat weergeeft waar wij, journalisten, moeten staan. Dat woord is tegenmacht. Inderdaad moeten wij, journalisten, tegenover de machthebbers gaan staan. Maar als je het bed deelt met de politiek, als je naar de doop of bruiloft gaat van de zoon van de gouverneur, of een vriendje wil zijn van de president, hoe ga je ze dan bekritiseren? Als ik machtige en invloedrijke mensen moet interviewen denk ik steeds aan 2 dingen: als ik die moeilijke en vervelende vraag niet stel, dan gaat niemand het doen. En ik ga die persoon nooit meer terugzien. Dus probeer ik niet een goed figuur te slaan of erbij te horen. Als ik moet kiezen of ik vriend of vijand wil zijn van de president, dan verdient het altijd de voorkeur de vijand te zijn.
In closing: I know this is a difficult time to be an immigrant and a journalist, but now more than ever, we need journalists who are prepared, at any given moment, to set neutrality aside. Personally, I feel like I've been preparing for this moment my whole life. When they censored me when I was 24, I learned that neutrality, fear and silence often make you an accomplice in crime, abuse and injustice. And being an accomplice to power is never good journalism.
Tenslotte: ik weet dat het nu heel moeilijk is om immigrant en reporter te zijn, maar nu, meer dan ooit, zijn er journalisten nodig die bereid zijn om, op een bepaald moment, de neutraliteit achterwege te laten. Persoonlijk voel ik dat ik me mijn hele leven daarop heb voorbereid. Toen ze me censureerden, op mijn 24ste, leerde ik dat neutraliteit, angst en stilzwijgen je vaak veranderen in medeplichtige aan misdaden, wantoestanden en onrechtvaardigheid. En medeplichtig zijn aan de macht is nooit goede journalistiek.
Now, at 59 years old, I only hope to have a tiny bit of the courage and mental clarity I had at 24, and that way, never again remain quiet. Thank you very much.
Nu, op mijn 59ste, hoop ik alleen maar dat ik een beetje kan behouden van de moed en de geestelijke helderheid die ik had toen ik 24 was, en dus nooit meer mijn mond zal houden. Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
(Dank je wel )
(Applause)
(Applaus)